Ιχώρ

Ναι αλλά το κείμενο λέει (και κρίμα που δεν έχουμε τα τωρινά αποτελέσματα) ότι βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση κάμποσες ημέρες, και ότι όντως δεν υπάρχει κάτι ασυνήθιστο στο σωάμ του, εκτός του ότι δεν τρώει. Εάν όντως τον τάιζε το οτιδήποτε, θα φαινόταν. Για την τρύπα στον ουρανίσκο... τι να πω! Ακόμη και εάν υπάρχει, είναι αδύνατο να τρέφεται από κει, και να μιλάμε για άγνωστη τεχνολογία. Που πάει η τροφή; Στον εγκέφαλο απ' ευθείας; ΥΓ: Κορυφαία συζήτηση! Αλλά ας το εξετάσουμε κι αυτό!

Ε... δεν νομίζω να μπλέκονται οι εξωγήινοι. Απλά έχουμε την τάση να αποδίδουμε σε θεότητες ή δαίμονες ιδιότητες που φοβόμαστε να έχουμε.

Ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η καλύτερη τιμωρία για έναν τέτοιο άνθρωπο; Και δεν ρωτάω για να βγάλετε όλη σας την οργή του στυλ "Θα του βαζα .... στο .... και μετά θα τον.... και μπλαμπλαμμπλα". Μια τιμωρία... πιο συμβολική θα έλεγα. Μια ψυχολογική τιμωρία.

Η φίλη σου στη συνέχεια γίνεται κοπέλα σου; Η δεν θέλει να σε ξαναδει ποτέ;;

Δεν ξέρω... με προβλημτίζει αρκετά το παραπάνω. Η αυτοκτονία ως διαμαρτυρία μου αρέσει σαν ιδέα, και με γοητεύει επίσης, αλλά δεν είναι όλοι σαν και μένα. Έχουμε δει πολλές στην ιστορία να γίνεται κάτι αντίστοιχο και τελικά το μόνο που συμβαίνει, είναι να χάνεται μια ψυχή. Αντί να σεβαστούν την πράξη, τον βγάζουν τρελλό όπως είπες. Πιστεύω τελικά, όπως είπα και προηγουμένως, πως καλό θα ήταν να παραμείνει στη ζωή και να ταχθεί εναντίον και ενεργά αυτού του εγκλήματος. Αν και δεν ξέρω κατά πόσο μιλάμε για έγκλημα, διότι, πολύ εύκολα θεωρούμε ότι είμαστε υπαίτιοι για τα πάντα. Είμαστε εώς ένα βαθμό, αλλά όχι πλήρως. Μεγάλη κουβέντα όμως και εκτός θέματος.

Η ζωή είναι πολύτιμη για αυτόν ακριβώς το λόγο. Δεν ξέρεις ποτέ τι χαρτί θα σου έρθει την επόμενη μέρα, και αυτό που πίστευες αδύνατο, να γίνει δυνατό... Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι εμείς τα ορίζουμε αυτά. Οι άνθρωποι δημιουργούν τις καταστάσεις και την ίδια τη ζωή. Οι άνθρωποι είναι νήματα δεμένα μεταξύ τους που συντονίζονται σε κάθε ταλάντωση. Αν δεν σου αρέσει κάποια από αυτές, δεν περιμένεις κάποιον Θεό να σε αποδεσμεύσει. Απλά λύνεσαι.

Ξεθάβω λίγο αυτό το θεματάκι, λόγω του ότι διάβασα πρόσφατα ένα βιβλιαράκι μαζί με κάποιους φίλους σε μια λογοτεχνική βραδιά. Το βιβλίο αυτό κολλάει άψογα στο θέμα τούτο, και λέγεται Mr.Torso. Συνιστώ να το διαβάσετε( είναι πολύ μικρό, περίπου 60 μικρές σελίδες), και στη συνέχεια να το σχολιάσουμε. Έχει ως κύριο θέμα μια διαστροφική (συμβολική κατά τα άλλα) μαζική πράξη βιασμού, με θύματα φυσικά γυναίκες, αλλά στο τέλος αλλάζουν τα πράγματα (δεν θα σας πως για το διαβάσετε).

Θεωρώ ότι αυτό που φοβίζει τον καθέναν όσον αφορά το Θάνατο, είναι η άγνωστη πλευρά του. Εάν γνωρίζαμε την συνέχεια, θα είχαμε επιλογές εκ των οποίων θα μπορούσαμε να αποφασίσουμε με σιγουριά. Τώρα... όσον αφορά τον Λιαντίνη... (Θυμίζει αρκετά Dead Poet) πιστεύω ότι κακώς πήρε αυτή την απόφαση. Και το λέω αυτό, όχι επειδή κρίνω ότι δεν ήταν δυνατόν να έχει συμφιλιωθεί, να έχει γνωρίσει την άλλη πλευρά. Το λέω επειδή σίγουρα είχε να προσφέρει στο κόσμο ακόμη περισσότερα. Σε κάποιο σημείο παρομοίασε τις μέρες με κεριά, επισημαίνοντας ότι δεν πρέπει να τα σβήνουμε. Δεν είδε ότι και ο ίδιος είναι ένα από αυτά;

Το να δηλώσω κι εγώ την δυσαρέσκεια, την οργή μου, και φυσικά τα ιδιαίτερα συναίσθήματα που τρέφω για το τάγμα τους, δεν νομίζω ότι έχει νόημα. Πραγματικά όμως, πρέπει να περάσουν 40 χρόνια για να καταλάβεις τις πράξεις σου; Πες ότι έκανες ένα λάθος... δεν το σκέφτεσαι αμέσως μετά;

Παιδιά μη ξεφεύγουμε και εντελώς... Πολύ χαλαρά και πολύ μεγάλη πιθανότητα είναι να ήταν παραισθήσεις του εγκεφάλου σου. Ξέρεις πόσα τέτοια έχω δει; Δεν μπορώ να πω ότι είμαι και ο ειδικός στην επικοινωνία με πνεύματα (όπως το ορίζει ο καθένας), αλλά δοκίμασες να το καλέσεις αφ' ότου το είδες (Κάντο όταν νιώσεις άνετα μαζί του);;;

Το να σβήνει μια λάμπα δεν είναι πρόβλημα.Κάποια στιγμή σβήνει... αναλαμπή... και πάμε πάλι. Κάνενα μαγικό στοιχείο δεν λαμβάνει χώρα. Είναι απλός θάνατος. Τα ωραίο είναι να ανάβει η λάμπα, όταν είναι σβηστή... εκεί θέλω να δω επιστημονική εξήγηση...

Είναι όντως ένα παραμύθι ο κόσμος μας, και η τέχνη υπάρχει για να το αποδεικνύει. Το πρόβλημα όμως με την δημιουργία των παραμυθιών, είναι πως είναι τόσο έυκολη και παράλληλα τόσο ευάλωτη η πραγματικότητά του, που το πέταγμα της πεταλούδας στην Αμερική, δημιουργεί τυφώνα στο παραμύθι σου. Αυτό που χτίζεις με την τέχνη καθώς εξασκείσαι, είναι να ενδυναμώνεις την πραγματικότητά σου. Να την εναντιώνεις μπροστά στις εκκατομύρια κοινότυπες πραγματικότητες των υπολοίπων. Θέλει δουλειά αρκετή.

Σε αυτή τη περίπτωση αιωρείσαι! Εγώ πάντως τα βρίσκω πολύ όμορφα.

Θα διαφωνήσω εδώ. Μπορεί μεγάλες ανακαλύψεις να έγιναν είτε από ατύχημα, είτε από συνδυασμό γνώσεων, αλλά υπάρχουν και εφευρέσεις που εμπνεύστηκαν μέσα από την επιθυμία και το πάθος. Αεροπλάνο πχ. Δεν μου έρχονται άλλες εφευρέσεις τέτοια ώρα που 'ναι, αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν. Αλλά δεν είναι και αυτό το θέμα μας...

Συμφωνώ.

Αρχάγγελε συμφωνούμε σε όλα. Όσο για τα σύνολα... έχω επιρρεαστεί από το μάθημα που δίνω σε λίγο Και δεν κατηγόρησα τη φύση την ίδια, αλλά την 'φύση' των ανθρώπων που κάποτε μπορεί να ήταν υποσύνολο της φύσης, αλλά άλλαξε ιδιότητα στην πορεία (Περάσαμε από τη θεωρία συνόλων στην θεωρία κατηγοριών-ομάδων. Το συνολάκι το θέλω μάυρο! )

OFF TROPIC! Εδώ έχει κανονίσει το σύστημα, να σε κρατά δέσμιο. Εγώ που δεν ξέρω τίποτε από τη φύση, πως θα είμαι χρήσιμος για μια καθαρή κοινωνία αλληλοβοήθειας; (Δεν ανοίγουμε ένα topic για αυτό;) Συμφωνώ απόλυτα!

Δεν θα κάτσω να αναλύσω κάθε φράση σας, αλλά θα έλεγα Αρχάγγελε ότι όντως είσαι απαισιόδοξος και κόβεις τα φτερά της Σαγήνης (Αν και από ότι ξέρω είναι μεγάλος αντιδραστήρας που θα κάνει τα πάντα - και θα πετύχει, είναι μία από αυτές- μόνο και μόνο για να αποδείξει το αντίθετο). Και δεν είναι τα πάντα χρήμα. Η έρευνα στα μαθηματικά π.χ δεν απαιτεί χρήμα. Τώρα θα μου πεις φέρνουν χρήμα τα μαθηματικά; Πολύ χρήμα! Όλες οι υπόλοιπες επιστήμες τα χρησιμοποιούν τουλάχιστον έμμεσα. Μοριακή Βιολογία: Στήρίζονται κάποια πράγματα πάνω στους γράφους σωστά Σαγήνη; Διακριτά μαθηματικά. Όλες οι πόλεις έχουν στηριχτεί πάνω σε αυτούς, για τους δρόμους τους (εκτός της Αθήνας ίσως!), για τα φανάρια τους, τα gps, πολλά. Και αυτό γιατί κάποτε κάποιος θέλησε να βρει τους νόμους που πλαισιώνουν τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να συνδεθούν οι κορυφές μέσω των ακμών ( οι τελείες με γραμμούλες). Μπορεί να μην σκέφτεται ο επιστήμονας με το χρήμα ως όνειρο, αλλά εάν κάτι είναι χρήσιμο, όπως και να το κάνουμε, θα αποκτήσει αξία. Μου άρεσε πολύ αυτό που είπες, ότι η επιστήμη δεν έχει αξία, είναι αξία, αλλά υπάρχει και ο άνθρωπος στη μέση ;) Σαγήνη θα συμφωνήσω με τον Αρχάγγελο στο εξής: Περίμενε λίγο να φτάσεις στο επίπεδό του -δεν ξέρω έαν είναι σωστός, δεν βρίσκομαι εκεί-, ίσως υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζουμε. Δεν λέω να σκοτώσεις την αγαθότητήτα του μικρού "επίγκηπα", αλλά μόλις φτάσει κανείς στον πλανήτη μας, καμιά φορά... πεθαίνει. Κρατήσου γερά. Κάποιος από τους δύο σας είπε πως οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες, οι φιλόσοφοι -που για μένα ισχύει ότι για κάθε χ που ανήκει σε οποιδήποτε από τα παραπάνω σύνολα, ανήκει και στα υπόλοιπα, καθώς κάθε σύνολο είναι υποσύνολο των υπολοίπων- θα έπρεπε να είναι εντελώς ελεύθεροι. Δεν γίνεται, καθώς για να είσαι πλήρως ελεύθερος δεν πρέπει να εργάζεσαι -σε αποσπά καθώς θέτονται και άλλοι στόχοι-, αλλά κάπως πρέπει να τραφείς για να συνεχίσεις να σκέφτεσαι- σε γήινο επίπεδο-. Άρα κάπου πρέπει να "πουλήσεις" την σκέψη σου. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα... Αδικη φύση των ανθρώπων!

Εάν το δούμε έτσι, πάντα η μάζα των επιστημόνων κατευθυνόμενη ήταν με ελάχιστες εξαιρέσεις. Και τώρα ακριβώς το ίδιο γίνεται, υπάρχουν δηλαδή άτομα που ξεχωρίζουν μέσα από τη μάζα, απλά δεν έχει προλάβει η ιστορία να αποδείξει τα μεγαλεία τους. Το 1890 ποιος γνώριζε για έναν κύριο Boole; Με άμαξες κυκλοφορούσαν και αυτός ο άσχετος έπαιζε με άσους και μηδενικά... Να που ήταν όμως 60 χρόνια αργότερα η αρχή των ψηφιακών κυκλωμάτων. Το 1940 , ποιος γνώριζε τον Ρασελ; Ο καθένας είχε τα προβλήματά του με τον 2ο παγκόσμιο. Κι όμως χρόνια αργότερα, τα θεωρήματα του θεμελίωσαν την τεχνητή νοημοσύνη. Ξέρεις κάτι; Πολλές φορές, ανακαλύπτουμε αόριστα για την εποχή μας πράγματα, που φαίνονται εντελώς άχρηστα... και ίσως μερικά από αυτά να καταλήγουν σε σκουπίδια ακριβώς γι αυτό το λόγο. Δεν θα 'πρεπε. Άστα εκεί για τους μεταγενέστερους, ανάρτησέ τα σε ένα Blog. Κάποιος θα τα διαβάσει. Δεν ξέρω εάν βγήκα πάλι εκτός θέματος. Μόλις ξύπνησα. Αλλά για μένα η πραγματικότητα όσον αφορά την επιστήμη είναι η παραπάνω.

Η γυναίκα πάντα ήταν το ισχυρό φύλλο, απλά εδώ και μερικά χρόνια, έγινε επίσης και 'άνθρωπος'. Και πάντα ήταν πιο έξυπνες για τον απλούστατο λόγο ότι έχουν συναισθηματική νοημοσύνη και όχι λογική ντρουγρού. ΥΓ: Να μην διαβαστεί από γυναίκες!

Πιστεύεις ότι δεν γίνεται δηλαδή; Το να εκμεταλευτείς το κεφάλαιο βρίσκεται στη φαντασία μονάχα;

Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, η δική μου άποψη είναι πως κάθε επιστήμονας που αγαπά, πρέπει να εκμεταλευτεί το κεφάλαιο. Να διεξάγει ταυτόχρονα και την δική του έρευνα με τους πόρους της χρηματοδότησης. Δεν ξέρω βέβαια εάν αυτό εφαρμόζεται σε όλους τους κλάδους των επιστημών.

Φίλος επίσης είναι και αυτός που δεν θα σε κατσαδιάσει όταν κάνεις να τον δεις 2 χρόνια. Πολύ βασικό χαρακτηριστικό των φίλων.

Το είπα από την αρχή, το έχεις κάνει και quote!! Έχεις δίκιο Τη πάτησα!