Roane

One crow sorrow, two crows joy Three crows a girl, four crows a boy Five crows silver, six crows gold Seven crows a secret never to be told Eight crows a wish, nine crows a kiss, Ten crows a time of joyous bliss.

Λόγω οικονομικής κρίσης; Χαχαχαχα

Κάποιος φίλος κάποτε μου είχε πει να μη φοβάμαι να φωνάξω αυτό που θέλω. Όταν αυτό όμως έρχεται σε αντιπαράθεση με άλλα πράγματα? Τότε τι πρέπει να κάνω? Να βάλω προτεραιότητες σε πράγματα που αγαπάω? Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό? Οι επιθυμίες σου εξάλλου είναι σαν τα παιδιά σου... Πώς μπορεί μια μάνα να διαλέξει ποιο από τα παιδιά της θα σκοτώσει? Κι έστω ότι τα καταφέρνει. Πώς θα ζήσει με τα αναπάντητα ερωτηματικά για πάντα? Με τις απίστευτες τύψεις και τις ενοχές που το "μπορεί" της δημιουργεί... Σε κάθε τι ο άνθρωπος δίνει τις έννοιες που θέλει να δει. Όντως δε μπορεί να υπάρξει υποκειμενική άποψη -μόνο ίσως σαν προσέγγιση της άποψης των πολλών-. Πάντα όποιος φέρει μια γνώμη, όσο αντικειμενικά κι αν προσπαθεί να δει το σύνολο των πραγμάτων, πάντα θα έχει τα προσωπικά του βιώματα. Το πόσο ουδέτερη μπορεί να είναι η γνώμη μου εξαρτάται μόνο από το σε ποιο βαθμό μπορεί να "βγει από το σώμα του" και να δει τα πράγματα σαν το θεατή-φάντασμα. Λίγοι άνθρωποι όμως καταφέρνουν να απομακρύνουν τις ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ τους. "Να φοβάσαι τους ανθρώπους που φοράνε μαύρα". Εγώ του έδωσα τη δική μου έννοια, χωρίς να νομίζω ότι είναι η σωστή. Δεν τους φοβάμαι, αλλά καλό θα ήταν να αρχίσω να τους αποφεύγω...

δεν γράφω πολύ συχνά τώρα τελευταία μιλάω πολύ λιγότερο για όλα αυτά που θα ήθελα να κρύψω ίσως όχι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς πάντα το ίδιο πάντα οι ίδιοι άνθρωποι με διαφορετικά πρόσωπα έρχονται και φεύγουν με έχει κουράσει η ρουτίνα έχω μπλέξει μέσα της σιχαμένη μύγα σε έναν τόσο καλοφτιαγμένο ιστό φοβάμαι ότι θα αρχίσει να μου αρέσει αυτή η παγίδα στο είπα δεν μου αρκεί αυτή η προγραμματισμένη επαφή δυο νύχτες, ένας κυριακάτικος καφές και ίσως ένα γεύμα τη βδομάδα κυριακή μεσημέρι μου θυμίζει πακέτο διακοπών σε φτηνό ξενοδοχείο με πληρωμένη ημιδιατροφή …δεν μίλησες τα πήρα όλα πίσω γιατί σκοτείνιασες και φύγαμε γρήγορα γρήγορα …ευχαριστούμε που ταξιδέψατε μαζί μας και τώρα σαν καλά παιδάκια μαζέψτε τα μπογαλάκια σας και στα τσακίδια

