synodoiporos

Ευχαριστώ για την απάντηση

Ενδιαφέρον θέμα ! Μπορούν οι παραπάνω posters να αναλύσουν λίγο περισσότερο τα γραφόμενά τους (για τις συχνότητες των μορφών από Johnny, και περί Αταβιστικης Νοσταλγίας του Spare από irenicus) ; ... ή όποιος άλλος έχει όρεξη και θέλει, ας γίνει λίγο πιο επεξηγηματικός ;

To ''δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος'', πώς ακριβώς είναι η απόλυτη δήλωση της Ανευθυνότητας και της Απελπισίας ; (λες πως για κάποιον που δεν γνωρίζει την διάθεση του συγγραφέα φαίνεται έτσι, αλλά πάλι νομίζω πως δεν φαίνεται απαραίτητα έτσι ακριβώς) Ωστόσο, το ''δεν ελπίζω τίποτα'' όντως μπορεί να μας μπερδέψει, και μάλιστα σε σχέση με το θέμα που συζητιέται εδώ. Τί μπορεί να σημαίνει ; (ή μήπως... μπορεί να μας ξεμπερδέψει ως προς τις ενστάσεις που εκφράστηκαν παραπάνω ; ...)

Ας προσέξουμε πάλι την συγκεκριμένη πρόταση : «Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω το κόσμο. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Νομίζω πως αναφέρεται σε εκείνη την εσωτερική κατάσταση που πρέπει να διακατέχει τον άνθρωπο σε σχέση με τα προβλήματα του κόσμου. Μιλάει (και φυσικά εκφράζει μια άποψη) για την εσωτερική στάση που πρέπει να έχουμε απέναντι στα πράγματα. Νομίζω πως ο Καζαντζάκης θέλει να εκφράσει την Υπευθυνότητα που πρέπει να αισθανόμαστε απέναντι στην Δημιουργία. Το αν θα πετύχουμε κάτι ή όχι, το αν θα καταφέρουμε τελικά να σώσουμε όλον τον κόσμο ή όχι, είναι μια άλλη υπόθεση. Φυσικά μπορεί να μην καταφέρουμε τίποτα. Φυσικά μπορεί η όλη υπόθεση να μας ξεπερνά. Φυσικά και μας ξεπερνά. Αλλά αυτή είναι η στάση που πρέπει να έχει ο Ελεύθερος, Αγωνιζόμενος άνθρωπος απέναντι στα πράγματα, λέει ο Καζαντζάκης. Μην ξεχνάμε πως κι ο ίδιος ο Καζαντζάκης είχε συχνά γοητευτεί κι από τις συλλογικές προσπάθειες και είχε εμπλακεί σε μερικές τέτοιες, όσο για την προσπάθεια του προσωπικού του έργου μάλλον δεν χρειάζεται να αναφέρουμε και πολλά. Θυμάμαι επίσης μια άλλη φράση από την Αναφόρά στον Γκρέκο, που μου είχε κάνει πολύ εντύπωση τότε που την πρωτοδιάβασα. Λέει κάπου: «Μακάρι έτσι να μπορούσε να διαβάσει κάνεις και αυτήν την αναφορά, ενός ανθρώπου που πολύ μόχθησε, πολύ αγωνίστηκε, πολύ πάλεψε, και τόσο λίγα κατάφερε στην ζωή του...». (εξακολουθώ να πιστεύω πως η αντίθετη άποψη ακούγεται αρκετά ''ωχαδερφιστική'' - και κάπως θυμωμένη απέναντι στον κόσμο..)

Και φυσικά ο Καζαντζάκης το προχωράει ακόμη πιο πέρα ή ίσως πιο βαθιά, όταν αναφέρεται και στην σωτηρία του ίδιου του Θεού. Η Ασκητική του φέρει και τον υπότιτλο ''Salvatores Dei'', που σημαίνει ''Σωτήρες Θεού''. Να μην περιμένουμε τον Θεό να μας σώσει, εμείς θα σώσουμε τον Θεό, λέει. Τί σημαίνει αυτή η... βέβηλη πρόταση και πώς μπορεί ο άνθρωπος να σώσει τον... Θεό ; Όπως και 'να χει, αυτή η άποψη του Καζαντζάκη αποτελεί μια αντιστροφή της συνηθισμένης παρακμιακής αντίληψης. Ο άνθρωπος μοιάζει να είναι απαθής και τελείως ανεύθυνος για τον κόσμο. Αυτός που, τόσο προσωποποιημένα, συνηθίζουμε να αποκαλούμε Θεό, είναι Αυτός που τα έφτιαξε όλα, τα διευθύνει όλα, και στο τέλος θα μας... δικαιώσει και όλους (γιατί, αφού είναι τόσο πολυέσπλαχνος, αποκλείεται να μας καταδικάσει). Εμείς δεν έχουμε λοιπόν παρά να βουλιάξουμε στους καναπέδες μας, με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένουμε τον Θεό να παίξει και να ολοκληρώσει το παιχνίδι του? Αλλά όχι, λέει ο Καζαντζάκης, αυτή η αντίληψη φταίει για πολλά από τα δεινά μας, στην πραγματικότητα εμείς έχουμε την ευθύνη, σήκω πάνω, πολέμα !

Ε, ίσως δεν βοηθάει κι η ανάλυση της εικόνας. Όπως και 'να χει, άλλο είναι να το βλέπεις από τον υπολογιστή κι άλλο να το κρατάς στα χέρια σου. Αλλά ας μην σχολιάζουμε μόνο το εξώφυλλο βρε παιδιά...

Ναι, είναι αυτός που έχει γράψει το ''Ξωτικά'', όπως και τα ''Τόλκιν: Ο ονειρευτής και η σκιά του'' και ''Δράκοι και μονόκεροι''. Είναι σίγουρα ένας δοκιμασμένος συγγραφέας σε αυτά τα θέματα και έχω ακούσει πως κι αυτό το βιβλίο του είναι πολύ όμορφο κι ενδιαφέρον, με πολλά πρωτότυπα στοιχεία από τις δίκες των μαγισσών, αρχαία γριμόρια, κτλ. Γενικά πρόκειται για έναν καινούριο εκδοτικό που θέλει να βγάλει καινούρια βιβλία που δεν είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν μέχρι σήμερα οι Έλληνες αναγνώστες. Ένα άλλο βιβλίο τους που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι το ''Candomble, Χορεύοντας με τους Ορισάς''. Ορίστε μερικά στοιχεία και γι' αυτό το βιβλίο : Γενικά νομίζω πως αξίζει να ψάξετε τις εν λόγω εκδόσεις (ρίξτε μια ματιά στο site τους), έχουν πολλά ενδιαφέροντα βιβλία κι όμορφα σχεδιασμένα .

136 σελ., Τιμή: ?10 Μια ολοκαίνουρια μελέτη για το φαινόμενο των Μαγισσών κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις ΜΑΓΙΚΟ ΚΟΥΤΙ από την συγγραφική πένα του Ναούμ Θεοδοσιάδη. «Εκείνο που μένει είναι μια χούφτα μάγισσες που πετούν αγριεμένες στον ουρανό, μέσα σε πίνακες ζωγραφικής, μύθους, ιστορίες και φανταστικές διηγήσεις. Εκείνο που μένει είναι οι σκιές τους πάνω στο ορμητικό ποτάμι της φαντασίας που δεν σταματάει ποτέ να αγκαλιάζει τον ανθρώπινο φόβο και να γεννά τα σκοτεινά παραμύθια του αύριο».

Σε μια προσπάθεια που έχει ξεκινήσει μέσα από ένα καινούριο site, υπάρχει ένα άρθρο του Αργύρη Τσακαλία (ενός Έλληνα ερευνητή που ισχυρίζεται πως έχει μελετήσει το φαινόμενο της Αθανασίας ή Αειζωίας όπως το λέει ο ίδιος) για αυτό το θέμα. Outer.gr : Η επερχόμενη Αειζωία Ποιά είναι η άποψή σας για τέτοια κείμενα ;

Υπάρχει όμως και η ρήση που, αντιπαραβάλλοντας τις δύο απόψεις -χριστιανική και αρχαιοελληνική-, λέει : ''Προσεγγίζεις τον Θεό καλλιεργώντας μια σχέση, όχι κατανοώντας μια έννοια'' Χμ.. Θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον μια συζήτηση πάνω στους δύο τρόπους...

Ναι, είναι μία καλή αναφορά κι αυτό για να τονίσουμε μια άλλη παρανόηση που γίνεται συχνά. Ο Λάβκραφτ λοιπόν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μάλλον ορθολογιστής, ήταν άνθρωπος που πίστευε στην δύναμη της επιστήμης παρά των μεταφυσικών προσεγγίσεων, και το λογοτεχνικό σύμπαν που δημιούργησε είναι κυρίως υλικό - οι Μεγάλοι Παλαιοί του δεν είναι δαίμονες ή μεταφυσικές υπάρξεις αλλά εξωγήινα όντα, τεραστίων διαστάσεων και εντελώς ξένα προς τον άνθρωπο βέβαια αλλά όντα που θα μπόρούσαν να χαρακτηριστούν απλώς.. εξωγήινα χωρίς άλλες μυστικιστικές προεκτάσεις (εκτός βέβαια από αυτές που ο άνθρωπος τείνει να τους δώσει). Σε μία άλλη επιστολή του, γραμμένη τον Απρίλιο του 1917, αναφέρει χαρακτηριστικά : « Η πρόοδος της επιστήμης θα διακήρύξει τελικά, πιστεύω, τουλάχιστον δύο νόμους που θα θέσουν για πάντα τέλος στον σπιριτουαλισμό των μορφωμένων αλλά και των ημιμαθών. Τους εξής : »1. Η Ζωή, ζωική και φυτική, συμπεριλαμβανομένης και της ανθρώπινης, είναι ένας τρόπος κίνησης που σταματά απολύτως με τον θάνατο του σώματος που την περιέχει. »2. Το μέλλον, στο βαθμό που αφορά τα οργανικά όντα, δεν είναι ποτέ δυνατόν να προβλεφθεί, αφού οι ατομικές και οι αβυθομέτρητες ιδιοτροπίες έχουν την δύναμη να κατευθύνουν τα γεγονότα προς οποιοδήποτε από τα κανάλια που είναι δυνατά υπό τον φυσικό νόμο. »....Η απλή κατά προσέγγιση γνώση των διαστάσεων του ορατού σύμπαντος αρκεί για να καταστραφεί για πάντα η αντίληψη ότι υπάρχει ένας προσωπικός θεός.... αργά ή γρήγορα θα ανακαλυφθεί η σχέση μεταξύ της οργανικής και της ανόργανης ζωής... Αυτό θα σημάνει τον θάνατο εξίσου της δεισιδαιμονίας και της θρησκείας και, εκτός αν κατορθώσει να κρύψει το πρόσωπό της, η εκκλησία δεν θα υπάρχει πια παρά για τους εξαιρετικά αμαθείς... Αλλά, φυσικά, αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα... Ωστόσο, η πιθανότητα αυτή είναι πολύ μεγάλη». Αυτά τα λόγια είναι ένα ακόμη δείγμα της προτιμησής του για μια υλιστική προσέγγιση των πραγμάτων παρά για περίεργες μεταφυσικές. Φυσικά, όμως, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός της πολυμάθειας του Λάβκραφτ, γνώριζε πολλά πράγματα από διάφορους τομείς της γνώσης και στα διηγήματά του υπάρχουν τουλάχιστον υπόνοιες και νύξεις που μπορούν να πάνε πολύ μακριά αν κάποιος θελήσει να τις αναλύσει. Τελικά, νομίζω πως αυτή η συζήτηση παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον μιας και, από την μία, σχετίζεται με όλα αυτά και, από την άλλη, μπορεί να γίνει με πιο χειροπιαστά στοιχεία και παραθέσεις . Δυστυχώς, όπως και πολλοί άλλοι μεγάλοι συγγραφείς και διανοητές, ο Λάβκραφτ είναι περισσότερο γνωστός από το τί έχουν πεί διάφοροι άλλοι για το έργο του, ανάλογα με το πού ήθελε να το ''πάει'' ο καθένας, και από τις διάφορες φήμες που κυκλοφορούν, παρά από το ίδιο του το έργο κι όσα ο ίδιος πραγματικά έγραψε...

Μου άρεσε αυτό το σχόλιο... Να αναφέρουμε ότι συγγραφέας του ''Νεκρονομικόν'', όπως αναφέρει ο Λάβκραφτ, ήταν ο ''τρελός'' άραβας ποιητής Αμπντούλ Αλχαζρεντ. Το όνομα φυσικά είναι φανταστικό, το λέει ο ίδιος ο Λάβκραφτ στις επιστολές του : «Ο χαρακτήρας του τρελού άραβας Αμπντούλ Αλχαζρεντ είναι φανταστικός... Αμπντούλ Αλχαζρεντ είναι ένα ψευδόνυμο που υιοθέτησα όταν ήμουν περίπου πέντε χρονών, ξετρελαμένος από τις Αραβικές Νύχτες - δηλαδή το περισσότερο γνωστό σε μας σαν ''Χίλιες και μία Νύχτες''...». Όπως αναφέρει ο Γ. Μπαλάνος στο βιβλίο του ''Η Σκια του Κθούλου'', αντλώντας από την φαντασία του Λάβκραφτ, «Το ''Νεκρονομικόν'' γράφτηκε στην Δαμασκό της Συρίας την εποχή των Ομμαυάδων χαλιφών και συγκεκριμένα το έτος 730, από τον γνωστό μας πλέον τρελό άραβα ποιητής Αμπντούλ Αλχαζρεντ, έναν μυστικιστή και οραματιστή ποιητή από την Σάνα της Υεμένης... Ο πρωτότυπος αραβικός του τίτλος ήταν ''Αλ Αζίφ'' (Al Azif), ένα όνομα που λέγεται ότι σημαίνει τον νυχτερινό ήχο ή βόμβο των εντόμων και, μεταφορικά, των δαιμόνων. Αυτό το ''Αλ Αζίφ'' έγινε ''Νεκρονομικόν'' από τον Θεόδωρο Φιλέτα... Ο Φιλέτας ήταν ο πρώτος που μετέφρασε το αραβικό κείμενο στα ελληνικά κατά το έτος 950 στην Κωνσταντινούπολη...» Ο Κέννεθ Γκράντ, όμως, ήταν ένας από τους ένθερμους υποστηρικτές της ιδέας ότι πίσω από την Μυθολογία Κθούλου κρύβεται μια γνήσια μυστική παράδοση. Λέει : «Ο Λάβκραφτ χρησιμοποιούσε την φαντασία προκειμένου να προβάλλει αντιλήψεις περί πραγματικότητας που, στην εποχή του, θεωρούνταν πολύ φανταστικές για να παρουσιαστούν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο». Με αυτά τα λόγια του Γκράντ ξεκινά το όλο δίλλημα : καθαρή λογοτεχνική φαντασία ή ένας εναλλακτικός τρόπος έκφρασης μιας γνήσιας μυστικής παράδοσης ;

Pίχτε μια ματιά και σε αυτό το site, που καλεί τους απανταχού αθεϊστές να οργανωθούν και να βροντοφωνάξουν την παρουσία τους. Η όλη ιστορία νομίζω πως ξεκινά με τα βιβλία του R. Dawkins. Στο τελευταίο του βιβλίο, «Τhe Man Delusion» («Η Περί Ανθρώπου Αυταπάτη»), ο Dawkins επιχειρηματολογεί ένθερμα υπέρ της Αθεΐας : Οι αθεϊστές γενικά τάσσονται υπέρ της ορθολογικής, επιστημονικής προσέγγισης, θεωρούν την θρησκεία απλώς ένα φανταστικό δημιούργημα, τον Θεό μια ιδέα χωρίς αντίκρυσμα, την Βίβλο απλή μυθολογία, κτλ. Ρίχτε μια ματιά και σε αυτήν την σελίδα, για να δείτε τα διάφορα ευφάνταστα gadgets που προτείνουν. Πολύ καλά τα σχόλια που διάβασα μέχρι τώρα. Αυτό το κίνημα της Αθεΐας φαίνεται πως ξεκίνησε ως μία αντίδραση σε αντίστοιχες χριστιανικές ''εκστρατείες'' (κυρίως στην Αμερική του Bush), αλλά η όποια σωστή προσσέγγιση δεν βρίσκεται στα άκρα και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ολοκληρωτικά καμία από τις δύο πλευρές.

Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί στα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία μία πρόσφατη ιστορία του Coelho. Την αντιγράφω παρακάτω : Η μουσική που ερχόταν από το σπίτι Όπως κάθε παραμονή Χριστουγέννων, ο βασιλιάς προσκάλεσε τον πρωθυπουργό να κάνει έναν περίπατο μαζί του. Ήθελε να δει πώς είχαν στολιστεί οι δρόμοι, όμως για να μην κάνουν οι υπήκοοί του υπερβολικά έξοδα προκειμένου να τον ευχαριστήσουν, οι δυο άντρες πάντα μεταμφιέζονταν σε εμπόρους από κάποια μακρινή χώρα. Περπάτησαν στο κέντρο, θαύμασαν τις φωτεινές γιρλάντες, τα αναμμένα κεριά στα σκαλοπάτια των σπιτιών, τα κιόσκια όπου πωλούνταν δώρα, τους άντρες, τις γυναίκες και τα παιδιά που πήγαιναν βιαστικά στους συγγενείς τους για να γιορτάσουν όλοι μαζί τη βραδιά γύρω από το κατάφορτο τραπέζι. Στο γυρισμό, πέρασαν από τη φτωχογειτονιά. Εκεί, η ατμόσφαιρα ήταν τελείως διαφορετική. Ούτε φώτα ούτε κεριά ούτε ωραίες μυρωδιές από νόστιμα φαγητά έτοιμα να σερβιριστούν. Δεν κυκλοφορούσε σχεδόν κανείς στους δρόμους και, όπως κάθε χρόνο, ο βασιλιάς είπε στον πρωθυπουργό του ότι έπρεπε να προσέξει περισσότερο τους φτωχούς του βασιλείου του. Ο πρωθυπουργός έγνεψε καταφατικά με το κεφάλι, ξέροντας πως για μία ακόμα φορά το θέμα θα ξεχνιόταν γρήγορα, θαμμένο στην καθημερινή γραφειοκρατία, στην έγκριση προϋπολογισμών, στις συζητήσεις με ξένους αξιωματούχους. Ξαφνικά, πρόσεξαν πως από ένα από τα πιο φτωχά σπίτια ακουγόταν μουσική. Η παράγκα ήταν ετοιμόρροπη, τα σάπια σανίδια της ήταν γεμάτα χαραμάδες κι έτσι είδαν τι συνέβαινε μέσα. Η σκηνή ήταν εντελώς παράλογη: ένας γέρος, καθισμένος σε αναπηρική πολυθρόνα, έμοιαζε να κλαίει, μια κοπέλα εντελώς φαλακρή χόρευε και ένας νεαρός με θλιμμένο βλέμμα έμπαιζε ταμπούρλο και τραγουδούσε ένα παραδοσιακό τραγούδι. «Πάω να δω τι συμβαίνει», είπε ο βασιλιάς. Χτύπησε την πόρτα. Ο νεαρός σταμάτησε να παίζει και πήγε να του ανοίξει. «Είμαστε έμποροι και ψάχνουμε ένα μέρος να κοιμηθούμε. Ακούσαμε τη μουσική, είδαμε ότι είστε ακόμα ξύπνιοι και σκέφτηκα να ρωτήσω αν μπορούμε να μείνουμε εδώ απόψε». «Θα βρείτε δωμάτιο σε κάποιο ξενοδοχείο της πόλης. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να σας βοηθήσουμε. Μη βλέπετε που παίζουμε μουσική - αυτό το σπίτι είναι γεμάτο θλίψη και πόνο». «Θα μπορούσαμε να μάθουμε γιατί;». «Εξαιτίας μου», απάντησε ο γέρος στην αναπηρική πολυθρόνα. «Όλη μου τη ζωή δίδασκα το γιο μου καλλιγραφία, για να γίνει γραφέας στο παλάτι. Ωστόσο, τα χρόνια πέρασαν και δεν άνοιξαν ποτέ θέσεις. Χτες βράδυ όμως, είδα ένα ανόητο όνειρο: εμφανίστηκε ένας άγγελος και μου είπε να αγοράσω ένα ασημένιο κύπελλο, γιατί θα με επισκεπτόταν ο βασιλιάς, θα έπινε από το ασημένιο κύπελλο και θα έβρισκε δουλειά στο γιο μου. »Ο άγγελος ήταν τόσο πειστικός, ώστε αποφάσισα να κάνω ό,τι μου είπε. Δεν έχουμε λεφτά κι έτσι η νύφη μου πήγε σήμερα το πρωί στην αγορά, πούλησε τα μαλλιά της και αγοράσαμε τούτο δω το κύπελλο. Τώρα, προσπαθούν να μου φτιάξουν το κέφι, τραγουδώντας και χορεύοντας γιατί είναι Χριστούγεννα, όμως είναι μάταιο». Ο βασιλιάς είδε το ασημένιο κύπελλο, ζήτησε να του βάλουν λίγο νερό γιατί διψούσε και προτού φύγει είπε στην οικογένεια: «Τι σύμπτωση! Μόλις σήμερα είδαμε τον πρωθυπουργό και μας είπε ότι οι θέσεις θα ανοίξουν την επόμενη βδομάδα». Ο γέρος κούνησε το κεφάλι, χωρίς να το πολυπιστέψει, και τους αποχαιρέτησε. Την επόμενη μέρα όμως, ένα βασιλικό ανακοινωθέν διαβάστηκε σε όλους τους δρόμους της πόλης. Έψαχναν καινούριο γραφέα για το παλάτι. Τη μέρα που είχε οριστεί, η αίθουσα ακροάσεων γέμισε κόσμο που αγωνιούσε να διαγωνιστεί για μια τόσο περιζήτητη θέση. Ο πρωθυπουργός μπήκε και ζήτησε από όλους να ετοιμάσουν τα μολύβια και τα χαρτιά τους: «Ιδού το θέμα της έκθεσης που πρέπει να γράψετε: γιατί κλαίει ένας γέρος, χορεύει μια φαλακρή γυναίκα και τραγουδά ένας θλιμμένος νεαρός;» Ένα μουρμουρητό έκπληξης διέτρεξε την αίθουσα: κανείς δεν μπορούσε να διηγηθεί μια τέτοια ιστορία! Κανείς, εκτός από ένα νεαρό με τριμμένα ρούχα, καθισμένο σε μια γωνιά της αίθουσας, που χαμογέλασε πλατιά και άρχισε να γράφει. (βασισμένο σε ένα ινδικό παραμύθι) Conto de natal, 2008 Paulo Coelho

