Εγώ πάλι πιστεύω ότι μόνος είναι όποιος κατά βάθος ο ίδιος θέλει να είναι μόνος. Παντού γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν, που και αυτοί όμως με τη σειρά τους φοβούνται να ανοιχτούν και να γνωρίσουν άλλους ανθρώπους μήπως πληγωθούν ή μήπως γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης. Αν όλοι άφηναν για λίγο τις μάσκες να πέσουν τότε,δε μπορεί παρά να συναντιόμασταν. Και στο κάτω κάτω, σκεφτείτε το απλά:πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να γνωρίσεις κάποιον που δεν μπορείς να συναναστραφείς,ε και? Τί έγινε? Πρώτη φορά θα είναι? Όλοι το έχουμε πάθει αρκετές φορές στο παρελθόν, δεν θα πάθουμε και τίποτα καινούριο. Αν όμως γνωρίσουμε κάποιον που άξιζε τον κόπο, τότε δεν άξιζε και το ρίσκο?
Μην απαντήσετε. Ρητορική ήταν η ερώτηση. Το σίγουρο πάντως είναι ότι τα κοινά ενδιαφέροντα βοηθάνε και στην προσέγγιση αλλά και στην επικοινωνία.