giwtak

Η προσωπική μου εμπειρία είναι η εξής: Μιλούσα πολύ για μαγεία και εσωτερισμό την εποχή που δεν είχα διαμορφώσει τις βάσεις που έχω τώρα σε ό,τι αφορά το χαρακτήρα, την αυτογνωσία, τις θέσεις μου κ.τ.λ. Τότε δεν υπήρχε θέμα γιατί δεν γνώριζα για ποιο πράγμα μιλάω κ ήταν μάλλον ιστορίες γύρω απ το τζάκι, παρά ουσιαστική συζήτηση.. Όσο συνειδητοποιούσα οτι αυτή η ενασχόληση ήταν ένα φυσικό κομμάτι του εαυτού μου και η τάση μου εξ' ίσου απτή με τα αυτιά μου,ξεκίνησα να μαθαίνω πράγματα και εκεί άρχισα να "ξεχωρίζω" από τους άλλους στις συζητήσεις. Όταν συνέβησαν κάποια πράγματα με στενούς- μέχρι τότε- φίλους παρόντες, εκεί έφυγαν άνθρωποι από τη ζωή μου. Και οι φίλοι που ανέφερα και 2-3 ακόμη με τους οποίους είχα μιλήσει γι αυτό. Αυτή τη στιγμή, οι κοντινοί μου άνθρωποι γνωρίζουν κ με εμπιστεύονται. Ωστόσο, όταν μιλάω με τους άλλους προσέχω τι λέω. Όχι επειδή φοβάμαι τη κριτική- τα βιώματά μου δεν τα αλλάζει καμία θεωρία, αλλά επειδή δεν θα ήθελα να ακούσω κάτι άσχημο γι αυτό που εγώ θεωρώ ιερό. Τώρα ναι, μεγάλη μου χαρά να μάθω σε κάποιον τα λίγα που ξέρω ή να τον βοηθήσω να βρει τα δικά του, αλλά ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές "αντοχές" στο θέμα.. Δεν μπορώ να τον "αφυπνίσω" αν εκείνος δε θέλει... Και το παλεύω πάρα πολύ αυτό γτ έχω τη τάση να κάνω κλύσμα στον άλλο την επιθυμία μου να "βοηθήσω"..

Το "ακραίο παράδειγμα" της κοπέλας λέγεται σύνδρομο PGAD και οφείλεται πολλές φορές σε απότομη μείωση της σεροτονίνης στον εγκέφαλο, π.χ. μετά από διακοπή αντικαταθλιπτικών. Αν η κοπέλα δεν αυνανιστεί νιώθει από έντονη ενόχληση μέχρι πόνο.. PGAD

Ευχαριστώ reckless, θα το κάνω.. Αγαπητέ outis, θα ήθελες να μ εξηγήσεις τι εννοείς με λέξεις και όχι emoticons με σηκωμένο φρύδι; Το οτι είχαμε προσωπικά προβλήματα δεν σημαίνει απαραίτητα οτι δεν ποτίζαμε κ τα φυτά..!

Εγώ το ερμηνεύω ως εξής: Η αρχή της σοφίας είναι η αμφισβήτηση (εσωτερική και εξωτερική), καθώς αυτή σε "σπρώχνει" για κτ καλύτερο. Εδώ λοιπόν, η αμφισβήτηση είναι η αφύπνιση. Το τελευταίο στάδιο είναι η διαμόρφωση μίας άποψης για τον κόσμο και το μοντέλο λειτουργίας του. Αυτό σε κάνει όχι ακριβώς να συμβιβάζεσαι με όλα, αλλά να τα αποδέχεσαι γιατί ξέρεις πια τι μπορεί ν' αλλάξει και πως και τι όχι. Δε ξέρω αν το ρητό εννοεί ακριβώς αυτά που είπα, πάντως εγώ αυτά πιστεύω..

Ψυχολογικά ισχύει αν και όχι απόλυτα. Δηλαδή, αν αντιληφθείς κάτι άσχημο σε ό,τι αφορά τη ψυχολογία σου, το πρόβλημα αυτό περνά στο συνειδητό από το ασυνείδητο και χάνει μέρος ή ακόμα και όλη του τη δύναμη. Αυτό είναι κάτι που παρατηρούμε αρκετά συχνά στη ζωή μας, π.χ. αν έχουμε ως απωθημένο την επιθυμία να κάνουμε κάτι και καταλάβουμε γτ το επιθυμούμε τόσο έντονα, συνήθως η επιθυμία ξεφουσκώνει.. Από την άλλη, δεν είναι απόλυτο γτ μετά την "αποκάλυψη" του προβλήματος χρειάζεται πολύ δουλειά μέχρι να το νικήσουμε, κυρίως όταν πρόκειται για κάτι που έχει ριζώσει μέσα μας.. Τώρα όσον αφορά τη μεταφυσική χροιά του ζητήματος, θα συμφωνήσω με τον reckless. Το "κακό" βρίσκεται κοντά στον καθένα από μας, γτ είναι κομμάτι της ζωής μας ολότελα φυσικό. Αν έχουμε μάθει να το αναγνωρίζουμε, πως το ονομάζει ο καθένας και πως το αντιμετωπίζει είναι άλλη υπόθεση. Νομίζω οτι η τάση ενός ανθρώπου- και ακόμα περισσότερο κάποιου που ασχολείται με την Τέχνη, να μην θέλει ν'αποδεχτεί το σκοτάδι, είναι ο αντικατοπτρισμός για τον φόβο που έχει για το εσωτερικό του σκοτάδι, ο φόβος πως ίσως τελικά να μν είναι αυτός που νομίζει. Για να δεχτεί κανείς το εξωτερικό σκοτάδι πρέπει να έχει δεχτεί πρώτα το εσωτερικό, να έχει γνωρίσει τον εαυτό του και να τον αποδεχτεί, να μάθει τι είναι κ που ανήκει. Ακόμα πιστεύω πως το "κακό" μερικές φορές κάνει αισθητή την παρουσία του για να δελεάσει, να πείσει, να φοβήσει και να επιβληθεί. Αν όμως το άτομο γνωρίζει τον εαυτό του και επιπλέον έχει αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, μπορεί να είναι προστατευμένος από αυτό. Άρα, με την αποδοχή του που συνδέεται με τις αρετές που ανέφερα, μπορεί να γνωρίζει το κακό χωρίς να του δώσει χώρο να τον πλησιάσει- επηρεάσει περισσότερο και έτσι αυτό φεύγει (ή έστω σταματά να κάνει αισθητή την παρουσία του).

Καλησπέρα σας..! Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι που με απασχολεί τις τελευταίες βδομάδες... Μένω με τη μητέρα μου, η οποία αγαπάει πολύ τα φυτά και τα περιποιήται σαν να ήταν άνθρωποι. Τα φροντίζει πάρα πολύ σε ό,τι αφορά τις ανάγκες τους (φως, χώμα, νερό) και παράλληλα τους μιλά και τα χαιδέυει.. Εγώ έχω καλή σχέση με τα φυτά, αλλά δεν έχω ασχοληθεί-διαβάσει αρκετά για αυτά. Σπίτι μας είχαμε διάφορα φυτά άλλα στο εσωτερικό του σπιτιού και άλλα στο μπαλκόνι. Το πρόβλημα είναι πως τους τελευταίους μήνες- και πολύ περισσότερο τις τελευταίες εβδομάδες, τα φυτά αυτά πεθαίνουν χωρίς κανένα προφανή λόγο. Δεν έχει αλλάξει δλδ. ο τρόπος φροντίδας τους, ωστόσο αυτά αρχίζουν να χάνουν φύλλα κ να ξεραίνονται ή να σαπίζουν, ενώ μερικές βδομάδες πριν ήταν υγιέστατα και μεγάλωναν εντυπωσιακά. Η μαμά μου και εγώ στεναχωριόμαστε πολύ- εγώ βέβαια δν ήμουν δεμένη μαζί τους, αλλά δεν παύουν να είναι ζωντανοί οργανισμοί. Αυτό που σκέφτηκα, και ίσως να είναι και τελείως ανυπόστατο, είναι πως μπορεί στο σπίτι να υπάρχει κάποια μεγάλη ποσότητα ή "ίζημα" αρνητικής ενέργειας που τα βλάπτει, καθώς τον τελευταίο καιρό έχουμε αντιμετωπίσει διάφορα σοβαρά προβλήματα. Θα ήθελα την άποψή σας Ευχαριστώ