Από μικρή φοβόμουν πολύ τον θάνατο.. Δεν μπορούσα να τον δεχτώ σαν γεγονός με τίποτα! Ίσως να φταίει ότι έχασα τον πρώτο κοντινό μου άνθρωπο σε αρκετά μεγάλη ηλικία, στα 23 μου... Είμαι από τις τυχερές που μέχρι τα 23 μου είχα όλους μου τους παππούδες και τις γιαγιάδες!
Όταν αποφάσισα να ακολουθήσω το Μονοπάτι, αποφάσισα επίσης ότι έπρεπε να κάνω κάτι να αποβάλλω και αυτή μου την αδυναμία, αυτόν το φόβο που με κρατούσε πολύ πίσω πνευματικά και που δεν με άφηνε να αναπτυχθώ.. Έτσι, αγόρασα όλα τα βιβλία που είχαν να κάνουν με αυτό το θέμα και άρχισα να διαβάζω, κάτι σαν ομοιοπαθητική! Σε ένα από αυτά, διάβασα κάτι που με έκανε να χαμογελάσω πονηρά...
Ένας συγγραφέας λοιπόν, το όνομά του δυστυχώς δεν το θυμάμαι, υποστήριζε πως ο 'Αλλος Κόσμος έμοιαζε καταπληκτικά με τον δικό μας! Οι άνθρωποι, με το που έφευγαν από τον κόσμο των ζωντανών, αποκτούσαν καινούρια ταυτότητα, ξεχνούσαν την προηγούμενη θνητή τους ζωή, έπιαναν δουλειές, έκαναν φιλίες, οικογένειες.... Τίποτα που να τους υπενθυμίζει ότι ήταν νεκροί... Μόνο που καμμιά φορά, είχαν κάποια de javou από τις θνητές τους ζωές, σαν στιγμιαίες αναμνήσεις, εικόνες από κάποια άλλη ζωή... Αλλά δεν έδιναν σημασία και συνέχιζαν τις καθημερινές τους ασχολιές. Από τότε έπαψα να φοβάμαι τον θάνατο... Άλλωστε, ποιός ξέρει πραγματικά σε ποιόν από τους δύο κόσμους βρισκόμαστε.... Σκεφτείτε το...
:smilewink: :smilewink:
