Neraida

ο γιός δεν κατάφερε να προσφέρει το υψηλότερο ιδανικό του ανδρός στην πατρίδα του: να πολεμήσει γι αυτή, αλλά να ξεχαστεί από την ιστορία, η οποία δεν έχει και πολύ καλές σχέσεις με τους σακάτηδες... ...και να διαβάζω τον Αίσωπο καλύτερα, που ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή μου, αυτή του Έλληνα που δεν είναι δουλοπρεπής ώς ο σχισομάτης κινέζος με τον λάθος κωδικό dna, που πλέον δεν τον συγκαταλέγει ανάμεσα στα θηλαστικά, εφόσον δεν θηλάζει, γιατί αν πιει γάλα θα πεθάνει, λόγω έλλειψης ενζύμου στον οργανισμό του... ... η παραπάνω παραβολή ΖΕΝ, το ΖΕΙΝ δηλαδή των αρχαίων ελλήνων, δεν είναι τίποτα άλλο από ένας μύθος του Αισώπου που ταξίδεψε σε κείνα τα μέρη και παραλλάχτηκε βάσει της εκεί ιδιοσυγκρασίας: αμφιβολίας. Η δική μας, έχει τη σιγουριά ότι το Θείον επιτελεί έργο με σκοπό τη συμπαντική τάξη με όργανα τα τέλεια δημιουργήματά του. Ή έστω τα δημιουργήματά του που πλάστηκαν να είναι τέλεια, εφόσον κι αυτά συντελέσουν σε αυτό. ... στον παραπάνω μύθο, ο Μύθος του Αισώπου, ο άνθρωπος λέει <καλό ή κακό οι Θεοί γνωρίζουν>... όχι αόριστη ερωτηματική αντωνυμία "ποιός"... Για τον Έλληνα, πάντα υπάρχει Υψιστος Νους. Και ο Έλληνας, είναι ακόμα θηλαστικό. Και έπλασε τον Βούδα, γιατί η γλυπτική του τέχνη ήταν η τελειότερη και για τους θεούς, δικούς μας και ξένους. Οταν λοιπόν, ο άνθρωπος δεν ξέρει, δεν αμφιταλαντεύεται. Δείχνει εμπιστοσύνη στο θείον. Γιατί η αμφιβολία μπλοκάρει το νου. Και η δουλειά των θεών, είναι να τον ξεμπλοκάρει.

Eπιτέλους μια εκφορά λόγου με άποψη και πάντρεμα λογικής, φυσικών νόμων (όπου η φύση και η φυσική και η χημεία δεν είναι εχθροί) και φιλοσοφίας (άλλωστε τι μπορεί άλλο να είναι η φιλοσοφία;... το αρμπατζαϊτζάν που νομίζουμε με διάφορα "κάλπικα νομίζματα" ? ...νομίζματα εκ του νομίζω κι ουχί εκ του νομίσματος)... ΄ Η ένστασή μου (όχι που δεν θα είχα...) είναι στη σύγχρονη παραγωγική μονάδα ταφής νεκρών... βλ. κοιμητήριο ή νεκροταφείο. Πλέον, ούτε ραδίκια πάνω μας, ούτε κατσίκες να βόσκουν αμέριμνες.... Γίναμε και ως νεκρούληδες ακόμα πιο άχρηστοι από όσο είμασταν!!! :001almostcry:

lol !!!

Ρουσώ... τα ρεσό είναι σκεύη που διατηρούν ζεστά τα φαγητά, και εξ αυτών έλαβαν την ίδια ονομασία και τα κεριά που χρησιμοποιήθηκαν αρχικά για αυτό το σκοπό... Οχι καλέ μου φίλε, μπορείς να έχεις και άποψη και αντιρρήσεις. Αν φυσικά προηγουμένως, εμβαθύνεις και στην ιστορικότητα της εποχής, κάτω από ποιές συνθήκες έγραψε, ώστε να τον κατανοήσεις πλήρως και να μπορέσεις με την σκέψη σου να οδηγήσεις ένα συμπέρασμα για την σύγχρονη εποχή μας, για τον σύγχρονο άνθρωπο, εσένα. Αυτό προϋποθέτει μελέτη κι όχι ελαφρά τη καρδία ξεπέταγμα φρασεολογία. Ο,τι είπες, όντως μπορείς να τα μεταφέρεις με λόγο σύγχρονο και εποικοδομητικό, τονίζοντας έτσι την πορεία που διάλεξες: το δρόμο των σοφών. Νάσαι καλά.

