Morgainne

Αυτό το "κάτι άλλο" είναι που θα ήθελα να μου προσδιορίσεις... Έχεις κάτι υπόψη σου;

Πολλές φορές έχω συναντήσει άτομα που μου "παραπονιούνται" πως όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, κάποιοι συγκεκριμένοι αριθμοί, ειδικά το 1111 ή 11:11 σε ρολόγια, τους πετάγονται παντού και συνέχεια! Πχ... Τυχαίνει να κοιτάζουν το ρολόι κάθε φορά που η ώρα είναι 11:11... Ή βλέπουν πινακίδες αυτοκινήτων με τον αριθμό 1 σε επανάληψη... Αλλά συνήθως, αυτό το 11:11 συμβαίνει με την ώρα. Έκανα μια μικρή internet έρευνα και είδα πως τελικά, υπάρχουν χιλιάδες άτομα που "παραπονιούνται" για το ίδιο πράγμα! Έχουν φτιάξει δεκάδες φόρουμ ανά τον κόσμο, στα οποία συζητούν τις καθημερινές τους 11:11 εμπειρίες. Αυτοί λοιπόν, υποστηρίζουν πως υπάρχει μια ομάδα αγγέλων οι οποίοι προσπαθούν να σου στείλουν ένα πολύ σημαντικό μήνυμα. Και αφού δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί σου διαφορετικά, προσπαθούν να σου αποσπάσουν την προσοχή δείχνοντάς σου συνέχεια τον αριθμό 1111. Και όταν τελικά αναρωτηθείς ΓΙΑΤΙ βλέπεις συνέχεια αυτόν τον αριθμό και αρχίσεις να το ψάχνεις, και τελικά ανακαλύπτεις όλα αυτά περί αγγέλων και μηνυμάτων, το επόμενο βήμα είναι να ανοίξεις προσεκτικά τα "μάτια" και τα "αυτιά" σου για να λάβεις το μήνυμά τους. Μάλιστα αυτοί οι Άγγελοι ονομάζονται Ενδιάμεσοι και "ζουν" σε μια διάσταση που βρίσκεται ανάμεσα στον δικό μας κόσμο και σε αυτόν που πηγαίνουμε μετά τον θάνατό μας. (Εντάξει, αυτό τώρα είναι θέμα ολόκληρης συζήτησης, αλλά για χάρη του παρόντος θέματος, ας δεχτούμε πως πηγαίνουμε κάπου μετά τον θάνατό μας... :angel: ) Τί γνώμη έχετε για όλα αυτά; Υπάρχει κανείς σας που να βλέπει παντού αυτά τα "αριθμητικά" μηνύματα;

Αυτό το "γιατί δεν ξεκινά σε όλους" είναι ένα ερώτημα που το περιτριγυρίζω πολύ καιρό..! Από τί εξαρτάται τελικά όταν το Άγνωστο παύει σιγά σιγά να είναι Άγνωστο..; Αφού δεν ισχύει για όλους, από κάπου πρέπει να εξαρτάται! Από προηγούμενες ζωές/βιώματα..; Από επίπεδο εσωτερικής εξέλιξης...; (Ακόμα και αυτό το επίπεδο όμως, από πού εξαρτάται; Πώς ακριβώς ανεβαίνουμε επίπεδο;) Το ερώτημα όμως που προσπεράσαμε και πιστεύω πως αξίζει λίγο παραπάνω συζήτηση είναι το εξής: Γιατί άραγε αυτό που μας είναι περισσότερο Άγνωστο είναι αυτό που βρίσκεται μέσα μας (εδώ κολλάει και η συζήτηση με το τί είναι το"Μέσα") αλλά το έχουμε ξεχάσει και ΟΧΙ αυτό που δεν γνωρίζουμε καν...;

