Αρχάγγελος

Χαίρομαι που συμφωνούμε

Πέντε χρόνια μετά την παράθεση της ερώτησης, είμαι σε θέση να κατανοήσω περισσότερο το ερώτημα (το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στις γραμμές) αλλά και να απαντήσω σε αυτό. Το θέμα είναι τόσο πολύπλοκο, όσο πολύπλοκο μπορεί να είναι ένα παιδί, το περιβάλλον του και οι μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις. Καλό θα ήταν λοιπόν να αναλύσουμε όσους παράγοντες είμαστε σε θέση να εντοπίσουμε και κατά περίπτωση να τους συνθέτουμε ξανά ώστε να κάνουμε εικασίες για την εκάστοτε περίπτωση. Το θέμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι οι επιμέρους παράγοντες αλληλοεπηρεάζονται. Άτομο (παιδί) 1. Διάθεση. Θέλει συνειδητά το παιδί να ασχοληθεί; Σε τί βαθμό; 2. Προδιάθεση. Θέλει ασυνείδητα ή υποσυνείδητα το παιδί να ασχοληθεί; Σε τί βαθμό; 3. Ικανότητα. Είναι σε θέση το παιδί να ασχοληθεί; Σε τί βαθμό; 4. Δυνατότητα. Του επιτρέπουν οι συνθήκες να ασχοληθεί; Σε τί βαθμό; 5. Ψυχική κατάσταση. Βρίσκεται σε κατάλληλη ψυχική κατάσταση για να ασχοληθεί; Σε τί βαθμό; 6. Πνευματική κατάσταση. Βρίσκεται σε κατάλληλη πνευματική κατάσταση για να ασχοληθεί; Σε τί βαθμό; 7. Σωματική κατάσταση. Βρίσκεται σε κατάλληλη σωματική κατάσταση για να ασχοληθεί; Σε τί βαθμό; Περιβάλλον (στενό οικογενειακό περιβάλλον) Έχουν οι γονείς τα παραπάνω; Σε τί βαθμό; Περιβάλλον (ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον) Έχουν οι συγγενείς τα παραπάνω; Σε τί βαθμό; Περιβάλλον (ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον) Έχει η κοινωνία γύρω του τα παραπάνω; Σε τί βαθμό; Η κατάταξη που παρέθεσα είναι με σειρά σημαντικότητας (κατά κάποιο τρόπο), με την έννοια ότι μιλώντας για κάτι εσωτερικό η σπουδαιότητα των παραγόντων ξεκινάει από μέσα προς τα έξω. Βέβαια το έξω, επηρεάζει το μέσα και εκεί αρχίζει και μπερδεύει το πράγμα. Αρχίζει το σεντόνι της ανάλυσης....βαθιά ανάσα για τους γενναίους και προχωράμε. Έστω ότι το άτομο πληρεί όλες τις προσωπικές προϋποθέσεις. Μας μένει η δυνατότητα. Την δυνατότητα του την παρέχουν οι γονείς. Έστω ότι οι γονείς πληρούν τις προσωπικές προϋποθέσεις. Την δυνατότητα την παρέχει η ευρύτερη οικογένεια. Έστω ότι η ευρύτερη οικογένεια πληρεί τις προϋποθέσεις. Την δυνατότητα την παρέχει η ευρύτερη κοινωνία. Τί σχέση έχει η ευρύτερη κοινωνία στην οποία ζούμε με την μαγεία/τέχνη; Την φοβάται, την καταδικάζει, την κυνηγάει, παράλληλα την θαυμάζει, την εξυμνεί κλπ κλπ. Το σίγουρο είναι ότι αν μία ομάδα ατόμων θελήσει να ασκήσει μαγεία στην πλατεία του Συντάγματος, θα τους κυνηγήσουν όλοι. Η κοινωνία δεν παρέχει την δυνατότητα για ελεύθερη άσκηση, άρα οι δυνατότητες του ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντος περιορισμένες, του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος ακόμα πιο περιορισμένες, άρα του ατόμου ακόμα πιο περιορισμένες. Αυτό απλά σημαίνει ότι ό,τι γίνει, θα γίνει στα κρυφά. Όσο πιο προς τα μέσα (από την κοινωνία στο άτομο) κινούμαστε και όσο πιο περιοριστικά (με μικρότερο βαθμό αποδοχής), τόσο πιο κρυφά θα γίνεται. Ό,τι γίνεται στα κρυφά, έχει έναν τεράστιο βαθμό υποκειμενικότητας που διαστρεβλώνει την αλήθεια. Η όποια ανάπτυξη κινδυνεύει να μείνει στείρα, ψευδής και επικίνδυνα πειστική στο άτομο (βλέπε απόψεις και νοοτροπία κλειστών κοινωνιών/ομάδων). Για να μην πιάσω όλες τις πιθανές περιπτώσεις και κάνω διδακτορική διατριβή στο θέμα, θα αναλύσω μία συνήθη, ως παράδειγμα για κατανόηση. Έστω ότι οι γονείς δεν αποδέχονται την τέχνη και δεν παρέχουν την δυνατότητα στο παιδί. Το παιδί κινείται μόνο του. Στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει το παιδί να περιμένει να φτάσει στην ηλικία όπου θα μπορέσει να ικανοποιήσει από μόνο του το 4 (δυνατότητα). Έστω όμως ότι δεν θέλει να περιμένει και προχωράει χωρίς την δυνατότητα. Ένα παιδί με περιορισμένες δυνατότητες, θα αναπτύξει την όποια τέχνη ασύμμετρα, μερικά, με περιορισμούς, με ανακρίβειες, λάθη και για να ισορροπήσει την επιθυμία του, με υπερβολές, φαντασιώσεις, ψευδαισθήσεις, αυθυποβολές κλπ. Βέβαια αυτό μπορεί να το αποφύγει αν βρίσκεται σε μία υγιή ψυχική κατάσταση και θα έχει την πνευματική ωριμότητα να έχει υπομονή, αυτογνωσία, ακεραιότητα, έλεγχο των επιθυμιών του, κατανόηση του κόστους, των κινδύνων της ζημίας κλπ Έτσι, ένα παιδί που δεν έχει την δυνατότητα και δεν μπορεί να περιμένει να την αποκτήσει, θα πρέπει να περιμένει να αποκτήσει ψυχική και πνευματική ωριμότητα. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι και σωματικά είναι υγιές και ισορροπημένο. Ένα υπέρβαρο παιδί, ένα παιδί με προβλήματα στην κίνηση, ένα παιδί με προβλήματα υγείας κλπ, όσο και να το κάνουμε επηρεάζεται ψυχολογικά και χρειάζεται ένα χ χρονικό διάστημα μέχρι να διαχειριστεί την κατάσταση αυτή. Αν τώρα το παιδί αυτό δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω και επιμένει στο να μάθει την όποια τέχνη θα έχει να αντιμετωπίσει: -Την απόρριψη και κατακραυγή του περιβάλλοντός του. Προφανώς δεν έχει την ικανότητα να την διαχειριστεί, αλλιώς δεν θα βρισκόταν εξαρχής στην θέση αυτή (δεν θα ασχολούνταν με την τέχνη κρυφά). - Το αίσθημα της μοναξιάς και του ''δεν ανήκω πουθενά'' ή του ''ανήκω αλλού''. Είναι αναμενόμενο από την στιγμή που δεν έχει με ποιον να μοιραστεί το ενδιαφέρον και δεν είναι ικανό να διαχειριστεί την απόρριψη των άλλων. - Το υπέρμετρο αίσθημα ανωτερότητας ή κατωτερότητας ή την κυκλοθυμία μεταξύ των δύο. Αποτελεί τον μηχανισμό άμυνας για τα παραπάνω. ''Κανείς δεν με καταλαβαίνει γιατί είμαι ο καλύτερος, όμως γιατί κανείς δεν με καταλαβαίνει, είμαι τόσο χάλια;'' Αυτά νομίζω είναι αρκετά σαν παράδειγμα προκειμένου να γίνει κατανοητή η σοβαρότατη βλάβη στην ψυχολογία ενός τέτοιου παιδιού. Αν δε η ενασχόληση με την όποια παρόμοια τέχνη γίνει προκειμένου το παιδί να ξεπεράσει αυτή την αρχική κατάσταση ''Δεν με αποδέχονται, δεν ανήκω εδώ, θα δουν αυτοί, θα πάω σε ένα μέρος που δεν ξέρουν, θα κυριαρχήσω και θα τους δείξω με ποιόν έχουν να κάνουν'', τότε το μόνο που γίνεται είναι η κατάσταση να γίνεται συνεχώς χειρότερη, συνεχώς πιο επικίνδυνη και δυστυχώς, συνεχώς πιο σταθερή, φυσιολογική και αφανής για το ίδιο το άτομο. Με δυο λόγια, από ένα σημείο και πέρα δεν θα υπάρχει γυρισμός. Αν τώρα οι γονείς παρέχουν την δυνατότητα, τότε φροντίζουν ώστε το παιδί να αναπτύξει τους τομείς που χρειάζεται, να μην χρειάζεται να κρύβεται και να αυτοσχεδιάζει ή να παίρνει συμβουλές από άλλα παιδιά, να κινείται σε ασφαλέστερο περιβάλλον με καλύτερη καθοδήγηση, χωρίς να απογορεύονται οι πειραματισμοί και οι δοκιμές. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί μπορεί να ξεκινήσει σε μικρότερη ηλικία σε σχέση με την παραπάνω περίπτωση, χωρίς φυσικά αρνητικές επιπτώσεις. Αν η ευρύτερη οικογένεια παρέχει τη δυνατότητα, τότε η εκπαίδευση είναι πιο ευρεία, πιο εντατική, πιο αποτελεσματική, το περιβάλλον πολύ εύφορο για την ανάπτυξη αυτής της δραστηριότητας, άρα το παιδί μπορεί να ξεκινήσει ακόμα νωρίτερα. Αν η ευρύτερη κοινωνία παρείχε τη δυνατότητα, τότε πια δεν θα ονομαζόταν τέχνη, θα ήταν κάτι το καθημερινό και η εκπαίδευση θα ξεκινούσε από τη μέρα της γέννησης του παιδιού. Επειδή ένα παιδί δύσκολα θα καταλάβει αν πληρεί τις απαραίτητες προϋποθέσεις, στον απαραίτητο βαθμό, ώστε να ασχοληθεί με την τέχνη σε μία κοινωνία που δεν την αποδέχεται, καλύτερα θα ήταν να περιμένει να μεγαλώσει και μετά να κάνει ό,τι κάνει συνειδητά. Το ότι η ικανότητα μάθησης μειώνεται με την ηλικία είναι γεγονός. Αυτό όμως δεν αποτελεί επιχείρημα ώστε κάποιος να μάθει κάτι πριν μπορέσει να το διαχειριστεί.

''Δεν χρειάζεται να είμαι αυτό που θέλετε να είμαι.'' ~Μοχάμεντ Άλι

Καλωσόρισες λοιπόν! Εύχομαι η παραμονή σου να είναι ευχάριστη και δημιουργική.

Όσο για την ''αναλυτική άποψη'' που ανέφερες outis, όχι μόνο δεν συμφωνώ μαζί της, αλλά την θεωρώ και άκρως επικίνδυνη. (με δυσκολεύει πολύ το γεγονός ότι είναι εικόνα, διότι δεν μπορώ να κάνω quote, θα το κάνω χειροκίνητα θα το εκτιμούσα αν στο μέλλον έκανες απλά αντιγραφή το κείμενο χωρίς τα υπόλοιπα ''στολίδια'') Και εξηγώ: Υπάρχουν δύο επίπεδα (δανείζομαι πάλι το παράδειγμα της πείνας) σε αυτό που συζητάμε. Το επίπεδο του οργανισμού με το περιβάλλον του και το επίπεδο του οργανισμού με τις εσωτερικές του ανάγκες. Το ένα επίπεδο είναι ο άνθρωπος που θα κινηθεί για να βρει τροφή και το άλλο επίπεδο είναι ο εσωτερικός οργανισμός που θα επεξεργαστεί την τροφή αυτή για να την αξιοποιήσει. Τα δύο επίπεδα είναι, προφανώς, αλληλένδετα. Η άποψη που παρέθεσες, αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στο επίπεδο οργανισμού με το περιβάλλον του, αδιαφορώντας ή αγνοώντας το εσωτερικό επίπεδο. Μάλλον αυτός που την εξέφρασε αγνοεί τους εσωτερικούς μηχανισμούς ή δεν θέλει να τους φέρει στην επιφάνεια. Πράγματι, ο ικανοποιημένος άνθρωπος δεν δρα εξωτερικά. ΜΟΝΟ αυτός όμως μπορεί να δράσει εσωτερικά. Μόνο ο χορτάτος μπορεί να συνθέσει ό,τι χρειάζεται ο οργανισμός του. Φεύγοντας από το παράδειγμα της πείνας. Μόνο ο ικανοποιημένος άνθρωπος μπορεί να αναπτυχθεί εσωτερικά, να καλλιεργήσει τα υγιή του συναισθήματα, να ασκήσει το σώμα και το πνεύμα του. Μόνο αυτός ο άνθρωπος μπορεί να αποτελέσει δομικό λίθο για μία υγιή κοινωνία. Η έλλειψη ικανοποίησης δεν γεννά καμία οργή, αν ο άνθρωπος ξέρει να την αποκτήσει. Ο χρόνια και έντονα ανικανοποίητος άνθρωπος είναι που οργίζεται, διότι αργά και σταθερά αποσυντίθεται. Φθείρεται, πεθαίνει... Η οργή είναι ο ύστατος μηχανισμός άμυνας. Συνήθως ακολουθείται από την καταστροφή και τον θάνατο. Του ιδίου ή όποιου βρεθεί κοντά του. Η οργή αυτή ΠΗΓΑΖΕΙ από μέσα και στρέφει τον άνθρωπο προς τα έξω. Το εσωτερικό επίπεδο φωνάζει κραυγαλέα στο εξωτερικό ''Με σκοτώνεις, με λιμοκτονείς''. Τί εννοεί η ''αναλυτική άποψη'' όταν λέει ''προς τον Εαυτό που ανέχεται την κατάσταση''; Μα επειδή ο Εαυτός δεν ανέχεται την κατάσταση, ακριβώς για τον λόγο αυτό, δημιουργεί την οργή. Και ναι, σε έναν κόσμο όπου είναι φτιαγμένος και είμαστε φτιαγμένοι, ώστε να μπορούμε να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας, όταν αυτό δεν γίνεται συνήθως υπάρχει κάποιος ή κάτι που μας απομακρύνει από το να το κάνουμε. Αυτό βέβαια στην αρχή, διότι από ένα σημείο κι έπειτα, ο μηχανισμός ενσωματώνεται και λειτουργεί αυτόματα, απομακρύνοντάς μας από την ικανοποίηση. Σε όλους μας είναι γνωστό ότι κάποιος που πεινάει έντονα (σαν λύκος), γίνεται επιθετικός, χάνει τον έλεγχο, οργίζεται και τον ενδιαφέρει απλά να ικανοποιήσει την πείνα του. Με οποιονδήποτε τρόπο! Συνήθως με λάθος τρόπο για το εξωτερικό επίπεδο (δηλαδή δρώντας βίαια) και λάθος τρόπο για το εσωτερικό επίπεδο (θα σαβουριάσει ό,τι βρει μπροστά του ή ακόμα πιο επικίνδυνα, ό,τι του πασσάρουν). Αν η κατάσταση αυτή είναι χρόνια, ο άνθρωπος γίνεται έρμαιο της ανάγκης του και κυρίως εκείνου που του την ικανοποιεί. Έγινε πλέον ξεκάθαρο πιστεύω, ότι αν η αίσθηση του ανικανοποίητου παραταθεί τόσο, ώστε να δημιουργηθεί και εκδηλωθεί το συναίσθημα της οργής, τότε όχι μόνο αρχίζει να φθείρεται το εσωτερικό επίπεδο, αλλά αρχίζει να χάνει τον έλεγχο το εξωτερικό. Καμία θετική δράση δεν γεννάτε από τέτοια κατάσταση. Υποσημείωση. Δεν γνωρίζω τον συγγραφέα του οποίου την άποψη παρέθεσες, αλλά δεν θα εκπλαγώ αν μάθω ότι ηγείται κάποιας ομάδας ευνουχισμένων και πεινασμένων πνευματικά ανθρώπων. Το μήνυμα που περνάει είναι καθαρά δημιουργίας υποτακτικών και ελεγχόμενων ανθρώπων. Σίγουρα κρατάει ένα ισχυρό όπλο απέναντι σε αδαής, αν είναι σε θέση να παρουσιάζει τέτοιες απόψεις σε ''δημόσιο'' χώρο. Αναρωτιέμαι ποια είναι η ''θετική δράση'' στην οποία αναφέρεται και κατά πόσο είναι αυτή -κατά περίπτωση- προσανατολισμένη σε ιδίο του ώφελος. Θα σου εφιστούσα την προσοχή στην συγκεκριμένη άποψη. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και καταστρεπτική. Είσαι από τα σοβαρότερα και ωριμότερα μέλη της παρέας μας. Δώσε μεγαλύτερη προσοχή στα μηνύματα που περνάς, έχεις βαρύτητα.

Η ικανοποίηση είναι αποτέλεσμα της κάλυψης μίας ανάγκης. Ένας τρόπος για να δούμε αν γνωρίζουμε πράγματι τις ανάγκες μας, είναι παρατηρώντας το επίπεδο ικανοποίησης. Ο ανικανοποίητος άνθρωπος είναι αυτός που έχει πολλές ανάγκες ακάλυπτες. Πράγματι οι ανάγκες είναι κάτι δυναμικό, κατ'επέκταση και η ικανοποίηση είναι τέτοια. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Ο κορεσμός (κάλυψη μίας ανάγκης) επιτυγχάνεται με δύο τρόπους: Υπάρχει ο μηχανικός* κορεσμός, ο ποσοτικός δηλαδή που απλά γεμίζει το κενό με ένα ''υλικό'', είτε το σωστό είτε όχι. Για παράδειγμα, αν κάποιος φάει φελιζόλ, θα γεμίσει το στομάχι του και θα νιώσει για λίγο χορτάτος. Ικανοποιημένος. Στην περίπτωση αυτή, όχι μόνο δεν ικανοποίησε την ανάγκη του, αλλά την αύξησε περαιτέρω. Η ανάγκη για θρεπτικά συστατικά έγινε μεγαλύτερη, θα χρειαστεί χρόνο μέχρι το πεπτικό σύστημα να αδειάσει, άρα να μπορέσει να δεχτεί την σωστή τροφή. Αν συνεχίσει να τρώει φελιζόλ, θα χειροτερεύει η κατάστασή του, η πείνα του θα είναι μεγάλη, η φθορά του οργανισμού μη αναστρέψιμη και ο άνθρωπος αυτός θα έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης. Ο λάθος τρόπος κάλυψης μίας ανάγκης προκαλεί μεγαλύτερη ανάγκη και πολύ μικρή ικανοποίηση. Αντίστροφα, μικρή ικανοποίηση αντικατοπτρίζει λάθος κάλυψη μίας ανάγκης Ή άγνοια κάποιας υπάρχουσας ανάγκης Στην συνέχεια, υπάρχει ο χημικός* μηχανισμός (λίγο άτοπος στην παρούσα ο όρος) ή θα έλεγα καλύτερα ο ουσιαστικός μηχανισμός. Βάσει του μηχανισμού αυτού, ο οργανισμός νιώθει κορεσμένος όταν ικανοποιήσει τα επίπεδα αναγκών σε θρεπτικά στοιχεία (ουσίες). Ένας κορεσμένος οργανισμός, όχι απλά παύει να νιώθει πείνα, αλλά αναπτύσσεται και αποκτά ευρωστία (2ο έμμεσο κριτήριο ουσιαστικής ικανοποίησης). Θα μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε πολύ την τροφή μας και με μερικά χάπια να καλύπταμε τις ανάγκες μας σε θρεπτικά συστατικά. Στην περίπτωση αυτή, πάλι δεν επέρχεται κορεσμός, διότι το στομάχι δεν έχει γεμίσει. Οι ανάγκες καλύπτονται, ο οργανισμός δεν φθείρεται, όμως ο φυσικός τρόπος λήψης της τροφής, βάσει του οποίου δημιουργήθηκε το σώμα επιβάλει την κατανάλωση συγκεκριμένης ποσότητας. Ο ιδανικός κορεσμός λοιπόν, επέρχεται όταν συνδυαστούν ιδανικά οι δύο μηχανισμοί, τόσο ο μηχανικός όσο και ο ουσιαστικός κορεσμός. Ο μηχανικός κορεσμός θα καλύψει την ποσότητα, ενώ ο ουσιαστικός την ποιότητα. *δανείζομαι τους όρους από τους μηχανισμούς της πείνας Αντίστοιχα, γενικώς στον βίο του Ανθρώπου, όταν οι συνολικές του ανάγκες καλύπτονται τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, νιώθει ικανοποιημένος, με αίσθημα πληρότητας, αλλά παράλληλα αναπτύσσεται, δημιουργεί και είναι εύρωστος. Πόσο ικανοποιημένη είναι η κοινωνία μας; Πόσο ικανοποιημένη είναι η Ανθρωπότητα; Πόσο υγιής; Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις ανάγκες μας και τον τρόπο κάλυψής τους;

επομένως ένας άνθρωπος με ικανοποιητικές ερωτικές και επαγγελματικές σχέσεις, θεωρεί ότι ζει μία ικανοποιητική ζωή;

Ποιοι είναι οι τομείς που αν κάποιος είναι ικανοποιημένος, μπορεί να θεωρήσει ότι ζει μία ικανοποιητική ζωή;

ένας ικανοποιημένος αθλητής, είναι ένας ικανοποιημένος Άνθρωπος;

Δεν υπάρχει καλή και κακή βία tanipteros, ούτε καν ουδέτερη. Το να έρθω να σε σκοτώσω διότι ''είμαι καλός'' και διότι ''έχω τους λόγους μου'', είναι βία και ανήκει περισσότερο στην κακή πλευρά παρά στην καλή. Το μόνο που αναπαράγει αυτή η συμπεριφορά είναι περισσότερη βία. Έστω ότι εγώ είμαι ένας πολύ κακός άνθρωπος με τους άλλους, αλλά πολύ καλός με την οικογένειά μου. Κάποιος, κάπου, κάποτε έκανε κάτι πολύ κακό σε εμένα και την οικογένειά μου. Για εκδίκηση λοιπόν στο μεγάλο κακό που μου έκαναν, σκοτώνω τον ''κακό'', διότι έτσι του αξίζει. Αυτόματα, μετέφερα στην δική του οικογένεια την δική μου κατάσταση. Για εκδίκηση, κάποιος από την οικογένεια επειδή είναι ''καλός'' και εγώ είμαι ''κακός'', θα επιδιώξει τον δικό μου θάνατο. Κάποιος από την οικογένειά μου, πεπεισμένος για τον άδικο χαμό μου, θα εκδικηθεί τους ''κακούς''. Πού κολλάει σε αυτό ο σεβασμός που υπάρχει στις πολεμικές τέχνες και το καράτε ως άθλημα; Όσες πολεμικές τέχνες είναι πράγματι τέχνες και σέβονται πράγματι τον άνθρωπο σου λένε π.χ ότι η μάχη κερδίζεται με το σπαθί μέσα στην θήκη του, ότι αν χρειαστεί να επιτεθείς, εξ'ορισμού η μάχη είναι χαμένη (ασχέτως με το νικητή). Προκειμένου να σκοτωθείς, καλύτερα είναι να σκοτώσεις. Η μάχη όμως θεωρείται χαμένη και ως ''τεχνίτης πολεμιστής'' θεωρείσαι αποτυχημένος. Θα σε παρακαλούσα όμως να μην αναλύσουμε τη φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών. Υπάρχουν άλλα νήματα όπου μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Η ερώτησή μου είναι: Γιατί πρέπει ο ''κακός'' να σκοτώνεται και όχι να συμφιλιώνεται με τον ''καλό''; Υπάρχει πράγματι καλός και κακός άνθρωπος; Μήπως υπάρχουν καλές και κακές συμπεριφορές, τις οποίες θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε και να αποφύγουμε αντίστοιχα; Πως μπορεί κάποιος να είναι σίγουρος ότι είναι ο ''καλός'', από την στιγμή που δεν διαφέρει στην συμπεριφορά του από τον ''κακό'';

πώς ξέρεις ότι είσαι ο ''καλός'' από την στιγμή που αντιμετωπίζεις το ''κακό'' με βία;

Και πόσο κρατάει αυτή; μία μέρα; δύο; μία εβδομάδα; Μετά ο στόχος γίνεται πιο μεγάλος, πιο δύσκολος, πιο υψηλός. Δεν θα το ονόμαζα ικανοποίηση αυτό...

αναπόφευκτα;

-Μαμά μία κατσαρίδα! Έλα να την σκοτώσεις! Τί έκανε η καημένη η κατσαρίδα και αξίζει την τιμωρία του θανάτου; Επειδή είναι σιχαμερή; Είναι αυτός σοβαρός λόγος; Από την άλλη, ποιός μας έδωσε την εξουσία να σκοτώνουμε κάτι, απλά και μόνο επειδή δεν μας είναι αρεστό; Το πρόβλημα είναι εσωτερικό δικό μας, όχι της κατσαρίδας. Μήπως είναι κάποιο ένστικτο, θα αναρωτηθεί κάποιος. -Πω ρε φίλε! Δεν τον αντέχω σου λέω, μου έρχεται να τον πλακώσω στο ξύλο. - Γιατί ρε, τί σου έκανε; - Δε βλέπεις τη μούρη του; Άντε να το καταλάβω σε ένα μικρό έντομο. Γιατί η ίδια συμπεριφορά να βγαίνει απέναντι και σε συνάνθρωπο; Τι ένστικτα είναι αυτά; Ναι το παραδέχομαι. Κι εγώ φοβάμαι τις αράχνες και δεν αντέχω στην σκέψη ότι μία από αυτές κυκλοφορεί κοντά μου. Προσπαθώ να το ξεπεράσω. Πραγματικά προσπαθώ. Ένας τρόπος είναι να εξοικειωθώ μαζί τους. Να τις μάθω. Στο κάτω κάτω, ξέρω με βεβαιότητα ότι δεν είναι σε θέση να με βλάψουν πραγματικά. Ο φόβος μου είναι απλά αντικατοπτρισμός από κάτι άλλο που δεν αντέχω καν να διανοηθώ. Μάλλον μου θυμίζουν κάτι, το οποίο με τρομάζει περισσότερο και από τον ίδιο τον θάνατο. Καιρό με τον καιρό κατάφερα να αγνοώ επιδεικτικά τις μικρές αραχνούλες και να μη με επηρεάζουν καθόλου εκείνες οι λεπτούλες με τα μακρυά ποδάρια. Τι παρακολουθώ όταν τρώνε μύγες. Όταν κουβαλάνε με προσοχή και φροντίδα τα αυγά τους. Όταν συγκεντρώνουν από κάτω τους τα αραχνάκια τους. Είναι τρυφερές με τα μικρά τους οι αράχνες (οι συγκεκριμένες τουλάχιστον). Μου πήρε χρόνο να το καταφέρω. Και πολλή προσπάθεια. Και βίωσα πολύ και έντονο φόβο. Δεν έπαθα τίποτα όμως! Πλέον ανακαλύπτω σπάνια ομορφιά σε ορισμένες αράχνες. Εντυπωσιακά σχήματα, μαγευτικά χρώματα, χάρη στην κίνηση, εξαιρετική ταχύτητα. Είναι θαυμαστά πλάσματα οι αράχνες. Και τρομακτικά για εμένα. Ακόμα... Το ομολογώ. Έχω σκοτώσει αράχνες. Αυτές τις μαλλιαρές και χοντρές που όταν περπατάνε, νιώθω να τις ακούω να κάνουν θόρυβο. Θολώνω όμως. Με κυριεύει ο φόβος, τόσο που δεν προλαβαίνω καν να καταλάβω τί είναι αυτό που με φοβίζει. Νιώθω να απειλούμαι σε υπέρτατο βαθμό. Η πρώτη αντίδραση φυσικά είναι η φυγή. Απότομη φυγή και τυφλή. Παράλογη φυγή. Όταν δεν μπορώ να φύγω, η μόνη ασυναίσθητη λύση είναι να αντιμετωπίσω την εικόνα του φόβου. Όχι όμως τον ίδιο το φόβο. Όχι την πραγματική του αιτία. Ως έλλογο ον, ενσυνείδητο και καλοπροαίρετο, επιβάλλω στον εαυτό μου να πάψει αυτή τη γελοία και αποτρόπαια λύση. Η αράχνη δεν μου φταίει σε τίποτα. Κανείς δεν μου δίνει το δικαίωμα να της αφαιρώ τη ζωή. Ο θάνατος της αράχνης δεν είναι λύση στον φόβο μου. Ίσα ίσα, κουκουλώνει την πραγματική αιτία. Καλά τα λέει η λογική, αλλά με τον φόβο τί θα γίνει εκείνη τη στιγμή; Είπαμε, είναι τόσο έντονος που επισκιάζει τα πάντα. Φροντίζω λοιπόν να έχω στη διάθεσή μου ένα γυάλινο δοχείο και πολύ κουράγιο και αυτοσυγκέντρωση, ώστε να παγιδεύσω με αυτό την καημένη την αράχνη. Ένα γυάλινο δοχείο που θα με προστατεύσει από την αράχνη, αλλά κυρίως και ουσιαστικότερα, την αράχνη από εμένα. Άλλωστε, αυτή δεν θα μου κάνει τίποτα απολύτως - είναι όλα στο μυαλό μου-, ενώ εγώ θα την κάνω χαλκομανία. Πράγματι, χρειάζομαι χρόνο για να συνέλθω από το σοκ. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα - που μοιάζουν αιώνας- ξέρω ότι θα συνέλθω. Το ίδιο και η αράχνη που θα ψάχνει τρόπο να βγει από το δοχείο. Ψάχνοντας διαφυγή, θα ανέβει στα τοιχώματα. Θα την κλείσω με το καπάκι, θα την μεταφέρω έξω από τον χώρο μου και θα την αφήσω ελεύθερη. Συνήθως ψάχνουν αλλού για φωλιά και φροντίζουν να μείνουν μακριά μου. Δύσκολο πράγμα να κρατάει κανείς στα χέρια του την αφορμή του φόβου του, ειδικά όταν αυτή κινείται σε διαφανές δοχείο. Δύσκολο μεν, αλλά όχι ανέφικτο. Ο φόβος δεν έχει εξαλειφθεί, όμως έχει μειωθεί σε σημαντικό βαθμό. Καιρό με τον καιρό μπορώ να κρατάω την ψυχραιμία μου πιο γρήγορα και για περισσότερο χρόνο. Καταφέρνω να μην σκέφτομαι πώς θα την σκοτώσω, αλλά πώς θα την απομακρύνω χωρίς να την βλάψω. Μερικές φορές καταφέρνω να τις σπρώχνω με το χέρι προσεκτικά, απλά για να φύγουν. Μαθαίνω να τις σέβομαι και να τις εκτιμώ. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να προκαλεί τον θάνατο με την δικαιολογία του φόβου. Εκτιμώ ότι θα έρθει η στιγμή που θα καταφέρω να αντικρίσω κατάματα αυτό που πραγματικά με τρομάζει και πως κάποια μέρα θα καταφέρω να αντιμετωπίσω την φοβία αυτή. Είναι περίεργο πράγμα οι μηχανισμοί που ελέγχουν την σκέψη, τα συναισθήματα, τις αποφάσεις και τις πράξεις μας. Μαθαίνοντας να εκτιμώ τις αράχνες, έμαθα να εκτιμώ και τους ανθρώπους. Έμαθα να εκτιμώ τις καταστάσεις. Έμαθα να εκτιμώ τους ''εχθρούς'' μου. Έμαθα να ξεχωρίζω την απειλή από την φοβία. Έμαθα πως να μην αντιδρώ βίαια και καταστρεπτικά, από φοβία. Κατάλαβα ότι αρκετές φορές παρακινούμενος από φανταστικές ιδέες και αντιλήψεις, από δικές μου φοβίες, αντιδρούσα εχθρικά και όπως είναι φυσικό, δημιουργούσα ''εχθρούς''. Κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Από μέσα μας, πηγάζουν πολλά περισσότερα απ'όσα φανταζόμαστε και κατανοούμε...

Παρατηρώ ένα σφάλμα στην αιώνια μάχη Καλού-Κακού, τουλάχιστον έτσι όπως την εννοεί ο μέσος άνθρωπος. Σε όλα τα παραδοσιακά μέσα παιδείας και εκπαίδευσης (μύθοι, θρύλοι, παραμύθια, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, κινηματογραφικά έργα κλπ) το καλό επί τω πλείστον κατατροπώνει το κακό. Αυτό βέβαια ξαναγεννάται... Ο ξυλοκόπος σκοτώνει τον κακό λύκο. Ο πρίγκηπας σκοτώνει τον δράκο. Ο βασιλιάς σκοτώνει τη μάγισσα. Ο Harry Potter σκοτώνει τον Voltemort. Το δαχτυλίδι καταστρέφεται και μαζί με αυτό καταστρέφεται και ο Sauron. Τελικώς, απ'ότι φαίνεται αυτός που κερδίζει είναι η Βία. Και η Βία είναι κομμάτι του Κακού. Κάτι ξεφεύγει από τη λογική μου... Μία έκβαση με την οποία συμφωνώ κάπως περισσότερο είναι στον Πόλεμο των Άστρων. Ο Darth Vader, ο Νο2 στην θέση του Κακού και πολλά υποσχόμενος διάδοχος, δεν κατατροπώνεται. Ο γιος του και ''αντίπαλός'' του ξυπνάει το καλό μέσα του και τον κάνει να στραφεί εναντίον του Αυτοκράτορα, σκοτώνοντας τον Κακό. Πάλι βέβαια η Βία βγήκε νικήτρια, αλλά τουλάχιστον είναι ένα βήμα. Είχα δει πριν πολλά χρονιά -όταν ήμουν παιδί- στην τηλεόραση ένα παραμύθι. Στην ταινία αυτή, την οποία θυμάμαι πολύ αχνά, νομίζω ότι υπήρχε μία προφητεία για ένα κορίτσι, το οποίο θα νικούσε τον κακό και πανίσχυρο μάγο. Η μητέρα του μάγου, θέλοντας να προστατεύσει τον γιο της -και την παντοδυναμία της- έβαλε να ψάξουν και να σκοτώσουν όσα κορίτσια ταίριαζαν στην περιγραφή. Τελικώς βέβαια η προφητεία βγήκε αληθινή και η πρωταγωνίστρια πράγματι νίκησε το κακό, στον πανίσχυρο μάγο. Η κοπελίτσα έδωσε στον μάγο να καταλάβει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως του τα παρουσιάζει η μητέρα του και ότι δεν υπάρχει λόγος να συμπεριφέρεται τόσο άκαρδα και καταστροφικά. Ο μάγος συνειδητοποίησε την κατάσταση, απέρριψε την συμπεριφορά της μητέρας του, χωρίς να στραφεί βίαια εναντίον της. Η μητέρα, γριά και αδύναμη, χωρίς την συνέχιση από τον γιο της, έμεινε μόνη, ανήμπορη και ακίνδυνη. Απέρριψε το Κακό, όχι την ''κακιά'' μητέρα του. Κατατρόπωσε την κακιά συμπεριφορά, όχι αυτόν που την εφάρμοζε. Με τον τρόπο αυτό έδωσε τέλος στην συμπεριφορά αυτή. Ο άνθρωπος που ήταν ''κακός'', έγινε ''καλός''. Με δική του βούληση και προσπάθεια - με την βοήθεια και προτροπή της κοπέλας φυσικά- επέλεξε τον ''καλό'' δρόμο και απέρριψε τον ''κακό'', στον οποίο μέχρι τότε περπατούσε. Αυτό το τέλος δεν αναπαράγει Βία. Δεν δημιουργεί νέους καταπιεσμένους. Δεν γεννά αυγά του κακού και δεν τα θάβει στην στάχτη της καταστροφής να επωαστούν. Γιατί εκπαιδευόμαστε να ''λύνουμε'' τα προβλήματά μας με τη βία; Ποιος είναι αυτός που μας έπεισε ότι αν κάτι μας ενοχλεί, πρέπει να το εξολοθρεύσουμε; Δεν θα έπρεπε η πρώτη σκέψη να είναι ότι πρέπει να βρούμε τρόπο να συμφιλιωθούμε με αυτό; Γιατί ο στόχος και ο τρόπος δράσης μας είναι η ακρότητα, το απόλυτο, ο εγωισμός; Δεν θα ήταν καλύτερα να στοχεύουμε στην αρμονία και στην ισορροπία (των οποίων κομμάτι είναι και ο θάνατος);

Αναρωτιέμαι... Είναι ανέφικτο να νιώσει ο Άνθρωπος ικανοποίηση ή μήπως απλά δεν ξέρει πώς να το κάνει;

ΕλρικJ έχεις δύο ενδιαφέρουσες ιδέες για θέματα. Θα ήταν πολύ καλό να τα ξεκινήσεις εσύ ο ίδιος. Έχουμε και προσφορά αυτή την περίοδο. Στα δύο θέματα που ανοίγεις, δώρο το τρίτο Καλό ξεκίνημα λοιπόν

Καλώς όρισες

Σύμφωνα με το ερώτημα... και τα δύο.

Θα σας παρακαλούσα θερμά να μην βγαίνετε από το θέμα. Αν θέλετε, μπορείτε να συνεχίσετε την συζήτηση αυτή σε ένα άλλο νήμα Σας ευχαριστώ πολύ

Αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο στην φράση του Baudelaire. Διαφωνώ Και με αυτό διαφωνώ.

