Jump to content

Namiarlda

Mέλη
  • Posts

    370
  • Joined

  • Last visited

About Namiarlda

  • Birthday 07/15/1978

Contact Methods

  • MSN
    namiarlda@pathfinder.gr
  • Website URL
    http://
  • ICQ
    0

Profile Information

  • Gender
    Female
  • Interests
    Nα διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία... Να πηγαίνω κινηματογράφο και θέατρο... N'ακούω μουσική... Να ταξιδεύω... Να ζω...

Namiarlda's Achievements

Πιο Μέγας Μύστης

Πιο Μέγας Μύστης (4/7)

0

Reputation

  1. Εμένα πάλι για ακόμα μια φορά ο κ Χαρδαβέλας δεν με έπεισε....... Οκ μετράμε την αύρα, κάνουμε και το τεστ και βλέπουμε αν είμαστε indigo ή όχι, so what??? Τα βλέπει τα πάντα τόσο επιφανειακά.....
  2. αυτάρκεια η [aftár<k>ia] O27 : η ιδιότητα του αυτάρκους, το να μπορεί κανείς να καλύπτει τις ανάγκες του με τις δικές του δυνάμεις: Έχω ~. Oικονομική ~. Έχω οικονομική ~, είμαι οικονομικά αυτάρκης. || το να αρκείται κάποιος σε όσα έχει. [λόγ. < αρχ. αὐτάρκεια] απο τον Τριανταφυλλίδης On-Line Προσωπικά πιστευω πως είναι πολλη δύσκολο να φτασουμε στο σημείο να καλύπτουμε τις ανάγκες μας ειτε υλικές ειτε συναισθηματικές απο τις δικές μας ανάγκες. Το λιγότερο που θα χρειαζότανε θα ήταν να ζούμε ασκητική ζωη με την πραγματική εννοια της λέξης.
  3. Yes!!!!! I made it, I think... Anyway, αυτο ειναι το desktop στο γραφείο μου. :cheerful: Τελικα δεν τα καταφερα, μπορειτε να πατήσετε το κουμπάκι ομως και να το δείτε!
  4. Ενας πολλη ευκολος τρόπος να δεις την αυρα σου ειναι να βαλεις το χερι σου σε ενα λευκο τοιχο σε καλα φωτιζόμενο δωματιο, γυρω γυρω θα δημιουργηθει ενα περιγραμμα. Αυτο ειναι η αυρα σου. Το ιδιο μπορεις να κάνεις και με καποιον τριτο.
  5. Ρε παιδια πως μπαινει image σε post?????? :headb: :headb: :headb: :headb: :headb: Προσπαθησα αλλα μου ζηταει url εγω εχω αρχειο !!!! HELP!!!!! (sorry)
  6. Το προβλημα για την οργανωση των παγανιστών, νομίζω, οτι οφείλετε στην ευρήτητα της έννειας παγανισμός. Ο όρος παγανισμός προέρχεται από τη λατινική λέξη pagani που σημαίνει χωρικοί, με τον ορο παγανιστικη θρησκεία εννοουμε τη φυσιολατρικη και κοντα στις πηγες μιας φυσικης θρησκειας. Ο Πολυθεισμος, ο Πανθεισμός και ο σεβασμος στη φυση ειναι κοινα σε πολλες κατα τόπους φυσικές θρησκειες, και πολλες απο αυτές θα μπορούσαν να ενταχθούν κατω απο την μεγάλη όμαδα Παγανισμός. Το σημαντικο λοιπόν για μένα ειναι το νοημα που δινουμε στις λεξεις οχι οι λεξεις καθε αυτες.
  7. Ακριβώς το θεμα ειναι ακριβώς εκεί, δεν είναι μονο τα λεφτα και η φήμη είναι πολλα αλλα που απλα τα αγνοουμε. Ποιος μιλαει πλεον για μεγάλους γιατρους, ερευνητές, επιστήμονες. Πλέον είναι πιο cool να είσαι μοντέλο απο τα να είσαι αστροφυσικός :headb:
  8. Προσωπικά νομίζω οτι το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη προτύπων. Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα βρούμε πολλα πρόσωπα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν παραδείγματα προς μιμηση. Αλλα το προβλημα μας είναι οτι πλέον δεν είναι ενδιαφέρον αν καποιος εκανε μια συμαντική ανακάλυψη ή αν καποιος προσέφερε συμαντικό κοινοφελες έργο. Αυτο που μετραει στην εποχή μας είναι η φήμη και το χρήμα, and just that....
  9. Θα συμφωνησω και εγω οτι δεν νομιζω οτι προκειτε σε αναφορα οτι το αγιο πνευμα ειναι γενους θυληκου αλλα περισσοτερο τονιζει οτι δεν εχουμε αναπτυξη την ικανοτητα για αυτογονιμοποιηση οποτε καποιος αλλος θα εβαλε το χερακι του στην ιστορια.....
  10. Παραθέτω μερικά κοματια απο την wikipedia που νομίζω οτι θα μας βοηθήσουν σε αυτη την συζητηση. Ετυμολογία Σταυ-ρός, από το σταυρό-ω, από το ί-στη-μι, τοποθετώ κάτι όρθιο, στήνω πάσσαλο, καρφώνω κάτι στο έδαφος. Κατά την ύστερη ελληνιστική και την ρωμαϊκή περίοδο, σταυρό-ω, καθηλώνω επί σταυρού, δένω επί σταυρού. Ιστορία της Λέξης Ο σταυρός ήταν από τους αρχαίους χρόνους όργανο θανατικής εκτέλεσης το οποίο αρχικά χρησιμοποίησαν οι Ασσύριοι και κατόπιν, σταδιακά πέρασε στους βαβυλωνίους, Μήδους και Πέρσες. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει σχετικά με την συνήθεια του σταυρικού θανάτου στους Ασσυρίους και τους Ινδούς ενώ ο Ηρόδοτος μνημονεύει τον σταυρικό θάνατο στους Μήδους και τους Πέρσες. Στην εποχή των πατριαρχών του ισραηλιτικού λαού, ο σταυρικός θάνατος ήταν συνηθισμένος και στους Αιγυπτίους. Ο σταυρικός θάνατος που εφάρμοζαν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι προήλθε από τους ανατολικούς λαούς, ίσως τους Καρχηδονίους. Η λέξη «σταυρός», παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον από πολιτισμικής, θρησκειολογικής, κοινωνικής και ανθρωπολογικής άποψης λόγω της ευρείας χρήσης που παρουσίασε. Στη σημερινή εποχή η λέξη έχει συνδεθεί σε μεγάλο βαθμό με την έννοια που απορρέει από το γεγονός του σταυρικού θανάτου του Ιησού ενώ σε φιλολογικό επίπεδο, όπως φαίνεται από λεξικογράφους των πρωτοβυζαντινών χρόνων (Ησύχιος - 5ος αι.), και του Μεσαίωνα (Σούδας - 10ος αι., Ευστάθιος 12ος-13ος αι.), στη λέξη Σταυρός και τα παράγωγά της δίνονταν χωρίς διαχωρισμό, όλες τις σημασίες που της αποδόθηκαν από την εποχή του Ομήρου μέχρι τα χρόνια της Καινής Διαθήκης και ύστερα. Ομηρικά Έπη Η λέξη απαντά για πρώτη φορά στα ομηρικά έπη (Ιλιάδα Ω 453, Οδύσσεια λ 11/9ος-8ος αιώνας Π.Κ.Χ.). Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, η λέξη αναφέρεται σε ευθύγραμμα τμήματα ξύλου (πόλους), προερχόμενα από κορμό ή κορμούς δένδρων (π.χ. έλατο), τα οποία, τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο και καρφωμένα στο έδαφος, χρησιμοποιήθηκαν σε κατασκευή κατοικίας. Κλασσικά και Ελληνιστικά Χρόνια Η λέξη χαίρει ευρείας χρήσης κατά τους επόμενους αιώνες. Θα την συναντήσουμε στον Ηρόδοτο («τρεις σταυρούς υπίστησι» - 6ος αιώνας Π.Κ.Χ.), στον Θουκυδίδη πολλές φορές ως υλικό κατασκευής ξύλινου τείχους (μάλιστα «σταύρωμα» είναι το τείχος απο μυτερούς πασσάλους - 5ος αιώνας Π.Κ.Χ.). Την χρησιμοποιεί επίσης ο Ξενοφών (5ος-4ος αιώνας Π.Κ.Χ.) και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (1ος αιώνας Π.Κ.Χ.). Μεταξύ των παραπάνω, η λέξη σημειώνεται με διάφορους τρόπους, ως 'πάσσαλος, κορμός δεντρου, παλούκι', ως καυσόξυλο ή οχυρωματικό έργο. Στον Αππιανό οι σταυροί ρίχνονται παράλληλα στην θάλασσα ώστε να τεθούν επάνω τους σανίδες και να σχηματιστεί μια πρόχειρη γέφυρα. Διαφαίνεται ότι η αρχική χρήση του σταυρούως μέσου θανατικής ποινής που προσέφερε ταυτόχρονα δημόσια έκθεση για παραδειγματισμό προήλθε από τους μυτερούς πασσάλους της αρχαιότητας, οι οποίοι ήταν σχεδιασμένοι έτσι ώστε να διέρχεται από μέσα τους το σώμα του επίδοξου εισβολέα στην προσπάθειά του να σκαρφαλώσει πάνω από το τείχος (Θουκυδίδης, Ξενοφών). Οι αιχμάλωτοι ή καταδικασμένοι αργότερα τοποθετούνταν στην μυτερή κορυφή του ξύλου και η βαρύτητα αναλάμβανε τον βασανιστικό θάνατο. Τελικά, πολλοί δένονταν ή καρφώνονταν στο ξύλο. Μεταρωμαϊκά και Βυζαντινά Χρόνια Ευρεία χρήση του σταυρού ως σύμβολο του χριστιανισμού ξεκίνησε στα χρόνια μετά τους διωγμούς, επί Μεγάλου Κωνσταντίνου περίοδος όπου εφαρμόστηκαν διατάγματα ανεξιθρησκείας. Ο Μέγας Κωνσταντίνος ισχυρίστηκε ότι είχε δει στον ουρανό ένα σύμβολο με τις λέξεις «εν τούτω νίκα» ως περίγραμμα σε αυτό πριν από μία σημαντική μάχη για την κυριαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σύμφωνα με μερικούς, το σύμβολο αυτό ήταν το μονόγραμμα του Ιησού Χριστού--ένα «Χ», το οποίο διαπερνούσε ένα «Ρ». Σύμφωνα με άλλους, ήταν το σύμβολο αυτού που επικράτησε να ονομάζεται σταυρός (ακόμη και στην περίπτωση που ήταν το πρώτο σύμβολο, θεωρητικά μπορεί να δει κανείς σε αυτό να σχηματίζονται αρκετοί 'σταυροί'). Κατόπιν αυτού, η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Ελένη αναζήτησε το όργανο της σταύρωσης του Ιησού Χριστού στην Ιουδαία και, σύμφωνα με την παράδοση, το βρήκε και διένειμε μέρη του ως ιερά κειμήλια ανά τον Χριστιανικό κόσμο (βλέπε Τίμιο Ξύλο). Το σύμβολο Η ύπαρξη του σταυρού ώς συμβόλου ανάγεται στα βάθη της αρχαιότητας. Η χρήση του είχε και έχει τόσο καλλιτεχνικό (διακοσμητικό) όσο και έντονα θρησκευτικό και εθνικιστικό χαρακτήρα. Έτσι, ο σταυρός λειτουργεί ως μοτιβό σε διακοσμήσεις, ενδύματα, κτίρια, κοσμήματα, κ.ο.κ Επιπλέον, έχει χρησιμοποιηθεί ως θρησκευτικό σύμβολο για απόδοση λατρείας ή τιμής σε θεότητες. Εξ επομένου έχει χρησιμοποιηθεί ως εθνικό σύμβολο σε λάβαρα, σημαίες και θυρεούς, κυρίως για να δηλώσει τις θρησκευτικές αντιλήψεις του φέροντος αλλά και την υποστήριξη του θεού ή αγίου που αντιπροσωπεύεται. Με αυτήν την έννοια, το σύμβολο του σταυρού έχει χρησιμοποιηθεί ως φυλαχτό, ως σύμβολο προστασίας ενάντια στο κακό (λ.χ. ενάντια στον δαιμονισμό και στον βαμπιρισμό), ως μέσο για ξεμάτιασμα (βασκαντήρα). Το σχήμα του σταυρού είναι τόσο ποικιλόμορφο όσες είναι και οι χρήσεις του, οι εθνικές, γλωσσικές, θρησκευτικές ομάδες που το χρησιμοποιούν. Η ιστορία του σταυρού Δεν είναι γνωστό πότε κατασκευάστηκε το πρώτο ομοίωμα σταυρού?το σύμβολο που ζωγραφίζουν συνηθέστερα (μετά τον κύκλο) τα παιδιά όλων των πολιτισμών. Κάποιες από τις αρχαιότερες εικόνες σταυρών έχουν βρεθεί στις στέπες της Κεντρικής Ασίας και στο Αλτάι (ορεινές περιοχές κοντά στα σύνορα με το Καζακστάν, την Κίνα και τη Μογγολία). Στην αρχαία Αλταϊκή θρησκεία η οποία ονομάζεται Τενγκριισμός ο σταυρός συμβολίζει τον θεό Τένγκρι. Δεν είχε μακρύτερο το κάτω άκρο αλλά έμοιαζε με το σύμβολο της πρόσθεσης (+). O σταυρός Ανκχ (crux ansata) χρησιμοποιούνταν από την Αιγυπτιακή θρησκεία. Εμφανίζεται με μεγάλη συχνότητα σε τοιχογραφίες τάφων και σε άλλα καλλιτεχνήματα. Συχνά παρουσιάζεται πάνω στα δάχτυλα κάποιας θεότητας την στιγμή που χαρίζει σε κάποιον μουμιοποιημένο νεκρό το δώρο της ζωής. Άλλοτε, παρουσιαζόταν κάποιος θεός να αγγίζει με ένα Ανκχ έναν θνητό, πράγμα το οποίο συμβόλιζε την γονιμοποίηση. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές αυτός ο σταυρός είναι σύμβολο της ένωσης των γεννητικών οργάνων, αλλά αυτό δεν έχει εξακριβωθεί πλήρως. Οι Αιγύπτιοι φορούσαν τον σταυρό Ανκχ ως φυλαχτό και έφτιαχναν καθρέφτες στο σχήμα του. Οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν και τον λεγόμενο ελληνικό σταυρό (crux immissa quadrata) στην ενδυμασία ή στον καλλωπισμό τους (π.χ. σε σκουλαρίκια και περιδέραια). Ασσύριος βασιλιάς και το σύμβολο της ηλιακής θεότητας Για τους Ασσύριους, ο σταυρός συμβόλιζε την ηλιακή θεότητα καθώς και την θεότητα που ήλεγχε τις καιρικές συνθήκες. Συνήθως συμβολιζόταν με έναν σταυρό τύπου Μάλτας και τρεις δέσμες ηλιακών ακτινών τοποθετημένες σε σχήμα Τ ολόγυρα. Διάφορες μορφές του σταυρού ανάγονται σε παγανιστικές θρησκείες της αρχαιότητας, όπως ο Ζωροαστρισμός, η Χαλδαϊκή/Βαβυλωνιακή θρησκεία, η Αιγυπτιακή θρησκεία, ο Βουδισμός, η Κελτική θρησκεία, κ.α. Φαινομενολογία της Θρησκείας-Συμβολισμός & Δάνεια Η αντίρρηση που διατυπώνεται στην απόδοση τιμής προς τον σταυρό κρύβει κάποιους κινδύνους παρερμηνείας και παρανόησης, όχι μόνο για την προέλευση και τον συμβολισμό του σταυρού του Ιησού, αλλά και για ολόκληρο τον χριστιανισμό και όλες τις θρησκείες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Για να μπορέσει να καταδειχθεί η σημασία που πρέπει να δίνεται στον ακριβή συμβολισμό και ερμηνεία που δίνει μία θρησκεία σε κάποιο αντικείμενο, φαινόμενο, γεγονός ή διαδικασία που χρησιμοποιεί χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα: Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας και η ζωή του ανθρώπου, θα λέγαμε ότι δεν αφορά κάτι άλλο από το βίωμα μια διαπάλης ανάμεσα στο "καλό" και το "κακό". Από αυτά τα δύο στοιχεία, ο καθένας καλείται να επιλέξει το ένα ή το άλλο, να υπηρετήσει το ένα για να καταπολεμήσει το άλλο[24]. Σε μια πρώτη ανάγνωση αυτή της πρότασης, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι, σε πρώτο επίπεδο, ο Χριστιανισμός και ο Γνωστικισμός και οι διδασκαλίες τους όπως αυτές αναφέρονται στα κανονικά ευαγγέλια και στα γνωστικιστικά ή απόκρυφα κείμενα, δεν παρουσιάζουν διαφορές. Κι όμως. Η "γνώση", σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό, προϋποθέτει πάντοτε την κοσμολογική διαρχία και όχι μόνο την ηθική. Έτσι, ο ουράνιος κόσμος είναι ο κόσμος του φωτός, ενώ αυτός ο κόσμος που ζούμε, βρίσκεται στο σκότος. Για την "γνώση", η αντίθεση αυτή φωτός-σκότους είναι απόλυτη και το κακό στον κόσμο μας δεν είναι απλώς ο χωρισμός από το "φως" όπως διδάσκει ο Χριστιανισμός. Για τον γνωστικισμό, ο Δημιουργός αυτού του κόσμου είναι συνήθως μιά κατώτερη, κακή θεότητα σε αντίθεση με τον Δημιουργό του κόσμου του φωτός, τον "μέγα άρχοντα", ενώ για τον Χριστιανισμό υπάρχει μόνο ένας Δημιουργός, που φτιάχνει μία, αγαθή πάντοτε κτίση[25]. Το παραπάνω σχήμα, μπορεί εύκολα να μας δείξει τα μεγάλα προβλήματα που γεννά μια πρόχειρη φαινομενολογική διερεύνηση που ερμηνεύει επιφανειακά τις ποικίλες θρησκευτικές παραδόσεις χωρίς να δίνει βάση στον τρόπο, το χρόνο, τον τόπο, τις ομοιότητες, τις διαφορές και την ερμηνεία των κοινών και των ποικίλων σημείων ενός φαινομένου. Με αυτό τον τρόπο, όπου αίμα, νερό, προσευχή, χώρος λατρείας, ιερό κείμενο, θεοπνευστία, κακό, καλό, ζωή, θάνατος, φως, σκοτάδι, πρεσβυτερείο, κ.ά. έχουν την ίδια προέλευση, το ίδιο περιεχόμενο και συμβολισμό, αφού σχεδόν τίποτε από αυτά δεν υπάρχει που να μην υφίσταται χιλιάδες χρόνια πριν τον Χριστιανισμό και όχι μόνο. Σε καμμία περίπτωση όμως, η θρησκειολογία δεν αποδέχεται τον όρο δάνειο από τη στιγμή που ένα φαινόμενο έστω και αν διαθέτει εξωτερικές ομοιότητες με άλλα φαινόμενα, έχει απαλλαγεί από τα στοιχεία του πρότερου συμβολισμού του και χρησιμοποιείται με μία νέα διάσταση σύμφωνη προς το νέο θρησκευτικό πλαίσιο[26]. Επάνω στο θέμα αυτό, στο λεξικό του της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, ο W.E. Vine, στο λήμμα CROSS, CRUCIFY[27], αφού κάνει πρώτα μια ιστορική αναδρομή σε παρόμοια με το σταυρό σύμβολα, που λαοί με φυσιοκρατική και πολυθεϊστική θρησκεία είχαν υιοθετήσει, δίνει μια ενδιαφέρουσα πληροφορία που αφορά την φαινομενολογία της θρησκείας: Κάνει κριτική σε εκκλησίες που εντάσσονταν, όπως λέει, στο αποστατικό εκκλησιαστικό σύστημα (σ.σ. ίσως να εννοεί γνωστικές ομάδες τις εποχής), οι οποίες επέτρεψαν σε προσύλιτους παγανιστές, να διατηρήσουν αυτούσιο τον συμβολισμό[28] κάποιων εμβλημάτων που έμοιαζαν με το σταυρό του Ιησού όπως μας τον δηλώνουν οι αρχαίες χριστιανικές μαρτυρίες. Ασφαλώς, αυτή και μόνο είναι η ουσία του προβλήματος. Αυτούσιος δανεισμός συμβολισμού ενός αντικειμένου ή φαινομένου, δεν είχε θέση ποτέ στον Χριστιανισμό, αφού τα φαινόμενα συγκριτισμού καταδικάζονταν όχι μόνο στην Καινή Διαθήκη, όχι μόνο από την πρώτη εκκλησία, αλλά και σε όλους τους αιώνες από την Ορθόδοξη και την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Όπως σωστά αναφέρει ο W.E. Vine, το πρόβλημα ερμηνείας της φαινομενολογίας της θρησκείας, αποτελούσε και αποτελεί ένα σημαντικό ζήτημα στη θρησκειολογία και δυστυχώς, αποτελεί συχνό γεγονός η επιφανειακή κριτική από μη ειδικούς σε τέτοια θέματα, με αποτέλεσμα, κάθε θρησκεία αντί να εκλαμβάνεται ως ένα οργανικό σύνολο, να αντιμετωπίζεται ως άθροισμα παραδόσεων και λατρευτικών εθίμων. Έτσι, απομονώνεται και το σταυρικό σχήμα και αντί να εξεταστεί ως προς τη σύνδεσή του με το ιστορικό γεγονός της σταύρωσης και τον ιερό συμβολισμό του από τη σταυρική θυσία του Ιησού, όπως αποδίδεται από τα ιερά κείμενα και την αρχαία εκκλησία, αντιμετωπίζεται σαν κάτι "που μοιάζει με...", παρόλο που δεν είναι. Και βέβαια, με το σκεπτικό αυτό, ο καθένας μπορεί να θεωρήσει το χριστιανικό βάπτισμα ως ειδωλολατρικό δάνειο από τον εμβαπτισμό των ιεροφαντών των Ελευσινίων Μυστηρίων της αρχαίας Ελλάδας και τις καθαρτήριες πλύσεις των Εσσαίων, τον συμβολισμό του αίματος, ως δάνειο από τον Μιθραϊσμό και την Αιγυπτιακή θρησκεία, τον συμβολισμό του κρασιού, ως αυτούσιο δάνειο του πνευματικού συμβόλου του Βάκχου, την μορφή του Ιησού, ως δάνειο από την αρχαία ηρωωλατρεία, και την ανάστασή του, ως δάνειο από την αναβίωση των θεοτήτων στις φυσιοκρατικές θρησκείες. Η αρχαία Εκκλησία όμως, είχε συνείδηση της διαφοράς και της ουσίας των ζητημάτων αυτών και η διδασκαλία της οροθετούσε χωρίς παραχωρήσεις τις διαφορές των ειδωλολατρών και των χριστιανών. Ο Σταυρός του Ιησού, όχι μόνο δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτός ως τμήμα του βουλήματος των εθνών, αλλά αποτελούσε σημείο διαφοροποίησης και σύνορο ανάμεσα στις δύο ιδεολογίες: "το βούλημα των εθνών κατειργάσθαι, πεπορευμένους εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοφλυγίαις, κώμοις, πότοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις. Όρον έχωμεν τον σταυρόν του κυρίου, ω περισταυρούμεθα [...]" (Κλήμης Αλεξανδρείας (τέλη 2ου αιώνα), Παιδαγωγός, 3.12.85) Είναι λοιπόν φανερό ότι, η ανάγνωση της φαινομενολογίας της θρησκείας, δεν πρέπει να έγκειται στην ταύτιση στοιχείων που παρουσιάζονται και λειτουργούν σε διαφορετικά πλαίσια και συναρτήσεις, ούτε οδηγεί σε σωστά συμπεράσματα το να απομονώνονται σημεία από μια διδασκαλία και τη λατρεία της, που ταυτίζονται με παρόμοιες εκδηλώσεις άλλων θρησκειών, αφού υπάρχει ο κίνδυνος να διατυπωθούν θεωρίες, με αποσπασματική άποψη επάνω στα ιστορικά δεδομένα των θρησκειών και με κενά ως προς τις ερμηνείες των Η αποδοχή του Σταυρού στην Καινή Διαθήκη και τον Πρωτοχριστιανισμό Αν και ο σεβασμός προς τις πολιτιστικές αξίες κάθε ανθρώπου, είναι υποχρέωση που πηγάζει από τη δημοκρατία, όμως είναι πράγματι δικαίωμα κάθε ανθρώπου να αποδέχεται ή όχι για τον εαυτό του, τις αξίες αυτές. Έτσι και στο θέμα του σταυρού του Ιησού, είναι δικαίωμα της κάθε χριστιανικής ομάδας να μην αποδέχεται σύμβολα και λατρευτικές διαδικασίες άλλης ομάδας. Πέρα από αυτό όμως, κάθε χριστιανική ομάδα αναπτύσσει την απολογία της για τα σύμβολά που αποδέχεται, την οποία στηρίζει σε συγκεκριμένες τοποθετήσεις της Αγίας Γραφής ή και της Ιεράς Παράδοσης, ώστε να απαντά σε επικρίσεις και κατηγορίες. Όπως έχει αναφερθεί, οι βασικές κατηγορίες που απευθύνονται στην Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική εκκλησία για το ζήτημα του Σταυρού είναι τρεις: 1. Λανθασμένο ιστορικά σχήμα. Το γνωστό σχήμα επιβλήθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο 2. Αυτούσιο ειδωλολατρικό δάνειο 3. Τιμή προς το φονικό όργάνο του Ιησού Σχετικά με τα δύο πρώτα, έγινε τοποθέτηση με λεπτομέρειες στις προηγούμενες παραγράφους και πρέπει να γίνει μία αναφορά στο τρίτο θέμα. Καταρχάς, μία απλή ανάγνωση όλων των πρωτοχριστιανικών μαρτυριών για το σχήμα του σταυρού, θα αποκαλύψει έναν βαθύ σεβασμό προς τον σταυρό και μία ύψιστη αξιολόγησή της σημασίας του για τη ζωή του χριστιανού. Ο σταυρός είναι σε κάθε περίπτωση: * Σύμβολο νίκης (πρβλ. "τω σταυρώ απεκδυσάμενος τάς αρχάς καί τάς εξουσίας εδειγμάτισεν έν παρρησία, θριαμβεύσας αυτούς εν αυτώ", Κολ. 2:13-15) * Σημείο αγιασμού (πρβλ. "δια του θανάτου, παραστήσαι υμάς αγίους [...] κατενώπιον αυτού", Κολ. 1:22) * Σύμβολο θεϊκής αρχής και ισχύος (πρβλ. "Ο λόγος γαρ ο του σταυρού [...] τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι", Κορ. Α' 1:18) * Ξύλον μακαριστόν (πρβλ. "ειρηνοποιήσας δια του αίματος του σταυρού αυτού", Κολ. 1:20) * Σύμβολο μετανοίας και επιστροφής του άνθρωπου στο θεό (πρβλ. "πάλιν ανακαινίζειν εις μετάνοιαν, ανασταυρούντας εαυτοίς", Εβρ.6:6 και "ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας", Ρωμ. 6:6) Πουθενά δεν συναντάμε αποστροφή, σημάδια απαξίωσης ή έλλειψη Καινοδιαθηκικού πνεύματος, είτε στα αποσπάσματα αυτά, είτε στο σύνολο των χριστιανικών έργων των πρώτων αιώνων του Ιγνατίου, του Πολυκάρπου, του Ιουστίνου, του Ειρηναίου, του Θεόφιλου Αντιοχείας, του Μινούκιου Φήλιξ, του Κλήμη Αλεξανδρείας, του Τερτυλλιανού και πολλών άλλων.[29]. Από εκεί και πέρα όμως, ένα ερώτημα που συνήθως απευθύνεται από τους επικριτές του σταυρού προς όσους τον τιμούν είναι: Θα υπήρχε περίπτωση να τιμήσουμε το όπλο που θα έπαιρνε τη ζωή από αγαπημένο μας πρόσωπο; Έτσι όμως όπως τίθεται το ερώτημα, παρουσιάζει έλλειπή στοιχεία και άρα αδυναμία να απαντηθεί σε όλες τις διαστάσεις του. Γιατί μπορεί καταρχάς, η ιδέα ενός όπλου να δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στα πλαίσια του πολιτισμού μας, δίνουμε προτεραιότητα στο συμβολισμό και τη χρήση ενός αντικειμένου και όχι στο αντικείμενο καθαυτό το οποίο δεν μπορεί να είναι κακό ή καλό από μόνο του. Ένα μαχαίρι χρησιμεύει για να εξυπηρετεί την καθημερινότητά μας, μπορεί όμως να αφαιρεί και ζωές. Όμως ακόμα και στη δεύτερη περίπτωση, οι άνθρωποι φτιάχνουν πολεμικά μουσεία ή προθήκες με όπλα, τα οποία τιμούν, ακόμα κι αν από τη χρήση τους, έχασαν τη ζωή τους αγαπημένα πρόσωπα. Δεν τα τιμούμε όμως επειδή στέρησαν τη ζωή των δικών μας ανθρώπων, αλλά τα τιμούμε σε σχέση με το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας. Τα τιμούμε ως σύμβολα ελευθερίας. Όπως λέει και ο απ. Παύλος: "Χαρισάμενος ημίν πάντα τα παραπτώματα, εξαλείψας το καθ' ημών χειρόγραφον τοις δόγμασιν ο ην υπεναντίον ημίν, και αυτό ήρεν εκ του μέσου προσηλώσας αυτό τω σταυρώ απεκδυσάμενος τάς αρχάς καί τάς εξουσίας εδειγμάτισεν έν παρρησία, θριαμβεύσας αυτούς εν αυτώ" (Κολ. 2:13-15) Συγχώρησε ο Χριστός δηλ. όλα τα παραπτώματα και κατήργησε το χρεόγραφο με τις διατάξεις του, που ήταν εναντίον μας, και το έβγαλε από τη μέση καρφώνοντας το στο σταυρό. Και αφαίρεσε τη δύναμη που είχε το εξουσιαστικό κακό που τώρα νικηθηκε από το θρίαμβο του σταυρού. Αυτός ο σταυρός λοιπόν, είναι σύμβολο ελευθερίας και θριαμβευτικό όργανο απελευθέρωσης του ανθρώπου από το κακό σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη. Επίσης είναι σύμβολο ειρήνης: "Νυνί δε εν Χριστώ Ιησού, υμείς οι ποτέ όντες μακράν, εγγύς εγεννήθητε έν τω αίματι του Χριστού. Αυτός γάρ έστιν ή ειρήνη ημών, ό ποιήσας τά αμφότερα έν καί τό μεσότοιχον του φραγμού λύσας, την έχθραν έν τή σαρκί αύτοΰ τόν νόμον τών εντολών έν δόγμασι καταργήσας, ίνα τους δύο κτίση έν έαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπον ποιών είρήνην, καί αποκαταλλάξη τους αμφότερους έν ενί σώματι τω θεώ διά του Σταυρού, αποκτείνας την έχθραν έν αύτώ" (Εφ. 2:13-16). Ο Παύλος διδάσκει πως όσοι ήταν μακριά από το θεό, ήρθαν πλέον κοντά με τη σταυρική θυσία του Χριστού. Ο Ιησούς έκανε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους (Ιουδαίους και εθνικούς) ένα λαό και γκρέμισε με το σταυρικό του θάνατο ότι τους χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους. Θανάτωσε με το σταυρό του την έχθρα, και συμφιλίωσε τους δύο πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και με το θεό. "Ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον" (Α' Κορ. 23 εξ.) Το παραπάνω χωρίο, θυμίζει ότι οι Χριστιανοί δεν ζητούσαν μεσσία που δίνει σημεία δυνάμεως και εξουσίας. Ο σταυρός και η ανάσταση ξεπερνούν τα ιουδαϊκά σχήματα της ηθικής και της νομιμότητας καθώς αυτές οι δύο έννοιες είναι αχώριστες στην αφήγηση των Ευαγγελιστών. Ο σταυρός είναι πλέον ένα σύμβολο-καύχημα, της νίκης του Ιησού (και μέσω αυτού και του ανθρώπου) κατά της φθοράς και του θανάτου, μια πρόσκληση να τον ακολουθήσουν οι άνθρωποι στη νέα ζωή της Αναστάσεως. Ο Ιωάννης, παρουσιάζει το σταυρό ως τη στιγμή που ο Υιός του ανθρώπου "υψώθη" (Ιω 8:28, 12:32 εξ), σαν ένα νέο σημείο σωτηρίας (Ιω. 3:14-16) ενώ όλη η διήγηση του ευαγγελιστή, θα έλεγε κανείς ότι δείχνει τον Ιησού να προχωρεί προς το σταυρό με μεγαλοπρέπεια. Συχνά παρουσιάζεται ως επιχείρημα ενάντια στο σταυρό, αυτό που έχει γραφτεί στην Παλαιά Διαθήκη: "κεκατηραμένος υπό Θεού πας κρεμάμενος επι ξύλου" (Δευτ. 21:22-23), και το υπενθυμίζει και ο Παύλος: "επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου" (Γαλ. 3:13) Αυτά τα δύο χωρία όμως, δεν αναφέρονται στο όργανο βασανισμού, αλλά στο πρόσωπο που πεθαίνει επάνω στο όργανο αυτό. Έτσι, το πρόβλημα, θα έμπαινε στην πραγματική του διάσταση αν θεωρούσαν οι χριστιανοί τον Ιησού ως ένα "κεκατηραμένο υπό Θεού" πρόσωπο ή αν ο Παύλος θα καταφερόταν ενάντια στον Ιησού ώστε να τον ονομάσει καταραμένο! Βεβαίως κάτι τέτοιο είναι γνωστό ότι δεν συμβαίνει στην χριστιανική θρησκεία και θα ήταν περιττό να μείνουμε περισσότερο. Ο ίδιος ο Παύλος λοιπόν, απευθυνόμενος προς Ιουδαίους και Εθνικούς για τους οποίους ο σταυρός ήταν αισθητικά αποκρουστικός και απόδειξη αδυναμίας περισσότερο παρά δυνάμεως (υπέμεινεν σταυρόν, αισχύνης καταφρονήσας Εβρ. 12:2), και απευθυνόμενος συνάμα και προς εκείνους που σήμερα σκανδαλίζονται ακόμη από το σταυρό, λέει μην αφήνοντας πλέον περιθώρια για παρανοήσεις: "άρα κατήργηται το σκάνδαλον του σταυρού" (Γαλ. 5:11) Είμαστε στην ώρα της Καινής Διαθήκης. Πρίν το Πάσχα, ο Ιησούς ήταν ο μόνος που βεβαίωνε την αναγκαιότητα του σταυρού (Μτ 16:21) για να υπακούσει στο θέλημα του Πατέρα (Πράξ. 2:23). Μετά όμως από την Πεντηκοστή, οι μαθητές, φωτισμένοι πλέον, κηρύττουν και εκείνοι με τη σειρά τους την αναγκαιότητα αυτή, τοποθετώντας το σκάνδαλο του Σταυρού στη πραγματική του θέση μέσα στη Θεία Οικονομία: Ο Μεσσίας σταυρώθηκε "κρεμασθείς επί ξύλου" (Πράξ. 5:30) με σκανδαλώδη τρόπο (βλ Δευτ. 21:23), όμως αυτό συνέβει εξαιτίας του μίσους των αδελφών του. Το γεγονός όμως αυτό, κάτω από το φως της προφητείας, παίρνει μια νέα διάσταση: εκπληρώνει "πάντα τα περί Χριστού γεγραμμένα" (Πράξ 13:29). Για το λόγο αυτό, τα ευαγγελικά κείμενα που περιγράφουν το θάνατο του Ιησού, περιέχουν πολλές αναφορές στους Ψαλμούς (Μτ 27:33-60 / Ιω 19:24,28,36 εξ): "ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν", σύμφωνα με τις Γραφές, όπως θα πει κι ο ίδιος ο Αναστημένος Χριστός (Λκ. 24:25 εξ). Ο σταυρός δεν είναι πια όνειδος, αλλά απαίτηση και τίτλος δόξας, πρώτα για το Χριστό και έπειτα για τους χριστιανούς: "Όστις ου βαστάζει τον σταυρόν εαυτού και έρχεται οπίσω μου, ου δύναται είναι μου μαθητής" (Λκ. 14:27) "Ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ εστί μου άξιος" (Μτ. 10:38) "Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και άράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι" (Μτ. 16:24, Μκ. 8:34, Λκ. 8:23) Ο σταυρός όχι μόνο δεν είναι αποκρουστικός, αλλά είναι καύχημα: "Εμοί δε μη γένοιτο καυχασθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού" (Γαλ. 6:14) Στην καθημερινή ζωή του χριστιανού, "ο παλαιός άνθρωπος συνεσταυρώθη" (Ρωμ. 6:6) και ελευθερώθηκε τελείως από το κακό και πλέον η αποδοχή του σταυρού, χαρακτηρίζει τους φίλους ή μή του Χριστού: "νυν δε και κλαίων λέγω, τους εχθρούς του σταυρού του Χριστού, ων το τέλος απώλεια" (Φιλ. 3:18-19) Ελπιζω να μην κουρασα, για περισσοτερα μπορειτε να δειτε εδω Προσωπικά πιστεύω οτι ο σταυρος ειναι ενα συμβολο, και οπως ολα τα συμβολα για τον καθε ενα απο μας εχει ενα ξεχωριστο νοημα αναλογα με τις πεποιθησεις μας. Υποθέσεις μπορουμε να κανουμε πολλες γυρω απο τα κρυμενα μυστηκα που μπορει να εχει ο σταυρος αλλα η ιστορια της χριστιανοσύνης εχει παραποιηθει τοσο πολλη που μου φαινεται πολλη δυσκολο να μπορεσουμε να αποκρυπτογραφισμουμε εστω και μια μικρή πτυχή του μυστικού που μποριε να κρυβει.
  11. Ενδιαφέρον...... Εν αναμονή λοιπόν......
  12. Τι ακριβως εννοεις???? Μαλλον μιλας για το καινουριο βιβλιο της Μειμαριδη.... Αλλα τι εννοεις αναπτυξουν μαγεια??? Ανπτυξε λιγο το σκεπτικο σου να μπορεσουμε και εμεις να συμμετεχουμε....
  13. Αληθεια ρε παιδια ποσο ανυσχηρη και ασημαντη νιωθω σε στιγμες σαν αυτή.... Βλεπω τοσο σοκαριστικες εικονες και για ολα αυτα κρεμετε το μεγάλο ερώτημα ΓΙΑΤΙ????? Ακουμε τα νεα σκεφτομαστε για καποια δευτερολεπτα και μετα συνεχιζουμε την δουλεια μας σκεφτομενοι και τι μπορω να κανω.... Αληθεια τι θα μπορουσαμε να κανουμε???
  14. Καλα με εσωσες εψαχνα για ενα μαγαζι με αιθερια ελαια και λιθους στον Πειραια!!!!!
  15. Εγω στο λύκειο είχα στριμώξει τόσο άσχημα την καθηγήτρια που αφου ξέμεινε απο δικαιολογίες και κατέληξε στο να αυτοαναιρείται συνεχώς, φρίκαρε, με αποκάλεσε άθεο και σταμάτησε να με ακούει! Τρελό γέλιο! Εγω παντως εκει που την φρικαρα τελειως ηταν οταν επαιρνα την βιβλιο (που μας ειχε υποχρεωσει να αγορασουμε) και τις πηγαινα κοματια που ερχοντουσαν σε αντιθεση με την διδασκαλεια που μελεταγαμε εκεινη την ημερα. Παθαινε υστερια αλλα εγς εριχνα το γελιο τις αρκουδας.
×
×
  • Create New...