Αρχάγγελος

Βρήκα αυτό το ενδιαφέρον άρθρο το οποίο αναλύει την προδιάθεση του ανθρώπου προς την Πίστη στον Θεό και κατεπέκταση στην τάση του προς την Θρησκεία. Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι η πίστη στον Θεό είναι ουσιαστικά ένας μηχανισμός άμυνας απέναντι στους φόβους του ανθρώπου και αποτελεί συνέπεια ενός εξελικτικού μηχανισμού επιβίωσης του είδους. Εσείς τι λέτε;

Η πιθανότητα να έχει συγκεντρωθεί τόση ενέργεια στον κεραυνό τυχαία είναι μηδενική. Άρα, τον έριξε ο Δίας. Η πιθανότητα να κουνιέται η Γη τυχαία είναι μηδενική. Άρα την κουνάει ο Εγκέλαδος. Η πιθανότητα να αιωρειται η Γη τυχαία είναι μηδενική. Άρα την κρατάει ο Ατλαντας. Μόλις απέδειξα την ύπαρξη ενός θεού και δύο τιτάνων.

Εμένα με υπολογίζεις; δεν έχω πάρει ακόμα απάντηση

Προσλαμβάνεσαι!

Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Μέχρι τώρα δεν ήταν η επιστήμη, αλλά η θρησκεία, η αστρολογία, οι δυσειδαιμονίες, οι προκαταλήψεις κλπ. "Δεν φταίω εγώ" και μετά βάλε κατά προτίμηση "φταίει ο Διάβολος, αυτός με έβαλε να το κάνω", "φταίνε τα άστρα, είμαι Παρθένος και ήταν ανάδρομος ο Ερμής", "φταίει που είδα μαύρη γάτα πρωί-πρωί", "αυτός ο γκαντέμης φταίει που με μάτιασε", "φταίει η Πανσέληνος". Από την άλλη, σαφέστατα υπάρχουν άπειροι παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν τη συμπεριφορά μας και το κάνουν. Κλασσικό παράδειγμα;;; "Δεν φταίω εγώ, οι ορμόνες φταίνε" (αναλόγα με τη μύγα που έχει ο καθένας, ας μυγιαστεί με το φύλο. Εγώ πάντως δεν το προσδιορίζω ) Προσωπικά, όλο αυτό το "πανηγύρι" το βλέπω πολύ ωφέλιμο. Μου είναι χρήσιμο να γνωρίζω, από τους παράγοντες που μπορούν εξωγενώς να με επηρεάσουν, όσους περισσότερους μπορώ. Έτσι θα μπορώ να αντιδράσω όσο καλύτερα μπορώ. Θα μπορώ να είμαι πιο υπεύθυνος. Στο σημείο αυτό μυρίζομαι ότι εσύ ορίζεις διαφορετικά την "ευθύνη" απ'ότι εγώ. Καλό λοιπόν θα ήταν να το ξεκαθαρίσω από την πλευρά μου. Θα υιοθετήσω κι εγώ τον λατινογενή όρο "responsability", διότι τον βρίσκω περισσότερο ακριβή και επεξηγηματικό από τον ελληνικό όρο "ευθύνη". Responsability λοιπόν, δηλαδή ability to respond, ήτοι ικανότητα αντίδρασης. Ευθύνη λοιπόν είναι η ικανότητα (ή ανικατότητα) να αντιδρά κάποιος σε μία δεδομένη κατάσταση (ενίοτε μη ευνοϊκή). Ένας τυφλός κουτουλάει με δύναμη σε έναν τοίχο και ανοίγει το κεφάλι του. Ήταν δική του ευθύνη που δεν είδε τον τοίχο; Σαφώς και όχι, είναι κάτι που δεν διαθέτει. Ήταν δική του ευθύνη που κουτούλησε με δύναμη; Σαφώς και ναι. Εφόσον ξέρει ότι δεν βλέπει, όφειλε να αντιδράσει αναλόγως και να προσέχει. Όταν λοιπόν φταίει η κατασκευή του εγκεφάλου μου για την επιληψία δεν φταίω εγώ που κοπανιέμαι. Όταν όμως με πιάνει επιληπτική κρίση την ώρα που οδηγάω, έχω ευθύνη που πήρα το τιμόνι. Όταν φταίνε τα γονίδια που έχω μεσογειακή αναιμία, δεν φταίω που είμαι αναιμικός. Όταν όμως ξέρω ότι έχω μεσογειακή αναιμία και η γυναίκα μου έχει επίσης, φταίμε εμείς που θα φέρουμε εν γνώση μας ένα αναιμικό παιδί στον κόσμο. Το παιδί δεν θα φταίει που θα έχει χαμηλό αιματοκρίτη και θα ζαλίζεται με το παραμικρό. Προσωπικά λοιπόν, σε όλες αυτές τις έρευνες βλέπω πιθανούς παράγοντες που μπορούν να με επηρεάσουν. Δεν βλέπω πώς εμπλέκεται αυτό με την αποποίηση ευθυνών και απορώ πού την βλέπεις εσύ. Ο καθένας βέβαια βλέπει αυτό που επιθυμεί να δει και αυτό που αναζητάει.