Σχέσεις…ανθρώπων, φίλων, εραστών, εχθρών… Επιλέγουμε τον κύκλο μας και οι ρόλοι εναλλάσσονται. Η ζωή η ίδια είναι κύκλος, όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, μου το υπενθυμίζει συνέχεια. …κι εγώ…πάντα ερωτευμένη, με όλους και με όλα…τα βλέπω όλα μέσα από πρίσματα, πρόχειρα φτιαγμένα, δικά μου. Πραγματικότητα έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει. Ούτε κανόνες. Συναισθήματα μονάχα και στιγμούλες. Όλα στο κόκκινο. Όλα στα άκρα. Αν αγαπάς, πρέπει να είναι πολύ. Αν μισείς, το ίδιο. Να φουσκώνουν όλα μέσα σου και να νομίζεις ότι δεν αντέχεις άλλο κι όμως πάντα εκπλήσσεις τον εαυτό σου και πάντα υπάρχει χώρος για λίγο ακόμα. Η ένταση είναι αυτή που κάνει τις στιγμές μας τόσο μοναδικές. Η ένταση της χαράς, της λύπης, του θυμού, του έρωτα, των χρωμάτων, των πραγμάτων, της μουσικής. Όλα στη διαπασών. Ας τα διαλύσουμε όλα. Να μην μείνει τίποτα μέτριο...

θα είσαι πάνω μου εσύ θα είσαι εγώ θα είμαι θα είμαστε εμείς ποτέ δεν είμασταν εμείς πάρτο χαμπάρι αυτά τα παιχνιδάκια εξουσίας υποταγής δεν μας ταιριάζουν ποτέ δεν είμασταν εμείς φτιαγμένοι για όλα αυτά

Μ’αρέσει να γράφω τις σκέψεις μου μια πιο πολύ μ’αρέσει να τις διαβάζω μετά από καιρό. Μ’αρέσει να περπατάω μόνη μου στο δρόμο, να οδηγάω μόνη μου, να πίνω ένα ποτό μόνη μου, γενικώς, να κάνω πράγματα μόνη μου… Μ’αρέσει να διαβάζω βιβλία χωρίς συγκεκριμένη ιστορία, με απλές σκέψεις των συγγραφέων. Μ’αρέσει το καλό κρασί. Μ’αρέσει να με ξυπνάνε με ένα χαμόγελο. Μ’αρέσει να μαγειρεύω για φίλους. Μ’αρέσει να ακούω δυνατά μουσική και να χορεύω, ακόμα και χωρίς παρέα. Μ’αρέσει να μιλάω σε ανθρώπους που με «ακούνε». Μ’αρέσει να πηγαίνω στον Πειραιά και να χαζεύω για ώρες ολόκληρες. Μ’αρέσει να πίνω καφέ με τον μοναδικό άνθρωπο που καταλαβαίνει ότι δε χρειάζεται να μιλάμε συνέχεια όταν βγαίνουμε έξω για καφέ.

σκέφτομαι... πόσα είναι τα πράγματα που προσπαθούμε να ξεχάσουμε και πόσα είναι αυτά που θέλουμε να μείνουν στο μυαλό μας για πάντα αν όμως τελικά τα καταφέρουμε ...και ξεχάσουμε θα είμαστε οι ίδιοι? «μείνε, θα σου φωνάζω μείνε, στάσου μείνε…και πάψε να κλαις» τα ξωτικά δεν μπορείς να τα κρατήσεις για πάντα όσο και να φωνάζεις Από μια ιδέα των Metro Decay με το τραγούδι σκιές...

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ όμως η δική σου τρυφερότητα πόσον καιρό ακόμα θα βαστάξει; 'Ο,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή, εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν σε βαθιά πηγάδια και μείναν μόνο εκείνοι που μας πλήγωσαν, εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε. Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ…

"Να πεθαίνεις Είναι μια τέχνη, σαν όλες τις άλλες Το κάνω εξαιρετικά ωραία Το κάνω να' ναι σαν κόλαση Το κάνω να' ναι αληθινό Μαντεύω ότι θα μπορούσατε να πείτε πως έχω κάποιο λόγο"

Ναι Grey, η ώρα του δικού μου post όμως δεν ήταν Καλώς σας βρήκα όλους!

Καλώς με βρήκατε και μένα. Παράδοξη ώρα, οπότε θα γνωριστούμε αύριο!

-Πωπω σήμερα έχει καιρό για τσιγάρο... -Ε; Και από τι εξαρτάται αν είναι καιρός για τσιγάρο ή όχι? -Από το αν έχεις τσιγάρα.