Ας κρατήσουν οι χοροί ( Στίχοι, Μουσική και Ερμηνεία: Διονύσης Σαββόπουλος) Ας κρατήσουν οι χοροί και θα βρούμε αλλιώτικα στέκια επαρχιώτικα βρε ώσπου η σύναξις αυτή σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί Mέχρι τα ουράνια σώματα με πομπούς και με κεραίες φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα κι ιστορία οι παρέες Kάνει ο Γιώργος την αρχή είμαστε δεν είμαστε τίποτα δεν είμαστε βρε κι ο Γιαννάκης τραγουδεί άμα είναι όλα άγραφα κάτι θα βγει Kαι στης νύχτας το λαμπάδιασμα να κι ο Άλκης ο μικρός μας για να σμίξει παλιές κι αναμμένες τροχιές με το ροκ του μέλλοντός μας O ουρανός είναι φωτιές ανεμομαζώματα σπίθες και κυκλώματα βρε και παρέες λαμπερές το καθρεφτισμά τους στις ακρογιαλιές Kι είτε με τις αρχαιότητες είτε με ορθοδοξία των Eλλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία Nα κι ο Mπάμπης που έχει πιει κι η Λυδία ντρέπεται που όλο εκείνη βλέπετε βρε κι ο Aχιλλέας με τη Zωή μπρος στην Πολαρόιντ κοιτούν γελαστοί Tότε η Έλενα η χορεύτρια σκύβει στη μεριά του Tάσου και με μάτια κλειστά τραγουδούν αγκαλιά Eθνική Eλλάδος γεια σου Tι να φταίει η Bουλή τι να φταιν οι εκπρόσωποι έρημοι και απρόσωποι βρε αν πονάει η κεφαλή φταίει η απρόσωπη αγάπη που 'χε βρει Mα η δικιά μου έχει όνομα έχει σώμα και θρησκεία και παππού σε μέρη αυτόνομα μέσα στην τουρκοκρατία Nα μας έχει ο Θεός γερούς πάντα ν' ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε βρε με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα να πυκνώνει ο δεσμός μας και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές με το ροκ του μέλλοντός μας

Σ΄ αυτό το σημείο με κάλυψε απόλυτα το τιγράκι: Το πρωταρχικό και σημαντικότερο ζητούμενο -για μένα τουλάχιστον- είναι να τά 'χεις εσύ καλά με τον εαυτό σου, ........Από ΄κει και πέρα, όλα τ΄ άλλα είναι απλές οδοντόπαστες... Οι διαφωνίες της μειοψηφίας ας υπάρχουν... Δικό τους το πρόβλημα!(αλλιώς...όπως είπα και πιο πρίν... πάρε τα κορφοβούνια να μη σκας για τίποτα! ) 3195[/snapback] Σε μία σελίδα της Τέχνης των Σοφών, θα ένιωθα πιο άνετα αλλά και πιο ευτυχής, αν σε ένα τέτοιου είδους προβληματισμό που έθεσα, με ένα απόσπασμα ενός λόγιου και φιλοσόφου, αν αντί για λεξιλόγιο και φρασεολόγιο που αρμόζει σε talk-show (απλές οδοντόπαστες), πράγματι με συνετό λόγο αποδείκνυες τα λεγόμενά σου. Δυστυχώς, δεν νιώθω και πολύ σοφό, να απορρίπτονται... σοφοί φιλόσοφοι. Λίγη ταπεινότητα μπρος το έργο που άφησαν, δεν ανυψώνει εκείνους, αλλά εμένα την ίδια. Σε αυτή σου όμως την θέση, έστω, όπως την διατυπώνεις, με την οδοντόκρεμα, ας σου αντιπαραθέσω τον εξής συλλογισμό, επίσης του Ρουσώ: "Ατομικισμός: η μετακίνηση του βαρυτικού κέντρου της κοινωνίας στο άτομο που εφεξής βιώνει όλες τις δυσχέρειες της ελευθερίας. ....Στο εξής η μοίρα μου εξαρτάται μονάχα από μένα: δεν μπορώ να φορτώσω σε έναν εξωτερικό καταστολέα τις ελλείψεις ή τις αβλεψίες μου. Η αντίστροφη όψη της ηγεμονίας μου: αφού είμαι κύριος του εαυτού μου, είμαι επίσης και το εμπόδιό μου, ο μόνος υπόλογος για τις ατυχίες ή τις χαρές μου". Ισως, αν το είχες διατυπώσει έτσι, να ένιωθα ότι εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος και με κοινή πορεία: την ανύψωση των πνευμάτων μας... Ισως, γιατί σε γνώρισα, όταν κάποιος που διατύπωσε ότι θα στεκόταν απέναντι στον Πλάτωνα να τον αμφισβητήσει, μας είχε κάνει μία ομάδα... Ο Ρουσώ, γνώριζε την ελληνική γραμματεία και τα απόκρυφά της, όσο λίγοι σήμερα. Το όνομά του γράφτηκε για πάντα στην ιστορία για την γαλλική επανάσταση. Σε αυτά τα ονόματα, στεκόμαστε και αφουγκραζόμαστε καλή μου Νεφελίτσα, σαν να ακούμε τον καλό μας σοφό φίλο και Δάσκαλο. Η Τέχνη, συμπεριλαμβάνει, και την Διαλεκτική και την Ρητορική. Ας τις ασκήσουμε για να της επιδείξουμε και τον ανάλογο Σεβασμό.

διόρθωνε κι εσύ... συμφωνήσω... συμφωνάω-συμφωνώ... τα εις -ίζω γράφονται μόνο με γιώτα.... αααααααααχ Έλληνες!!!

διόρθωσε μαρή... φτιάχνουν και συμπλήρωσε και το "ιστορία κάνουν οι παρέες"....

Σωστά. άλλο τελετή να ησυχάσει η ψυχή, άλλο του την ζαλίζω. το "μετά ξεκαθαρίστηκε το τοπίο" γιατί σου κάνει εντύπωση; σε χαλάει να ανέβηκε δονητικά όπως και ο Πυθαγόρας ευχόταν για την ανθρωπότητα ώστε να μπορεί σε ανώτερα δονητικά επίπεδα να λαμβάνει σαφέστερες πληροφορίες από το Θείον; Εξάλλου, ο θεός, δεν είναι κάτι άλλο παρά αυτό που ο Σωκράτης στον διάλογό του για τους "ονοματοθέτες" [βλ. ΚΡΑΤΥΛΟΣ Απόσπασμα από τον διάλογο του Πλάτωνα (ή περί ορθότητος ονομάτων), με κεντρικά πρόσωπα, τους Σωκράτη, Ερμογένη και Κρατύλο], δηλαδή: ?Θεός? : από το ?θειν? = τρέχω (ταχεία κίνηση). Ο ήλιος, η σελήνη, τα άστρα, οι πρώτοι δηλαδή ?θεοί? έτρεχαν στον ουρανό Άρα, λαμβάνει σαφέστερες πληροφορίες από τα ουράνια σώματα, που πλέον και αυτός ως ενσυνείδητο μέρος του σύμπαντος, κατανοεί αυτό και την ύπαρξή του, πληρέστερα. Αυτό δεν είναι ο διακαής πόθος του ανθρώπου; Ποιός είναι και πού πάει; Πού, λοιπόν το παράξενο; Στην φάση απλώς που χρειάζεται μέχρι να το ξεκαθαρίσει αυτό, ε, αφήστε τον στην ησυχία του! Είναι πολύ εγωιστικό στο τέλος τέλος, για να ικανοποιήσουμε δικές μας απορίες και μικρότητες, να "ενοχλούμε" τις ψυχές τους, δεν νομίζεις; Για την μουσική, καλύτερα να μιλήσεις με μουσικολόγο. Γενικά, τα παιδιά κληρονομούν την αγάπη και την κλίση για την μουσική από τους γονείς και το βλέπουμε να συμβαίνει και στις μέρες μας. Θα σου πω όμως το εξής: άλλο "γεννήθηκε μουσικός", το είχε δηλαδή στο αίμα του, άλλο "σπούδασε την τεχνική της μουσικής", κάτι που οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει, εφόσον χωρίς καν να το θέλει, σε παιδική ηλικία τον εγγράψουν σε ανάλογη σχολή. Ομως αυτός ο δρόμος σκέψης που διαλέγεις δεν είναι των σοφών, αλλά των σοφιστών. Νομίζω, ότι ο Αριστοτέλης στην περί διαχωρισμού των ιδιοτήτων τους και αποφυγή της πλάνης, θα σε διαφώτιζε καλύτερα από μένα. Θα ετοιμάσω ένα ποστ για αυτό, το είχα κατά νου, άλλωστε και θα είσαι και πολύτιμος αρωγός. Ομιλώ για τον δαήμονα-δαίμονα, παραπάνω, αν δεν το είδες... Η έννοια του όρου που παρέθεσα, δεν είναι άλλη από αυτή που αναφέρει επίσης η ίδια πηγή που παρέθεσα ανωτέρω. Ποιά λήθη; Χμμμ... ναι, μπορούμε να πούμε κι έτσι. Στο Ρέικι, λέμε ότι υπάρχει το μαγνητικό μας πεδίο, και το αστρικό μας... η αύρα μας. Το δεύτερο, φεύγει κατευθείαν άνω. Στο Θεό... που λέμε. Το μαγνητικό μας πεδίο όμως, αυτό που "κουβαλάει" το βάρος της μορφής μας και των συνηθειών μας, τη σχέση μας με την γή, είναι αυτό που κάνει τα τρία χρόνια ταξίδι, στον... Αδη. Αυτό που περνάει στα έγκατα για κάθαρση... Αχέρωντας, νερό. Οι υδατάνθρακές μας, φέρουν πληροφορίες. Εν τω μεταξύ σε όλες τις θρησκείες σε αυτά τα τρία χρόνια τελούνται μυστήρια για την σωτηρία της ψυχής. Νάσαι σίγουρος, ότι εξακολουθώ να λατρεύω τον ελληνικό πολιτισμό κι ό,τι υγιές κουβαλάει. Οποιος αγαπάει το Θεό, αγαπάει και τον ελληνισμό. Ας το ξαναπώ... "Ο πας είναι Έλλην. Ο αενάως κινούμενος προς το θείον, κι εξ αυτού: πας μη Έλλην, βάρβαρος". Το ίδιο πολύ, λατρεύω και όποιον εμπότισε με την ιδεολογία του ελληνισμού, θρησκείες. Και πήγε το Ελληνικό Πνεύμα, πιο πέρα. Εκεί που είναι προορισμένο να πηγαίνει. Αέναα. Κι όχι να σταματάει μέχρι εκεί που έχουμε διαβάσει... δυστυχώς, μεταφρασμένα ελληνικά... όποια ελληνικά μας συνέφεραν!

Τραγοκερατίδιον, εσύ την βρήκες την στρίγγλα σου;.... Α, να δούμε αν και τι "κακό" θα γίνει για πάρτη της!!!

"Τα παιδιά σας, δεν είναι παιδιά σας... Τα γεννάτε, αλλά δεν σας ανήκουν..." μην ξεχνιόμαστε... όχι ό,τι μας συμφέρει ΖΕΝ κι ό,τι δεν μας συμφέρει ΔΕΝ... Θα το λουστείς όπως λούζεται σήμερα η κάθε μάνα το μαλλί σαν του απροσάρμοστου και το μάτι τσίμπλα!!!

Αρκέσου, στον αποσυμβολισμό και στο Ηθικό Δίδαγμα... Κάποτε, ξέρεις, οι ιστορίες, είχαν και τέτοιο... Μ΄αρέσει το χιούμορ σου πάντως!!!

Υποθέτω, εννοεί ότι η κρίση αυτή και το δικαστήριο που σε υποβάλλουν πολλές φορές γίνεται εν αγνοία σου... Μ...μμμ? το σκέφτηκες ότι και αυτό συμβαίνει;...

αααααααααχ... Μάθημα Ελληνικών... ?Δαίμονες? : Δαήμονες (= σοφοί). Οποιος σοφός και συνετός άνθρωπος (αυτοί ανήκαν κατά τον Ησίοδο στο χρυσό γένος των ανθρώπων) πέθαινε, αποκτούσε μεγάλες τιμές και δύναμη και γινόταν ?δαήμονας? = δαίμονας Μετά ξεκαθαρίστηκε το τοπίο... τους αφήσαμε στην ησυχία τους να αγιάσουν!!! Που λέει ο λαός "δεν τον αφήνει ν αγιάσει"... Οταν πεθάνεις, όταν δηλαδή ανέβει η γκουνταλίνι σου και τα ...φτύσεις, ναι, τα γνωρίζεις όλα τα μυστικά εκεί που πας... Το ξεκαθαρίσαμε όμως... την γκουνταλίνι μας στη θέση της και εμείς on earth... οι ζωντανοί με τσι ζωντανούς, κι οι ποθαμένοι με τσι ποθαμένους... για να βρεί ανάπαυση οι ψυχή των..

Αλκιβιάδη, ...έκανες spa με μελαμψές βεδουίνες...? :wow: Πλαστική εγχείρηση αλλαγής φύλου..? (αυτό ισοδυναμεί με πένθος για τον γυναικείο πληθυσμό...) :headb: Αλκιβιάδη, έχουμε και πμ...

Η Τέχνη, στα χέρια τους και στα μυαλά τους είναι ακόμα αρχέγονη... Έτσι, όπως θα δείτε την διδάσκουν, από στόμα σε στόμα... χωρίς κολλέγια και πτυχία. Ιστορία, ιστορία, γίνεται η Μύηση. Χωρίς ξερω-ολίες ολέ ολέ... Απλά και ταπεινά στο ύψιστο... Έτσι μου την δίδαξαν, κι έτσι θα σας μιλάω για Αυτήν. Με μύθους. Διαβάστε το, βάλτε το μέσα σας, σχολιάστε αν θέλετε, για την 61η Τέχνη. Την Τέχνη που όταν την κατέχεις, δένεσαι με Ορκο Σιωπής. ΟΙ ΕΞΗΝΤΑ ΜΙΑ ΤΕΧΝΕΣ Μια φορά κι ένα καιρό ζούσαν ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα με την κόρη τους την πριγκίπισσα. Η πριγκήπισσα ήθελε να σπουδάσει, όμως μια μέρα ο βασιλιάς της είπε, «Κόρη μου πρέπει να μάθεις τις εξήντα μία τέχνες». Το κορίτσι άρχισε να κλαίει, κατέβηκε στον κήπο κι εκεί συνέχισε να κλαίει. Τότε εμφανίστηκε μπροστά της ένας γέροντας και την ρώτησε γιατί έκλαιγε κι εκείνη του είπε τι είχε συμβεί. Ό γέρος της είπε: «να πεις στον πατέρα σου να χτίσει ένα κάστρο εδώ στον κήπο σας. Πρέπει να γίνει ολόκληρο από γυαλί έτσι ώστε ό,τι συμβαίνει μέσα του να φαίνεται απ' έξω κι ό,τι γίνεται έξω να φαίνεται από μέσα. Εκεί θα σου μάθω τις εξήντα μία τέχνες». Χαρούμενη ή πριγκήπισσα έτρεξε να πει στον πατέρα της ότι βρήκε κάποιον να της μάθει τις εξήντα μία τέχνες. Αμέσως μόλις άκουσε τα νέα η υψηλότητά του, έχτισε ένα κάστρο ολόκληρο από γυαλί. Ό γέροντας άρχισε να της μαθαίνει σιγά σιγά μέχρι πού απέμεινε μόνο μία: ν' αποδείξει ότι μπορούσε να κρατήσει ένα μυστικό. Εκείνη την ημέρα ή πριγκήπισσα ήρθε στο γυάλινο παλάτι κι είδε τον γέρο να κόβει κομματάκια ένα μωρό και να το καταβροχθίζει. Έβγαλε μια κραυγή κι ο γέρος πήγε κοντά της και την ρώτησε: «Μαρία, πες μου τι είδες;» «Τίποτα καλέ μου γέροντα». «Πες μου τι είδες γιατί θα σε πάρω απ' εδώ σε μια πολύ μακρινή χώρα και θα σε χτυπήσω πολύ». «Δεν είδα τίποτα καλέ μου γέροντα». Ό γέρος την άρπαξε και την πήγε σε μια άλλη χώρα. 'Ηταν φοβισμένη κι ένιωθε μεγάλη μοναξιά. Περπατούσε και περπατούσε μέχρι πού είδε έναν άντρα δίπλα σε μια πηγή. Ήταν τόσο όμορφη και φαινόταν τόσο μοναχική πού ο άντρας την πήρε σπίτι του. Την έντυσε αγόρι για να μην την ενοχλήσει κανείς και της φέρθηκε σαν να ήταν κόρη του. Αυτός ο άνθρωπος έφτιαχνε κοσμήματα αλλά ο ίδιος ήταν πολύ φτωχός. Μια μέρα εμφανίστηκε ένας βασιλιάς πού είχε μαζί του ένα σκουλαρίκι της βασίλισσας και ρώτησε τον χρυσοχόο αν μπορούσε να φτιάξει ένα ολόιδιο. Το αγόρι (πού ήταν το κορίτσι), είπε ότι μπορούσε. Έλιωσε όλα τα υλικά πού είχε (δεν είχε καθόλου χρυσό) κι έφτιαξε ένα ολόιδιο σκουλαρίκι. Τώρα όμως, δεν είχε μείνει τίποτα πια στην βιτρίνα. Όταν γύρισε ο βασιλιάς για να πάρει το σκουλαρίκι, ρώτησε πόσο κόστιζε. «Τίποτα, υψηλότατε» είπε το αγόρι (πού ήταν το κορίτσι). Ο βασιλιάς όμως ήταν τόσο ευχαριστημένος απ' την δουλειά πού πήγε στο παλάτι του και ξαναγύρισε με μια μεγάλη ράβδο χρυσού. Μ' αυτήν το αγόρι άρχισε να φτιάχνει σκουλαρίκια, βραχιόλια, δαχτυλίδια, ό,τι χρειαζόταν, και με τον καιρό έκανε το χρυσοχοείο του το πιο ξακουστό στον κόσμο. Τότε εμφανίστηκε ξανά ο γέρος. «Μαρία πες μου τι είδες;» «Τίποτα καλέ μου γέροντα». Την άρπαξε ξανά και την πήγε σε μιαν άλλη χώρα πού ζούσε ένας ανύπαντρος πρίγκηπας. Ο γέρος την άφησε στην μέση του κήπου του παλατιού. Ήταν πολύ απογοητευμένη κι άρχισε να γράφει, στο Έδαφος πράγματα πού θυμόταν, πράγματα πού ήταν πολύ σημαντικά. Αφού έγραψε πολλά, νύσταξε κι αποκοιμήθηκε κάτω από ένα δέντρο. Ο γιος του βασιλιά, π πρίγκηπας βγήκε για μια βόλτα στον κήπο και είδε αυτά πού είχε σκαλίσει το κορίτσι στο χώμα. Φώναξε τους ακόλουθους του και τους είπε πώς κάποιοι ξένοι πρέπει να είχαν εισβάλει στο παλάτι. «Αυτός πού τα έχει γράψει αυτά, είναι πολύ μορφωμένος άνθρωπος» είπε ένας ακόλουθος. Την βρήκαν να κοιμάται κάτω από ένα δέντρο. Όταν την ξύπνησαν, το μόνο πού είπε ήταν «Ναι, καλέ μου γέροντα;» «Ποιος σ' έφερε εδώ;» την ρώτησε ό πρίγκηπας, νομίζοντάς την αγόρι. Του απάντησε ότι δεν ήξερε. Ο πρίγκηπας κάτι υποπτεύθηκε από τα θηλυκά χαρακρηριστικά του προσώπου της και συνέχισε να την ανακρίνει μέχρι πού αποκαλύφθηκε. «Ναι, είμαι γυναίκα». «Ο πρίγκηπας την ζήτησε σε γάμο, κι έτσι παντρεύτηκαν. Πέρασε λίγος καιρός κι απέκτησε ένα γιο. Δεν είχε ακόμη σταματήσει να τον θηλάζει όταν εντελώς ξαφνικά εμφανίστηκε πάλι ο γέρος. «Μαρία πες μου τι είδες». «Δεν είδα τίποτα καλέ μου γέροντα». Ο γέρος κατάπιε το παιδί της κι εξαφανίστηκε μονομιάς. Το κορίτσι ούρλιαξε γεμάτη τρόμο. «Ο γιος μου, εξαφανίστηκε ο γιος μου». Όλοι όσοι βρίσκονταν μέσα στο παλάτι τρομοκρατήθηκαν. Νόμιζαν ότι είχε φάει εκείνη το παιδί. Ο βασιλιάς κάλεσε τον γιο του και του είπε: «γιε μου, ή γυναίκα σου τρώει, ανθρώπινη σάρκα. Πρέπει να την σκοτώσουμε». Ο πρίγκηπας δεν συμφωνούσε. «Κάνε γρήγορα άλλο ένα παιδί. Αν το φάει κι αυτό, τότε θα πεθάνει». Ύστερα από λίγο καιρό, ή Μαρία γέννησε ένα κοριτσάκι. Αμέσως εμφανίστηκε ο γέρος. «Μαρία πες μου τι είδες». «Τίποτα καλέ μου γέροντα». «Πες μου τι είδες αλλιώς θα φάω την κόρη σου». «Δεν είδα τίποτα καλέ μου γέροντα». Ο γέρος καταβρόχθισε το κοριτσάκι κι αμέσως σκούπισε τα ματωμένα χέρια του στο στόμα της πριγκήπισσας. Εκείνη ούρλιαξε κι ο γέρος εξαφανίστηκε. Αυτή την φορά δεν γλύτωσε. Μπήκαν όλοι μέσα στο δωμάτιο κι ο βασιλιάς είπε: «Βλέπεις γιε μου, ή γυναίκα σου είναι αυτή πού τρώει τα παιδιά σου». Η πριγκήπισσα δεν είπε λέξη. «Θα χτίσω ένα κάστρο και θα την κλείσω ζωντανή ανάμεσα στους τοίχους έτσι ώστε να μην μπορεί να φάει και να πιει, ούτε να κουνηθεί» είπε ο πρίγκηπας. «Δεν θέλω να πεθάνει αμέσως, θέλω να υποφέρει». Κι έτσι έγινε. Την φυλάκισαν ανάμεσα στους τοίχους ανήμπορη να κάνει οτιδήποτε. Ύστερα από μερικούς μήνες ο βασιλιάς πήγε στο πιο ψηλό σημείο του κάστρου πού είχαν θάψει την γυναίκα του γιου του και είδε τα εγγονάκια του να παίζουν. Μόλις τα είδε, έτρεξε προς το παλάτι. «Γιε μου, γιε μου, πρέπει να 'χω αρχίσει να τρελαίνομαι». Ό γιος του ήρθε τρέχοντας. «Πρέπει να τρελάθηκα» του φώναξε ο βασιλιάς «Κοίτα!». Ο πρίγκηπας είδε τα παιδιά του ολοζώντανα. «Εάν είσαι, τρελός, τότε είμαι κι εγώ τρελός. Βλέπω τα ίδια μου τα παιδιά». Έτρεξαν κι οι δυο προς το μέρος τους και τ' αγκάλιασαν. «Πατέρα, πόσο έχω μετανιώσει πού ή γυναίκα μου πέθανε ενώ ήταν αθώα». Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε μέσα από τους τοίχους του τάφου ο γέρος. «Μαρία, οι δοκιμασίες πού πέρασες για να μάθεις τις εξήντα μία τέχνες σύντομα θα τελειώσουν. Η τελευταία τέχνη πού έπρεπε να μάθεις, ήταν να γίνεις μια γυναίκα πού μπορεί να κρατήσει ένα μυστικό, και το απέδειξες. Τώρα, ήρθε ή ώρα να σωθείς. Από εδώ και πέρα μπορείς να λες αυτή την ιστορία, κι αν στο τέλος σε ρωτήσουν ποιος σου τα έμαθε όλα αυτά, δείξε τον ουρανό, γιατί εκεί βρίσκομαι». Ήταν ο Θεός. Κι έτσι έγινε. Οι άνθρωποι γκρέμισαν τους τοίχους του κάστρου βγάζοντας τις πέτρες μία-μία με μεγάλη προσοχή για να μην πειράξουν το πτώμα. Ήθελαν να την θάψουν μ΄ όλες τις τιμές πού αρμόζουν σε μια πριγκήπισσα. Κι όταν στο τέλος την βρήκαν ζωντανή κι ομορφότερη παρά ποτέ, κανείς δεν μπορεί να περιγράψει την χαρά πού απλώθηκε στο βασίλειο.

Γιατί για όλες τις στρίγγλες μας υπάρχει ένας αφέντης να τις κάνει αρνάκι.... Eσείς βρήκατε τον αφέντη σας; Ημέρεψε η στρίγγλα σας; Γνωρίσατε την στρίγγλα που κρύβετε εντός σας; Παραθέτω την τελευταία Πράξη, γιατί είναι πραγματικά απολαυστική και όσοι έχουν διαβάσει τις σύγχρονες γλώσσες ξωτικών που κυκλοφορούν, θα μπορέσουν να απολαύσουν πηγή μοναδική μέρους του λεξιλογίου που χρησιμοποιήθηκε για αυτήν την marketing-lexiplasis... The Taming of the Shrew, by W. Shakespeare Last act PETRUCHIO Katharina, I charge thee, tell these headstrong women What duty they do owe their lords and husbands. Widow Come, come, you're mocking: we will have no telling. PETRUCHIO Come on, I say; and first begin with her. Widow She shall not. PETRUCHIO I say she shall: and first begin with her. KATHARINA Fie, fie! unknit that threatening unkind brow, And dart not scornful glances from those eyes, To wound thy lord, thy king, thy governor: It blots thy beauty as frosts do bite the meads, Confounds thy fame as whirlwinds shake fair buds, And in no sense is meet or amiable. A woman moved is like a fountain troubled, Muddy, ill-seeming, thick, bereft of beauty; And while it is so, none so dry or thirsty Will deign to sip or touch one drop of it. Thy husband is thy lord, thy life, thy keeper, Thy head, thy sovereign; one that cares for thee, And for thy maintenance commits his body To painful labour both by sea and land, To watch the night in storms, the day in cold, Whilst thou liest warm at home, secure and safe; And craves no other tribute at thy hands But love, fair looks and true obedience; Too little payment for so great a debt. Such duty as the subject owes the prince Even such a woman oweth to her husband; And when she is froward, peevish, sullen, sour, And not obedient to his honest will, What is she but a foul contending rebel And graceless traitor to her loving lord? I am ashamed that women are so simple To offer war where they should kneel for peace; Or seek for rule, supremacy and sway, When they are bound to serve, love and obey. Why are our bodies soft and weak and smooth, Unapt to toil and trouble in the world, But that our soft conditions and our hearts Should well agree with our external parts? Come, come, you froward and unable worms! My mind hath been as big as one of yours, My heart as great, my reason haply more, To bandy word for word and frown for frown; But now I see our lances are but straws, Our strength as weak, our weakness past compare, That seeming to be most which we indeed least are. Then vail your stomachs, for it is no boot, And place your hands below your husband's foot: In token of which duty, if he please, My hand is ready; may it do him ease. PETRUCHIO Why, there's a wench! Come on, and kiss me, Kate. LUCENTIO Well, go thy ways, old lad; for thou shalt ha't. VINCENTIO 'Tis a good hearing when children are toward. LUCENTIO But a harsh hearing when women are froward. PETRUCHIO Come, Kate, we'll to bed. We three are married, but you two are sped. To LUCENTIO 'Twas I won the wager, though you hit the white; And, being a winner, God give you good night! Exeunt PETRUCHIO and KATHARINA HORTENSIO Now, go thy ways; thou hast tamed a curst shrew. LUCENTIO 'Tis a wonder, by your leave, she will be tamed so.

Yπενθύμιση σοβαροτάτη: οι αποθανώντες δεν αποκαλούνται κύριοι. Θα μελετήσω την απάντησή σου, γλυκιά μου. Ο φιλόσοφος Ρουσώ δεν νομίζω να μπορέσει να απαντήσει, ούτε με επίκληση διότι δεν νομίζω να καταδεχτεί....

Το φόρουμ μας δεν είναι σχολείο, είναι χώρος συζητήσεων! Τα μέλη μας δεν είναι παιδάκια, είναι ενήλικοι! Επομένως δεν τίθεται θέμα ούτε μετάδοσης, ούτε διδαχής, ούτε καλού/κακού παραδείγματος... Δεν μου απάντησες όμως ακόμα: Συμφωνούμε στο ότι οι αμοιβαίες υποχωρήσεις με στόχο την ομαλή συμβίωση μεταξύ ανθρώπων, είναι αναγκαίες...;;; 3135[/snapback] Συγνώμη, για να καταλάβω κι εγώ... Αυτά όλα έχουν να κάνουν με την εμβάθυνση και κατανόηση, ερέθισμα αν θέλετε για να βάλουμε τα μυαλά να βουτήξουν σε σκέψεις, του αποσπάσματος του Ρουσώ; Τι ρώτησα και τι απάντησες... :001almostcry: Επειδή, δεν διαβάζουμε αυτό που πρέπει, υπενθυμίζω, ότι άνοιξα ένα θέμα να σχολιάσουμε τα λόγια του Ρουσώ, Νεφέλη. Αν θες είσαι εντός θέματος, αν θες μείνε εκτός... Δεν ρωτάς, ρώτησα στο θέμα... και επειδή δεν έλαβα απάντηση για τα από του Ρουσώ γραφόμενα, συνεχίζω να ρωτάω... Επί των ανωτέρω παρά αποδεκτού παγκοσμίως φιλοσόφου, έχετε να πείτε κάτι; Δεν με νοιάζει αν το Φόρουμ σας είναι ή δεν είναι σχολείο... Κάπου διάβασα ότι είναι ένα βιβλίο που συνεχώς γράφεται... Ας γράφουμε, λοιπόν, σαν αενάως κινούμενοι προς τη Σοφίαν, τα χρήσιμα! Οσο για το αναγκαίο, θα σου υπενθυμίσω ότι στις βασικές ανάγκες για διαβίωση και επιβίωση, είναι η τροφή, η ένδυση και υπόδυση, και η στέγη. Αυτά τα τρία, συνθέτουν την αρχή της Οικονομίας. Ομως αυτό κάντο αλλού Τοπικ ή Θέμα, ή ό,τι άλλο θες καλή μου... Εδώ σε παρακαλώ, αν σέβεσαι τον χώρο που έχεις δανείσει σε έναν χρήστη, να απαντήσεις επί του θέματος.