Προφανώς και δεν κατάλαβες καλά! Θα το αναλύσω περισσότερο. Η κατάσταση που περιγράφεις δεν έχει να κάνει με τη λογική αλλά με το συναίσθημα. Κάθε άνθρωπος φτιάχνει την δική του πραγματικότητα βάση πεποιθήσεων, εμπειριών και δυνατοτήτων. Πολλές φορές, οι άνθρωποι φτιάχνουμε μία πραγματικότητα η οποία μας προφυλάσσει από κάποια άλλη πραγματικότητα, την οποία δεν είμαστε ακόμα σε θέση να αντιμετωπίσουμε/αποδεκτούμε/ διαχειριστούμε. Ορισμένοι έχουν έντονα ανεπτυγμένη τη λογική τους, επομένως η πραγματικότητα αυτή μοιάζει πιο πειστική στους άλλους. Τα λογικά επιχειρήματα που παραθέτουν, μπορούν να στηρίξουν την πραγματικότητα αυτή τόσο στους άλλους, όσο και στους ίδιους τους τους εαυτούς. Σε αυτή την περίπτωση, δύσκολα καταλαβαίνει το άτομο ότι η πραγματικότητα που έχει πλάσει είναι αποτέλεσμα φυγής από κάποια άλλη και όχι από πραγματική επιθυμία, διότι η λογική του το "καπελώνει". Κάποιος τρίτος, δύσκολα θα μπορέσει να βοηθήσει το άτομο, μιας και η κατάσταση δεν είναι εμφανής ή "αποδείξιμη". Κάποιοι δεν έχουν τόσο ανεπτυγμένη λογική ευφυία επομένως η πραγματικότητα που πλάθουν, εύκολα καταρρίπτεται λογικά. Δεν έχει όμως σημασία, διότι όπως ξαναείπα, η κατάσταση αυτή δεν έχει να κάνει με τη λογική αλλά με το συναίσθημα. Η συγκεριμένη πραγματικότητα εξυπηρετεί και "προστατεύει" το συναίσθημα και όχι τη λογική. Το αν η πραγματικότητα έχει λογική βάση ή όχι, ποσώς ενδιαφέρει το συναίσθημα. Σημασία έχει αν είναι διαχειρίσιμη (συναισθηματικά) ή όχι. Όσο λοιπόν το συναίσθημα επιλέγει να κρατάει ζωντανή μία συγκεκριμένη πραγματικότητα, η λογική μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Όσα λογικά επιχειρήματα και να παραθέτει κάποιος στο άτομο αυτό, δεν έχουν ουδεμία επίδραση. Όταν όμως το άτομο μπορέσει συναισθηματικά να νιώσει ασφάλεια, τότε η λογική αρχίζει να λειτουργεί. Από μόνο του το άτομο, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια από τρίτους, είναι σε θέση να αντιληφθεί τα λογικά σφάλματα της πραγματικότητας που έχει πλάσει. Τόσο το συναίσθημα, όσο και η λογική είναι στην πλήρη εξουσία και έλεγχο του ατόμου. Κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει, αν και εφόσον δεν δεχτεί το ίδιο το άτομο τις αλλαγές αυτές. Προφανώς λοιπόν και ΜΟΝΟ το ίδιο το άτομο μπορεί να επιφέρει την αλλαγή και κανείς άλλο για λογαριασμό του. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει κάποιος τρίτος εφόσον το επιθυμεί, είναι να δημιουργήσει γύρω από το άτομο τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να νιώσει ασφάλεια και από μόνο του να επιφέρει τις αλλαγές που θέλει, δίνοντας πλέον τα σκήπτρα στη λογική. Αντίστροφα, μπορεί κάποιος τρίτος να δημιουργήσει δυσμενείς συνθήκες ώστε να δυσκολεύει τις όποιες αλλαγές θα επιφέρει το άτομο. Αυτό λοιπόν που είπα και παρανόησες είναι ότι αν κάποιος θέλει πραγματικά να δείξει τον παραλογισμό στην πραγματικότητα που έχει φτιάξει ένα άτομο, καλύτερα να το προσεγγίσει σε συναισθηματικό επίπεδο, παρά σε λογικό. Αν το άτομο αρνείται να δεχτεί βοήθεια, τότε σαφέστατα κανείς δεν μπορεί να το βοηθήσει. Πολλοί περισσότεροι απ'όσο νομίζεις. Ακόμα κι εσύ το κάνεις, απλά το επίπεδο των λογικών επιχειρημάτων πρέπει να είναι πολύ υψηλό διότι "ξεγλιστράς" εύκολα. Ο μηχανισμός είναι ο ίδιος, αλλάζει μόνο το επίπεδο δυσκολίας. Όπως είπα παραπάνω, δεν έχει να κάνει με εγωκεντρικότητα, αλλά με φόβο. Όσο και να μου λες ότι η ασπίδα μου είναι παράλογα κατασκευασμένη, το μόνο που με απασχολεί είναι το πόσο αποτελεσματική νιώθω ότι είναι. Εφόσον νιώθω ότι με προστατεύει, λέγε εσύ ό,τι θες...

Όταν κάποιος επιλέγει να δημιουργήσει μια συγκεκριμένη για αυτόν πραγματικότητα αρκετές φορές το κάνει ως μηχανισμό άμυνας απέναντι σε κάποια κατάσταση που δε μπορεί ακόμα να διαχειριστεί. Όποιος προσπαθεί να του γκρεμίσει την πραγματικότητα αυτή, τον αναγκάζει να βρεθεί αντιμέτωπος με βαθύτερους φόβους. Αναμενόμενο είναι το συγκεκριμένο άτομο να αμυνθεί σθεναρά απέναντι στην κατάρρευση της πραγματικότητας αυτής, διότι είναι το καταφύγιο του. Αντίθετα, όταν κάποιος βοηθήσει το συγκεκριμένο άτομο να αντιμετωπίσει την βαθύτερη κατάσταση που το απασχολεί, τότε εγκαταλείπει τον πλασματικό εκείνο κόσμο από μόνο του και δημιουργεί έναν άλλο τόσο φωτεινό και δημιουργικό, όσο του επιτρέπει ο επόμενος βαθύτερος φόβος, αν αυτός υπάρχει. Όλοι το κάνουμε αυτό, καθημερινά. Ακόμα κι εσύ

Η ευτυχία είναι ανεξάρτητη και από τους δύο αυτούς παράγοντες

Δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το θέμα της συζήτησης. Συγκρίνουμε μεταξύ της ζωής του τροφοσυλλέκτη και του γεωργού τι; την φυσικότητα; την ευτυχία; την ασφάλεια; την υγεία; την ισότητα; τη δικαιοσύνη; το τι είναι προτιμότερο; Κατέληξε κάπου για να ξέρουμε για τι μιλάμε

Ο γεωργός συνεχίζει να είναι τροφοσυλλέκτης. Ακόμα και σήμερα. Ο κτηνοτρόφος ομοίως. Η διαφορά μεταξύ γεωργού και αμιγώς τροφοσυλλέκτη είναι οτι ο δεύτερος δε μπορεί να μένει σταθερός. Πρέπει να ακολουθεί την πορεία του ήλιου, όπως τα αποδημητικά πουλιά. Με την διαφορά ότι δεν πετάει. Αν μιλάμε για την τροπική ζώνη, τότε τα πράγματα είναι απλά. Στις άλλες ζώνες του πλανήτη όμως; Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι η κατάσταση του γεωργού είναι περισσότερο βιώσιμη από του αμιγώς συλλέκτη. Για το κομμάτι περί εξυπνάδας θεωρώ ότι δεν είμαστε σε θέση να εκφέρουμε γνώμη. Οι παράγοντες είναι πολλοί, όχι μόνο όσα αναφέρει το κείμενο. Για το τι θεωρεί ο καθένας πιο δύσκολο και πιο ευχάριστο, είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα. Ο συγγραφέας εκφράζει μια προσωπική γνώμη. Προβάλει τις πεποιθήσεις του. Είναι στο χέρι του καθενός να τις δεχτεί ή όχι. Μοιάζει το κείμενο να παρουσιάζει την κατάσταση σαν άσπρο / μαύρο, κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Ωραία. Μου εξηγείς σε παρακαλώ με ποιον τρόπο ταυτίζεις τις φράσεις "είμαι ένα με το σύμπαν" και "τα πάντα είναι θεός", ώστε να καταλήξεις ότι οι άθεοι είναι Πανθεϊστές; Εγώ για παράδειγμα νιώθω ένα με το σύμπαν, όπως ένα κύτταρο με τον οργανισμό, όμως δεν το θεωρώ ως θεό. Η έννοια της ολότητας είναι κατοχυρωμένη από τον πανθεϊσμό; είναι συνώνυμα;

Μου δίνεις σε παρακαλώ τον ορισμό του πανθεϊσμού;

Γιατί η ενότητα με το σύμπαν θεωρείται Πανθεϊστική εμπειρία;

Οι απαντήσεις στο θέμα έχουν ήδη δωθεί, αλλά αποσπασματικά. Θα προσπαθήσω να κάνω μία αναλυτική σύνθεση. Η (οποιαδήποτε) τέχνη αποσκοπεί στο συναίσθημα. Κριτήριο ποιότητας λοιπόν είναι κατά πόσο η τέχνη προκαλεί το επιθυμητό συναίσθημα ή όχι. Δεν είναι όλα τα καψουροτράγουδα το ίδιο. Άλλα βγάζουν πολλή καψούρα, άλλα λίγη. Μέσα λοιπόν στην κατηγορία "καψουροτράγουδα" υπάρχουν διακυμάνσεις ποιότητας με κριτήριο το συναίσθημα-στόχο (καψούρα). Σε ένα δεύτερο επίπεδο, μπορούμε να συγκρίνουμε κατηγορίες της ίδιας τέχνης. Καψουροτράγουδα με έντεχνο, με παραδοσιακό, με ροκ, με ποπ, με τρανς, με ελέκτρο, με κλασσική κλπ κλπ Εκεί πλέον δεν συγκρίνουμε τον βαθμό που προκαλείται ένα συναίσθημα, αλλά τα συναισθήματα μεταξύ τους και την ποιότητά τους - και κατεπέκταση την κατηγορία της τέχνης που τα προκαλεί/αντιπροσωπεύει. Το ποιο συναίσθημα είναι καλύτερο από το άλλο και πιο επιθυμητό είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα. Όμως! Εκ των πραγμάτων η θλίψη, ο φόβος, ο πόνος, το μίσος, η στεναχώρια, η μελαγχολία, η κατάθλιψη κλπ κλπ δεν αντέχουν στον χρόνο διότι οδηγούν στην αποσύνθεση. Είναι συναισθήματα "χαμηλής ενέργειας" τα οποία κρατάνε την ψυχή και το πνεύμα χαμηλά. Αντίθετα, η χαρά, η ανάταση, η ηρεμία, η γαλήνη, η ευτυχία, η ευαισθησία, η συμπόνοια κλπ είναι συναισθήματα που εψυξώνουν την ψυχή και το πνεύμα, προάγουν την δημιουργία, τη συνεργασία, τη συντροφικότητα, την κοινωνικότητα κλπ. Εξυψώνουν τον άνθρωπο. Είναι λογικό λοιπόν, μακροχρόνια και στην πλειοψηφία του πληθυσμού ως ποιοτικότερη μορφή τέχνης να θεωρείται αυτή που προάγει τα θετικά συναισθήματα και όχι τα αρνητικά. Η αξία της κάθε τέχνης δε μειώνεται με την κατηγοριοποίηση σε "ποιότητες". Όταν σε παρατήσει η γκόμενα/ο γκόμενος και είσαι στα πατώματα, περισσότερη αξία έχει για εσένα, εκείνη τη στιγμή, το καψουροτράγουδο παρά ο Μπετόβεν, ΑΝ αυτό είναι που θα σε βοηθήσει να διαχειριστείς την κατάσταση καλύτερα (καθαρά προσωπικό θέμα). Για πόσο καιρό όμως θα είσαι στα πατώματα; Εκ των πραγμάτων, το υγιές είναι να υπάρξει μετάβαση σε θετικότερη κατάσταση. Σε τρίτο επίπεδο, με τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να συγκρίνουμε μορφές τέχνης μεταξύ τους. Τί είναι ποιοτικότερη μορφή τέχνης; Ο κινηματογράφος; Η μουσική; Ο χορός; Το θέατρο; Η ποίηση; Εξαρτάται τι από αυτά "μιλάει" περισσότερο στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, ώστε να του προκαλέσει θετικά συναισθήματα.

Καταρχήν, σύμφωνα με την wikipedia "Persinger reports that many subjects have reported "mystical experiences and altered states"[4] while wearing the God Helmet. The foundations of his theory have been criticised in the scientific press.[5] Anecdotal reports by journalists,[6] academics[7][8] and documentarists[9] have been mixed and several effects reported by Persinger have not yet been independently replicated. One attempt at replication published in the scientific literature reported a failure to reproduce Persinger's effects and the authors proposed that the suggestibility of participants, improper blinding of participants or idiosyncratic methodology could explain Persinger's results.[10] Persinger argues that the replication was technically flawed,[8][11] but the researchers have stood by their replication.[12] Only one group[13] have published a direct replication of one God Helmet experiment.[14] Other groups have reported no effects at all[15] or have generated similar experiences by using sham helmets,[16] or helmets that are not turned on,[17][18] and have concluded that personality differences in the participants explain these unusual experiences." 'Ηδη λοιπόν το "επιστημονικό" κομμάτι μπάζει νερά. Το προσπερνάω όμως αυτό και κρατάω ως δεδομένα αυτά που ανέφερες θεωρώντας τα έγκυρα. Ποια ακριβώς είναι η "Πανθεϊστική" εμπειρία και γιατί αυτό κάνει τους Αθεϊστές Πανθεϊστές;

Τώρα νομίζω κατάλαβα σε ποιο χιλιόμετρο είσαι και μπορώ να δώσω ακριβέστερη απάντηση. Θεωρώ ότι συμφωνούμε στο ότι αυτογνωσία σημαίνει γνώση του εαυτού. Ο εαυτός είναι κάτι το δυναμικό, συνεχώς αλλάζει, συνεχώς εξελίσεται, συνεχώς προσαρμόζεται. Όταν λοιπόν προσπαθώ τώρα να μάθω τον εαυτό μου, σημαίνει ότι προσπαθώ να μάθω αυτό που ήμουν, μιας και στον ενδιάμεσο χρόνο έχω ήδη αλλάξει. Θέλοντας και μη, η διαδικασία της αυτογνωσίας είναι κάποια βήματα πίσω από τον εαυτό, άρα συνεχής. Ο εαυτός αλλάζει, διότι ακολουθεί τις συνθήκες του περιβάλλοντος- οι οποίες συνεχώς μεταβάλλονται. Νέες συνθήκες σημαίνουν νέες αντιδράσεις και καινούρια συναισθήματα (καινούριοι φόβοι, καινούριες αγωνίες, καινούριες χαρές κλπ). Για κάθε καινούρια κατάσταση λοιπόν, για κάθε νέο εαυτό, πρέπει να ακολουθηθεί η διαδικασία της αυτογνωσίας. Όσο υψηλότερο το επίπεδο αυτογνωσίας, τόσο ευκολότερο είναι να απομονωθεί η συγκεκριμένη κατάσταση και να αναλυθεί αν είναι προβολή ή όχι. Επίσης, υψηλό επίπεδο αυτογνωσίας σημαίνει εξοικείωση με τους μηχανισμούς ανάλυσης και επεξεργασίας, άρα ταχύτερη και ευκολότερη επεξεργασία. Κάποιος που δεν έχει εμπειρία στην διαδικασία ανάλυσης και ταυτόχρονα έχει πολλά άλυτα θέματα θα δυσκολευτεί περισσότερο να αντιληφθεί αυτό που εσύ ονομάζεις "μάσκα"και να μπορέσει να την βγάλει. Το ότι βγάζεις μία μάσκα όμως, δεν σημαίνει ότι δεν θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις κάποια άλλη, που θα σε προστατεύσει απέναντι σε μία νέα κατάσταση. Παρένθεση. Ας θυμηθούμε ότι οι "μάσκες" είναι μηχανισμός άμυνας και προστασίας. Είναι κάτι ωφέλιμο, κάτι θετικό. Όταν κάποιος καλείται να χρησιμοποιήσει ηλεκτροκόλληση, ωφείλει να προστατευτεί, ωφείλει να φορέσει μάσκα. Το πρόβλημα και η ανισορροπία ξεκινάει όταν την ίδια μάσκα συνεχίζει να φοράει και όταν σταματήσει την ηλεκτροκόλληση(εμμονή). Επίσης είναι πρόβλημα όταν θεωρεί ότι και οι άλλοι πρέπει να την φοράνε, κιας μην κάνουν ηλεκτροκόλληση (προβολή). Άλλο πρόβλημα είναι όταν τον ενοχλεί η μάσκα του και θεωρεί ότι τον ενοχλεί η μάσκα κάποιου άλλου, που ενδεχομένως και να μην φοράει (καθρέφτης). Πρόβλημα είναι όταν θεωρεί ότι η μάσκα είναι κομμάτι του εαυτού του και όχι ξένο/τρίτο σώμα (διαταραχή προσωπικότητας). Το ζήτημα δεν είναι η μάσκα λοιπόν, αλλά το τι κάνουμε με αυτήν. Ενίοτε, επιβάλεται να την φοράμε.

Πρέπει να συναντηθώ με το φορτηγό από μία μεταφορική για να παραλάβω ένα δέμα. Βρισκόμαστε και οι δύο σε ξένη χώρα και τα μέρη δε μας είναι και πολύ γνωστά. Το κοντινότερο σημείο που μας βολεύει είναι επί της εθνικής οδού Α1 στην οποία αυτός θα κινείται. Εγώ έχω πρόσβαση στην Α1 μέσω της Α2 και της Ε345, που την συναντάνε σε δύο διαφορετικά σημεία με απόσταση μεταξύ τους περίπου 15χλμ. Αποφασίζω λοιπόν να πάω στην Α1 μέσω της Α2, να τον συναντήσω σε κάποιο σημείο μεταξύ των δύο εξόδων, να βγω στην επόμενη έξοδο (Ε345) και να γυρίσω σπίτι μου. Πράγματι συμφωνούμε ότι έτσι θα γίνει. Εκτιμούμε ότι στα 15 αυτά χιλιόμετρα όλο και κάπου θα μπορούμε να σταματήσουμε με ασφάλεια, άρα όποιος φτάσει πρώτος ενημερώνει -με ένα τηλεφώνημα- τον άλλο για το σημείο συνάντησης. Μπαίνω λοιπόν στην Α1 από την Α2, κινούμαι επί της εθνικής και πουθενά κάποιο ασφαλές σημείο! Ούτε πάρκινκγ, ούτε βενζινάδικο, τίποτα. Περνάω την έξοδο που θα έπρεπε να είχα πάρει (Ε345) και αναγκαστικά συνεχίζω μέχρι να βρω ασφαλές σημείο στάθμευσης. Καλώ τον οδηγό και του εξηγώ ότι πέρασα την έξοδό μου, συνεχίζω αναγκαστικά μέχρι το πρώτο ασφαλές σημείο, χωρίς να γνωρίζω που είναι αυτό. Ζητάω το στίγμα του. Μου λέει ότι τώρα μόλις πέρασε την έξοδο για Α2, άρα ήταν στο σημείο που εγώ μπήκα. Του απαντάω ότι εγώ είμαι αντίστοιχα στα ΙΚΕΑ και μου λέει ότι κατάλαβε που είμαι. Κοιτάει στο GPS και με ενημερώνει ότι στα 20 χλμ έχει βενζινάδικο. Του απαντώ ότι είμαι διατεθιμένος να κάνω άλλα 20χλμ προκειμένου να σταματήσουμε με ασφάλεια και συνεχίζω στον δρόμο μου. Ελάχιστο χρόνο αργότερα, βλέπω μπροστά μου το βενζινάδικο. Τότε συνειδητοποιώ ότι τα 20χλμ ήταν η απόσταση από το σημείο που αυτός βρισκόταν και όχι εγώ. Μιλούσαμε για το ίδιο σημείο προορισμού, αλλά από διαφορετικό σημείο εκκίνησης ο καθένας. Η πληροφορία που ζήτησα ήταν από το δικό μου σημείο και αυτή θεώρησα ότι μου έδωσε. Εκείνος ήταν σε θέση να μου δώσει την πληροφορία από το δικό του σημείο, αυτή μου έδωσε αλλά δε μου το επισήμανε. Όπως και να έχει, μιας και κινούμασταν στον ίδιο δρόμο, προς ίδια κατεύθυνση, αργά ή γρήγορα θα περνούσαμε από το ίδιο σημείο, όπως και έγινε. Το μήνυμα που θέλω να περάσω μέσα από αυτή την ιστορία είναι το εξής: Κάθε άνθρωπος βλέπει τα πράγματα μέσα από τη δική του θέση και τη δική του σκοπιά. Όταν συζητάμε για ένα θέμα και βρισκόμαστε ο καθένας σε διαφορετικό σημείο, θα πρέπει να έχουμε ένα κοινό σημείο αναφοράς. Δεν είναι πάντοτε εφικτό αυτός που προηγείται να σταματήσει και να περιμένει τον άλλο, ώστε να κινούνται στην ίδια βάση. Πολλές φορές η συνεννόηση πρέπει να γίνει "εν κινήση", με ροή και μεταβολή των δεδομένων. Είναι σημαντικό λοιπόν, να γίνει αμφίπλευρη προσπάθεια ώστε να βρεθεί κοινό σημείο αναφοράς και βάση του σημείου αυτού να δίνονται τα δεδομένα, ώστε ο καθένας μόνος τους στη συνέχεια να τα περνάει στο δικό του σύστημα αναφοράς και να ερμηνεύει σωστά τα αποτελέσματα, για τον εαυτό του.

Έχω πάει μαζί με ένα φιλικό ζευγάρι και την πεντάχρονη κόρη τους επίσκεψη σε ένα άλλο φιλικό ζευγάρι και τον πεντάχρονο γιο τους. Η επίσκεψη έγινε στο χωριό όπου έμεναν οι φίλοι μου, στο οποίο διατηρούσαν θερμοκήπιο με σπανάκι. Ο σκοπός της επίσκεψης ήταν ουσιαστικά το θερμοκήπιο, οι καλλιέργειες και ο τρόπος ζωής στο χωριό. Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά στο θερμοκήπιο και το ένα ζευγάρι εξηγεί στο άλλο τα σχετικά περί καλλιέργειας. Τα δυο πιτσιρίκια τρέχουν στα χωράφια και παίζουν και μιας και η προσοχή των γονιών είναι μέσα στο θερμοκήπιο, τρέχουν και παίζουν μέσα στο θερμοκήπιο. Η μικρή Ελένη λοιπόν, παιδί της πόλης, τρέχει μέσα στο θερμοκήπιο και τσαλαπατάει τα σπανάκια. Ο Πέτρος, μεγαλωμένος στο χωριό, αποφεύγει τα σπανάκια και πατάει στον κενό χώρο. Η μαμά της Ελένης της λέει με έντονο ύφος "Ελένη, μην πατάς τα σπανάκια" και συνεχίσει τη συζήτηση. Η μικρή Ελένη απορεί, σταματάει για λίγο και μετά συνεχίζει να κυνηγάει τον Πέτρο. Ξανά η μαμά της με πιο έντονο ύφος "Ελένη σου είπα να μην πατάς τα σπανάκια!!!". Σταματάει η μικρή, προβληματίζεται για λίγο και ξανατρέχει πίσω από τον Πέτρο. Μετά από λίγο λέει η μαμά "Πες κι εσύ τίποτα στην κόρη σου. Εμένα δε με ακούει". Τότε της λέει ο μπαμπάς της "Ελένη γιατί δε μας ακούς; Σου είπε η μαμά να μην πατάς τα σπανάκια. Μην πατάς τα σπανάκια!" Πλησιάζω το γεμάτο απορία κορίτσι και του λέω "Ελενίτσα, αυτά εδώ τα μικρά φυλλαράκια είναι σπανάκι. Ξέρεις τι είναι το σπανάκι;" "Όχι", μου απαντάει η μικρή. "Το σπανάκι είναι ένα νόστιμο φυτό που το κάνουμε φαγητό. Έχεις φάει ποτέ σπανακόπιτα ή σπανακόριζο;" "ΝΑΙ!!!!" μου λέει ενθουσιασμένη η Ελενίτσα. "Άμα πατάς τα μικρά σπανάκια, δεν θα μεγαλώσουν, δεν θα μπορέσουμε να τα μαζέψουμε και δεν θα μπορέσουμε να τα κάνουμε φαγητό" "Εντάξει, θα προσέχω" "Δεν είναι όλα τα φυλλαράκια σπανάκι. Έχει και άλλα φυτά εδώ που δεν πειράζει να τα πατάς. Μπορείς να τα ξεχωρίσεις;" "Όχι..." "Επειδή ο Πέτρος τα ξέρει, πατάει εκεί που επιτρέπεται και προσέχει να μην πατάει τα σπανάκια. Καλύτερα λοιπόν να πατάς κι εσύ εκεί που πατάει και ο Πέτρος για να μπορείτε να παίζεται χωρίς πρόβλημα." Τα πιτσιρίκια αυτομάτως άλλαξαν παιχνίδι. Η Ελένη πατούσε στα βήματα του Πέτρου, ο Πέτρος την περίμενε και σιγά σιγά της εξηγούσε τι είναι σπανάκι και τι όχι. Η Ελένη ήξερε τι θα πει "μην πατάς", όμως δεν ήξερε τι είναι "το σπανάκι". Η φράση λοιπόν "Μην πατάς το σπανάκι" δεν μπορεί να βγάλει νόημα για αυτήν. Οι γονείς, πριν αρχίσουν να αγανακτούν για την "ανυπάκουη" κόρη τους όφειλαν να εξηγήσουν: 1. Τι είναι το σπανάκι 2. Γιατί δεν πρέπει να το πατάμε 3. Πώς γίνεται να μην το πατάμε. Το μήνυμα που θέλω να μεταφέρω μέσα από αυτή την ιστορία είναι το εξής: "Όταν θέλουμε να επικοινωνήσουμε με κάποιον, είναι απαραίτητο να γνωρίζει για τι πράγμα του μιλάμε. Είναι δική μας ευθύνη να του μάθουμε αυτό που δεν ξέρει, να του εξηγήσουμε αυτό που δεν καταλαβαίνει, ώστε στη συνέχεια να μπορέσει να ακολουθήσει τις οδηγίες, συμβουλές, κατευθύνσεις μας ή ακόμα ακόμα και τη ροή της συζήτησης" Ας αφήσουμε τα παιδιά στην άκρη και την παιδαγωγία στους γονείς και τους παιδαγωγούς. Ας επικεντρωθούμε στο νήμα αυτό στην μεταξύ μας επικοινωνία, ως μέλη του φόρουμ, που προσπαθούν να συνομιλήσουν, να επικοινωνήσουν και να συμπορευθούν. Συμβουλή λοιπόν δική μου. Όταν δυσκολεύεστε να επικοινωνήσετε με κάποιο άλλο μέλος, πριν σπεύσετε προς την απόγνωση και τους χαρακτηρισμούς, προσπαθήστε να δώσετε στον άλλο τα απαραίτητα στοιχεία για να σας κατανοήσει. Αν δεν έχετε τη διάθεση ή την επιθυμία να δώσετε τα στοιχεία αυτά, δεν μπορείτε να έχετε την απαίτηση ο άλλος να σας καταλάβει. Έχετε βέβαια, θεωρώ, κάθε δικαίωμα να εγκαταλείψετε την προσπάθεια και τη συζήτηση, χωρίς όμως να ρίξετε το φταίξιμο στον άλλο.

