Αρχάγγελος

Προβληματίστηκα πρωινιάτικα. Το θέμα σηκώνει ανάλυση. Ποιος θα με βοηθήσει να το αναλύσουμε μαζί; Όσο το σκέφτομαι, τόσο αντιλαμβάνομαι ως βία την κάθε πράξη που προκαλεί ανεπιθύμητο και επιβλαβή πόνο. (π.χ δεν είναι βία η περιποίηση μιας πληγής ή ένα επώδυνο μασάζ). Αυτό όπως είπαμε μπορεί να είναι τόσο σε σωματικό όσο και ψυχικό επίπεδο (αναρωτιέμαι μήπως υπάρχει και πνευματική βία). Σκέφτομαι παράλληλα ότι πόνος προκαλείται όταν κάποιος ή κάτι διεισδύσει στον ζωτικό μας χώρο (σωματικό ή ψυχικό). Συμπεραίνω λοιπόν ότι βία είναι η ανεπιθύμητη και επιβλαβής παραβίαση του ζωτικού μας χώρου. Έχοντας αυτή την εικόνα στο μυαλό μου αντιλαμβάνομαι καλύτερα τους παράγοντες που χαρακτηρίζουν τη βία. Η ένταση λοιπόν της βίας αυξάνει με το βάθος της παραβίασης, με το πόσο ανεπιθύμητη είναι και με το πόσο επιβλαβής. Όσο μονιμότερες και μη αναστρέψιμες οι βλάβες, τόσο σοβαρότερα τα αποτελέσματα της βίας. Έστω λοιπόν ότι έχουμε μια κατάσταση βίας. Κάποιος (Α) έχει διεισδύσει στον ζωτικό χώρο κάποιου άλλου(Β). Ταυτόχρονα, ο Β έχει παθητικά εισχωρήσει στον χώρο του Α. Προκειμένου ο Β να απωθήσει τον Α, ώστε να αμυνθεί, πρέπει να ασκήσει βία. Η βία γεννάει βία. Αν ο Α απομακρυνθεί από μόνος του, ο Β έχει την επιλογή να μην ασκήσει βία. Καταλήγω λοιπόν στο ότι η βία δικαιολογείται μόνο στην προσπάθεια οριοθέτησης. Έχω σκεφτεί κι άλλα ακόμα, αλλά δε με παίρνει ο χρόνος. Έπεται συνέχεια. . .

Οι άνθρωποι πάντα βρίσκονται σε πλάνη. Είναι βασική λειτουργία του εγκεφάλου και "μυστικό" της ευτυχίας. Ο κάθε εγκέφαλος αντιλαμβάνεται αυτό που θέλει να αντιληφθεί και το μεταφράζει όπως θέλει να το μεταφράσει. Από την στιγμή που ούτως ή άλλως ζω στον κόσμο μου, τον οποίο τον φτιάχνω εγώ, γιατί από όλες τις επιλογές να μην προτιμήσω την ευτυχέστερη; Εγώ λοιπόν θα ανταπαντούσα: Από όλες τις πλάνες, γιατί κάποιος να επιλέξει αυτή που τον κάνει λιγότερο ευτυχή; Θεωρώ ανοησία κάποιος να θεωρεί ότι μπορεί να μην βρίσκεται σε πλάνη.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, αλλά επειδή εμείς εδώ αυτό λέμε λογοκρισία, είπα να πάω με τα νερά της θεματοθέτριας και να μην ασχοληθώ ξανά με ορισμούς και διορθώσεις.

Οι Ελ πάντως έρχονται. Ξέρουμε ότι είναι στο δρόμο.

Σύμφωνα με τους μουσουλμανους τα ζώα προσευχονται και λένε το όνομα του αλλαχ. Βάλε στο Google τις λέξεις κλειδιά animals και allah και θα δεις τι εννοώ. Πεποιθήσεις θα μου πεις. Έχει σημασία όμως; είναι εκτός θέματος η απάντηση, το οποίο επιπλέον δε με απασχολεί, επομένως δεν θα επεκταθώ. Απλά το θέτω σαν επιχείρημα υπέρ του @Sucore

Ναι! (Και στα δύο )

Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα; συμφωνώ ότι υπάρχει δυσκολία, όμως δεν αντιλαμβάνομαι το πρόβλημα.

Εκεί που εν γνώση μας επηρεάζει αρνητικά τον αποδέκτη της πληροφορίας με τον οποίο επιθυμούμε να επικοινωνήσουμε. Τελείως να λογοκρίνονται όσα ο αποδέκτης δεν είναι στο επίπεδο να δεχτεί. Κεκαλυμμένα όσα πρέπει να υποθούν, αλλά αυτούσια ο αποδέκτης δεν μπορεί να δεχτεί. Ελεύθερα μπορούν να λεχθούν όλα τα υπόλοιπα. Το επίπεδο του αποδέκτη.

όχι

Όχι Ναι

Η αλήθεια είναι πως όχι

Ένα μεγάλο μπέρδεμα. - τι φάγατε σήμερα; - φακές. ( άντε να εξηγείς τώρα στον θεσσαλονικιό ότι φάγαμε σουβλάκια )

Θα χωρίσω το θέμα σε δύο κομμάτια. Το ένα κομμάτι έχει να κάνει με τον τρόπο και το δεύτερο με το περιεχόμενο. Σχετικά με τον τρόπο θεωρώ ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει αυτά που πιστεύει και θέλει να πει, αρκεί ο τρόπος να είναι τέτοιος που να είναι αντικειμενικός. Στο παράδειγμα με την μπλούζα του φίλου, βρίσκω ότι και οι δύο τρόποι είναι παρεμβατικοί, απόλυτοι και υποκειμενικοί. Θεωρώ πιο σωστό τρόπο κάποιος να πει "αυτή η μπλούζα δεν είναι του γούστου μου, δε μου αρέσει". Αναφέρεται ουσιαστικά στον εαυτό του, στην άποψή του και στο γούστο του. Δεν αναφέρεται στο γούστο του άλλου, ούτε και καθορίζει αυθαίρετα αν κάτι είναι "αντικειμενικά" καλό ή κακό, όμορφο ή άσχημο κλπ. Με απλά λόγια, ο καθένας μπορεί να εκφράζει την άποψή του χωρίς να την επιβάλει στον άλλο σαν θέσφατο, όποια κι αν είναι αυτή. Σχετικά με το περιεχόμενο, εξαρτάται αν το άτομο στο οποίο θα μεταφέρουμε την πληροφορία είναι στο επίπεδο να την κατανοήσει και να την διαχειριστεί. Εδώ πάλι θα χωρίσω το θέμα σε δύο κλάδους. Ο ένας είναι ο λογικός και ο άλλος ο συναισθηματικός. Για παράδειγμα, ποιος ο λόγος να εξηγήσεις σε ένα παιδί του δημοτικού, που μαθαίνει μόλις την προπαίδεια, πως λύνεις ένα ολοκλήρωμα (λογικό επίπεδο); Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι απλά, διότι είναι πάνω-κάτω ξεκάθαρα. Στο συναισθηματικό κομμάτι η κατάσταση είναι πιο ασαφής, διότι έχει να κάνει με τη συναισθηματική αντίδραση του άλλου ατόμου που δεν είναι πάντα προβλέψιμη. Εκεί εκτιμώ ότι είναι θέμα εμπειρίας, η οποία εμπειρία πρέπει να αποκτάτε σταδιακά. Για παράδειγμα, λες σε ένα παιδί 7 χρονών ότι χάθηκε το αγαπημένο του κουκλάκι. Η αντίδρασή του είναι να κλαίει για 4 μέρες και να μη μιλάει για άλλες 3. Αν πας να του πεις ότι το αγαπημένο του γατάκι ψόφησε τι αντίδραση περιμένεις; Το ριψοκινδυνεύεις; Πώς θα του πεις, με αυτά τα δεδομένα, ότι πέθανε η γιαγιά του; Αν από την άλλη, στο κουκλάκι αντέδρασε ψύχραιμα και στο γατάκι στεναχωρέθηκε έντονα αλλά κατάφερε να το διαχειριστεί, ίσως είναι στο επίπεδο να διαχειριστεί και τον θάνατο της γιαγιάς. Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο, αποκρύπτωντας γεγονότα και δεδομένα από έναν άνθρωπο, να μην του επιτρέπεις να αναπτυχθεί/ωριμάσει συναισθηματικά ή ακόμα χειρότερα να δημιουργηθούν ακόμα πιο δυσάρεστες καταστάσεις, αν μάθει την ίδια πληροφορία από άλλη πηγή. Όταν τώρα αναφέρεσαι σε λογοκρισία από κυβερνήσεις και καθεστώτα, που καταπατούν τον ελεύθερο λόγο όσων έχουν αντίθετη άποψη, από φόβο μην χάσουν την εξουσία, τότε θεωρώ ότι πράγματι πρόκειται για κάτι μη αποδεκτό.

Γιατί αν ο άλλος δεν θέλει την βοήθειά σου ή δεν μπορεί να την πάρει, είναι δώρον άδωρον. Εξ ορισμού, αυτός που δεν κάνει αυτό που εσύ θεωρείς ότι έπρεπε να κάνει, είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να το κάνει. Αν σου το ζητήσει, είναι άλλο θέμα. Τότε γιατί θες να ανακατευτείς με την πορεία των άλλων και γιατί θεωρείς ότι σε εμποδίζουν; Ίσως τα εμπόδια που σου βάζουν, στην πραγματικότητα να σου τα βάζει το σύμπαν, διότι πας λάθος. Ίσως να είναι κομμάτι του μηχανισμού συντονισμού και εσύ να είσαι λάθος, ενώ νομίζεις ότι πας σωστά.

Τώρα συνεννοηθήκαμε! !!

Μία εξαιρετική ψαρόσουπα!!! Έτσι ακριβώς την έφτιαχνε και η γιαγιά μου. Γιαγιά λέω τον αδερφό της ξαδέρφης μου. Ξαδέρφη λέω την σκυλίτσα της γειτόνισσάς μου. Γειτόνισσά λέω μία κοπέλα που γνώρισα μέσω αλληλογραφίας στη Δανία. Σκυλίτσα λέω τη μαμά της γειτόνισσας. Α ναι.... και Δανία λέω μία Αφρικανική χώρα, ξέρεις τώρα, εκεί δίπλα στο Σύδνεϋ. (θέμα αποδοχής)

Θα σου πω ακόμα μία ιστορία, που κατά διαβολική σύμπτωση συνέβει στον ίδιο φίλο (στον γιο δηλαδή της παραπάνω κυρίας). Δουλεύοντας λοιπόν σε ένα φυτώριο ο φίλος μου, έρχεται μία πελάτισσα και του ζητάει το φυτό "καρφίτσα". Ο φίλος (γεωπόνος) δεν το γνώριζε και ζήτησε περιγραφή από την κυρία. Παρά τις προσπάθειες, δεν ήταν εφικτό να συνεννοηθούν. Κάνοντας μία βόλτα στο φυτώριο, είδε η κυρία το φυτό και το έδειξε στον φίλο. - Να αυτό σου έλεγα! - Α, μάλιστα. Αυτό το φυτό ονομάζεται Λαντάνα. Δεν έχω ακούσει να το λένε και "καρφίτσα". - Ε ναι, αφού καρφίτσα το λέω μόνο εγώ. Προφανώς το φυτό μπορεί να λέγεται όπως ο καθένας θέλει. Όπως το όνομα Λαντάνα, θα μπορούσε να δωθεί σε ένα οποιοδήποτε φυτό. Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι δημιούργησαν τη γλώσσα και τις λέξεις για να μπορούν να συνεννοούνται. Οι λέξεις και τα νοήματά τους αποτελούν κοινές συμφωνίες, που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, από άνθρωπο σε άνθρωπο. Όταν μία λέξη δεν είναι λειτουργική ή δεν εκφράζει ικανοποιητικά το νόημα που θέλουμε, τότε την αλλάζουμε κατά βούληση, με κοινή αποδοχή. Όταν κάποιος, κατά βούληση, σε δεδομένη στιγμή, αλλάζει το νόημα μίας καθορισμένης λέξης, σπάει ένα συλλογικό συμβόλαιο. Η πράξη αυτή έχει κυρώσεις και συνέπειες. Η κυριότερες είναι η παρεμπόδιση της επικοινωνίας και η απώλεια της εμπιστοσύνης. Φυσικά δε αναφέρομαι σε έννοιες δυσνόητες και ασαφής. Ο Θεός π.χ μπορεί να είναι από ένα ξύλινο αγαλματάκι, μέχρι μία αγελάδα, μέχρι μία γενική έννοια χωρίς περιγραφή. Ο μουσακάς όμως, όχι.

Αγαπητέ @AVATARGR, Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου στο γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να γίνει ερμηνευτής της "Φύσης". Από την στιγμή που στον κόσμο που ζούμε, με τα δεδομένα που έχουμε, ακολουθούμε μία γραμμική χρονική πορεία, τότε ναι, υπάρχει και εμπρός, υπάρχει και πίσω. Εδώ το ζητούμενο είναι τι θέτει ο καθένας ως κριτήριο εξέλιξης και τι όχι. Κάποιοι θέτουν ως κριτήριο την επιβίωση, άλλοι την ευτυχία, άλλοι την φώτιση. Προφανώς, το δικό σου επίκεντρο και νόημα ζωής είναι η φώτιση, επομένως στη λέξη "εξέλιξη" αντιλαμβάνεσαι το νόημα "Φως". Είναι όμως για όλους έτσι;

@Sucore Το πρώτο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι θέτεις τον εαυτό σου σε αυτούς που ακολουθούν την εξέλιξη. Το δεύτερο είναι η ισχυρή σου πεποίθηση ότι μπορείς και ότι πρέπει να κάνεις κάτι για τους άλλους. Όπως προανέφερα, αυτός που καθορίζει την κατεύθυνση της εξέλιξης είναι "το σύμπαν". Μπορούμε να γνωρίζουμε τα σχέδιά του; Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τα ακολουθούμε; Έχουμε δικαίωμα να αλλάξουμε την πορεία που επέλεξαν κάποιοι άλλοι για τους εαυτούς τους; Αντίστοιχα, έχει κανείς δικαίωμα να αλλάξει τη δική μας πορεία;

Γιατί το λες αυτό @Sucore; εγώ πιστεύω ότι καθένας μπορεί να ακολουθήσει την εξέλιξη ανεξάρτητα από το τι κάνουν οι άλλοι

Καλησπέρα @AVATARGR, Αυτός που τα καθορίζει είναι το σύμπαν, η φύση, ο Θεός ή όπως αλλιώς το ονομάζει καθένας. Μπροστά είναι η εξέλιξη και πίσω η κατάσταση πριν την εξέλιξη. Σύμφωνα με την φιλόσοφο, δεν υπάρχει καλή ή κακή αλλαγή, παρά μόνο αυτοί που μπορούν να προσαρμοστούν και να ακολουθήσουν την εξέλιξη και όσοι δεν μπορούν.

"Σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, όποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει μένει πίσω" ~Vorcomena Denkbeldig, Νορβηγίδα φιλόσοφος

13 χρόνια μετά φαίνεται τα πράγματα να είναι πιο ξεκάθαρα στον τομέα αυτό. Η έννοια της σωματοποίησης ψυχικών καταστάσεων, τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, αλλά και οι ψυχογενείς παθήσεις είναι πλέον όροι που χρησιμοποιούνται στην καθημερινότητα. Η ψυχική κατάσταση λοιπόν, όχι μόνο μπορεί να βελτιώσει μια νόσο, αλλά μπορεί και να την προκαλέσει.

Υπάρχει η θεωρία ότι τα όνειρα είναι η φωνή του υποσυνείδητου. Ότι είναι ο τρόπος που επεξεργάζεται και επικοινωνεί το υποσυνείδητο όσα έχει να πει. Κατ ' αυτή την έννοια τα όνειρα δεν είναι λιγότερο πραγματικά από όσα αντιλαμβανεται το συνειδητό. Απλά παρουσιάζονται με τρόπο συμβολικό. Αν τα όνειρα έχουν συνέχεια, ίσως σημαίνει ότι το υποσυνείδητο εμμένει στην κατάσταση εκείνη

Ας το πω λοιπόν πιο αναλυτικά. Έστω ότι είσαι στην Ελλάδα σε ένα ελληνικό εστιατόριο και διαβάζεις τον ελληνικό κατάλογο, μέσα από τον οποίο παραγγέλνεις έναν ελληνικό μουσακά. Δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις. Ξέρουμε τι είναι ο μουσακάς. Ξέρεις περίπου τι περιμένεις να έρθει. Δεν ξέρεις αν ο κιμάς έχει μοσχοκάρυδο ή όχι. Δεν ξέρεις αν η μπεσαμέλ θα έχει τριμμένο τυρί, αν οι μελιτζάνες είναι στο τηγάνι ή στο φούρνο. Ξέρεις όμως ότι θα σου έρθει ένα φαγητό με στρώσεις από πατάτα,μελιτζάνα,κιμά και μπεσαμέλ. Σου έρχεται λοιπόν η παραγγελία και βλέπεις στο πιάτο ψιλοκομμένη φρέσκια ντομάτα με μαϊντανό, κομμάτια μελιτζάνας, κρέμα γάλακτος και λίγο κιμά για γαρνιτούρα. Δεν θα αντιδράσεις; Δεν θα θεωρήσεις ότι μάλλον κάποιο λάθος έγινε; Αν λοιπόν ο εστιάτορας σου απαντήσει με ύφος "Α, εμείς εδώ αυτό λέμε μουσακά", δεν θα τα πάρεις στο κρανίο; Αν δε το ίδιο επαναληφθεί και με τα υπόλοιπα πιάτα που παρήγγειλες, προφανώς ο τύπος το κάνει επίτηδες και θα μπορούσε να θεωρηθεί και εξαπάτηση. Συμφωνούμε μέχρι εδώ; Αντίστοιχα λοιπόν και στις συζητήσεις μας εδώ μέσα, όταν κάποιος χρησιμοποιεί έναν καθιερωμένο όρο κατά βούληση, υπάρχει ένα ενδεχόμενο να το κάνει εκ του πονηρού. Σα να κάνουμε δηλαδή μία συζήτηση για τον Σωκράτη και όταν κάποιος βρει τα σκούρα, να γυρίσει και να πει "Α εγώ δεν λέω για τον Σωκράτη τον αρχαίο, αλλά για τον Σωκράτη τον κουμπάρο του θείου μου" και όπως πολύ ωραία λέει ο τράγος "Να μετακινήσει το τέρμα". Νομίζω τώρα είναι πιο ξεκάθαρο.