Χρόνος, ψυχή, ατέρμονη αιωνιότητα... Προσπαθόντας να ορίσουμε έννοιες τόσο φευγαλέες, τόσο ρομαντικές, μπαίνουμε εμείς οι ίδιοι σε ένα αέναο κύκλο περισυλογής και στοχασμού. Αλλά κατά πόσο το ο,τιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί αιώνιο, παντοτινό και τα σχετικά, μήπως ορίζεται εξολοκλήρου από την ανθρώπινη νόηση για να νοηθεί; Ή μήπως υπάρχει μια απειροελάχιστα αισθητή "γραμμή" που διαχορίζει το αισθητό από το επισθητό... Η ένοια της αρχής, όπως και του τέλους, είναι καθαρά μετρικά, μιας και από μόνα τους δεν μπορούν στην ουσία να "σταθούν". Η αξία της ανανέοσσης, ζωής και αναγένησης, του κύκλου... Αυτή για'μένα ορίζουν την όποια "ένια" του αιώνιου. Αλλά από την άλλη ζω για το σήμερα, το τώρα, όπως εγώ το ορίζω... Οπότε ποιος είμαι εγώ που θα μιλήσω για τον αέναο κύκλο της ζωής και εν τέλη τι με νοιάζει...;