Avis

Αφού μεγαλύτερη σημασία έχουν η πρόθεση και η επιθυμία, οι λέξεις απλά τις ενισχύουν και, όπως ανέφερες, κατευθύνουν την ενέργειά σου με περισσότερη ακρίβεια. Τότε από τη στιγμη που η νέα γλώσσα σε αντιπροσωπεύει και σε βοήθα να εκφραστείς καλύτερα γιάτι να μην τη χρησιμοποιήσεις;

Και ποιά η διαφορά;

Θα μπορούσα να προσθέσω και την περίπτωση των βαθιών αναπνοών. Με αυτό τον τρόπο οξυγονώνεται ο εγκέφαλός και δημιούργειται ζαλάδα. Το είχα ξεχάσει...

Όταν είμασταν μικροί, εγώ και ο αδερφός μου, είχαμε πλάσει ένα τέτοιο δικό μας κόσμο. Το Φωτάκι, όπως το λέγαμε, ήταν το λαμπάκι του φωτιστικού της βάπτισης του αδερφού μου... Κάθε φορά που το επιθυμούσαμε συνεννοούμασταν πριν πέσουμε για ύπνο, να ταξιδέψουμε εκεί. Ήταν ένα μέρος ίδιο με το καθίστικο του σπιτίου μας μόνο που τα κυρίαρχα χρώματα ήταν το λευκό και ιδιαίτερα το γκρι. Στη θέση της μπαλκονόπορτας υπήρχε μια πύλη(αν και αυτό δεν το θυμάμαι έγω ) και στον καναπε καθόταν μια γυναίκα με μακρία μαύρα μαλλιά, γρίζα ρούχα και ένα μωρό στην αγκαλιά τυλιγμένο σε γκρίζο(;) σεντόνι. Όλο το σκηνικό ήταν υποσυνείδητα δημιουργημένο, αλλά το ίδιο στα όνειρα και των δυό μας... Έτσι πηγαίναμε εκεί όποτε θέλαμε και ό,τι συνέβαινε το διηγούμασταν το πρωί ο ένας στον άλλο. Ό,τι όμως κάναμε ήταν ακριβώς το ίδιο (στο όνειρο του ενός και του άλλου)... Μεγαλώνοντας όταν του ζητούσα να πάμε μου έλεγε πως μεγαλώσαμε και δεν μπορουμε. Αν και εγώ εξακολούθω να διαφωνώ! Νομίζω ότι η πίστη σου σ' αυτή την περίπτωση είναι το σπουδαιότερο εφόδιο. Σίγουρα θέλει αρκετη προσπάθεια, αλλά αν το θες πολύ δεν θα σταματήσεις να προσπαθείς...

Έχω την αίσθηση πως η ίδια η κοινωνία έχει κτίσει και εμφυτέυσει στους νέους την πεποίθηση της αναγκαιότητας του μιμήτισμου, ενώ παράλληλα φροντίζει να ενισχύει την επιθυμία τους(μας) για διαφορά. Επι παραδείγματι, απο τη μια οι γονε;iς με τα γνωστά: "Ο Γιαννάκης πήρε άριστα, εσύ γιατί όχι;" και απ' τηn άλλη η "απαίτηση", η ώθηση να ξεχωρήσoυμε και πολλές φορές η συμπερίφορά τους απέναντί μας σαν να είμαστε το κέντρο του κόσμου, οι "Μοναδικοί"... Συγχρόνως, όλη αυτη η "επιβολή" που δεχομαστε απο τα ΜΜΕ και ο ευεπίφορος χαρακτήρας μας(λόγω της φυσικής αναζήτησης σε αυτή την ηλικία) μας καθίστα ανίκανους να αμυνθούμε αυτο που αποκαλούμε ΜΟΔA. Η συγκεκριμένη διαπίστωση έχει προκαλέσει εντύπωση και σε μένα, όμως δεν νομίζω ότι είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στις μέρες μας. 'Ισως έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις λόγω της προβολής που έχει το θέμα τελευταία... Και τι άλλο μπορεί να γίνει απο το να το αφήσουμε να πάρει το δρόμο του; Πάντως έχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι είμαστε των άκρων: ή θα κατακρίνουμε τον εσωτερισμό(αν γνωρίζουμε έστω τι είναι) ή θα τον πρεσβεύουμε φανατικά, άκριτα και χωρίς πραγματικά να κατανοούμε τη σημασία του. Αυτή την εντύπωση έχω τουλάχιστον σχηματίσει... [/font=Times New Roman][/size=3]

Αυτό το παθαίνω κι εγώ από μικρή. Είναι αυτή η αισθηση ότι στριφογυρίζει το κρεβάτι ή μερίκες φορές ότι απλά τρέμει... Κάτι σαν να βρίσκεσαι μέσα σε δίνη(στην πιο ήπια μόρφη της)(;)! Η αλήθεια, δεν το έχω ψάξει, αλλά θα μπορούσε να έχει σχέση με αστρίκη προβολή ή κάτι ανάλογο; Λέω τώρα... Αν μέτα ήσουν εντάξει, τότε πιθάνον να συνέβει εξαιτίας της χαλάρωσης των μυών σου(υποθέτω)...

Θα μπορούσε, σε γενικές γραμμές η τιμωρία να αντιμετωπιστεί, όχι ώς εκδίκηση αλλά ως δίδαχη και να δράσει με αυτόν τον τρόπο... Θύμάστε , για παράδειγμα τον Σκρούτς; Δεν διέθετε την κατανόηση και την συμπόνια, ήταν σκληρός και με λίγα λόγια, ο Κακός της υπόθεσης. Δεν τον εκδίκήθηκε, όμως κανείς για να τον αλλάξει ή καλύτερα να τον βελτιώσει... Η τιμωρία του είχε διδακτική μορφή: τον επισκεύτηκαν τα τρία πνεύματα και του έδειξαν τι του συνέβει, τι του συμβαίνει και τι πρόκειται να του συμβεί. Ουσιαστίκα του υπέδειξαν τη θέση του που ήταν όμοια με εκείνων τους οποίους εκμεταλλευόταν... Τα λάθη μας μας διδάσκουν, το βασίκο βήμα όμως για να αποτέλεσουν αυτή τη διδαχή, είναι η κατανόησή τους.

Αποφασίσαμε τέλικα να το ξέχασουμε και νομίζω ότι τα καταφέραμε... Δεν συνέβει τίποτα και η μέρα γένικως κύλισε ομαλά! Ευχαριστώ για την ανταπόκρισή σας!

Ό,τι διαθέτει ύλη ανήκει στην ουδετερότητα. Ό,τι διαθέτει κρίση μεταφράζει την ουδετερότητα σε καλό ή/και κάκο. Ανάλογο και με το παράδειγμα που έδωσες φίλε dimulator: Η φώτια θέωρηθηκε αρχίκα ευεργετίκη για τους ανθρώπους, αφού μας βοήθησε να επιβιώσουμε, όταν όμως η ίδια έκαψε δάση, ζώα και ανθρώπους θέωρηθηκε καταστροφική. Η ουσία της φωτίας, σύνεπως δεν ορίζει τίποτε απο τα δύο, αλλά χαρακτηρίζεται απ' την "ουδετερότητα". Αυτό πιθανόνθα ισχύει όσο θα ρέει το αίμα στις φλέβες μας, όσο δηλαδή θα αποτελούμαστε απο ύλη και πνεύμα ταυτόχρονα. Ύστερα, ίσως/μάλλον δεν θα ίσχυει τίποτα απο αυτά: ούτε το καλό,ούτε το κακό, ούτε το ουδέτερο... Θα επικρατεί ή και ήδη επικράτει Μέχρι όμως να μάθουμε να χειριζόμαστε αυτά που δίεπουν ή εμείς θεωρούμε ότι διέπουν την υπαρξή μας (καλό, κακό, ουδέτερο), πως μπορούμε και πως επιθυμούμε να κατανοήσουμε εκείνα που απέχουν και ταύτοχρονα πλησιαζούν και χαρακτηρίζουν την ύπαρξη ή την ανύπαρξία ή κάτι άλλο ή τίποτα; Δηλαδή, πως θα πάς στο πανεπηστήμιο αν πρώτα δεν περάσεις απο δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο; ~.~.~.~.~.~.~ Έχω την πεποίθηση πως η ύλη μας, μας καθιστά μετρίσιμους και μέλη ενός συνόλου. Την ίδια όμως στιγμή το πνεύμα μας μας τοποθετεί στο "πεδίο" του, έτσι γινόμαστε συχρόνως "άξιοι ή ανάξιοι" να θεωρηθούμε ή ό,τιδήποτε άλλο και η δύναμη αυτού του "πεδίου" μπορεί να κατευνάζει θεούς και δαίμονες...

Καταρχάς σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις και τις συμβουλές σας. Διαβάζοντας αυτά που γράψατε σκέφτηκα, αρχικά να το αφήσω/ουμε στη "μοίρα" του, όπως άλλωστε θα συνέβαινε αν δεν το γνωρίζαμε καν. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δεν θα επιχειρούσαμε κάποια ενέργεια σχετικά με τη προστασία ενός ατόμου, αφού τα λάθη και οι επιπτώσεις τους μας διδάσκουν. Στη θέση όμως που βρισκόμαστε τώρα, ξέροντας δηλαδή πως πιθανον να συμβεί κάτι συγκεκριμένο σε ένα τόσο οικείο πρόσωπο δημιουργείται την ανάγκη να το προστατέψουμε.. Έτσι σκεφτήκαμε να κάνουμε κάτι πολύ απλό όπως μια προσευχή ή μία ευχή για να πάνε όλα καλά... Φίλε sevando, θα σύμφωνίσω απόλυτα μαζί σου στο ότι Βέβαια νομίζω ότι υπάρχει μια γενικότερη πίστη στην ίδεα πως στον κόσμο μας υπάρχουν θετικές και αρνητικές ενέργειες, οι οποίες "κινούν τα νήματα" και πηγάζουν είτε απο εμάς τους ίδιους, είτε απο μια ανώτερη δύναμη, είτε απο τη γη, κλπ... Όσο για το ατύχημα, ίσως και να ήταν σύμπτωση ίσως και όχι... Φίλοι μου, αυτή η περίπτωση είναι απο τις πρώτες που σκεφτήκαμε και εδώ πρέπει να τονίσω πως την περίοδο που έγινε το ατύχημα, το όνειρο είχε εντελώς ξέχαστει (είχαν περάσει και περίπου δύο χρόνια) και όπως χαρακτηριστικά είπε η ξαδέρφη μου:Πόση σημασία να δώσεις σε ένα όνειρο; Πάντως γνωρίζω πως η θεία μου έχει δεί και παλιότερα όνειρα που επαληθεύτηκαν στη συνέχεια. Τα ονόματά μας έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία για το όλο συμβάν; Αγαπήτη Δανάη, θεωρώ την ιδέα σου πολύ χρήσιμη και φυσικά θα την εφαρμόσουμε (αν και ήδη το κάνουμε)... Και αγαπητέ irenicus, η καλή διάθεση πάντα υπάρχει, αφού όπως είπες είναι η βασίκη προύποθεση για να πετύχει η οποιαδήποτε "επιχείρηση", είτε αυτή ειναι μαγική είτε όχι..

Καλησπέρα! Θα ήθελα να ζητήσω την βοήθειά σας για ένα θέμα που μ' εχει απασχολήσει τον τελευταίο καιρό. Θα μπώ απευθείας στο θέμα: Πρίν κάποια χρόνια μία θεία μου είδε στον ύπνο της έναν ιδιαίτερα γοητευτικό άνδρα, ο οποίος υποτίθεται πως ήταν ο "σατανάς", "διάβολος", "εξ' απο 'δω" (όπως θέλετε πείτε το)... Την περίοδο εκείνη είχε γεννήθει η μικρότερη ανιψιά της, στην οποια έχει τεράστια αδυναμία. Εκείνος λοιπόν ο "άνδρας" τη ρώτησε: "Το αγαπάς πολύ αυτό το παιδί;". Εκείνη του απάντησε πως ναί και αυτός της είπε: "Αυτό το παιδί δεν θα το χαρείς γιατί όταν θα πάει έξι χρονών θα το κάψω και θα καεί απο φωτιά στο σπίτι." Έκείνη του αποκρίθηκε:"Όχι δεν σε πιστέυω, λές ψέματα, δεν μπορείς να του κάνεις τίποτα." Και έτσι της είπε:"Θα σου αποδείξω τι μπορώ να κάνω οταν το παιδι πάει τριών χρονών." Τό όνειρο τελείωσε εκεί... Τελικά το κοριστάκι όταν έγινε τριών χρονών κάηκε με βραστό νερό σε όλο του το σώμα, ενώ το μπρίκι ήταν στα μέσα μάτια της κουζίνας και δεν το πείραζε κανείς πόσο μάλλον η μικρή που δεν το έφτανε κάν. Η μητέρα της είπε ότι το μπρίκι έμοιαζε να έπεσε απο μόνο του... Δεν ξέρω αν έχει ιδιαίτερη σημασία αλλά η ημερομηνία που έγινε το συμβάν ήταν 6/6/2006. Τώρα πιά είναι έξι χρονών και έγω με τις ξαδέρφες μου ανησύχουμε αρκετά και ψάχνουμε τρόπο να την προστατέψουμε σε περίπτωση που συμβεί ό,τιδήποτε... Είχαμε σκεφτεί πως ίσως η ημερομηνία σημαίνει κάτι και θα μπορούσε να πάθει αυτό που θα περιμέναμε στις 9/9/2009, επειδή η ημερομηνία είναι ανάλογη... Αν και έχουμε σκεφτεί τι περίπου μπορούμε να κάνουμε θα θέλαμε και κάποια άλλη πιο έμπειρη γνώμη.. Έχετε καμία ιδέα;

Ίσως είναι εντελώς ανόητο να αναζητούμε "κάτι" το οποίο δεν είναι καν χαμένο και να σύνανταμε, επίσης "κάτι" που βρίσκεται εκεί(γύρω μας, μέσα μας και είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και το αποτελούμε ταυτοχρονα), απο τη στιγμη που ξεκινήσαμε να υπάρχουμε. Πώς μπορεις να αναζητείς κάποιον που είναι μέσα στα πάντα και ταυτόχρονά είναι τα πάντα; Αφού ό,τι βλέπουμε, αγγίζουμε, ακούμε, οσφριζόμαστε, γευόμαστε, αισθανόμαστε και θεωρούμε, είναι ο θεός. Ό,τι είναι και δεν είναι ύλη... Η μόνη πραγματική αναζήτηση και συνάντηση είναι εκείνη με τη φύση μας. Εκεί είναι ο θεός!

Ποιός από μας γνωρίζει τον εαυτό του απόλυτα; Είμαστε συνήθως σίγουροι για τις αποφάσεις που παίρνουμε, τη στιγμή που τις παίρνουμε. Πόσες φορές όμως εκείνο που πράττουμε είναι εκείνο που πραγματικά θέλουμε; Είμαστε ικανοί να επιθυμούμε, να θεωρούμε και εντέλη το αποτέλεσμα της πράξης μας να μην μας εντυπωσιάζει όσο περιμέναμε... Μιά κατασταση ΙΣΩΣ εκτιμάται σωστά μετά το τέλος της. ΙΣΩΣ: γιατί υπάρχει κάποια άλλη κατάσταση που την στηρίζει, και στη ("στιγμιαία") σκέψη μας είναι η προσδοκώμενη. Σαν ύλη, αφήνουμε τη μεγαλομανεία να μας καταβάλλει και στην καλύτερη περίπτωση ισχυριζόμαστε πως γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Είμαστε όμως ο κοσμος... Η γή και ο ουρανός είναι μέσα μας, σαν δικό μας μέρος και ο ίδιος μας ο εαυτός. Αφού ο κόσμος είναι παντελώς άγνωστος σε εμάς, πως είναι δυνατό να γνωρίζουμε τον εαυτό μας; Στην ψευδαίσθηση όπου ζούμε τα γεγόνοτα είναι πιο πραγματικά απ' όσο φανταζόμαστε. Εκείνο που νομίζουμε ότι είμαστε, δεν είναι τίποτε άλλο απο μια παρανόηση και ίσως εκέινο που φαίνεται μισητό να είναι το πιο αγαπητό και "κατάλληλο"... Προσωπικά, όσα περισσότερα μαθαίνω, τόσο πιο άσχετη αισθάνομαι, και μές την ασχετοσύνη μου, γεννιέται και η επιθυμία να μάθω. Γίνομαι ανυπόμονη και πολύ συχνά συνειδητοποιώ πως "τρέχω" στη γνώση, αφήνοντας πίσω σημαντικές λεπτομέρειες. Γιατί όταν το κεφάλι μας γεμίζει συνεχώς με γνώσεις, τότε ή κατανοούμε την άγνοιά μας ή θεωρούμαστε(παιρνιόμαστε για) πολυμαθείς(και στη χειρότερη "παντογνώστες") Ισχύουν όμως αυτά; Ποιά η δική σας άποψη πάνω στο θέμα;

Η άγνοια, για την ακρίβεια, είναι η πηγή του "κακού". Ο αδαής του σεβασμού, της αγάπης,της εμπιστοσύνης, της συμπαράστασης, της φροντίδας είναι ο αυθάδης:Ο "κακός"... Η γνώση, αντίθετα, είναι εκείνη που γεννά την αλληλεγγύη και έχει τη δύναμη να φωτήσει το σκότος της άγνοιας των υπολοίπων...

Ρώτησα για την εκκλησία, σε περίπτωση ανάμνησης, παρόλο που δεν το νομίζω... Θα συμφωνήσω με τον Anor. Πρόφανώς είναι κάτι ψυχολογικό... Προσπάθησε να το "ξεκλειδώσεις" απ' το υποσυνείδητο σου και αντιμετοπισέ το ή δέξου το... Επικοινώνησε με τον εσώτερο εαυτό σου ώστε να ανακαλύψεις τι πραγματικά σε "κυνηγά", είτε είναι μια κατάσταση, είτε κάτι έξω απο σένα.

Νομίζω πως σε καταλαβαίνω απόλυτα φίλε Lainus... Έχω να ρωτήσω τα εξής: Γνωρίζεις αν σε κυνηγάει(εσένα ή το πρόσωπο που "ακολουθείς") κάποιος/κάτι συγκεκριμένο ή απλά φοβάσε; Έχεις ξαναμπεί στο τούνελ της εκκλησίας και εκτός ονείρου; Πρίν πόσα χρόνια (περίπου) χτίστηκε η εκκλησία; Θα σου πρότεινα να επιστέψεις εκεί συνειδήτα για να μάθεις περισσότερα, όπως το γιατί τρέχεις, που βρίσκεσαι και γιατί, ποιός είναι εκείνος που σε "καθοδηγεί"... Δεν είναι εύκολο αλλά κάνε μια προσπάθεια και τ' ότι είναι επαναλαμβανόμενο σημαίνει κάτι. Απο τη άλλη βέβαια, ίσως είναι κάτι ψυχολογικό... Μπορεί να έχεις αφήσει κάτι πολυ σημαντίκο στη μέση εδώ και χρόνια ή να φοβάσε να αντιμετοπίσεις στοιχεία του εαυτού σου... Όπως και να 'χει, το να ανακαλέσεις το όνειρο και να προσπαθήσεις να το ελέγξεις θα σε βοηθήσει πόλυ...

Ο ήλιος είναι φωτιά... Ποιος αναζητα τη σκιά στο σκοτάδι; Η φλόγα είναι ένα μέρος και παράλληλα η ίδια η φωτιά. Η λογική είναι και για τους ανθρώπους, όχι όμως για το θεό. Η λόγικη είναι μέρος του ανθρώπου, το συναίσθημα, το πνεύμα και η ύλη, το ίδιο... Αυτός είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι μέρος του θεού, το ίδιο και το ζώο, το φυτο, η θάλασσα... Αυτός είναι ο θεός. Πώς ν' αναζητήσεις τη φλόγα στη φωτία;

Γιατί η επιθυμία δεν ανήκει στις δυνάμεις τις ψυχής και της συνείδησης; Ό,τι βρίσκεται κάτω απο το θόλο της ύπαρξης: σκέψη, επιθυμία, θέληση, φαντασία, συναίσθημα, αίσθημα*, γνώση... είναι εκτός απο δυνάμεις και ικανότητες, στίγματα στον (κοσμικό) "χάρτη" που χαράκτηρίζει την "κίνηση" ενός συνόλου, σαν μια ξεχωριστή ζωή. Όλες αυτές οι παρατηρήσεις ανήκουν στην σκέψη που προέρχεται απ' την ύλη. Υλική σκέψη; Υλική συνείδηση; Σκέψεις που εκφραζονται ως συναισθήματα ανήκουν στη σκέψη της μή ύλης. Άϋλη σκέψη ή συνείδηση; Δεν διακρίνω τη διαφορά... *συναίσθημα και αίσθημα, για μένα έχουν διαφορετικη σημασία. Συναίσθημα: Γεννιέσαι για να το βίωσεις, η υπαρξή σου στηρίζεται σ' αυτό. Αν το αρνηθείς αντιστρέφεται... Αγάπη-Μίσος Αίσθημα: Επίπεδα αντίληψης της ύλης... Φόβος, οργή, έρωτας, συμπάθεια κλπ...

ούπςς... δημιουργία...

Η γέννηση είναι η δημιουργεία. Η δημιουργεία είναι η εξέλιξη. Η εξέλιξη είναι η αναγέννηση. Και η ύπαρξη σύνεχιζει ανάλογα στους αιώνες.Ο θάνατος είναι ο πατέρας της γέννησης και ο παππούς της αναγέννησης. Αν λάβει κανείς υπόψην του πως ο άνθρωπος "ανακυκλώνεται" τοτέ η ζωή και ο θάνατος είναι δύο έννοιες συνώνυμες. "Χάρη στο θάνατο των δέντρων οι λίμνες γεμίζουν ψάρια και λύκους τα βουνά. Και χάρη στο θάνατο αυτών, οι δρόμοι γεμίζουν απο ανθρώπους και ύστερα τα δάση αποκτούν ξανά δέντρα και φυτά." Ποιός έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει μια ζωή; Κανείς, εκτός απο εκείνον που πεθαίνει... Ποιός έχει το δικαίωμα να δώσει μια ζωή; Κανείς εκτός απο εκείνον που γεννιέται... Στη δυσανάλογη αρμονία του κόσμου μας, θάνατος και γέννηση εξισώνονται και δημιουργούν την ισσοροπία... Η φύση του ανθρώπου του δίνει τη θέληση και τη δύναμη να δημιουργεί τη ζωή. Αυτομάτως με τη δημιουργεία του αυτή σπέρνει και την καταστρόφη στο ιδιο του το παιδί... Υ.Γ: Συμφωνώ με όλους! :cheerful: Edit: Δεν υπάρχει ηθικό δίλλημα.!

Τη νοημοσύνη την έχει, την εμπειρία δεν έχει... Κάποιες ικανότητες του εγκεφάλου εξελίσσονται, ανοδικά και καθοδίκα, όσο το άτομο μεγαλώνει. Κερδίζει και χάνει με τον καιρό... Άν όμως αυτό το καλοσκέφτουμε, μήπως τελίκα καταλήγουμε στην μηδενική εξέλιξη των ικανοτήτων του (μέσου) ανθρώπινου εγκεφάλου; Πι.Ες:Μην παρεξηγείτε, το παθαίνω συχνα. (Το παραλήρημα που ανέφερε ο φίλος exikias)

'Υστερα απο την ξέναγησή μου σε ένα ναό σήμερα το πρωί, έπεσε το μάτι μου σε μια εικόνα του Αγίου Δημητρίου, έτσι μου δώθηκε η αφορμή να ρωτήσω(για το θέμα μας)... Η απάντηση που πήρα; -Ο Άγιος δεν σκότωσε άνθρωπο. Η εικόνα είναι συμβολική και εκείνος που φαίνεται να δολοφονείται, παριστάνει "το κακό". Όσων αφορά, την ευλόγια που έδωσε στο μαθήτη του... ήταν για να τον "φωτήσει" να αμυνθεί... Ιστορικά όμως αυτο ισχύει; Και γιατί σχεδιάστηκε άνθρωπος και όχι φίδι ή κατί άλλο, που παραδοσιακά συμβολίζει "το κακό";

Όπως και να 'χει ο "Άγιος" Δημήτριος έμμεσα ή άμεσα, αφαίρεσε απο άνθρωπο το σημαντικότερο δικαίωμα του. Ευλόγησε το μαθητή του αντί να τον αποτρέψει, αυτό νομίζω τα λέει όλα. Θα συμφωνίσω μαζί σου Σαμπρίνα. Κάτι τέτοιο, φυσιολογικά, θα έπρεπε να τον καθίστα δολοφόνο, αμαρτωλό για την ορθόδοξη εκκλησία...

Σαφέστατα. Ακόμη, όμως και οι κραυγές των πρωτόγονων είναι ένα είδος λόγου. Προφανώς δεν δημιουργήθηκε αλλά προϋπήρχε. Ένα βλέμμα ή μια κίνηση είναι λόγος... Τα ανθρώπινα είναι για τους ανθρώπους. Οι λέξεις "λειτουργούν" μόνο γι' αυτούς, η σημασία είναι για όλους.

Οι λέξεις είναι δημιουργήματα του ανθρώπου. Τη σημασία τους τη λαμβάνουν απ' τον ίδιο. Αν σου μιλήσω για τ' αστέρια, εσύ θα καταλάβεις αμέσως τι εννόω. Το υποσυνειδητό σου έμαθε να συνδιαζει τη λέξη με τη σημασία. Για αλλούς όμως είναι απλα, ορισμένες συγκεντρωμένες συλλάβες χωρίς καμία ουσία. Αυτό, άλλωστε είναι και στη πραγματικότητα. Άν δεν αισθάνεσαι ή κατανοείς ότι λές τότε αυτό είναι άχρηστο, για σένα τουλάχιστον.