Saginie

Ναι, ότι σίγουρα στην ερώτησή σου "σχόλια...;" έχεις ένα λάθος, όπως και η αυτή απάντησή μου...

Το αναφέρει συνεχώς ο Μαγικός Κύκλος της Katherine Neville. Συνήθως, οι πληροφορίες που χρησιμοποιεί ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά με συγχωρείτε αν έχω κάνει λάθος γιατί δεν το έλεγξα.

Στεφανί, θα αρχίσω από φέτος να σπουδάζω Μοριακή Βιολογία και Γενετική εις την Αλεξανδρούπολην..

101 τα αλεπουδάκια!!!!!!

Μία παρενθεσούλα να κάνω κι εγώ..αυτό το κύμα προκατάληψης εναντίον του αυτού Μαντείου είναι ευδιάκριτο όταν παρουσιάζονται επιχειρήματα υπέρ της αποκαλούμενης "junkie" Πυθίας και κατά του Μαντείου είτε από ένα άτομο είτε από χίλια. Κι αν ο Anor είναι μειοψηφία, τότε αντίστοιχη μειοψηφία είναι και ο Τράγου Κέρατος αφού γίνεται "συζήτηση" μεταξύ τους κυρίως. Επίσης, αυτό το κύμα παρατηρείται ακόμα και στις διδακτικές ώρες του σχολείου (είτε αυτό είναι δημοτικό ή λύκειο) και υποστηρίζεται από δασκάλους και καθηγητές, ανθρώπους που υποτίθεται ότι βοηθούν στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης. Ομως, αν σου δείχνουν από τη μία την περίφημη Πυθία και από την άλλη την Πυθία-πρεζόνι (άκρως ανικειμενικό... ) ποιά άποψη θα ενστερνιστείς άραγε;!

Ομως, δε θα μπορούσες να συνειδητοποιήσεις την τελειότητα, αφού δε θα υπήρχαν συγκριτικά στοιχεία, ούτε θα συνειδητοποιούσες ότι αυτό που ζεις είναι το τέλειο...θα παρειμένεις κάτι ακόμα, πάντα κάτι ακόμα. Μα αυτό το κάνουμε ήδη..πόσες φορές έχουμε ζήσει σε αυτήν την τελειότητα, αλλά δεν εννοούμε να το παραδεχτούμε...

Τι λέτε για το "η θεική αγάπη επιτυγχάνεται μέσω του σαρκικού έρωτα" του 'Ασματος των Ασμάτων;

Οταν αναφερόμαστε στο θέμα της αυτοκτονίας έχουμε όλοι στο νου τα παραπάνω και με βάση την προσωπική μας άποψη πάνω σε αυτά απαντάμε. Ερχόμαστε στη ζωή χωρίς να ερωτηθούμε (τουλάχιστον δεν το θυμόμαστε). Σίγουρα δε θα ερωτηθούμε για ένα δώρο, αλλά δε γνωρίζω τι υπάρχει μετά το θάνατο, ώστε αυτό να καταλογίζεται ως "μη δώρο" ή ως "χειρότερη κατάσταση". Πώς γίνεται να μιλάμε για δώρο της Ζωής όταν δε γνωρίζουμε την πορεία μας μετά θάνατον και -για όσους πιστεύουν- μετά μετά-θάνατον;! Αυτό μου θυμίζει τον παράδεισο και την κόλαση των θρησκειών, με τη Ζωή στη θέση του Παραδείσου και το Θάνατο στο ρόλο της Κόλασης.. [Αυτήν την εποχή, ο αγώνας ορίζεται από καταναλωτικά πρότυπα. Εισαγόμαστε στο στίβο της ζωής και συνεχίζουμε χωρίς να δίνουμε σημασία στο πνεύμα, στην αλλαγή αυτού του "καταναλωτικού προτύπου" που προανέφερα και όλοι αναθεματίζουμε. Μπορούμε σίγουρα να κάνουμε την αλλαγή. Είναι -τουλάχιστον η προσωπική- στο χέρι μας. Ομως, είναι δειλός αυτός που δεν την πράττει; Βγαίνω τώρα.]

Ειρωνικά το έγραψα. Η ατομική βόμβα δεν είναι ούτε αναγκαία, ούτε συντελεί -φυσικά- σε κάτι καλό. Παραποίησα τη φράση που παρέθεσε ο Σείριος "science can only be created by those who are thoroughly imbued with the aspiration toward trouth and understanding". Την κατανόηση που αναφέρει τη συσχέτισα με τη συλλογική κατανόηση της Εκκλησίας. Μετά σκέφτηκα τη συνεργασία θρησκείας και επιστήμης και ένα από τα δημιουργήματα της επιστήμης (την ατομική βόμβα) και το ειρωνεύτηκα.

Διαφωνώ με εκείνον βέβαια! *Σόρρυ, δεν κατάλαβα εξαρχής το ειρωνικό ύφος με το οποίο παρέθεσες την άποψή του!

Οταν βάζεις τη λέξη "θρησκεία" στη θέση της λέξης "πίστη" βγαίνει Νόημα! Αχά...τώρα καταλαβαίνω γιατί αυτή η...ρήση από του λόγου του! Φυσικά και η επιστήμη με τη θρησκεία είναι κολλητάρια (πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσω;!).. Ναι, βοηθάει η μία την άλλη, αν και υπάρχει ένα κάποιο μίσος που πλανάται στους θνητούς.. Νομίζω ότι είναι άλλη μία περίπτωση που "το μίσος και η αγάπη είναι αλληλένδετα.." Εχει δίκιο ο Σείριος...η ατομική βόμβα ήταν ένα αναγκαίο...καλό!

Ναι, είναι έξυπνος, αλλά αυτό δεν τα λέει όλα. Εννοώ ότι υπάρχουν πολλά έξυπνα άτομα που το αποστρέφονται και που δεν έχουν την ωριμότητα να σκεφτούν πέρα από δυσειδαιμονίες!Δεν ήξερα αν του άρεσε η καλλιέργεια του πνεύματος (καλά, καλά δεν είχαμε γνωριστεί..) και είναι 18 χρονών. Οσο για την παράθεση που έκανες, I don't quite agree. Η μαγεία και υπό αυτή τη σκέπη είναι γοητευτική. Φαντάσου ένα κόσμο που θα είχαν αποκαλυφθεί όλα, που οι ερωτήσεις που θα είχες να κάνεις θα ήταν λιγοστές, που η ροή της ενέργειας θα ήταν ψωμί με μέλι το πρωί, που ακόμα και όσοι δε θα είχαν (διαφορετικά) καμία ανάμειξη με το αντικείμενο τώρα θα τα γνώριζαν όλα, που η επιστήμη θα είχε κάνει κατάληψη στο χώρο της Μαγείας....πιφ!

*Οι επιστήμονες χρειάζονται πίστη στο ότι θα τα κατφέρουν για να έχουν δύναμη και αντοχή. *Η επιστήμη στην πίστη είναι θετική για να μη ζούμε στο έλεος δυσειδαιμονιών. Αλλά, εκεί θέλω το όριο! Δε θέλω να ανακαλυφθούν όλα ή τουλάχιστον δε θέλω να ζήσω όταν θα γίνει αυτό. Η Μαγεία και υπό αυτή τη σκέπη είναι γοητευτική!

Να σε σχολιάσω εγώ όμως....σκοτούρες, ε... :angel: (yer, i know... , but he started it up!)

'Η κάνεις αυτό...ή ρισκάρεις! Την τελευταία φορά πήρα το ρίσκο και ο άνθρωπος δεν ήταν αναμεμειγμένος, ούτε όμως γέλασε..στεκόταν εκεί και το σκεφτόταν. Είναι αυτό που έγραψε ο Ούτις: "Είναι το τι κάνεις με την όση γνώση έχεις"..

Ω...με επηράζει και με επηρέασε και αυτή τη φορά! Κοντεύω τη νοητική έκσταση, σεληνιάζομαι...

Νομίζω ότι χρειάζεται περισσότερο θάρρος να δώσω τέλος στην πολυπόθυτη ζωούλα μου που τόσους αιώνες αγωνίζομαι να διατηρήσω, παρά δειλία. Το φυσικό είναι να διαιωνίζεται το ένστικτο και να παλεύεις για να μείνεις ζωντανός. Το θάρρος και το θράσος που χρειάζεσαι, όμως, για να πας κόντρα στη ροή των ενστίκτων, της ζωής και των επιθυμιών λυγίζουν τη ζυγαριά που στον αντίποδα υπάρχει η δειλία. Και γιατί δειλία φίλε μου;.. Μήπως γνωρίζει κάποιος αν ό,τι αντιμετωπίσει μετά θα είναι λιγότερο οδυνειρό από το πριν; Δε γνωρίζουμε. Πόση δύναμη χρειάζεσαι να απορρίψεις αυτό το δώρο; Πόση περισσότερη από το -φυσικό- να την κρατήσεις; Και..δεν έχω ακούσει "κατά λάθος" αυτοκτονία. Οι καλόγεροι είναι παρεξηγημένοι και οφείλω να τους υποστηρίξω. Ορεξη για εργασία; Αυτοί δουλεύουν περισσότερο από εμάς. Ασκητική ζωή....σημαίνει ασκητική και όχι μαλθακή.

Συμφωνώ σε αυτά που λες. Ομως, αυτός που θα έχει τις τύψεις θα είναι κάποιος απ'αυτούς που θα έχουν τα τρία αυτά στοιχεία ή κάποιος που αντιστοιχεί σε αυτούς που θα κλέψουν-βιάσουν-ληστέψουν. Οπως και να έχει, η -έστω και ασυνείδητα επιβεβλημένη- ύπαρξη Θεού αποτελεί ένα ακόμα Σύνταγμα, δηλαδή, ένα ακόμα -αυτή τη φορά ηθικό και όχι νομικό- εμπόδιο για την πράξη "ανήθικων" πραγμάτων. *το "ανήθικων" είναι σε εισαγωγικά γιατί δεν ορίζεται. Εν τέλει ο Θεός είναι το είδωλο της συνείδησης του καθένα μας.

Ενας φίλος με τον οποίο συζήτησα το θέμα και με βάση το ρητό "Ques qustodiet ipsos qustodies?" (=ποιός θα φυλάει τους φύλακες;) μού είπε τα εξής: Ο Θεός κατά την άποψή μου σχετίζεται με την ηθική. Τι είναι "σωστό" και τι είναι "λάθος".. Ενα άτομο με ήθος, μόρφωση και ιδεολογικό προσανατολισμό δε χρειάζεται το Θεό να του λέει τι να κάνει. Ξέρει από μόνος του. Ο Θεός γι'αυτόν είναι σαν το είδωλο της συνείδησής του. Περισσότερο φίλος παρά φύλακας (qustodias). Κι όμως ο Θεός σαν φύλακας είναι χρήσιμος! Για κάποιον που δεν έχει τα τρία παραπάνω χαρακτηριστικά, ο Θεός λειτουργεί σαν τιμωρός πλέον. Αποτελεί ισχυρό κάποιες φορές αντικίνητρο στο να απελευθερώσει τις ορμές του και να σκοτώσει, βιάσει, ληστέψει.. Ετσι λοιπόν, το αν ο Θεός είναι φύλακας εξαρτάται απ'τον ίδιο τον άνθρωπο.

Είμαστε σε θέση να την κατανοήσουμε. Ο Πυθαγόρας και πολλοί πριν απ'αυτόν έλεγαν ότι ο Θεός είναι όλος ο κόσμος, δηλαδή ότι υπάρχει Θεός μέσα μας. Ομως, για να κατανοούμε στις πράξεις μας την ύπαρξη Θεού....χρειάζεται κόπος και απλότητα, ανοιχτό μυαλό και αντίληψη. --------------------------------------- Ανυπέρβλητο δεν είναι για όλους..Ομως είναι για τη συντριπτική πλειοψηφία. Ο άνθρωπος φοβάται το άγνωστο, είναι ένα αρχαίγονο ένστικτο...και το μεγαλύτερο άγνωστο είναι αυτό του θανάτου...συνεπώς...υπάρχει πρόβλημα με εμάς τους ίδιους!

Αυτό είναι αλήθεια. Αν ενδιαφέρεσαι να ασχοληθείς με τη Wicca ή αν θες να μάθεις για αυτήν, τότε δεν έχεις παρά να το αγοράσεις. Σίγουρα ο τίτλος δεν ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο ,πάντως, και από κει καταλαβαίνεις περίπου σε τι 'στυλ' κυμαίνεται και το περιεχόμενο.

Ασχετα με το αν το έγραψε ο Poe ή ο γείτονάς μου, θα συμφωνήσω. Ετσι κι αλλιώς, αν κάποιος φιλοσοφεί είναι πολλές φορές εκτός της εποχής του, επομένως εμφανίζεται σαν τρελός στα μάτια των άλλων....οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται αυτά που λέει. Ενα παράδειγμα που περιλαμβάνει μέρος ολόκληρο του πληθυσμού είναι οι μάγισσες, και ιδιαίτερα αυτές του Μεσαίωνα. Αν θεωρήσουμε ότι αυτές οι μάγισσες (όσες ήταν) ασχολούνταν με τη Μαγεία και τον εσωτερισμό, τότε εκτός της πρακτικής φιλοσοφούσαν. Ομως, ήταν τρελές (εκτός των άλλων: δαιμονικές, αποβράσματα, παιδιά του Σατανά και τα τοιαύτα)..

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι πλεονέκτημα. Και μην ξεχνάμε ότι τα ζώα δεν είναι απλά αντικείμενα με ζωή και ένστικτα...αντιμετωπίζουν το θάνατο πολλές περισσότερες φορές στη ζωή τους απ'ότι εμείς και πρακτικά και οπτικά. Και μην ξεχνάμε: άλλο πολεμιστής, άλλο μισθοφόρος, άλλο ανώμαλος κάι άλλο συνειδητοποιημένος άνθρωπος που πολεμά για την ελευθερία του. Διότι όλα τα παραπάνω αναφέρονται σε έναν ιδανικό πολεμιστή. Α, και κάτι τελευταίο..αυτό που γράφεις Κουράνης "επέλεξαν να ζούν" σηκώνει πολύ συζήτηση..

Διαφωνώ με το όριο αυτό. Υπάρχουν άτομα σαφώς ωριμότερα πριν την ενηλικίωση από άλλα στα 18 τους. Βέβαια, απ'ότι κατάλαβα Minerva έθεσες ένα θεωρητικό όριο λόγω των γεγονότων που ακούγονται (π.χ. 14 και 15 χρονών να κάνουν έρωτα χωρίς να αντιλαμβάνονται-αισθάνονται τι συμβαίνει). Ναι, σε αυτό το πλαίσιο συμφωνώ.

Εχουμε παραμερίσει αισθητά τον πνευματικό μας κόσμο, αυτόν που έχει ανάγκη να τραφεί από παιχνίδι, ξεκούραση, ζωή. Ωστόσο, η κοινωνία -την οποία εμείς ως άτομα έχουμε φτάσει ως εδώ και συνεχίζουμε να την υποστηρίζουμε όπως είναι- μας επιβάλλει (δηλαδή εμείς σε εμάς) τον τρόπο αυτό ζωής. Δηλαδή, όντως αν δεν έχεις δουλειά "λίγο" δύσκολο να επιβιώσεις. Για να καταφέρεις να βρεις αυτήν τη δουλειά πρέπει να πραγματοποιήσεις και τις σπουδές, και για να το επιτύχεις αυτό πρέπει να τελειώσεις το σχολείο (βέβαια όχι απαραίτητα, αλλά έτσι συμβαίνει). Δηλαδή, "χ%σε μέσα Πολυχρόνη..". Για να διαφύγουμε της κατάστασης αυτής και να ζήσουμε (εννοώντας να αισθανόμαστε ότι ζούμε και ότι κάνουμε αυτό που εμείς θέλουμε) χρειάζεται η κατάρριψη της πλασματικής καταναλωτικής ευδαιμονίας. Πρέπει να στραφούμε στον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε, να τον αναπτύξουμε. Το πνεύμα μας κάθεται παράμερα και κοιτάει τ'άστρα..Ας το πιάσουμε από το χεράκι του, ας σταματήσουμε την αμμοθύελλα πληροφοριών και κατναλωτικών αγαθών που έχει σηκωθεί γύρω του και ας το αφήσουμε ελεύθερο. Ετσι θα ξεφύγουμε από το κίβδυλο υποκατάστατο της ζωής. Θα ζήσουμε. Και η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ σημαντικό και δύσκολο να το καταφέρουμε. *Σίγουρα θα έχετε ακούσει αν όχι γνωρίσει ανθρώπους που έχουν ένα όνειρο ζωής και το καταφέρνουν. Αν αυτό συμπεριλαμβάνει τη δουλειά και τα συναφή (που πρακτικά εμποδίζουν τη ζωή), τότε, αναρωτιέμαι, θα ζει; Είναι αυτός ο άνθρωπος που πληρεί ταυτόχρονα τους όρους της κοινωνίας και της ζωής;