Dalia

Και αν η φύση μου είναι ανήθικη; τι γίνεται τότε; πρέπει ή δεν πρέπει να συντονιστώ μαζί της. Όσο παρατηρώ ανθρώπους και τον εαυτό μου, τόσο πείθομαι ότι η φύση μας είναι ανήθικη. Έχουμε την τάση να κάνουμε κακό παρά καλό, να βλάψουμε παρά να ωφελήσουμε τους άλλους. Η ηθική είναι αυτό που μας συγκρατεί φαινομενικά τουλάχιστον, από το να μην εκδηλώνουμε το μέσα μας προς τα έξω. Είναι σαν μάσκα που μας προστατεύει και διευκολύνει τις μεταξύ μας συναλλαγές, απαραίτητη για να υπάρχει ισορροπία. Το ότι ασπάζεται κάποιος έναν ηθικό τρόπο ζωής δε σημαίνει ότι είναι ηθικός αλλά προσαρμοστικός.

Καλημέρα και καλό φθινόπωρο να έχουμε ! Εδώ και καιρό σκεφτόμουν περι ελεύθερης βούλησης. Κατα τη γνώμη μου δεν υπάρχει ελευθερία καμιά στη βούλησή μας , αυτό που νομίζουμε ελευθερία είναι μια πλάνη. Έχω προσπαθήσει να εμβαθύνω σε αυτό, προσπαθώντας να θυμηθώ τον εαυτό μου παιδί και εκεί έχω ανακαλύψει ίχνη αυθεντικότητας της βούλησης. Μεγαλώνοντας χάνεται αυτό , η βούλησή μας διαμορφώνεται από τη βούληση των ανθρώπων που μας μεγαλώνουν και που μας μαθαίνουν να ζούμε τη ζωή μας σύμφωνα με τη δική τους βούληση, η οποία είναι και αυτή επηρεασμένη από τη βούληση των προηγούμενων. Κάποιες φορές ίσως είναι απαραίτητη αυτή η κατάσταση για τη συνέχεια του κόσμου; γιατί η ελευθερία της βούλησης μπορεί να ακούγεται θετική στα αυτιά μας αλλά κρύβει κινδύνους; Όταν και αν καταλάβουμε αυτή την έλλειψη ελευθερίας, ίσως με ενεργή προσπάθεια αποτινάξουμε από πάνω μας την ξένη επιρροή, κατόρθωμα δύσκολο γιατί πολλά ξένα στοιχεία τα κουβαλάμε μαζί μας καιρό και τα νομίζουμε δικά μας... Μετά μπαίνεις σε φάση ελέγχου και διάκρισης. Τι είναι δικό μου, τι είναι δανεικό, τι ταιριάζει με αυτό που θέλω να είμαι, τι δεν ταιριάζει. Κάνουμε ένα συμμάζεμα και ξεδιάλεγμα του εαυτού μας, όπως κάνουμε στα σπίτια μας κάθε άνοιξη και φθινόπωρο... Το αποτέλεσμα αξίζει γιατί μοιάζει με ξύπνημα από βαθύ ύπνο και μετά είσαι σε εγρήγορση. Όταν κάτι συμβαίνει μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς καλύτερα, να αντιδράσεις ή να μην κάνεις τίποτα. Να ανακαλύψεις αν όχι τον εαυτό σου κάποια αληθινά κομμάτια του.

Μπορεί να μην είναι δυνατό να μπεις στο κεφάλι του κάθε άλλου που δηλώνει ότι είναι άθεος, χριστιανός κλπ εδώ κάποιες φορές δεν ξέρουμε τι γίνεται στο δικό μας κεφάλι. Όμως από τον τρόπο που ζει τη ζωή του μπορείς να κρίνεις τι άνθρωπος είναι. Οπότε δεν χρειάζεται κάποιος να δηλώσει άθεος αν τον γνωρίσεις καλά το καταλαβαίνεις και το συμπεραίνεις από το πώς αντιμετωπίζει καταστάσεις που του συμβαίνουν. Τουλάχιστον αυτό έχω συμπεράνει.

Καλημέρα Rasputin. Θα απαντήσω στην αρχική σου ερώτηση γιατί το θέμα ξέφυγε. Κάποιος που δηλώνει άθεος και η όλη στάση ζωής του αποδεικνύει ότι είναι άθεος δεν ασχολείται με πνευματισμό, ούτε αποδέχεται ότι υπάρχουν οντότητες, πνεύματα και ανεξήγητα φαινόμενα. Από την άλλη ο άθεος μπορεί να είναι εσωτεριστής , με την έννοια του ανθρώπου που προσπαθεί να βελτιώσει τον εαυτό του δουλεύοντας τα ελαττώματα που έχει. Έχω γνωρίσει τέτοιο άτομο. Δε νομίζω ένας άθεος να ήθελε να γίνει μέλος του Αβάπτιστου, γιατί η θεματολογία του φορουμ δεν τον ενδιαφέρει καθόλου. Θα ήταν χάσιμο χρόνου για αυτόν.

Ευχαριστώ πολύ, αν και πέρασε καιρός, για τον τρόπο που έκανες κατανοητά τα ερωτήματά μου Αρχάγγελε. Χρειαζόμουν τις διευκρινήσεις και τα παραδείγματα για να κατανοήσω καλύτερα κάποια θέματα. Κατάλαβα τη διαφορά και έχω βιώσει τις αλλαγές εφαρμόζοντας τις πληροφορίες στην πράξη. Πριν λίγους μήνες είχα μια αφυπνιστική εμπειρία. Πόσο αυθεντικό είναι το συναίσθημα της συνειδητοποίησης ότι η πραγματικότητα λειτουργεί με μηχανισμούς που όταν ανατρέπονται αποκαλύπτουν μια πραγματικότητα τελείως διαφορετική... και πόσες πόρτες ανοίγονται μετά από την κατανόηση των μηχανισμών.

Καλημέρα Αρχάγγελε! Θεωρώ ότι ο 'Ανθρωπος είναι εφικτό να νιώσει ικανοποίηση και ξέρει πώς να το κάνει, ενώ ο άνθρωπος είναι ανέφικτο να νιώσει ικανοποίηση γιατί την αναζητά με λάθος τρόπο. Η απληστία δεν γεννά ικανοποίηση αλλά την ψευδαίσθηση ότι είναι κάποιος ικανοποιημένος. Αυτό φαίνεται στο ότι ο άνθρωπος εδώ και χιλιάδες χρόνια θεωρεί την απόκτηση και συσσώρευση υλικών αγαθών ως τον απόλυτο στόχο όπως φαίνεται στο παράδειγμα του Ουτις. Ένας στόχος όμως που κάθε φορά που επιτυγχάνεται αντί να δημιουργεί αίσθηση πληρότητας τον αδειάζει γιατί η ικανοποίηση είναι προσωρινή. Αυτή είναι η κοινωνία στην οποία ζούμε, αυτό και το περιβάλλον στο οποίο καλούμαστε να δράσουμε. Έχουμε τα πάντα και όμως δεν είμαστε ικανοποιημένοι γιατί κάποιοι άλλοι έχουν περισσότερα από εμάς... πόσες φορές το έχω παρατηρήσει αυτό στους γύρω μου και σε μένα την ίδια... Πόσες φορές έχω επιθυμήσει άχρηστα πράγματα αντί να νιώσω βαθιά μέσα μου ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω, για τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν, για όλα αυτά που χαίρομαι καθημερινά και μπορώ να τα απολαύσω χωρίς κόστος. Η ερώτηση είναι πώς θα γίνει ο άνθρωπος Άνθρωπος...

Καλημέρα σε όλους σας! Νιώθω ότι ο λόγος που δεν υπάρχει κόσμος στο φόρουμ είναι γιατί οι περισσότεροι δε νιώθουν ευπρόσδεκτοι εδώ. Δε θέλω να θίξω κανένα απλά λέω αυτό που βλέπω. Πολλά ενδιαφέροντα μέλη έχουν διαγραφεί και άλλοι που θεωρήθηκαν ενοχλητικοί διαγράφηκαν επίσης. Κατα την ταπεινή μου γνώμη η διαγραφή ήταν λάθος προσέγγιση γιατί όλοι είχαν κάτι να προσφέρουν πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων. Φαντάζομαι ότι για να έχει επισκεψιμότητα ένα φόρουμ πρέπει να ανοίγει τις πόρτες του όχι να τις κλείνει, ακόμη και αν ο επισκέπτης δεν είναι αυτός τον οποίο θα ήθελε...

Ο φόβος που νιώθουμε όταν βλέπουμε όνειρα μπορεί να θεωρηθεί ''πραγματικός''; μπορεί να μας ωφελήσει σε ''μαγικές εργασίες'';

Τι εννοείς ''πραγματικό φόβο''; Δηλαδή, ο κόσμος σταματά, άρα και ο εσωτερικός διάλογος που κάνουμε με τον εαυτό μας, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν είναι συνηθισμένες. Δεν ξέρω αν το έχω πετύχει αλλά θυμάμαι φορές που κινδύνεψα και σκέφτηκα αυτό ήταν ήρθε το τέλος μου! Ανάλογα με την εμπειρία το βίωνα με διαφορετική ένταση αλλά υπήρχε πάντα η αίσθηση ότι η ζωή φτάνει στο τέλος της. Το περίεργο είναι ότι κάποιες φορές αυτή η διαπίστωση μεγάλωνε το φόβο ενώ άλλες έμοιαζε με την ψυχρή διαπίστωση κάποιου που παρατηρεί από έξω. Σχεδόν θλιβερή εμπειρία τώρα που το σκέφτομαι. Θλιβερό στο πόσο ανέγγιχτος μένεις από την προοπτική του θανάτου, σαν να αποκόβεσαι συναισθηματικά από την όλη διαδικασία.

Ναι μάλλον είναι λάθος έκφραση η τρύπα, διαρροή ίσως είναι πιο σωστά διατυπωμένο. Όταν ο φόβος κυριαρχεί στη συνάντηση και το 'παράσιτο' ενδυναμώνεται, το νιώθεις γιατί τα φαινόμενα γίνονται όλο και πιο έντονα. Θαρρώ πως υπάρχει ένας τρόπος να το παλέψεις και αυτό είναι να αντλήσεις δύναμη από κάπου ώστε να αναπληρώσεις την ενέργεια που διαρρέει. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ο ίδιος ο εαυτός, η πίστη, ο Θεός, πάντως μπορώ να φανταστώ την εξής εικόνα: κάτι προσπαθεί να εισβάλλει στον προσωπικό σου χώρο, φοβάσαι, αυτό ενδυναμώνεται, ο φόβος οδηγεί σε απώλεια ζωτικής ενέργειας ως τη στιγμή που συνδέεις τον εαυτό σου με την αστείρευτη πηγή ενέργειας και η διαρροή διακόπτεται γιατί ενώνεσαι με κάτι που διώχνει το φόβο. Ενώνεσαι με κάτι που προκαλεί τα αντίθετα συναισθήματα από αυτά που χρειάζεται το παράσιτο για να τραφεί.

Διάβαζα κάτι που είπε ο ΔΧ για τα ανόργανα όντα στον ΚΚ. Του είχε πει στις επαφές μαζί τους, ειδικά στην πρώτη επαφή να έχει στάση θάρρους γιατί τα συγκεκριμένα όντα 'τρέφονταν' από το φόβο και ότι σε περίπτωση που έδειχνε φόβο ο Καστανέντα θα δημιουργούσε κάποιου είδους καναλιού επικοινωνίας με τα ανόργανα όντα. Μέσω αυτού του καναλιού θα μπορούσαν να τον φτάνουν εύκολα. Κάτι συνειδητοποίησα μετά από αυτό. Ο φόβος δημιουργεί στο σώμα ποικίλες αντιδράσεις π.χ ταχύτερους καρδιακούς παλμούς, εφίδρωση, ανατριχίλες, αυξομείωση θερμοκρασίας και πολλές άλλες. Αλλά ο φόβος δεν επιδρά μόνο στο φυσικό σώμα σίγουρα αφήνει και ενεργειακό αποτύπωμα, το φαντάζομαι σαν μία τρύπα στο 'φωτεινό αυγό' από όπου θα χάνεται ένα μέρος της ζωτικής μας ενέργειας. Αυτή η απώλεια ενέργειας είναι που έλκει τα ανόργανα όντα σε κάποιον που φοβάται. Όσο μεγαλύτερος ο φόβος τόσο μεγαλύτερη η απώλεια ενέργειας και ακόμα μεγαλύτερη η έλξη!

Πώς μπορεί κάποιος να διαχειριστεί και να κατευθύνει τις χρήσιμες αντιδράσεις του φόβου; πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το φόβο για μαγικές εργασίες; πέρα από το αυτονόητο που έρχεται στο μυαλό δηλαδή αντιμετωπίζοντας μια επικίνδυνη κατάσταση με γενναιότητα αποκτάς αυτοπεποίθηση, σαν τεστ θάρρους στον εαυτό σου. Αλλά μαγικά πώς μπορούμε να δουλέψουμε με το φόβο;

ναι

Ενώ είναι κάτι που εφάρμοζα εδώ και καιρό για παράσιτα, όταν το έγραψα συνειδητοποίησα το τι σημαίνει σε γενικότερο και ειδικότερο πλαίσιο! Ίσως θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε σε άλλο θρεντ αν συμφωνείς;

Καλησπέρα! ενδιαφέρον το θέμα και η ανάλυση Αρχάγγελε. Νομίζω ότι οι φοβίες για τα έντομα ή ερπετά ξεκινούν συνήθως στην παιδική ηλικία όταν μιμούμαστε τη συμπεριφορά οικείων προσώπων. π.χ η γιαγιά φοβόταν τα ποντίκια και ανέβαινε στο τραπέζι να γλιτώσει, το εγγονάκι έβλεπε τη γιαγιά να φοβάται και τη μιμήθηκε ανεβαίνοντας στο τραπέζι, αποτύπωσε όμως και το συναίσθημα ή έκανε τη σύνδεση ποντίκι = τρομακτικό. Βέβαια η φοβία της γιαγιάς ήταν ως ένα βαθμό δικαιολογημένη γιατί τα ποντίκια μεταδίδουν σοβαρές ασθένειες και κάνουν ζημιές. Οι κατσαρίδες και πολλά από τα παράσιτα που ζουν στα σπίτια μας εφόσον μεταδίδουν ασθένειες πρέπει να τα απομακρύνουμε από το χώρο μας. Δεν θεωρώ ότι είναι ζήτημα εσωτερικό δικό μας το να μην θέλουμε να έχουμε ψείρες στα κεφάλια μας αλλά είναι θέμα καθαριότητας και υγείας. Το καλοκαίρι διάβαζα πληροφορίες για τα φίδια γιατί είδα ένα στην αυλή. Αυτό που έλεγε ένας τύπος ήταν ότι το φίδι για να έρθει στο χώρο κάτι το προσέλκυσε εκεί. Μάλλον βρήκε τροφή. Οπότε ένας τρόπος να ξεφορτωθείς κάτι που είναι ανεπιθύμητο στο χώρο σου είναι να απαλλάξεις το χώρο από αυτό που το προσελκύει. Δεν γνωρίζω τι εμπειρίες είχες με συνανθρώπους και δημιουργούσες 'εχθρούς'. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι 'εχθροί' θα υπάρχουν ακόμη και αν κάποιος φέρεται άψογα σε όλους. Για κάτι θα τον κατηγορήσουν. Οπότε ναι, όταν αντιδρούμε εχθρικά απέναντι στους άλλους δημιουργούμε το κατάλληλο κλίμα για να προσελκύσουμε εχθρούς. Μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να σπάσουν κάποιον στο ξύλο επειδή δεν τους αρέσει η φάτσα του ή επειδή δεν τους αρέσει η δική τους. Δεν ξέρω τι ένστικτο είναι αυτό, αλλά αναγνωρίζω παρόμοιες συμπεριφορές σε πολύ κόσμο. Είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό να βλέπουμε προβλήματα στους άλλους όταν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας.

Πράγματι το παρατηρώ πολύ συχνά αυτό τελευταία και μάλιστα είναι σαν να μπορώ να δω με ακρίβεια τι θα συμβεί αν κάνω κάτι. Θυμάμαι κάτι που είχε πει παλιότερα ο Αρχάγγελος και δεν το είχα καταλάβει αλλά τώρα μπορώ να δω τι εννοούσε. Πολλές φορές η μη δράση είναι η καλύτερη λύση. Αφού να φανταστείς σκέφτομαι ότι καλύτερα είναι να μην μιλάω καθόλου κάποιες φορές για να μην επηρεάσω καταστάσεις.

Καλημέρα! μήπως με το να φοβόμαστε 'χάνουμε' ενέργεια οπότε το κενό που δημιουργείται έρχεται να καλύψει αυτό που μας φοβίζει? ενώ αν φερθούμε σαν να μην φοβόμαστε 'ξεγελάμε' την ελκτική δύναμη του φόβου? να σας πω κάποια πράγματα που παρατήρησα. Πέρυσι που είχα αλλάξει τακτική παρατήρησα ότι οι τσούχτρες δεν τσιμπούσαν πια εμένα αλλά άτομα που ήταν κοντά σε μένα. Αυτό όμως δεν ήταν λύση ίσα ίσα με έβαζε σε άλλον μπελά. Φέτος έμπαινα στη θάλασσα σχεδόν χωρίς να φοβάμαι έχοντας στο νου μου ότι και να συμβεί κάτι δεν θα μου χαλούσε τη διάθεση. Έγιναν κάποια ενδιαφέροντα πράγματα. Συνάντησα μια κοπέλα η οποία μου έλεγε ότι την τσιμπούσαν τσούχτρες και ότι φοβόταν πολύ. Την έβλεπα συχνά ώσπου μια μέρα που έμπαινα μου λέει έχει πάλι τσούχτρες. Εκείνη τη στιγμή βλέπω μία τσούχτρα και της λέω πράγματι έχει. Αυτή τρόμαξε και άρχισε να κολυμπά προς την ακτή, εν τω μεταξύ μέσα σε δύο λεπτά είδα τρείς τσούχτρες τις οποίες έβγαλα έξω. Η κοπέλα δεν ήξερε πώς ήταν οι τσούχτρες γιατί δεν τις είχε δει άλλη φορά εντυπωσιάστηκε μάλιστα από το μικρό μέγεθός τους. Υστερα από αυτά τα γεγονότα κατάλαβα ότι φέτος άλλαξε πάλι το μοτίβο. Αρχικά υπήρξαν τα τσιμπήματα έπειτα άρχισα να φοβάμαι, τα τσιμπήματα αυξήθηκαν σε αριθμό και ο φόβος μου επίσης. Κάτι μέσα μου έλεγε ότι πρέπει να σταματήσω να φοβάμαι και να αλλάξω τακτική, οπότε και άλλαξα τακτική. Άρχισα να προσποιούμαι ότι δεν φοβόμουν να μπω στη θάλασσα και αν και αυτή η στάση δούλεψε ως έναν βαθμό, παρατήρησα ότι είχε κάποιες παρενέργειες γιατί οι τσούχτρες τσιμπούσαν δικά μου άτομα. Πράγμα που δεν ήθελα καθόλου να συμβαίνει. Φέτος μπήκα στη θάλασσα με τη σκέψη ότι και να με τσιμπούσαν δεν με ένοιαζε καθόλου, σχεδόν χωρίς να φοβάμαι και ως εκ θαύματος οι τσούχτρες ενώ υπήρχαν τις έβλεπα πριν τσιμπήσουν εμένα ή και τα δικά μου άτομα. Με λίγα λόγια όταν φεύγει ο φόβος επανέρχεται η ισορροπία που είχε χαθεί? υγ. Ξέρω ότι σε κάποιους η ενασχόληση μου με ένα τόσο βαρετό θέμα όσο το τσίμπημα τσούχτρας και ο φόβος μου μπορεί να φαίνεται γελοία, να μην πω ότι πράγματι είναι γελοία. Αλλά μπορεί κάτι χρήσιμο να βγεί ακόμη και από μια γελοία ενασχόληση, κάποιες φορές.

Ο Ιώβ με την στάση του τραβά την προσοχή του Θεού και ο Θεός όταν έρχεται ο διάβολος στρέφει την προσοχή του διαβόλου στον Ιώβ!

Καλησπέρα και καλώς ήρθες! Αγαπητέ Ελρικ η αλλαγή παραλίας είναι η επικρατέστερη και λογικότερη συμπεριφορά. Αλλά σε αυτό το θέμα δεν συζητούμε την εύκολη λύση που μας σερβίρει ο λογικός νους, κάνουμε κάποια βήματα παραπέρα, έξω από την λογική πλευρά και πιο κοντά στη μαγική πλευρά του νου μας. Και βέβαια μπορούμε να κάνουμε χρήση του φόβου μας ή των αντιδράσεων που ο φόβος πυροδοτεί μέσα μας, όπως είπε παραπάνω ο Ούτις, για πνευματική εργασία.

Ευχαριστώ για την εξήγηση και τη λεπτομερή ανάλυση Ούτις. Εστιάζω στο σημείο που γράφεις: ''φροντίζεις να καταλάβεις τους λόγους των ανεπιθύμητων και να δεις μήπως τελικά σε συμφέρουν κάπου''. Αυτή είναι η ουσία του θέματος και για αυτό συζητάμε τώρα! γιατί σε πρώτη ανάγνωση κάποια πράγματα φαίνονται ανεπιθύμητα, αλλά σε δεύτερη και τρίτη ανάγνωση βλέπει ο παρατηρητής ότι από τα ''ανεπιθύμητα'' μπορεί να αντλήσει δύναμη αν κινηθεί με σχέδιο και οργάνωση.

Καλημέρα. Διάβασα τον Ιωβ και προσπαθώ να καταλάβω. Ο Ιώβ έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει ένας πιστός άνθρωπος, ακόμη και για τις αμαρτίες των παιδιών του έκανε θυσίες κλπ. Όμως δεν είχε προβλέψει τον παράγοντα διάβολο και τον καθοριστικό του ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις. Ο Ιώβ γιατί προκάλεσε το ενδιαφέρον του διαβόλου? γιατί η ευσέβεια και η πίστη στο Θεό να προσελκύσουν τον ''κακό'' της ιστορίας? και γιατί δόθηκε άδεια να συμβούν όσα συνέβησαν?

Καλησπέρα! από τη στιγμή που το διάβασα ήθελα να ρωτήσω τι ''κινητοποίηση'' ήταν αυτή και αν πραγματικά κάποιοι πιστεύουν ότι με την όποια κινητοποίηση μπορούν να αποτρέψουν έναν σεισμό!? Μου έκανε εντύπωση αυτό που είπες ειδικά για τους σεισμούς μια που είναι αδύνατο να προβλεφθούν με ακρίβεια με τα μέσα που διαθέτουμε. Να εμποδιστούν όμως είναι ακόμη πιο αδύνατο και αφύσικο διότι η ένταση που συσσωρεύεται κάποια στιγμή θα εκδηλωθεί...αν υπάρχει τρόπος να εμποδίσεις έναν σεισμό προσωρινά οι ζημιές που θα προκαλούσε ένας μελλοντικός σεισμός δε θα ήταν μεγαλύτερες?

Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι η παρατήρηση αυτή περι φόβου και επιθυμίας έχει γίνει πολλά χρόνια πριν το secret... το οποίο έχω ξεφυλλίσει γιατί είδα ότι αναφέρονταν εδώ μέσα... Και όταν λέω πολλά χρόνια πριν, εννοώ πολλααά . Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα κάνει μια σύνδεση χωρίς όμως να μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν κάτι που θεωρούσα "φυσιολογικό'' να συμβαίνει. Το θέμα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι το καταλαβαίνουν και άλλοι όχι, κάποιοι συνδέουν το ένα γεγονός με το άλλο και άλλοι όχι. Είναι όπως με τα όνειρα υποθέτω άλλοι τα θυμούνται με κάθε λεπτομέρεια, μπορεί να είναι συνειδητοί, να επεμβαίνουν σε αυτό που βλέπουν και να ''χτίζουν'' το μέλλον τους μέσα από αυτά και άλλοι να βλέπουν τα συνηθισμένα όνειρα του στυλ : βγήκα στον δρόμο χωρίς παπούτσια ή έπεφτα στο κενό κλπ. και άλλοι να βλέπουν αλλά να μην θυμούνται τίποτα. Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσες να σκεφτείς για αυτό : θες να φας κολοκυθάκια σαλάτα ψάχνεις στο μανάβη, δεν βρίσκεις και μετά από μια ώρα σου στέλνουν δώρο κολοκυθάκια από το χωριό. Μπορεί να πεις έτυχε, τι σύμπτωση, την σκέψη μου διάβασες ή και να έχεις ξεχάσει ότι ήθελες να φας κολοκυθάκια... δεύτερη φορά με κάτι άλλο, τρίτη, τέταρτη ,πέμπτη. Υπάρχουν κάποιοι που θα παρατηρήσουν ένα μοτίβο και άλλοι που δεν θα το παρατηρήσουν ποτέ. Το μοτίβο όμως υπάρχει δεν είναι τυχαίο, ούτε σύμπτωση. Η ερώτηση είναι τι κάνεις από τη στιγμή που το παρατηρείς και πώς μπορείς να αμυνθείς αν παρατηρήσεις ότι μαζί με τα ευχάριστα έρχονται και δυσάρεστα. Πώς μπορείς να αυξήσεις τη ροή των ευχάριστων και να μπλοκάρεις τη ροή των δυσάρεστων. Εδώ είναι η απορία, για αυτό το συζητάμε τώρα.

Δηλαδή υπάρχει αυτό το ''αόρατο πλέγμα'' που συνδέει τα πάντα στη Φύση Ούτις? αν ναι γιατί να είναι ο άνθρωπος κυρίαρχος και όχι κάποιο ανόργανο όν που γνωρίζει την ύπαρξη και τους κανόνες που λειτουργεί το πλέγμα? Να συνοψίσω στα εξής συμπεράσματα : 1) ο φόβος ή το έντονο συναίσθημα ενεργοποιεί κάποια δύναμη μέσα μας που κάνει πράγματα να συμβαίνουν, 2) συνήθως ο φόβος που είναι αρνητικό συναίσθημα έλκει κοντά μας αρνητικές καταστάσεις ή όντα που χρησιμοποιούν την ενέργεια που παράγεται από το φόβο μας, 3) αν αυτό ισχύει, τότε κάποιοι ωφελούνται από το φόβο μας 4) ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα μέσω των σκέψεών του να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να πραγματοποιηθούν οι φόβοι και οι επιθυμίες του, 5) δυστυχώς το αγνοεί αυτό και επειδή δεν ασκεί έλεγχο στα θέλω και στις φοβίες του γίνεται θύμα, 6) ενώ θα μπορούσε να δημιουργήσει ευνοϊκότερες συνθήκες αν γνώριζε το πώς?...

Καλησπέρα Ούτις! θα διαβάσω το κείμενο στο οποίο αναφέρεσαι... Δε χρειάζεται να ικανοποιηθεί ο ''λογικός'' νους με την εξήγησή που θα δώσεις για αυτό μην την αφήνεις!!! Επειδή πέρυσι ήταν μια χρονιά συνειδητοποιήσεων αποφάσισα να αναλάβω δράση και να αλλάξω κάποια πράγματα. Θύμωσα με τη στάση που είχα και ξεκίνησα να κάνω το αντίθετο από αυτό που έκανα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όταν είχα ευκαιρία κολυμπούσα πρωι, μεσημέρι, βράδυ αποφασισμένη ότι και να με τσιμπήσει η τσούχτρα μικρό το κακό, διαχειρίσιμο, δε ζούμε στην Αυστραλία... μετά από ώρες και μέρες πολλές κολύμπι δέχτηκα ένα τσίμπημα σε μέρα με φουρτουνιασμένη θάλασσα σούρουπο... όχι ότι είχε σημασία απλά δεν φαινόταν. Συνέχισα να κολυμπάω απτόητη. Το κόλπο έπιασε. Δεν ξέρω πώς, τι κρύβεται πίσω από αυτό αλλά όταν έχασα το ''ενδιαφέρον'' για τις τσούχτρες σταμάτησαν να δείχνουν τον ενδιαφέρον τους για μένα. Εκτός και αν πρόκειται για σύμπτωση...?