irenicus777

Άσχετο... ο Τσακαλίας δεν ήταν ο θείος των Ξηρών;

Οι αρχαιοελληνικές θεότητες δεν χωρίζονταν σε "καλές" και "κακές". Δεν υπήρχε νόημα σε αυτό άλλωστε. Αν δεις το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του εκάστοτε Θεού ή Τιτάνα, θα δεις ότι είναι στην ουσία παρόμοια με τους χαρακτήρες και την προσωπικότητες των ανθρώπων, με δυνάμεις, αρετές άλλά και αδυναμίες και πάθη (πχ, ο κουτσός Ήφαιστος, ο γυναικάς Δίας, η ζηλιάρα κερατωμένη Ήρα κλπ). Δεν είναι δηλαδή ή ασπρο ή μαύρο. Είναι και ασπρόμαυρο, και κυρίως, είναι γκρίζο. Αν τώρα σαν "καλούς τιτάνες" ορίζεις αυτούς που στήριξαν το Δία στην Τιτανομαχία τότε, ναι. Ο Προμηθέας, η Ρέα (η μητέρα του Δία που τον έσωσε από τον παιδοφάγο πατέρα του) και άλλοι.

Δεν είναι και τόσο απαραίτητο το coven ή το τάγμα. Υπάρχουν και μοναχικοί εξερευνητές ξέρεις... (και είμαι περήφανος να λέω ότι είμαι κι εγώ τέτοιος - και ζω και Αθήνα!). Για τα μαγαζιά έχεις ένα δίκιο, αλλά μην είσαι τόσο απόλυτος. Καμιά φορά μπορεί να εκπλαγείς. Εξάλλου, τώρα με το internet γίνεται και online shopping.

Απολύτως. Αν ο καθένας μας κοιτάει την πάρτη του τότε τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν σώζεται. Το βλέπουμε καθε μέρα σ'αυτή τη χώρα που ζούμε.

http://news.pathfinder.gr/culture/news/559879.html Καλό ταξίδι...

Εδώ στον Alpha του κάνανε πολύωρο αφιέρωμα! Ούτε για τους δικούς μας δεν κάνουν τέτοια... Καλό ταξίδι μιχάλη. Keep Moonwalking!

Βασικά απ'όσο ξέρω, ο κύριος όγκος των καταστημάτων του χώρου είναι στα Εξάρχεια Βιβλία, κρυστάλλους, τράπουλες κλπ εγώ προσωπικά παίρνω (όταν παίρνω) από τον Πύρινο Κόσμο (Ιπποκράτους και Σόλωνος) αν και ειδικά στα βιβλία του θέλει λίγο ψάξιμο πριν αγοράσεις, γιατί είναι ή του ύψους ή του βάθους. Στα Εξάρχεια επίσης, κοντά στην Ομόνοια είναι και οι πύλες της Ιστάρ, αν και αυτές είναι πιο wiccan προσανατολισμένες και δεν είναι τόσο του προσωπικού μου ενδιαφέροντος. Τέλος, στο Μοναστηράκι υπάρχει ο "Μπαρμπα Χαράλαμπος" (στην πλατεία, απέναντι από το μετρό). Αλλά δεν είναι φυσικά μόνο αυτά. Α, και μην σνομπάρεις και τα πιο mainstream καταστήματα. Ποτέ δεν ξέρεις (θα'χω να το λέω, τα πρώτα βιβλία μαγείας που πήρα τα πήρα από τον Παπασωτηρίου!!!!! )

Τελικά εγώ εννοούσα το 2ο... με τους δυο ερευνητές, τη γκοθού και την "μάγισσα" (την οποία μας πασσαρανε μάλλον σαν Γουικανή) που πήγαν στο σπίτι του Rustin Parr...

Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι έχω την καλύτερη γνώμη για το εν λόγω franchise. Τα βιβλία μου φαίνονται σαν κακή αντιγραφή της Αν Ράις (Συνέντευξη με ένα Βρυκόλακα κλπ) στο ύφος τους (και αν ο συγγραφέας δεν έχει προσωπικό ύφος, βράστα). όσο για το concept "θνητό κορίτσι - βαμπιρ αγόρι, καταδικασμένος έρωτας κλπ"... Buffy - Angel... το εργο το έχουμε ξαναδεί δηλαδή. Και με καλύτερες ερμηνείες. Και τώρα που τέλειωσα το θάψιμο, ας ξαποστάσω λίγο

Επειδή έχω δει μόνο μια σχετική με την blair witch, αυτή που αναφέρεις είναι από την τριλογία του blair witch project, ή είναι εκείνη με τους κατασκηνωτές που παθαίνουν παροξυσμό και αρχίζουν να σκοτώνουν (και να π :censored: νε!) αβέρτα; Εγώ έχω δει τη δεύτερη που ανέφερα μόνο. Το Craft όντως πολύ καλή ταινία.