Κάποια στιγμή πριν ενάμιση χρόνο περίπου, είχα κάποιου είδους υποσυνείδητα "μπλοκαρίσματα" όπως τα λες, τα οποία σαν καλή εσωτερίστρια ήθελα να ξεφορτωθώ. Αφού προσπάθησα πολύ καιρό μόνη μου αλλά χωρίς μεγάλο αποτέλεσμα, αποφάσισα να επισκεφθώ κάποιον που μέσα από υπνωτισμό προσπαθούσε να "θεραπεύσει" το υποσυνείδητό σου... Πλάκα είχε... Αυτό βέβαια που δεν είχε ΚΑΘΟΛΟΥ πλάκα ήταν η μέρα που τελικά μετά από 4 συνεδρίες/υπνωτισμούς, το "υποσυνείδητό" μου ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΚΑΘΕΤΑ να θεραπευτεί και να "συνεργαστεί" αν θες... Θέλω να καταλήξω πως το υποσυνείδητο (ό,τι και αν τελικά σημαίνει αυτή η λέξη, αυτό όμως είναι ολόκληρη συζήτηση) δεν είναι κάτι που μπορείς έτσι απλά και εύκολα να το "προγραμματίσεις" σύμφωνα με τα Θέλω σου, και βέβαια, δεν είναι κάτι που μπορείς εύκολα να "σβήσεις" (δεν ξέρω καν αν μπορείς κιόλας!) Και σου φέρνω και έναν ακόμα προβληματισμό προς συζήτηση: φαντάσου να πας να "απελευθερώσεις" ένα μπλοκάρισμα που ξέρεις πάνω κάτω πως υπάρχει... και αντί γι'αυτό, να φέρεις στην επιφάνεια και μπλοκαρίσματα που αγνοούσες πλήρως... Εκεί να δείς γλέντια...

Συνήθως κάτι μας είναι Άγνωστο όταν αυτό δεν έχει καμμία σχέση με εμάς κι εμείς καμμία σχέση με αυτό. Αλλά αυτό που μας είναι περισσότερο Άγνωστο είναι αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, αυτό που είναι κοντά μας αλλά το έχουμε ξεχάσει. Είναι σαν ένα άκρο μας που έχει μουδιάσει και δεν έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και καιρό. Και όταν ξαφνικά αρχίζει να ξεμουδιάζει, μας είναι τόσο περίεργα Άγνωστο, ακριβώς επειδή είναι ένα απαραίτητο κομμάτι του Εαυτού μας... Peter Kingsley, In the Dark Places of Wisdom (Μετάφραση από το αγγλικό βιβλίο) Τα σχόλιά σας παρακαλώ! :cheerful:

Δηλαδή σου φαίνεται αδύνατον αυτά που θα μάθεις την μια μέρα να τα χρησιμοποιήσεις αμέσως, την επόμενη; Το λες σαν να πρέπει να τελειώσει κάποιος τις σπουδές του και μόνο τότε, και εαν εφόσον του μείνει χρόνος, να χρησιμοποιήσει αυτά που μάθαινε μέρα με την μέρα... ΥΓ. Το χάδι του ήλιου και όλα τα υπόλοιπα μαγικά πράγματα που ανέφερες μπορείς κάλλιστα να τα ευχαριστηθείς και μέσα στο "ταξίδι"... Και σίγουρα θα μπορέσεις να τα νιώσεις 100 φορές δυνατότερα από κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί με "μυστικά νοήματα".

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι που του άρεσε το άγνωστο και οι μάγοι των παραμυθιών. Ήρθε λοιπόν κάποτε ένας γέροντας και του έκανε δώρο ένα ξύλινο ραβδί, ακριβώς σαν αυτό που είχαν οι μάγοι! Του είπε λοιπόν πως, αν το ψάξει και το προσπαθήσει αρκετά, θα καταφέρει στο τέλος να πετάει μέσα από αυτό κεραυνούς! Και έκανε αυτοσκοπό της ζωής του να μάθει να πετάει κεραυνούς μέσα από το ραβδί... Διάβασε πολλά, κατέκτησε άλλα τόσα, αλλά το ραβδί ποτέ δεν πέταξε κεραυνούς... Απογοητευμένο τότε, πέταξε το ραβδί, θύμωσε με τον εαυτό του για τον χρόνο που σπατάλησε, και δυστυχώς, ξέχασε και όλα όσα έμαθε σε αυτή του την πορεία.... Ή μήπως δεν έμαθε....; ΥΓ. Η ιστοριούλα αυτή απευθύνεται σε όλους όσους πιστεύουν πως είναι μάταιο το ταξίδι της αυτογνωσίας και της δύναμης... Το "ηθικό δίδαγμα" είναι πως καλό θα ήταν να γνωρίζουμε εξαρχής τί πραγματικά κυνηγάμε και όχι τί θα θέλαμε να κυνηγήσουμε... Διαφορετικά, τα "δίχτυα" θα γυρίσουν στην επιφάνεια άδεια...

Συμφωνώ με τον Αρχάγγελο... Το να "ψαχτείς" δεν σε βοηθά σε τίποτα άλλο παρά να επιλέξεις την ζωή που θες να ζήσεις εσύ, τουλάχιστον όσο σου επιτρέπει η τάξη πραγμάτων... Έχω κάνει κι εγώ χιλιάδες φορές αυτό το ερώτημα στον εαυτό μου και τελικά αποφάσισα πως, είναι καλύτερα να κάνω συνειδητά τις επιλογές μου, παρά να τις κάνουν οι άλλοι για μένα και να με αφήνουν να νομίζω πως τελικά τις έκανα εγώ. Και δεν είναι μόνο αυτό. Αν χρησιμοποιήσεις σωστά όλα αυτά τα εργαλεία που ψάχνοντας βρήκες πως κατέχεις, πραγματικά έχεις τον κόσμο στα χέρια σου. Ή μάλλον καλύτερα, τον Κόσμο ΣΟΥ. Δεν είναι και λίγο....

Καθώς ξεφύλιζα το "Λεξικό" του Ambrose Bearce, έπεσε το μάτι μου στην ερμηνεία που δίνει για την λέξη Ελευθερία: "...Το πολυτιμότερο ίσως απόκτημα της Φαντασίας..." Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό η εξέλιξη της συζήτησης στο thread του Zeitgeist. Άραγε τελικά, η Ελευθερίες μας ανήκουν στον χώρο του... Φανταστικού...;; Και δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα φανταστικό απόκτημα που μας βολεύει να κατέχουμε γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε...; (Μάλλον πρέπει να κόψω το βραδυνό διάβασμα..... <_< )

ΚΑΙ την Galadriel στον Άρχοντα, μην ξεχνιόμαστε... (Εντάξει, μπορεί κάποιος να πεί πως εκεί ήταν η βασίλισσα των ξωτικών, αλλά είχε όλα τα χαρακτηριστικά της μάγισσας!)

Έπαιξε πριν λίγα χρόνια την κακιά μάγισσα στους "Αδελφούς Γκριμ"! :cheerful:

Μάλλον εννοεί την Βασίλισσα Μαμπ, στην ταινία Μέρλιν! Ηθοποιός: Miranda Richardson

......... .......... ....................... ............................................. <_< ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ???????????? Τί φωνάρα καλέ????????????????????? Αυτή είναι ο Λούσιφερ με ντεκαπάζ!!!!!!!!!!!

'Ασε, δεν παίζει.... Έχουν ένα χάρο γατιών μέσα στο σπίτι τους... Ό,τι μπεί με την μορφή μικρού, χαριτωμένου γατιού, θα βγεί με την μορφή... χαρτοπόλεμου...!!

Χθες, μετά από πολύ καιρό που ακούω γι'αυτό το ντοκυμαντέρ, κάθησα επιτέλους και το είδα. Φυσικά σοκαρίστηκα, θύμωσα, έβρισα, και αποφάσισα λοιπόν να μιλήσω σε όλο το κόσμο για αυτήν την Νέα Τάξη πραγμάτων, ακόμα και να γράψω, λέει, πολλά DVD με την ταινία και να την μοιράζω δωρεάν στο μαγαζί. Πήγα λοιπόν σήμερα στην δουλειά και άρχισα να μιλάω για όλα αυτά σε κάποια άτομα, συμπεριλαμβανομένης και της μητέρας μου (που υποτίθεται πως είναι λιιίγο πιο "ανοιχτόμυαλη" από τον μέσο Έλληνα). Η αντιδράσεις που πήρα δεν ήταν οι αναμενόμενες. Είδα φόβο, απόγνωση και άρχισα να ακούω φράσεις του στυλ "Και τί προσπαθούμε λοιπόν τόσο στην ζωή μας" , "Όλα είναι μάταια", κτλ κτλ. Και κοιτάζοντάς τους, συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά πως η αλήθεια τελικά, όσο κι αν θα θέλαμε να ίσχυε το αντίθετο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να ανοίξει τα μάτια κάποιου που δεν είναι έτοιμος, διότι κάτι τέτοιο θα απόβαινε καταστροφικό. Η αλήθεια είναι μόνο για συγκεκριμένα μάτια και αυτιά, η αλήθεια είναι ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΨΑΧΝΟΥΝ. Και δυστυχώς, δεν είμαστε η πλειοψηφία. Θα σας ακουστεί ίσως μοιρολατρικό αλλά ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Οι εποχές πάντα άλλαζαν, δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ κανείς που να μπόρεσε να το αλλάξει αυτό. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε αυτοί που ψάχνουμε την αλήθεια, είναι να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά για να είμαστε προετοιμασμένοι. Διότι όταν έρθει η Εποχή, (την οποία δεν νομίζω πως εμείς θα προλάβουμε σε όλο της το μεγαλείο) θα χρειαστούν άτομα που θα Γνωρίζουν από νωρίς και θα είναι ψύχραιμοι για να αντιμετωπίσουν καταστάσεις... Εννοείται πως δεν θα μοιράσω DVD...

Καινούριο video clip από Amy!!! :cheerful: Good Enough Πάντα ήξερα ότι αυτή η κοπέλα είχε καλό γούστο στην τέχνη!! Απολαύστε ένα video clip βγαλμένο από πίνακες του Salvador Dali...! :wow: ΥΓ. Και μην ακούσω ΚΙΧ...! Άκου εκεί αρνητική ψήφο.... :7_5_135[1]:

Έχω μια εντύπωση πως ο Συνοδοιπόρος αναφέρεται στην αρχική προέλευση του μακιγιάζ. Πχ., χρώμα στο πρόσωπο και το σώμα χρησιμοποιούσαν οι αρχιερείς, οι φαραώ, οι σαμάνοι και γενικά όσοι ήθελα να δείξουν πως κατά την χρονική περίοδο που φορούσαν "μακιγιάζ" δεν ήταν η ανθρώπινη υπόστασή τους, αλλά κάτι θεϊκό, ένα alter ego αν θες. Επίσης, ένα είδος έντονου μακιγιάζ φορούσαν στην αρχαιότητα για να λειτουργήσει αποτροπαϊκά ενάντια στο κακό. Βέβαια σήμερα δεν χρησιμοποιούμε το μακιγιάζ γι'αυτό το λόγο, αν και όλες λίγο πολύ παρουσιάζουμε ένα alter ego μέσω αυτού. Την απορία μπορεί να μας την λύσει σίγουρα ο Συνοδοιπόρος...

Είδες;;;; Γι'αυτό και δεν με κάνουν συντονίστρια!!! Θα είχα στο ενεργητικό μου πιο πολλά ban κι από τον Speedy! (To χ....με το topic πάλι... Αμάν ρε Γιάννη.... Δεν ξέρω τί θα κάνεις, σώσε το τώρα!!) :isaygrrr:

Να σας .... μπριζώσω λίγο ακόμα...; :cheerful: Θα επαναφέρω το θέμα στην αρχική μου ερώτηση με ένα ρητό των Yogi: Για να μάθεις, διάβασε. Για να ξέρεις, γράψε. Για να κατέχεις την Γνώση (Φώτιση...;;;), δίδαξε. ..................................... Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ η κοινή θνητή... Άραγε οι μεγάλοι Δάσκαλοι άρχισαν να διδάσκουν και να προσφέρουν απλόχερα την Γνώση τους απλά για να .... την δαμάσουν και να φτάσουν στο επίπεδο που έφτασαν (Φώτιση) ....;;;

Θα συμφωνήσω με τον Johnny, πιστεύω πως ο Συνοδοιπόρος εννοούσε κάτι πιο... εφικτό στους καθημερινούς ανθρώπους! Ingmar μιλάς για κανονική μαγεία (και καλά κάνεις), πράγμα που αν το έλεγες σε έναν "καθημερινό" άνθρωπο πιθανόν να σε έριχνε στην πυρά... Δεν είναι ανάγκη να καταφεύγουμε σε εντυπωσιακή ορολογία για να εξασκήσουμε μαγεία... Μαγεία είναι ακόμα και το... μαγείρεμα! Πόσες φορές, εσείς που μαγειρεύετε, δεν έχετε νιώσει πραγματικοί μάγοι όταν ανακατεύετε τα υλικά, τα βότανα και τα μπαχαρικα σας στην "μαγική" σας "χύτρα" για να δημιουργήσετε μια νόστιμη λιχουδιά...;; :cheerful:

Ναί, αλλά το Πούλιτζερ θα το έβλεπε μόνο από μακριά....

Μα δεν φαίνεται τί υποννοώ;;; Προσωπικά, ΔΕΝ πιστεύω πως ο Carter δημιούργησε έργο... Απλά νόμιζα πως η άποψή μου ήταν ξεκάθαρη με τα παραδείγματά μου...

Απλά θα ενισχύσω λίγο την απάντηση του Artzuna ο οποίος με πρόλαβε (γκρρρρρρ... θα μου το πληρώσεις! ) Πραγματικά το πώς ο κάθε ένας από εμάς λαμβάνει τον όρο "Τέχνη" και "Καλλιτέχνης" είναι τελείως υποκειμενικό. Αλλά θα προσπαθήσω να δώσω μια αντικειμενική απάντηση χρησιμοποιώντας δύο παραδείγματα "καλλιτεχνών". Ο πρώτος είναι ο γνωστός baroque ζωγράφος Caravaggio, ένας αρκετά ανατρεπτικός καλλιτέχνης για την εποχή του. Λέγεται λοιπόν πως ο Caravaggio, χρησιμοποίησε ως μοντέλο για την Παναγία στο έργο του "Ο Θάνατος της Παρθένου" το πτώμα μια εγκύου πόρνης. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό το έκανε για πολλούς λόγους, και συμβολικούς αλλά και για να έρθει σε αντίθεση με την Καθολική Εκκλησία. Ο καλλιτέχνης λοιπόν χρησιμοποίησε/εμπνεύστηκε απο ένα αρνητικό γεγονός/συναίσθημα για να περάσει το μήνυμά του και να παράγει Τέχνη. Ο δεύτερος είναι ο γνωστός φωτογράφος Kevin Carter ο οποίος πήρε και το βραβείο Πούλιτζερ για μια φωτογραφία του. Ως γνωστό, το Βραβείο Πούλιτζερ απονέμεται σε δημοσιογράφους, μουσικούς συνθέτες και λογοτέχνες (άρα ο δημοσιογράφος θωρείται καλλιτέχνης...;;;). Απεικονίζει έναν γύπα που περιμένει καρτερικά τον θάνατο ενός Αφρικανού παιδιού από την πείνα για να ... τραφεί μετά ο ίδιος... Και τα δύο έργα θεωρούνται από το κοινό ως έργα καλλιτεχνών (καλώς ή κακώς). Και οι δύο καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν τον πόνο και την θλίψη ως τροφή για να δημιουργήσουν το έργο τους. Τώρα... Το ποιός από τους δύο χρησιμοποίησε την "τροφή" αυτή πιο δημιουργικά και καλλιτεχνικά, σας αφήνω να το κρίνετε μόνοι σας... ΥΓ. Ο Carter δεν έκανε απολύτως τίποτα για να βοηθήσει την κατάσταση του παιδιού... Απλά τράβηξε την φωτογραφία και έφυγε... Αυτοκτόνησε 3 μήνες μετά....

Χμ, χμ χμ... Πολύ συντηρητικές και μπανάλ διαδρομές, μαλλον δεν θα πάρω καμμία από τις δύο! :angel: Αγαπητέ laraska, καλως όρισες κι από μένα... Όσο και να μην θες να το παραδεχτείς, για να μπείς εδώ μέσα, όλο και κάτι θα ήθελες να μάθεις περισσότερο... Θα σου απαντήσω λοιπόν, σύμφωνα πάντα με την δική μου άποψη, πως υπάρχουν εκατοντάδες διαφορετικές διαδρομές που μπορεί να ακολουθήσει ένας άνθρωπος, όσον αφορά την πίστη του... Μπορώ να σου πώ ότι ίσως και 1 άνθρωπος=1 διαφορετική διαδρομή...! Αλλά αν θες πιο συγκεκριμένα πράγματα.... σου παρουσιάζω την περίπτωση γ: γ) Ο άνθρωπος προσπαθεί να γίνει όμοιος με τον δημιουργό του έτσι ώστε να μπορέσει να τον κατανοήσει καλύτερα και να έχουν μια όμορφη και ουσιαστική σχέση... Ουτε ταπείνωση, ούτε πόλεμο. Πώς μπορεί να περάσει ποτέ από το μυαλό κάποιου πως ένας Δημιουργός, ένας "Πατέρας" για να χρησιμοποιήσω το λεξιλόγιό σου, απαιτεί ταπείνωση από το Παιδί του για να τα πάνε καλά; Ακόμα χειρότερα, πώς μπορεί να σκεφτεί κάποιος πως ένας Πατέρας θα θέλει πόλεμο με το Παιδί του αν δεν του δείξει αυτή τη Ταπείνωση; Σκέψου το... Στην Δυτική (χριστιανική) κοινωνία, τους γονείς που ταπεινώνουν και τιμωρούν τα παιδιά τους, τους δικάζουμε και τους βάζουμε ακόμα και φυλακή... ΥΓ. Δεν είναι υποχρεωτικό να προσδίδεται πάντα αρνητική ερμηνεία στην λέξη "Εγωϊσμός"... Εξάλλου, οι πρώτοι ψυχολόγοι μετέφρασαν τον Εγωϊσμό ως "η Φυσική Αγάπη του Ανθρώπου προς το Άτομό του"..... Η ερμηνεία των λέξεων είναι αυτή που ο καθένας μας επιλέγει να προσδώσει...

Βρε βρε, να και ένα ενδιαφέρον θεματάκι!! :cheerful: Κάπου έχει πιάσει κι εμένα το μάτι μου το συγκεκριμένο θέμα, αν και είναι σχεδόν σίγουρο πως πρώτα περνάς την παρθενική σου "σκοτεινή νύχτα" και μετά αρχίζεις να το ψάχνεις... Βασικά, η Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής δεν είναι μια απλή μορφή κατάθλιψης... Ξεκινά όταν νιώθεις πως έχεις κολλήσει ανάμεσα σε δύο κόσμους, στον "παλιό" καθημερινό σου κόσμο, όπου ήσουν ένας δεινός ερευνητής και έψαχνες το άγνωστο και τον εαυτό σου με σκοπό να φτάσεις ψηλά... και στον κόσμο του "ψηλά". Κι εσύ ενδιάμεσα. Και νιώθεις στάνταρ πως δεν ανήκεις στον "παλιό" σου κόσμο πια, αλλά ούτε και στον καινούριο που τόσο πολύ αναζητάς να κατακτήσεις. Έτσι σταματάς να ασχολείσαι με τα "κοινά εγκόσμια" (φίλοι, δουλειά, οικογένεια) ακόμα και με τον ίδιο σου τον εαυτό που τόσο αγαπούσες στο παρελθόν να "ψάχνεις"... Πέφτεις σε "κατάθλιψη" γιατί έχεις χάσει το μεγάλο ενδιαφέρον σου για το άγνωστο, νιώθεις πως έχει έρθει ο καιρός να ΠΑΣ επιτέλους σε αυτό το άγνωστο, αλλά δεν μπορείς να βρείς τον τρόπο. Σταματάς διαλογισμούς, προσευχές κτλ, διότι νιώθεις πως δεν είσαι πια ικανός να τα κάνεις. Σε ΑΥΤΗ ακριβώς την φάση, αν είσαι τυχερός και πρέπει έτσι να γίνει, περνάς την Σκοτεινή Νύχτα της Ψύχης. Μπορεί να διαρκέσει από λίγες μέρες ως πολλά χρόνια. Λέγεται πως η Μητέρα Τερέζα, σύμφωνα με κάποια γράμματά της που δημοσιεύτηκαν πέρυσι, παραδεχόταν πως βρισκόταν σε αυτή τη Νύχτα από το 1948 μέχρι τον θάνατό της! (1997) Και αν είσαι λοιπόν τυχερός, που βέβαια δεν το εκτιμάς εκείνη την περίοδο, σκοτώνεις όλα τα εγώ σου (ή έστω τα πιο σημαντικά που νιώθεις πως σε κρατούν πολύ πίσω) και γίνεται ένα είδος "εξαγνισμού ψυχής". Αυτή είναι η εύκολη φάση που συνήθως τελειώνει και βγαίνεις καλύτερος από πριν. Αυτή η φάση επίσης μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές στην ζωή κάποιου. Η δύσκολη φάση που είναι και πιο σπάνια (περιγράφεται στο δεύτερο βιβλίο του Αγίου Ιωάννη του Σταυρού) είναι ο εξαγνισμός του πνεύματος. Υποπτεύομαι ότι αυτή ήταν η φάση από την οποία δεν βγήκε ποτέ η Μητέρα Τερέζα και αυτή είναι που δεν υπάρχουν και πολλά παραδείγματα για να μας περιγράψει τί ακριβώς είναι. Υποπτεύομαι επίσης πως μάλλον γι'αυτή τη φάση ψάχνεις πληροφορίες Johnny... Πιστευώ πως με την συζήτηση και συνειρμικά με όλα τα παραπάνω, κάτι μπορεί να βγεί...