johnny

Μην το λες... Κατ' αρχήν δες πώς διαχειρίστηκε η κάθε χώρα την κλιμάκωση της οικονομικής κατάρρευσης μετά το '29, προσπαθώντας μεν στις περισσότερες περιπτώσεις να αποφύγουν την άμεση εξέγερση όλων των κοινωνικών στρωμάτων, αποτυγχάνοντας δε προσωρινά σε μερικές περιπτώσεις (Ισπανία 1936-39) όπου η οριζόντια αυτο-οργάνωση φάνηκε να λειτουργεί καλύτερα από το αναμενόμενο. Κατά δεύτερον, υπάρχουν σίγουρα πολλά σημάδια αυτο-οργάνωσης σε μικρή κλίμακα ανά τον κόσμο ενώ σημάδια αυτοπεριορισμού των πολυεθνικών δεν υπάρχουν ούτε γι' αστείο. Όποιος κατάφερε να ανέβει οικονομικοπολιτικά στην ιεραρχία, δεν είναι τόσο χαζός ώστε να βγάλει τα μάτια του με τα χέρια του, εκτός κι αν δεχτεί πιέσεις να το κάνει. Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν μιλάμε για αυτοπεριορισμό, αλλά για περιορισμό έπειτα από κοινωνικοπολιτικές πιέσεις. Και φυσικά αν εξαιρέσουμε τρανταχτές περιπτώσεις λαϊκής αντίστασης απέναντι σε κινήσεις οικονομικοπολιτικής ασυδοσίας, σε γενικές γραμμές οι πολυεθνικές δείχνουν να προσαρμόζονται εύκολα σε κοινωνικές πιέσεις (υιοθετώντας για παράδειγμα οικολογικές πολιτικές για τα μάτια του κόσμου). Εκτός αυτών, μιας και το θέμα μας είναι η "Παγκόσμια κυριαρχία μέσω οικονομικής ύφεσης", αξίζει να αναφερθεί ότι πριν από 10 χρόνια το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης, διευρύνοντας τις προϋποθέσεις δανειοληψίας και αναζητώντας απεγνωσμένα "μια χώρα να βοηθήσει" (και φυσικά βρέθηκε η Αργεντινή και η Τουρκία, χώρες καθόλου τυχαίες ως δανειολήπτες τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή). Ένας από τους παράγοντες που φρέναραν αυτό το ταχέως αναπτυσσόμενο οικονομικό πανηγύρι, ήταν και η δράση κοινωνικών κινημάτων. Εδώ αξίζει να ρίξουμε μια ματιά και στο τί έγραφε ο ανθρωπολόγος David Graeber πριν μερικά χρόνια: Όλο το κείμενο εδώ.

Ολοκληρωτισμού εννοείς... Για να είμαστε πιο ακριβείς. Φαντασία σίγουρα δεν είναι, αλλά υποστηρίζεται από πολλές θεωρίες συνομωσίας με διάφορα διφορούμενα στοιχεία, που συνολικά καθιστούν το σενάριο σχετικά απρόβλεπτο. Ο παράγοντας που θα παίξει καταλυτικό ρόλο θα είναι το όριο της πιστωτικής εξάπλωσης, μετά το οποίο θα 'χουμε άλλο ένα κραχ (σε περίπτωση που δεν σε έπεισε το κραχ του '29 για τα περί "κοινής πολιτικής" και "κέρδους ως αυτοσκοπού" ) και στο τέλος είτε θα ξεκινήσουμε από 'κει που αφήσαμε την καλλιεργημένη καπιταλιστική νοοτροπία μας (μέχρι να ξανασυμβεί στα εγγόνια μας), είτε θα κινηθούμε προς πιο οριζόντια μοντέλα οργάνωσης, που σε αυτή την περίπτωση θα σκίσεις τα πτυχία σου και θα σβήσεις το συγκεκριμένο ποστ σου. Διαρκή έλεγχο από ποιούς και σε ποιούς? Γενικότερα όταν χρησιμοποιείς τη λέξη "εξουσία" είναι σαν να αναγκάζεσαι πλέον να χρησιμοποιείς και λέξεις όπως "έλεγχος", "κεφάλαιο", "ολοκληρωτισμός" κ.α.. Καταλαβαίνεις πότε η λέξη "εξουσία" σου χαλάει την εξίσωση και πότε όχι? Εκτός από μη ρεαλιστικό είναι και μη έξυπνο, γιατί διαιωνίζει την εξάρτηση μεταξύ εξουσίας και πολυεθνικών, καθώς και όλα τα παρελκόμενα αυτού του συνδυασμού. Κατά δεύτερον, αυτό που θα έκανες σαν πολυεθνική δεν διαφέρει από αυτό που όντως κάνουν και οι πολυεθνικές, απλώς αυτές κάνουν και κάτι παραπάνω. Όταν πλέον έχουν εξασφαλίσει το ρυθμό ανάπτυξης του κεφαλαίου (κοινώς όταν κολυμπάνε στο χρήμα), πλέον ο σκοπός τους γίνεται ο έλεγχος και η επιρροή στο φάσμα της πολιτικής, ο επηρεασμός των πολιτικών (και κατ' επέκταση οικονομικών, κοινωνικών κτλ) εξελίξεων και η διαμόρφωση ενός μικρόκοσμου (με τάσεις επέκτασης) υπό τον πλήρη ή μερικό έλεγχό τους. Ακόμα καλύτερο γίνεται όταν ο έλεγχος αφορά δραστηριότητες που φέρνουν υπέρογκα κέρδη, είτε σε κράτη είτε σε εταιρίες είτε απλά σε ομάδες ανθρώπων (με μεγάλη επιρροή και μέσα), μέσα από παράνομες διαδικασίες και εμπορεύματα. Όπλα, ναρκωτικά, χρηματιστήριο, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (βλ. Δ.Ν.Τ.) κλπ... Εκεί κι αν γίνονται μάχες για έλεγχο! Είναι απλό. Σταμάτα να σκέφτεσαι για μορφές εξουσίας! Αφού οι κάθετες μορφές οργάνωσης σε προβληματίζουν, γιατί δεν ρίχνεις μια ματιά και σε οριζόντιες?!

Επιτέλους μια γυναίκα που τολμά να κάνει δημόσια αυτή τη δήλωση, με κίνδυνο τη ζωή της!

Οι ισχυρές κεντρικές εξουσίες όμως αντλούν χρήμα και δύναμη από τις πολυεθνικές, και σίγουρα δεν θα 'θελαν να δαγκώσουν το χέρι που τους ταίζει. Η νομοθεσία με τη σειρά της καθορίζεται από το κράτος και εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. ...Και η "λαϊκή εξουσία συντονισμένη" είναι ένα κρύο ανέκδοτο πλέον, άσε που το να συσσωρεύεις δύναμη και εξουσία σε χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα δεν αλλάζει ιδιαίτερα το σκηνικό, απλώς αντιστρέφει την πυραμίδα της επιρροής.

Μετά από 200 ποστς περίπου αρχίζει να διαφαίνεται μια μεγάλη δόση αισιοδοξίας στις τοποθετήσεις σου. Να αρχίσουμε να ανησυχούμε ή είναι παροδικό?

Α, με συγχωρείς, έκανες quote όλο το ποστ μου και δεν κατάλαβα. Το βιβλίο λέγεται "Κίνημα, βία, τέχνη και επανάσταση" και είναι μια συλλογή άρθρων του David Graeber, αρκετά ενδιαφέρουσα.

