One crow sorrow, two crows joy
Three crows a girl, four crows a boy
Five crows silver, six crows gold
Seven crows a secret never to be told
Eight crows a wish, nine crows a kiss,
Ten crows a time of joyous bliss.
Κάποιος φίλος κάποτε μου είχε πει να μη φοβάμαι να φωνάξω αυτό που θέλω. Όταν αυτό όμως έρχεται σε αντιπαράθεση με άλλα πράγματα? Τότε τι πρέπει να κάνω? Να βάλω προτεραιότητες σε πράγματα που αγαπάω? Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό? Οι επιθυμίες σου εξάλλου είναι σαν τα παιδιά σου... Πώς μπορεί μια μάνα να διαλέξει ποιο από τα παιδιά της θα σκοτώσει? Κι έστω ότι τα καταφέρνει. Πώς θα ζήσει με τα αναπάντητα ερωτηματικά για πάντα? Με τις απίστευτες τύψεις και τις ενοχές που το "μπορεί" της δ
Σχέσεις…ανθρώπων, φίλων, εραστών, εχθρών…
Επιλέγουμε τον κύκλο μας και οι ρόλοι εναλλάσσονται. Η ζωή η ίδια είναι κύκλος, όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, μου το υπενθυμίζει συνέχεια.
…κι εγώ…πάντα ερωτευμένη, με όλους και με όλα…τα βλέπω όλα μέσα από πρίσματα, πρόχειρα φτιαγμένα, δικά μου.
Πραγματικότητα έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει.
Ούτε κανόνες.
Συναισθήματα μονάχα και στιγμούλες.
Όλα στο κόκκινο. Όλα στα άκρα. Αν αγαπάς, πρέπει να είναι πολύ. Αν
δεν γράφω πολύ συχνά τώρα τελευταία
μιλάω πολύ λιγότερο
για όλα αυτά που θα ήθελα να κρύψω
ίσως όχι
δεν μπορώ να κάνω αλλιώς
πάντα το ίδιο
πάντα οι ίδιοι άνθρωποι με διαφορετικά πρόσωπα
έρχονται και φεύγουν
με έχει κουράσει η ρουτίνα
έχω μπλέξει μέσα της
σιχαμένη μύγα σε έναν τόσο καλοφτιαγμένο ιστό
φοβάμαι ότι θα αρχίσει να μου αρέσει αυτή η παγίδα
στο είπα
δεν μου αρκεί αυτή η προγραμματισμένη επαφή
δυο νύχτες, έ
θα είσαι πάνω μου
εσύ θα είσαι
εγώ θα είμαι
θα είμαστε εμείς
ποτέ δεν είμασταν εμείς
πάρτο χαμπάρι
αυτά τα παιχνιδάκια εξουσίας
υποταγής
δεν μας ταιριάζουν
ποτέ δεν είμασταν εμείς
φτιαγμένοι για όλα αυτά
Μ’αρέσει να γράφω τις σκέψεις μου μια πιο πολύ μ’αρέσει να τις διαβάζω μετά από καιρό.
Μ’αρέσει να περπατάω μόνη μου στο δρόμο, να οδηγάω μόνη μου, να πίνω ένα ποτό μόνη μου, γενικώς, να κάνω πράγματα μόνη μου…
Μ’αρέσει να διαβάζω βιβλία χωρίς συγκεκριμένη ιστορία, με απλές σκέψεις των συγγραφέων.
Μ’αρέσει το καλό κρασί.
Μ’αρέσει να με ξυπνάνε με ένα χαμόγελο.
Μ’αρέσει να μαγειρεύω για φίλους.
Μ’αρέσει να ακούω δυνατά μουσική και να χορεύω, ακόμα και χωρίς παρέα.
σκέφτομαι...
πόσα είναι τα πράγματα
που προσπαθούμε να ξεχάσουμε
και πόσα είναι αυτά
που θέλουμε να μείνουν στο μυαλό μας
για πάντα
αν όμως τελικά τα καταφέρουμε
...και ξεχάσουμε
θα είμαστε οι ίδιοι?
«μείνε, θα σου φωνάζω
μείνε, στάσου
μείνε…και πάψε να κλαις»
τα ξωτικά
δεν μπορείς να τα κρατήσεις
για πάντα
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσον καιρό ακόμα θα βαστάξει;
'Ο,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή,
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν σε βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο εκείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ…
"Να πεθαίνεις
Είναι μια τέχνη, σαν όλες τις άλλες
Το κάνω εξαιρετικά ωραία
Το κάνω να' ναι σαν κόλαση
Το κάνω να' ναι αληθινό
Μαντεύω ότι θα μπορούσατε να πείτε πως έχω κάποιο λόγο"
