Fever

αυτό που αναρωτιέμαι εγώ είναι το πως γίνεται το άλλο κομμάτι της ψυχής σου να ενανθρωπίστηκε τόσο κοντά σου (ιδια πόλη/χώρα...)... Και γιατι; Αφού το ένα και αδιάσπαστο χωρίστηκε σε δύο μισά ανολοκλήρωτα πρέπει να βρεθεί η ολοκλήρωση μόνο από μέσα (καθώς και η ισοροπία) και οχι να γίνετε αναζήτηση του άλλου μισού... Κατι που μπορεί να μην βρούμε και ποτέ αυτό το άλλο κομμάτι μας, ασχετα με την αναζήτηση... Ο χωρισμός, αρχής εξαρχής, έγινε για κάποιον λόγο (αν υποθέσουμε οτι έγινε), άρα αυτό που πρέπει να ψάξουμε είναι ο λόγος αυτός. Γιατί αν μας χώρισε μια φορά, το σίγουρο είναι οτι θα μας ξαναχωρίσει. *Νομιζω οτι κατι σχετικό ανέφερε ο Paulo Coelho σε ένα βιβλίο του...

Λοιπον θα πω τη γνώμη μου αλλα δεν έχω διαβασει όλη τη συζήτηση (κάπου στη δεύτερη-τριτη σελίδα χάθηκα) Φανταστειτε να ζούσαμε για πάντα... Όλα όσα είπατε για τους πολέμους, τη φτώχεια κλπ. είναι σώστα, μόνο όμως αν το "δώρο" της αθανασίας δίνοταν σε όλους ανεξαιρετως. Πιστεύω οτι αν γινοταν κατι τέτοιο το ανθρώπινο είδος θα εφτανε στο τέλος του. Αλλα στην πραγματικοτητα, στην εξαλη περίπτωση που οι επιστήμονες καταφερναν κατι τέτοιο όπως η αθανασια, πρόσβαση σ'αυτό θα είχαν μόνο οι πολύ πλούσιοι (ή πολύ σημαντικοί) ανθρωποι. Αν ο Αινστάιν ζούσε ακόμα, φανταστείτε τη φυσική, τη χημεία και την τεχνολογια σε τι επίπεδο θα ήταν... Είναι όντως τρομακτικό, αν κάποιοι άνθρωποι ζούσαν για πάντα, αλλα ποιος νομίζετε οτι θα μπορούσε να το αντεξει αυτο? Βέβεα αυτοι οι κάποιοι αθανατοι θα συγκέντρωναν στα χέρια τους τοσο πολυ γνωση, και έτσι θα πρόσφεραν και άλλη γνώση στην ίδη υπαρχουσα. Και μια ερώτηση που μου δημιουργήθηκε. Πες οτι καποιος είναι αθάνατος. Σε ποια ηλικία σταματάει η φυσιολογική του αναπτυξη? Δλδ. καποιος θα είναι αθάνατος απ τη μέρα που γεννήθηκε και έτσι δν θα μεγαλώσει ποτέ από μωρό? Ή θα γίνει στο τριαντα, και θα μείνει παντα τριαντα(εννοώ σε εξωτερική αναπτυξη σώματος)? δικος σας

____________________________________________________________ Πηγή:Nibiru, ο δέκατος πλανήτης

Πότε λοιπόν αποκτά κάποιος αυτή την ικανότητα? Γιατί σχεδόν πάντα θεωρούμε πως όσο μεγαλύτερος τόσο πιο σωστός είναι κάποιος? Και τελικά ισχύει? Γιατί πολλές φορές άνθρωποι 30-40 χρονών δεν έχουν την ικανότητα να κρίνουν, ενώ κάποια "μωρά-έφηβοι" 14-16 χρονών την έχουν? Είναι οι εμπειρίες? Είναι στο γονίδιο? Η ικανότητα αυτή έρχεται με την ωριμότητα? Τι γίνετε τελικα??

έλα νεφέλη, μπήκα στις ρυθμίσεις και τείκ'α κατάφερα να βρώ ελληνικά! απλά το προηγούμενο post μου δεν έχει το κουμπί edit.. προσπαθησε να κανεις κατι, please! Δυστυχώς ξέρω οτι είναι κουραστικό να διαβαζεις greeklish! Οπότε.. περιμένω!

(sidnomi gia ta greeklish alla eimai sto e3oteriko kai den iparxi elliniki grafi) nomizo pos to tamio einai o skopos, alla poli pi8anon na kano kai la8os! lene pos i energeia den katanalonete, apla anakiklonete. Mporei (leo ego tora) i energeia tis skepsis mas na trefei "kati" to opoio profanos trefei emas. Opote etsi sinantionai oi gnomes mas kai bgainoun kai oi dio sostes. Arxika mporei oi skepseis kai i energia olon mas (i oson apo mas) pu enonontai me diaforetiko skopo, na pigainoun allou, alla sto telos oli i energia kataligei kapou (poli pi8anon piso se mas) ti les gi' auto?? :cheerful: (poli paratrabigmeno?? )

να στο δώσω λιγο πιο απλά, όπως το σκεύτομαι εγώ.. είστε τρεις συγκάτοικοι, και θέλετε να αγοράσετε 3 κιλά πατάτες (=στόχος), άρα ο καθένας βάζει τα ίδια λεφτά (=ενέργεια) με τους άλλους δύο, αλλα στον καθένα έρχεται πιο φτηνά απ' ότι αν το αγόραζε ο κα8ένας μόνος του.. αν είστε πάλι τρεις, και ο ένας θέλει να αγορασει 3 κιλά πατάτες, ο άλλος 3 κιλά ντομάτες και ο τρίτος 3 κιλά σκόρδα( )... ποιος ο λόγος να τα αγοράσουν και οι τρεις μαζί, αφού και μόνοι τους να τα πάρουν τα ίδια θα πληρώσουν??? ((λίγο χοντροκομμένο το παράδειγμα, για να καταλάβεις το σκεπτικό μου)..)

νομίζω οτι σε μια ομάδα (πνευματική και όχι μόνο) όσο περισσότερα άτομα είναι, τόσο πιο έυκολα πετυχαίνεται ο κοινός στόχος... Δηλαδή . Τώρα αν ο κα8ένας σκεύτεται/θέλει κάτι και ο άλλος κάτι άλλο, δεν ξέρω κατα πόσο μπορουν να βοηθηθούν και οι δύο (ή οι όσοι).. Λογικό δεν είναι???

Νεφέλη να σε ρωτίσω: αφού "βάψεις" τις σελίδες με τον καφέ και το πινέλο, δεν υπάρχει κίνδυνος να κολήσουν οι σελίδες μεταξύ τους???

Αυτό το κείμενο ήρθε στα χέρια μου σε έντυπη μορφή μέσο ενός φίλου του πατέρα μου. Υποθέτο οτι κυκλοφορεί σαν chain letter, γιατί κλείνει με: ΣΤΕΙΛΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΠΟΙΟΥΣ ΘΕΛΕΙΣ Εάν δεν το κάνεις σήμερα, αυριο θα είναι όπως χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ δεν πειράζει. Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρά σου. Τώρα είναι η ώρα. Το κείμενο έιναι μεταφραση του αυθεντικου (το οποίο γράφτηκε στα ισπανικά) από τον Βασίλη Τερζή. ... Υποθέτω οτι το κείμενο αυτό υπάρχει και σε άλλες ιστοσελιδες... Λοιπόν ακούω...

"Ενα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά" Ο Γκαμπριελ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λογους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάσταση του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του : "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή οτι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σλεύτομαι, αλλά σίγουρα θα σκευτόμουν όλα αυτά που έω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν: Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολυ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θαντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο οχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ'ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ'αγκάθια τους και το κοκκινωπό φίλί των πετέλων τους... Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πώ στους ανθρώπους οτί αγαπώ, οτι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν οτι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν οτι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν οτι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Φτο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα οτι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν οτι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρυμνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή πάλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατ'ερα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά πράγματα που μπορεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν με κρατούν κλεισμένο μέσα σ'αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω. Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκεύτεσαι. Αν ήξερα οτι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'εβλεπα να κοιμάσαι, θα σ'αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα οτι αυτή θα ήταν η τέλευταία φορά που θα σ'εβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ'αγκάλιαζα και θα σού δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά και ξανά για να σου δωσω κι άλλα. Αν ήξερα οτι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα οτι αυτές θα ήταν η τελευταίες στιγμές που θα σ'εβλεπα, θα έλεγα "σ'αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, οτι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σερ περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ'αγαπώ και οτι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος, είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, καν'το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πραξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σουτι σημαίνουν για σένα"

Μια απο τις ερωτησεις που με βασάνιζαν απο πολυ μικρο είναι το πως μπορεί καποιος να γνωρίσει τον εαυτό του. Ερχεται απο μονο της η αναγνώριση αυτή ή πρέπει να κανουμε κάτι. Και αν πρέπει, τι; Είμαι σίγουρος οτι θα ακούσω πολλές και ενδιαφερουσες απόψεις. Θέλω να σας ευχαριστήσω εκ των προτερων. Θέλω να πιστεύω οτι δεν είμαι ο μονος που ψαχνεται πανω σε αυτο το θεμα. Yours, Phoebos

Σε βρίσκω πολύ σωστή! :cheerful: :smilewink:

Ωραια παρομοιωση! :smilewink: Και για τα δικά μου μέτρα πετυχημένη!!! Μπράβο!

Την είδα και εγώ την ταινια... () Χιλιες φορες το βιβλιο!!!

Ολοι οι άνθρωποι (εκτος απ τους άθεους) έχουν την ανάγκη να πιστεύουν σε κάτι ανώτερο. Και να μην υπήρχε ο θεος πριν απο μας, με την πίστη τόσων αιωνων δημιουργήθηκε. Ουτος η αλλος οταν ο κόσμος σταματάει να πιστευει σε κάτι αυτο "πεθαίνει" και ως απαντηση στο "Οταν χάσεις τα κλειδιά σου, δεν σταματαν να υπάρχουν απλα δεν τα βλέπεις/βρίσκεις" (που μου είπε καποιος) τα κλειδιά δεν δημιουργουνται και "ζουν" απο την θέληση/πίστη μας ενω οι θεοι (κατα τη δική μου ταπεινη άποψη) δημιουργούνται και "επι-ζουν" απο αυτο. Αλλωστε αν όλοι σε αυτο το κόσμο πίστευαν οτι τα κλειδια δεν υπάρχουν, που το ξερεις οτι δεν θα σταματουσαν να υπαρχουν;;; Εδω να σας δω!!! :smilewink: :blblbl:

Ο Φίλιπ Πούλμαν, ένας Αγγλος συγραφέας, έγραψε τρία βιβλια στα οποια ξετυλιγεται ενας "φανταστικος" κοσμος με πολλα κοινά στοιχεια με τον δικο μας. Με λιγα λογια στο πρωτο βιβλιο λεει οτι ο κάθε ανθρωπος εχει ενα "δαιμονιο" που ειναι ενα κομματι της ψυχης, το οποιο ζει κοντα στο σωμα και το ιδιο το δαιμονιο εχει δικο του σωμα, και μορφη η οποια μεχρι την εφηβεια αλλαζει αλλα αργοτερα σταθεροποιειται σε μια και μοναδικη μορφη... Μεσα απο μια πολυ μεγαλη ιστορια αποδεικνειει οτι η εκκλησια δεν ειναι τοσο καλη και αγια (ευνουχισμους, ιερα εξεταση κλπ.κλπ.). Και ενας απ' τους ηρωες μεσα απο ταξιδια σε πολλους παραλληλους κοσμους, συζητησεις με εκπεσοντες αγγελους ανακαλύπτει οτι ο θεος δεν ειναι και ο δημιουργος αλλα ο πρωτος και πιο δυνατος αγγελος που δημιουργήθηκε. Ειναι κακος και οι εκπεσοντες αγγελοι ηταν αυτη που επαναστατησαν για να γλυτωσουν απο τη δικτατορια του αγγελου αυτου. Πρεπει να τονισω οτι ο Πουλμαν σαν καθολικος εχει "νομικιστικη" αντιληψη για το θεο δηλαδη με ορια και κανονες ενω οι ορθοδοξοι μια πιο αφηρημένη, πιο πνευματικη αντιληψη για τον θεο. Μπορει ακομα να ασκει κριτικη στην Εκκλησια και στον τροπο που διαχειριζεται καποια θεματα, και οχι στη θεολογια οσον αφορα τον θεο το πρωπατορικο αμαρτημα κλπ. Παντως αυτο που λεει στεκει και δεν ειναι τοσο "φανταστικο". Ο ενας απ αυτους τους κοσμους ειναι ιδιος με τον δικο μας. Και ο τροπος με το οποιο στο δινει δεν σε παραπέμπει σε φαντασια αλλα σε κατι αλλο. Σιγουρα δεν ειναι μονο αυτο που βλεπω οποτε... μια βοηθεια... Δικος σας, Fever

Μία ερώτηση... Ξέρει κανείς κανένα μαγαζί στη Θεσ/νίκη που να πουλάει ξυλάκια Μυριόφυλλου ή νομίσματα για το I Ching;;; :smilewink: :cheerful:

Fever=πυρετός ... τασυμπεράσματα δικά σας!!!! :blblbl: :blblbl: