1. Ξέρω αρκετά και θεωρητικά και πρακτικά αλλά ταυτόχρονα πολύ λίγα για να θεωρηθώ "ειδικός".
2. Κατ' εμέ: "στην Τέχνη, μας επιτρέπονται τα πάντα". Δεν υπάρχουν νόμοι και κανόνες που να λένε "κάνε αυτό" ή "μην κάνεις εκείνο". Κάθετι έχει να κάνει με τα προσωπικά (ή ομαδικά σε περίπτωση γκρουπ) ήθη, το πώς ορίζει ο καθένας τι είναι καλό και τι κακό κλπ. Μιλώντας για μένα και μόνο, οι κατάρες είναι επιτρεπτές κάτω από συνθήκες οι οποίες διαφέρουν ανάλογα με την περίσταση. Γενικά, είμαι υπέρ της κατάρας σε περιπτώσεις που έχεις βλαπτεί ο ίδιος ή η οικογένειά σου σοβαρά και δεν λύνεται με κάποιον "κοσμικό" τρόπο π.χ. αστυνομία. Επίσης, θα πρέπει, έστω στο θεωρητικό κομμάτι, να εξετάσεις το θέμα διεξοδικά και όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Με άλλα λόγια, όχι βιαστικές ή "μασημένες" αποφάσεις. Τέλος, είμαι της άποψης ότι κάποιος πρέπει να μάθει μόνος του πώς να ασκεί βλαπτική μαγεία κι όχι να μάθει από αλλού εκτός κι αν έχει συγκεκριμένο μέντορα ή εκπαιδεύτεται με γκρουπ (δηλαδή, είμαι κατά του "ρε παιδιά βοηθήστε με να φτιάξω λίγο αυτήν την φόρμουλα" ή "βρήκα μια μέθοδο στο Internet ή στην βιβλιοθήκη και θα την δοκιμάσω κατά γράμμα").
3. Η κατάρα είναι μια μέθοδος, μια φόρμουλα, ένα εργαλείο. Είναι το μαχαίρι καλό ή κακό; Προσωπικά, πιστεύω ότι αυτό που μετράει είναι το ήθος του ατόμου και ο σκοπός του όχι το εργαλείο. Μαγεία είναι και το θεραπευτικό ξόρκι, μαγεία είναι και η κατάρα. Η φύση δεν έχει καλό και κακό. Έχει ωφέλιμο και βλαπτικό, θετικό και αρνητικό κλπ, αλλά όχι ηθικές προεκτάσεις.