Χωρίς να θέλω να προσβάλλω τον κύριο Τσακαλία (οκ, ψέματα, θέλω), το άρθρο του ήταν ο ορισμός του παραλογισμού. Απλά, βρήκε ένα πατημα για να "την πει" στις θρησκείες. Χωρίς καν να έχει ούτε ένα επιχείρημα της προκοπής (και να πεις ότι δεν υπάρχουν...)

Ο Ντε Κάρτ είπε στον άγγελο που ήρθε να τον παραλάβει όταν πέθανε "Σκέφτομαι άρα υπάρχω" Και ο άγγελος τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και του είπε: "Δεν υπάρχεις, αλλά μην το σκέφτεσαι" (Αρκάς)

Εννοώ πως το να τα έχεις είναι προσωρινο επειδή 1ον - αργά η γρήγορα θα ξοδευτούν (καταραμμένο ενοίκιο!!!!! ) 2ον - δεν θα τα πάρεις στον τάφο μαζί σου

Αυτό είναι αλήθεια.... Κάποιοι σίγουρα καταλαβαίνουν τι εννοώ! B)

Νομίζω κάνεις λάθος σ'αυτό. λεφτά=προσωρινά άνθρωπος=προσωρινός ταιριάζουν! Οπότε μάλλον θα τα χρειαζόσουν...

Τελικά πήγε κανένας μας; Εγώ δυστυχώς όχι...

Έχεις δει την ταινία, εκεί που πάει να "φτιάξει" το τρενάκι του τρόμου; Δες το και θα καταλάβεις πού κολλάει. (αν και μπορείς να το καταλάβεις και από τη σειρά...)

Βασικά η έννοια του Θεού είναι άμεσα συνδεδεμένη με την έννοια της πίστης... και η πίστη συνήθως δεν τα πάει καλά με τη λογική. Κι αυτό επειδή η λογική (και τα παιδιά της, η επιστήμη και η φιλοσοφία) έχει μια τάση να απομυθοποιεί... και με την κατάργηση του μύθου και του μυστηρίου δεν υπάρχει λόγος για πνευματική υπέρβαση (που είναι ένα σημαντικό κομμάτι της πίστης, δηλαδή το να υπερβαίνεις τις αμφιβολίες σου, την εικόνα που μπορεί να έχεις για τον κόσμο κλπ), συνεπώς δεν υπάρχει πίστη. Χωρίς πίστη, δεν υπάρχουν πιστοί, άρα ο Θεός χάνει την αίγλη και την παντοδυναμία του. Αυτός είναι και ο λόγος που πχ η Χριστιανική Εκκλησία (όλα τα δόγματά της) δυσανασχετεί και "στραβώνει" όταν κάποιος προσπαθεί να προσεγγίσει το αντικείμενό πίστης της από επιστημονική σκοπιά (ακόμη κι αν δεν λέει τίποτα που να έρχεται σε αντίθεση με τις διδαχές της). Ή, πιο απλά, όπως λέει ο Ντάγκλας Άνταμς στο "...Ωτοστόπ", "Ο Καλύτερος τρόπος για να σκοτώσεις το Θεό είναι να αποδείξεις ότι υπάρχει".

Και για να ελαφρυνθεί η ατμόσφαιρα (τώρα που ξανανοίξαμε): Νεκρός γνωστός τηλεοπτικός αστέρας από την γρίπη των χοίρων. Και όλοι ξέρουμε **ποια** τον κόλλησε...

Το lol δεν το είδες ε; Ξέρεις, το χρησιμοποιούμε συνήθως όταν λέμε κάτι αστείο...

Κι εγώ το ίδιο... περιττό να πω ότι παραλίγω να πάθω έμφραγμα μόλις τώρα (είχα συνηθίσει βλέπετε στη ναποτυχία συνδεσης και πιάστηκα απροετοίμαστος...)

Η θεωρία αυτή δεν ισχύει! Αν ίσχυε, όλη τη μέρα όπου πήγαινα θα άκουγα Dimmu Borgir!!!!! (φοβερά επιστημονικό το επιχείρημά μου, έτσι;)

The Nephilim Sons Many years ago when none could count the time, spheres of light fell down, a rain of mystic fire from the skies. Thirsty angels smelled the warmth of life into this earth. Bathed with stardust, in greatness They descended. The Nephilim Gods. New resources formed the blood of Their machines. Creatures and devices were the products of Their will. To prevail in this world of virgin wilderness, They made some hands to carry Their sacred tasks. Soon They felt an urge to taste forbidden pleasures. Their flowers were erected for the daughters of Their beasts. With awe and lust these young mutations drunk Their potions. As bees they took Their seed in places, far and wide. The Nephilim Sons. Nephilim sons. Spheres of light fell down Many years ago when none could count the time, spheres of light fell down, a rain The Nephilim Sons. Nephilim sons. Spheres of light fell down http://www.youtube.com/watch?v=OLMgUuO8R0k Αφού όλοι έχουν πει τη μ :censored: α τους εδω μέσα, τουλάχιστον ας έχουμε και την αρμόζουσα μουσική υπόκρουση.

