Seth

Minerva, Ασφαλώς και το γνωρίζω. Το "left-hand path" περιλαμβάνει ένα μίγμα από μεθόδους και πρακτικές οι οποίες απλά είναι αντίθετες ή μη αποδεκτές από τη συμβατική ηθική, και από μεθόδους οι οποίες είναι απεχθείς και αντίθετες με τα φυσικά και αυθόρμητα (θα έλεγα εγγενή) ήθη του ανθρώπου, ανεξάρτητα κουλτούρας, πολιτισμικής παράδοσης κτλ. Χμμμμ.....το τελευταίο μέρος της ερώτησής σου μοιάζει με παγίδα, αλλά θα απαντήσω, γιατί όχι. Ορισμένες ναι και ορισμένες όχι, εξαρτάται από το πως αισθάνομαι εγώ προσωπικά για τη συγκεκριμένη μέθοδο και όχι από τις οποιεσδήποτε υπαγορεύσεις και απαγορεύσεις της όποιας συμβατικής ηθικής. Καθώς όμως το αριστερό μονοπάτι περιλαμβάνει μια ποικιλία μεθόδων, πρέπει να είσαι πιο συγκεκριμένη. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, αλλά το ίδιο δεν ισχύει και για τόσα άλλα πράγματα;

Anor, Θα είναι μια πολύ, πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων. Συμφωνώ μαζί σου, ούτε κι εμένα με προσελκύει, απλά το ανέφερα πληροφοριακά. Δεν συμφωνώ όμως μαζί σου ότι το σεξ, ακόμη και όταν ο μοναδικός στόχος είναι η "εκτόνωση", είναι μια αποκλειστικά σωματική λειτουργία. Όσο κι αν δεν το συνειδητοποιούμε, πιστεύω ότι ενεργοποιούνται και άλλες πτυχές του εαυτού μας πέρα από αυτές που θεωρούμε καθαρά σωματικές.

Minerva, Η δήλωσή που έκανα στο προηγούμενο μήνυμα είναι πολύ κατηγορηματική και δεν με εκφράζει. Στην πραγματικότητα είμαι εναντίον της μακροπρόθεσμης χορήγησης ψυχοφαρμάκων σε άτομα που υποφέρουν από άγχη, νευρώσεις, φοβίες και ορισμένους τύπους κατάθλιψης, αλλά και της υπερβολικής χορήγησης φαρμάκων σε περιπτώσεις ψυχώσεων όπως η σχιζοφρένεια, η μανιοκατάθλιψη ή διπολική διαταραχή κτλ., χωρίς την ταυτόχρονη υποστηρικτική ψυχοθεραπεία. Όσον αφορά τις νευρωτικές διαταραχές, τα φάρμακα είναι απαραίτητα σε περιπτώσεις κρίσεων, αλλά μόνο όσο διαρκεί η κρίση. Η μακρόχρονη λήψη αυτών των φαρμάκων όχι μόνο δεν θεραπεύει, αλλά είναι και από άλλες απόψεις επιζήμια για το άτομο. Στην περίπτωση των ψυχώσεων, κάποια φάρμακα είναι απαραίτητα σε μόνιμη βάση αλλοιώς το άτομο δεν μπορεί να λειτουργήσει. Έχει όμως αποδειχθεί εδώ και πολλά χρόνια ότι η ταυτόχρονη ψυχοθεραπεία βοηθάει το ψυχωσικό άτομο να αισθάνεται καλύτερα με τον εαυτό του και, σε πολλές περιπτώσεις, να επανενταχθεί στην κοινωνία. Και πάλι, μάλλον δεν εκφράστηκα σωστά, όχι δεν θεωρώ ότι οι επιστήμες της ψυχικής υγείας δεν προσφέρουν τίποτα. Το αντίθετο. Ναι, ασχολούμαι επαγγελματικά και διδάσκω ψυχολογία και ψυχοθεραπεία εδώ και πολλά χρόνια. Εργάσθηκα για τρία χρόνια full-time και πάνω από επτά χρόνια σαν εξωτερικός συνεργάτης σε μεγάλα ψυχιατρικά νοσοκομεία, στο εξωτερικό όχι στην Ελλάδα, με την ιδιότητα του bilingual counsellor.

