martina

Κατ αρχήν δεν έχουμε όλοι γεννηθεί ερευνητές, επιστήμονες, πιονιέροι με την κατεστημένη έννοια?έχουμε όμως όλοι γεννηθεί άνθρωποι? ...και έχω την πίστη πως δεν μπορεί να υπάρχει εκ προοιμίου διαχωρισμός των ανθρώπων και ας μην μας μπερδεύει η δημοσιότητα?. ...δεν χρειάζεται να ανακαλύψει κάποιος το ?ελιξίριο της νεότητας για να είναι χρήσιμος ? χρήσιμος είναι ο θετικός, ο δημιουργικός άνθρωπος και αυτό είναι ένα σχέδιο ζωής που είμαι σίγουρη πως είχε, έχει και θα έχει πολλούς "μιμητές" ακόμα και όταν εμείς πάψουμε να υπάρχουμε σ αυτήν την διάσταση..

Υπάρχουν εκατοντάδες πράγματα που έχω φτιάξει κατά καιρούς..άλλα τα έχω χαρίσει, άλλα τα έχω πετάξει και άλλα είναι ξεχασμένα σε κάτι κιβώτια...συρτάρια ...κ.ο.κ. Μερικά από αυτά που μου αρέσουν τα έχω σε κοινή θέα ...ε που και που τα ρίχνω και κανένα ξεσκονισματάκι....ψιλοπράγματα δηλαδή...

http://backolas.blogspot.com και http://backolas.no-ip.org/

Ηταν δε τόσο απόλυτη η βεβαιότητα περί της σπουδαιότητας της λοχείας ώστε ο λαός την υποστήριζε με κάθε τρόπο. Η γιαγιά μου - περιστατικό που μου μεταφέρθηκε από την μητέρα μου - στην περίοδο του ανταρτοπόλεμου δέχτηκε κάποια στιγμή την αιφνίδια εισβολή ανταρτών στο σπίτι της, εννοείται πως οι αντάρτες για λόγους ευνόητους ήθελαν να ερευνήσουν το σπίτι, κατευθυνόμενοι λοιπόν προς την κλειστή πόρτα ενός δωματίου η γιαγιά τους πρόλαβε και μπήκε ανάμεσα σ αυτούς και στην κλειστή πόρτα ..τους κοίταξε και με δυνατό λόγο τους είπε πως "απαγορεύεται..έχω λεχώνα μέσα!" ...ήταν δε τόσο έντονα σταθερή η στάση της που τελικά τους απέτρεψε..

Ψηφίζω καλικαντζαράκια για την παιχνιδιάρικη άποψη τους και τον σκανταλιάρικο τρόπο τους να πειράζουν τους ανθρώπους..... μα που είναι το μολύβι μου? κάπου εδώ το άφησα..

Τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι απλά αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και εύκολα. Η "ευτυχία" όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι δείχνει απλή αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και εύκολο και να την πετύχουμε? έχετε παρατηρήσει ποτέ κάποιον τεχνίτη την ώρα που εξασκεί την τέχνη του? δείχνει τόσο "εύκολο" στα μάτια μας?η εξοικείωση του δείχνει πως έτσι είναι ?και συχνά ταυτίζουμε το απλό με το εύκολο?αλλά όταν επιχειρούμε να τον αναπαράγουμε τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο δύσκολο είναι αυτό για μας.?.όχι γιατί δεν είναι απλό αυτό καθ αυτό αλλά γιατί εμείς δεν έχουμε εξασκηθεί σ αυτήν την τέχνη?και η ευτυχία είναι τέχνη? Έχω καταλήξει πως ο άνθρωπος πάντα θα ακροβατεί ανάμεσα στις αντιφάσεις του, στην θνητή και αθάνατή του πλευρά γιατί έτσι του πρέπει? την ίδια στιγμή που αντιλαμβάνεται την μικρότητά του μπροστά την «μεγαλοσύνη του χρόνου και του σύμπαντος» την ίδια ακριβώς στιγμή κάτι μέσα του τον ωθεί να κυνηγήσει και να κατακτήσει το μεγαλύτερο?κυνηγάει αυτό που φαινομενικά είναι καταδικασμένος να χάσει? Ασυζητητί εξαρτόμαστε από τους ανθρώπους.. ό,τι κι αν έκανε ποτέ ο άνθρωπος , ό,τι κι αν πέτυχε το έκανε μέσα σε κοινωνία ανθρώπων?αλλά με ποιο τρόπο εξαρτόμαστε από τους ανθρώπους ??Οχι για να «κλειδώσουμε» την ευτυχία μας?. αλλά για να την κατακτήσουμε?μέσα από τα δύσκολα και μέσα από τα εύκολα?και κυρίως μέσα από τα πρώτα?και ας μην παρεξηγηθώ γιατί κανείς δεν εύχεται τα ακραία?ούτε τα αποζητά αλλιώς θα μιλούσαμε για έναν άκρατο σαδομαζοχισμό αλλά αρκετές φορές αυτά έρχονται?γιατί έτσι είναι ζωή ..απρόβλεπτη και εμείς ..ανέτοιμοι? Κάποτε ένας στρατηγός ο Ιφικράτης , αφού στρατοπέδευσε σε κάποια συμμαχική χώρα , είπε στους στρατιώτες του για ασφάλεια να φτιάξουν βαθιά χαρακώματα .Πάει λοιπόν κάποιος και τον ρώτα: «Μα τι έχουμε να φοβηθούμε?» και ο Ιφικράτης απαντά : « Είναι ανεπίτρεπτο για έναν στρατηγό να πεί «δεν το περίμενα».

Εγώ πάλι θα έλεγα πως αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τα βιβλία αλλά με κάθε είδους αντικείμενα. Εχω μιά ιδιαίτερη προτίμηση σε παλιά αντικείμενα όλων των ειδών τα οποία είτε συλλέγω επειδή μου αρέσουν είτε για καθημερινή χρήση...μου αρέσει ιδιαίτερα να ξέρω πως το αντικείμενο που κατέχω είχε μιά "προηγούμενη ζωή " ..πως κάποιος/κάποιοι το χρησιμοποίησαν πολύ πριν από μένα.. Αλλά και με τα καινούργια αντικείμενα συμβαίνει πολλές φορές να σκέφτομαι αυτόν που το έφτιαξε, να σχηματίζω μέσα στο μυαλό μου την στιγμή της δημιουργίας του..είτε πρόκειται για κάτι απλό είτε για κάτι πιό περίτεχνο... Η σφραγίδα του "χειροποίητου" εκτός της μοναδικότητας που προσδίδει στο αντικείμενο μας δίνει την βεβαιότητα πως κάποιος ασχολήθηκε με φροντίδα και έβαλε και κάτι από την ψυχή του στο αντικείμενο που πρόκειται να αγοράσουμε. Και ίσως να μην είναι τυχαίο που όλοι όσοι μπαίνουν για πρώτη φορά στο σπίτι μου αισθάνονται μια ζεστασιά την οποία και αβίαστα εκφράζουν πως την αισθάνονται...

Αγαπητή Νηρηίδα.. υπάρχει ένας urban legend που λέει πως "η αγάπη πονά" και για μένα είναι η μεγαλύτερη ανοησία που έχω ακούσει..και για ένα διάστημα το πίστευα κιόλας.. Η αγάπη μπορεί να έχει δυσκολίες που ζητούν να ξεπεραστούν αλλά ΔΕΝ έχει πόνο...δεν είναι η αγάπη που έχει πόνο αλλά η επιθυμία μας να την κατέχουμε συνεχώς .....η αγάπη είναι όμορφη και μας δίνει χαρά...η έλλειψή της είναι που μας προκαλεί τον πόνο..... αλλά σε κατάσταση σύγχυσης ποιός μπορεί να σκεφτεί λογικά? Ο ήλιος θα βγεί πάλι φωτεινότερος από την καρδιά σου και τα καλοκαίρια θα είναι πολλά...άλλωστε ποιός μπορεί να θάψει τον ήλιο?

(Xμμ..., επειδή γενικά εκφέρω την άποψή μου λίγο συμπυκνωμένα είναι αρκετά εύκολο να παρερμηνευτούν τα όσα κατά καιρούς γράφω... νομίζω λοιπόν πως οφείλω μιά παραπάνω εξήγηση ..) Πρώτα απ όλα ας μην συγχέουμε τις έννοιες στο μυαλό μας...είναι πολύ σημαντικό να κατανοούμε την έννοια των λέξεων γιατί μόνο έτσι η σκέψη μας θα είναι ξεκάθαρη και συνεπώς και τα συμπεράσματά μας.. Η αντίθετη λέξη του χαρούμενος δεν είναι ο δυστυχής αλλά ο λυπημένος.. Οι λέξεις χαρούμενος και λυπημένος δηλώνουν εφήμερες καταστάσεις που άπτονται του παρόντος ...είναι εντελώς φυσιολογικό αυτές οι καταστάσεις να εναλλάσσονται ..πιστεύω πως όλοι εργαζόμαστε είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα ώστε να αυξήσουμε τις στιγμές χαράς και να μειώσουμε αυτές της λύπης άσχετα αν το πετυχαίνουμε ή όχι. Και πάμε τώρα στο θέμα της πολυπόθητης ευτυχίας.. Οι λέξεις ευτυχία/δυστυχία δηλώνουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες καταστάσεις μεγαλύτερης διάρκειας και που περισσότερο έχουν να κάνουν με την διάθεσή μας αλλά και την γενικότερη στάση μας να εντάξουμε τον εαυτό μας μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της ζωής μας αλλά και από ποιά σκοπιά θα αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα που βιώνουμε.. Η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες χαρούμενος/λυπημένος ..ευτυχής/δυστυχής γίνεται περισσότερο κατανοητή αν σκεφτούμε το εξής..ενώ ανά πάσα στιγμή μπορούμε να απαντήσουμε αμέσως αν νιώθουμε χαρούμενοι ή λυπημένοι, στο θέμα της ευτυχίας ή δυστυχίας ζητούμε χρόνο να ..σκεφτούμε.... Μπορεί αυτήν την στιγμή που σας γράφω να μην είμαι ούτε χαρούμενη ούτε λυπημένη αλλά να διανύω μιά στιγμή ηρεμίας και χαλάρωσης ... είμαι όμως ευτυχής γιατί έχω την δυνατότητα έτσι απλά να μπορώ να σας γράφω...και οι στιγμές ηρεμίας και χαλάρωσης είναι και αυτές αναγκαίες ... Η αγορά ενός π.χ. καταπληκτικού αυτοκινήτου μπορεί να μας κάνει χαρούμενους αλλά όχι ευτυχισμένους, το μηχανικό σεξ θα μας κάνει χαρούμενους τόσο στιγμιαία που η εναλλαγή της χαράς με το κενό θα είναι άμεση .., όπως ακριβώς όταν αγοράζουμε ένα ρούχο που δεν χρειαζόμαστε και μόλις πάμε σπίτι το ξεχνάμε σε μιά ντουλάπα... Η ευτυχία/δυστυχία απορρέει μέσα από μια απόφαση....μία απόφαση που εμείς θα πάρουμε για μας..από τον τρόπο που θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την ζωή που μας έχει δοθεί με μόνο λόγο πως αποφασίσαμε να την ζήσουμε και μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Επιπρόσθετα όλοι οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι για τα ίδια ακριβώς πράγματα.

συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ!! Κανένας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί την προσωπική μας ευτυχία ...αλλά ούτε και εμείς μπορούμε να την εγγυηθούμε για τους άλλους... η ευτυχία ως αφηρημένη έννοια πάντα θα είναι υποκειμενική παρ όλο που πιστεύω πως υπάρχει "συνταγή" .. Εάν εναποθέτουμε την ευτυχία μας σε συγκεκριμένο πρόσωπο, σε συγκεκριμένη καριέρα, σε συγκεκριμένο βιοτικό επίπεδο κ.ο.κ. ας μην μεμψιμοιρήσουμε όταν θα έρθει η στιγμή της απογοήτευσης.. Αν όμως εναποθέσουμε την ευτυχία μας σε πιό οικουμενικές ιδέες, σε πιό σταθερές αξίες όπως τον έρωτα, την δημιουργικότητα, το καλώς εννοούμενο ευ ζην, τότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως στηριζόμαστε σε γερό θεμέλιο.. Η ευτυχία είναι μιά κατάσταση που όπως και η ελευθερία ( στην οποία εμπεριέχεται ) απορρέει από την κατάργηση συμβατικών στερεοτύπων και την αναγωγή της σε κάτι τόσο υπεράνω που τίποτα θνητό να μην την αγγίζει...ένας πραγματικά ευτυχισμένος άνθρωπος διατηρεί την ευτυχία του ακόμα και όταν διανύει στιγμές δυστυχίας..

Υγεία σε όλους! Ας εντοπίσουμε τα όνειρά μας...να τα μετατρέψουμε σε στόχους και να βάλουμε περισσότερη δράση έχοντας τις αισθήσεις μας ανοιχτές και δεκτικές στις προκλήσεις που θα μας φέρουν πιο κοντά στην πραγμάτωσή αυτών. Καλή μας χρονιά!

Σαφώς και είμαστε με τους άλλους αλλά όσο εύκολο ακούγεται τόσο δύσκολο είναι...Θέλει χρόνια άσκησης και συνεχή ενδυνάμωση για να εμπεδωθεί και από τους μεν και από τους δε.. Παρ' όλη την χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία το συνιστώ ανεπιφύλακτα καθότι τα οφέλη είναι τεράστια...

Μεγάλο μέρος του ανδρικού πληθυσμού παγκοσμίως δεν έχει υποστεί περιτομή και είναι μιά χαρά.. Δεν είναι τυχαίο που η περιτομή ενσωματώνεται στο τελετουργικό θρησκειών καθότι η θρησκεία απορρέει εκ Θεού και "ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω"... Η περιτομή μπορεί να είναι απαραίτητη σε ορισμένες περιπτώσεις αλλά μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις...τότε να αφαιρέσουμε όλοι και την σκωληκοειδή απόφυση ώστε να αποφύγουμε τυχόν περιστατικά περιτονίτιδας στο μέλλον... Το παράδειγμα ξυλοδαρμού της Anele ήταν σωστότατο...και ο νοών νοείτω ...

Η έννοια του ρομαντισμού είναι παρεξηγημένη γιατί την αλλαγή και το "από αλλού φερμένο" το φοβούνται οι περισσότεροι των ανθρώπων...και ο διαφορετικός είναι συνήθως και δαχτυλοδειχτούμενος . Οι ρομαντικοί τολμούν να φανταστούν εκεί που οι "άλλοι" απλά αναπαράγουν.. Οι μεν έφεραν την αλλαγή, οι δε εφηύραν την συντήρηση..

Αυτός είναι ο δικός μου ορισμός ... Οι ρομαντικοί είναι άνθρωποι που σε πρώτο επίπεδο οραματίζονται σιωπηλά ιδανικές συνθήκες... Σ αυτό το επίπεδο χλευάζονται και λοιδορούνται ως γραφικοί... Όταν περάσουν στο δεύτερο επίπεδο της δράσης κάνοντας πράξεις τα οράματά τους έχοντας αποτελέσματα, τότε μετατρέπονται και μετά θάνατον συνήθως σε ..οραματιστές...!!

Αυτό ακριβώς σου λέω...! φαντάζομαι - δίνω ζωή στην φαντασία μου - και η ζωή μου μετασχηματίζεται μέσα από πράξεις σε αυτό που έχω φανταστεί... Που βλέπεις το χλωμό?

Για μένα το παραπάνω δίλημμα δεν υφίσταται... είτε φαντασία βάλεις στην ζωή σου είτε ζωή στην φαντασία σου, είναι το ένα και το αυτό.. Βάζω φαντασία στην ζωή μου δεν σημαίνει πως διαστρεβλώνω την πραγματικότητα εξωραΐζοντάς την, αυτό θα ήταν καθαρός στρουθοκαμηλισμός... Αφήνω ελεύθερα την φαντασία να μπει στην ζωή μου δίνοντας ζωή στην φαντασία μου

Ας χρησιμοποιήσουμε άφοβα τις λέξεις χωρίς να τρέμουμε μήπως κατηγορηθούμε για παθητικότητα..... 'Ενας άνθρωπος που οραματίζεται αλλαγές πέραν των αποδεδειγμένων δυνάμεων του αυτόματα αντιμετωπίζεται ως ρομαντικός με την παρεξηγημένη έννοια...μόνο ο ίδιος βιώνει το μέγεθος της πίστης του που μετουσιωμένη σε πράξεις θα συμπαρασύρει και άλλους... Κάθε ένας που φέρει την καινοτόμο αλλαγή μέσα του είναι ρομαντικός χωρίς να το γνωρίζει...

Κάνεις λάθος να πιστεύεις πως ο ρομαντισμός δεν εμπεριέχει την ανάγκη...από ανάγκη δημιουργείται η δράση....και δεν αναφέρθηκα στο ελάχιστο σε ένα στείρο ρομαντισμό αλλά σε έναν ρομαντισμό που περιέχει όραμα... Δεν υποκύπτουν όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι στο λογικό της μάζας...και ο ρομαντισμός δεν είναι ένα καλλωπιστικό στοιχείο..δεν υπάρχει για να εξωραΐσει την καθημερινότητά μας αλλά για να την αλλάξει... Ο ρομαντικός δημιουργεί νοερά την εικόνα μέσα στην οποία θέλει να τοποθετήσει τον εαυτό του...πρώτα συλλαμβάνει με την δύναμη της φαντασίας του το αποτέλεσμα και μετά προχωρά πιστά στην πραγματοποίησή του....

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ήταν ένας ρομαντικός..πίστευε σε ένα κόσμο ισότητας Ο Γκάντι ήταν επίσης ένας ρομαντικός ...πίστευε στην αλλαγή μέσω της μη βίας.. Εκατοντάδες επιστήμονες, επαναστάτες αλλά και καθημερινοί άνθρωποι είναι ρομαντικοί...και ο ρομαντικός δεν είναι κάποιος που καθισμένος αναπαυτικά ονειροπολεί μάταια ... μπορεί κάλλιστα να είναι κάποιος που δυναμικά "ονειρεύεται" και ενεργητικά πραγματοποιεί το όνειρό του... Ο ρομαντικός μπορεί να έχει ένα όραμα τόσο πέραν των καθιερωμένων που με την δύναμη της πίστης του ανεπηρέαστα υλοποιεί... Ο ρομαντικός εν ολίγοις είναι κάποιος που ονειρεύεται ξύπνιος και τα όνειρά του είναι η απαρχή της αλλαγής του...

Θίγεις ένα από τα μεγαλύτερα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου...αν όχι Το ερώτημα...τον σκοπό της ύπαρξης μας... Μπορείς να πας ενάντια στην λογική αντιτάσσοντας μια άλλη λογική αλλά ενάντια στην Φύση/φύση δύσκολο το κόβω... Φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς παιδιά...πως θα ήταν? ( και μην μου πείτε "ήσυχος"!!)

