ChaoticDeathKnight666

Παιδιά, σε τρεις μέρες φεύγω για τις γιορτές, οπότε σας χαιρετώ και τα λέμε το 2006 ! Εύχομαι να περάσετε καλά και δημιουργικά. Συγγνώμη που ήμουνα ghost member, αλλά τους τελευταίους μήνες η καθημερινότητά μου ήταν αυτή μιας μηχανής. Όλη τη μέρα δούλευα στην διπλωματική και όταν γυρνούσα σπίτι, έπρεπε να διαβάσω. Αν έμενε χρόνος (και δεν επέλεγα να ξεραθώ στον ύπνο) προτιμούσα να βγω μια βόλτα να ξεσκάσω. Ελπίζω στο νέο έτος να χαλαρώσει κάπως η κατάσταση, γιατί μου έχουνε λείψει πολλά πράγματα. Καλά Χριστούγεννα λοιπόν, και όσοι από εσάς θέλουν να μάθουν πώς θα τα περάσουν στις γιορτές, δεν έχουν παρά να απαντήσουν στο ακόλουθο κουίζ ! http://www.quizilla.com/users/candycane12/...20you%20see%3F~ Have Fun !

Τόρεαδορ φίλε μου ! Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη φυλή, αλλά σίγουρα είναι η δική μου !!! Άσε που έτσι για αλλαγή, στο "Vampire the Masquerade - Bloodlines" είπα να απαντήσω στο ερωτηματολόγιο να δω τι φυλή θα βγάλει ότι μου ταιριάζει και - μάντεψε - πάλι Τόρεαδορ. Οπότε Τόρεαδορ και πάλι Τόρεαδορ ! Τι ξέχασα να πω ; ... Α, ναι ! Τόρεαδορ !

Το παιχνίδι πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι καταπληκτικό. Και σαν γραφικά, δράση αλλά και ατμόσφαιρα. Ο κύριος λόγος που θέλω να το πουλήσω είναι η "ενόχλησή" μου για οτιδήποτε multiplayer καθώς και η screwed up σύνδεσή μου, που δεν μου επιτρέπει να παίζω το παιχνίδι έτσι όπως θα ήθελα... Οπότε... "άλλος για τη βάρκα μας...!!" (πρέπει βέβαια να ομολογήσω ότι έχω φάει κόλλημα με το Doom3. Πως μου ζητάς να ξεκολλήσω από την γλυκιά αίσθηση του αλυσσοπρίονου που ψεκάζει τα μυαλά του αντιπάλου στη μάπα σου?)

Διαθέτω προς πώληση την ευρωπαϊκή έκδοση του "World of Warcraft", αυθεντικό και όλο το πακέτο σύνδεσης (manual, cd code κλπ), στην τιμή των 30 e. Είναι σε άριστη κατάσταση, καθώς δεν έχουν περάσει ούτε 2 εβδομάδες από την ημέρα που το αγόρασα. Όποιος από εσάς έχει απορίες ή θέλει να μάθει περισσότερα για την προσφορά, να μου απαντήσει εδώ. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να αποκτήσει το παιχνίδι, να μου γράψει στην e-mail διεύθυνσή μου, για να κανονίσουμε τα διαδικαστικά.

Ίσως γιατί μας αρέσει να προκαλούμε... :evilbl:

Έλα ρε Κερατούλη, έλεος! Δηλαδή δηλώνεις ανικανότητα να καταλάβεις μέχρι που μπορείς να "τραβήξεις το σκοινί";; ...δε το νομίζω... :blblbl: Καλές αυτές οι φιλοσοφήσεις περί ορίων και κριτηρίων των ορίων... αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας! Ξέρουμε όλοι πολύ καλά τι θα ενοχλήσει ή/και προσβάλει το όποιο σύνολο ανθρώπων (αλλά και τις μονάδες), κι ας το παίζουμε πάπιες τακτικά! 8937[/snapback] Nefeli δεν είναι ακριβώς έτσι... Όντως είναι πολύ σχετικό το που θα τραβήξει ο καθένας το σχοινί. Εσύ, με λίγα λόγια, στην απάντησή σου μου μίλησες για λογοκρισία. Και γιατί δεν πρέπει να σοκάρουμε, ή να προκαλούμε? Ξέρεις πολύ καλά πως εγώ δεν το κάνω, καθώς θεωρώ τους πάντες αρκετά ηλίθιους για να ασχοληθώ μαζί τους και να ζω με τα κουτσομπολιά τους. Όπως και να 'χει όμως, δεν γίνεται να θέσουμε όρους στην ελευθερία του λόγου και απόψεων, αλλά ούτε και να την αφήσουμε ανεξέλεγκτη. Εντάξει, και εγώ δεν πάω τον Χριστόδουλο, αλλά δεν θα πάω να του λιώσω το κεφάλι με οδοστρωτήρα ! (Χμ...) Αλλά από την άλλη, αν οτιδήποτε θα μπορούσε να προσβάλει κάποιον το θεωρούσαμε καταπάτηση της ελευθερίας του, δεν θα υπήρχε σήμερα κανένα metal συγκρότημα, δεν θα υπήρχαν επιθεωρήσεις, δεν θα υπήρχαν debate και αντιπαραθέσεις στα κανάλια, δεν θα υπήρχε ούτε ο Αριστοφάνης !