Τι να σου πω τώρα. .. Μεγάλο ζήτημα. Ας πούμε ότι έχω λάβει τριετή εντατική εκπαίδευση πάνω σε αυτόν τον τομέα. Το αποτέλεσμα είναι έντονα ανεπτυγμένη αυτογνωσία. Μου το αναλύεις λίγο σε παρακαλώ; δεν καταλαβαίνω ακριβώς πώς το εννοείς. Ένα παράδειγμα θα με βοηθούσε.

Από προσωπική εμπειρία μπορώ να παραθέσω τα εξής. Συμβαίνει να μου προσάπτουν χαρακτηριστικά ή συμπεριφορές. Γνωρίζω ότι αυτό που μου προσάπτουν είναι κάτι το οποίο εγώ δεν διαθέτω και δε με χαρακτηρίζει. Εκείνη τη στιγμή αναγνωρίζω αμέσως ότι πρόκειται για προβολή. Παρατηρώντας την συμπεριφορά του άλλου, αναγνωρίζω και επιβεβαιώνω σε αυτόν όσα μου προσάπτει. Όπως ανέφερες, είναι μηχανισμός άμυνας και συνήθως είναι υποσυνείδητος. Αυτό σημαίνει ότι τις περισσότερες φορές είναι μάταιο να προσπαθώ να δείξω στο άλλο άτομο ότι αυτό που μου προβάλει είναι στην ουσία δικό του. Είναι επίσης μάταιο να το πείσω ότι κάνει λάθος, μιας και αυτό που βλέπει σε εμένα είναι υπαρκτό, αλλά "εξ αντανακλάσεως πόνος". Σε τέτοιες περιπτώσεις απλά επιστρέφω την προβολή σε δεύτερο ενικό πρόσωπο και αν θέλει να καταλάβει καταλαβαίνει. Σε αντίθετη περίπτωση θεωρώ ότι δεν έχω δικαίωμα να επιμένω και στο κάτω κάτω, ούτε ιδιαίτερη επιθυμία. Το πώς αναγνωρίζω τις δικές μου προβολές είναι πιο σύνθετο. Απαιτεί αποδοχή του εαυτού. Απαιτεί διεύρυνση της αντίληψης. Απαιτεί αντιμετώπιση των φόβων. Απαιτεί την υπέρβαση του εαυτού και την διάθεση να βιώσει κανείς τον "θάνατο" του παλιού εαυτού και την "γέννηση" του καινούριου. Επώδυνες καταστάσεις και οι δύο. Απαιτεί ανάληψη ευθυνών. Όπως και να έχει, η ανταμοιβή από μία τέτοια διεργασία ξεπερνάει τον κόπο.

Μια εικόνα του "παντού"

Σου ζητώ συγνώμη, όμως το παιχνίδι της στείρας αντιπαράθεσης έχει εδώ και χρόνια σταματήσει να με ενδιαφέρει, οπότε θα το αποφύγω. Ζητώ επίσης συγνώμη αν η τοποθέτησή μου σε έκανε να μη νιώσεις καλά με τις πεποιθήσεις σου ή να νιώσεις κατωτερότητα. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Αν ενδιαφέρεσαι να συζητήσουμε το θέμα του ελιτισμού και της κατωτερότητας, σε παροτρύνω να ανοίξεις ένα καινούριο θέμα.

Τότε δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε άλλο. Ήταν επεξηγηματική ανασκόπηση. Αναφερόμουν σε προηγούμενες απαντήσεις. Νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο. Το θέμα άλλωστε έχει κλείσει. Πουθενά δεν ανέφερα ότι η πεποίθησή μου είναι ανώτερη, ούτε έκανα τέτοια διάκριση. Τα παραπάνω είναι δικά σου συμπεράσματα. Σχετικά με το θέμα των διακρίσεων και του κλονισμού των πεποιθήσεων σε παραπέμπω εδώ.

Τη στιγμή που κάποιος αναγνωρίζει ένα πρόβλημα, τότε έχει κάνει το πρώτο βήμα, ώστε αν θέλει, τότε να το αλλάξει/διορθώσει. Όσο όμως δεν το αλλάζει, το πρόβλημα παραμένει.