Jump to content

ΠΥΡ

Νέα Μέλη
  • Posts

    4
  • Joined

  • Last visited

Posts posted by ΠΥΡ

  1. Πραγματικά το επίπεδο και οι συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές, δείχνει το επίπεδο και την ωριμότητα της κοινωνία μας, όπως φυσικά και όλες οι ακραίες ανισότητες που υπάρχουν στον πλανήτη γενικά. Και είναι πολλές και τραγικές αν τις αναλογιστεί κανείς! Πόσο μάλλον να τις ζεί!

    Στο θέμα αυτό όμως, του οποίου οι παρουσιάσεις που προηγήθηκαν, με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο, θέλω να δώσω και την παρακάτω διάσταση.

    Φυλακίζουμε, ότι δεν αντέχουμε και δεν χωράμε μέσα μας, σαν ανθρώπινες καταστάσεις και εκδηλώσεις. Ότι δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε! Στην ουσία όποιο στοιχείο μας δεν μπορούμε να εκπαιδεύσουμε! Ότι δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, γιατί δεν αντέχουμε καν να το βλέπουμε! Κι έτσι το κλείνουμε σε κάποια ανήλιαγη γωνιά μέσα μας και λέμε, εγώ αυτό δεν το έχω! Και ξεχνάμε ότι υπάρχει!

    Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για σωφρονισμό και επανένταξη στις φυλακές, γιατί ήδη η αρχή μας χάνει, λόγω της αρχικής ιδέας που την δημιούργησε.

    Αλλά τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Γιατί η ιστορία, αλλά και ο νόμος της φύσης και της εξέλιξης του ανθρώπου έχει διδάξει ότι, κάποια στιγμή, όταν έρθουν οι κατάλληλες συνθήκες, αυτό που καταπίεσες μέσα σου, (όπως και έξω σου), αρνούμενος πεισματικά σε όλη σου τη ζωή ότι εσύ έχεις καμιά σχέση μαζί του, κάποια στιγμή εξεγείρεται και σκάει με τέτοιο τρόπο, που τότε ίσως είναι αδύνατον να ελέγξεις!

    Και τότε, όλο το οικοδόμημα της κοινωνίας ή του εαυτού σου, με το όμορφο και ελκυστικό περιτύλιγμα που με τόσο κόπο έφτιαξες, συγκλονίζεται συθέμελα! Γιατί το βασικό συστατικό του ήταν η υποκρισία, η αναλήθεια, η ανευθυνότητα, ο εγωισμός, η αδιαφορία, ο ωχαδελφισμός και η μετάθεση ευθυνών! Ενώ θα έπρεπε να είναι η αγάπη, η κατανόηση, η συγχώρεση, το έλεος, η επικράτηση της Θειας δικαιοσύνης έναντι των νόμων της γήινης δικαιοσύνης, η διδαχή και η εκπαίδευση και η ανάληψη της προσωπικής εύθηνης για κάθε τι που συμβαίνει στον κόσμο που ζούμε, όσο κι αν πιστεύουμε ότι εμάς δεν μας αγγίζει και δεν έχουμε σχέση μ αυτό.

    Όσο λοιπόν δεν «χωράμε» μέσα μας την κάθε είδους επιλήψιμη πράξη, η οποία σύμφωνα με τους νόμους της πολιτείας, αλλά και τα κοινωνικά κατεστημένα και αρχές, μια και μιλάω και για την εσωτερική των πραγμάτων λειτουργία μέσα στον άνθρωπο, οδηγεί κάποιους στη φυλακή (και δεν συζητάμε καν για τις περιπτώσεις των άδικων φυλακίσεων που είναι κι αυτές πολλές), τότε, θα έρχεται ο νόμος της φύσης αυτή τη φορά, γιατί νόμους έχουμε επιλέξει να επιβάλουμε κι εμείς και θα συμβαίνουν οι εκρήξεις και οι εξεγέρσεις, εσωτερικές και εξωτερικές, που περιέγραψα πριν.

    Έχουμε τα πάντα μέσα μας! Από το χειρότερο, μέχρι το καλύτερο που έχει φανερωθεί μέχρι τώρα κι ακόμα περισσότερα, που δεν τα έχουμε δει ακόμα! Θα πρέπει να δεχτούμε τον απειροεκδήλωτο και απειροδιαστατικό εαυτό μας για να εξελιχθούμε. Αλλά η εξέλιξη δεν επιτυγχάνεται με καταδίκες και φυλακίσεις, αλλά με εκπαίδευση. Γιατί ο άνθρωπος για να γνωρίσει τον εαυτό του κάνει και λάθη. Λάθη πολύ σοβαρά πολλές φορές που προκαλούν πόνο και οδύνη στους άλλους. Αλλά και τα λάθη ακόμα, είναι μέρος της πορείας του ανθρώπου για να γνωρίσει τον εαυτό του. Ναι μεν με σκληρό τρόπο, αλλά με την σωστή αντιμετώπιση, μπορούν να γίνουν κι αυτά βήματα εξέλιξης και αυτογνωσίας για όλους. Και για εκείνους που κρίνουν αυτούς που τα έκαναν.

    Γι αυτό λοιπόν, ο καθένας ας αρχίσει να ανοίγει μια-μια τις κλειδωμένες πόρτες μέσα του και ας αρχίσει να παίρνει τα λάθη του αγκαλιά και τον αρνητικό του εαυτό, με έλεος αγάπη και συγχώρεση, διδασκόμενος απ ότι μέχρι σήμερα έκανε ή δεν έκανε ο ίδιος αλλά κάποιος άλλος, -γιατί ο ίδιος δεν τόλμησε από τον φόβο του νόμου να το κάνει, ή δεν βρέθηκε στις κατάλληλες συνθήκες,- βάζοντας τον εαυτό του σε πορεία εκπαίδευσης! Εκπαίδευση με αγάπη, συγχώρεση και κατανόηση! Αυτή είναι ο σωστός τρόπος για σωφρονισμό.

    Αλλά για να αλλάξει η επικρατούσα κατάσταση στην κοινωνία μας πάνω στο θέμα και η αλλαγή να είναι ριζική και αληθινή, θα πρέπει, εκτός από τις οποιεσδήποτε εξωτερικές παρεμβάσεις μπορούν να γίνουν και να φέρουν θεσμικές αλλαγές, να γίνει και αυτό το κλικ μέσα στην συνείδηση μας! Αυτό, το οποίο θα αλλάξει τον τρόπο που λειτουργούμε μέσα μας, προς τα εντός μας ευρισκόμενα αρνητικά στοιχεία. Ελευθέρια και διδαχή. Αυτό θα πρέπει να επικρατήσει. Και αυτό που θα καθορίσει το βαθμό της ελευθέριας, είναι το πόσο αγάπη και έλεος μπορούμε να δείξουμε μέσα μας, ανά πάσα στιγμή. Όσο αυτά αυξάνονται, τόσο και θα ελευθερώνουμε, γιατί η αγάπη μας θα έχει το ανάλογο δυναμικό να διδάξει τον άλλον ή ένα στοιχείο μέσα μας.

    Δεν γίνεται αλλιώς. Είναι μια δουλειά χρονοβόρα, που όμως όσο κι αν αργήσει να υλοποιηθεί, γιατί έχουμε να κάνουμε με αλλαγή της συνείδησης του ανθρώπου για τον εαυτό του, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε μια ριζική αλλαγή πάνω στο κατεστημένο αυτό, το οποίο είναι δεδομένο άλλωστε ότι θέλει χρόνο για να αλλάξει, γιατί δεν είναι καινούργιο. Αιώνες τώρα η κατάσταση με τις φυλακίσεις είναι ίδια.

    Η προδιαγραφή του ανθρώπου όμως είναι να ωριμάζει και να εξελίσσεται. Όσο κι αν φαίνεται να κάνει κοιλιά σε ένα θέμα, ή να πηγαίνει απ το κακό στο χειρότερο.

    Σε κάθε βαρέλι υπάρχει ένας πάτος. Κάποια στιγμή φτάνεις εκεί και δεν υπάρχει άλλος δρόμος, απ το να πας προς το φως που είναι προς τα πάνω!

  2. Πρώτα απ όλα σας χαιρετώ, μιας και είναι το πρώτο μου μήνυμα στο φόρουμ.

    Ξεκινώ, ευχαριστώντας όλους όσους συμμετείχαν μέχρι τώρα, γιατί παρατέθηκαν πολύ ωραίες θέσεις και αλήθειες αλλά αποφεύγω να τις υπογραμμίσω, αυτή τη στιγμή, για να μπω κατ? ευθείαν στο θέμα.

    Κατ? αρχήν θα ήθελα να θίξω το θέμα του χρόνου, γιατί πιστεύω ότι έχει μια αντιδιαμετρική σχέση με την αθανασία, μια και στον κόσμο που ζούμε έχουμε μάθει, καλώς ή κακώς, να εννοούμε τα πράγματα που μας συμβαίνουν, βάσει του γνώμονα χρόνου. Το κλειδί δεν είναι να γίνει κανείς κάτοχος του χρόνου με το να μάθει να τον εξουσιάζει.

    Είναι λάθος να γίνουμε κυνηγοί του χρόνου!

    Πρέπει όμως να μάθουμε πως να γίνουμε σωστοί διαχειριστές του, αξιοποιώντας σωστά τον χρόνο μας, γιατί για να κατακτήσεις κάτι πρέπει πρώτα να το σεβαστείς!

    Σημασία για μένα έχει, ό,τι ζει κανείς, να το ζεί με την καρδιά του! Να το ζεί με όλο το είναι του! Να τα δίνει όλα.. τον καλύτερο εαυτό του! Σαν να ήταν η τελευταία στιγμή της ζωής του και ήθελε αυτή τη μοναδική στιγμή, να την κάνει όσο πιο όμορφη γίνεται!

    Αυτή είναι μια στάση που θα ήθελα να τηρώ στη ζωή μου.

    Θα ήθελα να παραταθεί η ζωή και να καταλυθεί ο θάνατος αν ήταν δυνατών και αν μου δινόταν αυτή τη στιγμή η επιλογή της αειζωίας και της αθανασίας, ίσως την σκεφτόμουν.

    Πιστεύω όμως πώς ο θάνατος είναι μια πύλη και ή δυνατότητα για κάτι καινούριο. Είναι ίσως μια ευκαιρία να αλλάζουμε εστίαση συνείδησης απ? τον κόσμο της ύλης σε κάτι πιο άϋλο και πιο πνευματικό.

    Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι εν δυνάμει Θεός και έχει άπειρες δυνάμεις μέσα του που μπορούν να εκδηλωθούν και εδώ στη γη αλλά και σε άλλα πεδία συνείδησης και ότι δικαιούται ελευθερία στο θέμα της διάρκειας της ζωής του, μιας και η ζωή του είναι μια διαρκής εκπαίδευση στο να καταστήσει την εν δυνάμει Θεότητά του, Θεότητα εν εκδηλώσει.

    Ως εκ τούτου βρίσκεται σε μία σπειροειδή πορεία κίνησης ανελικτικής, η οποία θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε μια αθανασία, όχι απαραίτητα υλικής μορφής.

    Και μήπως τελικά δεν θα έπρεπε απαραίτητα να είναι υλικής μορφής;;

    Γιατί τότε είναι σαν να δεχόμαστε ότι η αρχή της ύπαρξής μας, του σύμπαντος, της δημιουργίας κλπ, ήταν μόνο υλική.

    Και αν δεν είναι υλικής μορφής, τότε οι ανθρώπινες οντότητες, στη συνέχειά τους, θα πρέπει να έχουν την δυνατότητα να επανέλθουν στην αρχική τους κατάσταση.

    Μήπως δεν γνωρίζουμε ότι υπάρχει και ένας αόρατος κόσμος; οντότητες άϋλες ή με διαφορετική ενεργειακή δομή; Επομένως γιατί να μην υπάρχει και αυτή η διάσταση στο θέμα του να γίνουμε αθάνατοι;

    Με απλά λόγια, λέω, να ενεργοποιήσουμε τον εαυτό μας ώστε να γίνουμε αθάνατοι, χωρίς να το περιορίζουμε στην ιδέα της αειζωίας, δηλαδή, της διαιώνισής μας με αυτή τη συγκεκριμένη μορφή, πάνω στον πλανήτη.

    Προσωπικά πιστεύω, ότι θα ήθελα η αθανασία μου να ήταν απελευθερωμένη από την δέσμευση, του να έχω υλικό σώμα απαραίτητα..

    Άλλωστε πιστεύω, όπως είπα και πριν, ότι ο άνθρωπος είναι εν δυνάμει Θεός και έχει άπειρες δυνατότητες για να εκδηλώσει

    ? που οι περισσότερες είναι άγνωστες μέχρι σήμερα και εκεί πρέπει να δώσουμε περισσότερο βαρύτητα και προτεραιότητα ?

    οι οποίες ενδεχομένως, να τον οδηγήσουν σε ανάδυση πνευματικών ικανοτήτων ασύλληπτων και σε υπερβάσεις νόμων, που θα κάνουν τον εαυτό του και τον κόσμο του αναλλοίωτο και αδιάφθορο, με έναν άλλο τρόπο, ανατρέποντας ότι ήξερε έως σήμερα..

×
×
  • Create New...