Outis, Συμφωνώ μαζί σου όσον αφορά τις ανθρωπιστικές και τις soft επιστήμες, αν και η προσωπική μου άποψη είναι ότι η ψυχιατρική, αλλά ακόμη και οι περισσότεροι τομείς της σύγχρονης ψυχολογίας, δεν ανήκουν στις soft επιστήμες καθώς στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό σε πειραματικές και εργαστηριακές έρευνες, κάτι που είναι χαρακτηριστικό των hard επιστημών. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε soft τη Φροϋδική ψυχανάλυση ή την αναλυτική ψυχολογία του Γιούνγκ καθώς και άλλες σχολές της ψυχολογίας, οι οποίες βασίζονται σε κλινικές παρατηρήσεις και σε θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί με τρόπο παρόμοιο με αυτόν της φιλοσοφίας. Κάποτε, όχι μόνο η ψυχολογία αλλά και η ψυχιατρική επηρεάζονταν σε μεγάλο βαθμό από τέτοιου είδους soft θεωρίες. Στις μέρες μας όμως και οι δύο αυτές επιστήμες έχουν σαν υπόβαθρο την ελεγχόμενη πειραματική και κλινική έρευνα. Παρόλα αυτά, συμφωνώ μαζί σου ότι οποιαδήποτε επιστήμη μπορεί να διαστρεβλωθεί και να γίνει όργανο παραπλάνησης ακόμη και καταπίεσης. Απ' ότι γνωρίζω, οι αντίπαλοι της ψυχιατρικής είναι κυρίως αντίθετοι με τις κατηγοριοποιήσεις που χρησιμοποιεί η ψυχιατρική, τον τρόπο δηλαδή που βάζουν ταμπέλες και τοποθετούν σε κουτάκια ορισμένους ανθρώπους, καθώς και τις θεραπευτικές πρακτικές που χρησιμοποιούνται. Όπως τη χορήγηση για μεγάλα χρονικά διαστήματα φαρμάκων με δυσάρεστες παρενέργειες, αλλά και άλλες μορφές θεραπείας όπως τα ηλεκτροσοκ κτλ. Δεν νομίζω ότι η αντίθεσή αυτή επεκτείνεται και σ' αυτό καθεαυτό το γνωστικό αντικείμενο της ψυχιατρικής, δηλαδή τα τεκμηριωμένα αποτελέσματα των σχετικών επιστημονικών ερευνών.

Ευχαριστώ για τα καλωσορίσματα. Johny, πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση που μας βάζει σε σκέψεις. Παρόλο που η ψυχιατρική είναι κλάδος της ιατρικής και όπως πολύ σωστά γράφει η Minerva οπωσδήποτε υιοθετεί τις τελευταίες επιστημονικές εξελίξεις στη βιολογία και στις νευροεπιστήμες, είναι ο τομέας της ιατρικής που επηρεάζεται πιο άμεσα και σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από τα ισχύοντα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά πλαίσια. Στους άλλους τομεις της ιατρικής αλλάζουν ίσως τα διαγνωστικά κριτήρια και η θεραπευτική αγωγή για μια ασθένεια, η ασθένεια όμως εξακολουθεί πάντα να είναι ασθένεια, δεν μετατρέπεται σε φυσιολογική κατάσταση επειδή άλλαξε η στάση της κοινωνίας απέναντί της. Αυτό συμβαίνει μόνο στην ψυχιατρική. Απάτη όμως; Εσκεμμένη καταστολή ενός τμήματος του πληθυσμού; Αμφιβάλλω, καθώς τουλάχιστον στις δημοκρατικές χώρες η ψυχιατρική θεραπεία είναι θέμα επιλογής, εκτός βέβαια αν κάποιος είναι τόσο κούκου :headb: που μπορεί να βλάψει τον εαυτό του ή κάποιο συνάνθρωπό του. Νομίζω τα πάντα είναι σχετικά. Αν αισθάνομαι έντονο άγχος, νοσηρούς φόβους ή κατάθλιψη, αλλά δεν θέλω με κανένα τρόπο να αντιμετωπίσω, ούτε καν να αναγνωρίσω τα προσωπικά μου φαντάσματα που βρίσκονται πίσω από αυτά τα συναισθήματα, η γρήγορη και σχετικά (αλλά βραχυπρόθεσμα) ανώδυνη λύση είναι τα φάρμακα που θα μου δώσει ο ψυχίατρος. Όπως και η θρησκεία και τόσα άλλα πράγματα, η ψυχιατρική με τα φάρμακά της υπάρχει επειδή υπάρχουν άνθρωποι που τη "χρειάζονται", ή έστω επιλέγουν να τη χρησιμοποιούν.