72 είναι τα βιβλία της Βιβλου (σύμφωνα με τους Καθολικούς πάντα). 72 ώρες έμεινε ο Ιησούς στον τάφο πριν αναστηθεί (γι αυτό δεν παίρνω κι όρκο, στη wikipedia το διάβασα - αν και 3χ24=72, τώρα που το σκέφτομαι...) 72 παρθένες (τα λεγόμενα "ουρί") είναι οι αμοιβή για τους πολεμιστές της Τζιχάντ στον Παράδεισο, σύμφωνα με το Κοράνι ( :gooood: αυτά είναι!) 72 πολεμιστές θα πολεμήσουν για το Ισλάμ στη "Μαχη του Μπαντρ" 72 σοφοί ήταν στη Συναγωγή του Ζοχαρ 72 βαθμοί στην Κλιμακα του Ιακώβ 72 μαθητές είχε ο Κομφούκιος 72 είναι ο αριθμός των αθανάτων στον Ταοϊσμό και ο κατάλογος συνεχίζεται. όχι, δεν γίνεται αυτό το νούμερο να είναι τυχαίο...

Μια ιστορία αγάπης από τον μέγα Aaron (και το For lies... τα σπάει!) My Dying Bride - The Light At the End of the World An isle, a bright shining isle stands forever, alone in the sea Of rock and of sand and grass and shale, the isle bereft of trees. - Small. A speck in the wide blue sea. 'Tis the last of all the land. A dweller upon our lonesome isle, the last, lonely man? - By the Gods he is there to never leave, to remain all his life. His punishment for evermore, to attend the eternal light. The lighthouse, tall and brilliant white, which stands at the end of the world. Protecting ships and sailors too, from rock they could be hurled Yet nothing comes and nothing goes 'sept the bright blue sea. Which stretches near and far away, 't is all our man can see. Though, one day, up high on rock, a bird did perch and cry. An albatross, he shot a glance, and wondered deeply, why? Could it be a watcher sent? A curse sent from the Gods, who sits and cries and stares at him, the life that they have robbed. Each year it comes to watch over him, the creature from above. Not a curse but a reminder of the woman that he loved. - Oh weary night, under stars, he'd lay and gaze. Up towards the moon and stars. The suns dying haze. Time and again, Orion's light filled our man with joy. Within the belt, he'd see his love, remembering her voice - The twinkle from the stars above bled peace into his heart As long as she looks down on him he knows they'll never part One day good, one day bad The madness, the heat, the sun, Out to sea, he spies upon land. His beloved Albion. Cliffs of white and trees of green Children run and play, 'My home land' he cries and weeps, why so far away? Eyes sore and red. Filled with tears, he runs towards the sea. To risk his life, a worthy cause, for home he would be. Into the sea, deep and blue, the waters wash him clean. Awake. He screams. Cold with sweat. And Albion a dream. - Such is life upon the isle, of torment and woe. One day good. One day bad. And some days, even hope. The light at the end of the world burns bright for mile and mile Yet tends the man, its golden glow, in misery all the while? For fifty years he stands and waits, atop the light, alone. Looking down upon his isle the Gods have made his home - The watcher at the end of the world through misery does defile. Remembers back to that single night and allows a tiny smile. (His sacrifice was not so great, he insists upon the world. Again he would crime, Again he would pay, for one moment with the girl) Her hair, long and black it shone, The dark, beauty of her eyes, Olive skin and warm embrace, her memory never dies. 'Twas years ago, he remembers clear the life they once did live. Endless love and lust for life, they promised each would give. Alas, such love and laughter too, was short as panting breath For one dark night, her soul was kissed by the shade of death. (Agony, like none before, was suffered by our man.) who tends the light now burning bright on the very last of land. (Anger raged and misery too like nothing ever before.) He cursed the Gods and man and life, and at his heart he tore. - A deity felt sympathy and threw our man a light 'Your woman you may see again, for a single night. - But think hard and well young man, there is a price to pay: to tend the light at the end of the world is where you must stay. Away from man and life and love. Alone you will be. On a tiny isle. A bright shining isle in the middle of the sea.' - 'I'll tend the light, for one more night with the woman whom I love', screamed the man, with tearful eyes, to the deity above. And so it was that very night his lover did return. To his arms and to their bed, together they did turn. In deepest love and lust and passion entwined they did fall. Lost within each other's arms they danced (in lover's ball). - - Long was the night filled with love. For them the world was done. Awoke he did to brightest light, his woman and life had gone. To his feet he leapt. To the sea he looked. To the lighthouse on the stone. The price is paid and from now on he lives forever alone. Fifty years have passed since then and not a soul has he seen. but his woman lives with him still in every single dream. 'Tis sad to hear how young love has died to know that, alone, someone has cried. but memories are ours to keep. To live them again, in our sleep.-