synodoiporos

Παλαιότερα είχα διαβάσει ένα κείμενο σε γνωστό περιοδικό, όπου περιέγραφε έναν άνθρωπο να βρίσκεται επιτέλους ανακουφισμένος, γαλήνιος και ήσυχος από όλα τα παλιά του βάσανα, ευτυχισμένος, να πλέει μέσα σε μία ονειρώδη, παραδείσια, κατάσταση, ώσπου μία δυνατή φωνή από μακριά τον τάραξε και τον ξεσήκωσε από κει : Λάζαρε, δεύρο έξω ! Το βρήκα έξυπνο σαν ιδέα, και πραγματικά έθετε έναν πρωτότυπο προβληματισμό, που με οδήγησε να σκεφτώ το εξής σύντομο ανέκδοτο : -Ποιός είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο ο Ιησούς έκανε κακό ; -Μα, ο Λάζαρος, που τον επανέφερε στον κόσμο από τον Παράδεισο :cheerful: Αλλά νομίζω πως είναι θέμα οπτικής : ένας ιδεαλιστής, πνευματικός, άνθρωπος ίσως το έβρισκε ενοχλητικό να πρέπει να ξαναπεράσει από το βάσανο αυτού του κόσμου, ένας πιο γήινος και φιλήδονος θα το έβρισκε θαυμάσιο να αναστηθεί από τον κόσμο των σκιών πάλι πίσω στην πλούσια αγαθών Γη...

Είναι παράξενο? Είναι αλήθεια πως έχω παρατηρήσει κι εγώ το συγκεκριμένο φαινόμενο? Και όποτε το ακούω από άλλους, νιώθω πως ενισχύεται ο αντικειμενικός χαρακτήρας του μυστηρίου που το περιβάλει? Πολύ συχνά, όταν κοιτάζω το ρολόι μου, βλέπω να δείχνει την ώρα «11:11», και μάλιστα τολμώ να πω πως πιο πρόσφατα γίνεται και σε κομβικά χρονικά σημεία : Σταματώ μια ασχολία για να κάνω κάτι άλλο, κοιτώ το ρολόι μου και βλέπω «11:11». Κατευθύνομαι προς την έξοδο και λίγο πριν βγω βλέπω την ώρα «11:11». Μου έρχεται ξαφνικά μια σκέψη, ρίχνω μια ματιά στο κινητό και βλέπω την ώρα «11:11». Δεν συμβαίνει συνέχεια, αλλά συμβαίνει μερικές φορές, και μόνο αυτή η ώρα επαναλαμβάνεται, καμία άλλη, αυτό είναι όλο το παράξενο? Μία ρεαλιστική ερμηνεία που είχα δώσει παλαιότερα είναι η εξής : «Λοιπόν, πιστεύω πως βλέπω κάποια στιγμή την ώρα ασυνείδητα, χωρίς να το θυμάμαι, απλώς πέφτει το μάτι μου, είναι μία ώρα πριν τις έντεκα και έντεκα, κι όταν περνά το κατάλληλο διάστημα -είναι σα να γίνεται μέσα μου ένας υπολογισμός- μια επίσης εσωτερική φωνούλα που δεν καταλαβαίνω μου λέει «ωραία, κοίταξε την ώρα τώρα». Κοιτάω το ρολόι και βλέπω «11:11». Πόσο ιδέα μου μπορεί να είναι αφού το ρολόι δείχνει πράγματι αυτήν την ώρα ; Και πόσο τυχαίο μπορεί να είναι να συμβαίνει το ίδιο, μέσα σε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα βέβαια, σε ανύποπτους χρόνους, ας πούμε 15 φορές ;». Ίσως είναι κάποια υποσυνείδητη λειτουργία, ένας χρονικός συντονισμός, που ενισχύεται όλο και περισσότερο καθώς υποσυνείδητα τον επιδιώκουμε. Νομίζω πως ο ισχυρισμός ότι καταλήγεις να «βλέπεις παντού αυτόν τον αριθμό» είναι μάλλον υπερβολή. Και αν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα πίσω από αυτήν την σύμπτωση, αν είναι μία σύμπτωση με νόημα, δεν είναι και τόσο σίγουρο. Πάντως επιβεβαιώνω πως, ως έναν βαθμό, συμβαίνει. Γιατί η συγκεκριμένη ώρα και όχι άλλη ;

Αντιγράφω παρακάτω μια περιγραφή της ανάλογης θεωρίας του Πλάτωνα (ο μύθος του σπηλαίου), στην οποία αναφέρθηκε και η Νεφέλη, για να έχουμε μια πιο συγκεκριμένη εικόνα της : Αυτό που με είχε προβληματίσει κάποια στιγμή παλαιότερα ήταν το τέλος, η κατάληξη της όλης ιστορίας, που την βρήκα κάπως ανικανοποίητη. Οι σκέψεις μου τότε διατυπώθηκαν ως εξής : Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μία πολύ ενδιαφέρουσα μυθολογία-θεωρία, που απλώς έγινε ευρύτερα γνωστή μέσω των ταινιών και που μπορούμε να την συναντήσουμε-αντιστοιχήσουμε σε πάρα πολλές περιπτώσεις...

Είσαι, είμαι, είμαστε ευτυχισμένοι ; Και πόσο ;

Ήθελα εδώ και κάτι μέρες να παρέμβω σε αυτό το θέμα και τώρα επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο για να γράψω κάποια πράγματα παραπάνω. Καθώς θεωρώ τον εαυτό μου κάπως σχετικό με τα λογοτεχνικά θέματα επιτρέψτε μου κάποιες επιπλέον πληροφορίες? Η λέξη VRIL εμφανίζεται πράγματι για πρώτη φορά στο μυθιστόρημα του Λόρδου Έντουαρντ Τζωρτζ Μπάλγουερ Λύττον, γνωστός ως Lord Lytton, με τίτλο "The Coming Race" (Η Επερχόμενη Φυλή). Ο Λόρδος Λύττον γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου του 1803 και πέθανε στις 18 Ιανουαρίου του 1873. Εκτός από διάσημος συγγραφέας της φανταστικής λογοτεχνίας και τιμημένος ιππότης των γραμμάτων της Βικτοριανής Αγγλίας, υπήρξε επίσης κι ένας αφοσιωμένος μυστικιστής, ένας ερευνητής του Παράξενου και της απόκρυφης παράδοσης (πολλοί μελετητές υποστηρίζουν ότι ήταν ο εισηγητής του νέου Ροδοσταυρισμού στην Βρετανία), δάσκαλος πολλών μυστικιστών (όπως του γνωστού Ελιφάς Λεβί), θαυμαστής και καλός φίλος του Τσάρλς Ντίκενς, ενώ με το έργο του φαίνεται να επηρέασε μεγάλες προσωπικότητες της εποχής του (όπως ο συνθέτης Βάγκνερ και αργότερα η αμφιλεγόμενη μυστικίστρια Μαντάμ Μπαβάτσκυ). Τέλος πάντων. Προσθέτω αυτές τις πληροφορίες για να δείξω πως ήταν γενικά μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, αλλά και για να επιστήσω την προσοχή σε όσους θα ήθελαν να ψάξουν περισσότερα πράγματα γι? αυτόν και το έργο του. Λίγα λόγια τώρα για την υπόθεση του "The Coming Race" : γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, με την επίφαση μιας αληθινής διήγησης, ο αφηγητής μας εξιστορεί πως μια μέρα, μαζί με έναν φίλο του πολιτικό μηχανικό, αποφάσισαν να εξερευνήσουν τις σήραγγες ενός παλαιού ορυχείου. Εκεί, καθώς έχουν φτάσει σε αρκετό βάθος, συναντούν ένα μεγάλο χάσμα, στο οποίο καταδύονται και τελικά ανακαλύπτουν μία φωτισμένη στοά και έναν φαρδύ τεχνητό δρόμο που τους οδηγεί βαθύτερα στα έγκατα της γης. Μετά από μία ατυχή πτώση, ο πολιτικός μηχανικός σκοτώνεται και ο αφηγητής, αφού δεν μπορεί πια να επιστρέψει πίσω, αποφασίζει να εξερευνήσει τα εσωτερικά τοπία. Τελικά, με λίγα λόγια, ανακαλύπτει μια ολόκληρη υπόγεια πολιτεία και μια ολόκληρη υπόγεια κοινωνία παράξενων όντων, τους Βριλ-για (Vril-ya), που κρατούν στα χέρια τους ένα παράξενο ραβδί (Vril-staff), και φαίνεται να ελέγχουν μια παράξενη μορφή ενέργειας, την Δύναμη-Βριλ. Στην συνέχεια, ολόκληρο το βιβλίο αφηγείται το ιστορικό της συνάντησης του πρωταγωνιστή με την υπόγεια κοινωνία των Βριλ, τον τρόπο διάθρωσης και οργάνωσής της, τον τρόπο ζωής τους και τα έθιμά τους. Επειδή έγινε αναφορά στη εμφάνιση των Βριλ, αντιγράφω το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο : «Αλλά το πρόσωπο ! Αυτό ήταν που μου είχε εμπνεύσει τόσο δέος και τρόμο. Ήταν το πρόσωπο ενός ανθρώπου, όμως ενός τύπου ανθρώπου τελείως ξεχωριστού από τις γνωστές μας υπάρχουσες φυλές. Η πλησιέστερη περιγραφή που θα μπορούσε να δώσει κανείς για τα χαρακτηριστικά, το περίγραμμα και την έκφρασή του, είναι το πρόσωπο μιας ανάγλυφης Σφίγγας, τόσο συμμετρικό στην ήρεμη, διανοούμενη, μυστηριώδη ομορφιά του. Το χρώμα του ήταν παράξενο και ιδιόμορφο, περισσότερο έμοιαζε με εκείνο των ερυθρόδερμων παρά με κάποια άλλη ποικιλία του είδους μας, αλλά παρόλα αυτά ήταν διαφορετικό από αυτούς, είχε μια πλουσιότερη και απαλή απόχρωση, με μεγάλα μαύρα μάτια, βαθύ και λαμπερό βλέμμα, και τοξοειδή φρύδια σαν ένα ημικύκλιο. Το πρόσωπο ήταν άτριχο, αλλά ένα ακατονόμαστο στοιχείο στο παρουσιαστικό του, παρόλη την ήρεμη έκφραση, παρόλα τα όμορφα χαρακτηριστικά, ξεσήκωνε ένα ένστικτο κινδύνου, όπως εκείνου που ξεσηκώνει η θέα μιας τίγρης ή ενός ερπετού? Καθώς με πλησίασε, με έπιασε σύγκρυο?» Τελικά δεν είμαι σίγουρος αν ο Λύττον είναι αυτός που μίλησε για πρώτη φορά για έναν άλλον κόσμο στο εσωτερικό της γης και για μια άλλη φυλή που κατοικεί εκεί (βλέπε Κούφια Γη και εσωγήινοι), αλλά σίγουρα αυτό το έργο εντάσσεται στην όλη μυθολογία γύρω από αυτό το θέμα, άσκησε μία ακαταμάχητη γοητεία στους μεταγενέστερους, και συνδέθηκε με διάφορους τρόπους με άλλες νέο-μυθολογίες (UFO, Ναζί, κ.οκ.)