Anor, Νομίζω ότι εκείνο που συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες, δηλαδή μετά την επιλεγόμενη "σεξουαλική επανάσταση" στο τέλος της δεκαετίας του 60 και στις αρχές του 70, δεν είναι ακριβώς εξιδανίκευση αλλά υπερβολική εστίαση στο σεξ. Αυτή ήταν μια φυσική αντίδραση, με όλες τις υπερβολές της, στην καταστολή του σεξ που ίσχυε για πολλούς αιώνες πριν. Και οι δύο αυτές προσεγγίσεις σε μία απόλυτα φυσική λειτουργία είναι νοσηρές και διαστρεβλώνουν την πραγματική της φύση. Κοινωνίες στις οποίες δεν υπήρξε ποτέ τέτοιου είδους καταστολή, δεν ασχολούνται σχεδόν καθόλου με το σεξ παρά μόνο τη στιγμή που το κάνουν. Αντίθετα, στις δυτικές κοινωνίες φαίνεται ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτό. Ορισμένες πανάρχαιες μέθοδοι μετουσίωσης του ανθρώπου χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν το σεξ ή την ενέργεια που παράγεται κατά τη σεξουαλική έκσταση σαν μέσο ή σαν εφαλτήριο. Παραδείγματα η Τάντρα αλλά και η δυτική σεξουαλική μαγεία. Φυσικά, χρησιμοποιούνται αρχικά ασκήσεις και τεχνικές οι οποίες αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο βιώνεται η σεξουαλική πράξη. Επίσης, η σεξουαλική πράξη συνδυάζεται και με άλλα πράγματα, όπως την επικέντρωση σε συγκεκριμένες ιδέες, σκέψεις, καταστάσεις, οραματισμούς κτλ. Στη δύση αυτές οι πρακτικές έχουν ονομασθεί γενικά "μέθοδοι του αριστερού μονοπατιού" (left-hand path) και φέρουν κάποιο στίγμα, καθώς είναι σε άμεση αντίθεση με την ακόμα ισχύουσα σεξουαλική ηθική. Στην ανατολή όμως και συγκεκριμένα στην Ινδία, αυτές οι μέθοδοι θεωρούνται το ίδιο "άγιες" όπως και οι άλλες μέθοδοι πνευματικής ανάπτυξης. Τώρα αν είναι αυτονόητο ότι ο άνθρωπος είναι αφέντης του εαυτού του, δηλαδή αυτόνομος και αυτοδύναμος, σηκώνει πολύ συζήτηση. Οπωσδήποτε μια μειοψηφία από μας επιθυμούμε και θέλουμε συνειδητά να πιστεύουμε ότι είμαστε αυτόνομοι και αυτοδύναμοι. Είμαστε όμως στη πράξη; Ή η δυνατότητα για γνήσια αυτοδυναμία και αυτονομία είναι απλά μια δυνατότητα, που έχουμε μέσα μας σε λανθάνουσα κατάσταση και η οποία χρειάζεται να ενεργοποιηθεί σε βιωματικό επίπεδο;

Το ερώτημα είναι γιατί τα τελευταία 2000 χρόνια επιμένουν να τα βάζουν συνέχεια με το σεξ; Ακόμη και σήμερα, κάπου μέσα μας υποβόσκουν οι αναστολές και οι ενοχές που κληρονομήσαμε από τις Ιουδαιοχριστιανικές πεποιθήσεις, γύρω από τη μοναδική βιολογική λειτουργία που μας ανεβάζει έστω και για μερικές στιγμές σε κατάσταση έκστασης. Τώρα τι σκοπιμότητα έχει αυτή η έρευνα; Μας προσφέρουν έμμεσα τη μακροζωία σαν αντάλαγμα για να εγκαταλείψουμε το σεξ; Μήπως κάποιοι φοβούνται ότι αργά ή γρήγορα ο κοινός άνθρωπος μπορεί να ανακαλύψει ότι η σεξουαλική έκσταση μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν πύλη για να περάσει σε ένα άλλο επίπεδο συνειδητότητας; Ένα επίπεδο όπου δεν αναγνωρίζει πια άλλες αυθεντίες ή αφέντες παρά μόνο τον εαυτό του;

Υπάρχει όμως κι ένας πρακτικός μέσος όρος, οι μεταποιήσεις. Διαλέγεις ένα έτοιμο κοστούμι και μετά ζητάς από το κατάστημα να στο μεταποιήσει σύμφωνα με τα μέτρα σου και τα γούστα σου. Θα ήταν βέβαια πολύ καλύτερα να μη φοράμε καθόλου κοστούμι. Ένας συμβιβασμός θα ήταν ίσως να φοράμε κοστούμι, αλλά να μην ξεχνάμε ποτέ ότι είναι κοστούμι κι όχι το δέρμα μας.

Οι θεωρίες και οι διαγνώσεις της σύγχρονης ψυχιατρικής δεν θεωρούνται παγιωμένες, αλλά υπόκεινται σε τροποποιήσεις με βάση νέες ανακαλύψεις και διαπιστώσεις. Απόδειξη το DSM, σε κάθε έκδοση του οποίου γίνονται σημαντικές τροποποιήσεις στα διαγνωστικά κριτήρια διαφόρων συνδρόμων. Ορισμένες καταστάσεις μάλιστα που θεωρούνταν παθολογικές παλαιότερα, θεωρούνται τώρα απόλυτα φυσιολογικές. Για παράδειγμα η ομοφυλoφιλία, η οποία θεωρείτο ψυχασθένεια μέχρι και στο DSM που εκδόθηκε το 1980, αλλά τώρα θεωρείται ως μία απόλυτα φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου. Η ψυχιατρική λοιπόν επηρεάζεται άμεσα από τις ισχύουσες κοινωνικές και πολιτισμικές πεποιθήσεις και αντιλήψεις. Για παράδειγμα, στη πρώην Σοβιετική Ένωση θεωρείτο ψυχασθένεια το να έχει κάποιος αντιλήψεις αντίθετες με τη γραμμή του κόμματος. Επίσης, σε όλες τις κοινωνίες η συμπεριφορά των σχιζοφρενών δεν είναι αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο το οποίο και απαιτεί την καταστολή της. Είμαι εναντίον των ψυχοφαρμάκων το οποία δεν τα θεωρώ σαν θεραπεία αλλά σαν καταστολή. Καταστολή με την έννοια ότι μπλοκάρουν, όσο διαρκεί η επίδρασή τους, ορισμένα εξωτερικά συμπτώματα. Τα συμπτώματα αυτά όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξωτερική εκδήλωση εσωτερικών καταστάσεων. Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα συμπτώματα φθάνουν σε επίπεδο οξείας κρίσης που περιέχει συμπεριφορές επικίνδυνες για το άτομο ή / και για τους γύρω του; Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, τα ψυχοφάρμακα δεν επιβάλλονται στο άτομο από τον ψυχίατρο. Το άτομο επισκέπτεται τον ψυχίατρο επειδή δεν αισθάνεται καλά με τον εαυτό του και περιμένει (μερικές φορές απαιτεί) από τον ψυχίατρο να του χορηγήσει φάρμακα για να αισθανθεί ή να λειτουργήσει καλύτερα. Σύμφωνα με τους νόμους περί ψυχικής υγείας σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου, η λήψη ψυχοφαρμάκων επιβάλλεται μόνο σε άτομα των οποίων η συμπεριφορά αποτελεί αποδεδειγμένα κίνδυνο για του εαυτό τους ή για τους άλλους γύρω του. Είναι η ψυχιατρική απάτη; Ίσως ναι. Ότι κι αν είναι όμως, δεν παύει να αποτελεί ένα μέρος της σύγχρονης κοινωνίας, τις αντιλήψεις και προσεγγίσεις της οποίας εκπροσωπεί με το δικό της τρόπο :smilewink: . Seth

Γειά σας σε όλους. Ωραίο site και forum, ενδιαφέροντα θέματα και συζητήσεις κάποιου επιπέδου. Μπορεί να μη συμμετέχω πολύ λόγω έλλειψης χρόνου (εκτός κι αν παρασυρθώ, κάτι πολύ, πολύ πιθανόν ), αλλά θα σας διαβάζω όσο μπορώ. Seth