Φοίνικας

Ανάλυση επί του αποκαλυπτικού τραγουδίου: Μοιάζω με βομβαρδισμένο τοπίο = Ομοιάζω (τονισμός του οτι το φαίνεται διαφέρει από το είναι) με βομβαρδισμένο τοπίο (δηλαδή με τοπίο που έχει φθαρεί, αλλά μόνο επιφανειακά, από φαινομενικά ισχυρότερες δυνάμεις) με ένα στιχάκι που είναι μουτζουρωμένο = Με έμφαση στις ουροβορικές καταστάσεις στις οποίες η δημιουργικότητα παραμερίζεται, χωρίς βέβαια να καταστρέφεται πλήρως. στης ζωής το τελευταίο θρανίο = Βουδιστική αναφορά, μιλάει για τις κάστες και την τωρινή μετενσάκρωση του τραγουδιάρη - μύστη. και με πουλί ξενιτεμένο… = Η Βουδιστική αναφορά συνδέεται με άλλες μετενσακρωτικές και εκπτωτικές δοξασίες. Συνδυάζει τον Κήπο της Εδέμ, με το σοκ από την διαρκείς εναλλαγές ζωών. Έχω πείσμα και γερό το στομάχι = Mιλάει για το dharma του, είναι εδώ με μια συγκεκριμένη αποστολή και θα την εκπληρώσει. σαν το Παύλο με την κάλπικη λύρα = Προφανώς μιλάει για τον Απόστολο και την σχέση του με τον Ιούδα. την αγάπη που έχω δώσει δε πήρα = Και για τον Χριστό που προσέφερε όλη την αγάπη του στον Ιούδα, αλλά αυτός τον πρόδωσε. έτσι το θέλησε η μοίρα….= Σαν όργανο της μοίρας, για να μπορέσει να εκπληρώσει ο Χριστός την αποστολή του. Ίσως ταυτίζει τον εαυτό του με τον Μάρτυρα Ιούδα, που θυσιάζεται και αμαρτάνει για έναν καλύτερο κόσμο. Άντε να σταθώ στα πόδια μου = Δηλώνει την διαδικασία του να θυμηθεί τις προηγούμενες ζωές του και να επανέλθει στον πυρήνα του αλλά και την ραθυμία που τον κρατάει πίσω ("άντε να") μετά από τόσα χτυπήματα = Μετά από τον πόνο πολλαπλών μετενσαρκώσεων. έχω ξεχάσει τα βήματα = Και τις μνήμες που ξεχνιούνται από ζωή σε ζωή. μα δε με παίρνει να πώ δε μπορώ = Αλλά που δεν μπορείς να αρνηθείς να τις ανακτήσεις. πρέπει να μπώ στο χορό…= Γιατί είναι ουσιαστικής σημασίας για την ισορροπία του Κόσμου. Μες το κόσμο μεγαλώνω τον άπονο = Βουδιστικές αναφορές, τα πάντα είναι πόνος. ποιός στ΄αλήθεια πέρνει αυτό που του αξίζει = Με εναρωτήσεις για την Θεία Δίκη δε το θέλω μα μου βγαίνει παράπονο = και για το κατά πόσο θα πρέπει να την αμφισβητούμε και να την παίρνουμε στα χέρια μας γιατι η ρόδα δε γυρίζει… = Ειδικά όταν φαίνεται οτι η ισορροπία έχει διαταραχθεί. Το Αποκρυφιστικό βιντεάκι τελειώνει με τον θάνατο του δυνάστη μετά από απανωτά πνευματικά, εσωτερικά και εξωτερικά χτυπήματα των ενσαρκωμένων χορευτών, οι οποίοι παρότι "φαίνεται" οτι είναι πολλοί, στην αρχή και στο τέλος εμφανίζεται μόνο ένας. Είναι επομένως ένας ο χορευτής, που μαζί με τις προηγούμενες ενσαρκώσεις του μεταφέρει το βάρος του στον δυνάστη, ο οποίος δεν αντέχει την πίεση και αποχωρεί για να ελαφρύνει το κάρμα του σε κάποια επόμενη ζωή.

Δεν είναι συνειδητοποίησης, είναι διαμάχης. Δεν λέει "Θα είμαι αυτό που θέλω να είμαι" ή "Είμαι αυτό που θέλω να είμαι" ή "Να είσαι αυτός που θέλεις να είσαι". Λέει "Δεν χρειάζεται να είμαι αυτό που θέλετε να είμαι". Απευθύνεται σε κάποιον αόριστο εχθρό. Κάποιον που θεωρεί οτι χρειάζεται να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Κάποιον που θέλει να είναι διαφορετικός από αυτό που είναι. Προσωπικά το θεωρώ έναυσμα πολέμου, και όχι απελευθέρωσης ή συνειδητοποίησης. Και αν κουβαλάει κάποια συνειδητοποίηση, κουβαλάει οτι ο κόσμος είναι εναντίον σου και πρέπει να σηκωθείς να τους πολεμήσεις. Να τους πολεμήσεις για αυτό που είναι και για αυτό που πιστεύουν. Να τους πολεμήσεις γιατί θες να είσαι κάτι διαφορετικό από ό,τι θέλουν αυτοί. Αυτό δεν είναι ελευθερία, είναι πόλεμος. Ένας πόλεμος που σε καθορίζει μεν, αλλά σε βάζει σε μια ασταμάτηση κατάσταση αντιπαράθεσης. Όπως σε αυτή που ήταν ο Μοχάμεντ. H ανελεύθερη η κοινωνία, που αποστρέφεται αυτούς που θέλουν να είναι ελεύθεροι, γιατί εκθειάζει και "ποθεί" την ελευθερία, αλλά είναι δειλή και ξεροκέφαλη και δεν γουστάρει να πληρώσει το τίμημα. That's War. Not Freedom.

Τις προάλλες, έπεσα πάνω σε έναν άντρα στον ηλεκτρικό. Ήταν άστεγος, τα ρούχα του μύριζαν, το δέρμα του ήταν σε άθλια κατάσταση, τα δόντια του είχαν σαπίσει, και, αν ίσχυαν όσα μου είπε -επειδή μιλήσαμε για κανένα πεντάλεπτο αφού του έδωσα ό,τι ήταν να του δώσω- είχε καρκίνο και είχε χάσει τα πάντα. Κρατούσε μια Καινή Διαθήκη. "Πίστεψε στον Χριστό και το αίμα του θα σε καθαρίσει από κάθε ασθένεια και από κάθε αμαρτία", έλεγε και ξανάλεγε, για τον εαυτό του. Το επικοινωνούσε στον εαυτό του, και το εδάφιο έπαιρνε πραγματικό νόημα και αξία από αυτό. Λίγο πριν φύγει μου ζήτησε να μου δώσει την Καινή Διαθήκη του για να του δώσω λίγα χρήματα παραπάνω. Του έδωσα ούτως ή άλλως. Δεν είχα ξαναδεί άστεγο να κλαίει. Καθαρίστηκαν οι ασθένειές του? Δεν νομίζω, ήταν του θανατά, και ούτως ή άλλως το εδάφιο είναι αλληγορικό. Αυτό λέω και για το "δεν χρειάζεται να είμαι αυτό που θέλετε να είμαι". Ναι, ψυχικά, συναισθηματικά και νοητικά όση δύναμη και τρόφη σκέψης θέλεις. Αλλά στον κόσμο μας, εδώ που δεν φτιάχνεις εσύ τους κανόνες είναι απλά λόγια. Ενθαρρυντικά λόγια για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, ναι, αλλά λόγια. Δεν έχει σημασία αν θα χρησιμοποιήσεις λέξεις, έννοιες, γεγονότα, επιχειρήματα ή παραδείγματα. Σημασία έχει να μπορείς να το τραβήξεις χωρίς να σπάσει. Στην κάζουαλ μορφή τους, όταν δεν ισχύουν για όλους και όταν δεν ασχολούμαστε με την εφαρμογή τους σε ακραίες καταστάσεις όλα ωραία φαίνονται.

Μχμ. Η βάση είναι στο "Θέλετε". Πίσω από το θέλετε υπάρχει ένα "Εσείς". Αν αυτό το "εσείς" είναι ευνοικό (πχ, οι γονείς ενός παιδιού που ενηλικιώθηκε* πριν κάποια χρόνια και πλέον είναι οικονομικά ανεξάρτητο) είναι.. σωστή σαν ιδέα. Δεν συμφωνώ ιδιαίτερα με την διατύπωση, αλλά σαν βάση είναι σωστό. Δεν είναι υπο-χρεωμένος (κάτω από χρέος) ο συγκεκριμένος*, οικονομικά ανεξάρτητος ενήλικας να ταυτίζεται με την εικόνα που έχουν δομήσει για αυτόν οι γονείς του στο κεφάλι τους. Όσο πιο πολύ τραβάμε το "Εσείς" όμως, τόσο πιο πολύ τραβιέται και η ιδέα. Δεν είναι κάτω από χρέος ένα εξάχρονο παιδί, του 2015, να είναι αυτό που θέλουν οι γονείς του να είναι? Ή η σχολική κοινότητα του? Ακόμα υπάρχει χώρος να στριμώξεις ένα "όχι" εκεί μέσα. "Ναι, σε έναν βαθμό οφείλει να διαμορφωθεί με βάση την εκπαίδευση και την ανατροφή του, αλλά όχι, δεν είναι υπό-χρεωμένο να αλλάξει τον ίδιο τον πυρήνα του επειδή κάποιοι άλλοι το θέλουν.. στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.. θεωρητικά τουλάχιστον, δεν είναι.". Και μετά πάμε στα βαριά. Είμαστε στο 2015. Ναι, δεν είσαι κάτω από χρέος να ανταποκρίνεσαι σε αυτό που θέλει το συλλογικό "Εσείς" του "Ανθρώπινου Συστήματος του 2015" να είσαι. Ναι, μπορείς να πετάξεις το όνομά σου, να ξεχάσεις την γλώσσα σου, να σταματήσεις να χρησιμοποιείς τις κοινωνικές παροχές, να απορρίψεις κάθε έννοια που οι "Εσείς" έβαλαν στο κεφάλι σου και σε διαμόρφωσαν. Γιατί αυτό θέλει το συλλογικό "Εσείς" του Ανθρώπινου Συστήματος του 2015 από εσένα. Αυτοί οι "Εσείς" δεν νοιάζονται για το αν είσαι ηθικός ή ανήθικος, όμορφος ή άσχημος, σωστός ή λάθος. Θέλουν να έχεις υπόσταση στην κοινωνία τους και να υπόκεισαι κάτω από τους νόμους τους (και αν δεν το κάνεις, είτε σε πιάσουν, είτε όχι, να θεωρείται οτι παρανομείς). Εκεί -γιατί μπορεί να τραβηχτεί κι άλλο- το "όχι, δεν χρειάζεται" αρχίζει να χάνει την σημασία του. Στην τελική, υπάρχουν άπεροι "Εσείς" στον κόσμο, και από ένα σημείο και μετά το ''Δεν χρειάζεται να είμαι αυτό που θέλετε να είμαι'' (ανεξαρτήτως του αν προσφέρει Motivation, φτιάχνει καλύτερους ανθρώπους, είναι μια όμορφη ιδεολογία κτλ) αρχίζει να ξεθωριάζει κάπως.

"Δεν χρειάζεται, αλλά θα είσαι." ~ Δύο χιλιάδες δεκαπέντε. https://www.colourbox.com/preview/1922416-eric-audras-altopress-maxppp-young-parents-with-girl-between-them-smiling-at-camera-portrait.jpg

Οι προτάσεις είναι σαν τις ράγες. Όσες περισσότερες τόσο περισσότερες πιθανότητες να μην πάει κάτι καλά με κάποια και να εκτροχιαστεί το τρένο. Επίσης είναι σαν τους μπουφέδες. Όσο περισσότερα φαγητά, τόσο πιο πιθανό είναι να εστιάσεις σε κάποιο και να χάσεις την γενικότερη ομορφιά του μπουφέ. ( and the train keeps derailing )

Ω, για δες. Όταν αποφασίσει αυτός/η/ο που σε έχει επιλέξει. (γιατί αν δεν σε έχει επιλέξει, δεν ασχολείσαι) -Αν αρχίσεις στην εφηβεία έχεις το plus του οτι επειδή δεν έχεις ριζώσει ακόμα στον κόσμο μπορείς να γίνεις κομμάτι της μαγείας, και να την μάθεις βάζοντάς την μέσα στο κεφάλι σου, όχι παρατηρώντας την εξωτερικά με το μικροσκόπιο. -Αν αρχίσεις μετά την ενηλικίωση έχεις το plus οτι επειδή έχεις ριζώσει στον κόσμο η μαγεία δεν μπορεί να μπει εύκολα στον πυρήνα σου, οπότε την μαθαίνεις παρατηρώντας τα μοτίβα της και χρησιμοποιώντας ότι θεωρείς οτι ταιριάζει στην οπτική σου για τον κόσμο. Γενικά, δεν πιστεύω στο να μένεις πίσω στα -όποια- ενδιαφέροντά σου, επειδή δεν έχεις ευνοικό περιβάλλον (εν μέρει και επειδή έτσι δεν θα το αποκτήσεις ποτέ). Ένας νεαρός άνθρωπος (δεν μου αρέσει ο όρος "παιδί" σε τέτοια θέματα, μου θυμίζει τους πληθυσμούς που λένε ακόμα τα αγόρια-παιδιά και τα κορίτσια-κορίτσια), που δεν έχει υποστηρικτικό περιβάλλον στα 10 του, δεν πρόκειται να το έχει ούτε στα 12, ούτε στα 16, ούτε στα 20 του. Ουσιαστικά δεν μιλάμε για ένα άτομο που περιμένει να "μεγαλώσει", μιλάμε για ένα άτομο που περιμένει να τρέξει μακριά από το περιβάλλον του ώστε να ξεσπάσει, την στιγμή που θα βρεθεί ελεύθερο. Και αυτό είναι άρρωστο. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ασχολείται με ό,τι θέλει, σε όποια ηλικία θέλει. Ναι, μπορεί να είναι τραυματικό για έναν νεαρό άνθρωπο να ασχοληθεί με κάτι κοινωνικά/οικογενειακό κατακριτέο -κρυφά- και να μην το παρατήσει, αλλά οι πληγές που του προκαλούνται δεν είναι μόνο από την άρνηση του περιβάλλοντός του, είναι και από τις προσπάθειές του να δημιουργήσει ένα νέο περιβάλλον, που να ταιριάζει καλύτερα στα θέλω του και στις ανάγκες του. Μπορεί να μην του βγει εύκολα, και αυτό είναι λογικό, μιας και κανένας δεκάχρονος άνθρωπος δεν έχει τις κοινώνικές δεξιότητες να φτιάξει από το μηδέν ένα νέο περιβάλλον, αλλά στην τελική, είναι απόλυτο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να αναδημιουργεί το περιβάλλον του για να τον καλύπτει (και αυτή σε μεγάλο βαθμό είναι και η λειτουργία της Τέχνης, να μεταμορφώνει εσένα και τον κόσμο γύρω σου, και να σε βοηθάει να εναρμονίζεσαι με τον Κόσμο).

Γειααα. Sure thing, πραγματικά Ονόματα? Ουυυ, παντού. Kay kay. Καλωσόρισες.

Έχει όνομα αυτό/ς/η που σου έστειλε το κάλεσμα?

Η κλίμακα όσον αφορά τα έντομα που δεν συμπαθώ για εμένα πάει ως εξής: 1. Αν μπορείς, φεύγεις. 2. Αν δεν μπορείς, προσπαθείς να το κάνεις να φύγει. 3. Αν δεν μπορείς, προσπαθείς να τον τρομάξεις για να φύγει. 4. Αν δεν μπορείς, προσπαθείς να τον σκοτώσεις, ελπίζοντας να φύγει. 5. Αν δεν μπορείς, το σκοτώνεις. Τώρα, από εκεί και πέρα, για μένα, εξαρτάται από το μέγεθος, την πρόθεση και τα φυσικά όπλα που έχει το καθένα. Ένα αραχνάκι πχ, θα πονέσει η καρδιά μου να το πειράξω γιατί ξέρω οτι και να με αγγίξει δεν θα το νιώσω καν, ενώ το πιθανότερο είναι οτι είναι στον χώρο μου ή γιατί ψάχνει φαγητό ή επειδή αυτός είναι όλος ο κόσμος του. Οπότε το πολύ πολύ να το βγάλω στα φυτά μου, με αγάπη και προδέρμ. Αυτά τα σιχάματα τις κατσαρίδες όμως, που είναι αρματωμένες με γυαλιστερό μαύρο armor, δύο φρικουλιάρικες κεραίες, πόδια που τις κάνουν να τρέχουν σαν ανάποδο γαμώτο και φτερά που για να προβλέψεις τι θα κάνουν πρέπει να είσαι oracle του Cthulhu όχι απλά θέλω, απαιτώ να είναι έξω από το domain μου. Δεν με νοιάζουν στον δρόμο, εκεί απλά θα πάω παραπέρα. Αλλά όταν έχουν εισβάλει σε προσωπικό μου χώρο "όξωωω". (γενικά θεωρώ τις κατσαρίδες μαζί μετις ακρίδες τα απόλυτα anti-human έντομα) . Υ.Γ. Ο Gamer μέσα μου θέλει να προσθέσει οτι κάτι απρόβλεπτο, σιχαμερό, που δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σου και αντιδρά και μόνο που το πλησιάζεις είναι κάτι που ή το σκοτώνεις και παίρνεις exp ή αλλάζεις περιοχή για να μην το έχεις μπροστά σου το ρημάδι.

Πολύ "the Secret" μάνα μ'. Ο φόβος είναι το αποτέλεσμα συγκεκριμένων ορμονών που ερεθίζουν το ένστικτο του fight, freeze or flee. Τι άλλο κάνει να συμβαίνει πέρα από το να ερεθίζει τα ένστικτα των άλλων αρπακτικών, όταν βλέπουν τα θηράματά τους να έχουν παγώσει ή να προσπαθούν να διαφύγουν? Πολύ Καστανέντα μάνα μ'. Γιατί ο φόβος να είναι αρνητικό συναίσθημα? Primeval αταβιστικό ναι, αλλά αρνητικό? Επίσης.. Σου έχει τύχει ποτέ να πέσεις πάνω σε οντότητα που τρέφεται με ενέργεια? Mind the difference. Ένας πανκ νταής που φτιάχνεται με το να κάνει άλλα άτομα να φοβούνται δεν τρέφεται με την ενέργεια του φόβου τους, τρέφεται από το οτι κατάφερε να τους προκαλέσει το συγκεκριμένο συναίσθημα, και από την ευχαρίστηση του οτι το βιώνουν. Έχεις βρει κάτι παρόμοιο που να τρέφεται καθαρά από ενέργεια? Μόνο μέσω των σκεψεών του? No he doesn't. Mπέρδεψες δύο πράγματα 1.To αόρατο πλέγμα ανάμεσα σε όλα τα έμβια πλάσματα είναι μια μαγκιά που επιτρέπει σε όλα τα έμβια πλάσματα να επικοινωνούν σε ένα βαθύτερο επίπεδο (το οποίο ίσως δεν μπορούν καν να αντιληφθούν), ακόμα και αν δεν έχει δει ποτέ το ένα το άλλο. 2.Και το γενικότερο πλέγμα ισορροπίας, στο οποίο ο άθρωπος έχει τεράστια επιρροή και επιλέγει να την χρησιμοποιεί σαν σαδιστικό τρίχρονο με ψυχολογικά προβλήματα. Το πρώτο είναι εξωφρενίκ, και υπερλοτζίκ. Το δεύτερο είναι απολύτως αποδεκτό.

Tενξ ^^ Κι εγώ, γι'αυτό το αποκάλεσα τρύπα Το "πρόβλημα" είναι οτι βιολογικά αυτή την στιγμή αυτό δεν υποστηρίζεται. Μπορείς να πεις οτι.. ένας σκύλος -ας πούμε- μπορεί να διαβάσει την γλώσσα του σώματός σου και να επηρεαστεί ανάλογα, ή ένα κοκατίλ (παπαγάλος) να εξημερωθεί πιο εύκολα από άτομα που το αντιμετωπίζουν με αυτοπεποίθηση και αγάπη αλλά το οτι ο άνθρωπος μπορεί να επηρεάσει άλλους οργανισμούς μέσω των συναισθημάτων του, ηθελημένα και χωρίς να υπάρχει οπτική επαφή.. Μμ.. Δύο ενδιαφέρουσες ιδέες που είχα επεξεργαστεί στο παρελθόν ήταν του "αόρατου πλέγματος" ανάμεσα σε όλα τα έμβια πλάσματα και του γνωστού "nothing is true, o άνθρωπος μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο όπως γουστέρνει να ούμε". Δεν μπαίνω στην διαδικασία να υποστηρίξω καμία από τις δύο, είναι εξωφρενικές

Eίσαι (είμαστε) μια μίξη υδρογόνου, οξυγόνου, άνθρακα, καλίου, αζώτου, ασβεστίου, φωσφόρου, θείου, μαγνησίου, χλωρίου (κτλ) με, πέντε ατελείς αισθήσεις, περιορισμένη δυνατότητα ανάλυσης και δυνατότητα να καταννοήσουμε τον ψυχισμό των οργανισμών γύρω μας που φτάνει στον πάτο. Εσύ που είσαι άνθρωπος, με βάση την ανθρώπινη λογική σου μπορείς ελεύθερα να βγάζεις το συμπέρασμα οτι για τους ανθρώπους καλό = οφέλιμο και κακό = βλαβερό. Για τα υπόλλοιπα όντα όμως, από την στιγμή που δεν έχουμε την δυνατότητα να μπούμε στο κεφάλι τους και να μάθουμε πώς βλέπουν την συγκεκριμένη έννοια, ή ακόμα και αν συμπεριλαμβάνεται στην οπτική τους -λόγω έλλειψης πληροφοριών- μπορείς να προβάλεις μόνο γνώμη. Όχι γνώση/εις, γνώμη. Και η γνώμη είναι ανθρωποκεντρική.

Εστιάζω στην τρύπα: "Φοβάμαι κάτι -> Δεν θέλω να μου συμβεί -> Μου συμβαίνει -> Συνεχίζω να το φοβάμαι -> Δεν θέλω να μου συμβεί -> μου ξανασυμβαίνει -> ..." Η τρύπα είναι στο εξής. Εσύ, με τις δυνάμεις ενός ζωντανού ανθρώπινου οργανισμού φοβάσαι κάτι/δεν θέλεις να σου συμβεί κάτι. Αυτό, πριν πάμε στα παραφυσικά, σημαίνει τρία απλά πράγματα: 1) Ο οργανισμός σου διαφωνεί με κάτι που κάνεις. 2) Πας κόντρα στον οργανισμό σου, 3) Αλλά αντί να το κάνεις σωστά και να εξαλείψεις την φοβία, απλά την θάβεις, η φοβία πολλαπλασιάζεται και εσύ κολλάς σε μια λούπα φόβου. Προσφέρεις στον φόβο σου δωρέαν χώρο στο μυαλό σου, και ο φόβος σου τον καταλαμβάνει ευχαρίστως. Πάμε στα παραφυσικά τώρα, και στην τρύπα. Όσο δεν μιλάμε για έμβια, ναι, είναι πολύ πιθανό η υπερ-εστίασή σου στον φόβο σου να σε κάνει να πέφτεις ξανά και ξανά σε προβληματικές καταστάσεις, οι οποίες θα τροφοδοτούν τον φόβο σου, θα του προσφέρουν ακόμη περισσότερο δωρεάν χώρο στο μυαλό σου και μετά από ένα σημείο πιθανώς σε αφήνουν -πρακτικά- τυφλή απέναντι σε οποιονδήποτε άλλο δρόμο, εκτός από αυτόν που σου προβάλει ο φόβος σου. Αλλά. Αν μιλάμε για έμβια, το πράγμα αλλάζει κατά πολύύ. Μπορεί ο φόβος σου να τραβήξει κοντά σου άλλους ζωντανούς οργανισμούς σε μεγαλύτερους αριθμούς? Μπορεί να μπει στο σύστημα αποφάσεών τους και να τους κάνει να προτιμήσουν εσένα σαν στόχο? Μπορεί να κάνει εσένα να μπεις στο δικό τους κανάλι δράσης και να σε αφήσει πιο ευάλωτη από ό,τι οι υπόλλοιποι? Μπορεί να επηρεάσει κάποιου είδους αόρατο υπερ-ζωικό πλέγμα και να αλλάξει την θέση σου στον κόσμο? Ντεν ξεύρω. Γι'αυτό και δεν έχω απάντηση για τις τσούχτρες.

Nop. Γι'αυτό είπα οντοκεντρικό = ανθρωποκεντρικό. Δεν ξέρουμε πώς σκέφτεται ένας δαίμονας, ένα τζίνι, μια αμοιβάδα, ένας βάτραχος του αμαζονίου, η γάτα μας κτλ. Ναι, μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα παραπάνω, και πολλά περισσότερα σαν βάση αντί του ανθρώπου, αλλά η λογική που χρησιμοποιείς και τα αποτελέσματα που θα βγάλεις θα έχουν ανθρωποκεντρική λογική.

To πρόβλημα (το προσωπικό μου πρόβλημα) με το ον, είναι οτι είναι ανθρωποκεντρικό ως έννοια. Είτε το χρησιμοποιήσεις για φυσικά στοιχεία (ζώα, φυτά, ανθρώπους κτλ), είτε για υπερφυσικά (θεούς) εμπεριέχει πάντα το ανθρωποκεντρικό στοιχείο οπτικής. Συνεπώς, αν μπεις στην διαδικασία να ορίσεις με βάση κάτι ανθρωποκεντρικό το καλό και το κακό, θα έχεις έναν ανθρωποκεντρικό ορισμό (του καλού και του κακού). Θα μπορέσεις να το εκφράσεις ως κατάσταση, ως αποτέλεσμα πράξεων, ως αντίστοιχο του βλαβερού και του οφέλιμου κτλ. Και ανθρωποκεντρικά θα είναι σωστό. Μετά (πάντα ανθρωποκεντρικά) θα φτάσεις και στα φιλοσοφικά άκρα. Στο οτι το καλό και το κακό αντιμάχονται στις απόλυτες μορφές τους ή/και στο οτι δεν υπάρχει καλό και κακό, αλλά υπάρχει κάτι διαφορετικό, είτε ως μίξη του καλού και του κακού, είτε ως κάτι εντελώς διαφορετικό. Αλλά είναι ανθρωποκεντρικό το καλό και το κακό? ^.- Υ.Γ. Η.. έννοια και "επιρροή" των χριστιανικών δαιμόνων, των αρχαιοελληνικών κακοδαιμόνων, των Βόρειων κακοποιών ξωτικών, των Δυτικών πονηρών/εκδικητικών θεοτήτων, των Ανατολικών τζίνι κτλ με κάνει να διαστάζω να απαντήσω ναι στο παραπάνω.

Είναι κρυμμένη αναφορά στην ομοφυλοφιλία. Κατάλαβε μέσω ταύτισης με την μέλισσα οτι αυτό που άλλους τους ευχαριστούσε, αυτόν θα τον σκότωνε.

Γνώμη μου είναι οτι η έννοια του "όντος" (όχι του Όντος*) είναι ασύμβατη με τις έννοιες του "καλού" και του "κακού". Όταν βάζεις το καλό και το κακό κάτω απο υποκειμενικό φίλτρο/ λογικό-φιλοσοφικό πλαίσιο το μετατρέπεις αυτόματα σε "οφέλιμο/βλαβερό", "δημιουργικό/καταστροφικό" κτλ, αφαιρώντας του την απόλυτη σημασία του. Οι Μανιχαίοι το έβλεπαν ως απόλυτες, προαιώνιες αληλλοσυγκρουόμενες καταστάσεις που ξεπερνάνε κατά πολύ τα ανθρώπινα μέτρα, με τους ανθρώπους να επιλέγουν απλά παράταξη. Kαταστάσεις τις οποίες μπορούσες να χαρακτηρίσεις μερικώς (σύνθεση/αποσύνθεση, δημιουργία/καταστροφή, οφέλιμο/βλαβλερό, δίκαιο/άδικο κλπ) αλλά δεν μπορούσες να συνειδητοποιήσεις στην βάση τους. Δεν συμφωνώ σε ιδιαίτερα σημαντικό βαθμό μαζί τους, αλλά έχουν δίκιο (θεωρώ) στο οτι είναι έννοιες πολύ μεγάλου πλάτους και δεν μπορούν να οριστούν επιτυχώς και απόλυτα. * (σε περίπτωση που μιλάμε για Ον, επίσης μιλάμε για κάτι που δεν μπορούμε να βιώσουμε απόλυτα ή να ορίσουμε απόλυτα επιτυχώς, γιατί επίσης ξεπερνάει τα όριά μας).

Well, φαίνεται οντοκεντρικός ορισμός. Οι μανιχαίοι θα διαφωνούσαν.

α.To "προφητικό" περιλαμβάνει την έννοια της "υπερβατικής πρόβλεψης". (και υποννοεί της ύπαρξη κάποιου εξίσου "υπερβατικού αντιληπτικού μηχανισμού). β. Αυτό που περιγράφεις περιλαμβάνει την έννοια ενός "ασυνειδήτου" που για κάποιον λόγο είναι πιο "έξυπνο" από τον κάτοχό του -και τον ενημερώνει όποτε του ξεφεύγει κάτι σημαντικό. Παραδείγματα για το άλφα: Eίμαι ένας "απλός" βραδύγλωσσος βοσκός, αλλά είδα στο όνειρό μου οτι η Αίγυπτος θα έχει εφτά χρόνια ευημερίας και εφτά χρόνια τρομακτικής ξηρασίας. Και έγινε. Είμαι μια "απλή" αγράμματη γυναίκα, αλλά είδα στο όνειρό μου οτι η κόρη μου θα παντρευτεί γιατρό και θα μείνουν σε ένα σπίτι που απ΄έξω θα έχει δύο μεγάλα δέντρα και θα κάνουν τρία παιδιά. Και έγινε. Είδα οτι ο θείος μου με παίρνει αγκαλιά και μου λέει να είμαι καλό κορίτσι και να προσέχω την αδερφή μου. Το πρωί η μητέρα μου, μου λέει οτι ο θείος μου πέθανε. Παραδείγματα για το βήτα: Είχα ένα φίδι για κατοικίδιο και περπατούσαμε σε έναν τεράστιο αγρό, με πολύ έντονα χρώματα. Σε κάποια φάση του λέω βρε Μπάμπη, πάμε δεξιά? Με δαγκώνει, νιώθω πόνο και ξυπνάω. Ένα μήνα αργότερα ο φίλος μου που συνεργαζόμασταν επαγγελματικά με παρατάει "αναπάντεχα". Είμαι γεωργός και βλέπω οτι στέκομαι μπροστά στην αποθήκη με το σιτάρι μου, η οποία είναι άδεια επειδή έχουν καταφάει τα πάντα ποντίκια. Όντως ποντίκια μου τρώνε μέρος της παραγωγής. Βλέπω ένα μαύρο σύννεφο να με πλακώνει και νιώθω μια απίστευτη μελαγχολία. Όντως, περνάω μια μεγάλη περίοδο θλίψης. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο (εκτός των πολλών άλλων) είναι οι διαθέσιμες λογικές συνδέσεις. Ο βοσκός δεν θα μπορούσε με συμβατικά μέσα να συμπεράνει οτι θα ακολουθήσουν 7 χρόνια ευημερίας και 7 ξηρασίας. Η γυναίκα δεν θα μπορούσε να γνωρίζει το ακριβές επάγγελμα αυτού που θα παντρευτεί η κόρη του, ούτε το πώς θα ήταν ο κήπος του σπιτιού τους, ούτε πόσα παιδιά θα έκαναν. Ούτε το κοριτσάκι μπορούσε να ξέρει οτι πέθανε ο θείος της. Είναι πράγματα που απαιτούν την ύπαρξη κάποιου υπερβατικού "αισθητηρίου οργάνου", κάποιας "υπερφυσικής βοήθειας" ή γενικά κάποιου πράγματος που ξεφεύγει από τα συμβατικά ανθρώπινα δεδομένα. Ο γεωργός είναι το όριο ανάμεσα στα δύο. Είχε λογικές συνδέσεις διαθέσιμες αλλά το οτι συνέβη αυτή που είδε, και όχι κάποια άλλη, κάνει την υπόθεση περίεργη. Το φίδι που προδίδει τον άντρα έχει να κάνει με πράγματα που ο άντρας αρνιόταν να συνειδητοποιήσει, αλλά το μυαλό του είχε γνώση, ενώ το μαύρο σύννεφο είναι αυτό που λες, μια εσωτερική κατάσταση που αναδύεται και σκάει με τον καιρό. Σχόλιο: Αναρωτιέμαι αν το πρόβλημά σου είναι περισσότερο ετυμολογικό παρά πρακτικό. Παρατηρώ οτι χρησιμοποιείς τον όρο "προφητικό" αποστραγγιγμένο από την μεταφυσική του σημασία και αυτό ίσως μπερδεύει την γενικότερη συλλογιστική σου. Ίσως να ήθελες να κοιτάξεις καλύτερα τους όρους που χρησιμοποιείς και να τους ορίσεις (για λίγο) όσο πιο συγκεκριμένα μπορείς (βλέποντας πώς χρησιμοποιούνται και γενικότερα και από ποιούς).

Oι Χριστιανοί δεν γιόρταζαν γενέθλια στην πρώτη εκκλησία, το θεωρούσαν παγανιστική συνήθεια. Γιόρταζαν κυρίως τον θάνατο, την αρχή της μεταθανάτιας ζωής (το "καλόν τέλος" -όπως βρέθηκε και στο μοναστήρι του Άγιου Λωτ-). Χριστιανικά, η μεγαλύτερη και πανηγυρικότερη εορτή είναι η ημέρα θανάτου, με μερικά από τα πιο δοξαστικά και χαρούμενα-επιβλητικά τροπάρια να ακούγονται εκεί. (ανεξαρτήτως του οτι διάφοροι ό,τι να'ναι κληρικοί επιλέγουν να τα κάνουν να ακούγονται σαν να ζουλάς ποντίκι. Η επέτειος γέννησης.. To be honest, σε ηλιακές θρησκείες με παραπέμπει, (τοποθετείς την αρχή της άνοιξης/αναγέννησης φύσης στην αρχή της προσωπικής πνευματικής/βιολογικής σου άνοιξης) αλλά είναι απλά ένα wild guess, δεν ξέρω. Τα γενέθλια (αντίθετα με την ονομαστική εορτή τώρα τελευταία) τα έβρισκα πάντα πολύ μελαγχολικές γιορτές. Ο λόγος που θα έβαζα εγώ είναι 1) Ανασκόπηση του τελευταίου χρόνου, 2) Σημεία αναφοράς για την πορεία στον χρόνο, 3) Υπενθύμιση οτι κάποια στιγμή θα πεθάνεις, 4) Αιτία να έρθει κοντά η "οικογένεια".

H θρησκεία ως οργανωμένη ομάδα πιστών, πραγματικής θεότητας /πραγματικών θεοτήτων.

Οργανωμένους, βεβαίως. Ανοργάνωτους ουυυυ. Άιντε, θα βάλω έναν να μιλήσει. Όχι τόσο καλά. Έχω περάσει πάρα πάρα πολλές φάσεις που είχα πολύ περισσότερα και πολύ λιγότερα από όσα έχω τώρα. Ή τώρα.. Ή τώρα. Ή το σε λίγο τώρα. Αυτό, σε συνδυασμό με το οτι σε κάθε φάση ο "εαυτός" μου έβγαζε πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά.. γουέλ.. δημιουργεί προβλήματα. Ο εαυτός μου που δεν σκεφτόταν ποτέ νοητικά-λεκτικά θα εκνευριζόταν πολύ με τον τωρινό μου εαυτό, που σκέφτεται. Ο εαυτός μου που λάτρευε την μαγεία, και μισούσε τις θρησκείες θα ενοχλούταν πολύ με τους πρόσφατους εαυτούς μου που εστιάζουν περισσότερο στον θεό και στην θρησκεία. Ο εαυτός μου που περιπλανιόταν με τα 8ωρα έξω θα ενοχλούταν πολύ με το οτι αυτή την στιγμή γράφω αυτό αντί να είμαι κάπου στην Ακρόπολη και να κοιτάζω από ψηλά στην Αθήνα. Μαζί του θα συμφωνούσε ο ιπποτικός, αλλά με την διαφορά οτι αντί να "θαυμάζω" την Αθήνα, θα έπρεπε να ψάχνω τους "δικούς μου". Και αυτό θα το θεωρούσε εσχάτη προδοσία ο παιδικός μου εαυτός -όντας ερωτευμένος- αλλά γενικά θα θαύμαζε όλους τους υπόλλοιπους. Γουέλ.. Εκτός από τον αποτυχημένο μυστικιστή. Αυτός δεν ξέρω καν που ακριβώς είναι, μάλλον ακόμα τρέχει, ή.. Ή τον αδικεί ο τωρινός μου εαυτός και πρέπει να τον δεχτώ σαν έναν πολύ σοβαρό λόγο που έχω δομή στον λόγο μου. Χμ.. Έπρεπε να είχα πάει Ψυχολογία γαμώτο. Υ.Γ. Α, ξέχασα. Ο βαθύτερος εαυτός μου τα διαβάζει όλα αυτά και χαμογελάει ευγενικά, σε στυλ "Καλό μου παιδί, που θα πάει, θα σου μάθω δύο πράγματα". Ο ακόμα βαθύτερος χαμογελάει ακόμα περισσότερο, σε στυλ "Καλά μου παιδιά, come to me, we can be gods". Και ο ακόμα βαθύτερος δεν ξέρω τι λέει, συνήθως πέφτω σε τοίχο κάπου εκεί, και όταν βγαίνει για δηλώσεις καταλήγω champion-priest, να αυτο-αναφλέγομαι.

Λέγεε

Πνεύμα ίσως. (>κάνει πνεύμα) Αν και νομίζω οτι το πρόβλημα δεν είναι τόσο με την λέξη, όσο με την μη-λεκτική αίσθηση που ακολουθεί την λέξη.