Γεια σας, ωραίο θέμα !
Κατά την γνώμη μου, δεν μπορεί με ασφάλεια να καθοριστεί αυτή η ηλικία. Επίσης, δεν μπορεί πάλι με ασφάλεια να καθοριστεί ποιος είναι ο "φυσιολογικός" και ποιος είναι ο "διαταραγμένος". Αλλά έστω πως μελετώντας την συμπεριφορά ενός ανθρώπου για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής του (από την παιδική του ηλικία π.χ ως την ενηλικίωσή του) έχουμε κάποιες ενδείξεις σχετικά με κάποιες βασικές του συμπεριφορές. Τότε, συνήθως - κι εδώ θα συμφωνήσω με την sabrina - έχουμε συνδιασμό επεμβάσεων από εξωγενείς παράγοντες στον άνθρωπο που έχουν ως αποτέλεσμα αυτό που λέει η sabrina, να στερούν στον άνθρωπο το δικαίωμα της φαντασίας.
Προσωπικά, στην ηλικία που είμαι, η φαντασία μου έχει ελαττωθεί κατά πολύ. Είμαι περισσότερο ρεαλιστής παρά ονειροπόλος. Κι αυτό γιατί νομίζω πως η φαντασία δεν ανήκει στην ζωή και στην ύπαρξη. Είναι ευχάριστο βέβαια κάποιες στιγμές να φαντάζεσαι - συνήθως όμορφα πράγματα γιατί κανείς δεν φαντάζεται άσχημα πράγματα - αλλά δεν είναι ρεαλιστικό. Αυτήν την γνώμη έχω.
Ο άνθρωπος - κατά την άποψή μου - χρειάζεται διεξόδους. Χρειάζεται να έχει επιλογές. Όμως αυτές οι διέξοδοι δεν είναι απαραίτητο να εντάσσονται στα πλαίσια της φαντασίας. Προσωπικά, ασχολούμαι με τις καταδύσεις. Θα μπορούσα να πω, πως αυτή η ασχολία μου είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ! Και είναι, για μένα. Αλλά αυτή η ασχολία μου, δεν βρίσκεται στο μυαλό μου. Είναι ζωντανή. Όταν καταδύεσαι, μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, έναν φανταστικό κόσμο (όσοι δεν το έχουν κάνει, μπορούν μόνο να το φανταστούν κι αυτό είναι που το κάνει φανταστικό!), είναι μια διέξοδος. Είναι φανταστικό αλλά δεν είναι. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε ...