Συν Αθηνά και χείρα κίνει σαν να λέμε...
Περι προσευχής μια παρένθεση να κάνω, οτι στα παλαιοχριστιανικά κείμενα αναφέρεται σαν προσπάθεια (έκκληση) ένωσης του ατόμου με τον πυρρήνα του Θείου, όπου σαν θυσία (του εγώ μας) προσφέρουμε τον εαυτό μας στην Θεία Βούληση μέσω υπέρβασης.
Ένας δίαυλος με το Όλον. Και ένα μέτρο τελείωσης όπου η ατομικότητα υπερβαίνοντας τα προσωπικά θέλω και την αυταπάτη της ύλης παραδίδεται στην Θεία Βούληση, στην πραγματική ύπαρξη δηλαδή.
Αν αποσκοπεί σε ιδιοτελή οφέλη, τότε εξ'ορισμού δεν είναι προσευχή αλλά έκκληση βοηθείας ( έκκληση στον νόμο της Θείας Πρόνοιας το ονομάζουν ) όπου αναλόγως δρα η μενει αδρανής.
Εκεί "κολλάει " μάλλον η πρόληψη απο την πλευρά μας, προλαμβάνουμε μέχρι εκεί που δυνάμεθα και κατόπιν επικαλούμαστε την βοήθεια του υπερβατικού.
Συμπληρωματικά
1. FONS VIVUS IGNIS CARITA = Πηγή ζώσα Πυρ αγάπη ( σε λατινικά κείμενα περι προσευχής ) Το πυρ αγάπης συνιστά τον δίαυλο με την ζώσα πηγή
2. "... εάν ζητούν προσωπικά αγαθά ας μην εκπλήσσονται αν δεν λαμβάνουν τίποτε. Η βασιλεία του Χριστού δεν είναι του κόσμου τούτου..." ( περι προσευχής )