Μήτσος! (ποιανού το όνομα θες?) Κοσμικό αστείο σίγουρα είναι, ωστόσο στο μέτρο που προσπαθούμε να ανακαλύψουμε το ρόλο μας σ' αυτό, δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε και τόσο. Από 'κει και πέρα εγώ σκεφτόμουν περισσότερο τους φυσικούς νόμους και το τί είδους δικαιοσύνη υπάρχει στα πλαίσια λειτουργίας της φύσης (της οποίας είμαστε κομμάτι), παρά τον παράγοντα της ελεύθερης βούλησης. Όχι ότι το ένα αναιρεί το άλλο, απλώς οι φυσικοί περιορισμοί είναι πιο ψηλά στην ιεραρχία απ' ότι η ελεύθερη βούληση (σε γενικές γραμμές τουλάχιστον). Οτιδήποτε ορίζεται εκτός φυσικών κανόνων, όπως η έννοια της δικαιοσύνης σε κοινωνικο-πολιτικά πλαίσια, είναι ψιλο-επίπλαστο.

Ένα ενδιαφέρον βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες πραγματεύεται την ομολογουμένως στενή σχέση μεταξύ εγωισμού και αλτρουισμού, που με τη σειρά τους συνδέονται άμεσα με την εκάστοτε κοινωνία και τις αντίστοιχες αξίες της, όπως η δικαιοσύνη. Το εποικοδόμημα είναι αρκετά μεγάλο σε σχέση με τη βάση του, το ίδιο και η ιδέα που έχουμε για τη δικαιοσύνη.

Όχι πολύ μεγάλη, με τη λογική ότι οι πρακτικές γνώσεις ενισχύουν την αντίληψη του περιβάλλοντος και τον τρόπο σκέψης, απλώς με έναν πιο "πρακτικό" τρόπο. Άλλωστε, οι πολλές γνώσεις δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα αν δεν μπορούν με κάποιον τρόπο, έστω και έμμεσο, να εφαρμοστούν πρακτικά στη ζωή του ανθρώπου. Και η πρακτικότητα μιας γνώσης δεν συνίσταται μόνο στο να μπορείς να αλλάξεις μια βρύση για παράδειγμα, αλλά και στο να βελτιώνεις γενικότερα τη ζωή σου και το περιβάλλον σου μέσα από τη διεύρυνση της αντιληπτικότητας και της συνείδησής σου. Το να έχεις γνώσεις γενικά είναι καλό πράγμα. Ακόμα καλύτερο όμως - κι αυτό είναι ένα σημείο στο οποίο υστερούν πολλοί άνθρωποι, ακόμα και αν γνωρίζουν πολλά - είναι το να μπορείς να συνδυάσεις τις γνώσεις που έχεις. Κατά τη γνώμη μου, ο άνθρωπος που έχει πολλές πληροφορίες αλλά δεν μπορεί να τις συνδέσει μεταξύ τους, είναι εξίσου "φτωχός" (πνευματικά) με αυτόν που έχει άγνοια.

Μιας και το αναφέρεις, δώσε και ένα λινκ ντε. Όταν αιχμαλωτίζεις κάποιο τυχαίο ζώο μέσα σε ένα κλουβί, δεν το κάνεις ούτε επειδή θέλεις το κακό του ούτε επειδή δεν το αγαπάς. Ίσα-ίσα που οι περισσότεροι αγαπάνε τα ζωάκια που έχουν στα κλουβιά τους (όπως αγαπάνε και το δικό τους χρυσό κλουβί). Τα ζωάκια αυτά, μπαίνοντας μέσα στο κλουβί, προχωρούν στη ζωή τους γνωρίζοντας ότι είναι ασφαλή και ότι κάποιος τους δίνει νερό και φαγητό ώστε να μη χρειάζεται να κάνουν κάποια προσπάθεια για να το βρουν μόνα τους. Η διαφορά είναι ότι σπάνια δίνεται η επιλογή σ' αυτά τα κατοικίδια να διαλέξουν μεταξύ της ασφάλειας που τους παρέχεται σε ένα κλουβί και της ελευθερίας τους. Αν τους ανοίξεις το πορτάκι του κλουβιού, όπως και το παράθυρο ή την πόρτα του σπιτιού, το πιο πιθανό είναι να φύγουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Το πιο αστείο εδώ είναι ότι στον άνθρωπο δίνεται σχεδόν καθημερινά η επιλογή μεταξύ ασφάλειας και ελευθερίας, αλλά αυτός πάντα τείνει να διαλέγει το κλουβί...! Κι εδώ μπαίνει και η ανοχή! Γιατί όταν είσαι ασφαλής, καλείσαι να ανέχεσαι περισσότερα απ' όσα όταν είσαι ελεύθερος, κι αυτό ισχύει σε κάθε επίπεδο (από το ψυχολογικό που περιλαμβάνει τις αυταπάτες, μέχρι το πολιτικό που περιλαμβάνει... τα γνωστά!).

Νομίζω ότι κάπως έτσι τίθεται ο ορισμός της αυταπάτης. Και δεν είναι τόσο θέμα "διατύπωσης" της πραγματικότητας αλλά "διαχείρισης" της πραγματικότητας. Ο κόσμος είναι χάλια, και το μόνο που "μπορείς" να κάνεις είναι να φτιάξεις ένα χρυσό κλουβί και να μπεις μέσα, αντί να προσπαθήσεις να αλλάξεις τα πράγματα. Σίγουρα το πρώτο δεν θέλει καθόλου προσπάθεια, άσε που βασίζεται στην ανοχή. Τώρα αν αυτό που εννοείς είναι ότι η αγάπη φτιάχνει όμορφα κλουβιά, σαφώς έχεις δίκιο. Άλλωστε από αγάπη για τον εαυτό μας τα φτιάχνουμε, για να προστατευτούμε από την επιλογή..... της πραγματικής προσπάθειας! Fever, αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι διαχωρίζουν την ενοχή από την ανοχή. Όταν είσαι ένοχος σημαίνει ότι δεν έχεις δικαιολογία, ενώ όταν δείχνεις ανοχή σημαίνει ότι έχεις βρει μια δικαιολογία για να ανέχεσαι ό,τι ανέχεσαι. Το ενδιαφέρον είναι αν αυτό το τόπικ το έκανες από ανοχή ή από ενοχή...!:teehee:

Να 'σαι καλά για την αναφορά στο black books, είναι πράγματι πολύ καλό!!! Λίαν συντόμως θα δοκιμάσω και τα άλλα δύο!

Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι και μια προσπάθεια εκλογίκευσης του να γίνεσαι θύμα? Και για να γλιτώσουμε 2 ποστς, μετά θα μου πεις "νομίζεις ότι είσαι θύμα αλλά δεν είσαι". Και μετά θα σου απαντήσω "κανένα θύμα δεν θέλει να πιστεύει ότι είναι θύμα".

Και ποιά είναι η διαφορά της "αγγελικής μαγείας" με τη λευκή μαγεία?

Καλώς ήρθες magiclove. Μήπως θα μπορούσες να μας εξηγήσεις τί περιλαμβάνει η αγγελική μαγεία?

Και οι έμποροι ναρκωτικών γι' αυτό το λόγο υπάρχουν... επειδή υπάρχουν και οι ναρκομανείς! Μην συγχέεις την προσφορά με την σκοπιμότητα. Το ότι υπάρχουν μονάδες μαζικής παραγωγής τροφών δεν σημαίνει ότι πρέπει σώνει και καλά να φας αυτές τις τροφές.

Απίστευτη η συναυλία, χάσατε όσοι δεν ήρθατε!

Υπάρχει και μια καταπληκτική ταινία που πραγματεύεται αυτή την πιθανότητα, "The Life of David Gale" (2003), με τον Kevin Spacey. Δείτε την, αξίζει!

Με ποιόν τρόπο προσπαθεί κανείς να περιορίσει έναν πονοκέφαλο? Χτυπώντας το κεφάλι του στον τοίχο? Γιατί κάτι τέτοιο διακρίνεται μέσα από τέτοιες προτάσεις... Από 'κει και πέρα η δικαιοσύνη από μόνη της δεν πρέπει και ούτε πρόκειται να βρει καμία λύση. Εμείς πρέπει να τη βρούμε τη λύση, γιατί η δικαιοσύνη δεν είναι κάτι ξέχωρο από την κοινωνία. Η δικαιοσύνη είναι κατ' αρχήν ατομική αξία και έπειτα κοινωνική αρχή.

Ακριβώς. Συναισθηματισμοί σε θέματα δικαιοσύνης δεν χωράνε και τόσο. Από την άλλη, γιατί πρέπει να επιλέξουμε εμείς τον τρόπο που θα πεθάνουν? Πώς θα σας φαινόταν αν δίναμε την επιλογή στους ίδιους? Πρόσφατα για παράδειγμα δημιουργήθηκε έντονος θόρυβος πάνω σε μια υπόθεση εκτέλεσης δια τουφεκισμού ενός κρατούμενου στην πολιτεία της Γιούτα. Γενικά είμαστε μια άρρωστη κοινωνία που θέλει τους καταδικασμένους από το άρρωστο σοφρωνιστικό μας σύστημα να υποφέρουν, να βασανίζονται ως "αντάλλαγμα" στα εγκλήματα που διέπραξαν, αλλά από την άλλη είμαστε ενάντια στη θανατική ποινή... Κι αυτό μάλιστα συχνά έχουμε την αυταπάτη ότι δεν είναι προϊόν συναισθηματισμού, αλλά της λογικής "επειδή έτσι πρέπει". Και σε αυτά τα πλαίσια, πάω στοίχημα ότι κανείς δεν θα έδινε την επιλογή στον καταδικασμένο... γιατί δεν θα μας άρεσε ως κοινωνία να τη γλιτώσει με την "εύκολη" επιλογή.

Συνήθως οι απόψεις υπέρ της θανατικής ποινής είναι συναισθηματικά φορτισμένες, εσύ fever χρησιμοποιείς την επίκληση στο συναίσθημα για την κατάργησή της?! Γιατί οι περισσότεροι έχουν μια τάση να προσεγγίζουν γενικότερα αυτό το θέμα μέσα από το συναίσθημα?

The Dresden Files

Αυτό το "ψάξε μέσα σου" έχει και όρια Βηλφεγώρ, γιατί αν δεν έχεις αναπτύξει την κρίση σου μέσα από το διάβασμα δεν μπορείς να διακρίνεις και τόσο τί έχεις μέσα σου! Σίγουρα ψάχνουμε μέσα μας, αλλά πρώτα διαβάζουμε και κανα βιβλίο να ξεστραβωθούμε γιατί δε γίνεται αλλιώς.

Τα χρειάζεσαι όμως για να φτάσεις σε αυτήν.

Το Ταο χρησιμοποιεί πάρα πολύ την παρατήρηση. Την παρατήρηση του κόσμου, την παρατήρηση του εαυτού, του σώματος κτλ. Αυτή η παρατήρηση γίνεται συνήθως χωρίς κανένα από τα φίλτρα που εφαρμόζουμε καθημερινά, όπως η κρίση (ή "λογική" αν θέλετε), το συναίσθημα κ.α. Υπό αυτό το πρίσμα, αν περάσεις κάθε φόβο μέσα από τη διαδικασία της παρατήρησης, αυτομάτως αποστασιοποιείσαι από αυτό που παρατηρείς και αποκτάς μια πιο πλήρη συναίσθησή του. Συνεπώς, παρατηρώντας όλους τους φόβους σου είσαι ασφαλής.