Νυκτώ

Υποψιαζόμουν πως θα πρότεινε κάποιος αυτό το θέμα για συζήτηση. Δεν προλαβαίνω να δω ειδήσεις και χάνω επεισόδια(αλλά πάντα δε χάνουμε από κάπου επισόδια;). Αν και η ψήφος είναι ανώνυμη, θέλω να πω τη γνώμη μου. Είμαι φανερά υπέρ των γάμων των ομοφυλόφιλων και υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ζευγάρια ομοφυλόφιλων. Υπάρχουν αρκετοί δυστυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Και υπάρχει τόσος πόνος γύρω μας που μου τη δίνει που έχω μόνο δύο χέρια και ένα φτωχό μυαλό. Μα είναι απίστευτο!! Πώς βρίσκουμε το θράσος να πούμε σε κάποιον έτσι απλά ένα όχι; Όχι, δε θα ζήσεις όπως θέλεις. (Ούτε εμείς ζούμε όπως θέλουμε. Ψάχνουμε χρόνια να βρούμε το άλλο μας μισό τρώγωντας τη μία μούντζα πίσω απ'την άλλη και δίνοντας εμείς οι ίδιοι μούντζες απλόχερα σε όποιον τολμήσει να μας εκτιμήσει) 'Οχι δεν θα βροντοφωνάξεις τη χαρά του έρωτά σου, διότι ερωτέυτηκες κάποιον του δικού σου φύλου. (Θέλω να χαίρεσαι κι εσύ μ'αυτά που βλέπεις και διαβάζεις καθημερινά πίσω απ΄τις λέξεις και τις εικόνες: πως ο έρωτας μπαίνει σε καλούπια, σε κουτιά, του φορούν ταμπέλες για να πουλιέται καλύτερα. Και πως οι εκκλησιές και οι κυβερνήσεις πρέπει να κάνουν κουμάντο στο κρεβάτι σου, στη ζωή σου, στο μυαλό σου. Πρέπει να μάθεις ποιά είναι τα πρέπει και ποιά τα δεν πρέπει, και να συμφωνείς, να κουνάς το κεφάλι πάνω κάτω και να λες κι ένα ευχαριστώ που κάνουμε τον κόπο να σου δείξουμε τί είναι real life) Όχι δε θα σου επιτρέψουμε να ελπίζεις πως θα μεγαλώσεις ένα παιδί, γιατί ο κόσμος είναι τέλειος και τα παιδιά είναι ευτυχισμένα με έναν μπαμπά και μία μαμά.(Και χέσ'τα τα ορφανά μωρέ. Όταν πετύχεις το ντοκυμαντέρ στην tv αφιερωμένο σ'αυτά, συγκινήσου λίγο όπως είναι το σωστό και μετά άλλαξε το κανάλι, δε θα ψυχοπλακωθούμε κιόλας!! Και στο κάτω κάτω, κάλιο ένα παιδί νεκρό ή ορφανό/φοβισμένο/άρρωστο/θυμωμένο καθώς θα μεγαλώνει, παρά μέσα σε σπίτι γκέι). Ας φωνάξουμε όλοι μαζί! Θάνατος στους ομοφυλόφιλους! Είναι μέσα τους ο διάβολος! Έχουν πρόβλημα στον εγκέφαλο! Είναι άρρωστοι! Καλύτερα να πάψουν να αναπνέουν, ίσως κολλήσουν τα παιδιά μας ομοφυλοφιλία! Τέτοια κατάρα ούτε στον εχθρό μου!! Να τους πάμε στον παπά να κάνει κανέναν εξορκισμό! Θυμάμαι όταν πρωτοήρθα στη Γερμανία, ήμουν δώδεκα. Ένα μεσημέρι μετά το σχολείο έκανα μια βόλτα με μια φίλη σε ένα απ'τα πολλά καταπράσινα πάρκα της πόλης. Ανηφόρες, κατηφόρες και όλων των ειδών τα δέντρα! Περπατώντας βλέπουμε από μακρυά κάτι φιγούρες κάτω από μια ιτιά. Πλησιάζοντας είδαμε δυο παλικάρια να φιλιούνται κάτω απ'το δέντρο. Μόλις μας είδαν έφυγαν τρέχοντας. Η φίλη μου σοκαρίστηκε. Εγώ το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ ήταν γιατί να κρύβονται για να φιληθούν; Εδώ εμείς είμασταν δώδεκα και περπατούσαμε φανερά με τα αγόρια μας στο δρόμο, χέρι χέρι, και ίσως και να φιλιόμασταν, μα κανείς δε θα γυρνούσε να μας κοιτάξει. Εκείνους όμως θα τους κοιτούσαν. Μπορεί να μουρμούριζαν κάποιοι πίσω απ'την πλάτη τους, άλλοι και μπροστά τους, άλλοι θα τους έβριζαν κατάμουτρα. Όμως δε θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή με τους δυο νεαρούς κάτω απ'το δέντρο.. δεν είχαν τίποτα πρόστυχο, ίσα ίσα, ήταν κάτι πολύ ρομαντικό, πραγματικά ανθρώπινα ρομαντικό.. Πέρασαν τα χρόνια. Όταν τυχαίνει να βλέπω στον δρόμο ζευγάρια ομοφυλόφιλων αγκαλιασμένα, τότε κοιτάω γύρω μου να δω αν κάποιος τους χλεύαζει. Και τις περισσότερες φορές κανείς δεν δίνει σημασία. Δεν κρατιέμαι και χαμογελάω από ικανοποίηση! 'Αλλες δυο ψυχες που είναι ευτυχισμένες, λέω, και ελπίζω.

Παρεπιπτόντως, στο πρωτότυπο του Andersen η Αριέλ πεθαίνει για τον αγαπημένο της, και μένει η ψυχή της ζωντανή να βοηθά τους ανθρώπους και μ'αυτό τον τρόπο να μείνει αθάνατη. Σύνφωνα με τον κ.Disney όμως, εκείνη ζει καλά, κι εμείς καλύτερα..

Μα πώς αλλιώς θα κατανοήσουμε το κείμενο, αν δεν εξηγήσουμε πρώτα τις άγνωστες λέξεις, βρε Ingmar; Λέτε να ήταν Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενο Αντικείμενο;;

Και να μας τις διδάξανε κάποτε αυτές τις κωνικές τομές , το ένστικτο αυτοσυντήρησης με βοήθησε να τις ξεχάσω. Αλλιώς θα έσκαγε το κεφάλι μου. Αλλά για πες μας Spyro, το παραπάνω σχήμα είδες σε φωσφορίζον πράσινο;

Όντως! Η Γνώση σε κάνει και χοντρόπετσο!!

Μου επιτρέπεις να διαφωνήσω εδώ.. Ίσως σε κάποιες χώρες να ανέβηκε όντως το επίπεδο διαβίωσης(και συνηθίζω να λέω πως είμαστε πολύ τυχεροί, εμείς οι Ευρωπαίοι), αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που χάσαμε επαφή με την ιδέα του θανάτου.. Είναι η παγκόσμια καταναλωτική μας κοινωνία, τα ΜΜΕ και αυτοί που κινούν τα νήματα(που τους το επιτρέπουμε εμείς δηλαδή). Όλοι αυτοί μας θέλουν ζωντανούς και αισιόδοξους, μας θέλουν να πιστεύουμε πως θα ζήσουμε για πάντα. Για να είμαστε ήσυχοι και να σπρώχνουμε τον τροχό της κατανάλωσης. Μα ποιός μπορεί να σκέφτεται ακόμα τον θάνατο; Μπες μωρέ στο βιβλιοπωλείο και αγόρασε έναν οδηγό ζωής, μια συλλογή συμβουλών για καλύτερο living.. Και μην ξεχνάς να χτύπας ξύλο και να κουνιέσαι απ'τη θέση σου όταν ακούς να μιλάνε για νεκρούς και για θανάτους.. (φυσικά και δεν απευθύνομαι σε'σένα ειδικά nenya)

Να'σαι καλά Sabrina!

Εντυπωσιακό! Άλλα δε βγάζω άκρη με τον χάρτη.. :headb: Ξέρεις καμιά ιστοσελίδα(για όσο πιο άσχετους γίνεται) που να τον εξηγεί κιόλας;

Λες να μπορώ κι εγώ να εξορκίσω;;;; Ένα χαρτζιλίκι θα το'χω πάντως.. (πιθανόν μετά την πρώτη μου φορά να χρειαστώ εγώ έναν εξορκιστή..)

Είναι αλήθεια ότι οι ορθόδοξοι ιερείς μπορούν να κάνουν όλοι τους εξορκισμούς, ενω οι καθολικοί για παράδειγμα έχουν ιερείς μόνο γι'αυτή τη δουλειά; Είχα ακούσει κάποτε ότι το Βατικανό εκπαιδεύει ιερεις του γι'αυτόν τον σκοπο, αλλά δεν είμαι σίγουρη..

Ουφ.. καταλαβαίνεις τι θέλω να πω! Κέρατα το ένα, κέρατα και το άλλο.. :cheerful:

.. και στις οποίες το καλό και το κακό είναι πάντα σχετικά. Μου φαίνεται πως οι σατανιστές(ακόμα δεν καταλαβαίνω πλήρως τί θέλει να δηλώσει ο όρος) αδικούν τον διάβολο. Ποιός θα το φανταζόταν πως ένα κριάρι.. ένας τραγόμορφος θεός.. θα έφτανε να ήταν τόσο παρεξηγημένος..

Άκουσα τις προάλλες στο ραδιόφωνο το εξής που δεν έχει να κάνει με το σκυλάκι, έχει όμως να κάνει με ''καλλιτεχνική διαστροφή'', όπως λέει και ο τίτλος του τόπικ. Κάποιος διάσημος γερμανός καλλιτέχνης(ας πούμε) σκοπεύει να ανοίξει μια έκθεση με θέμα τον θάνατο, στην οποία μελλοθάνατοι(άνθρωποι) θα προσφέρουν μοναδικό θέαμα(!) πεθαίνοντας ζωντανά στους εκθεσιακούς χώρους, μπροστά στους επισκέπτες! Ο καλλιτέχνης(ας μην αναφέρω το όνομά του, εκτός κι αν μου το επιτρέψουν οι συντονιστές) είπε πως βρήκε ήδη εθελοντές, και πως περιμένει απλά το 'ναι' ενός μουσείου μοντέρνας τέχνης. Και δηλώνει πως αν δεν δεχτεί κανένα μουσείο, θα φτιάξει την έκθεση στο ατελιέ του.. και θα κόψει εισητήρια. Τι έχετε να πείτε;

Λεω να βγω με τους γερμανόφωνους καθολικούς για να ψάξουμε.. ''πασχαλινά λαγουδάκια''! Οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα τί γιορτάζουν αυτές τις μέρες!! Ευτυχώς χιονίζει στα μέρη μας, και τα λαγουδάκια θα κρύβονται.. Αυτή είναι η πρώτη ανοιξιάτικη πανσέληνος? Ε τότε θα βγω κι εγώ να μαζέψω βότανα και να μιλήσω με τα ξωτικά.

Christina, θα μας πεις από τι σε προστατεύει αυτό το φυλαχτό; Είναι σίγουρα κάτι δυσεύρετο..

Συγγνώμη αν επαναλαμβάνομαι.. Μπορεί να βάλει κάποιος μια φωτογραφία να τη δούμε?

Johnny, θες να πεις πως ο βαθμός δυσκολίας των θεμάτων είχε να κάνει με τις εκλογές; Καλά πως; (Που ζω;)

Τώρα δε μπορώ να μη μιλήσω.. Βρε Μονόκερε( ), αν υποθέσω ότι είσαι πάνω-κάτω 18, ζεις στην Ελλάδα και είσαι μέλος αυτού του φόρουμ.. δε θα έπρεπε να σκέφτεσαι έτσι! Απογοητεύτηκες γιατί δεν πέρασες στη σχολή της πρώτης επιλογής σου? Ε και? Τι θέλεις? Τι ζητάς? Τι σε εκφράζει? Αυτό κάνε. Ξαναδώσε του χρόνου, ξόδεψε λίγο χρόνο για τον εαυτό σου. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη! Το να μη σπουδάσεις σε Πανεπιστήμιο μια χρονιά δεν είναι απώλεια. Όσο για τους γοννείς σου.. αν ήταν κοντά σου πάντα, τώρα δεν πρόκειται να απομακρυνθούν. Ούτε θα "πέσεις" στα μάτια τους. Άλλωστε, αν είναι να χτίζουν οι άλλοι τα όνειρα τους επάνω μας, τότε σίγουρα θα απογοητευτούν. Το μέλλον σου είναι πρωτίστως δική σου υπόθεση! Μη σε παίρνει από κάτω!

Ή να το βάλει σε πράσινο-μπλε ριγέ φόντο! Αμάν βρε Ιngmar!!

Αυτή η μέθοδος εφαρμόζεται με κάθε φωτογραφικη μηχανή? Πρακτικά πως μπορούμε να το κάνουμε? Μπορεί να βάλει κάποιος μια φωτογραφία να τη δούμε?

Απλή. Περιεκτική. Χωρίς περιττές εξηγήσεις και φρου-φρου. Άσε που το μπλε χρώμα διώχνει τα κακά πνεύματα..

Φίλε Somnius, (χωρίς να θέλω να βγω εκτός θέματος) Αν ο κόσμος ήταν υπέροχα τέλειος, τότε διαφορές δε θα υπήρχαν.. ή μάλλον οι διαφορές θα ήταν τόσο αθώες και όμορφες, όσο η διαφορά της τουλίπας με τον κρίνο.. Η μαγεία θα ήταν πανταχών παρούσα. Οι "άλλοι" θα ήταν και αυτοί σοφοί, ενώ "εμείς" που το προσπαθούμε, θα ήμασταν ήδη σοφοί, ή και όχι. Κι ο Θεός ίσως να κατέβαινε να συνομιλήσει με το λαό του, ως απλός θνητός.

Τι μου θύμησες.. Όταν πήγαινα στο Λύκειο(ελληνικό, αλλά στη Γερμανιά, το λέω γιατί εκεί ο κόσμος, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, βαδίζει όντως με το σταυρό στο χέρι. Σας υπενθυμίζω πως η ομογένεια από ανέκαθεν ήταν στενά συνδεδεμένη με την εκκλησία..), πρώτη τάξη πιο συγκεκριμένα, είχα ήδη δυο χρόνια που φορούσα την πεντάλφα. Μέσα απ'τη μπλούζα όμως, γιατί το λουράκι ήταν μακρύ. Το καλοκαίρι λοιπόν, άλλαξα το λουράκι γιατί σκίστηκε, και έβαλα ένα πιο κοντό. Δεν είχα φανταστεί ως τότε την αντίδραση των άλλων, γιατί πολύ απλά το θεωρούσα δεδομένο, σαν το βαφτηστικό σταυρουδάκι που φορούνε άλλοι. Όταν λοιπόν το είδε ο φιλόλογός μου, μόνο που δεν έπαθε έμφραγμα! Για τρία τέταρτα της ώρας κοιτούσε με εμμονή στο ντεκολτέ μου! Μπα σε καλό σου, λέω, δε νομίζω να θέλει τίποτα! Αυτό μας έλειπε τώρα! Μετά το μάθημα με έπιασε και με ρώτησε αν είχα κάποιο πρόβλημα στην οικογένεια, αν πήγαινα συχνά στην εκκλησία, αμ είχα μπλέξει με καμιά οργάνωση και άλλα τέτοια που με ξάφνιασαν γιατί με τον συγκεκριμένο καθηγητή τα πηγαίναμε πολύ καλά. Αφού του είπα πως δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάει, μου έδειξε το φυλαχτό μου. Έβαλα κάτι γέλια!! Κύριε, του λέω, πολλά μου μάθατε, καιρός να σας μάθω κι εγώ κάποια πράγματα(ήμουν λιγάκι θρασύς τότε)! Ο άνθρωπος αν και πιστός χριστιανός ορθόδοξος, και μεγάλος σε ηλικία καθότανε μαζί μου και του μιλούσα για τα πιστεύω μου.. Περνούσαμε τα δεκάλεπτα στη βιβλιοθήκη.. Τότε έμαθα πολλά. Για την Αρχαία Ελλάδα μου έλεγε αυτός, κι εγώ για μύθους και ιστορίες σοφών γυναικών και αντρών.. Στο τέλος της χρονιάς, εγώ ήμουν πιο ανοιχτή, κι αυτός πιο ανεκτικός.. Λέω ανεκτικός γιατί στο πέντε παρα σύνταξη ήταν ο άνθρωπος, κι αυτό πολύ του ήταν.. Η αντίδραση των συμμαθητών μου και των άλλων δε μ'ένοιαξε. Αν και δεκάξι(ή επειδή ακριβώς ήμουν δεκαέξι), ο δρόμος μου ήταν για'μένα φανερός.. Αρνητικά σχόλια και βλέμματα δε με απασχολούσαν. Με τον καιρό, και μέσα από συζητήσεις άλλαξαν στάση. Είναι δύσκολο να περπατάς αγέρωχη με μια πεντάλφα περασμένη στο λαιμό, μα αν ξέρεις γιατί τη φοράς(για κάθε σύμβολο ισχύει αυτό) δεν πρέπει να σ'αγγίζουν καν τα δύσπιστα βλέμματα. Εξάλλου, το σύμβολο από μόνο του, με τη δύναμη που του δίνεις, με την ενέργεια που θα το φορτήσεις λειτουργεί σαν ασπίδα. Το κάθε σύμβολο, είτε μενταγιόν, είτε χαραγμένο πάνω σε ταφόπλακα είναι μια ταυτότητα, το πιστεύω σου σε κωδικοποιημένη μορφή. Και καλό ειναι να το υποστηρίζεις. Τόσοι άνθρωποι έμειναν άταφοι, τόσες ψυχές περνάνε από μπροστά μας και δεν τις βλέπουμε. Τουλάχιστον τώρα να τιμάμε τους νεκρούς μας όπως θα το'θελαν οι ίδιοι. Με τα σύμβολα και τις ιδέες τους,

Καλά, κι εσύ στη μητέρα σου βρήκες να το πεις; Πάνε χρόνια τώρα που η μάνα μου βρήκε στη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο με θέμα το διαλογισμό(και με εξώφυλλο μια γυναίκα καθισμένη μέσα σε μια πεντάλφα) και η καημένη μόνο που δε λιποθύμησε!! Πήρε και λιβάνισε το σπίτι αμέσως. Κοίτα, θέλει όντως να'χεις τον τρόπο, και να διαλέγεις σε ποιον θα το πεις, γιατί η μάνα, όσο και να σ'αγαπά, αν δεν είναι ήδη λίγο <<ψαγμένη>> δε θα θελήσει να καταλάβει. Εξάλλου ό,τι κάνεις, το κάνεις πρώτ'απ'όλα για'σένα, και μετά για τους άλλους. Αν πάλι θες να ενημερώσεις τους άλλους για το τι κάνεις και το πως ζεις, καν'το με τακτ! (Περιττό να σου πω πως τώρα πια η μάμα μού διαλογίζεται κι'αυτή.. B) )