Μπράβο στην ΕΡΤ και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Anor To αγαπημένο μου "Θέατρο της Δευτέρας"...τι μου θυμίζεις βρε Anor..!!!! :7_1_102v[1]:

Τα περισσότερα "θεωρητικά" είναι, ειδικά δε όταν αναφερόμαστε σε μεγέθη ..σύμπαντος..και δεν προσανατολίζομαι στο ελάχιστο σε θεωρίες που προσφέρουν ελπίδα αλλά που μάλλον καταδεικνύουν την άγνοιά μας για του περί τίνος μπορεί να πρόκειται... Και τι ακριβώς "πληρώνουμε καθημερινά"? Γιατί αν εννοείς αυτό που υποπτεύομαι, που είναι το παράλογο?

Όλα υπάρχουν και με το παραπάνω αλλά τα συναντούμε στην στρεβλή τους μορφή για τον απλούστατο λόγο ότι είμαστε επιφανειακοί και δυσκολευόμαστε στις ελεύθερες καταδύσεις της ψυχής και της ύπαρξής μας?. Για να καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε το «τέλειο ταίρι» θα πρέπει να έχουμε ήδη ξεκινήσει εμείς την πορεία μας προς την «τελειότητα», να ξέρουμε που επιδιώκουμε να φτάσουμε και να έχουμε επιλέξει κατεύθυνση?. αν πληρούμε αυτές τις προϋποθέσεις είναι απόλυτα βέβαιο πως κάποιον θα συναντήσουμε στον δρόμο μας?αν ο δρόμος που αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε αποδεικνύεται μακρύς ενδέχεται το άτομο που συναντήσαμε να κουραστεί και να εγκαταλείψει ή εμείς να αναγκαστούμε να εγκαταλείψουμε?δεν χρειάζεται απογοήτευση ?θα βρεθεί στην πορεία μας ένα άλλο άτομο να πορευτεί παράλληλα με μας.. κ.ο.κ. Αυτό που θέλω εν ολίγοις να πω είναι πως το «τέλειο ταίρι» - είτε πρόκειται για άλλον είτε για εμάς τους ίδιους - αποδεικνύεται από τις αντοχές του στην πορεία.. Όσο για την αληθινή αγάπη.., αυτή υπάρχει αν αποφασίσουμε να την υιοθετήσουμε?και αληθινή αγάπη είναι το συναίσθημα εκείνο που δίνει χώρο για προσωπική ανάπτυξη τόσο σε μας όσο και στους άλλους μέσα από οποιαδήποτε σχέση έρωτα, φιλίας, συγγένειας.. Γιατί η αληθινή αγάπη πρώτα και κύρια μισεί να κατέχει?

Εντροπία ?!! Χμ..η οποία εκτός των εσχατολογικών σεναρίων που εισηγείται έμμεσα αποδεικνύει και πόσο μακριά βρισκόμαστε από το να γίνουμε θεατές μιάς ολοκληρωμένης εικόνας.. Η εντροπία δεν καταργεί την έννοια της ισορροπίας αλλά θα έλεγα πως αντίθετα την ενισχύει..έχουμε μάθει να αντικρίζουμε τις έννοιες μικροκοσμικά ..ακόμα και αυτήν της ισορροπίας...αν όμως την εντάξουμε σε μακροκοσμικά μεγέθη θα δούμε πως ακόμα και εκεί προσωπικά θεωρώ πως δεν παύει να ισχύει...ακόμα και στην περίπτωση που κάτι δημιουργήθηκε είτε με σκοπό είτε άνευ σκοπού αλλά για κάποιο άγνωστο λόγο οδεύει προς καταστροφή ή αντικατάσταση ίσως και να αποτελεί μέρος μιάς ευρύτερης ισορροπίας..