Βελανιδιά

Μια που ξεθάφτηκε το θέμα, και έχω όρεξη, και το έχω αναλύσει και ψάξει πολλάκις και βαθιά... έχω να κάνω την εξής βαρύγδουπη δήλωση: μια χαρά είναι οι συνεργάτες... δεν έχουν όλοι το σθένος να αντέξουν την αδελφή ψυχή. Και άντε, η ψυχή είναι αδελφή, τις γήινες ζωές και προσωπικότητες που βασανίζονται και κομματιάζονται μ' αυτά τα συναπαντήματα, ποιός τις κάνει καλά... Μωρέ, μια χαρά είναι οι συνεργάτες... καλά γράφτηκε, ευλογία...

Αυτό είναι μια πολύ όμορφη, και παραστατική ανάλυση... Έτσι ακριβώς τα βλέπω και τα σκέφτομαι χρόνια τώρα, αλλά πρώτη φορά τα βλέπω έτσι γραμμένα και κωδικοποιημένα... Ειδικά η έκφραση των ιδιαιτεροτήτων των στοιχείων από κάθε ζώδιο, νομίζω είναι πολύ πετυχημένη!

Για αρχή, θα συμφωνήσω με τη Sabrina σε αυτό το νήμα, και ιδιαίτερα στο ανωτέρω ποστ. Στη συνέχεια, ομολογώ ότι μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να επεξεργαστώ το "θετικές συνέπειες μιας κατάρας". Ο σοφός λαός μας λέει "η κατάρα είναι γαϊδάρα, και γυρνάει στον αφέντη τ'ς". Ναι, έχω μπει στον πειρασμό να καταραστώ, κάποιον που κατά τη γνώμη μου το άξιζε και ο κόσμος μάλλον θα ήταν καλύτερος χωρις αυτόν και το συνάφι του. Παρά την τρομερή συναισθηματική μου φόρτιση, θυμήθηκα την παροιμία, βγήκα στο μπαλκόνι, πήρα βαθιά ανάσα, κοίταξα τον Ουρανό και..."Ουρανέ, νιώθω ότι αδικήθηκα! Ας πάρουν όλοι, κι εγώ μαζί, ό,τι αξίζουν". Σας πληροφορώ ότι είχε άμεσα αποτελέσματα. Όταν φωνάξεις, ακούγεσαι. Ό,τι κι αν φωνάξεις. Κάποιοι χωρίζουν σε "καλό"-"κακό". Εγώ ίσως είμαι ηλίθια, θεωρώ την ερμηνεία τους συχνά υποκειμενική. Αν πρόκειται να διαχωρίσω, προτιμώ τους όρους "επίθεση"-"άμυνα". Και προτιμώ επίσης να μην είμαι η επιτιθέμενη. Αλλά βέβαια, ο καθείς όπως βολεύεται. Αρκεί να μην γκρινιάζει μετά...

Ήθελα μέρες τώρα να απαντήσω εδώ, αλλά περίμενα να είμαι ήρεμη και χαλαρή, να ξαναδιαβάσω όλα τα ποστ... Και να σας ευχαριστήσω! Πραγματικά μίλησα αόριστα και αλληγορικά, αλλά δε γινόταν αλλιώς... Οι συμβουλές σας όμως βοήθησαν, ακόμα κι έτσι. Όσο περισσότερο το εκλογικεύω, τόσο ηρεμώ, και φαίνεται να έχει μπει στην σωστή του βάση. Την αδυναμία και το πρόβλημα τα παραδέχτηκα εξαιρετικά σύντομα, αν και πέρασα και φάση άρνησης... Για τους περισσότερους ανθρώπους είναι εξαιρετικά δύσκολο να παραδεχθούν αδυναμία ελέγχου... και ουσιαστικά ήταν ένα συναίσθημα πάνω στο οποίο, προσωρινά τουλάχιστο, δεν είχα έλεγχο. Πήγαζε βέβαια από δικές μου καλά κρυμμένες ανασφάλειες και ανάγκες. Εντελώς κατά τύχη, με βοήθησαν η αστρολογία, η αριθμολογία και η χειρομαντεία. Μελετώντας, και κάνοντας τον εαυτό μου πειραματόζωο για όσα μάθαινα, και οι τρεις μου υπέδειξαν μια τάση που έχω. Αυτή η τάση, μου εξήγησε γιατί το προαναφερθέν χορτάρι φύτρωνε συνέχεια στο παρτέρι μου. Οπότε τώρα το αντιμετωπίζω με ψυχραιμία. Και δεν με βασανίζει πια η παρουσία του...διότι ξέρω γιατί εμφανίζεται.

Ναι. Εκτός κι αν κάποιοι άλλοι δε θέλουν καθόλου να κοινοποιηθούν τα αποτελέσματα της έρευνάς του διότι δεν τους συμφέρουν. Υπάρχουν πολλές καλές φωνές. Δεν είναι όλοι γνωστοί τραγουδιστές... άντε να το ξέρουν οι φίλοι τους.

Φυλαχτό για μένα, είμαι εγώ. Φυλαχτό για μένα είναι η αγάπη των δικών μου ανθρώπων. Η αγκαλιά της μάνας μου, το σφίξιμο στο χέρι από τους φίλους μου, το βλέμμα του συντρόφου μου. Φτιάχνονται με υπομονή, αντοχή κι αγάπη. Και με κατάλληλη τροφοδοσία κι αλληλεπίδραση, κρατάνε μια ζωή...πολλές φορές και παραπάνω.

Όχιι, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα μεσολαβήσει ερωτικό στοιχείο... Τελικά μάλλον είναι θέμα ανθρώπων και περιπτώσεων. Στις δικές μου φιλικές σχέσεις δε μεσολάβησε κανένα ερωτικό στοιχείο, και είναι στενότατες και όχι χλιαρές.

Κατ' εμέ υπάρχει... έχω δυο πολύ καλούς φίλους...και μετράμε χρόοοονια!

1. Όλα γίνονται στην τύχη, και τίποτε δεν είναι τυχαίο... 2. Αν είναι ρόδο, θα ανθίσει, και αν είναι σκατούλα θα μυρίσει... 3. Draco dormiens nunquam titulandus.... (ποτέ μην πειράζετε το δράκο που κοιμάται...)

Θα μείνω στο "αλήθεια-ψέμα". Αξίωμα: θέλεις να κρύψεις αποτελεσματικά μιαν αλήθεια? Θάψε την σε ένα σωρό από παρόμοια ψέματα -και κανείς δε θα ασχοληθεί μαζί της...

Ναι. Αλλά θα προκύψουν άλλα. Πώς εξαφανίστηκαν τόσα επαγγέλματα, διότι δεν χρειάζονταν πια... Σαμαράδες, γανωτήδες, κλπ, κλπ... Το είδος είναι ευπροσάρμοστο. Αλλά τώρα έχει παραγίνει το κακό μας. Τρέχουμε για ένα σωρό πράγματα που δεν χρειαζόμαστε. Και όλοι μπορεί να λένε ότι θέλουν να φύγουν από την τερατούπολη, αλλά κανείς δεν το κάνει. "Δεν έχει δουλειές στην επαρχία..." Είναι φαύλος κύκλος. Τα Κέντρα Υγείας δεν έχουν προσωπικό, και κάθονται όλοι άνεργοι στην Αθήνα και παραπονιούνται. Εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω. Δυστυχώς, από αυτή την άποψη, η δουλειά μου είναι τέτοια που είναι αδύνατο να φύγω από το τσιμεντένιο τέρας. Ζηλεύω όσους έχουν πιο ευέλικτα και ανεξάρτητα επαγγελματα και μπορούν να δημιουργήσουν ευκαιρίες. Πρόσφατα είχα πάει στη Βυτίνα, ορεινή Αρκαδία. Έμεινα σε ένα υπέροχο ξενοδοχείο, το οποίο έστησε ένα ζευγάρι που έφυγε από την Αθήνα. "12 χρόνια το παλεύαμα, αλλά τα καταφέραμε" μου είπαν. Παρακάτω, σε μαγαζάκι με παραδοσιακά προϊόντα, ήταν μια χαρούμενη και γελαστή κοπελιά, η οποία είχε φάει χρόνια ως τηλεφωνήτρια/εξυπηρέτηση πελατών "άστα, τα νεύρα μου σπάσμένα! Τώρα, εδώ, είμαι καλά..." Μακάρι να πληθύνουν τα παραδείγματα. Καλή η αγέλη, αλλά δε χρειάζεται να είναι 5 εκκατομυρίων, χάνει τη χρησιμότητά της...(φροντίδα, αλληλοστήριξη).

Νομίζω ότι έχω ένα πρόβλημα. Και νομίζω ότι εδώ είναι η σωστή θεματική ενότητα. Κάτι θρονιάστηκε, στο υποσυνείδητό μου. Επί ένα χρόνο μου έστελνε μηνύματα, τα οποία εγώ δεν έβλεπα, θεωρώντας ότι είναι κάτι άλλο. Τα μηνύματα έρχονταν σε συσκευασία ονείρου επί καθημερινής βάσης (ναι, ώρες ώρες είμαι ηλίθια...δεν εξηγείται αλλιώς). Προφανώς κάποια στιγμή το υποσυνείδητό μου βαρέθηκε εμένα και τη στραβομάρα μου, και αποφάσισε να βγει στο προσκήνιο, με έναν εντυπωσιακό κρότο. Το θεματάκι λοιπόν μετακόμισε στο συνειδητό, και εξελίχτηκε σε βασανιστήριο, μέχρι να το εκλογικεύσω και να κατανοήσω όλες του τις παραμέτρους και τις ρίζες. Ή έτσι νόμιζα. Γιατί ενώ το έχω αναλύσει χειρουργικά, παραδεχόμενη πολλά άβολα και δυσάρεστα πραματάκια, έχω ζητήσει και πάρει βοήθεια, και ενώ νομίζω ότι ξεμπέρδεψα μαζί του...τσουπ! Πάρε πάλι τα όνειρα... κοινώς, ξανατρύπωσε στο υποσυνείδητο το ρημάδι? Σαν τα αγριόχορτα στο παρτέρι... στην αρχή το πήρα για πρασινάδα. Πήγα να φτιάξω μπουκέτο, με έπιασε φαγούρα. Κατάλαβα ότι είναι ζιζάνιο και πάει να μου πνίξει τα λουλούδια. Το ψεκάζω, το ξεριζώνω, φωνάζω κηπουρό. Και ξαναφυτρώνει!? Τι να κάνω!? Μήπως έχω εξαντλήσει τα ψυχολογικά εργαλεία? Μήπως δεν είναι ζιζάνιο? Μήπως είναι κάτι άλλο? Και τι άλλο δηλαδή θα μπορούσε να είναι? Εξωτικός σπόρος που έπεσε από το ράμφος περιπλανώμενου παπαγάλου? Η τακτική "μην το σκέφτεσαι" δεν έπιασε προφανώς. Μια χαρά δεν το σκεφτόμουν, δυο φορές το είχα βγάλει τελείως εκτός συστήματος. Επανήλθε μόνο του. Μια με την προαναφερθείσα μέθοδο (όνειρα), μία που μας οδηγεί σε άλλη θεματική ενότητα (εσωτερισμός και πρακτική). Αλλά για να παραδεχτώ να αλλάξω ενότητα, πρέπει να εξαντλήσω την παρούσα... Αν έχετε καμιά ιδέα-πρόταση, θα χαρώ να την ακούσω...

Λόγω της ημέρας, αγαπημένο ποίημα, του Κώστα Βάρναλη, έχει μελοποιηθεί, και το έχει ερμηνεύσει θαυμάσια ο Γ. Χαρούλης... Οι πόνοι της Παναγιάς Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί; Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική; Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις. Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή, που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις. Συ θάχεις μάτια γαλανά,θάχεις κορμάκι τρυφερό, θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό, από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης. Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό. Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης. Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ, να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι, κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής, χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις! Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν! Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής. Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

Μα θα ήταν πολύ πολύ κρίμα κάτι τέτοιο.... γιατί να λήξει μια συζήτηση έτσι γρήγορα?! :cheerful: Ναι, οι περισσότεροι ανησυχούν απ' τα βάθη μου... δε χρειάζεται! Δε βουτάω συχνά, και πάντα -πια- υπό ελεγχόμενες συνθήκες... I'm on my way... :smilewink:

Μια χαρά καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω όμως, δεν σημαίνει δέχομαι. Έχω άλλη οπτική, so simple... Και η πλάκα είναι ότι εγώ καταλαβαίνω την οπτική σου, κι ας μην την ενστερνίζομαι. Εσύ χτυπιέσαι εδώ και 4 σελίδες ντε και καλά να παραδεχτώ το δίκιο σου! Εντάξει βρε παιδί! Δίκιο έχεις! Για σένα και για όποιον το συμμερίζεται. Για μένα, έχω δίκιο εγώ! :angel: Είναι απλώς δυο διαφορετικές συλλογιστικές και προσεγγίσεις. Η δική σου πιο οριζόντια και συνθετική, η δική μου πιο σε βάθος και αναλυτική.

"Αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψης" είχε πει ο Αντισθένης αν θυμάμαι καλά... Και ο Σωκράτης με τη σειρά του, έλεγε πως ορισμός είναι κάτι από το οποίο δε μπορείς ούτε να προσθέσεις ούτε να αφαιρέσεις τίποτα, ούτε κόμμα... Αν λοιπόν όντως δεν μπορούμε να ορίσουμε, τότε έχουμε πρόβλημα... Εγώ παράσιτα!? Μα είμαι ψεκασμένο δέντρο!!!

Έλα, με πιάνιεις!? Ή έχει παράσιτα!? Ακούς!? Λέω ότι ο καθείς αλλιώς ορίζει ευτυχία κι ολοκλήρωση... Ακούς?! Κινέζικο...δε με χαλάει...αλλά διανύω περίοδο μεσογειακής διατροφής τώρα... :cheerful:

Καλωσόρισες, και καλές συζητήσεις... :cheerful:

Ναι. Αλλά το ότι κάτι σε πάει στην ευτυχία σου, δεν σημαίνει ότι είναι το ίδιο με το διπλανό κάτι που πάει τον διπλανό σου στην δική του ευτχία... Ποιός μίλησε για φαγητό?! Αλληγορίες παραθέτουμε...

Συμφωνώ. Εϊναι τόσοι οι εξωτερικοί, αστάθμητοι παράγοντες που τελικά μας οδηγούν, και στρώνουν -ή ξεστρώνουν- δρόμους, που καταλήγει όντως ψευδαίσθηση η "ανεξάρτητη" επιλογή... Έβαλα μόνο τη μια μια λέξη στα εισαγωγικά. Διότι ανεξάρτητη, δε νομίζω πια ότι είναι. Επιλογή όμως, δεν παύει ποτέ να είναι. Η ζωή είναι στιγμούλες, μόνο... Σύμφωνα με το παλιό αλλά καλό: Lıfe ıs not measured by the number of breaths you take, but by the number of the moments that took your breath away... Ισορροπία φίλε μου. Αυτό αναζητούμε τελικά. Να μη μας ρουφήξουν τα άκρα.

Παρόλο που πρόκειται για θέμα δυο ετών που ξεθάφτηκε, αυτή τη φορά θέλω τόσο πολύ να απαντήσω... Και το θέλω γιατί αλήθεια, λατρέυω τη συγχρονικότητα... :angel: Μόλις χτες βράδυ, είχα μια συζήτηση για "κουτάκια"... Τα έτοιμα κουτάκια, στα οποία όλοι προσπαθούν να χωρέσουν. Άλλοι είναι φτιαγμένοι στα μέτρα τους, το καταφέρνουν άνετα, και είναι ευτυχισμένοι με αυτό. Μαγκιά τους. Άλλοι δε χωράνε, αλλά και δεν το δέχονται, προσπαθούν, στριμώχνονται, τα ξεχειλώνουν, και τελικά όλη η εικόνα είναι μια αηδία... με πιασμένους, σακατεμένους ανθρώπους και σαραβαλιασμένα κουτάκια. Καμία μαγκιά εδώ. Προσπάθησα κι εγώ. Με αποτέλεσμα όλα τα παράπανω. Τελικά αποδέχτηκα, ότι δε χωράω σε κανένα ετοιματζίδικο κουτάκι, και είμαι χαρούμενη μ' αυτό. Αν οπωσδήποτε θελήσω κουτί, θα πρέπει να φτιάξω δικό μου. Στα μέτρα μου, με τα υλικά μου, να δέχεται το σχήμα μου, να μη με στενεύει -αμ, αυτό χρυσή μου δεν είναι "κουτί"...ενεργειακή σφαίρα είναι! -ε, και? ακόμα καλύτερα! ζεστά ή δροσερά, πάντα προστατευμένα, και με ελευθερία κινήσεων...εσένα τι σε χαλάει? -μα, δε σκέφτεσαι, σε έναν κόσμο γεμάτο κουτάκια, τι θα πουν γι' αυτό το...πράμα? -όχι! δικό τους πρόβλημα. εγώ κάνω το ταξίδι μου και μαθαίνω. ας κάνουν κι αυτοί το δικό τους. αν δεν τολμούν...δε θα το λύσω εγώ! (ένας εσωτερικός διάλογος, που στιγμιαία εξωτερικεύθηκε...)

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου Πρώτη εκτέλεση: Γεράσιμος Ανδρεάτος Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε ονόματα και βλέμματα και δρόμους Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια που θυμάσαι και θυμάμαι τίποτα δε χάθηκε ακόμα όσο ζούμε και πονάμε χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια μόνο τρόπο να κοιτάνε Κι αν άλλάξαν οι φίλοι μας λιγάκι αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια που θυμάσαι και θυμάμαι τίποτα δε χάθηκε ακόμα όσο ζούμε και πονάμε χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια μόνο τρόπο να κοιτάνε ...αφιερωμένο...εξαιρετικά...

diveMaster, έγραψες! Εμπεριστατωμένη ανάλυση, (προσωπικά) ευχαριστώ! Μια χαρά καταλαβαίνω αυτά που λες... :smilewink: Στα περί ασπασμού που ανοίξατε με τον φίλτατο Ingmar δεν θα υπεισέλθω προς το παρόν, άλλη κουβέντα... Ένα δυο σχόλια (γιατί είναι ωραία κουβέντα, και κρίμα να τελειώσει έτσι γρήγορα... :cheerful: ) Απόλυτα. Και αντιτίθεμαι κάθετα! (Στην "πίστη". Διότι δεν έχει τις βάσεις που προανέφερες.) Μα, τι χτυπιέμαι τόσα post?! Αυτό που λες! Κοινή Αρχή Αλλά μάλλον εγώ εννοώ έναρξη, κι εσύ κανόνα... Αχ, η μαγεία των λέξεων... Το τρίτο μου μικρό σχόλιο, έχει να κάνει με το παράδειγμα περί ζυμαρικών (τα οποία κατά τύχη, πολύ αγαπώ!) Αν φας ένα πιάτο βραστά, λαπαδιασμένα, ανάλατα σπαγγέτι... Αν φας ένα πιάτο πένες με σάλτσα κιμά και μπαχάρια... Αν φας ένα πιάτο βιδούλες με φρέσκια ντομάτα και ρίγανη... Είναι το ίδιο? Το ίδιο θα αντιδράσει το στομάχι σου, την ίδια θρεπτική αξία θα έχουν, το ίδιο θα τα χωνέψεις και θα ωφεληθείς? Ναι, όλα ζυμαρικά είναι, και στην τελική, όλα φαΐ είναι... Αλλά το ίδιο το junk food, τα Ε, οι χρωστικές, τα επεξεργασμένα, το ίδιο τα φρέσκα και "βιολογικά" (=φυσιολογικά!)? Με τα μεν έχεις μια ισορροπημένη διατροφή που βοηθάει την υγεία σου, με τα δε ίσα που βγάζεις τον καρκίνο...

1. Όχι. Από όσα γνωρίζω, άλλες συμπαθώ και άλλες όχι και τόσο. Ενδεχομένως να είναι αυτό που λες θέμα περιτυλίγματος. Άλλες κορδελίτσες μ'αρέσουν, άλλες όχι. 2. Οπότε εδώ δεν έχω απάντηση να δώσω... Μπορώ όμως να σου πω, ότι ενίοτε κατακτώ στιγμές ευτυχίας, αυτοπεποίθηση έχω γενικότερα, πέρασε κάτι σκαμπανεβάσματα, αλλά είναι μια χαρά στην υγεία της πλέον, και όσο ψάχνω και μαθαίνω, νιώθω ότι σέρνομαι κόκκους πιο κοντά στην ολοκλήρωση. Έχω δε να συμπληρώσω, ότι τις στιγμές ευτυχίας κατακτώ με υπομονή, επιμονή, ζητώντας βοήθεια, χαμογελώντας, προσφέροντας κι ενίοτε χώνοντας μπινελίκια όπου δει... βάζοντας στην άκρη εγωισμούς και απληστίες. Η ουσία της κουβέντας είναι η εξής: πώς μπορείς (εσύ και οποιοσδήποτε δηλαδή, ενδεικτικό είναι το β' ενικό!) να είσαι σίγουρος για το ότι το περιεχόμενο, κατά βάθος, είναι παντού ίδιο, ανεξαρτήτως σερβιρίσματος. Και απορώ, που δεν είπε κανείς από όσους υποστηρίζουν τη συγκεκριμένη άποψη (κάποιο από) τα παρακάτω...: 1.Είς Ζεύς, είς Αΐδης, είς Ηλιος, είς Διόνυσος, είς Θεός εν πάντεσι, τί σοι δίχα ταύτ' αγορεύω; (Ορφέως, Αποσπασμάτια αρ. 4) 2.Εν τό σοφόν: Επίστασθαι γνώμην, οτέη εκυβέρνησε πάντα διά πάντων. (Ηράκλειτος, Λόγος περί Παντός) 3.Ο Θεός ημέρη ευφρόνη, χειμών-θέρος, πόλεμος-ειρήνη, κόρος-λιμός, αλλοιούται δέ όκωσπερ οίνος, οπόταν συμμιγή θυώμασιν, ονομάζεται δέ καθ' ηδονήν εκάστου. (Ηράκλειτος, Λόγος Θεολογικός) 4.Τόν μέν ουν ποιητήν καί πατέρα τούδε τού παντός ευρείν τε έργον καί ευρόντα εις πάντας αδύνατον λέγειν(Πλάτων, Τίμαιος 28c ) 5. Εκ τών πάντων Εν καί εξ Ενός τά πάντα. (Αριστοτέλους, περί Κόσμου 5, 396b, 20) Μην ανησυχείς (!) μια χαρά έχω καταλάβει τι προσπαθείς κι εσύ και άλλοι να εξηγήσετε. Αλλά βλέπεις εκεί είναι το θέμα. Είναι απ' τα άρρητα. Για μένα το ζουμί είναι στην υπογράμμιση. Ακόμα κι όταν 'χεις βρει και το ξέρεις, δεν μπορείς να το δώσεις στον άλλον... ο καθείς πρέπει να βαδίσει και να φτάσει μόνος του. Συμφωνώ στα σημεία, και διαφωνώ στα σημεία. Δες την εξέλιξη λαών με διαφορετικές θρησκείες, κοσμοθεωρίες, κλπ... άλλος για Χίο τράβηξε, άλλος για Μυτιλήνη! Δεν μπορεί να είναι μόνο θέμα περιτυλίγματος, it does not compute... Το είπα και παραπάνω: την κοινή αρχή τη βλέπω. Το τέλος δεν το διακρίνω. Άρα, δεν ξέρω. Ίσως το δω κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Ίσως όταν τελειώσει. Τι να σου πω, ιδέα δεν έχω...

Αυτό δεν το έχω διαβάσει. Αλλά μιας και το συστήνεις... Στα υπόψιν! :cheerful: