Ανδρομέδα

Κάποιος ίσως να εκλάμβανε ετούτο το "μήνυμα" ώς προσβλητικόν και εριστικόν.

Χαίρομαι που σου άρεσε. Συλλέγω αποσπάσματα από αρχαία ποιήματα και εν καιρώ θα αναρτήσω μερικά. Με μέτρον αι Μούσαι... :smilewink: Για την ώρα, για να μην βγώ και εκτός θέματος, θα διηγηθώ μίαν εμπειρίαν σχετικήν με τας ερμηνείας των μύθων. Προ καιρού, σε κάποιο άλλο φόρουμ είχα διαβάσει έν ξεκαρδιστικόν άρθρον ενός παιδιού που είχε παρευρεθεί σε ομιλίαν κάποιου εργαστηρίου σχετικού με τον ελληνικόν πολιτισμόν. Ο ομιλητής είχε προβεί εις ερμηνείαν του μύθου του Ηφαίστου, της Αφροδίτης και του Άρεως και των αοράτων χρυσών δεσμών. Κατ' εκείνον λοιπόν, ο Ήφαιστoς ήτo το...αρχέτυπο του σύγχρονου (!) προλετάριου, που "ξεθεώνεται στη δουλειά", κάτι σαν "σκλάβος στην εταιρεία του αφεντικού" ας πούμε. Ενώ "τα λεφτά του τα ξοδεύει η γυναίκα του σε λούσα και στολίδια" και σαν να μην φθάνει εκείνο, τον απατάει με τον υιό του αφεντικού (!!!). (Δεν διευκρίνiζε δυστυχώς εάν ο υιός του αφεντικού είχε και κάποιο κόκκινο αμάξι, κάποια φερράρι ας πούμε..) :4_1_72[1]: Κατόπιν ετούτης της συγκλονιστικής ερμηνείας επείσθην αμετακλήτως πώς όχι μόνον ο καθένας δεν δύναται να ερμηνεύσει μύθον, όχι μόνον οι μύθοι δεν είναι rorschach test που ο καθένας μπορεί να βλέπει "ότι του καπνίσει" αλλά πιστεύω ακραδάντως πώς ελάχιστοι άνθρωποι είναι εις θέσιν να ερμηνεύσουν κάποιον μύθον δίχως να προκαλέσουν ακράτητα γέλια.

Νυκτίφωτε Διόνυσε, φυτηκόμε, σύνδρομε Μήνης, σύ φρόντισε τους στάφυλους, κι είναι μέλημα δικό μου τα όργια του Βάκχου, διότι η γή τα φυτά σου γεννά και ωριμάζει, σα δέχεται την αστραφτερή δρόσον της ακοιμήτου Σελήνης. Συ Βάχκε χορευτή τον θύρσο σου ύψωσε και φρόντισε τα γεννήματά σου· μην τρομάζεις από την γενιά των ασήμαντων ανθρώπων, που κούφιος εστι ο νους των, τας απειλάς των η δύναμις των μάστιγων των Ευμενίδων καταστέλλει. Μαζί σου θα επιτεθώ εις τους εχθρούς. Ίσόποσα με τον Βάκχον κυβερνώ την ετερόφρονον μανίαν. Είμαι η Μήνη Βακχιάς, όχι μόνο επειδή εν αιθέρι τους μήνας ελίσσω, αλλά διότι και της μανίας άρχω και την λύσσαν εγείρω. Δεν θα αφήσω εγώ την χθόνιαν ύβριν εναντίον σου δίχως ποινή.

Τι επιχειρήματα! Τι βάθος σκέψεως! Τι εμπεριστατωμέναι απαντήσεις επί της ουσίας, με πηγάς και τεκμηριώσεις! Δεν χωρεί πλέων ουδεμία αμφιβολία... κάποιοι είσασθε φωστήραι! Έχω μείνεί έκθαμβη!

Ναι...ξέρει...να συκοφαντεί Θεούς και να μεταδίδει την αθεϊα του, δηλητηριάζοντας όποιον και ότι μπορέσει. Ως κάθε "καλός" άλλωστε απόφοιτος της Μεγάλης των Συκοφάντων Σχολής (περισσότερο γνωστής με το χαΐδευτικό "στωικός βόθρος της αθεΐας"...) Ομολογώ ότι είναι από τα τελευταία μέρη που περίμενε κανείς να συναντήσει το συγκεκριμένο πρόσωπο -που το έχουνε σουτάρει από παντού- αλλά άμα είναι για να μεταδώσει την νόσο της αθεΐας, κάνει και παραχωρήσεις. Τα "κακά" ιερατεία...όπως άλλωστε τους έμαθε και ο βρασσίσκος, δεν πρόκειται για ευσεβείς οργανώσεις ιερέων-μυστών που από την φύσιν των είναι αγνοί και καλοί και επικοινωνούν με Θεούς και μεταφέρουσιν τον θεϊκόν λόγον εις τους ανθρώπους... Είναι βέβαια μεγάλη ασέβεια να συκοφαντεί κάποιος ιερείς...αλλά η ασέβεια είναι το λιγότερο για εκείνους τους ιερόσυλους συκοφάντες αθέους. Εγώ θα τονίσω πώς η φύσις του ιερέως είναι πολύ διαφορετική από ότι πάνε άθεοι τινές να την παρουσιάσουν. Όπως η φύσις του ιατρού άλλωστε είναι τέτοια που από την μία διέπεται από τα ευγενή κίνητρα της θεραπείας αρρώστων και από την άλλη από την επαγγελματική ευσυνειδησία να μην δώσει ούτε την γνώση των δηλητηρίων σε ασυνείδητους όυτε και φάρμακα που σε λάθος χέρια θα προκαλούσαν μεγάλο κακό. Εάν και κάποιοι ψευτο-ιατροί είναι ασυνείδητοι εγκληματίες, εκείνοι δεν ονομαζονται ιατροί, ούτε και ευθύνονται η ιατρική οι οι αληθινοί ιατροί για τας πράξεις των ψευτο-ιατρών. Κανείς βέβαια δεν μιλούσε ποτέ για τα Ελευσίνια, διότι "ο σεβασμός κλείνει το στόμα". Και κανείς δεν μίλησε ποτέ για τα Ελευσίνια, όπως γνωρίζουμε και σήμερα. Ο Κ. Κερένυι, ο σημαντικότερος καθηγητής-ερευνητής επί του θέματος έχει συγγράψει ειδικό βιβλίο περι των Ελευσινίων (τίτλος "Έλευσις"), όπου συνοψίζει ότι σήμερα αλλά και παλαιότερα μας είναι γνωστό περί των Ιερών Ελευσινίων Μυστηρίων. Ο Αισχύλος ώς ποιητής εμπνέεται από τας Μούσας. Εάν αι Μούσες εμύησαν τον Αισχύλο εις κάποια από τα μυστήρια των Θεών, ορθώς το έκαναν. Ίσως να μην ήτο κατάλληλον δια την φύσιν του και τον χαρακτήραν του, να λάβει μέρος εις τα Ελευσίνια και να ήταν αναγκαίο να του δοθούν άλλαι μυήσεις περισσότερο κατάλληλαι σε ποιητήν, ώστε να εξελιχθεί και να γνωρίσει μέρος του μεγαλείου των Θεών. Το ότι πολλοί Αθηναίοι πολίτες είχαν μυηθεί την εποχή του Αισχύλου είναι θαυμάσιο καθώς και το ότι μετά ζήλου φύλασσαν την καθαρότητα των Μυστηρίων, είναι προφανές ΚΑΙ από την παραπομπή του Αισχύλου σε Δίκη. Εις την οποία αθωώθη αφού απέδειξε πώς ποτέ δεν έλαβε μέρος εις τα Μυστήρια, και κατά συνέπεια δεν παραβίασε κάνεναν όρκον περί μυστικότητος αυτών. Εάν τίναι περιγραφαί εις έργον του θύμιζαν κάποια συναφή τυπικά των Μυστηρίων, ετούτο συνέβη διότι αντλήθησαν εκ της ιδίας πηγής. Των Θεών! Για εκείνους βέβαια για τους οποίους αι Μούσες είναι ανύπαρκται, και που δεν παραδέχονται τας Μούσας ως Θεάς (ούτε και Θεούς γενικώς), φυσικά και δεν θα σκεφθούν ποτέ πώς αι Μ(υ)ούσαι εμπνέουσιν τους ποιητάς και μυούσιν ούτους. Θα επιλέξουν να επιδοθούν σε συκοφαντίας τύπου "αγκα, ρε....η αθήνα όλη ρε μιλούσε για αυτά, ρε αγκα αγκα λέμε, σιγά τα μυστήρια, ρε, χεσμένα τά 'χουμε..." (Τους έφτυσε ο Ουρανός λέμε κι εκείνοι νομίσαν ότι βρέχει... ) Το θέμα είναι πώς ξαμολήθησαν κάποιοι σήμερα να κατηγορήσουν τον χριστιανισμό γενικώς, διότι δεν είχαν το θάρρος να ασκήσουν ορθή κριτική εις το "ορθόδοξο" δόγμα... (θα τους τραβούσε άλλωστε το αυτάκι η μαμα, λέμε) Αλλά και διότι ως άθεοι στωικοί έχουν στερηθεί της ικανότητος Δια-Κρίσεως με αποτέλεσμα να αγνοούν παντελώς το ότι τα χριστιανικά δόγματα ουδεμίαν σχέσιν έχουσιν μετά του "ορθοδόξου" ατυχήματος. Αρκεί να παρατηρήσει κάποιος πώς τόσο εις καθολικισμόν όσο και εις προτεσταντισμόν υπάρχει Αρχιτεκτονική και Μουσική και Ζωγραφική, ενώ απουσιάζουσιν παντελώς από τους βυζαντινούς αθέους (να δεις τι ωραία τους τα χώνει ο Gibbon για το κακοτέχνημα της "αγιασοφιάς" ες Ιστανμπούλ) Όταν λοιπόν κατηγορούνε οι άθεοι εκείνοι τον δυτικόν και βόρειον χριστιανισμόν, εμμέσως πλήν σαφώς κατηγορούσιν τους Θεούς (συγκεκριμένα τον Απόλλωνα, τας Μούσας, την Αφροδίτη κ.α.) πώς έδωσαν τα δώρα της Αρχιτεκτονικής και της Μουσικής και της Ζωγραφικής εις τους μη-βυζαντινούς χριστιανούς. Ορθώς οι Θεοί έδωσαν τα εν λόγω δώρα, διότι οι χριστιανοί της δύσεως και του βορρά τα αξίζαν και τα κέρδισαν μέσω μιας επίπονου μυητικής πορείας, κατά την οποία και τα δόγματά των συμμόρφωσαν και τα περί ευσέβειας κατανόησαν και μέσω σφαγών και ορθής κριτικής εξυγειάνθησαν. Τώρα ο κάθε υπαλληλάκος με χόμπυ την ιστορικήν κακοποίησιν ή το κάθε άθεο σαπιόπαιδο που δεν είναι σε θέση να ορίσουν την ζωή τους πρώτα πρώτα, σαφώς δεν είναι σε θέσιν να κατανοήσουν την Πολιτικήν αρετήν ή τα ορθά κίνητρα πίσω από τους εκάστοτε πολέμους που έλαβαν χώρα εις την Ευρώπη, δια πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Με την εξαίρεσιν των βυζαντινών, κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να σφάζεται για το τί πιστεύει κάποιος άλλος, εφόσον δεν ενοχλείται και εφόσον δεν συντρέχουσιν άλλοι πολιτικοί και στρατιωτικοί και διπλωματικοί και οικονομικοί λόγοι. Μόνον εις στωικός άθεος ψευτοέλληνας θα κάτσει να πιστέψει στ΄αλήθεια πώς οι όποιοι πόλεμοι που έλαβαν χώρα στην Ευρώπη είχαν τα κίνητρα λεπτομέρειας δόγματος. Δηλαδή καθυστερημένος, τι λέμε τώρα... :4_1_72[1]: Ένας από τους λόγους που έγραψα την ιστορίαν των Ασσασίνων είναι δια να δούμε και τας σταυροφορίας υπό το ευρύτερον ιστορικόν πλάισιον των καιρών. Με την εξαίρεσιν της α' σταυροφορίας (την οποία υπεκκίνησσαν οι βυζαντινοί, εκβιάζοντας συναισθηματικά τους ιταλούς με το δόλωμα της επανενώσεως των δύο εκκλησιών - τα γράφει αναλυτικά ο Gibbon άλλωστε), και για την οποια δεν ήσαν καθόλου άμοιροι ευθυνών οι τότε μουσουλμάνοι, η β΄και γ' δεν κατάφεραν τίποτε, εκτός βέβαια από το να τα βρούνε τελικά καθολικοί με μουσουλμάνους και να ξεκινήσει εμπόριο και ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων, με αποτέλεσμα την μετακένωσιν των Ελληνικών φιλοσοφικών κειμένων στην Δύσιν που έφερε και την Αναγέννησιν. Για τους πολέμους και τας συγκρούσεις υπήρχαν ΑΛΛΑ ΑΙΤΙΑ, κυρίως πολιτικά, στρατιωτικά και γεωπολιτικά. Όποιος θέλει ας το ψάξει. Η Ιστορία δεν ερμηνεύεται από αντιδραστικούς "ορθόδοξους" που περνάνε καθυστερημένη εφηβεία. Και το παραμυθάκι "ο κακός χριστιανισμός και οι σφαγές που έκανε" πέρα από μια κλίκα άθεων ηλιθίων, δεν εντυπωσιάζει κάνεναν. Αυτά για την ώρα. Υγιαίνετε!

Μια και έπιασα το αραβικό, μάλλον να πούμε και μερικά πράγματα περί Ασσασίνων. Δίχως την σάλτσα της συνομωσιολαγνείας.. (λες να είναι πιό νόστιμα; :smilewink: ) Το τάγμα των Ασσασίνων ιδρύθη το 468 μετά Εγίρας από τον Ισμαηλίτη Σιίτη Hashan al-Sabbah σε πολύ ιδιάζουσας πολιτικάς συνθήκας. Η αρχικώς πολλά υποσχόμενη δυναστεία των Φατιμίδων της Αιγύπτου (επίσης Ισμαηλίτες Σιίτες) είχε αποτύχει να επιφέρει τας κοινωνικάς και πολιτικάς αλλαγάς εκείνας, που ήσαν απαραίτηται για την υγιήν διακυβερνήσην των χωρών της επικράτειας της μουσουλμανικής Ουμά. Είχε αποτύχει τόσο πολιτικά όσο και θεολογικά να προβεί σε βαθείας τομάς εξυγιάνσεως της τότε κοινωνίας, είχε αποτύχει πολιτικά όσο και στρατιωτικά να δομήσει ένα ισχυρόν Ισλάμ, με δίκαιαν νομοθεσίαν και αληθή ιδανικά, είχε αποτύχει να πατάξει αποτελεσματικά τα προβλήματα της αθεΐας και της εκτεταμένης μοιρολατρείας, και είχε επιδοθεί σε τρυφηλότητας, επιφέροντας χαλάρωσην ηθών. Τέλος είχε αποτύχει να εδραιώσει την κυριαρχία των Σιιτών έναντι των Σουνιτών που απολάμβαναν την υποστήριξην των επίσης προσυλητισθέντων εις Σουνιτισμόν, Σελτζούκων. Με την υποστήριξην Ισμαηλιτών από την γενικότερη επικράτεια των Σελτζούκων, ο Hashan θέτει υπό την κυριαρχία του την περιοχήν του Αλαμούτ, εις τα όρη του Βορείου Ιράν. Έχοντας το Αλαμούτ ως βάσιν (γνωστό και ώς "η φωλιά του Αετού"), ιδρύει έν πολιτικόν-στρατιωτικόν θεολογικόν κίνημα που μόλις σε δύο έτη μετεξελίσσεται σε μια από τας μεγαλύτερας επαναστάσεις που έλαβαν χώρα ποτέ εντός του ισλάμ. Οι οπαδοί του Hashan αργότερα θα γίνουν γνωστοί προς Δύσιν με το όνομα Ασσασίνοι, ενώ εις τους μουσουλμανους είναι περισσότερο γνωστοί ως Νιζάροι. Ο θρύλος αρχίζει όταν ο Hashan αποφασίζει να υποστηρίξει τον Νιζάρ, έναν εκ των διεκδικητών του θρόνου των Φατιμίδων κατά την διάρκειαν μιας κρίσεως διαδοχής, εν Αιγύπτω. Όταν ο Νιζάρ παραμερίζεται από τον αδελφόν του, ο Hashan οργισθείς με τας εξελίξεις εγκαταλείπει την Αίγυπτον, τη συνοδεία και άλλων διαφωνούντων Ισμαηλιτών και εγκαθίσταται εις το οχυρόν του Αλαμούτ. Από εκεί θα εγκαταστήσει και άλλα οχυρά εις Συρίαν, εις Ιράκ και φυσικά και σε πολλάς περιοχάς του Ιράν ξεκινώντας την πολεμικήν του δράσιν εναντίον των Σουνιτών Σελτζούκων. Αντί της τακτικής της ανοιχτής μάχης και της παρατάξεως στρατευμάτων ο Hashan επιλέγει μιαν άλλην μέθοδον, εκπαιδεύοντας τους στρατιώτας του να επιτίθονται εναντίων των υψηλά ιστάμενων προσώπων που κατέχουσιν τας θέσεις-κλειδιά εις το κράτος του εχθρού. Το προτιμώμενο όπλο των Ασσασίνων είναι το εγχειρίδιον και είναι προετοιμασμένοι να πεθάνουν κατά την διάρκεια της αποστολής των, όπως άλλωστε και ο στρατιώτης που λαμβάνει μέρος σε ανοιχτή μάχη. Από την αρχήν, o Hashan συνδέει την θρησκευτικήν διάστασιν του κινήματος του με τας έννοιας της δικαιοσύνης και του ιερού πολέμου jihad. Κανείς δεν γνωρίζει επακριβώς από τότε μέχρι την σήμερον ποίαι ήσαν αι μυστηριακαί τελετουργίαι και ασκήσεις εις τας οποίας επιδίδοντο οι πολεμισταί του Hashan. (H αναφορά του Μάρκο Πόλο περί του Γέρου του Βουνού, ενός εκ των ηγετών ανδρών του κινήματος του Hashan, που έδραζε ες Λίβανον, θεωρείται αναξιόπιστη ως μεταφέρουσα λαΐκάς δοξασίας και φήμας, παρά κάποιαν σοβαρήν ιστορικήν πληροφορίαν). Όπως και να έχει, οι Ασσασίνοι ήτο αρίστως εκπαιδευμένοι και ηδύναντο να πλησιάσουν τον στόχον τους δίχως να γίνουν αντιληπτοί. Ο Ασσασίνος εν αποστολή καλείται fidai. Το 470 μ.Ε. ο μέγας Βεζύρης Nizam al-Mulk πεθαίνει, φημολογουμένως εκτελεσθείς από Ασσασίνο και ίσως με την συνενοχήν του Σουλτάνου Malik Shah. Oι επιμέρους κυβερνήται λαμβάνουσιν την εντολήν να συλλάβουν και να αντιμετωπίσουν λίαν αυστηρώς όποιον βαρύνεται με την υποψίαν πως είναι Ασσασίνος. Αργότερα το ίδιο έτος ο Σουλτάνος Malik Shah πεθαίνει, ενώ φημολογείται πως επίσης εκτελέσθη από Ασσασίνο. Συμπτωματικά, τρία έτη μετά ο Πάπας Urban ΙΙ κηρύσσει την πρώτην σταυροφορίαν εναντίων των "μουσουλμάνων που κατέχουσιν τους όσιους τόπους" αλλά που στην πραγματικότητα κυρίως στοχεύει εναντίον των Σελτζούκων Τούρκων, η οποία θα υλοποιηθεί τα επόμενα έτη και θα καταλάβει την Ιερουσαλήμ το έτος 1099/477 μ.Ε. Το ίδιο διάστημα οι Φατιμίδες της Αιγύπτου είναι στα μαχαίρια με τους Σελτζούκους της Βαγδάτης οι οποίοι με την σειρά τους έχουν να αντιμετωπίσουν τα κοφτερά εγχειρίδια των Ασσασίνων. Όλοι είναι επί πολέμω, και ουδείς παραπονεμένος. Ε, ρε γλέντια... :cheerful: Κατά τας δεκαετίας που ακολουθούσιν, εκτός από τα δεκάδες ή εκατοντάδες φημολογούμενα θύματα των Ασσασίνων, δύο τουλάχιστον χαλίφηδες και ένας χριστιανός βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, ο Conrad of Montferrat θα βρεθούν νεκροί από το Ασσασινικόν εγχειρίδιον, ενώ κινδυνεύει σοβαρά και ο Σουλτάνος Saladin της Αιγύπτου, όμως τελευταία στιγμή η απόπειρα θα αποτύχει (1176/554 μ.Ε. - είναι και η μόνη αναφορά περί αποτυχημένης απόπειρας ασσασίνων, θα δούμε παρακάτω γιατί). Εν Αλαμούτ έχει εγκαθιδρυθεί αυτόνομος διοίκησις η οποία θα παραμείνει έως την μογγολικήν επέλασιν, περίπου 3 αιώνες μετά. Αρχάς 12ου αι., κλάδος Ασσασίνων εγκαθισταται εις τα όρη An-Nusariye της τότε Συρίας (και Λίβανος σήμερα), κτίζοντας έν δίκτυον οχυρών. Κέντρον της διοικήσεως το όρος Jebel An-Nusariye, όπου ευρίσκεται το οχυρό al-Kahf, το άδυτο του διάσημου Γέρου του Βουνού. Ονόματι Ηassan ben Sabah (πιθ. ο υιός του πρώτου Hashan) και φέρων τον τίτλον sheik Al Jebal, θα διοικήσει αποτελεσματικά το οχυρό για δεκαετίας, ενώ μόνον φήμαι υπάρχουσιν δια την δράσιν του. (Οι Ασσασίνοι θα παραμείνουν για έναν περίπου αιώνα, εωσότου ο μαμελούκος αιγύπτιος Σουλτάνος Baibars τους εκδιώξει το 1271/649 μ.Ε.) Είναι ο αιώνας που συμπτωματικώς το σπορ των σταυροφοριών ευρίσκεται εις την ακμήν του... Το 1145 ο Bernard of Clairvaux, ιδρυτής του κοινοβίτικου τάγματος Cistercian, με την υποστήριξιν του Πάπα Eugenius III, κηρύσσει την 2ην σταυροφορίαν εναντίων των "άπιστων μουσουλμάνων", με σκοπόν την ισχυροποίησιν των ευθραύστων στρατιωτικά κτήσεων που απεκομίσθησαν από την πρώτην. Δύο έτη μετά περίπου μισό εκατομμύριο (δυτικοί) χριστιανοί στρατιώτες υπό την ηγεσία του Conrad III της Γερμανίας και του Louis VII της Γαλλίας θα κινητοποιηθούν. Για λίγο θα επιτύχουν να κρατήσουν απασχολημένας κάποιας δυνάμεις των Σελτζούκων αλλά σε χρόνο ρεκόρ τα στρατεύματα αποδεκατίζονται από πείνα, στερήσεις και ΛΟΙΜΟΥΣ, οδηγώντας την συγκεκριμένην σταυροφορίαν εις τέλος λίαν άδοξον... Όλως συμπτωματικώς ο Νορμανδός βασιλεύς της Σικελίας για να μην γυρίσει με άδεια χέρια προσαρτεί κάποια ελληνικά νησιά που ανήκαν μέχρι τότε εις την Κωνσταντινούπολη, ξεκινώντας ενδεκαετήν πόλεμον μεταξύ Σικελίας και Βυζαντίου. Το 1164/542 μ.Ε. ο Hashan ανακηρρύσει την θεϊκήν του διάστασιν, ως ο επόμενος Ιμάμ των Ισμαηλιτών (τώρα ας μην εισέλθουμε σε θεολογικάς λεπτομέρειας, είναι και πολύπλοκαι...) και δηλώνει την έλευσιν - απαρχήν μιας νέας εποχής που συχνά αποκαλείται η αποκατάστασις. Το 1171/549 μ.Ε. ο θρυλικός Saladin της Αιγύπτου, με ένα ευφυέστατο πραξικόπημα εκδιώχνει οριστικά την φθαρμένη πιά δυναστεία των Φατιμίδων από τον θρόνον και αρχίζει την αποκατάστασιν της κουρασμένης αιγυπτιακής κοινωνίας, επιστρέφει την Αίγυπτον εις το σουνίτικό δόγμα και τα βρίσκει με τους Αββασίδες της Βαγδάτης. Ισχυροποιεί την Αίγυπτον πολιτικά και στρατιωτικά, προσαρτεί εντός των επομένων ετών περιοχάς της Συρίας και της Παλαιστίνης και του άνω Ιράκ, περικυκλώνωντας τας χριστιανικάς κτήσεις... Επιμελείται ενός πειθαρχημένου στρατού, ικανού να υπερισχύσει των Φράγκων, των Νορμανδών, και των Βυζαντινών. Ο Σαλαντίν μετά από σειρά επιτυχημένων πολιορκιών, όπου μια μετά την άλλην αι χριστιανικαί κτήσεις περιέρχονται υπό την κυριαρχίαν του, επανακαταλαμβάνει την Ιερουσαλήμ την 2αν Οκτωβρίου του 1187/565 μ.Ε. έπειτα από σχεδόν 90 έτη χριστιανικής κατοχής. Εις Ευρώπην αντιδρούσιν κηρύσσοντας την γ' σταυροφορία και ο Philip I της Γαλλίας θέτει έναν νέον φόρον, τον "φόρον του Σαλαντίν" προς ανεύρεσιν χρημάτων δια συγκέντρωσιν στρατού. Ο Philip της Γαλλίας, ο Richard Ι της Αγγλίας και ο Fredrick I Barbarossa της Οσίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είναι οι ηγέται της γ' σταυροφορίας. Η οποία... καταρρέει άδοξα το 1192/570 μ.Ε. όταν ο Richard I με τον κύριο κορμόν του στρατού χάνονται στην έρημο ανατολικά της Αντιόχειας, με αποτέλεσμα από μια αρχική δύναμη 100.000 ανδρών να μείνουν μόλις 5.000. Πολλοί πεθαίνουν από λοιμό, άλλοι εγκαταλείπουν το στράτευμα και επιστρέφουν εις τας πατρίδας των και άλλοι ασπάζονται τον μουσουλμανισμό (!). Ο Σαλαντίν κλείνει ειρήνη με τον Richard και υπόσχεται ασφαλήν πρόσβασιν των χριστιανών προσκυνητών εις τας οσίας περιοχάς της Ιερουσαλήμ. Η επόμενη σταυροφορία θα είναι εναντίον της Κων/πολής και των Βυζαντινών, όταν ό Δόγης της Βενετίας Εnrico Dandolo (που είναι από εκείνους που τα έχουν ήδη βρεί με τους μουσουλμάνους κι έχουν συνάψει εμπορικάς σχέσεις) πετυχαίνει με δαιμόνια διπλωματία να πείσει τον ηγέτη των σταυροφόρων, Κόμη Baldwin IX της Φλάνδρας να επιτεθεί εναντίον του βυζαντινού Αλέξιου Κομνηνού, προς αποφυγήν διαταράξεως του εμπορίου ιταλών-μουσουλμάνων που ανθίζει εις ανατολικήν Μεσόγειον. Ετούτα το 1204. Ο Πάπας Ιnnocent III απεμπολεί τον Δόγη εκ της επισήμου καθολικής πίστεως, αλλά o Baldwin μένει εις την Κων/πολιν και ανακηρύσσει τον εαυτόν του αυτοκράτορα (οι Κομνηνοί καταφεύγουσιν ες Τραπεζούντα). Μια επιδημία ΛΟΙΜΟΥ εμποδίζει περαιτέρω στρατιωτικάς επιχειρησεις. Το 1210, ες Αλαμούτ, ο ηγέτης των Ασσασίνων Jalal Ad-Din αφήνει τον τίτλο του Ιμάμ (που παλαιότερα είχε ο προκάτοχός του λάβει) και κηρύσσει επισήμως πώς το ΠΕΠΛΟ που ο προκάτοχός του Hashan είχε σηκώσει (το 1164) τώρα κλείνει. Ο τελευταίος ηγέτης, ασπάζεται το σουνιτισμό και εφαρμόζει την σαρία εις τους δικούς του. Αν και η αυτόνομος διοίκησις του Αλαμούτ συνεχίζεται, οι Ασσασίνοι παύουσιν πλέον να είναι έν διάκριτον κίνημα. Τέλος ιστορίας.

Ξέρει;;;; :4_1_72[1]: Να γελάσω τώρα ή να το κρατήσω για αργότερα;

Α.Στοιχεία Β.Στοιχεία που να αποδεικνύουν την ενσωμάτωση των γνωστικιστικών στοιχείων στο ρωμαιοκαθολικό δόγμα. Και φυσικά, υποστήριξε την άποψη οτι ο δυτικός χριστιανισμός είναι συμβολικό γνωστικό σύστημα. A. Θα τα βρεις σε όλας τας καλάς βιβλιοθήκας. Προτείνω το The complete guide to the history of Islam (εκδ. Penguin) και βέβαια το κλασσικό History of the Decline and Fall of the Roman Empire του Ε. Gibbon. Για αρχή... Β. Μπορείς να διεξάγεις μια εκτενή έρευνα επί της δογματικής θεολογίας του ρωμαιοκαθολικισμού και του σχηματισμού αυτης, κατά τους αιώνας 12-15. Προτείνω T. Aquinates για αρχή...είναι ο δάσκαλος όλων. Εκείνοι όμως έχουσινδιαφορετικήν γνώμην. Προτείνω την έυρεσιν στοιχείων περί της θαυμάσιας Αcademi D' Arcade που σύστησαν επιφανείς καρδινάλιοι και άλλοι κληρικοί, όπου ελάμβαναν χώρα συμπόσια φιλοσοφίας, απαγγελίες ποιήσεως και ΜΟΥΣΙΚΗ, εορτάζοντο δε τα γενέθλια του Πλάτωνος. Α, ο Handel (ναι, ο γνωστός μέγας μουσικοσυνθέτης) ήτο τακτικόν μέλος εις τας συγκεντρώσεις εκείνας, κατά την παραμονήν του εις Ιταλίαν, όπου και εμπνεύσθη μέγα μέρος των έργων του. Συχνά φίλοι του καρδινάλιοι, έγραφαν και στίχους δια τας όπερας του συνθέτου με κλασσικά θέματα βεβαίως. Γνωρίζεις τη δογματική θεολογία του ρωμαιοκαθολικισμου, τα τυπικά του και την θεολογική τεκμηρίωση αυτών; Εάν ναι, αδύνατον να έχεις συμπεράνει πως "είναι αλλιώς". Άλλο τι γράφουνε οι ελλαδίτες περί ρωμαιοκαθολικών και άλλο η ρωμαιοκαθολική θεολογία καθαυτή. Διάβασα επισταμένως το μήνημά μου, αλλά πουθενά δεν είδα να έγραψα περί κάποιου "ηγέτου που να είπε πράγματα αντίθετα του δόγματος" και κατά συνέπεια να υπήρξε και κάποιος/οι που να τον βοήθησαν να...επιβληθεί αφού ήτο...αντίθετος του...δόγματος. Γιατί δεν κάνεις κι εσύ μια επισταμενη ανάγνωσιν πρώτα και μετά οι ερωτήσεις; Έγραψα πως οι ίδιοι οι καθολικοι θεολόγοι άλλαξαν το δόγμα τους και μπορείς σε οποιαδήποτε βιβλιοθήκη, εις το τμήμα Θεολογίας να βρεις τα πάντα περί της ιστορίας του ρωμαιοκαθολικισμου. Πότε, πώς, γιατί, τας θεολογικάς λεπτομέρειας, σε τι διαφέρουσιν απο τους προτεστάντες κ.λπ. Αντιθέτως, εμένα μου λέει πολλά. Μου λέει πρωτίστως, πώς ο δυτικός και βόρειος χριστιανισμός είναι εντελώς διαφορετικά θεολογικά συστήματα από το ελλαδίτικο χάλι. Μου λέει πως είναι κατά ένα μεγάλον βαθμόν περισσότερο υγιή, διότι βασίζονται σε υγιείς θεολογικάς βάσεις, αποδεχόμενα την αυτονόητον ύπαρξιν των Θεών εντός Κόσμου (αυτονόητον; Και λίαν τεκμηριωμένην, αρκεί κάποιοις να μελετήσει επισταμένως Πλάτωνα όπου τεκμηριώνει θεολογικά και λογικά όλα τα σχετικά με τους Θεούς, τον Κοσμον, την δομήν του κλπ. Να μην επαναλαμβάνουμε θέματα ήδη γνωστά εδω και 25 αιώνας, έτσι;) Να μην περιμένεις έτοιμη τροφή, ούτε και κανείς θα κάτσει να συγγράψει ειδικό πόνημα για εσένα. Βιβλιοθήκες υπάρχουσιν πολλαί. Και θέματα προς μελέτην ακόμη περισσότερα. Τι περιμενεις; 'Αλλοι οι Γνωστικοί που ανέφερε η Νεφέλη και άλλο η μετάφρασις του ονόματος του τάγματος των Ασσασίνων, μετάφρασις αναγκαία διότι συχνά αναφέρονται ώς "χασικλίδες" διότι τίνες άσχετοι έχουσιν την εσφαλμένην εντύπωσιν πώς έλαβαν το όνομά των εκ της λέξεως hashish, που περιγράφει το απόσταγμα της συμπαθούς εκείνης ουσίας... (το οποίο επίσης έλαβε την ονομασίαν του εκ της λεξεως hash-γνώσις. Τώρα γιατί, μάλλον θα πρέπει να ερωτηθεί εις Άραβας για το ζήτημα....) Περι ευαγγελίων αποσαφήνισις: Η ΓΛΩΣΣΑ εις την οποίαν είναι γραμμένα τα συγκεκριμένα ευαγγέλια που εμπεριέχονται εις το "ορθόδοξο" δογμα έχει διαπιστωθεί πώς δεν είναι η γλώσσα η ομιλούμενη εις ελλαδικήν επικράτειαν 18 αιώνας πριν αλλά η γλώσσα η ομιλούμενη 8 αιώνας πριν (παράδειγμα γράφουσιν "άλογο" αντί για "ίππος") Το συμπέρασμα είναι πώς η εκδοχή που έχουν εις την διάθεσίν των οι "ορθόδοξοι" συγγράφη ή και επανασυγγράφη ύστερα από το σχίσμα. Υπήρχε μεγάλη έχθρα μεταξύ των δύο δογμάτων και ήτο εποχή κατά την οποία και οι μεν και οι δε απέδιδαν μεγάλη σημασία εις τας διαφοράς των, τας οποίας και προσπαθούσαν -ίσως- να εντείνουν. Οι καθολικοί έχουσιν επίσης ευαγγέλια, αλλά ΚΑΠΩΣ διαφορετικά της "ορθοδόξου" εκδοχής Το καλύτερο είναι, πως οι μουσουλμάνοι έχουν επίσης την Τοράχ και τα ευαγγέλια, αλλά ΣΕ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ, ΜΙΛΑΜΕ Αγνώριστα είναι... :4_1_210[1]: (Εγώ πάντως είμαι μαζί τους... τα δικά τους είναι πιο αυθεντικά... άσε που ο κορμός της μουλμανικής θεολογίας παράχθη κι επεξεργάσθη εις την Αίγυπτον, σε βάθος χρόνου 150 ετών, από τον θάνατο του Προφήτου μέχρι την πρώτη συστηματοποίηση της πρώτης sharia, βάσει του Κορανίου και της προφορικής παραδόσεως Ηadith, το 145 μετά Εγίρας. Κάπου 20 χρόνια μετά θα ανέβει επί θρόνου ο καταπληκτικός χαλίφης Harun-al-Rashid <--- άσχετο με τα υπόλοιπα αλλά τον λατρεύω ετούτον τον χαλίφη )

