Αρχάγγελος

Στο site το άρθρο για την μετενσάρκωση είναι "υπό κατασκευή". Στο forum δεν ξέρω αν έχει συζητηθεί το θέμα, αλλά δεν βρήκα κάτι σχετικό και δεν έχω χρόνο να ψάξω περισσότερο. Θεωρώ ότι για να συνεχιστεί η συζήτηση πρέπει να διευκρυνιστούν οι απόψεις μας για την μετενσάρκωση και γενικώς να κατατοπιστούμε στο θέμα, ώστε να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε τον βαθμό "τιμωρίας" που παραθέτει ο Εμπεδοκλής και ύστερα να δούμε αν αυτή αρμόζει στα "εγκλήματα". Προφανώς, όλοι συμφωνούμε ότι η δολοφονία και η επιορκία δεν συμβαδίζουν με την ηθική. Για να μην μακρυγορώ, εάν υπάρχει ήδη κάτι σχετικό, σας παρακαλώ να με παραπέμψετε. Εάν όχι, με την πρώτη ευκαιρία θα θέσω το ερώτημα ή ακόμα καλύτερα, θα μπορούσε να το κάνει η Νεφέλη. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να συνεχίσω και αν το κάνω θα βγω εκτός θέματος. Αναμένω περαιτέρω οδηγίες...

Συμφωνώ απολύτως. Με την μόνη διαφορά ότι τουλάχιστον εκεί σου προσφέρουν κάτι το "ουσιαστικό", αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Και το λέω αυτό γιατί τα Υακίνθια δεν είναι μία γιορτή, είναι εκδηλώσεις και κυρίως συναυλίες. Τουλάχιστον είναι μία πολιτισμική και ψυχαγωγική απάντηση στον "Άγιο Βαλεντίνο", στα αρκουδάκια και στις καρδούλες του. Το ερώτημα όμως παραμένει, κατά πόσο είναι σωστό να αφιερώνουμε (μόνο) μία μέρα για κάτι τόσο σημαντικό. Όπως φυσικά και ένα σωρό άλλες γιορτές, όπως Γιορτή της Μητέρας, Ημέρα της Γυναίκας, Ημέρα Περιβάλλοντος κλπ κλπ

Κοίταξε το link http://www.yakinthia.com/bindexgr.html . Αφορά στα Υακίνθια που γιορτάζονται στα Ανώγεια. Ίσως σε ενδιαφέρει...

Με ευκαιρία τη σημερινή εορτή (Αγίου Βαλεντίνου), ήθελα να ρωτήσω ποια είναι η σημασία της για εσάς??? Προσωπικά θεωρώ ότι ο έρωτας αποτελεί από μόνος του μία γιορτή. Ο ερωτευμένος γιορτάζει την κάθε μέρα, γιατί αυτό είναι το συναίσθημα που του προκαλείται. Είναι ανόητο να αφιερώνουμε μία εορτή για να γιορτάζουμε μία άλλη, η οποία εορτάζεται καθημερινά. Σα να λέμε ότι κάθε 14 Φεβρουαρίου θα γιορτάζουμε το γεγονός ότι στις 28 του Μάρτη γιορτάζω τα γενέθλιά μου (όχι λοιπόν τα γενέθλιά μου, αλλά το γεγονός ότι τα γιορτάζω), που ας θεωρήσουμε αυθαίρετα ότι εγώ γιορτάζω κάθε μέρα. Δεν ξέρω αν το ερώτημα και η τοποθέτησή μου είναι σαφής. Δυστυχώς, δεν μπορώ να τα διατυπώσω με άλλο τρόπο. Αν δεν είμαι σαφής, πείτε απλώς τη γνώμη σας για την συγκεκριμένη γιορτή...

Έγω θα δώσω ένα παράδειγμα από τη φύση. Όλοι πιστεύουν ότι ο θάνατος ενός πευκοδάσους είναι η φωτιά. Λίγοι όμως ξέρουν ότι την φωτιά την προκαλεί το ίδιο το δάσος (όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με οικολογία, δασολογία ή γεωπονία) Σκεφτείτε λοιπόν τα εξής για να καταλάβετε τι λέω. Τα πεύκα ρίχνουν πευκοβελόνες και δημιουργούν το υπόστρωμα για να επεκταθεί η φωτιά, παράγουν ρετσίνι το οποίο είναι εύφλεκτο και όταν αναφλέγονται, τα σπόρια από τα κουκουνάρια εκτινάσσονται σε μεγάλες αποστάσεις διασπείρωντας την φωτιά, χωρίς όμως να καταστρέφονται τα ίδια. Το μόνο που απομένει....είναι κάποιος να ανάψει το φυτίλι. Και γιατί αυτή η τάση αυτοκαταστροφής??? Μα για την αναγέννηση και ανάπτυξη του δάσους φυσικά. Τι άλλο??? Ύστερα από τη φωτιά, τα υπόλοιπα ανταγωνιστικά φυτά έχουν καταστραφεί, όπως και οι σπόροι τους. Έχουν παραμείνει μόνο τα σπόρια από τα πεύκα. Ύστερα από την φωτιά, ως γνωστόν, απομένουν μόνο στάχτες. Άλατα, δηλαδή, που αποτελούν θρεπτικά συστατικά για τα νέα "πευκάκια". Οι σπόροι του πεύκου λοιπόν βρίσκονται σε ιδανικό υπόστρωμα για την ανάπτυξή τους, χωρίς άλλα ανταγωνιστικά φυτά, και χωρίς την παρουσία ζώων. Μέχρι να ξεκινήσει η ανάπτυξη άλλων φυτών (ανταγωνιστική) αυτά είναι ήδη αρκετά μεγάλα για να επιβιώσουν και να ξανασχηματίζουν το δάσος. Κάτι δηλαδή παρόμοιο με τον Φοίνικα, που αναγεννάται από τις στάχτες του. Αυτό που θέλω λοιπόν να πω, είναι ότι ο δικός μου θάνατος είναι ένα γεγονός ασήμαντο. Είμαι μέρος της Φύσης και όπως όλα τα πλάσματα, γεννιέμαι και πεθαίνω, για να συνεχιστεί ο κύκλος της Ζωής. Το μόνο για το οποίο πρέπει να ανησυχώ είναι για την εξέλιξη και Αθανασία της Ψυχής μου. Αν στο χρονικό διάστημα που είχα στη διάθεσή μου κατάφερα να την εξελίξω, τότε θα παραμείνει ζωντανή. Αν την δηλητηρίασα λόγω της υπερβολικής μου "λατρείας" στην ύλη, τότε θεωρώ επέρχετε ο Θάνατος της Ψυχής. Νομίζω έτσι είναι...

