Jump to content

Leaderboard

Popular Content

Showing content with the highest reputation on 11/04/2018 in Posts

  1. Το θέμα είναι μεγάλο. Προσωπικά το εστιάζω γύρω από 4 σημεία. Το πρώτο, είναι ο κοσμοπολίτικος χαραχτήρας που έχουμε σαν λαός, που μας αρέσει να ταξιδεύουμε, να γνωρίζουμε καινούργια πράγματα, να αφομοιώνουμε και να αφομοιωνόμαστε, έχοντας μια αποκεντρωτική σχετικά στάση σε σχέση με τα εγχώρια τεκταινόμενα, πολλά εκ των οποίων μας δυσαρεστούν. Το δεύτερο σημείο είναι τα ντόπια κουσούρια, με προεξέχων, αυτό του αντί να προβαίνουμε σε έντονο (έστω)ανταγωνισμό για να προκύψει το καλύτερο, προβαίνουμε σε άγριο αλληλοσπαραγμό, επειδή ποτέ δεν συνιστούσαμε ενιαία κοινωνία αλλά μια σύνθεση ομάδων, συμμοριτών, ταγμάτων, κ.λ.π. με διακαή πόθο την ολοκληρωτική επικράτηση πάνω σε όλους τους άλλους -αν όχι το σβήσιμό τους από τον χάρτη. Αυτό είναι στις περισσότερες περιπτώσεις όντως μείον(-), αλλά θεωρώ πως υπάρχει σοφία και σε αυτό (αλλά δεν είναι επί του παρόντος). Το τρίτο σημείο είναι η αρχαία πολιτισμική κληρονομιά, οι αρχαίες ρίζες, και η σύνδεσή(;)ακόμη και του πιο αμέτοχου της ελληνικής παιδείας (αλλά ειλικρινή και έντιμου) σε ένα βαθύ και ξεχασμένο επίπεδο με τον θεϊκό σπινθήρα, τον ανώτερο νου, και το υπερβατικό κάλος. Ποιότητες που από τα παλιά χρόνια είχαν πολλούς εχθρούς, έδειχναν να χαλάνε τη σούπα, και προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε μη-φιλικό περιβάλλον. Η καθυπόταξη αυτού του στοιχείου, από αυτοκρατορίες που πέρασαν από αυτό τον τόπο αλλά και από δοτές κυβερνήσεις και ιερατεία που φτάνουν μέχρι σήμερα, δημιούργησαν ένα είδος ηττοπάθειας και ανάγκης για κηδεμόνες και προστάτες, εξοβελίζοντας “αυτό” το πολύτιμο που υπάρχει πίσω από αυτές τις ποιότητες. Το τέταρτο σημείο είναι η εδραίωση της αριστερής ιδεολογικής κοσμο-θέασης και στα ελληνικά πράγματα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Πράγμα που σημαίνει ότι τα εθνικά ζητήματα περνούσαν και μέσα από τα κομμουνιστικά φίλτρα. Ακόμη και μέσα σε αυτά, η πρώϊμη αριστερά διατήρησε τις έννοιες του έθνους, τα εθνικά σύμβολα και την εθνική υπερηφάνεια ως αναπόσπαστα κομμάτια του πατριωτισμού. Η ζυμώσεις της δεκαετίας του 60' απέδωσαν σχετικά αναθεωρητικά ένα πιο ελευθεριακό και αναρχικό περιεχόμενο που εκ φύσεως αντιτίθεται σε οτιδήποτε έχει σχέση με θέματα, έθνους, συνόρων, ιστορικής συνέχειας κ.λ.π. Ένας “προθάλαμος” για την ρευστότητα της εποχής που βιώνουμε σήμερα -μισό αιώνα μετά- και που χαρακτηρίζεται από μηδενιστικές τάσεις που εξισώνουν το έθνος με τον εθνικισμό,και την αγάπη για την πατρίδα με το ναζισμό. Κινήσεις οι οποίες σαφώς έχουν σκοπιμότητα(ατζέντα) σε όλη την Ευρώπη εκτός από την απύθμενη αφέλεια στον τόπο μας. Το ρεζουμέ που προκύπτει από τη σύνθεση αυτών των τεσσάρων σημείων, είναι ότι η ισοπέδωση(ρευστοποίηση) λέξεων και εννοιών είναι εν μέρη φυσική αλλά ταυτόχρονα και αρκετά κατευθυνόμενη στον επικοινωνιακό πόλεμο των πραγματικοτήτων. Το να είναι κανείς περήφανος/η για την καταγωγή και τον τόπο του, έχει κατά τη γνώμη μου αξία στο βαθμό που ξανα-ανακαλύπτει το βαθύτερο πνεύμα του τόπου μέσα από το σημερινό δημιουργικό πνεύμα της εποχής, προκειμένου να υπάρξει ιστορική συνέχεια και όχι μια ακόμη γκροτέσκο επανάληψη. Είναι ασύλληπτη ανοησία να καταστρέφει κάποιος (είτε εσκεμμένα είτε από αφέλεια) κάτι τόσο “πολύτιμο” εκεί που άλλοι το ψάχνουν, άλλοι το κλέβουν, άλλοι προσπαθούν να το σπουδάσουν, και άλλοι το φθονούν.
    1 point
×
×
  • Create New...