Κυκλοφορεί το καινούργιο μαγευτικό τεύχος των Συμπαντικών Διαδρομών... περιεχόμενα 002 Σκίες της νύχτας της Νίκης Στέρπη 008 Άσπρες και μαύρες πετρούλες της Κιάρας Καλουντζή 014 Ragnarok της Αγγελικής Μαρίνου 023 Το φυτώριο της Γιούλης Αναστασοπούλου 029 Το μαξιλάρι του Π. Μ. Ζερβού 037 Αφιέρωμα σε γνωστά σπαθιά των Παναγιώτη Παναγιωτίδη και Άλκη Χατζόπουλου 047 Η μουσική εκεί έξω του Δημήτρη Αργασταρά 050 Το κάλεσμα του ονειροβάτη του Γιώργου Χατζηκυριάκου 056 Συμπτώσεις με νόημα του Νεκτάριου Χρυσού 062 Η Νεκρόπολη του Ερρίκου Σμυρναίου 069 Το σύμπαν του Dune του Γιώργου Χατζηκυριάκου 073 Της αλλοπαρμένης (Γ' μέρος) του Γιάννη Καϊντάση 078 Ομίχλη (Η' μέρος) του Σπύρου Κακούρη 085 Τομ και Τζέρρυ του Justinas Zilinskas (μετάφραση Α. Φιαμού) 090 Γυρισμός στο σπίτι του Arnoldas Kalinkas (μετάφραση Γ. Πλιώτας) 097 Αναζητώντας το Βασίλειο της Αράχνης Μια συνέντευξη του Γιάννη Πλιώτα στην Εθυμία Ε. Δεσποτάκη 099 Μουσική και φαντασία του Γιώργου Χατζηκυριάκου 104 Star Trek και κοινωνική συνείδηση του Δημήτρη Ψαθά 110 Νέα 115 Απ' την καρέκλα του σκηνοθέτη του Γιάννη Πλιώτα 119 Βιβλιοπαρουσίαση 124 Tomes of the Dead collection 125 Πεπρωμένο του Δημήτρη Λαγού Ένα ακόμη υπέροχο τεύχος, γεμάτο εκπλήξεις, που μας ταξιδεύει σε Κόσμους Πιο Πέρα, μας φέρνει σε επαφή με την μεγάλη παράδοση της λογοτεχνίας του Φανταστικού, και με τις αγωνίες και τις αναζητήσεις των σύγχρονων Ελλήνων και Ξένων δημιουργών της. Σε αυτό το τεύχος δημοσιεύεται και το ολοκαίνουργιο διήγημα του συγγραφέα Δημήτρη Αργασταρά ''Η μουσική εκεί έξω'' - μια καταπληκτική ιστορία, που θα σας ενθουσιάσει... Πολλές ακόμη υπέροχες ιστορίες, διηγήματα, συνεντεύξεις, και ανταποκρίσεις από τον χώρο του Φανταστικού, συμπληρώνουν την ύλη και αυτού του τεύχους. ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ με την Τέχνη του Φανταστικού ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΓΚΟΥΣ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΩΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟ ΤΩΡΑ !!!

... Πολύ φοβάμαι πως μέσα από αυτό το link ενισχύεται η δεύτερη υπόθεση της Morgainne. Νίκη του ρεαλισμού απέναντι στις μεταφυσικές μας υποθέσεις ; Φαίνεται τελικά πως η πραγματικότητα είναι πιο φρικιαστική απ' ότι μπορούμε να υποθέσουμε...

Στις Συμπαντικές Διαδρομές έχουν δημοσιευτεί και μερικές από τις καλύτερες ιστορίες με μαγική θεματολογία γραμμένες από Έλληνες συγγραφείς. Στον αναγκαστικά περιορισμένο αυτόν χώρο, θα δώσω ένα μικρό δείγμα με δυο αποσπάσματα : Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το μαγευτικό 12ο Τεύχος !

Περιεχόμενα του 9ου Τεύχους : 003 Η Σκόνη της Ελένης Ληξουριώτη 004 Reflective Borders της Χριστίνας Πασχάλη 005 Φωτεινή του Γιάννη Λιανάκη 007 Juno της Στέλλας Λιάτου 009 Όταν οι ψυχές υγρανθούν, φοβούνται και στεγνώνουν της Αλεξάνδρας Καραβασίλη 011 Το Χρυσόψαρο της Δανάης Τάνη 013 Ο κύκλος και το ανθρωπάκι του Δημήτρη Αργασταρά 014 Φταρνίσματα του Amin Hosseiny (μετ. Γ. Σωτήρχος) 016 Το σούρουπο του Devin Miller (μετ. Γ. Σωτήρχος) 021 Οι σκουπιδιάρηδες του Andrew Hellard (μετ. Γ. Σωτήρχος) 033 Μετά την τελευταία μέρα του Δημήτρη Μανταλιά 041 Ο Σαπενουπίτ γελάει εις βάρος μας της Ευθυμίας Ε. Δεσποτάκη 043 Τα νερά της Λήθης του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη 049 Παραμύθια από το βασίλειο της αράχνης (Β' μέρος) του Γιάννη Πλιώτα 056 Οι δύο σιδηρουργοί (Β' μέρος) του Κώστα Παραδία 060 Η κυρίαρχη φυλή - 2284 του Κυριάκου Χριστοδούλου 065 Ομίχλη (Δ' μέρος) του Σπύρου Κακούρη 072 Οι κλώνοι του Ιησού (Α' μέρος) του SC Bryce (μετάφραση Α. Φιαμού) 077 Το σύνδρομο του ελέους (Α' μέρος) του Βασίλη Αυξεντίου 082 Εξιλέωση του Νεκτάριου Χρυσού 087 Του Κριματισμένου (Δ' μέρος) του Γιάννη Καϊντάση 091 Λογομάχοι (Β΄ μέρος) του Tom Hamilton (μετάφραση Γ. Πλιώτας) 097 Ευκτήριος Οίκος της Μαρίας Αθ. Ροδοπούλου 098 The Midnight Carney του Michael Jay Katz 099 Wallflower της Rose Cox 099 Haiku του Ηλία Φουντούλη 100 Επιλογές (Β' μέρος) της Dianne Rees (μετάφραση Α. Φιαμού) 103 Αναζητήσεις (Β' μέρος) του Ηλία Φλωράκη Αφιέρωμα: Η φανταστική λογοτεχνία στην Λατινική Αμερική (Α' Μέρος) 107 Ρώσικες κούκλες του Sergio Gaut vel Hartman (μετάφραση Α. Φιαμού) 117 Οι κύκλοι του Adriel Gomez (μετάφραση Γ. Σωτήρχος) 119 Σπίτι σε Ρόδες (Α΄ μέρος) του Hernan Dominguez Nimo (μετάφραση Γ. Πλιώτας) 123 Ο πάγος (Α' μέρος) του Juan Pablo Norona (μετάφραση Γ. Πλιώτας) 126 Zip του Ricardo Castrilli (μετάφραση Π. Σωτήρχου) 130 Η Τέχνη Της Πέπλωσης (Α' μέρος) της Tantz Aerine (μετάφραση Μ. Βασιλείου) 134 Αφιέρωμα στο 1ο Διήμερο Φανταστικής Λογοτεχνίας (Β΄ μέρος) Το παρόν και μέλλον της Ελληνικής Φανταστικής λογοτεχνίας Εισήγηση του Γιώργου Σωτήρχου και του Νίκου Ζώρζου 143 Sky Captain and the Comic Book Hero of Tomorrow: Μία συνέντευξη με τον Neil Gaiman του Michael Lohr (μετάφραση Π. Σωτήρχου) 147 Δυστοπίες της Ανθίππης Φιαμού 149 Views of Fantasy - Όψεις Φανταστικού κινηματογράφου του Γιώργου Σωτήρχου 156 Βιβλιοπαρουσίαση των Γιώργου Σωτήρχου, Παύλου Γκάσταρη 158 Red Dreams - Τσεχοσλοβάκικος φανταστικός κινηματογράφος του Γιώργου Σωτήρχου 161 Κόμικ: "Μύθος - Το καταραμένο χρυσάφι" (Α' μέρος) του Κώστα Φραγκιαδάκη 171 Lords of Death and Life (Δ΄ μέρος) του Jonathon Dalton (μετάφραση Γ. Σωτήρχος) Σε αυτό το τεύχος, διαβάστε την καταπληκτική ιστορία του συγγραφέα Δημήτρη Αργασταρά "Ο κύκλος και το ανθρωπάκι", και πολλές ακόμη υπέροχες ιστορίες, διηγήματα και ανταποκρίσεις από τον χώρο του Φανταστικού. Οι Συμπαντικές Διαδρομές αποδεικνύουν συνεχώς πως είναι από τις πιο προσεγμένες, ελεύθερες και αξιόλογες εκδόσεις του περιοδικού τύπου... ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΓΚΟΥΣ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΩΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟ ΤΩΡΑ !!!

