outis

Γίνεται νους μη-εχεφρων; Ή δεν είναι νους ή είναι εχέφρων.

Υπάρχουν δυο λόγοι που μπορούν να κάνουν κάτι που δεν ανταποκρίνεται στα γεγονότα «δικαιολογημένα» να το πω έτσι.... - ο ένας αφορά τα αιτία του. Ο άλλος ως εκεί βλέπει. Για τις φωτό σου έχει ‘εξήγηση.’ Πρόβλημα; Δυνητικά ναι. Τι κανείς; Δεν αρκεί να τον πνίξεις σε θάλασσα πειστηρίων. Τον πνίγουν. Αν δεν τον έπνιγαν δε θα ήταν όπως είναι. Εδώ θέλει να κάνεις εσυ μια μικρή καλοπροαίρετη «εξαπάτηση». Της οποίας τη χρησιμότητα δείχνει ο δεύτερος λόγος πιο κάτω. Βασικά έχε τις αποδείξεις τριγύρω και ορατές και μη-αιτιοκρατικα (μαγικά δηλ) κάνε τον να ξεκινήσει κάτι άσχετο πλην όμως ωφέλιμο. Πχ ορειβασία. Ή ασκήσεις συνειδητής αναπνοής. Ή ψάρεμα. Κάτι απλό που δε θέλει πολλές προϋποθέσεις. Αν τον πείσεις να κρατήσει μια πειθαρχία σ’ αυτό θα αλλάξει γνώμη μόνος - εφ όσον η πίστη του είναι καλοπροαίρετη. Γιατί αν το «πιστεύει» από κερδοσκοπία..... αυτό είναι το μικρό που spell που αποκαλώ «impostura utilis» - δεύτερος λόγος Η καλοπρερετη εξαπάτηση ειναι εργαλείο υπέρβασης Βέβαια ιδεώδώς την εφαρμόζεις στον εαυτό σου αλλά μια μικρή παρέκκλιση με την συγκατάβαση (συνειδητά ή μη του άλλου) είναι μερικές φορές μια κάποια λύση.

Παρατηρητής.

Μια τακτική έχω βρει ευεργετική. Να μην είμαι σήμερα ο ίδιος που ήμουν χθες. Η ερώτηση που κάνω πριν οτιδήποτε (συμπεριλαμβανομένου και του παρόντος ποστ) είναι: το ξόδεμα του χρόνου μου Γι αυτό θα κάνει τη.... «σκούπα» να «πετά» ψηλότερα και γρηγορότερα; Να «σκουπίζει» αποτελεσματικότερα; Αν ναι μπαίνω στον κόπο. Αν όχι. Όπως λέει και ο μέγας θεολόγος του καιρού μας: https://goo.gl/images/NHz7mr

Χάνεις τον καιρό σου με αυτή τη γραμμή διερεύνησης. Ούτε η έκφραση αντίθεσης ή η διαφωνία χρειάζεται να μεταφρστει σε φόβο. Αλλά... δικός σου είναι ο χρόνος.... μόνο μη λες μετά πως δεν έχεις ?

Δεν ξέρω ποιοι νομίζεις ότι φοβούνται κάτι τέτοιο. Δεν έχω γνωρίσει κανένα.

Δεν είναι «μια φιλοσοφική θεωρία» είναι αρχαία Ελληνική φιλοσοφική θέση. Το πραγματικά μη-ον λέγανε (Παρμενίδης και εξής) δεν μπορεί ούτε να γίνει νοητό. Άρα αν το σκέφτεσαι έχει υπόσταση (έστω και νοητική )

Κοτσάνα. Κανείς δεν φοβάται πανθρησκεια. Διαφωνούν αντιπαθούν ίσως αλλά «φοβούνται;» Μάλλον έχει κάνεις κάτι άλλο στο νου για τις θρησκείες για να το λέει αυτό.

'Παραδοσιακά' η τέχνη αξιολογείται από την "εμπνευστική" της δύναμη, σε συνδυασμό με το ζητούμενο και το ζητούμενο σε σχέση με το παρόν, τις ανάγκες του και τις μελλοντικές φιλοδοξίες / στόχους. Γενικά η 'τέχνη' που σε συνδέει με ορισμένο 'γκεσταλτ' χρησιμοποιείται για να σε 'παγιδεύσει' κάπου (προς όφελος συχνά άλλων). Είναι εκείνη που σου λέει 1) το αυτονόητο, 2)ότι θέλεις να ακούσεις, 3) να προξενήσει τη συμφωνία σου, 4) να σε 'οδηγήσει' να συμφωνήσεις μα κάποια πράγματα χωρίς να το καταλάβεις. Αυτή είναι η 'κακή' τέχνη, αλλά κι αυτή ...έντεχνα μπορεί να είναι εξαιρετική... Η τέχνη που απελευθερώνει από τις φόρμες και τις προσδοκίες έχει δικά της ρίσκα (αποσταθεροποιεί) αλλά και και οδηγεί σε καταστάσεις που δεν έχεις βρεθεί και μπορεί να σε ωφελήσουν. Αυτή είναι η "καλή" τέχνη αλλά κι αυτή ... έντεχνα και άτεχνα μπορεί να είναι κακότεχνη, ή τόσο 'ξένη' που να μην εκλύει, βαρετή κτλ. Αλλά δεν είναι και άσπρα μαύρα. Υπάρχουν ενδιάμεσες καταστάσεις και 'καλές' μιμήσεις της καλή τέχνης στην ουσία εξυπηρετώντας την... κακή, ενώ σπανιότερα μόνο η καλή τέχνη καταφέρνει να μιμηθεί την τετριμμένη τόσο ώστε να είναι δημοφιλής! Και πάλι υπάρχει και το θέμα τις 'ωριμότητας' Για Πάολα πρώτη φορά ακούω οπότε δεν μπορώ να κρίνω (πρέπει να δω τι λέει και πως) ο Σαββόπουλος είναι καλή περίπτωση για εξέταση. Κατάφερνε να 'πρωτοπορεί' (άρα να οδηγεί μπροστά) στα χρόνια τις νεότητας. Τώρα εξυπηρετεί γκέσταλτ (για ορισμένης ηλικίας, μπορεί νεότερους να ωφελεί.) Το αναγνωστικό της Α' δημοτικού δεν είναι κακό όταν είσαι 6, αλλά όταν είσαι 36, 46, 56? Άλλο στοιχείο είναι η 'διάρκεια' ζωής - αν κάτι παραμένει επίκαιρο και ακούγεται είναι "κλασικό" άρα έχει στοιχεία καλής τέχνης ενώ αν μετά 10 χρόνια δεν ακούγεται... ο Σαββόπουλος κερδίζει πόντους εδώ. Αυτές οι αρχές ισχύουν σε όλες τις τέχνες.

Τίποτα από αυτά. Τις ηθικές αρχές τις επιβάλλει η ζωή. Οι επιδιώξεις μας οι στόχοι μας και η αναγκεσ Απλά η κοινωνία ως συλλογική οντότητα τις κωδικοποιεί μέσα από υποσυνείδητη επερξεργασια στατιστικών. Μετά η επιβολή μπορεί , μπορεί και όχι να γίνει μέσω θρησκειας εφ όσον είναι απαραίτητο αλλά και όταν η κοινωνία δεν έχει άλλα εργαλεία για να το κάνει λειτουργικό.

Μμμμμ εδώ κόλλα το αν αξίξει τον κόπο. Η γνώμη μου είναι ότι το να δεις απομονωμένα κοινωνικά μόνο το θρησκευτικό φαινόμενο είναι μάταιο. Και οδηγεί και σε αδιέξοδα και σε οτιναναι κατευθύνσεις. Αλλά το να το δει κάνει όπως αρμόζει και εποικοδομητικά είναι πέλαγος. Μετρώ τουλάχιστον 5 γραμμές αναζήτησης και όχι λιγότερα από 20 βήματα συνολικά ΚΑΙ για την κάθε γραμμή χωριστά. 100 προς 120 λοιπόν κι αυτό ΠΡΙΝ να φτάσουμε στο κοινωνικό επίπεδο. Που βέβαια δε έχει λιγότερα από τόσα! Τι να πει λοιπόν κανείς και από που να αρχίσει; Πιο εύκολο είναι να βρει ο άλλος/άλλη την άκρη μόνος/μόνη.

Η θρησκεία προτείνει λύσεις. Αν αυτές αποδειχθούν μη κοινωνικά λειτουργικές δεν πάει παραπέρα.

Δυσκολεύει (διανοητικά) μόνο όταν βιώσεις μυστικές εμπειρίες και μετά. Αλλά τότε αυτά δεν έχουν και σημασία πια. Αν το εξετάζεις εξωτερικά και διανοητικά - όπως στην πράξη γίνεται. - είναι ένα αδιέξοδο αυτοϊκανοποίησης. Γι αυτό άλλου μίλησα για αν αξίζει κόπο κάτι.

Αν και - για μαγικούς λόγους - το ψάξιμο για κβαντικό «όλα είναι ενέργεια» είναι μάλλον χάσιμο χρόνου η ενεργειακη θεώρηση των πραγμάτων σε σχέση με μας δεν είναι. Δηλ υπάρχει ενεργειακή εξήγηση για το γιατί συμβαίνει ότι συμβαίνει και αυτό θες μεταφορικά θες κυριολεκτικά είναι σημαντικό.

Δεν θα καλυφθείς πριν δεις το «Όλες δε οι ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν δεδομένο σκοπό και στόχο. Αυτά καθορίζουν και το «ήθος» κάθε ενέργειας. Αν λοιπόν και όταν το ήθος μιας ενέργειας συνάδει ή επικουρεί την επίτευξη στόχου και σκοπού θεωρείται θεάρεστη. Αν όχι, ύποπτη. Αν με σαφήνεια είναι ασύμβατη τότε φυσικά δεν συνίσταται. Στις γκρίζες περιοχές όμως μέτρα ο άνθρωπος από τη μια και η ομάδα όμως.» Θα το πω αλλιως. Το κάπνισμα βλάπτει. Άρα για την προστασία του συνόλου λες μην καπνίζετε. Αυτό όμως δε ισχύει για ορισμένους ανθρώπους πατάνε τα 90 και είναι φουγάρα. Έτσι το κάπνισμα είναι ανεκτό αφού είναι θέμα προσωπικής ελευθερίας ΚΑΙ δεν βλάπτει πάντα όλους παρά τη γενική γνώση ότι βασικά βλάπτει. Δες και το δεμένο Οδυσσέα με τις Σειρήνες αν δε σε βοηθά ο Παύλος στους Κορινθίους.

Δηλαδή αν είναι τόσο κορόιδο ώστε να εξαπατηθεί άντε καλό μνημόσυνο; Μέτρα η ευάλωτη θέση.

Είναι σα να αποδίδεις πχ σε σκέτη μουσική κάτι που έχεις στο νου αλλά που προφανώς δεν υπάρχει στις νότες και τα όργανα .

Αν θελήσεις να τα δεις ως άγνωστης προέλευσης φαινόμενα ή του νου που από αφέλεια και αμάθεια αποδόθηκαν σε ανύπαρκτα πράγματα όπως «θεότητες;»

Μπορεί μια χαρά. Ο δηλωμενος άθεος δηλώνει στάση προς θεότητα. Όχι συνολική άρνηση για πιθανές μη γνωστές σήμερα πιθανότητες. Στην παλιά Σοβιετική Ένωση της θεσμοθετημένης αθείας μια χαρά διερευνούσαν το παράξενο αναζητώντας κρυφές δυνάμεις του ανθρώπου και της φύσης.

Κατ αρχήν παγανιστικά έθιμα δεν υπάρχουν. Και πολλά που προβάλλονται ως τέτοια προβάλλονται για τη δημιουργία αισθησης. Υπάρχουν έθιμα που προήλθαν από καιρους που η κοινωνία ήταν καπως ή αλλιως αλλά αυτό δεν τα κάνει παγανιστικά αυτομάτως. Θα μπορούσα να το εξηγήσω αλλά αξίζει τον κόπο; Δεν είναι ακριβώς αυτό. Από κοινωνική άποψη ίσως είναι ως ένα σημείο. Πιο πολύ έτσι βγαίνει κοινωνικά. Στην ουσία η εκκλησιαστική σκέψη είναι μη-γραμμική και μη-Α. Που πάει να πει ότι η ίδια δραστηριότητα για σένα μπορεί να είναι οκ (μπροστά στο Θεό εννοώ) και για μένα να μην είναι. Δες ΑΚορινθίους κεφ. 8. Η νηοπομπή στον πολεμο πλέει με την ταχύτητα του πιο αργού πλοίου όχι με του πιο γρήγορου. Αλλά όπου οι γραμμές είναι ασαφεις η εκκλησία επιλέγει να προβάλει κοινωνικά τις ας πούμε ασφαλεστερες για τους πολλους. Όλες δε οι ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν δεδομένο σκοπό και στόχο. Αυτά καθορίζουν και το «ήθος» κάθε ενέργειας. Αν λοιπόν και όταν το ήθος μιας ενέργειας συνάδει ή επικουρεί την επίτευξη στόχου και σκοπού θεωρείται θεάρεστη. Αν όχι, ύποπτη. Αν με σαφήνεια είναι ασύμβατη τότε φυσικά δεν συνίσταται. Στις γκρίζες περιοχές όμως μέτρα ο άνθρωπος από τη μια και η ομάδα όμως. Ειοα, η νηοπομπή στον πολεμο πλέει με την ταχύτητα του πιο αργού πλοίου όχι με του πιο γρήγορου. Τα πιο γρήγορα αν θέλουν μπορούν να απομακρυνθούν μα δικό τους ρίσκο.

Αν θέλει ο άλλος να πεθάνει δεν είναι δουλειά κανενός να τον εμποδίσει. Το προβλημα ξεκινά όταν θέλουν να τον πεθάνουν. Γιατροί (για όργανα κτλ) η συγγενείς (για ευνόητους λόγους). Και στην ευάλωτη θέση που είναι ένας που υποφέρει δεν είναι απλό το θέμα. Ο νόμος λοιπόν αναμενόμενα το εμποδίζει γιατί αλλιως τρέχα γύρευε. Θα είχε κάποιο νόημα ένα παραθυράκι αλλά ποιοι θα επωφελούνταν;

Κλασική εφαρμογή εσωτερικών και εξωτερικών μαρτυριών - δηλ ευρήματα, δεδομένα , ιστορικά, συγκριτικά και αναλογικά. Αλλά η θρησκεία είναι παλαιότερο φαινόμενο από την κοινωνία. Έτσι δεν είναι δυνατόν ιστορικός να βρει εκεί την απάντηση. Ο ιστορικός που αναζητα έτσι απάντηση μόνο έτσι μπερδεύει αναμενόμενα αποτελέσματα για αιτίες ή χειρότερα παίρνει για αιτίες κάποιες ανεπιθύμητες ενέργειες και παρενέργειες. Και συχνά στο θέμα η προκατάληψη υπαγορεύει τις απόψεις.

Αυτό εννοώ η Grand Larousse ζει ακόμα στον 20ο αιώνα. Και βέβαια οι αξιόπιστοι ιστορικοί έχουν κι αυτοί τα κολλήματα τους του 20ου αι. Το θέμα είναι αν θέλει κάνεις τη συγκεκριμένη γνώση και τι θέλει να κάνει Μ αυτή. Ή απλά ψάχνει ιδεολογική δικαίωση.

Αυτά παθαίνει κάνει αν δεν έχει πάει σε καφενείο.

Απλούστερα δεν μπορεί να το πει κανείς.