Εγώ πάλι απολαμβάνω εξίσου την συντροφιά του σκοταδιού όσο και το να κάθομαι να με φωτίζει, να με λούζει ο ήλιος... το εκλαμβάνωμαι και το έχω αποδεχτεί σαν κάτι που απλά υπάρχει στον κόσμο τον οποίο θέλω να νιώσω.. και έτσι νιώθω πως πρέπει να κάνω, πέρα από τα όρια του φως = καλό, σκοτάδι = κακό.. είναι φυσικά.
ειδικά στην φύση το σκοτάδι μου φαίνετε τόσο όμορφο.. ομολογώ βέβαια πως νίωθω έναν φόβο αν κολυμπήσω στα βαθιά αλλά αν έχω μια μάσκα και κολυμπάω κάτω απτό νερό νιώθω ακριβώς το αντίθετο.. τη υπέροχη σιωπή στα αλήθεια.. ίσως επειδή βλέπω και καλύτερα κάπως τον χώρο που είμαι.
μου αρέσει να είμαι μόνος μου, δεν μου αρέσει η μοναξιά να απομονωθώ από τον κόσμo δηλαδή σαν κανένας ερημίτης.. λειτουργώ καλύτερα έτσι και σκέφτομαι με διαφορετικό τρόπο.. και το σκοτάδι έχει αυτήν την ευγενική σιωπή και απολαμβάνω στα αλήθεια να διαλογίζομε σε αυτό.
έτσι το βλέπω εγώ για εμένα.