Αυτή είναι η ομιλία του Γιώργου Σωτήρχου που διαβάστηκε στο 1ο Διήμερο Φανταστικής Λογοτεχνίας, που πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο CUBE, παρουσιάζοντας την πορεία του περιοδικού των Συμπαντικών Διαδρομών μέχρι σήμερα : « Πριν από 2 χρόνια, κάποιο βράδυ, συναντήθηκαν σε μια μικρή πλατεία στην Λάρισα μια ομάδα ανθρώπων, που τους ένωνε ένα κοινό ενδιαφέρον. Η αγάπη για την λογοτεχνία του φανταστικού, για την τέχνη του φανταστικού και γενικά για το φανταστικό σε όλες του τις μορφές. Όλοι μας είχαμε ζήσει την σκληρή ελληνική πραγματικότητα. Όλοι μας είχαμε χτυπήσει πολλές πόρτες, έχοντας σαν απλή επιθυμία να δούμε κάποια από τα κείμενά μας δημοσιευμένα και είχαμε πάρει τις κλασσικές απαντήσεις που μπορεί να εισπράξει ένας φιλόδοξος συγγραφέας στην Ελλάδα. Τις περισσότερες φορές βέβαια δεν αξιώθηκαν να μας απαντήσουν, ούτε καν από στοιχειώδη ευγένεια για να αρνηθούν. Αντίστοιχα μερικές απαντήσεις ήταν στο τελείως άλλο άκρο : ??Είμαστε από τον χώρο του φανταστικού, αλλά δεν ενδιαφερόμαστε να δημοσιεύσουμε διηγήματα. Τα θεωρούμε κάτι εύκολο και απλό??. » Έχοντας αυτό το παράπονο, αυτήν την ανεκπλήρωτη επιθυμία, εκείνο το βράδυ πήραμε μια γενναία απόφαση. Γενναία, για τα οικονομικά δεδομένα που υπάρχουν στην Ελλάδα. Ή μάλλον καλύτερα θα την έλεγα αυτοκτονική απόφαση. Γιατί το να προσπαθήσεις σήμερα να εκδόσεις ένα περιοδικό υψηλού επιπέδου, ξέροντας ότι δεν θα βρεθεί κανένας να σε στηρίξει οικονομικά, είναι οικονομική αυτοκτονία, ένα γεγονός που στο τέλος επηρεάζει αναπόφευκτα όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Παρόλα αυτά, εκείνο το βράδυ πήραμε την απόφαση να δημιουργήσουμε τον αρχικό πυρήνα, που στην συνέχεια εξελίχθηκε στο περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές. » Από την αρχή είχαμε ένα πράγμα στο μυαλό μας, σαν συγγραφείς και οι ίδιοι. Το πρώτο πράγμα που σκεφτόμασταν ήταν τους υπόλοιπους δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, έλληνες συγγραφείς του φανταστικού που βρίσκονται εκεί έξω και απλώς περιμένουν να βρουν ένα μέσο να προβάλουν την δουλειά τους, κάποιον να τους δώσει φωνή, επικοινωνία με το αναγνωστικό κοινό. Θέλαμε να ήμασταν η φωνή των συγγραφέων του φανταστικού, χωρίς περιορισμούς, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς έχθρες. Χωρίς να κοιτάμε το βιογραφικό τους, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για τις φιλίες τους, χωρίς να τους βάζουμε σε ένα λούκι να στηρίξουν άμεσα ή έμμεσα εταιρικά επιχειρηματικά συμφέροντα, σαν προϋπόθεση μιας πρόσκαιρης προβολής. » Από τότε έχουμε κάνει μια τρελή πορεία μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια. Έχουμε βγάλει 7 ελληνικά περιοδικά και 5 αγγλικά. Μπορούμε να λέμε με υπερηφάνεια ότι έχουμε προβάλλει γύρω στους εκατό έλληνες συγγραφείς και φιλοδοξούμε αυτό το νούμερο να γίνει όσο μεγαλύτερο γίνεται. Να αγκαλιάσουμε και να προβάλλουμε και την τελευταία φωνή που υπάρχει εκεί έξω μόνη της και δεν μπόρεσε να βρει την προβολή και την αναγνώριση που της αξίζει, πράγματα στα οποία έχουμε δικαίωμα όλοι όσοι έχουν το θάρρος να εκφράζουν τον προσωπικό τους κόσμο σε μία σελίδα χαρτί. » Και όλα αυτά έχουμε το δικαίωμα να λέμε ότι τα καταφέραμε μόνοι μας, μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, όπου οι περισσότεροι παραδοσιακά μεγάλοι του χώρου πιο πολύ μας πολέμησαν παρά μας βοήθησαν. Από γνωστούς εκδοτικούς οίκους που ζητούσαν σχεδόν με απειλές να προβάλλουμε συγκεκριμένα βιβλία τους, μέχρι βιβλιοπωλεία που είχαν την λογική : ??πάρε μια κόκα-κόλα και βάλε μας μια σελίδα διαφήμιση και σταμάτα να γκρινιάζεις !??. Δυστυχώς στον χώρο μας κάποιοι έχουν συνηθίσει τόσο πολύ στην μονοφαγία που πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει δυνατότητα να αλλάξουν προς το καλύτερο κάποιες καταστάσεις, όσο υπάρχουν κάποιοι, άλλες φορές στενόμυαλοι και άλλες φορές μονομανείς, που παίρνουν κρίσιμες αποφάσεις. » Εμείς από την μεριά μας παραδεχόμαστε ότι έχουμε κάνει πολλά λάθη. Άλλωστε είμαστε ακόμα στην αρχή μιας πορείας. Έχουμε κάνει πού δρόμο και έχουμε πολύ να διανύσουμε ακόμα. Ή καλύτερα ελπίζουμε να είναι πολύς ο δρόμος που έχουμε ακόμα. Μέσα σε αυτήν την τρελή πορεία αυτών των δύο χρόνων αναμφίβολα πολλά πράγματα μας ξέφυγαν, θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάποια άλλα καλύτερα, αλλά δεν τα κάναμε και ούτε αποφύγαμε τις εντάσεις κάποιες στιγμές. Όμως, στην ουσία δεν είμαστε περιοδικό ακόμα. Είμαστε ένας πυρήνας, μια ομάδα με στενούς δεσμούς μεταξύ της, που έχουμε την διάθεση και την θέληση να φτάσουμε μια μέρα στο σημείο που θα μπορούμε να λέμε με περηφάνια ότι ??βγάζουμε ένα περιοδικό λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό στολίδι??. » Από το βήμα αυτής της εκδήλωσης θα θέλαμε για ακόμα μια φορά να δηλώσουμε ότι στο περιοδικό μας είναι καλοδεχούμενοι όλοι οι λογοτέχνες και καλλιτέχνες. Δεν πρόκειται να αποκλείσουμε κανέναν με βάση προσωπικά κριτήρια. Εφόσον που η δουλειά που θα σταλεί στο περιοδικό μπορεί να σταθεί λογοτεχνικά, θα μπει άμεσα στο πρόγραμμα για δημοσίευση, χωρίς κανέναν περιορισμό και χωρίς κρυφούς ή φανερούς όρους ή διευθετήσεις. » Δεσμευόμαστε ακόμα ότι θα συνεχίσουμε με το ίδιο πάθος να βγάζουμε το περιοδικό-όνειρο για πολλούς ανθρώπους, όσο αντέχουμε οικονομικά, παρόλες τις αντιξοότητες και τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που δημιουργεί σαν επακόλουθο στην προσωπική μας ζωή. Το περιοδικό το εκδίδουμε συνειδητά χωρίς να βγάζουμε κέρδος, κάτι που το ξέραμε από την πρώτη στιγμή και κρατάμε μόνο την ηθική ικανοποίηση που παίρνουμε απ? όλους αυτούς τους αναγνώστες που επιτέλους βρήκαν ένα περιοδικό να τους εκφράζει και όλους αυτούς τους συγγραφείς που δεν επιτρέψαμε να χαθούν στο σκοτάδι και τους δώσαμε το δικαίωμα να λένε με περηφάνια ότι : ??ένα δικό μου κείμενο δημοσιεύτηκε στις Συμπαντικές Διαδρομές???»

Οι Συμπαντικές Διαδρομές, με την Τέχνη του Φανταστικού είναι ένα λογοτεχνικό περιοδικό υψηλής ποιότητας αφιερωμένο στην λογοτεχνία - αλλά και γενικότερα στην τέχνη - του Φανταστικού, φτιαγμένο από ανθρώπους που κινούνται μόνο από την αγάπη τους για το Φανταστικό σε όλες του τις εκδηλώσεις. Επιστημονική Φαντασία Fantasy Horror Επιστήμη Τέχνες Κινηματογράφος Comics Μέσα στις σελίδες του περιοδικού ο απαιτητικός αναγνώστης μπορεί να συναντήσει μερικά από τα καλύτερα διηγήματα φανταστικής λογοτεχνίας που γράφονται σήμερα στην ελληνική γλώσσα από Έλληνες συγγραφείς. Μπορεί να έρθει σε επαφή με τις σύγχρονες τάσεις του φανταστικού, μέσα από τα πολλά ξένα διηγήματα που δημοσιεύονται σε προσεγμένες μεταφράσεις. Μπορεί να εμπνευστεί, να ταξιδέψει με την φαντασία του, να γευτεί την ατμόσφαιρα μακρινών κόσμων, να γνωρίσει πράγματα που μέχρι πριν δεν θα μπορούσε καν να ονειρευτεί? Πραγματικά, είναι αξιοσημείωτο αυτό που έχουν καταφέρει οι Συμπαντικές Διαδρομές μέχρι σήμερα, όντας ουσιαστικά μια ανεξάρτητη προσπάθεια συγγραφέων που αποφάσισαν να αφοσιωθούν στην αξιοπρέπεια και στο δικαίωμα που θα έπρεπε να έχει κάθε ανώνυμος συγγραφέας να δημοσιεύει τα κείμενά του. Ο υπεύθυνος έκδοσης και αρχισυντάκτης του περιοδικού, Γιώργος Σωτήρχος, αναφέρει : « Η φανταστική λογοτεχνία είναι γενικά ένα παραμελημένο λογοτεχνικό είδος στην χώρα μας. Παραμελημένο, αγνοημένο και συκοφαντημένο. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιοι εκδοτικοί οίκοι που βγάζουν βιβλία φαντασίας, κάποιοι μας κάνουν την τιμή να εκδίδουν και από έναν Έλληνα τον χρόνο, και έχουν περάσει και μερικά περιοδικά που έκαναν κάποια προσπάθεια να προβάλλουν το είδος. » Απευθύνουμε ένα κάλεσμα σε όλους τους Έλληνες που γράφουν? » Όλα τα είδη του φανταστικού γίνονται δεκτά. » Προσδοκούμε να δώσουμε μια νέα ώθηση στην φανταστική λογοτεχνία στην Ελλάδα και να δώσουμε όσες περισσότερες ευκαιρίες μπορούμε στους Έλληνες συγγραφείς, ποιητές και καλλιτέχνες χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος και χωρίς να κάνουμε το οποιονδήποτε διαχωρισμό και πιστεύουμε ότι αυτό το πράγμα το έχουμε αποδείξει στην πράξη ». Δεν θα τα έγραφα όλα αυτά αν δεν είχα διαπιστώσει ο ίδιος το πραγματικά αξιόλογο αποτέλεσμα και την σημασία ενός τέτοιου περιοδικού για τους Έλληνες συγγραφείς σήμερα. Οι Συμπαντικές Διαδρομές, με την τέχνη του φανταστικού είναι ένα απαραίτητο ανάγνωσμα για όλους τους θιασώτες της Φανταστικής Λογοτεχνίας και, κυρίως, για κάθε νέο συγγραφέα που θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη της συγγραφικής? Κατά την γνώμη μου, οι Συμπαντικές Διαδρομές είναι το καλύτερο λογοτεχνικό περιοδικό που κυκλοφορεί αυτήν την στιγμή στον ελληνικό χώρο (αν λάβουμε υπόψιν μας το πόσα διηγήματα ? ακόμη και φανταστική ποίηση ? δημοσιεύει σε κάθε τεύχος και πόσες πολλές πληροφορίες και εμπνεύσεις παρέχει στους αναγνώστες του). Αλλά αυτό, φυσικά, δεν έχει παρά να το διαπιστώσει ο καθένας ξεφυλλίζοντάς το?.

Τελευταία έπιασα τον εαυτό μου να προβληματίζεται πάνω στο θέμα του Φόβου. Τί είναι ο Φόβος και πώς μπορεί να τον προσεγγίσει κανείς ; Όταν λέμε ότι Φοβόμαστε τί ακριβώς αισθανόμαστε, ποιό είναι το περιεχόμενο αυτού του συναισθήματος, τί ακριβώς νιώθουμε να μας απειλεί και συνοδεύεται από Φόβο ; Λοιπόν, δεν είναι δύσκολο να παρατηρήσει κανείς ότι αυτό που κάνουμε συνεχώς στην καθημερινότητά μας είναι να ρυθμίζουμε την ζωή μας με άξονα την ασφάλεια, να διευθετούμε τα πάντα σε μία κατάσταση καθησυχαστικής μονιμότητας, κάτι που απαιτεί από κει και πέρα ελάχιστη προσοχή κι ενέργεια από μας, έτσι ώστε το μεγαλύτερο μέρος της εμπειρίας μας να είναι επαναλαμβανόμενο και η συνείδησή μας να είναι παθητική, μηχανική, ακούσια. Η παραμικρή αταξία, έξω από αυτό το matrix της ασφάλειάς μας, είναι ικανή να μας προκαλέσει πανικό… Ταυτόχρονα, όλοι μας θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, και ευτυχισμένοι για μας σημαίνει να είμαστε υγιείς, να ζούμε ευχάριστα, να έχουμε καλές σχέσεις με το περιβάλλον μας, να αισθανόμαστε ''χορτασμένοι'' ως προς την κατοχή υλικών αγαθών και οι σχέσεις μας με τους άλλους να μην μας προκαλούν κανέναν πόνο και καμιά αμφιβολία. Κι όμως, αυτές τις προϋποθέσεις όχι μόνο είναι δύσκολο να τις εξασφαλίσει κανείς αλλά, ακόμη κι αν γίνει αυτό, είναι δύσκολο να τις διατηρήσει, με αποτέλεσμα να απαιτούν έναν συνεχή αγώνα για την απόκτηση και την συντήρησή τους. Και από όλα τα παραπάνω, τελικά, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στην έννοια της προσκόλλησης πάνω σε πράγματα και καταστάσεις. Κι όσο μεγαλύτερη είναι η προσκόλλησή μας, τόσο μεγαλύτερο μπορεί να είναι και το πρόβλημα που βιώνουμε, ένα πρόβλημα Φόβου και Δειλίας απέναντι σε όσα κατέχουμε και μπορεί να χάσουμε. Μήπως λοιπόν ο Φόβος δεν είναι τίποτε άλλο από απλή προσκόλληση ; Στο έργο του Ασκητικά Χρονικά ο Ιγνάτιος Λογιόλα γράφει : «Ο φόβος δημιουργείται από την προσκόλληση του ανθρώπου σε κάτι και στην πιθανότητα που υπάρχει να το χάσει. Φοβόμαστε για την ζωή, την ακεραιότητα και την υγεία, την δική μας και των προσφιλών μας προσώπων. Φοβόμαστε μην χάσουμε τα υλικά μας αγαθά και τις βολές μας και ακόμη φοβόμαστε μην χάσουμε την εξουσία, την φήμη και τον σεβασμό των άλλων». Αν είναι έτσι, τί είναι ακριβώς αυτές οι φοβερές προσκολλήσεις μας και πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτές ή τουλάχιστον να μάθουμε να τις ελέγχουμε ; Αν το σκεφτούμε λίγο, θα δούμε ότι η προσκόλληση δεν είναι τίποτε άλλο από τις σκέψεις μας, τις ιδέες και τις διαμορφωμένες απόψεις μας. Μία επιβεβλημένη νοητική εικόνα για τον κόσμο μας, γεμάτη memes και επίπλαστες ανάγκες, που μας δημιουργεί ένα ολόκληρο δίκτυο από προσκολλήσεις και που είναι η αιτία για έναν συνεχώς υπό απειλή αναδυόμενο Φόβο… Και τότε το μόνο που αρκεί, για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης, είναι να σκεφτούμε, επίσης, πόση απόλυτη αξία έχουν αυτές οι ιδέες και οι απόψεις μας, πόσο πραγματικές είναι οι εμπειρίες του πνεύματός μας, πόσο σχετική κι επιβαλλόμενη είναι κάθε προσκόλληση, πόσο ανοιχτός κι απρόβλεπτος είναι εκ φύσεως ο κόσμος μας, και να αναζητήσουμε την αλήθεια μέσα μας, στις πραγματικές ανάγκες του Εαυτού μας και στις πραγματικές δυνατότητές μας… Μπορούμε άραγε έτσι, μονάχα θεωρητικά, να απομυθοποιήσουμε τους Φόβους μας και να απελευθερωθούμε από αυτούς ;

Νομίζω πως υπάρχει κι ένας ακόμη λόγος που έχει κάνει την αγάπη να.. εκπέσει. Όπως λέει κι ένας στίχος του Αλκίνοου Ιωαννίδη (που του έχει αφιερωθεί πρόσφατα κι ένα άλλο topic) : Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις Πώς να σου πω το σ' αγαπώ Πώς να πιστέψεις...

Και μία μετάφραση στην δημοτικήν : Διαβάζουμε στο βιβλίο της Γένεσις 6:1-7 Όταν οι άνθρωποι άρχισαν να αυξάνονται αριθμητικά πάνω στη γη και γεννούσαν κόρες... Οι γιοι του Θεού είδαν ότι οι κόρες των ανθρώπων ήταν όμορφες και παντρεύτηκαν όσες απ' αυτές διάλεξαν... Οι Νεφελίμ ήρθαν στη γη εκείνες τις μέρες - καθώς και μετά - όταν οι γιοι του Θεού πήγαν στις κόρες των ανθρώπων και έκαναν μαζί τους παιδιά... Ο Κύριος είδε πόσο μεγάλη είχε γίνει η κακία του ανθρώπου στη γη, και ότι κάθε διάθεση των σκέψεων της καρδιάς του ήταν πάντα μόνο πονηρή... Οι Νεφελίμ λοιπόν φαίνεται να ήταν μια προκατακλυσμιαία φυλή, που στη Βίβλο αναφέρονται και ως γίγαντες. Ήταν, όπως λέγεται, τα παιδιά που γεννήθηκαν από τις «κόρες των ανθρώπων» και τους «Υιούς του Θεού» - μία φυλή γιγάντων που προέκυψε απ' τη σεξουαλική ένωση των υιών του Θεού (ενδεχομένως έκπτωτων αγγέλων) με τις κόρες των ανθρώπων. Σύμφωνα με μία άποψη, μεταφρασμένο από τα Εβραϊκά κείμενα, το «Nephilim» σημαίνει «έκπτωτοι». Αυτοί οι Νεφελίμ ήταν ξακουστοί για τη δύναμή τους, την ανδρεία τους, καθώς και για την μεγάλη ικανότητά τους στις αμαρτίες. Να σημειωθεί ότι αναφέρονται σχεδόν ταυτόχρονα με τη δήλωση του Θεού ότι θα καταστρέψει τη γη με πλημμύρα και φαίνεται απ' αυτή τη σχέση ότι η επίδρασή τους στο ανθρώπινο γένος ήταν μία απ' τις βασικές αιτίες που προκάλεσαν αυτήν την καταστροφή. Βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσα επίσης την εκδοχή που λέει πως η αναφορά στον Νώε και στην οικογένειά του ως οι μόνοι αγνοί στην Γη την εποχή εκείνη δεν αναφέρεται στην ηθική αρετή τους αλλά στο ότι ήταν γενετικά αμόλυντοι από το αίμα των ''υιών του Θεού''. Δηλαδή, ο Νώε και η οικογένειά του ήταν οι μόνοι "καθαροί" άνθρωποι που είχαν απομείνει, ανεπηρέαστοι από το ''παράξενο'' αυτό σμίξιμο των έκπτωτων ''υιών του Θεού'' με τις κόρες των ανθρώπων, γι' αυτό και ήταν κι οι μόνοι που ο Θεός θέλησε να διασώσει. Επιστημονική (ή θρησκευτική, αν θέλετε) φαντασία ή ένα ενδιαφέρον σενάριο της μυστικής ιστορίας του κόσμου μας ;...

Να ένα απόσπασμα από ένα άλλο βιβλίο του Γιάλομ, το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" : * * * Το ερώτημά μου σε αυτό που ρωτάς και που θέτεις προς συζήτηση είναι : να επαναλάβουμε την ζωή μας για να την ζήσουμε ακριβώς την ίδια ή για να έχουμε και την ευκαιρία να διορθώσουμε τα όποια λάθη της και να ζήσουμε μία βελτιωμένη εκδοχή της ;

Μα, φυσικά θα σου πρότεινα τα άλλα δύο βιβλία του Γιάλομ : "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" και "Στο Ντιβάνι". Σε αυτά τα δύο το θέμα τους μάλλον είναι περισσότερο "ψυχολογικό" σε σχέση με την "Θεραπεία του Σοπενάουερ".