« Όποιος έχει μάτια να βλέπει και αυτιά να ακούει θα πειστεί ότι οι θνητοί δεν μπορούν να κρύψουν κανένα μυστικό? η προδοσία βγαίνει απ? όλους τους πόρους τους?» Sigmund Freud Πράγματι, ένα δύσκολο κι ευαίσθητο όσο και ενδιαφέρον θέμα αυτό. H Βελανιδιά, αν και μίλησε πολύ αλληγορικά για αυτό που τις συμβαίνει, νομίζω πως περιέγραψε με μεγάλη ακρίβεια το ψυχολογικό γεγονός που την ταλαιπωρεί : «Επί ένα χρόνο μου έστελνε μηνύματα, τα οποία εγώ δεν έβλεπα, θεωρώντας ότι είναι κάτι άλλο. Τα μηνύματα έρχονταν σε συσκευασία ονείρου επί καθημερινής βάσης? Προφανώς κάποια στιγμή το υποσυνείδητό μου βαρέθηκε εμένα και τη στραβομάρα μου, και αποφάσισε να βγει στο προσκήνιο, με έναν εντυπωσιακό κρότο. Το θεματάκι λοιπόν μετακόμισε στο συνειδητό, και εξελίχτηκε σε βασανιστήριο, μέχρι να το εκλογικεύσω και να κατανοήσω όλες του τις παραμέτρους και τις ρίζες? Σαν τα αγριόχορτα στο παρτέρι... στην αρχή το πήρα για πρασινάδα. Πήγα να φτιάξω μπουκέτο, με έπιασε φαγούρα. Κατάλαβα ότι είναι ζιζάνιο και πάει να μου πνίξει τα λουλούδια. Το ψεκάζω, το ξεριζώνω, φωνάζω κηπουρό. Και ξαναφυτρώνει !?» Καταρχήν, και πάντα κατά την γνώμη μου, ό,τι και αν είναι αυτό, δεν είναι κάτι που μπορείς απλώς να το ξεχάσεις ? άλλωστε αυτό έχει γίνει εμφανές από την μέχρι τώρα επιμονή του φαινομένου. Δεν μπορείς να το "θάψεις" και να κάνεις πως δεν υπάρχει, πως ποτέ δεν υπήρξε, γιατί αυτό θα επανεμφανίζεται συνεχώς, σαν παλιά πληγή που κατά καιρούς θ? ανοίγει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, η κατεύθυνση δηλαδή προς την οποία θα πρέπει να κινηθείς, είναι να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται, να το φέρεις στην επιφάνεια, στην συνειδητή πλευρά του εαυτού σου, και να το αντιμετωπίσεις, να βρεις δηλαδή την λύση που χρειάζεται. Απ? όσα όμως έχεις πει μέχρι τώρα φαίνεται πως κάτι τέτοιο το έχεις κάνει, ή τουλάχιστον έχεις προσπαθήσει να το κάνεις. Λες πως "μετακόμισε στο συνειδητό", πως στην συνέχεια επιχείρησες να "το εκλογικεύσω και να κατανοήσω όλες του τις παραμέτρους και τις ρίζες?" και, τελικά, να το αντιμετωπίσεις με διάφορους πρακτικούς τρόπους. Το γεγονός πως τίποτα από όλα αυτά δεν απέδωσε οφείλεται, κατά την γνώμη μου, στο γεγονός ότι κάτι δεν έχεις καταλάβει καλά σε σχέση με αυτό που σε ταλαιπωρεί, σε απασχολεί, σε βασανίζει. Κάτι κάνεις λάθος, γιατί προφανώς δεν έχεις ερμηνεύσει σωστά το πρόβλημα, κι έτσι δεν ξέρεις ακριβώς τι χρειάζεσαι για να το ξεπεράσεις. Μία συμβουλή θα ήταν λοιπόν : να βάλεις ξανά κάτω όλες τις πτυχές του ζητήματος αυτού και να τις εξετάσεις από την αρχή. Αν τα θυμάσαι ακόμη, προσπάθησε ξανά να ερμηνεύσεις τα όνειρα. Το υποσυνείδητό σου έχει ένα μήνυμα για σένα, κάτι που ο συνειδητός σου εαυτός προσπέρασε βιαστικά ως ενοχλητικό ή ως ασήμαντο, και αυτό το μήνυμα είναι που πρέπει να συλλάβεις σωστά. Ένα μονάχα μπορώ να πω με σιγουριά : κανένα πρόβλημα δεν λύνεται αν του γυρίσεις την πλάτη, πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα. Τέλος, βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες τις παρατηρήσεις της martina, που φαίνεται να διαθέτει ορισμένες ψυχολογικές γνώσεις. Όπως και να ΄χει, όμως, Βελανιδιά, έχεις μιλήσει τόσο αόριστα για το πρόβλημά σου, που δεν νομίζω να μπορεί να δώσει κανείς κάποια πιο συγκεκριμένη συμβουλή. Ελπίζω όσα έχουν λεχθεί μέχρι τώρα να έχουν βοηθήσει? ΥΓ : πω πω, αισθάνομαι και λίγο περίεργα με όλες αυτές τις ψυχολογικές συμβουλές

Eίναι σίγουρα ένα πολύ μεγάλο θέμα, που με απασχολεί και μένα τελευταία. Είμαστε πραγματικά ελεύθεροι ή λειτουργούμε βάσει ενός προγραμματισμού που μας έχει επιβληθεί (από την ζωή, από τους άλλους, από τα ΜΜΕ) ; Έχουμε άραγε πραγματικά την δυνατότητα της Ελευθερίας, να μπορούμε δηλαδή να κάνουμε κάτι απρόβλεπτο, απρόοπτο, θαυμαστό, ή οι κινήσεις μας είναι εξ' ορισμού περιορισμένες και έχουμε μονάχα μια ψευδαίσθηση ελευθερίας ; Να μερικά αποσπάσματα της απαισιόδοξης άποξης : «Σε τελική ανάλυση, η ζωή μπορεί να εξηγηθεί αναμφισβήτητα με φυσικοχημικούς όρους… Τρώμε, πίνουμε, αναπαραγόμαστε, όχι επειδή η ανθρωπότητα έκανε μια συμφωνία πως έτσι πρέπει να γίνεται, αλλά επειδή, ως μηχανές, είμαστε υποχρεωμένοι να λειτουργούμε έτσι…» «αυτόματα, τα οποία διαχειρίζονται οι δυνάμεις της Φύσης και που είναι παντού σαν τάπες διασκορπισμένες στην επιφάνεια του νερού και τα οποία λανθασμένα δεχόμαστε ότι έχουν ελεύθερη βούληση. Οι κινήσεις και οι άλλες λειτουργίες μας υπηρετούν πάντα την απλή προστασία της ζωής και παρόλο που φαινόμαστε ανεξάρτητοι είμαστε συνδεδεμένοι με αόρατους δεσμούς…» «Η ελευθερία είναι η πιο απατηλή από όλες τις απάτες. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στο σύμπαν και ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει. Τα αστέρια δεν την έχουν. Η Γη δεν την έχει. Κι εμείς, οι άνθρωποι, έχουμε τον αντικατοπτρισμό και την επίφασή της μόνο προς βαρύτατη τιμωρία μας…» Κι ο R. Dawkins στο φημισμένο του ''Εγωιστικό Γονίδιο'' γράφει : «Η φυσική επιλογή, η τυφλή, μη συνειδητή, αυτόματη διεργασία που ανακάλυψε ο Δαρβίνος και ως γνωστόν αποτελεί εξήγηση για την ύπαρξη και τη φαινομενικά σκόπιμη μορφή κάθε είδους ζωής, δεν έχει κανένα σκοπό. Δεν διαθέτει ούτε νόηση, ούτε φαντασία. Δεν σχεδιάζει το μέλλον. Δεν οραματίζεται, ούτε προβλέπει, ουσιαστικά δεν βλέπει καν. Αν μπορεί να ειπωθεί ότι παίζει τον ρόλο του ωρολογοποιού στην φύση, τότε πρόκειται για τυφλό ωρολογοποιό». Είναι άραγε έτσι ; Κι όμως ο άνθρωπος αισθάνεται πως διαθέτει κι ένα επιπλέον στοιχείο, που του δίνει ένα μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας. Τί είναι όμως αυτό ; Είναι μία φυσική, επίκτητη ιδιότητα ; Είναι κάτι που μπορεί να καλλιεργηθεί ; Σκέφτομαι πως σε όλες τις μεγάλες πνευματικές παραδόσεις του κόσμου αναφέρεται ρητά η υποχρέωση του ανθρώπου να αναζητήσει τον ξεχωριστό προορισμό του. Να βρει και να ακολουθήσει το δικό του μυστικό μονοπάτι, το δύσκολο δρόμο της προσωπικής του αφύπνισης. Σχεδόν παντού, σε όλα τα ιερά κείμενα, δίνονται οδηγίες για το πώς μπορεί ο άνθρωπος ν’ αφυπνιστεί σε σχέση με αυτή την εσωτερική του δυνατότητα. Για το πώς μπορεί, από κάτοικος ενός κόσμου, να συμμετάσχει στην ζωή ενός δεύτερου κόσμου, που παραμένει αόρατος στην καθημερινή ζωή. Ποιοί είναι όμως αυτοί οι δύο δρόμοι ; Ο ένας είναι ο συνηθισμένος, εξωτερικός κόσμος της καθημερινής εμπειρίας, η ζωή που βιώνουμε όλοι με τις χαρές και τις λύπες της, τις ανάγκες και τις επιθυμίες της. Ο άλλος είναι ο κόσμος της ψυχής ή της ανάπτυξης της συνείδησης… Και η διαφορά βρίσκεται στο ότι : η συμμετοχή μας στον πρώτο κόσμο είναι υποχρεωτική με το που ερχόμαστε σε αυτήν την ζωή, η συμμετοχή μας στον δεύτερο κόσμο είναι προαιρετική. Μπορεί κάλλιστα κάποιος να ζήσει και να πεθάνει χωρίς να αντιληφθεί καθόλου αυτόν τον δεύτερο κόσμο ή ακόμη κι αν ακούσει κάτι για αυτόν, να μην ενδιαφερθεί ποτέ. Για την ανάγκη της ζωής στην οποία υποχρεωτικά μετέχουμε, χωρίς δηλαδή να μας έχουν ρωτήσει, απαιτείται μόνο η συμμετοχή μας στον πρώτο κόσμο. Έτσι, όσοι ενδιαφέρονται για τον δεύτερο κόσμο, από αυτήν την άποψη, είναι… επαναστάτες Η Φύση λοιπόν υπάρχει και χωρίς εμάς (της αρκούν τα σώματά μας, και δεν χρειάζεται τον εσωτερικό μας κόσμο). Το Σύστημα υπάρχει και χωρίς εμάς. Όσον αφορά λοιπόν την προσωπική μας ελευθερία θαρρώ πως είμαστε επαναστάτες… Νομίζω πως από αυτήν την άποψη η Ελευθερία μας είναι, ναι, αποκύημα της Φαντασίας μας. Είναι δηλαδή μια επαναστατική πράξη απέναντι στην τυφλή αιτιοκρατία και τον ντετερμινισμό του κόσμου μας. Αυτές είναι κάποιες πρώτες σκέψεις, που ελπίζω να βοηθούν τους δικούς σας προβληματισμούς πάνω στο θέμα. Μάλλον θα επανέλθω, με περισσότερα από την αισιόδοξη άποψη :smilewink: Όχι μην το κόψεις, αγαπητή Morgainne :cheerful:

Διαβάστε και το αναλυτικό άρθρο του Johny για την ιστορία των ΜΡ3 : Εδώ

Κι όμως, έχω την εντύπωση πως κάτι έγινε και... ο καθρέπτης έσπασε... Κι από τότε έχουμε μείνει με τα κομμάτια του καθρέπτη... Και όλο το ζήτημα βρίσκεται ακριβώς στο τί θα κάνουμε με τα κομμάτια αυτά... Αλλά, πολλοί που έχουν ένα κομμάτι στο χέρι τους δεν το ξέρουν πως είναι απλώς ένα κομμάτι και νομίζουν πως κρατούν ολόκληρο τον καθρέπτη. Αναγορεύουν το κομμάτι τους σε καθρέπτη ή πέφτουν στην πλάνη να πιστέψουν πως το κομμάτι τους είναι όλος ο καθρέπτης. Άλλοι αναγνωρίζουν πως έχουν διάφορα κομμάτια του μεγάλου καθρέπτη, αλλά δυσκολεύονται να τα ταιριάξουν μεταξύ τους. Προσπαθούν να φτιάξουν με αυτά ολόκληρο τον καθρέπτη, αλλά δεν τους βγαίνει. Προσπαθούν να βρουν και τα υπόλοιπα κομμάτια, αλλά δυσκολεύονται. Κι από τότε έχουμε μείνει με τα κομμάτια του καθρέπτη... Και όλο το ζήτημα βρίσκεται στο τί θα κάνουμε με τα κομμάτια αυτά...

Κάποτε είχα συγκεντρώσει ορισμένα αποσπάσματα, νομίζω αρκετά χαρακτηριστικά, σχετικά με το θέμα του θανάτου. Τα κάνω copy-paste κι εδώ : «Γιατί κανένας άνθρωπος δεν ξέρει τι είναι ο θάνατος. Μήτε αν είναι το πιο μεγάλο καλό για μας. Ωστόσο, όλοι τον φοβούνται σαν να ξέρουν με απόλυτη βεβαιότητα πως είναι το μεγαλύτερο κακό. Και δεν είναι τάχα η πιο αισχρή αμάθεια το να νομίζουμε πως ξέρουμε εκείνο που ολότελα αγνοούμε;» Σωκράτης «Όταν δεν βλέπω τίποτε να εκμηδενίζεται στα έργα του Θεού και ούτε μια σταγόνα νερού να πηγαίνει χαμένη, δεν μπορώ να διανοηθώ την εκμηδένιση των ψυχών ή να πιστεύω ότι Εκείνος θα υποφέρει καθημερινά την απώλεια εκατομμύρια ψυχών που υπάρχουν τώρα» Βενιαμίν Φραγκλίνος «Η ψυχή αποτελείται από άτομα, είναι φθαρτή και χάνεται μαζί με το σώμα? Μερικοί άνθρωποι που αγνοούν ότι η θνητή φύση υπόκειται σε διάλυση, αλλά έχουν επίγνωση των κακών πράξεων που έκαναν στν ζωή τους, ταλαιπωρούνται κατά την ζωή τους μέσα σε αγωνίες και φόβους, πλάθοντας ψεύτικους μύθους για τον μετά τον θάνατο χρόνο» Δημόκριτος «Ο θάνατος θα μας διδάξει τον σωστό χειρισμό της αιωνιότητας. Θα ξαναβρούμε όλες τις στιγμές της ζωής μας και θα τις συνδυάσουμε όπως μας αρέσει. Ο Θεός, οι φίλοι μας, ο Ιούλιος Καίσαρ και ο Σαίξπηρ, θα συνεργαστούν μαζί μας σε αυτό το παιχνίδι» J.W. Dunne Επίσης, να πως θα αντιμετώπιζε το θέμα ένας αυτοκράτορας. Ο Μάρκος Αυρίλιος, ένας αυτοκράτορας της Ρώμης που ασχολήθηκε και με την φιλοσοφία, αποφάνθηκε σχετικά : «Μην προβληματίζεστε, γιατί τα πάντα υπόκεινται στην Παγκόσμια Φύση και σύντομα θα είστε ένα τίποτα στο πουθενά, όπως είναι και ο Ανδριανός και ο Αύγουστος». Ένας στίχος από το Ταλμούδ λέει : «Η ζωή είναι μία γέφυρα. Διέσχισέ την, χωρίς να κτίσεις τίποτα πάνω της». Ενώ ένας τολτέκος πολεμιστής θα υποστήριζε :«Συγκέντρωσε την προσοχή σου στο γεγονός ότι δεν έχεις χρόνο εδώ πέρα και άφησε τις πράξεις σου να ξεπηδήσουν από αυτό. Κάνε την κάθε πράξη σου να είναι η τελευταία μάχη σου πάνω στην Γη. Μόνο κάτω από αυτές τις συνθήκες οι πράξεις σου θα αποκτήσουν την κατάλληλη δύναμη? Ο θάνατος δεν είναι εχθρός, αν και φαίνεται ότι είναι. Ο θάνατος είναι η πρόκλησή μας. Γεννηθήκαμε για να ανταποκριθούμε σε αυτήν την πρόκληση, και οι συνηθισμένοι άνθρωποι και οι μάγοι. Οι μάγοι το γνωρίζουν αυτό, οι συνηθισμένοι άνθρωποι όχι?» Αυτά... Αλλά, φυσικά, τελική απάντηση καμιά... :unsure5:

Χμ.. Βλέπω πως οι απαντήσεις αυξήθηκαν... Χαίρομαι που υπήρξε ανταπόκριση σε αυτό το καινούργιο θέμα και ο αντίστοιχος προβληματισμός... Είναι φανερό πως χρησιμοποιώ εδώ την έννοια της μαγείας με την ευρύτερη σημασία που μπορεί να έχει, μέσα στα πλαίσια της καθημερινής ζωής, και κυρίως έτσι όπως θα την αντιλαμβανόταν κάποιος.. ''αμύητος'', δηλαδή κάποιος που δεν θα είχε πολλές γνώσεις πάνω σε αυτά τα θέματα και που όμως αυτό που θα έκανε θα μπορούσε να θεωρηθεί κατά κάποιο τρόπο ως μία ''μαγική πρακτική''. Τα παραδείγματα που αναφέρει ο Igmar δεν είναι, κατά την γνώμη μου, τόσο άστοχα, αλλά είναι πιο εξειδικευμένα πράγματα, που συνήθως εφαρμόζονται σκόπιμα. Για να κάνεις ''Ενεργειακή Μαγεία'' ή, ακόμη περισσότερο, ''Τελετουργική Μαγεία'', θα πρέπει να έχεις κάποιες γνώσεις και να ξέρεις, λίγο-πολύ, τί ακριβώς κάνεις. Αντίθετα, η βασκανία ή - για να γίνω και λίγο πιο τολμηρός - σε ορισμένες περιπτώσεις η ''Σεξουαλική Μαγεία'' ( ), μπορεί να συμβεί μέσα στην καθημερινότητα κάποιου (να το έχει εντάξει κάποιος στην ζωή του) χωρίς να το αντιλαμβάνεται ή να το θεωρεί κάτι ''Μαγικό'' (για παράδειγμα, η θεία μου στο χωριό που ξεματιάζει συνέχεια άλλους, δεν νομίζω να θεωρεί τον εαυτό της μάγισα - κι όμως, κατά κάποιο τρόπο, τί είναι αυτό που κάνει ; ). Βρίσκω το παράδειγμα με την μαγειρική αρκετά καλό και ευφάνταστο, αν και μάλλον διευρύνει ακόμη περισσότερο τα όρια περί ''μαγείας''. Σίγουρα, όμως, κάποιοι μπορεί να αισθάνονται μέσα στην κουζίνα τους σαν μικροί μάγοι - και ενδεχομένως να μαγειρεύουν με τέτοιο τρόπο που να τους συνδέει ακόμη και με τους παλαιούς αλχημιστές, χωρίς οι ίδιοι να το υποψιάζονται. (αφήστε που, κάποιος μπορεί να μαγειρεύει με σκοπό να.. μαγέψει τους άλλους, να τους προ'ι'δεάσει θετικά - ή αρνητικά - προς κάτι, να τους επηρεάσει δηλαδή προς έναν δικό του συγκεκριμένο σκοπό χρησιμοποιώντας κάποια συγκεκριμένα μέσα και υλικά, αυτός δεν θα μπορούσε να είναι ένας ορισμός της μαγείας, όπως τον θέλουμε εδώ, κι όπως λέει η sabrina ότι πρέπει να κάνουμε, δηλαδή να βρούμε έναν ορισμό...) Ένα άλλο παράδειγμα - που σκέφτηκα εγώ μετά το πρώτο post μου - είναι η καθημερινή συμβουλή των ωροσκοπίων. Πόσοι άνθρωποι παρακολουθούν με προσήλωση καθημερινά τις τηλεοπτικές ''εθνικές'' αστρολόγους μας μέσα από τα διάφορα πρωινάδικα ; Σε παλαιότερα χρόνια αυτό γινόταν μόνο από τον Βασιλιά και την Βασίλισσα που συμβουλεύονταν τον προσωπικό τους Μάγο. Σήμερα γίνεται σε εθνικό δίκτυο και φαίνεται να απασχολεί αρκετούς ανθρώπους - κάποιοι διαβάζουν τα άστρα για μας και περιγράφουν την επιροή μακρινών δυνάμεων πάνω μας, με βάση αυτές τις προβλέψεις εμείς θα πρέπει να καθορίσουμε τις ζωές μας. (βέβαια, εδώ κάποιοι θα υποστήριζαν ότι η αστρολογία είναι τεκμηριωμένη, ότι είναι επιστήμη, και ότι δεν σχετίζεται με την μαγεία. Αλλά σε αυτή την συζήτηση δεν μας απασχολεί αυτό. Γι' αυτό είπα να χρησιμοποιήσουμε την ''μαγεία'' με την ευρύτερη έννοια, αποφεύγοντας εξειδικευμένες γνώσεις, αλλά βλέποντας πως εφαρμόζεται στην ζωή μας από την πλευρά ενός αμύητου). Αναφέρθηκε και το βάψιμο του προσώπου. Γίνεται έντονα από σημερινές γυναίκες (για να μην πω κι από άντρες ). Όπως είπε η Morgainne, γινόταν παλαιότερα από αρχιερείς, φαραώ, σαμάνους - και μέχρι τις μέρες μας σε ορισμένες ιθαγγενείς φυλές. Όταν κάποια ή κάποιος μακιγιάρεται έντονα πριν από μία νυχτερινή έξοδο, ας πούμε, δεν το κάνει, κατά κάποιο τρόπο, για να ''μαγεύσει'', για να σαγηνεύσει, για να έλξει το ενδιαφέρον των άλλων ακουμπώντας συγκεκριμένες αισθήσεις τους ; Δεν μοιάζει να χρησιμοποιεί τον παλαιό, καλό, παραδοσιακό τρόπο της αρχαίας ιέρειας ή μάγισσας, χωρίς η ίδια να το γνωρίζει ή να το συνειδητοποιεί ; (μια ασύληπτη όψη της καθημερινότητας... αυτή της αλλαγής ή της μεταμόρφωσης) Τέλος, θα ήθελα να σταθώ λίγο στην πολύ σημαντική επισήμανση που έκανε ο Johny. Είναι αλήθεια πως στο παρελθόν, λόγω άγνοιας, δεισιδαιμονίας ή στενομυαλιάς, πολλά πράγματα ονομάζονταν ''μαγεία'', ενώ στις μέρες μας, με την επέκταση των γνώσεων και της κατανόησής μας, έχουν απαλλαγεί από τέτοιους ''βαριούς'' χαρακτηρισμούς και έχουν ορθολογικοποιηθεί. Το παράδειγμα της ολοστικής ή εναλλακτικής ιατρικής, που αναφέρει ο Johny, ίσως είναι το πιο χαρακτηριστικό. Για κάποιον εντελώς άσχετο, ακόμη και ο βελονισμός μπορεί να ακούγεται σαν μια ''μαγική πρακτική'', ενώ σήμερα γνωρίζουμε πως είναι μία άλλη θεραπευτική πρακτική που φαίνεται να δουλεύει. Το ίδιο μπορεί να ισχύει για την χρωματοθεραπεία, που αναφέρθηκε, την αρωματοθεραπεία, κ.ο.κ. Σε αυτήν την συζήτηση μάλλον θα ήθελα να αναφερθούν και αυτές οι περιπτώσεις. Γι' αυτό άλλωστε χρησιμοποιούμε την έννοια της ''μαγείας'' με την ευρύτερη σημασία της, και εντελώς απενοχοποιημένα. Κάποιος δηλαδή μπορεί να πει : εγώ χρησιμιοποιώ την αρωματοθεραπεία ή την αστρολογία στην καθημερινή μου ζωή. Ναι, την χρησιμοποιώ πολλές φορές με αυτόν τον τρόπο, με βοηθά έτσι και έτσι, και αυτό μπορεί για κάποιον αμύητο, για κάποιον που αγνοεί ή για κάποιον παλαιομοδίτη να φαίνεται ως ''μαγεία'' (ότι δηλαδή χρησιμοποιώ κάτι έξω από τα στενά πλαίσια του δυτικού ορθολογισμού και της επιστήμης). Μαγειρική, αστρολογία, Ενεργειακή μαγεία, Φενγκ Σούι και γραμμές ley, Κρυσταλλοθεραπεία, Σεξουαλική Μαγεία, Βασκανεία,... Αυτά... Είπα λίγο περισσότερα, μιας και ζητήσατε διευκρινήσεις. Και ελπίζω να το ευχαριστηθείτε κι εσείς όσο κι εγώ καθώς έγραφα αυτό το post, φίλοι μου. Καλή συνέχεια :cheerful:

«Συχνά η μαγεία είναι μία ασύλληπτη όψη της καθημερινότητας, γιατί η πιο φανερή πλευρά της μαγείας είναι αυτή της αλλαγής ή της μεταμόρφωσης» Μάριαν Γκριν Πιστεύω πως αν εξετάσουμε λίγο καλύτερα την καθημερινή μας ζωή, θα διαπιστώσουμε ότι σε μεγάλο βαθμό λειτουργούμε, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, όπως οι μακρινοί μας πρόγονοι. Χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα μάσκες, δηλαδή το μακιγιάζ και το κάθε μορφής φτιασίδωμα του προσώπου μας, και προσδίδουμε μαγικές ιδιότητες σε πέτρες, φυλακτά και θρησκευτικά σύμβολα. Καθημερινά προσευχόμαστε σε μία ανώτερη δύναμη, και οι περισσότεροι χριστιανοί καταφεύγουν συνήθως στο "Πάτερ Ημών". Για την ευκαρπία των χωραφιών, των κήπων και των ζώων τους, πολλοί κάτοικοι των αγροτικών περιοχών επικαλούνται την βοήθεια του αγιασμού και των ευχών του παπά. Σε καθημερινή βάση, χρησιμοποιούμε χιλιάδες ξόρκια και κατάρες, σε διάφορες μορφές, ενώ συχνά καταφεύγουμε στην βασκανία. Αν, λοιπόν, μέσα από αυτό το πρίσμα, αναλογιστούμε τις καθημερινές μας πράξεις, θα διαπιστώσουμε ότι χρησιμοποιούμε την μαγεία για να αντεπεξέλθουμε ακόμη και στα πιο απλά προβλήματα και στις πιο απλές ανάγκες μας. Από την άλλη, δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε πως ολόκληρο το εκκλησιαστικό τελετουργικό είναι όμοιο με εκείνο της μαγείας. Πολλές εκκλησιαστικές λειτουργίες θα μπορούσαν να παραπέμψουν κάποιον υποψιασμένο σε επίκληση δυνάμεων και αόρατων οντοτήτων (τους λέμε Αγίους) και, την ίδια στιγμή, το Ιερατείο προπαγανδίζει σκόπιμα την δύναμη της ευχής, του αγιασμού που δεν χαλάει, του αντίδωρου που δεν μουχλιάζει, των φυλαχτών που θεραπεύουν και προλαβαίνουν αρρώστιες, των θαυματουργών εικόνων και του αναθέματος προς τους απίστους. Έτσι, όλα αυτά, δίνουν παράλληλα την εντύπωση μιας θεσμοθετημένης μορφής μαγείας, που νομιμοποιείται να υπάρχει. Ενώ έχουμε συνηθίσει να σχετίζουμε την μαγεία με κάτι το μυστηριώδες και το απόκρυφο, με κάτι που έχει να κάνει με συγκεκριμένα μυστικά και με κλειστούς κύκλους λίγων μυημένων, παρατηρώ πως ταυτόχρονα την συντηρούμε σχεδόν σαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής μας. Σχεδόν όλοι, καθημερινά, χρησιμοποιούμε κάποια μορφής "μαγείας" ? ακόμη κι αν επιλέγουμε να την ονομάζουμε διαφορετικά ? και την ίδια στιγμή αναζητούμε την Αληθινή Μαγεία σε κάτι το Απόκρυφο και το Μυστικό. Θα με ενδιέφεραν οι σκέψεις σας όσο αφορά στα παραπάνω. Αν πιστεύετε ότι είναι όντως έτσι, αν διακρίνετε κάποια αντίφαση σε όλα αυτά, αν διαφωνείτε σε κάποια σημεία? Και τελικά, εσείς ποια μορφή μαγείας βρίσκεται να έχετε εντάξει στην καθημερινότητά σας ;

Ας διατυπώσω κι εγώ κάποιες σκέψεις σχετικά με την προσευχή. Η προσευχή, ετυμολογικά, αναλύεται ως ??προς+ευχή?? (προς την ευχήν) ? φαίνεται λοιπόν να αναφέρεται σε έναν προσανατολισμό του ανθρώπου (της ψυχής, του νου του). Κατά την γνώμη μου, πίσω από την πρακτική της προσευχής βρίσκεται η αντίληψη πως : όλα τα φαινόμενα γεννιόνται από μία πρόθεση. Ό,τι εμφανίζεται μέσα στον κόσμο, ό,τι εκδηλώνεται κι ό,τι βιώνουμε, όλες οι εξωτερικές και εσωτερικές εκδηλώσεις, προέρχονται από τον νου μας. Κι αυτό σημαίνει ότι για να εμφανιστεί οποιοδήποτε φαινόμενο θα πρέπει πρώτα να έχει ??φυτευτεί?? ο σπόρος, θα πρέπει η δυνατότητα του φαινομένου να έχει εδραιωθεί μέσα στον νου και στο συναίσθημα του ανθρώπου. Γι? αυτό, άλλωστε, όταν προσευχόμαστε, θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικό να το κάνουμε με ιδιαίτερη ενέργεια, να είμαστε σίγουροι για τις προθέσεις μας και συνειδητοί σε ό,τι λέμε, πρέπει δηλαδή προσευχόμενοι να είμαστε συγκεντρωμένοι. Κάτι που επίσης θεωρείτε σημαντικό είναι η κανονικότητα με την οποία γίνονται οι προσευχές. Είναι κάτι που επίσης τους προσδίδει ένταση και αποτελεσματικότητα. Δηλαδή, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αφιερώσουμε κάποια στιγμή για να προσευχηθούμε και μετά να το ξεχάσουμε, τίποτα άλλο να μην ακολουθήσει. Η συνέχεια είναι η λέξη-κλειδί προς την πνευματικότητα, κι αν θέλουμε πραγματικά να αναπτύξουμε το δυναμικό μας προς αυτήν την κατεύθυνση, θα πρέπει να μπούμε σταδιακά σε μία ροή προσευχών, μία ροή καθημερινής άσκησης. Φαίνεται δηλαδή εδώ πως κάτι ??γνώριζαν?? οι παλαιότεροι που είχαν εντάξει την προσευχή σταθερά μέσα στο καθημερινό τους πρόγραμμα ? κάθε πρωί όταν ξυπνούσαν, στο μεσημεριανό γεύμα, κάθε βράδυ πριν τον ύπνο ? και ούτε βέβαια είναι τυχαίο πως όσοι αφιερώνονται αφοσιωμένα σε κάποια θρησκεία - χριστιανοί, μουσουλμάνοι και βουδιστές μοναχοί ? περιλαμβάνουν στο καθημερινό τους πρόγραμμα συχνές προσευχές. Απ όσο γνωρίζω, σύμφωνα με τις πνευματικές παραδόσεις η προσευχή θεωρείτε μία πολύ σημαντική πράξη, και θα μπορούσαμε να πούμε, σε σχέση με την καθημερινή συμπεριφορά μας, πως πρόκειται για ένα ακόμη Όπλο που το έχουμε μετατρέψει σε παιχνιδάκι? :smilewink:

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια Θα ήθελες να πεις περισσότερα, τραγοκέρατε. Δεν γνωρίζω τίποτα για την "Σελήνη της Μεγάλης Αρκάνα"... :cheerful:

Πράγματι, νομίζω πως είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα Ο τίτλος μου θυμίζει κάτι που αναφέρεται από τον Γιούνγκ ως «Νυχτερινό θαλασσινό ταξίδι» και είναι φυσικά ένα ταξίδι της ψυχής. Ήταν η περίοδος που ο Γιούνγκ περνούσε την δική του κρίση, την δική του καμπή στην ζωή του. Οι θεωρητικές του διαφωνίες (η διευρυμένη έννοια της λίμπιντο, η μελέτη του για τα αρχέτυπα και οι μυστικιστικές-θρησκευτικές διαθέσεις του) είχαν οδηγήσει στην οριστική ρήξη με τον Φρόιντ, οι σχέσεις του με τον μέχρι πρότινος "δάσκαλο" και "φίλο" είχαν διαρραγεί ανεπιστρεπτί. Το αποτέλεσμα ήταν να απομακρυνθεί από την προεδρία της Διεθνούς Ψυχαναλυτικής Εταιρίας (θέση που κατείχε κυρίως λόγω της εύνοιας του Φρόιντ) και να παραιτηθεί από την έδρα του στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης (κάτι για το οποίο δεν ήταν υποχρεωμένος, αλλά έγινε μάλλον για λόγους ευθιξίας). Έτσι έμεινε μόνο με το προσωπικό του ιατρείο και τους ασθενείς του. Ήταν μία δύσκολη περίοδος, για την οποία γράφει : «Αισθανόμουν μετέωρος, γιατί δεν είχα ακόμη βρει τον βηματισμό μου. Πάνω απ’ όλα θεωρούσα απαραίτητο να αναπτύξω μία νέα συμπεριφορά απέναντι στους ασθενείς μου». Δεν είχαν ακόμη αποσαφηνισθεί οι έννοιες του αρχέτυπου και του συλλογικού ασυνειδήτου, πάνω στις οποίες θα θεμελίωνε το δικό του έργο. Έπρεπε τώρα να ξεκινήσει πάλι από την αρχή, μόνος του. Τότε ανακαλύπτει την ποιητική φράση «νυχτερινό θαλασσινό ταξίδι», που φαίνεται να σχετίζεται με την Οδύσσεια του Ομήρου και την Ραψωδία της Νεκυίας, η οποία περιγράφει το ταξίδι του Οδυσσέα στις αλλόκοσμες ακτές του βασιλείου του Άδη. Για να μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι του, ο ομηρικός ήρωας θα πρέπει να πάρει ένα μήνυμα από τον μάντη Κάλχα, αλλά για να τον συναντήσει θα πρέπει να κατέβει ζωντανός στον Άδη και να ανέλθει πάλι επάνω. Κι όπως ο ίδιος αφηγείται στους Φαίακες για την κατάσταση του πλοίου του κατά το ταξίδι «τα πανιά ήταν τεντωμένα». Όμως, το «νυχτερινό θαλασσινό ταξίδι της ψυχής» είναι γνωστό σε πολλές μυθολογίες, πράγμα που δηλώνει ότι εμπεριέχει αρχετυπικά χαρακτηριστικά, κοινά σε όλη την ανθρωπότητα. Ίσως σχετίζεται με το "μυστηριώδες" ταξίδι του Ήλιου (του πρώτου θεού ; ), έτσι όπως το παρατήρησαν οι πρώτοι άνθρωποι : «όπως ο ήλιος, μέρα με την μέρα, καταβροχθίζεται από την δύση για να ξεκινήσει το νυχτερινό του ταξίδι στην μήτρα της κοσμικής μητέρας, προτού ξαναπροβάλλει στην ανατολή, την ίδια πορεία ακολουθεί και ο θεός του ήλιου, η αρχέγονη φιγούρα του (ηλιακού) ήρωα, που δέχεται να καταβροχθιστεί από το πεπρωμένο του, για να βιώσει την αναγέννηση και την ανάσταση». Έτσι, εδώ δεν συναντάμε μόνο ένα πρωτογενές μοτίβο της ανθρωπότητας αλλά και του ίδιου του ατόμου. Υπάρχει ένα «νεκρό σημείο», από το οποίο πρέπει κανείς να περάσει με το δικό του τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι κάθε άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με αυτό το πρόβλημα, λίγοι όμως είναι πλασμένοι για να το βιώσουν με πλήρη συνείδηση, όπως θα δείξει μια πρώτη ματιά στην πνευματική και μυστικιστική ιστορία της ανθρωπότητας. Όπως γράφει ο Γιούνγκ : «Μόνο εκείνος που δέχτηκε την διαδικασία του μυστικού θανάτου, που ταξίδεψε την ψυχή του στην άλλη πλευρά και άντεξε το αρμένισμα στην νυχτερινή θάλασσα («καταδύθηκε στο βασίλειο των νεκρών»), μπορεί να σταθεί μπροστά στους συνανθρώπους του με αυτήν την εμπειρία, ως αλλαγμένος, ακόμα και σαν "καινούριος άνθρωπος", και να τους φέρει την γνώση της νέας ζωής… ο πνευματικός δάσκαλος αντλεί από την ίδια του την εσωτερική εμπειρία, είτε για να δείξει στους άλλους το μυστικό μονοπάτι ως χειραγωγός του στοχασμού ή συμβουλάτορας, είτε για να βοηθήσει, ως θεραπευτής, στον απεγκλωβισμό των αυτοθεραπευτικών ψυχοσωματικών τους δυνάμεων». Συγνώμη που μακρηγόρησα, αλλά νομίζω πως είναι ένα πολύ γοητευτικό θέμα, που κατά κάποιο τρόπο σχετίζεται με τις δοκιμασίες που περνάμε όλοι μας, όταν αισθανόμαστε ότι μας αγγίζουν βαθιά ψυχικά. Ανέφερα την περίπτωση του Γιούνγκ ως ένα πρόχειρο παράδειγμα, αν και ίσως όχι και τόσο κοινό. Τα δικά μας νυχτερινά ταξίδια της ψυχής ποιά να είναι ;

Ένα μεγάλο ΓΕΙΑ και από μένα ! Η πρώτη ματιά δείχνει πως έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ προσεγμένο forum, που έχει πολύ υλικό για αναζήτηση και διάβασμα - είναι απίστευτες οι συζητήσεις που έχετε κάνει εδώ μέσα... Λοιπόν, ξεκινώ την πλοήγηση στα διάφορα topics, και θα επιστρέψω δυναμικά... :cheerful: