Για μένα το προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ είναι η αντικατάσταση του Θείου Νου με την διάνοια. Περιόρισε το Πνεύμα του με την Ψυχή του και προτίμησε την εμπειρική από την Πνευματική γνώση, το υλικό του σώμα από την Πνευματική του υπόσταση. Με τον τρόπο αυτό έπεσε, παρασέρνοντάς μαζί του την ανθρωπότητα, που μέσα του υπήρχε, κληροδοτώντας της και τα δημιουργήματα της πλάνης του.
Από τότε ο Άνθρωπος του Ουρανού και του Απείρου γίνεται άνθρωπος της γης. Η Αδαμική συνείδηση και τα επακόλουθά της (ψυχή ? διάνοια ? σώμα) τον δένουν στη γη.
Δεν είναι για μένα ούτε αμάρτημα ούτε λύτρωση, απλά επέλεξε να διδαχτεί με σκληρό τρόπο της πτώσης, που όμως κι αυτή θα τον οδηγήσει στην συνειδητοποίηση της Ουσίας και του Προορισμού του.