Συγνώμη, για να καταλάβω κι εγώ... Αυτά όλα έχουν να κάνουν με την εμβάθυνση και κατανόηση, ερέθισμα αν θέλετε για να βάλουμε τα μυαλά να βουτήξουν σε σκέψεις, του αποσπάσματος του Ρουσώ; Λέτε να το έγραψε έχοντας υπόψη του ότι 5-6 άτομα θα γινόταν διαχειριστές ενός Βήματος (Forum) και λόγω μύγας που μυγιάζει θα διαφοροποιούνταν η θέση μιας κοσμοθεωρίας, που τον κατέταξε στους παγκοσμίως αποδεκτούς λόγιους και φιλοσόφους? Γαλλική επανάσταση... αυτή ήταν η κατάντια σου! Με έχετε καταπλήξει με την μόρφωσή σας σύγχρονοι Σοφοί που θέλετε να κατέχετε και την Τέχνη τους! Αυτά θέλετε να μεταδώσετε στα νεώτερα άτομα που θέλουν να ασχοληθούν με την Σοφία; Οτι άμα πληρώνουν 5-10-100 ευρώ κατατάσσονται στις εξαιρέσεις; Εύγε! Φίλε Αυγερινέ, Φίλη Νεφέλη, και λοιποί φίλοι, Αν δεν έχετε κάτι να πείτε (προβληματισμό, σκέψη, γνώμη, άποψη), που να δείχνει ότι το πνεύμα σας βαδίζει παράλληλα με την χειροπρακτική σας, μη μιλήσετε... δεν είναι ντροπή! Δίνετε κακό παράδειγμα στα μικρά παιδάκια...

"Πρόκειται για μία απεγνωσμένη προσπάθεια: επειδή παραδιδόμενος "στις ανόητες κρίσεις των άλλων" μεταβάλλω την ύπαρξή μου σε μια αιώνια απολογία, πασχίζω να ελέγξω, να ξαναφτιάξω αυτή την εικόνα του εαυτού που πλανιέται μες τον κόσμο και με καθιστά ένα φαινομενικά ελεύθερο δεσμώτη". Ζαν Ζακ Ρουσώ: Ο Ρουσώ κριτής του Ζαν Ζακ, Δεύτερος Διάλογος, Άπαντα, Pleiade, Gallimard, 1959 Φυσικά, ένα τέτοιο αριστούργημα, δεν γράφεται χωρίς αυτοκριτική. Επίσης, με πολύ αγάπη NeraidaAgapimouesy

"Δεν γινόμαστε αποδεκτοί έτσι όπως είμαστε, μες την αθωότητα της παρουσίας μας. Πρέπει αδιάκοπα να αποδεικνύουμε αυτό που είμαστε, επειδή στο μεταξύ έχει παρεισφήσει ένα καινούριο πρόσωπο: ο άλλος. Ο Θεός μπορεί να είναι ένας φοβερός κριτής, αλλά στο κάτω κάτω, είναι ένας και δίκαιος. Με την αθρωπότητα, έχω να αντιμετωπίσω έναν κριτή πολύμορφο και ακαθόριστο, που οι ετυμηγορίες του με πλήττουν κάθε ώρα και στιγμή, δίχως να μπορώ να αμυνθώ. Γεννιέμαι, σημαίνει εμφανίζομαι στο δικαστήριο" Ζαν Ζακ Ρουσώ: Το αναφέρει ως Προπατορικό Δράμα (αφιερωμένο στην φίλη μου την Νεφέλη) Εσάς σας αντέχουν όπως είστε; Ποιοί είναι οι πραγματικά δικοί σας άνθρωποι; Αυτοί που θέλουν να είστε εσείς ή να είστε αυτοί που σας φαντάζονται; Δικάζεστε καθημερινά; Και πώς αντιδράτε;

Eμeνa, mε έxεi aπaσxοlήsεi tο θeμa: "Παπά παιδί, διαόλου εγγόνι" What is your Wise Opinion on the subject? :kaocloud: :kaobath: Να ακούσω μόνο Wise thinks & things...

:001almostcry: Neraiditsa staurokopietai, foraei skorda, fylakta, krataei agiastoura, matoxantro, kai anagignoskei to "ipage opisw mou satana"... Pairnei kouvadakia tis kai paei se alli paralia...