Μερικαί παρατηρήσεις, μια και η συζήτησις έχει αγγίξει θέματα ενδιαφέροντα Η Π.Δ. αποτελεί μετάφραση της Τοράχ, η οποία είναι πλήρως συμβολική (δηλαδή δεν αναφέρεται σε υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα) και ανάγει την καταγωγή της σε παλαιοφοινικικάς μυθολογίας. Κατά την μετάφρασιν, όπως και να έχει, χάνεται η αυθεντικότης του κειμένου και γίνεται ευπαρεξηγίσιμον. Τα καλούμενα "ευαγγέλια" (αναφέρομαι σε εκείνα του "ορθόδοξου" χριστιανικού δόγματος) έχουν διαπιστωθεί πως είναι κατά πολύ μεταγενέστερα. Κυρίως γερμανοί θεολόγοι και γλωσσολόγοι, ήδη από τον περασμένο αιώνα κατέδειξαν πώς η γλώσσα εις την οποία είναι γραμμένα, δεν ήταν η γλώσσα που ομιλούτο προ 19-18 ας πούμε αιώνων αλλά κάπου χίλια χρόνια αργότερα. Δηλαδή μετά το σχίσμα! Τι μπορεί να συνέβη; Πολλά και διάφορα. Μετά το σχίσμα οι καθολικοί αναδόμησαν το δικό τους δόγμα που αργότερα εκλήθη ρωμαιοκαθολικό, και το σημαντικότερο ΠΡΟΕΒΗΣΑΝ ΣΕ ΘΕΟΠΟΙΗΣΙΝ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ, εισάγοντας και πάλι την ΠΟΛΥΑΡΧΙΑ εν τοις ουρανοίς. Η αναδόμησις του ρωμαιοκαθολικού δόγματος ίσως εν μέρει να κινήθει λόγω της αντιδράσεως των προς τους βυζαντινούς, κυρίως όμως οφειλόταν εις την επαφή των με τον γενικό μουσουλμανικό κόσμο, κατά τους αιώνες των σταυροφοριών. Η δράσις του τάγματος των Ασσασίνων (Hashashins, εκ της Αραβικής λέξεως hash που σημαίνει Γνώσις, άρα Ασσασίνοι=Γνωστικοί) και η φημολογούμενη συνεργασία των με το τάγμα των Ιπποτών (Ναΐτες) μετακένωσε σημαντικάς γνώσεις εκείνον τον καιρόν που με την σειρά των ενσωματώθησαν εις το ρωμαιοκαθολικόν δόγμα, σε ένα βάθος 2-3 αιώνων. Έτσι ο δυτικός χριστιανισμός έγινε ένα συμβολικό γνωστικό σύστημα και δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν το ότι έτσι οδηγήθησαν εις την Αναγέννησιν. Το ίδιο διάστημα, προς Βορράν, οι Βενεδικτίνοι μοναχοί, που κατείχαν τα μυστικα της Αρχιτεκτονικής, προκάλεσαν την δημιουργία των πρώτων τεκτονικών επαγγελματικών σωματείων τα οποία δημιούργησαν ένα νέο ρυθμό οικοδομήσεως, τον Γοτθικόν. Μερικούς αιώνες μετά, η διάστασις νότου και βορρά, οφειλόμενη σε άλλα έθιμα, ιστορία και αρχέτυπα των εθνών οδήγησε εις Αναμόρφωσιν του ρωμαιοκαθολικού δόγματος η οποία ονομάσθη Προτεσταντισμός. Τόσο οι ρωμαιοκαθολικοί όσο και οι προτεστάντες, παρόλας τας επιμέρους διαφοράς των (κυρίως ως προς την Θεοποίησιν της Μαρίας και την εξουσια του Ποντίφηκος) θεωρούσιν τον χριστόν ως συμβολικόν, μη-ιστορικόν πρόσωπον αλλά και τον Θεόν ως έννοια και αρχή και όχι ως εν μοναδικόν όν. Δηλαδή η θεολογία τους εξετάζει την έννοια "θεός", δια τούτο τόσο οι ρωμαιοκαθολικοί όσο και οι προτεστάντες δεν εναντιώνονται ούτε και απορρίπτουσιν τους Θεούς. Όχι μονον το Βατικανό χαίρει κοσμήσεως μεθ' αγαλμάτων των Θεών, αλλά και οι Προτεστάνες (διαμέσου του κυριότερου θρησκευτικού μουσικοσυνθέτη των, Μπαχ, που συνέγραψε άρια με στίχους προτεστάντου ιερέως της εποχής που αρχίζει με την επίκλησιν "Απόλλωνα και Μούσες εμπνεύστε με για να υμνήσω τον ΔΙΚΟΝ ΜΑΣ χριστόν..") αποδέχονται τους Θεους και τα σημερινά τυπικά τους ενσωματώνουν παλαιότερες προσφωνήσεις των Θεών ώς είναι γνώστοι προς Βορράν. Για παράδειγμα, έχω βρεθεί σε προτεσταντική λειτουργία (σε έναν καταπληκτικό γοτθικό ναο) όπου ο κληρικός επικαλούταν τον All Father ζητώντας του να έχει καλά τους αρχηγούς του έθνους, να φέρει όμβρους, να έχει καλά τας σοδειάς κ.λπ. Τελικά ο γνωστικός χριστιανισμός, δηλαδή ο συμβολικός και πιό μυστηριακός, έχει επικρατήσει παντού, εκτός βέβαια από την ταλαίπωρη ετούτη χώρα, που κάποιοι επιμένουν σε παραλογισμούς, ασυναρτησίες και ανιστόρητες τοποθετήσεις. Ίδωμεν..

Ευχαριστώ Νεφέλη μου γλύκα είναι οι φατσούλες!