οκ λοιπόν... Το Καλό και το Κακό είναι δύο δυνάμεις αλληλένδετες και άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους. Η μία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη. Όπως τα πάντα στο Σύμπαν, έτσι και αυτές παίρνουν και δίνουν κίνηση η μία στην άλλη. Όσο μεγαλώνει το Κακό, τόσο δίνει ώθηση στο Καλό να αυξηθεί. Όσο αυξάνει το Καλό, τόσο δίνει ώθηση στο Κακό να αυξηθεί. Θεωρώ την συγκεκριμένη φράση ελλειπή, λανθασμένη και τρομερά αποπροσανατολιστική. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος παρατήρησε το ήμισυ μίας κίνησης και γενίκευσε το φαινόμενο, θεωρώντας το λανθασμένα ολοκληρωμένο. Είναι σαν να παρατηρεί κάποιος το φαινόμενο της παλίρροιας κατά την πλημμυρίδα και αγνοώντας την ακολουθία της άμπωτης να βγάλει το συμπέρασμα ''τα θαλασσινά νερά πλημμυρίζουν πάντα χωρίς προσπάθεια, φυσικά, μοιραία. Η αποστράγγιση είναι πάντα αποτέλεσμα κάποιας τεχνικής''. Φυσικά, θα μπορούσε να είχε συμβεί και ακριβώς το αντίστροφο. Είναι θέμα της περιόδου που έγινε η παρατήρηση και την διάρκεια ζωής του παρατηρητή σε σχέση με το φαινόμενο. Ένα έντομο που ζει 10 ώρες, θα έπαιρνε όρκο ότι για όλη του τη ζωή τα νερά πήγαιναν προς μία κατεύθυνση και θα έβγαζε ενδεχομένως το συμπέρασμα ότι θα γίνεται έτσι συνεχώς. Ένας άνθρωπος που ζει κάποιες 10ετίες, θα έπαιρνε όρκο ότι για όλη του τη ζωή το Κακό γινόταν φυσικά και μοιραία. Θα έβγαζε ενδεχομένως το συμπέρασμα ότι θα γίνεται έτσι συνεχώς. Δυστυχώς η αλαζονεία και υπεροψία του ανθρώπου δεν περιορίζεται στα χρόνια που ζει, αλλά μεταλαμπαδεύεται και σε άλλες γενιές.

Tanipteros λυπάμαι πολύ που θα σε στεναχωρήσω, αλλά... Ειδικά στα τρία παραδείγματα που έφερες σου απαντάω με βεβαιότητα. Κανένας στα παραδείγματά σου δεν γνωρίζει τι είναι ωφέλιμο και τι είναι βλαβερό. Νομίζουν ότι ξέρουν και τις περισσότερες φορές αυτή η εντύπωση της ''γνώσης'' είναι αποτέλεσμα συμπλεγμάτων κατωτερότητας. Για να μην ξεφύγουμε ακόμα περισσότερο από το θέμα δεν θα το επεκτείνω άλλο, εκτός και αν θες να ανοίξεις ένα άλλο νήμα για να το συζητήσουμε εκεί. Συμφωνώ με εσένα στο κομμάτι να δεχτούμε ως καλό/κακό το ωφέλιμο/βλαβερό, σύμφωνα με τα κριτήρια του όντος. Πράγματι κάτι τέτοιο δεν είναι ανθρωποκεντρικό. Οι αντιρρήσεις μου είναι δύο. 1. Ποιος θα το ρωτήσει για να ξέρουμε και εμείς (οι άνθρωποι) που το συζητάμε; 2. Το ίδιο το ον (ακόμα και ο άνθρωπος), γνωρίζει πραγματικά τι το ωφελεί και τι το βλάπτει; Προσωπικά θεωρώ πολύ δύσκολο να ορίσουμε τι είναι καλό και τι κακό, σε ικανοποιητικό βαθμό, ώστε να αναλύσουμε την φράση που παρέθεσε η Νεφέλη. Να το συνεχίζαμε καλύτερα σε ένα άλλο νήμα; Όταν συμφωνήσουμε, ξαναγυρνάμε από εδώ

Δεν μπορώ να το υποστηρίξω με επιχειρήματα, αλλά ναι, είμαι της άποψης ότι αν σκέφτεσαι κάτι έντονα φαίνεται να το προκαλείς. Λένε ότι είναι καλό να μην σκέφτεσαι τι δεν θες να σου συμβεί - διότι καταγράφεται ως καταφατική εντολή και όχι ως αρνητική-, αλλά το τι θες να σου συμβεί. Π.χ δεν θα σκέφτεσαι ''αχ, μη με τσιμπήσει πάλι τσούχτρα'', αλλά ''αυτή τη φορά θα πάνε όλα καλά''. Είναι αυτό που λένε να σκέφτεσαι θετικά

Βασικά απ'ότι φαίνεται, κάνουμε πάντα αυτό στο οποίο εστιάζουμε. Αν εστιάζεις στο ''αμάν, θα πέσω.... αμάν, θα πέσω'', το πιο πιθανό είναι να πέσεις. Αυτό είναι γεγονός που εξαρτάται άμεσα από το πώς σκέφτεσαι, διότι αυτό το μήνυμα παίρνει το σώμα και αυτό εκτελεί. Αν σκέφτεσαι, ''αμάν, θα πέσει δορυφόρος στο κεφάλι μου... αμάν, θα πέσει δορυφόρος στο κεφάλι μου'', τότε μάλλον η φοβία σου δεν επηρεάζει τον δορυφόρο. Αν όμως κάτι τέτοιο σου συμβαίνει συχνά, τότε δεν έχω εύκαιρη μία λογική εξήγηση. Θες να μου πεις ένα παράδειγμα πάνω σε αυτό που σκέφτεσαι, για να δούμε σε ποια κατηγορία από τις δύο αναφέρεσαι (πράγματα που επηρεάζουμε άμεσα/ πράγματα που δεν επηρεάζουμε); Αν καταλήξουμε σε αυτό, θα είναι πιο εύκολο να προτείνω και μία λύση.