Εγώ βασικά δεν κατάλαβα ούτε την τιμωρία αλλά ούτε και το έγκλημα.... Δηλαδή αν ξαναγυρίσω στον θνητό κόσμο για 200 χρόνια σαν δέντρο ελιάς, μετά ακόμα μία 50ρα σαν έλατο κλπ κλπ μέχρι να εξαντλήσω τα δέντρα, άλλα τόσα χρόνια σαν άλλα φυτά, μετά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ημέρες για να καλύψω την μορφή εντόμων, μετά τα διάφορα ζώα, πρωτόζωα, μικρόβια, παράσιτα, μύκητες.....ατελείωτη η λίστα. Αυτό μου μοιάζει με ευχή. Κάθε άνθρωπος λοιπόν που σκοτώνει ή προδίδει τον όρκο του εξασφαλίζει ζωή στον πλανήτη μας για 30.000 χρόνια. Και τι θεωρείται φόνος???? Άμα μου επιτεθεί ένας ληστής και για να αμυνθώ στρέψω το όπλο του εναντίον του γίνομαι αυτόματα φονιάς??? Ποιός με κρίνει??? Άμα σκοτώσω τον δυνάστη μου, που καταπιέζει και εκμεταλλεύται τη ζωή μου και τη ζωή άλλων χιλιάδων είμαι φονιάς??? Άμα, σφάξω ένα ζώο επειδή πείνασα και σαν παμφάγο πρέπει να καταναλώσω σάρκα θεωρούμε φονιάς??? Ή το να αφαιρέσω ζωή από "υποδεέστερο ων" δεν θεωρείται φόνος???? Και επιπλέον....άμα δεν δώσω όρκο στο όνομα των αιώνιων πνευμάτων??? Και στο κάτω κάτω εγώ δεν θέλω να δίνω όρκους, πολλές φορές όμως υποχρεώθηκα να το κάνω. Έπρεπε να δώσω όρκο για να πάρω το πτυχίο μου, ώστε να μπορέσω να κάνω αυτό που μου άρεσε και που να δουλέψω όπου μπορούσα να προσφέρω περισσότερο, για να ζήσω. Πρέπει να δώσω όρκο λοιπόν για να δουλέψω ώστε να ζήσω. Έπρεπε να δώσω όρκο στη "μάνα πατρίδα", γιατί είμαι υποχρεωμένος να την υπηρετήσω, είτε το ήθελα είτε όχι. Έπρεπε να δώσω όρκο στο δικαστήριο γιατί έτυχε να είμαι στο λάθος μέρος, σε λάθος ώρα και με κάλεσαν ως αυτόπτη μάρτυρα. Άμα, πατήσω τον όρκο πειράζει???Εγώ αυτό τον όρκο δεν τον πίστευα, ούτε και τον έκανα στο όνομα κάτι ιερού για εμένα. Ήταν ιερό για τους άλλους, αυτούς που με υποχρέωσαν να ορκιστώ. Όταν ορκιστώ σε κάτι ιερό για εμένα, θα ορκιστώ επίσης για κάποια ιερή πράξη που συμβαδίζει με την πίστη μου, ανώτερη από την ζωή μου. Η πιθανότητα λοιπόν να μην κάνω αυτό που ορκίστηκα είναι μηδαμινή. Κατά την προσωπική μου γνώμη τα λόγια του Εμπεδοκλή είναι λόγια επιπόλαια που αποσκοπούν στο να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Δεν ξέρω ποιός ήταν ο Εμπεδοκλής, δεν γνωρίζω τον βίο του, ούτε για ποιο λόγο ανέφερε τα παραπάνω. Εμένα δεν μου προσφέρουν τίποτα και είναι σα να μην τα διάβασα. Πείτε μου για ποιο λόγο σφάλω.

Δικό μου το πνεύμα, δικό μου και το σώμα. Εγώ θα αποφασίσω ποιά θα είναι η τύχη του μετά την αναχώρισή μου και έχω το δικαίωμα να το προκαθορίσω. Κανείς δεν μπορεί να με περιορίσει, όσο το πτώμα μου δεν αποτελεί κίνδυνο για την δημόσια υγεία.

Ανεξάρτητα από την τιμή......ποια ήταν η πραγματική αξία του βιβλίου??? Έτσι αξιολογείς μία τιμή. Ίσως, λέω ίσως, το βιβλίο να ήταν τσάμπα. Αυτό βέβαια δεν το ξέρεις πριν διαβάσεις το βιβλίο. Συνήθως τα λεφτά σου τα κλαις στο τέλος. Πάντως, για να το προτείνει η Νεφέλη θα τα αξίζει τα λεφτά. Άλλωστε 57? είναι 2-3 βραδυνές εξόδοι. Το βιβλίο θα κρατήσει πολύ περισσότερο...

Ίσως φανεί ότι η απάντησή μου είναι εκτός θέματος, ίσως και να είναι. Το γεγονός όμως το ερέθισμα για αυτά που γράφω, το πήρα από ό,τι διάβασα παραπάνω με εντάσει στη συζήτησή σας. Η προσωπική μου άποψη για τα βιβλία είναι ότι είναι "επικίνδυνα". Όχι για αυτά που γράφουν, αλλά κυρίως για αυτά που δεν γράφουν. Θεωρώ πολύ δύσκολο το να μάθει κανείς κάτι από ένα βιβλίο, γιατί ποτέ δε δίνει ολοκληρωμένη γνώση και το πρόβλημα είναι ότι ο αναγνώστης δεν μπορεί να καταλάβει και να ελέγξει εύκολα το τι λείπει. Αν πάρεις αυτά που λέει ένα βιβλίο "τοις μετρητοίς" κινδυνεύεις να χάσεις τον δρόμο σου και θα βρεθείς σε αδιέξοδο. Δεν είμαι εναντίον των βιβλιών και σε καμμία περίπτωση δεν θέλω να εννοηθεί κάτι τέτοιο. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι το κάθε βιβλίο αποτελεί ένα κομμάτι ενός πελώριου puzzle το οποίο (puzzle) είναι διαφορετικό για το κάθε άτομο, άρα κανείς δεν ξέρει πιο κομμάτι λείπει σε κάποιον άλλο και αν τα κομμάτια που έχει ήδη, ανήκουν και στο puzzle άλλων ατόμων, για να του τα επιδείξει. Επιπλέον, αν λάβουμε ως δεδομένο ότι οι προαναφερθείσες δυνάμεις (τηλεκίνηση, μαντεία κλπ κλπ) αποτελούν έμφυτες ικανότητες του ατόμου, τότε αρκεί να ψάξει μέσα του και να της βρεί. Ίσως τα βιβλία να σου δώσουν το ερέθισμα να ψάξεις μέσα σου, ίσως όχι. Ίσως σου δείξουν λάθος δρόμο και να σε αποπροσανατολίσουν. Θα σου πρότεινα να διαβάσεις τον Αλχημιστή του Paulo Coelho και να μην παραλείψεις τον πρόλογο του συγγραφέα, είναι πολύ σημαντικός. Τότε θα καταλάβεις τι θέλω να πω. Αν το έχεις διαβάσει, τότε θα σου εξηγήσω τι θέλω να πω με παραδείγματα από το βιβλίο.

Όλα αυτά καλά ρε παιδιά.... εμένα που μου συμβαίνει το ίδιο χωρίς να εκφράζεται επιθυμία, τι γίνεται?? Για να γίνω πιο σαφής, περνάνε εικόνες από το μυαλό μου (ένα τραγούδι, μία παλιά ταινία, κάποιο πρόσωπο) χωρίς ντε και καλά να θέλω να δω ή να ακούσω, ίσως και να μην το θυμάμαι καν (το τραγούδι την ταινία, το πρόσωπο). Έ...αυτό σε λίγο χρονικό διάστημα θα το βιώσω (θα ακούσω, θα δω, θα συναντήσω). Ποιά δύναμη σκέψης????Αφού εγώ δεν ήθελα να το σκεφτώ, απρόσκλητο ήρθε. Και μάλιστα όσο γρήγορα ήρθε, τόσο γρήγορα έφυγε. Συνειδητοποιώ ότι το σκέφτηκα μόλις πραγματοποιηθεί και τότε προβληματίζομαι. Και μάλιστα είναι ιδιαίτερο συναίσθημα, δεν είναι απλώς ένα ταξιδάκι του μυαλού σε ώρα χαλάρωσης. Και μη βιαστείτε να μου μιλήσετε για deja vu. Καμμία σχέση. Πλέον ξέρω ότι αν το νοίωσω, δεν αργεί να εμφανιστεί. Γιατί γίνετε??? Σε τί με ωφελεί?? Αν θέλετε να πιάσει τόπο η απάντησή σας (δηλαδή να καταλάβω τι μου λέτε και να με βοηθήσετε) απαντήστε μου με απλά λόγια και χωρίς "μυστικιστικά" υπονοούμενα. Αν δεν μπορείτε να το κάνετε ή δεν υπάρχει τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο, τότε μην απαντήσετε. Ίσως το ανακαλύψω με το χρόνο.

Ρε παιδιά!!!!!! Ντροπή!!!!! Τα αθάνατα και διαχρονικά Στρουμφάκια γιατί δεν τα ανέφερε κανείς??????????? Μήπως δεν είσαστε καλά παιδιά και δεν έχετε ακόμα ανακαλύψει το χαρούμενο χωριό τους στο μαγικό δάσος??? Για να σας βοηθήσω, δανειζόμενος τις συμβουλές της Νεφέλης, μπορείτε να οραματιστείτε ότι είστε ένα μανιταρόσπιτο. Λιβανάκια και μουσική δεν βοηθάνε. Η ιδανική μέθοδος για να οραματιστείτε το σπίτι του Λιχούδη είναι η υπερκατανάλωση γλυκών πριν τον διαλογισμό Σιγά σιγά θα ανακαλύψετε όλο το χωριό. Εγώ πάντως μεγάλωσα με τα παραμύθια της γιαγιάς, απίστευτες επαναλήψης της "Αρκούδας" (αυτό πρέπει να το καταγράψω κάποτε) και με τις ιστορίες του παππού από το κυνήγι λαγού και πέρδικας. Συναρπαστικές οι ιστορίες του παππού, δεν καταλάβαινα τι ήταν αλήθεια και τι όχι. Και μην φανταστείτε τίποτα χαζοδιηγήσεις των σημερινών κυνηγών του στυλ "Έπιασα ένα λαγό ΝΑΑΑΑΑ....με το συμπάθειο", μιλάμε για ταύτιση με τη φύση, στρατηγικές και τεχνικές κυνηγιού, ηθολογία και συμπεριφορά λαγού και πέρδικας, σεβασμός στη φύση. Πού τρώνε, πού κοιμούνται, πώς κρύβονται, ποιά είναι η άμυνα που τους έδωσε η φύση, τι δικαιούσε να σκοτώσεις και τι όχι. Το ξέρετε ότι όταν η πέρδικα αντιληφθεί κίνδυνο κράζει στα μικρά της και όλα γυρίζουν τούμπα??? Και τότε τα χάνεις. Μοιάζουν όλα με πέτρες (όπως και το γύρω περιβάλλον) και ακόμα και αν είναι στα πόδια σου, εσύ δεν τα βλέπεις. Την πέρδικα την βλέπεις, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να την πυροβολήσεις. Το επιβάλλει η οικονομία της φύσης. Από την άλλη, ο λαγός είναι απίστευτα γρήγορος....αλλά και περίεργος. Αρκεί να του σφυρίξεις, και αυτός ο άμοιρος σηκώνεται στα πίσω του πόδια με όρθια τα αυτιά για να αφουκραστεί τον περίεργο αυτό ήχο. Ο πιθανότερος ύστερος ήχος που θα ακούσει είναι ένας κρότος. Στον ενδιάμεσο χρόνο, πριν πυροβολήσεις, πρέπει να ελέγξεις την κατάσταση του θυράματος. Αν είναι μεγαλόσωμο και μαδημένο, πρόκειται για θηλυκό που είτε γέννησε είτε ετοιμάζεται να γεννήσει, άρα το αφήνεις να φύγει. (Μία τέτοια περίπτωση αποτελεί η αγριοκουνελίνα που ετοιμάζεται να πιάσει ο λύγκας στην φωτογραφία που προτείνει ο Τράγου Κέρατο, αυτός όμως δεν έχει άλλη επιλογή). Για να μην πλατιάζω, πιστεύω ότι τα "παραμύθια" του παππού μου δίδαξαν πολύ περισσότερα από την κολοκύθα της Σταχτοπούτας που έγινε άμαξα και νοιώθω πολύ τυχερός για αυτό. Μακάρι να είχα και τότε την σημερινή ωριμότητα και να έδινα περισσότερο προσοχή στα λόγια του...