johnny

Δεν ξέρω από πού τα συμπεραίνεις όλα αυτά, αλλά: 1) Το "μη-φυσικό" δεν είναι απαραίτητα αντίθετο του "φυσικού", στην προκειμένη περίπτωση είναι κάτι που δεν έχουμε εντάξει ακόμα στη σφαίρα του φυσικού γιατί δεν έχουμε κατανοήσει επαρκώς τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί. 2) Αφού δεν έχουμε κατανοήσει ακόμα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί, δε μπορείς να αποκλείσεις και το ρόλο που μπορεί να έχει το "σώμα" σε αυτό. 3) Το σώμα σου δεν είναι απλώς ένα κουφάρι από κύτταρα που μεταφέρει το μυαλό και τη συνείδηση στο χώρο. Αν το προσεγγίσεις ενεργειακά, θα διαπιστώσεις ότι στην πραγματικότητα είναι ένα πολύτιμο μέσο που μπορεί να σε βοηθήσει πολύ περισσότερο απ' όσο φαντάζεσαι σε "μαγικές" πράξεις.

Μια νέα, πολύ ενδιαφέρουσα σειρά έκανε πρόσφατα πρεμιέρα στο FOX. Λέγεται "Touch" και πραγματεύεται τη προσέγγιση της παραδοχής ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και ότι όλα συνδέονται με κάποιον τρόπο μεταξύ τους, μέσα από χαοτικά μοτίβα και... μαθηματικές "συμπτώσεις"! Στο επίκεντρο της σειράς ένα αυτιστικό παιδί που φαίνεται να "βλέπει" αυτά τα μοτίβα (οι περισσότερες κριτικές στο internet λένε ότι "προβλέπει το μέλλον", αλλά είναι πολύ ρηχή εξήγηση σε σχέση με αυτό που προσπαθεί να περάσει η σειρά). Η σειρά είναι από τους δημιουργούς του "Heroes" και πρωταγωνιστεί, μεταξύ άλλων, ο Kiefer Sutherland. Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα! http://www.youtube.com/watch?v=N3qK6dB79U4

Το 'ξερα ότι θα το πεις αυτό! Όχι μόνο γιατί είναι εύλογος ο προβληματισμός*, αλλά και γιατί την έχουμε ξανακάνει αυτή τη συζήτηση πριν 7 χρόνια περίπου. *Εξαρτάται σε ποιό αποτέλεσμα αναφέρεσαι. Γιατί ναι μεν η Σερβία ηττήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά οι ηθικοί αυτουργοί της επίθεσης είχαν αργότερα διάφορες "άτυχες" καταλήξεις, ατυχήματα κτλ. Εντάξει, είναι ελάχιστα συνωμοσιολογικό το ότι η δράση της ομάδας 69 συνδέεται εμμέσως μ' αυτούς τους θανάτους, αλλά όπως δεν υπάρχει τρόπος να το επιβεβαιώσεις, έτσι δεν υπάρχει και τρόπος να το απορρίψεις.

Οι "μάγοι" της Σερβίας το είχαν κάνει... :whistling2:

Θα συμφωνήσω με τον outis. Οι παρελάσεις αποτελούν μια συγκεκριμένη πολιτική άποψη, ωστόσο οι εκφράσεις διαμαρτυρίας εντός των παρελάσεων μπορεί να αποτελούν αποτελέσματα διαφορετικών πολιτικών απόψεων. Οι αιτίες για τις οποίες γίνεται λόγος για κατάργηση των παρελάσεων είναι πολιτικά λάθος κατά τη γνώμη μου. Άλλο να θες να καταργηθεί ο θεσμός των παρελάσεων γιατί είσαι δυσαρεστημένος από την οικονομική κατάσταση της χώρας (και βρίσκεις ευκαιρία να το εκφράζεις μέσω αυτού του θεσμού) και άλλο να θες να καταργηθεί επειδή τον θεωρείς έναν αναχρονιστικό και ολοκληρωτικό θεσμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Φυσικά και πρέπει να καταργηθούν οι εθνικές παρελάσεις, αλλά για τους σωστούς λόγους. Από 'κει και πέρα ισχύει ότι έχουμε συζητήσει σε αυτό το τόπικ λίγα χρόνια πριν...

Θέλω να πω αυτό που είπα και παραπάνω... Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ερμηνεύσεις ένα κοινωνικο-πολιτικό φαινόμενο, και η συνωμοσιολογία είναι ένας απ' αυτούς. Ένας άλλος είναι αυτός που λες εσύ. Ένας ακόμα θα μπορούσε να είναι ότι από την Ελλάδα ξεκινούν οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα προκαλέσουν την πτώση του σάπιου, πλέον, καπιταλιστικού συστήματος. Φυσικά όλοι αυτοί οι τρόποι προσέγγισης αλληλοσυμπληρώνονται, εφόσον αναφερόμαστε σε ένα κοινό φαινόμενο με πολλές συνιστώσες. Xρησιμοποιούμε τυχαία παραδείγματα, έτσι?! ΥΓ: Η "Κοινή λογική" που λες είναι δυστυχώς ή ευτυχώς μια σχετική έννοια. Τρανταχτό παράδειγμα: Για σένα και για μένα που ενδεχομένως το 'χουμε ψάξει λίγο παραπάνω, "κοινή λογική" (με αποδείξεις κτλ) μπορεί να είναι και το ότι η πτώση των δίδυμων πύργων ήταν ένα εσωτερικό πραξικόπημα, αλλά αν το πεις αυτό σε ένα μέσο αμερικανό (που για την ενημέρωσή του εμπιστεύεται το CNN), είναι δεδομένο ότι θα σε χαρακτηρίσει ως συνωμοσιοπαρανοϊκό.

Τα 'πες όλα Aqua Marine! Αυτό είναι το ζουμί. Reckless, αυτό που αναφέρεις δεν είναι συνωμοσιολογικό. Είναι κοινή γνώση ότι η Ελλάδα ξεπουλά ότι έχει και δεν έχει, το βλέπουμε καθημερινά και δεν θέλει και πολύ μυαλό για να δει κανείς που οδεύει αυτό. Συνωμοσιολογία θα ήταν αν έλεγες ότι η Ελλάδα αποτελεί μέρος ενός γενικότερου πλάνου για την καταστροφή της ευρωζώνης από δυνάμεις εκτός της Ε.Ε., προκειμένου να αποκτήσει ξανά το δολάριο την παλιά του αίγλη. Έτσι κι αλλιώς, ας μην ξεχναμε ότι οι οίκοι αξιολόγησης, το Δ.Ν.Τ. κτλ ανήκουν στην άλλη πλευρά του ατλαντικού. :wink:

Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι συνήθως λάθος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, αν και σπάνια έως ποτέ δεν αποδεικνύεται το αντίθετο διότι αυτές οι θεωρίες πάντα στερούνται αποδεικτικών στοιχείων. Και όντως, ανέφερα τα πιο τρανταχτά παραδείγματα αλλά σίγουρα οι θεωρίες συνωμοσίας τείνουν συνεχώς να διαδίδονται περισσότερο, όπως άλλωστε διαδίδονται και τα δόγματα σε περιόδους φόβου, αποκτώντας παράλληλα και βάθος ή ακόμα και "αυθεντίες" που τα ακολουθούν (το οποίο παίζει μεγάλο ρόλο για την ψυχολογία του όχλου) και τα διαδίδουν ακόμα πιο πολύ. Από την άλλη, η συνωμοσιολογία, σαν μια "εναλλακτική" πολιτική θεώρηση, προσεγγίζει διαφορετικές πλευρές μιας ιστορίας χρησιμοποιώντας υπαρκτά στοιχεία και ενδείξεις (αν όχι αποδείξεις). Είναι σαν να χρησιμοποιεί τις διαθέσιμες πληροφορίες που υπάρχουν για ένα γεγονός σαν κομμάτια ενός παζλ, το οποίο προσπαθεί να συμπληρώσει για να φτάσει πιο κοντά στην αλήθεια.

Αυτό στο οποίο αναφέρεστε είναι οι θεωρίες συνωμοσίας, όχι η συνωμοσιολογία. Η συνωμοσιολογία, αν επιχειρούσαμε να κάνουμε μια ετυμολογική ανάλυση, θα καταλήγαμε στο ότι είναι μια εποπτική μελέτη των θεωριών συνομωσίας, καθώς και η ανάλυση, η συζήτηση, η αμφισβήτηση και γενικά ο «λόγος» (συνωμοσιο-λογία) για κάποια πραγματική ή μη συνωμοσία. Η δυνατότητα που δίνει στον άνθρωπο αυτή η «πολιτική θεώρηση του μέλλοντος», καθιστώντας τον ικανό να δει πέρα από αυτά που του σερβίρονται καθημερινά, αποτελεί και το σημαντικότερο πρωτέρημα της συνωμοσιολογίας. Η ορθολογική προσέγγιση των θεωριών συνομωσίας, αλλά και γενικότερα η διασύνδεση κάποιων στοιχείων που χαρτογραφούν, όσο μπορούν, την υπόγεια περιοχή του παρασκηνίου αποτελούν με τη σειρά τους τα κυριότερα χαρακτηριστικά μιας ανώριμης ακόμη πολιτικής θεώρησης, της συνομωσιολογίας. Αντίθετα, οι θεωρίες συνωμοσίας είναι οι σοβαροφανείς προσεγγίσεις διάφορων πολιτικών – κυρίως – φαινομένων αλλά με μια σειρά αφελών χαρακτηριστικών, που είναι άλλωστε και το σήμα κατατεθέν τους... Δίνουν εξηγήσεις για τα πάντα, συγχέουν δόγματα, καταδικάζουν αθώους και αθωώνουν ενόχους χωρίς δικαιοσύνη, επιτίθονται στην ανθρώπινη αντίληψη αποπροσανατολίζοντας τις μάζες, περιφρονούν το κατεστημένο αλλά ταυτόχρονα συσκοτίζουν την κοινή γνώμη, υπονομεύουν δικαιώματα και ελευθερίες και γενικά εκμεταλλεύονται την ανασφάλεια και τη σχετική φοβία του ανθρώπου για το περιβάλλον του. Οι θεωρίες συνωμοσίας έφτασαν στο ζενίθ τους τον 20ο αιώνα με αφετηρία τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο όπου πίσω απ’όλα κρύβονταν οι Εβραίοι και τα πάντα ήταν μια σιωνιστική συνομωσία, εντός και εκτός των Ευρωπαικών πλαισίων που προωθούσαν φανατικά ένα αντισημιτικό μοντέλο. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο, τα ηνία ανέλαβε πλέον η Αμερική, όπου απ’ότι φαίνεται, πήρε επάξια το ρόλο της «βασίλισας των συνωμοσιών». Από την «αόρατη» αλλά πανταχού παρούσα κομμουνιστική απειλή (με τις αντικομμουνιστικές υστερίες του Joseph McCarthy, Edgar Hoover κ.α.), μέχρι τη δολοφονία του J.F.K. και από την 11η Σεπτέμβρη (και την τρομοκρατία) μέχρι την πεποίθηση ότι ο κόσμος κυβερνάται από σιωνιστές ή εξωγήινους (ή και τα δύο), οι Αμερικάνοι φαίνεται να κρατούν τα σκήπτρα των θεωριών συνωμοσίας. Έχει κι αυτό την πολιτική του αξία, μιας και οι θεωρίες συνωμοσίας συνήθως διαδέχονται καταστάσεις φόβου και ανασφάλειας σε μια κοινωνία.

Περσινά ξινά σταφύλια! Ούτε η περιουσία της εκκλησίας είναι καινούρια γνώση, ούτε η επιθυμία της για περισσότερη, ούτε η προσπάθειά της να ασκήσει πολιτική σε κάθε ευκαιρία. Το θέμα είναι πώς μας επηρεάζει και τί κάνουμε γι' αυτό. Προσωπικά δε θα μ' ενδιάφερε ακόμα και την τριπλάσια περιουσία να είχε η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία. Με ενδιαφέρει όμως να φορολογείται ανάλογα, όπως και κάθε άλλο φυσικό ή νομικό πρόσωπο στη χώρα. Δεν με ενδιαφέρει αν η περιουσία της αυξάνεται από την οικονομική εκμετάλλευση των πιστών της (ίσα-ίσα που υπάρχουν και πολύ χειρότερα παραδείγματα τέτοιας εκμετάλλευσης στην Ελλάδα, βλ. ΟΠΑΠ, που όμως για έναν περίεργο λόγο κανείς δεν ενοχλείται μ' αυτά). Με ενδιαφέρει όμως να μην παίρνει και δικά μου λεφτά ενάντια στη θέλησή μου, μέσω του κράτους.

...Η ομάδα των ειδικά εκπαιδευμένων πιθήκων που αναθέσαμε τη μετακόμιση δυστυχώς κάποια στιγμή ξέμεινε από μπανάνες, και σε συνδυασμό με τον ανάδρομο Ερμή η μετακόμιση πήρε "λίγο" παραπάνω από το προβλεπόμενο. Έχει ήδη διαταχθεί Ε.Δ.Ε. για την ολιγορία των πιθήκων και οι υπεύθυνοι θα γίνουν τροφή για τους κροκόδειλους του αττικού πάρκου. Καλώς ήρθαμε!

Δηλαδή εσύ θεωρείς πως είναι εφικτή η ιδέα της ύπαρξης αμοιβής για τους αρθρογράφους, υποθέτεις ότι υπάρχουν αρθρογράφοι που περιμένουν αυτή την αμοιβή σαν κίνητρο για να αρχίσουν να στέλνουν άρθρα, και αφού με αυτή την υπόθεση πιστεύεις πως λύνεται έτσι απλά το θέμα του περιεχομένου (που είναι το σημαντικότερο), το πρόβλημά σου αυτή τη στιγμή είναι τί template θα χρησιμοποιηθεί...

Δεν ξέρω αν διαβάζετε ο ένας τα ποστς του άλλου, αλλά μέχρι στιγμής: 1) Κάποιοι λένε η θεματολογία να είναι "λίγο απ' όλα" και κάποιοι άλλοι λένε να είναι πολύ συγκεκριμένη. 2) Τα πρακτικά ζητήματα όπως ένα sub-domain στο aow ή το γραφιστικό κομμάτι δεν είναι προτεραιότητα. Πέραν του ότι μπορούμε άνετα να τα φτιάξουμε όλα αυτά, η ουσία είναι αλλού: Ποιός θα γράψει και τί??? Πόσοι από τους συμμετέχοντες στο παρόν τόπικ έχουν γράψει έστω 2-3 άρθρα για την ιστοσελίδα του art of wise? Πώς μπορούμε να συζητάμε για περιοδικό όταν η ιστοσελίδα που: 1) είναι μια έτοιμη, στρωμένη υποδομή (και τεχνικά και γραφιστικά) για ό,τι άρθρο θέλει να γράψει ο καθένας 2) έχει ήδη μια καλή επισκεψιμότητα 3) έχει όνομα και ιστορία στον χώρο του ελληνικού διαδικτύου 4) δεν βάζει deadlines στους αρθρογράφους ...έχει να ανανεωθεί εδώ και 6 μήνες?!!!! Είναι σαν να έχουμε ήδη ένα έτοιμο ηλεκτρονικό περιοδικό, με όλα όσα πιθανόν θα θέλαμε να έχει (ποκιλλία και αξιοπιστία θεμάτων, επισκεψιμότητα, μπόλικα άτομα που θεωρητικά το στηρίζουν κτλ) και απλά επειδή το έχουμε ονομάσει "ιστοσελίδα" αντί για "e-περιοδικό" το έχουμε παρατήσει (και εννοείται ότι δεν βγάζω ούτε τον εαυτό μου απ' έξω όσον αφορά την έλλειψη νέων άρθρων) και τώρα συζητάμε να ξεκινήσουμε ένα άλλο e-περιοδικό! Τί νόημα έχει αυτό???

Διαφορές έχουν έτσι κι αλλιώς όλες οι αισθήσεις μεταξύ τους, ωστόσο αυτός ο διαχωρισμός γίνεται πιο πολύ για λόγους λειτουργικής ταξινόμησης. Οι ειδικές αισθήσεις έχουν συγκεκριμένα υποδεκτικά όργανα (μάτια, μύτη κτλ) ενώ οι γενικές αισθήσεις χρησιμοποιούν ολόκληρο το σώμα (δηλ. το δέρμα) ως υποδεκτικό όργανο, μέσω του Νευρικού Συστήματος.

Κατά τη γνώμη μου δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να μιλάμε για ένα αποκλειστικά ηλεκτρονικό περιοδικό, γι' αυτό και όλο το παραπάνω ποστ μου αναφέρεται στην περίπτωση της εκτύπωσης. Το να φτιάξεις ένα ηλεκτρονικό περιοδικό είναι σαν να βάζεις σε ένα pdf άρθρα σαν αυτά που υπάρχουν ήδη στο aow, με τη διαφορά ότι θα πρέπει να αφιερώσεις χρόνο ώστε να εξασφαλίσεις μια εικαστική ομοιογένεια και να βάλεις και deadline στους αρθρογράφους για να μπορεί να βγει "στην ώρα του" το περιοδικό, ενώ τελικά σαν pdf ενδεχομένως να κουράζει και τον αναγνώστη που θα μπορούσε είτε να διαβάσει μεμονωμένα τα άρθρα στο aow είτε να έχει στα χέρια του ένα εκτυπωμένο περιοδικό για να το διαβάζει όποτε θέλει. Οπότε, η ιδέα ενός pdf είναι πολλή φασαρία για το τίποτα. Επιπλέον λάβε υπόψιν την όχι και τόσο συχνή ανανέωση του aow, όποιοι κι αν είναι οι λόγοι. Αν για παράδειγμα κάποιος δεν έχει το χρόνο ή το κίνητρο ή τη διάθεση να γράψει ένα άρθρο στον ελεύθερό του χρόνο, γιατί να ανταποκριθεί καλύτερα αν του βάλεις επιπλέον deadline χωρίς να του δώσεις κάποιο ουσιαστικό κίνητρο, όπως ας πούμε ένα χρηματικό αντάλλαγμα?!

Ναι μεν αλλά... Όταν συζητάμε για ένα περιοδικό ειδικού τύπου, πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν και το αναγνωστικό κοινό στο οποίο απευθύνεται, τόσο με ποσοτικά όσο και με ποιοτικά κριτήρια. Όταν η ιστορία δείχνει πως περιοδικά μεγάλης κυκλοφορίας ανταποκρίνονται ποιοτικά σε ένα αναγνωστικό κοινό που το μεταφυσικό ενδιαφέρον του εξαντλείται σε στοιχειωμένα σπίτια και γλυκανάλατα new age και wiccan άρθρα, ενώ άλλα περιοδικά που προσεγγίζουν με μεγαλύτερη σοβαρότητα και υπευθυνότητα το αντικείμενό τους πιάνουν πάτο, δε μπορείς παρά να προβληματίζεσαι τόσο με την ποιότητα της θεματολογίας όσο και με την ωριμότητα της πλειοψηφίας του αναγνωστικού κοινού. Και αναφέρομαι στην "πλειοψηφία" γιατί όταν θέλεις να κυκλοφορήσεις ένα περιοδικό ειδικού τύπου, προφανώς ο στόχος σου είναι να πιάνεις ένα μεγάλο μέρος αυτού του κοινού (όχι 50 ή 100 άτομα) το οποίο όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αρκετά ετερόκλιτο. Για παράδειγμα, σίγουρα θα υπάρχει μια μερίδα αναγνωστών στην Ελλάδα που θα ήθελε πολύ ένα περιοδικό που να εξειδικεύεται στη wicca ή στη καμπάλα ας πούμε (δύο πολύ "πιασάρικα" κομμάτια της Τέχνης). Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η ποιότητα της θεματολογίας του θα ήταν εξαιρετική, πάω στοίχημα ότι το μισό φόρουμ δεν θα αγόραζε το συγκεκριμένο περιοδικό. Το ίδιο όμως θα συνέβαινε και στην αντίθετη περίπτωση του "λίγο απ' όλα", όπως και στο προαναφερόμενο παράδειγμα του book of shadows. Οπότε η θεματολογία είναι εκ των πραγμάτων δίκοπο μαχαίρι - και το ρίσκο του να επενδύσεις χρόνο και χρήμα σε μια τέτοια προσπάθεια αρκετά μεγάλο. Προσωπικά, κάθε φορά που μιλάμε για περιοδικά ειδικού τύπου, δεν μπορώ να μη σκεφτώ και την περίπτωση του περιοδικού ΖΕΝΙΘ. Η θεματολογία του ήταν κοινωνικο-πολιτική και όχι μεταφυσική, αλλά η προσέγγισή του απέναντι σε αυτή τη θεματολογία ήταν εξαιρετική - και τολμώ να πω και επαναστατική για τα ελληνικά δεδομένα. Θεωρώ πως είναι ένα από τα καλύτερα περιοδικά που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ στην Ελλάδα, κι όμως τα τελευταία τεύχη του (πριν σταματήσει ξαφνικά και απροειδοποίητα η κυκλοφορία του) σημείωναν τριψήφιο αριθμό πωλήσεων σε πανελλαδικό επίπεδο - αριθμός πολύ χαμηλότερος απ' όσο θα περίμενε κανείς. Επίσης, άλλο ένα θέμα (που θίγει έμμεσα - αλλά πολύ έμμεσα - και ο outis) είναι και ο τρόπος κυκλοφορίας/διανομής ενός τέτοιου περιοδικού. - Αν επιλέξεις να το κυκλοφορήσεις ως ένα "underground" περιοδικό, τότε εκ των πραγμάτων θα 'χεις δυσκολίες στη διάθεσή του στον κόσμο. Το book of shadows, ας πούμε, έπρεπε να μπεις στο fb για να μάθεις πού θα το βρεις, και τα σημεία διάθεσης του πρώτου τεύχους ήταν ένα κατάστημα ρούχων, μια καφετέρια και ίσως και άλλο ένα μαγαζί... και όλα αυτά στην ίδια περιοχή. Μόνο και μόνο γι' αυτό το λόγο, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί δε βγήκαν επόμενα τεύχη. - Αν από την άλλη πεις ότι έχεις μπόλικο κεφάλαιο και θέλεις να φτιάξεις ένα περιοδικό επαγγελματικής ποιότητας και πανελλαδικής εμβέλειας, όπως και τα υπόλοιπα που κυκλοφορούν στα περίπτερα, τότε αυτομάτως έχεις να αντιμετωπίσης μεγάλους εκδοτικούς καρχαρίες οι οποίοι θα σε σβήσουν από το χάρτη (μεταφορικά μιλώντας) πριν καν πας στο τυπογραφείο. Δεν έχει νόημα να επεκταθούμε επ' αυτού (ο outis και πιθανόν και κάποια άλλα μέλη καταλαβαίνουν σε τί αναφέρομαι). - Βέβαια, υπάρχει και ένας τρίτος τρόπος (που ενδεχομένως να είναι και ο ιδανικός σε αυτή την περίπτωση). Να φτιαχτεί ένα συνδρομητικό περιοδικό το οποίο θα τυπώνεται με βάση τις συνδρομές και οι συνδρομές θα γίνονται διαδικτυακά. Δεν θα κυκλοφορεί στα περίπτερα, αλλά θα έρχεται στο σπίτι του κάθε συνδρομητή - και θα έχει και μια καλοστημένη ιστοσελίδα, με δομή και περιεχόμενο που θα δίνει το κίνητρο στον επισκέπτη να γίνει συνδρομητής. Έχω υπόψιν μου ένα τέτοιο εγχείρημα που υλοποιήθηκε πρόσφατα, έχει ειδικού τύπου θεματολογία (πολύ ειδικού όμως, δεν το διαβάζει ο καθένας - όπως άλλωστε και η θεματολογία που έχουμε κι εμείς κατά νου) και μέχρι στιγμής πηγαίνει ανέλπιστα καλά.

Αυτή η ιδέα πάντα ήταν αντικείμενο προβληματισμού τόσο στο αβάπτιστο όσο και στον χώρο της Τέχνης γενικότερα. Κατά καιρούς έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες, οι οποίες βέβαια εκ του αποτελέσματος δεν ήταν και τόσο καλές. Ένα παράδειγμα

Δεν ήταν αριθμητικό λάθος, από ανατομικής πλευράς έχουμε 8 αισθήσεις, συγκεκριμένα 4 "ειδικές" αισθήσεις (όραση, ακοή, γεύση και όσφρηση) και 4 "γενικές" αισθήσεις (αφή, πίεση, πόνος και θερμοκρασία). :wink: Κάθε μία απ' αυτές επικοινωνεί μέσω του νευρικού συστήματος με τον εγκέφαλο, ο οποίος τις ελέγχει και τις διαχειρίζεται ανάλογα (και η έκκριση ορμονών ανάλογα με το εκάστοτε ερέθισμα είναι κομμάτι αυτής της διαχείρισης).

Οι αισθήσεις είναι σίγουρα ένας από τους παράγοντες που καθορίζουν την έκκριση ορμονών. Προφανώς και η ψυχολογία επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τις αισθήσεις. Σωματικά τουλάχιστον δεν έχουμε άλλο μέσο να λαμβάνουμε ερεθίσματα εκτός από τις 8 αισθήσεις μας...

Πριν από χρόνια είχε κυκλοφορήσει ένα ωραίο άρθρο στο περιοδικό Ζενίθ όσον αφορά τη λειτουργία των ορμονών και τη συμπεριφορά/ψυχολογία των ανθρώπων ως άμεσα αποτελέσματα της δράσης τους. Παραθέτω ένα απόσπασμα του άρθρου που πραγματεύεται τη δράση των ορμονών σε σχέση με τα συναισθήματα που υπάρχουν στα διάφορα στάδια μιας σχέσης: Περ. Ζενίθ, τ. 25, σ.73 Πόσο καθορίζεται τελικά η συμπεριφορά μας και η ψυχολογία μας από τις ορμόνες μας?

Αν κάποιος έχει οποιοδήποτε πρόβλημα με τους όρους χρήσης, γιατί δεν κλείνει τους λογαριασμούς του σε όλες αυτές τις υπηρεσίες/ιστοσελίδες? Είναι η πλέον λογική ενέργεια εφόσον δε συμφωνείτε πιά με τους όρους που αποδεχτήκατε με την εγγραφή σας, και τόσο το fb όσο και το twitter και το gmail έχουν επιλογές απενεργοποίησης λογαριασμού. Αυτή η στείρα, μοιρολατρική γκρίνια με τα προσωπικά δεδομένα και το ιδιωτικό απόρρητο έχει καταντήσει κουραστική, λες και δεν ξέραμε ότι τα προσωπικά μας δεδομένα αποθηκεύονται και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ή/και χρησιμοποιούνται κατά βούληση. Όλη αυτή η "αγανάκτιση" είναι η ίδια που διακατέχει και τους ανθρώπους που παραπονιούνται και για τα επιτόκια των πιστωτικών ή τις δόσεις των δανείων τους, που είναι δυσβάστακτες και εκβιαστικές. Φυσικά και είναι! Αλλά ποιός τους είπε να πάρουν πιστωτική ή δάνειο??? Ήταν επιλογή τους και τώρα θα πρέπει να ζήσουν μ' αυτήν! Bottom line: Κάθε επιλογή μας έχει και ένα τίμημα, λιγότερο ή περισσότερο εμφανές. Όταν κάνουμε μια επιλογή, οφείλουμε να πάρουμε και την ευθύνη αυτής της επιλογής. Αν φοβόμαστε την ευθύνη, δεν κάνουμε την ανάλογη επιλογή. Τόσο απλά.

Ψάξε για "Ψυχικαί έρευναι" και "Παραψυχολογία". Υπάρχουν και σκληρόδετα σε πολύ καλές τιμές στην εκποίηση βιβλίου που τρέχει αυτές τις μέρες στην πλατεία Κλαυθμώνος.

Αυτό ισχύει, γιατί για παράδειγμα έχει παρατηρηθεί πως άτομα που ανήκουν στην ομάδα αίματος Ο πάσχουν σε μεγαλύτερο ποσοστό από πεπτικό έλκος απ' ότι άτομα άλλων ομάδων, ενώ όσοι ανήκουν στην ομάδα αίματος Α έχουν μεγαλύτερη ροπή προς καρκίνο του στομάχου. Στην Ιαπωνία που ανέφερες κι εσύ, ο καρκίνος στο μάχου κάνει πάρτυ, γι' αυτό και οι Ιάπωνες κάνουν γαστροσκόπηση και κυτταρολογική εξέταση κάθε 6-12 μήνες. Γενικότερα για παθήσεις όπου δεν έχει τεκμηριωθεί ακριβώς τί τις προκαλεί (όπως οι παραπάνω), οι επιστήμονες τείνουν να εντάσουν και το γενετικό παράγοντα ως αιτία (άρα και την ομάδα αίματος).

Αν θες να μιλήσουμε με όρους τσάκρας μπορώ να σου απαντήσω πως αν προσπαθείς να γεμίσεις το κέντρο καρδιάς με τη νοοτροπία ότι η αγάπη είναι κάτι υπερφυσικό, όχι μόνο δεν θα καταφέρεις να το γεμίσεις αλλά θα μπλοκάρεις και τη γείωση καθώς και την κορυφή, ενώ το ηλιακό πλέγμα που είναι συμπληρωματικό της καρδιάς θα απορυθμιστεί εντελώς. Σοβαρά τώρα, καταλαβαίνω τί εννοείτε και δε διαφωνώ, η ένστασή μου έγκειται στην ψυχολογία που δημιουργεί αυτή η προσέγγιση.