Μην παίρνετε ναρκωτικά. Δεν φτάνουν για όλους... B)

Πιο πιθανό είναι να υπάρχει "το άλλο μας μισώ", παρά "μισό". Τι να σας πω ρε παιδιά... Μου φαίνετε πολύ κουλή άποψη. Όσο για τον λόγο που αισθανόμαστε "κάπως" για κάποια άτομα, η λέξη κλειδί είναι "άτομα". Πιστεύω ότι ταιριάζουμε με τους ανθρώπους ψυχικά, με άλλους πολύ, με άλλους λίγο και με άλλους καθόλου. Με άλλους ταιριάζουμε στο κρεβάτι, με άλλους στις σκέψεις και τις απόψεις, με άλλους σε περισσότερα από ένα πράγματα και μάλιστα ταυτόχρονα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει μόνο ένα άτομο με το οποίο θα αισθανόμαστε έτσι. Και πως γίνεται οι πιο πολλοί άνθρωποι να πιστεύουν ότι το βρίκανε? Δεν παίζει δηλαδή (αν ισχύει η όλη θεωρία) να υπάρχει το άλλο μου μισό σε ένα μικρό χωριό του Αμαζονίου ? Στατιστικά αν το πάρεις, κομματάκι αδύνατο να το βρεις και αστρονομικά μικρές οι πιθανότητες να είναι στην χώρα σου, ή γενικότερα να έρθεις σε κάποιου είδους επικοινωνία μαζί του/της. Και στο κάτω κάτω, για να υπάρχει "άλλο μισό", αυτό προϋποθέτει πως είμαστε μισοί άνθρωποι και πως μόνο μέσω της εύρεσης συντρόφου θα είμαστε ολοκληρωμένοι... Ε τότε, καλύτερα μισός για πάντα ! Δεν παντρεύομαιιιι .....

Μέχρι τη στιγμή που έκανες αυτό το Post, υπήρχαν 3 ψήφοι, εκ των οποίων η μια δική σου... Συνεπώς, ή είμαι από αυτούς που δάκρυσαν (είμαι λίγο ευαίσθητος όσον αφορά τέτοιες ταινίες είναι η αλήθεια) ή είμαι από αυτούς που τη θεωρούν σκατά! Διάλεξε... 8903[/snapback] Θα ήθελα να πιστεύω ότι δεν σου άρεσε εκείνο το αμερικανο-προπαγανδο-χριστιανοφανατισμενο-σαδομαζοχιστικό σκατόπραγμα, που το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να συγκινήσει τον χριστιανό θεατή με το θείο δράμα, αλλά μάλλον να τον κάνει να λιποθυμίσει/ξεράσει και να βγει από την αίθουσα μες τα νεύρα για τους "σκατοεβραίους". Παρόλα αυτά άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου φίλε μου... Δεν έχω ιδέα τι ψήφισες. Αλλά μιας και ενδιαφέρθηκες να μελωποιήσεις το κομμάτι μου, θα ήθελα να πιστεύω ότι βρήκες σκατά εκείνη την ανωμαλία.

Το λες ειρωνικά, ή πραγματικά σου άρεσε το Passion of Christ ?

Αυτο-αναιρείσαι φίλε μου. Βγαίνοντας να φωνάζεις ένα τέτοιο τραγούδι στην ταράτσα σου, σκέψου πόσους συνανθρώπους σου θα προκαλέσεις, μη δείχνοντας σεβασμό σ? αυτό που πιστεύουν! Κατά συνέπεια, θα γίνεις ασεβής προς τους συνανθρώπους σου... 8886[/snapback] Νεφέλη, τον σεβασμό στον συνάνθρωπο το λέω με την έννοια ότι δεν θα επιβάλω τις απόψεις μου σε κανέναν, καθώς δεν βασανίζομαι από ψευδαισθήσεις Μίας Αλήθειας και ότι πρέπει να σώσω τον κόσμο. Δεν καταπιέζω κανέναν και σέβομαι τις επιλογές όλων. Γι' αυτοί και εκείνοι, πρέπει να σεβαστούν τις δικές μου, και το δικαίωμα να λέω δημόσια ή μη, την άποψή μου.

Ρε δικέ μου έλεος! Προσβάλεις το ίδιο το Nickname σου ! Σεβασμός στα θεία ? Για ποιό λόγο? Από που και ως που? Εγώ λέω να είμαστε όσο πιο βλάσφημοι γίνεται! Εκτός και αν πιστεύεις σε κάποια κόλαση ή κάποιο πανηλίθιο κάρμα! Ελευθερία απόψεων το λένε. Δεν υπάρχει κάτι να σεβόμαστε, πέρα από τον εαυτό μας. Δεν υπάρχει η ανάγκη να αποδόσουμε τιμές σε κανέναν θεό/θεούς. Πάρτε το χαμπάρι, δεν υπάρχει κανένας. Παρά μόνο η ενέργεια. Ναι, ξέρω, αυτή είναι η δική μου άποψη και αυτό δεν σημαίνει κάτι μπλα μπλα... Για να μην παρεξηγούμαστε, να τονίσω το εξής : Σεβασμό στα θεία, μπορώ να δεχτώ μόνο όσον αφορά τον σεβασμό στον συνάνθρωπο. Όχι όμως σεβασμός στα θεία, για τα θεία. Να πάνε να απαυτωθούνε τα θεία. Και αν εγώ θέλω να συνθέσω ένα τραγούδι που θα λέει "jesus was a cunt" θα βγω στην ταράτσα και θα το φωνάζω.

B) Καλημέρα σαλεμένη

Μέσα ! Μόλις καταλάβω τι σημαίνει ο τίτλος, θα κάτσω να σκεφτώ το καταστατικό μας! :headb: Χμ... Ίσως για συντομία να πρέπει να λεγόμαστε ΝεΒοΝε. Τι λες? Λοιπόν Νεβόνιε αδερφέ μου, έχει έρθει ο καιρός να σώσουμε αυτά τα χαμένα μαύρα πρόβατα που βρίσκονται στο "Αβάπτιστο". Μόνο με 500 e έκαστος, μπορείτε να γίνετε μέλη και αν θέλετε να λάβετε την ύστατη φώτηση, δώστε μας άλλα 1000 ο καθένας για πρόσβαση στο ειδικό μαστουρο-μαγικο-μάτζουνο, που θα σας απαλλάξει από την θνητή σας μορφή. Κοινώς θα αυτοκτονήσετε. Θα επιτρέψετε βέβαια στους ιδρυτές της θρησκείας να αυτοκτονήσουν τελυταίοι (και όχι να φύγουν στην Τζαμάικα :002thanku: ) για να βεβαιωθούν πως όλοι σας, ακολουθήσατε το μονοπάτι της σοφίας...

Το παρακάτω κείμενο είναι από την επίσημη σελίδα της εκκλησίας του Σατανά ( www.churchofsatan.com ), από το άρθρο του "μάγιστρου" Peter H. Gilmore, πάνω στην ταινία του Mel Gibson, "The Passion of Christ". Όσοι δεν βαριούνται να διαβάσουν το αγγλικό κείμενο, θα το βρούνε ενδιαφέρον... ?A Clockwork Messiah? or What?s Next, ?Penitentes Gone Wild!?? by Magus Peter H. Gilmore Mel Gibson?s film, ?The Passion of The Christ? is a rather tedious exercise in graphic brutality and strained reaction shots, with a generous dollop of anti-Semitism and a soupçon of anti-paganism thrown in for good measure. In a clever fusion, Gibson melds the aesthetic sensibility of the plague-ridden late Middle Ages with the over-the-top mayhem of a contemporary shoot-?em-up video game to craft an ultra-violent ?religious? film fit for today?s box office. His Satan, an omnipresent, androgynous, deep-voiced figure wrapped in a cloak, is perhaps inspired by medieval depictions of ?death triumphant?: a sexless, worm-riddled avatar of corruption. Satan at one point parodies images of the Madonna and Child by hefting a bloated demonic infant. It certainly suits the aesthetic choices made by the director, but is not congruent with our symbol of Satan as heroic individualist. It seems pretentious to have the actors speak in Latin and Aramaic, but it?s all part of the director?s attempt to create a ?you are there? sensibility in the viewer?s mind. In fact, the gospels which served as the source for this tale were crafted long after the time of the alleged events by people who could not have been present. Gibson is trying to sell the audience a myth by presenting it as if it were as authentic as a historically-accurate recreation of a Civil War battle. Additionally, the dialogue is often not even subtitled, particularly when Yeshua is being abused by the Romans, so those unfamiliar with Latin will miss the precise meaning of the epithets being showered upon the bruised Nazarene. Translating Latin curse words is a no-no; rubbing your nose in graphic violence is A-OK! Like the Dark Age passion plays, the film focuses solely on the beating and crucifixion of Yeshua, and Gibson wastes no time in presenting the culprits. With a full-moonlit night to set a horror film context, Judas goes to the Sanhedrin and betrays his mentor for the traditional 30 pieces of silver. The Hebrew priests are depicted as heavyset, overdressed, and utterly dedicated to the murder of Yeshua, whom they consider a rival to their spiritual authority. They send their military lackeys, also Jews, to ?begin the beguine? by putting a beating on Yeshua and his hippie-like followers in the garden of Gethsemane. Contrast this image with the later depiction of the pragmatic figure of Pontius Pilate, the Roman governor of this far-flung cesspit of a province filled with religious maniacs. He does not see why Yeshua should be killed, and only orders the already-battered and obviously meshuggah fellow to be flogged in hopes of appeasing the bloodthirsty Jewish ruling class. Now do you wonder why some folks might contend that this film has a certain slant? Of course, the fellows who administer the punishment are a bunch of rowdy pagan brutes, dull-witted frat-boy-turned-corrections-officer types, who go too far. Here follows the most brutal whipping ever filmed. Yeshua, rather buff for a desert-dwelling prophet, is first caned until he is beaten down, his back deeply marked in the closely-depicted process. But he stands again, which prompts the sadistic Romans to choose more damaging implements, to wit, leather-thonged flails woven with metal beads. These are used with utmost effort and we are treated to close-up views of gobbets of flesh being torn from Yeshua?s body. He is nearly beaten to death, finally lying on the cobblestones in a literal sea of blood, and Greg Cannom?who is known for having done make-up effects for horror films?has wrought a body suit that lovingly details the ribs showing through the flayed flesh. Splatter fans may find this of interest. It certainly goes way beyond anything that could remotely be considered erotic sado-masochism into the realm of disgusting atrocity. You all know the rest of the tale, but Gibson has added some personal touches. We are treated to a number of flashbacks, one of which depicts Yeshua the carpenter as having crafted a table which is too tall for local traditions. When his mother remarks upon it, he says he?ll make chairs to match. So, not only is he the Messiah, but he?s a brilliant innovator of furniture design! I wonder if that bit was in one of the non-canonical gospels? When Yeshua stumbles the second time on the way to his place of execution, his mother recalls in flashback a scene wherein little toddler Yeshua falls and she rushes to comfort him. Not particularly subtle. We need not deal in detail with the inherent contradictions in the tale. However, it is interesting to note that, as shown in this film, Yeshua knows at the ?final nosh? that he is going to be executed (as his deity-father wills), and he knows that Judas will betray him to set the deal in motion. But then Yeshua seems angered at Judas who is only doing what his God has ordained him to do. You?d think Judas, who supposedly loved and revered his mentor and thus felt great pain at being the one who had to do this, might actually be considered a hero by Christians for having to be placed in such a painful situation that he is driven to suicide. Perhaps he should be considered the patron saint of thankless tasks? Such an odd cult is Christianity. Also of interest is the scene wherein the two criminals crucified along with Yeshua express their take on the situation. One believes in him as a holy man, the other challenges this dying Messiah to exercise his powers to get them the hell out of there. The doubter is punished when a raven arrives and pecks his eye out. Seems a tad bitchy of God, wouldn?t you say? The Romans who savaged Yeshua are unscathed, while somebody under great personal duress who presents a verbal challenge gets mutilated. Anyone else think this is a strange hierarchy of values? And of course, the Almighty lets his son be abused and saves the vengeful earthquake as an after-death climactic scattershot retribution. Poor timing? Why wreak havoc upon those who are doing what you wanted them to do, Jew and pagan alike? Seeking sense in this myth system has been fruitless for millennia. When Longinus? spear pierces the side of Yeshua to make certain he is dead, it releases such a fountain of blood and body fluids, that one must recall ?Monty Python and the Holy Grail? to find a similarly overdone gout. Several people ecstatically bathe under this torrent; the director celebrates this revolting behavior. The penultimate pieta image of Mary embracing the shattered body of her dead son was one of defeat and resignation. Indeed, that is a human touch, and would be the natural reaction to witnessing such events. There was no triumph and resistance and looking ahead to resurrection?only pain, degradation, and intense suffering. And since the director clearly blames this death on the Jewish community leaders, it wouldn?t surprise me that Christians who hold this myth dear might find such imagery spawning vengeful feelings toward those depicted as being responsible?as they also forget that their own deity is supposedly the ultimate author of the scenario. We all know that throughout history, Christianity, when linked up with the state, did turn implements of torture, similar to those used on Yeshua in this film, against anyone who would not buy into their sick faith, as well as against those ?heretics? prone to hair-splitting of doctrine and dogma. They?ve had plenty of ?tit-for-tat? over the past two thousand years, so one might reasonably expect they should now be sated. This film takes abuse, torture and execution to pornographic excess and it is not suitable for viewing by children. If a film depicted any other individual?fictional or otherwise?being put through such a harrowing experience, I would think it likely that it would have been rated X, or banned outright as being obscene, perhaps even if it had been Hitler cast as the victim. That such generally objectionable imagery can be made palatable to a broad audience by placing it in a religious context is food for thought. With that in mind, I could speculate that innovative pornographers might find this to be the time to introduce a new Messiah. A ?spiritual? young lady (?hot? by contemporary standards, with her legal age statement properly on file), a true daughter of God, receives a vision that Mankind is so sinful that the death of Yeshua just wasn?t enough. She claims that God has inspired her to subject herself to the ultimate degradation of the world?s biggest ?gang-bang,? so that Mankind?s multitudinous sins will be expiated through her selfless act as a receptacle for the jism of thousands of ?fallen? men. They too will be saved through contact with this prostitute-paraclete. If such were realized with enough piety, perhaps in time this myth could be the foundation for a new religion? Is it any less ridiculous or obscene than what Gibson has portrayed? It seems that many are forgetting that the imagery of Gibson?s film has been previously approached with the same glee. Recall the sequence in Kubrick?s ?A Clockwork Orange? wherein violent delinquent Alexander De Lodge finally reads the ?Holy Scriptures? while incarcerated and imagines himself as a Roman, lustily flogging Yeshua on the way to Golgotha. Gibson has made little Alex?s wet-dream into a feature-length snore/gore fest. Perhaps one day, this director?much as another one who uses savior images but casts extraterrestrials in such roles?will feel the need to retouch his work. He might see that he gave torture too much of the center stage, and so he will create a revised ?special edition.? In this, the brief image of resurrection will be extended into a view of Yeshua and the believer-thief entering into a brightly-lit heavenly kingdom, thronged with angels, much as Spielberg?s Paul Neary entered the mother ship in the revamped ?CE3K.? Or perhaps the impulses that fueled ?Braveheart? will come to fore and he?ll depict the risen Yeshua harrowing Hell in a flashy action sequence. Your present humble narrator leaves you now with the proposal that this dull work is indeed an embodiment of the essence of Christianity. Witness the concentration on pain and suffering as the central value, joined with the idea of a father-deity torturing his child to death and this being celebrated as a positive image. We Satanists find it accurate to the spirit of Saul of Tarsus (aka ?Saint Paul?), the true creator of Christianity, and we reject all of this as a vile creed, unfit for anyone who loves life and seeks joy in the world. I?ve always thought it a perversion to link the word ?passion? to these mythical events of hideous torture, and this film has more than confirmed my opinion, as well as my wariness of those who do feel that this is a proper use for the word. Such twisted folk cannot be trusted.

1. Neo-Pagan (100%) 2. New Age (97%) 3. Unitarian Universalism (92%) 4. Mahayana Buddhism (89%) 5. New Thought (79%) 6. Liberal Quakers (76%) 7. Scientology (75%) 8. Hinduism (74%) 9. Theravada Buddhism (70%) 10. Reform Judaism (67%) Χμ... Για δες... :smilewink:

Ναι... Μου θυμίζει εμένα στο παρελθόν... Δεν πειράζει όμως, αν ζεις κάτι υπάρχει λόγος, οπότε ζήσε το. Τα συμπεράσματα και μαθήματα είναι your own... Μπορεί να βρεθείς εκεί που στέκομαι. Μπορεί από την άλλη, να βρεθείς σε ένα μέρος που δεν είχα υποψιαστεί ποτέ ότι υπάρχει...

Ανάμεσα σε 3 δις γυναικών στον πλανήτη, έστω 5 εκατομμυρίων ελληνίδων, χλωμό το βλέπω να ισχύει αυτό που λες. Φυσικά, μπορείς να το δεις κι από άλλη οπτική γωνία. 7423[/snapback] Τράγου Κέρατο, μόλις διάβασα το site "Why will I never have a girlfriend", στο οποίο παραπέμπει το link σου... ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ! Περιττό να σου πω, ότι ακόμα και τώρα που γράφω, γελάω με το έξυπνο υλικό του τύπου που έφτιαξε την σελίδα. Δεν συμμερίζομαι βέβαια τον πεσσιμισμό του, αλλά γουστάρω μέχρι αηδίας το υφάκι του. Και ακόμα πιο perfect, είναι το e-mail που του έστειλε εκείνη η υστερική, φανατισμένη, χριστιανή, φεμινίστρια (όλα τα κακά μαζεμένα) γκόμενα, που τον προειδοποιεί για την οργή του θεού. Απίστευτο !

Και ο πιο μεγάλος έρωτας είναι καταδικασμένος να τελειώσει. Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για να ζούμε σε παραμύθια, είναι το μοναδικό κόλπο (και όπλο) που έχουμε για να μην πεθάνουμε από βαρεμάρα. Και όπως όλοι ξέρουμε, κάποια στιγμή τα παραμύθια τελειώνουν και εμείς φεύγουμε σε αναζήτηση νέων. Όσο και αν αλληλοσυμπληρώνεσαι με τον άνθρωπό σου, όσο καλά και αν σε καταλαβαίνει, όσο και αν νομίζεις ότι είναι το μοναδικό άτομο στον πλανήτη, όσο καλό κρεβάτι και αν κάνετε, όσο, όσο όσο.... Κάποια στιγμή έρχεται η φάση του ξενερώματος. Κάποια στιγμή δεν προετοιμάζεσαι με τις ώρες στον καθρέφτη, φροντίζοντας μετά μανίας εκείνη την διαλεμένη τούφα που δεν λέει να κάτσει στην θέση της. Κάποια στιγμή σταματάς να έχεις άγχος για αυτά που θα πεις, για το αν θα κάνεις καλή εντύπωση, για το αν θα φανείς αρκετά "κινηματογραφικός". Γιατί? Γιατί θα μένετε μαζί. Θα βλέπει ο ένας τον άλλον στις καλύτερες, αλλά (εδώ είναι το σημαντικό) και στις χειρότερες φάσεις, τις πιο απομυθοποιητικές (φαντασία έχετε, χρησιμοποιήστε την). Κάποια στιγμή θα κουραστείς να μιλάς για τον εαυτό σου στον πληθυντικό αριθμό ("θα πάμε εκεί", "θα δούμε εκείνο", "θα φάμε φιλέτο"...) και θα σου λείψουν οι ώρες της μοναξιάς. Το κάποτε παραμύθι έχει γίνει ρουτίνα και αυτό αδυνατείς να το δεις, και όντως πιστεύεις πως το πρόβλημα πίσω από τους συνεχόμενους καυγάδες σας είναι τα αφημένα τσιγάρα στο τασάκι και οι τρίχες στην μπανιέρα. Κάποια στιγμή θα βγείτε για ποτό και θα δεις ένα άλλο άτομο να σε κοιτάει. Εκείνο το βλέμμα... Τι σου θυμίζει ? Κάτι που έχεις πολύ καιρό να ζήσεις... Το σφίξιμο στο στομάχι... Μα ναι? Πως μπόρεσες και ξέχασες? Κάποια στιγμή θα χωρίσεις, θα θρηνίσεις και μετά θα ξαναζήσεις... Μην αναζητάτε ανθρώπους που σας καταλαβαίνουν, που νιώθουν τον πόνο σας. Δεν υπάρχουν. Γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε μόνοι. Θα είμαστε τυχεροί αν έχουμε τουλάχιστον αρκετές εικόνες για να φέρνουμε στο μυαλό μας. Συλλέγουμε στιγμές και τίποτε περισσότερο.

Μόλις αποδείχτηκε φίλε μου ότι οι τιμωρίες είναι θεωρητικά σωφρονιστικές. Στην ουσία όμως είναι καθαρά εκδικητικές. Δεν έχουμε αλλάξει και πολύ σε αυτόν τον τομέα από το στάδιο του Μεσσαίωνα. Και ποιός μας λέει ότι δεν υπάρξει ένα realiy στο μέλλον, όπου θα βλέπουμε ζωντανά τις εκτελέσεις αυτών των...τεράτων ? Ας μην γελιόμαστε. Προηγουμένως ρωτήσατε, και ποιός είναι ο άλλος που ορίζει το αν πρέπει κάποιοι να ζήσουν ή να πεθάνουν... Ε, και ποιοί είμαστε εμείς που ορίζουμε το ηθικά ορθόν, και ορίζουμε το ποιός πρέπει να τιμωρηθεί, συγγνώμη, "σωφρονιστεί"... Είναι καθαρά θέμα επιβίωσης. Αυτό που έκανε η Bathory από την δικής της οπτική γωνία, είναι σωστότατο, καθώς βασιζόταν πάνω στα χυμένα άιματα η ίδια της η επιβίωση. Όμως, από την οπτική γωνία του κοινωνικού συνόλου ήταν κάτι απαράδεκτο, για λόγους καθαρά επιβίωσης. Είναι τα τέρατα που καραδωκούν εκεί έξω και εμείς κλειδώνουμε τις πόρτες μας τα βράδια για να μην μας βλάψουν. Είναι το "Κακό" που κυριεύει την νύχτα και εμείς προσέχουμε τα παιδιά μας και τα προειδοποιούμε για αυτούς. Χμ... Κάποιος ευθυμογράφος θα μπορούσε να πει, ότι χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε ούτε η τάξη ούτε η ηθική. Χωρίς αυτούς θα ερχόταν το χάος, καθώς δεν είχαμε το αντιπαράδειγμα. Δεν θέλουμε να τους σώσουμε, ούτε να τους διδάξουμε το σωστό. Θέλουμε να τους εξαφανίσουμε, να τους περιθωριοποιήσουμε, να κάνουμε σαφές το ότι είμαστε διαφορετικοί από εκείνους. Θα μου πείτε... αυτό είναι κακό ? Μα όχι, ποιός θα έλεγε κακό, αυτό που είναι στη φύση μας να κάνουμε ? Απλά, ας κόψουμε τα παραμύθια.

Για ποιό λόγο πρέπει οι θρησκείες να έχουν άποψη σχετικά με την προέλευσή μας? Λες και δεν έχουν χωθεί αλλού, παριστάνοντάς το εμπειρογνώμονες... Η προέλευσή μας είναι ένα θέμα που καλείται να το απαντήσει η επιστήμη και η βιολογία. Τώρα, σχετικά με το θέμα... Συζήτηση στο παρόν : Παρατηρητής : Τι είναι ο άνθρωπος ? Βιολόγος : Ζώο ! Φιλόσοφος : (έρχεται να συμπληρώσει). Ζώο μεν, έλλογο δε ! Συζήτηση στο μέλλον (μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια) : Παρατηρητής : Τι είναι ο Άνθρωπος ? Πλοκαμοειδής, με πολλαπλά οματίδια, οντότητα : Ποιός είναι τι ?

Όταν δεν έχεις γκόμενα, έχεις ένα πρόβλημα. Όταν έχεις γκόμενα, έχεις χίλια... Χρειάζεται αιτιολόγηση ? :smilewink:

Κοινώς ζητάς να χάσεις τα λογικά σου... Εγώ τι θα ζητούσα ? Ένα μπουκάλι νερό το κέρατό μου !!! Στη περίπτωση που το ξεχάσατε βρίσκομαι στη μέση μιας freaking ερήμου !!!

Σ' ευχαριστώ νυχτεριδούλα Ξέρω ότι το κείμενό μου είναι λίγο κατεβατό και υπέθεσα ότι πολλοί θα βαρεθούν να το διαβάσουν. Εσύ μάλλον δεν ανήκεις σε αυτή τη κατηγορία... (Άσχετο. Την απάντησή μου στο μήνυμά σου σχετικά με το site μου την έλαβες ?)

Όλα όσα γράφεις Νεφέλη είναι πολύ ωραία και πολύ ενημερωτικά. Εγώ απλά έτσι για να βάλω το λιθαράκι μου, θέλω να τονίσω 2-3 σημαντικά σημεία του γοτθικού ρεύματος... Φιλοσοφία ή Μόδα ? Τίποτα από τα δύο για την ακρίβεια. Τουλάχιστον όχι στην ουσία (τώρα το πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας είναι ένα άλλο θέμα) Όπως ανέφερα και πιο πάνω, είναι ρεύμα. Το γοτθικό ρεύμα που έχει επηρεαστεί από διάφορες φιλοσοφίες και άλλες θεωρίες. Δεν έχει βέβαια τίποτα να κάνει με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και το να είσαι goth δεν προϋποθέτει να πιστεύεις στον Σατανά, ή να είσαι παγανιστής, βουδιστής, χριστιανός κλπ. Για την ακρίβεια μάλλον προϋποθέτει το αντίθετο, καθώς στον λογοτεχνικό χώρο του ρεύματος συναντούμε μια αθρησκεία (και όχι αθεϊσμό). Παρόλα αυτά πολλοί goths έχουν μια ιδιαίτερη προτίμηση σε σταυρούς (όχι τα φλώρικα μικρά κοσμήματα - μιλάω για τις μαύρες κουμούτσες !) ή άλλα σύμβολα παγανιστικής ή θρησκευτικής φύσης. Το θέμα της εμφάνισης τώρα... Είναι ένα λυπηρό για μένα κεφάλαιο, καθώς πολλοί goths έχουν μείνει μόνο σε αυτό. Για πολλά άτομα σήμερα, το να είσαι goth σημαίνει να είσαι ντυμένος στα μαύρα, να βάφεσαι σαν γερμανός εξπρεσιονιστής και να ακούς διάφορα συγκροτήματα που γκαρίζουν μέσα στην καφρίλα, μιλώντας για τις "burning times" ή να φωνάζουν "jesus was a cunt" και άλλα τέτοια. Η εξωτερική εμφάνιση των goths εμφανίστηκε στη δεκαετία του 80 ως δειλή διαδοχή των punks (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι δεύτεροι έχουν εκλείψει) και έχει τις ρίζες της στην ανάγκη του νέου να διαμαρτηρηθεί για όλα όσα των ενοχλούν μέσω του ντησίματός του. Να κάνει statement δηλαδή. Μιλάμε για την περιθωριοποίηση στην οποία εκείνοι οι άνθρωποι δεν φοβόντουσαν να οδηγηθούν, βγαίνοντας εκτός κοινωνίας, κατηγορώντας και απορρίπτοντάς την. Τα νεανικά αυτά κινήματα διαδέχθηκαν το ένα το άλλο, με τη σειρά : Hippies --> Punks --> Goths και μετεξελίχθηκαν από το αγνό και ανέμελο, στο brutal και τελικά στο μακάβριο. Αλλά ακόμη και τότε, στους πρώτους Goths, υπήρχε ένας διαχωρισμός μεταξύ τους. Κάποιοι πιστέυανε ότι η εξωτερική εμφάνιση είναι απαραίτητη προϋπόθεση ενώ άλλοι έδιναν μεγαλύτερη έμφαση στην βαθιά περισυλλογή, γνώση του εαυτού και μόρφωση πάνω στη λογοτεχνία, ποίηση και κινηματογράφο (προφανώς στα θέματα που αφορούν το γοτθικό ρεύμα). Αυτός ο διαχωρισμός τότε είχε μια συνοχή μεταξύ του, καθώς υπήρχαν πολλά άτομα που βρίσκονταν στο "ενδιάμεσο". Σήμερα έχει μάλλον μετατραπεί σε σχίσμα, με ισχυρότερη τη πλευρά της επιφανειακής προσέγγισης. Το Σύστημα όμως έχει τρόπο να βάζει το χέρι του παντού (αρχικά ως δάχτυλο και τελικά ως fist fuck). Οι χίπιδες ξεπαστρέφτηκαν από τα ναρκωτικά που προωθήθηκαν σε αυτούς (από εμφανισιακούς και όχι ιδεολογικούς χίπιδες). Οι punks ξεχάστηκαν, καθώς κάποια στιγμή σταμάτησε ο κόσμος να ασχολείται μαζί τους και τελικά οι goths όχι απλά δεν είχαν να κάνουν κάτι με την περιθωριοποίηση, αλλά έγιναν μόδα. Το gothic πλέον θεωρείται σέξι και βλέπουμε καθημερινά να βιάζεται το είδος μέσα από τη μουσική βιομηχανία καθώς και την πανίσχυρη βιομηχανία του θεάματος. Οπότε Νεφέλη απαντάω εν μέρη στο θέμα σου λέγοντας ότι το γοτθικό κίνημα ναι, έχει γίνει μόδα. Αλλά αυτό που στην ουσία έγινε μόδα είναι η "επιφανειακή" του πλευρά. Η προσφορά του ρεύματος στον χώρο της λογοτεχνίας (κυρίως) και του κινηματογράφου (έπειτα) είναι τεράστια και αυτό είναι κάτι που δεν θα αλλάξει ποτέ. Τελικά τι είναι gothic ? Gothic είναι η ρομαντική τάση να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο μέσω της μελαγχολίας, μέσω του σταδίου της μελάνωσης. Το γοτθικό ρεύμα δεν έχει καμία ψύχωση με τον σωματικό θάνατο. Ο θάνατος αντιλαμβάνεται με την ίδια έννοια που έχει και στα Ταρό. Η σημασία της αλλαγής (ναι της βίαιης αλλαγής) της εξέλιξης, της απόλυτης καταστροφής και δημιουργίας εκ θεμελίων. Η γνώση ότί τίποτα δεν κρατάει για πάντα και ότι ο κάτοχος της αλήθειας θα είναι και ο κάτοχος της λύπης. Όλα είναι εφήμερα και τελικά γίνονται λίπασμα και η γνώση αυτήν για έναν πραγματικό goth είναι ο λόγος που δεν επιλέγει να είναι μέσα στη μαύρη μαυρίλα, αλλά η αιτία που απολαμβάνει την ζωή, προσπαθώντας να συλλέξει όσες πιο πολλές στιγμές και εμπειρίες είναι δυνατόν να κάνει. Να ζήσει, να πονέσει, να αγαπήσει, να ερωτευτεί, να μισήσει. Τελικά, να δημιουργήσει (γνωρίζοντας όμως ότι η καταστροφή θα ακολουθήσει). Αυτός είναι και ο λόγος που στο γοτθικό ρεύμα συναντάμε μια τόσο σπάνια και υγιή τάση αυτοσαρκασμού και μαύρου χιούμορ. Αλλά για να ξεπαστρέψουμε κάθε παρανόηση, να γράψω και μερικές γραμμές για τη λογοτεχνία. Ακόμη και σε αυτόν τον χώρο (καθώς και στις ταινίες) πολλοί πιστεύουν ότι το gothic στοιχείο έχει να κάνει καθαρά με τον τρόμο, με αποτέλεσμα οτιδήποτε spooky και splatter να το θεωρούμε gothic. Δεν είναι όμως έτσι. Το γοτθικό ρεύμα στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο έχει να κάνει φυσικά με τη βίωση του απόλυτου τρόμου και της ανείπωτης φρίκης (άντε βάλε και λίγο διαστροφή στη συνταγή), αλλά με την έννοια της κατάρριψης κάθε ανθρώπινης αξίας, καθώς όταν ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το απόλυτο σκοτάδι, όλα τα άλλα που καθόριζαν την ζωή του φαίνονται μάταια και μικρά. Αυτό όμως που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα μέσω της οπτικής γωνίας του ίδιου του καταραμένου πλάσματος και όχι του "ήρωα" που θα το αντιμετωπίσει. Έτσι μόνο μπορούμε να μυηθούμε πραγματικά στον τρόμο, μέσω της σκοτεινής ύπαρξης, κατανοώντας την, δικαιολογώντας την και τελικά θέλοντας να γίνουμε εκείνη. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπήρχε θεατής που να είχε δει τον Δράκουλα του Κόππολα (ίσως μία από τις μεγαλύτερες gothic ταινίες και μια καταπληκτική δουλειά του Κόππολα που πήρε το κλασσικό βιβλίο τρόμου και το μετέτρεψε σε gothic είδος) που να μην είχε συμπαθήσει και λυπηθεί τον Δράκουλα. Ακριβώς ίδια προσέγγιση στον τρόμο βλέπουμε και σε ταινίες όπως το "Κοράκι" και τον "Ψαλιδοχέρη". Ειδικά στον ψαλιδοχέρη γίνεται πολύ έντονος παραλληλισμός στην απόρριψη του "παράξενου" και "μακάβριου" - μα ταυτόχρονα πανέμορφου - από τους "φυσιολογικούς" ανθρώπους. Ακριβώς ίδιες τάσεις υπάρχουν και στην λογοτεχνία (όπως θα διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας έργα των Λάβκραφτ, Πόε, Μπλέικ αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις μέχρι και πιο καινούργιους όπως τον Στήβεν Κίνγκ). Δεν χρειάζεται όμως μεγάλο ψάξιμο, καθώς το γοτθικό ρεύμα εμφανίζεται και στα πιο λαμπρά έργα της λογοτεχνίας όπως το "Φράνκεστάιν" της Μέρυ Σέλεϊ. Ακόμα και εκεί η προσέγγιση του κακού γίνεται μέσα απο΄τα ίδια τα μάτια του τέρατος, αποδεικνύοντας τελικά, πως δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα μοναχικό πλάσμα, που η απόρριψη των άλλων και η συμπεριφορά της κοινωνίας ήταν αυτή που τον είχε κάνει τέρας. Ενώ αυτό δεν αναζητούσε τίποτε άλλο από συντροφικότητα. Τελικά, το να είσαι gothic πάει να πει να μην έχει παρωπίδες και να είσαι έτοιμος να βιώσεις τα πάντα. Να αντιλαμβάνεσαι τη ζωή μελαγχολικά, αλλά και όμορφα και να σιχαίνεσαι τον ρεαλισμό, λατρεύοντας τον σουρεαλισμό και την φαντασία, (καθώς κάθε μεγάλη ιδέα είχε ως αφετηρία την φαντασία). Ο γκοθάς προτιμά να ζει στον κόσμο του και όχι στον κόσμο τους... Και όσον αφορά την ανεγκέφαλη "μοδάτη" τάση των δήθεν (αλλά πολλών) σημερινών goths εγώ δεν θα ανησυχούσα. Το ρεύμα παραμένει πιο ζωντανό από ποτέ με άπειρες επιρροές και εξελίξεις και τελικά θα διαπιστώσετε και οι ίδιοι πως όσο περνάει ο καιρός οι πραγματικοί goths είναι πάρα πολλοί, μόνο που δεν ξέρουν ότι είναι goths ! Απλά σκέφτονται και γράφουν σύμφωνα με το ρεύμα. Όσον αφορά για τα ποζέρια.... μόδα είναι θα περάσει. Οπότε, αν οι πραγματικοί goths υπάρχουν εκεί έξω αλλά δεν το ξέρουν και οι "αναγνωρισμένοι" goths (από τον εαυτό τους) είναι απλά ποζέρια, τότε αυτό είναι όμορφο. Σημάδι ότι άλλη μια ταμπέλα θα απορριφθεί και ποιος ξέρει? Ίσως επικεντρωθούμε στην ουσία...