Jump to content

Τράγου Κέρατο

Mέλη
  • Posts

    3,677
  • Joined

  • Last visited

  • Days Won

    49

Everything posted by Τράγου Κέρατο

  1. ΟΚ. Πάμε ένα βήμα πιο πίσω. Βρίσκουν τον τρόπο να πουν στον εγκέφαλο "οπτικοποίησε ένα δράκο" κι ο καθένας βλέπει το δράκο που φαντάζεται. Άλλος σαν από το Game of Thrones, άλλος κινέζικο (φτερωτό φίδι) άλλος κάποιον από το Χάρυ Πόττερ.
  2. Ψυχαγωγική. Άλλωστε, όπως είπα, αντέξανε στο χρόνο. Ε... Φυσικά. Όπως επίσης άλλα είναι μέτρια, άλλα προς το κακό. Όπως επίσης υπάρχουν και έργα πολύ καλά με μεγάλες ατυχείς στιγμές, υπάρχουν "διαμαντάκια" (έργα τα οποία είναι, γενικά, μέτρια, αλλά έχουν αρκετές αξιοπρόσεκτες στιγμές) και ακόμα και κακά έργα τα οποία όμως έχουν κάτι μέσα τους το οποίο ξεχωρίζει.
  3. OK, φαντάσου πως δεν είχε να κάνει με μια αόριστη αίσθηση αλλά πως είχε να κάνει με την όραση. Πες λοιπόν πως οι επιστήμονες είχαν τον τρόπο να παρακάμψουν τα μάτια και να προβάλουν εικόνες απευθείας στο οπτικό νεύρο. Με άλλα λόγια, σου συνδέουν ένα ηλεκτρόδιο και μπορούν να παρεμβάλουν δικές τους εικόνες σε αυτό που βλέπεις. Έτσι λοιπόν, το υποκείμενο του πειράματος, βλέπει ένα δράκο. Αποδείξαμε λοιπόν πως έχει τη δυνατότητα να δει ένα δράκο. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει στ'αλήθεια ο δράκος; Ή σημαίνει πως αυτός που είδε το δράκο, τώρα θα πιστεύει στην ύπαρξη των δράκων;
  4. Πολύ καλά. Πράγματι, έχουν αντέξει στο χρόνο. Προσοχή όμως: όχι όλες. Υπάρχουν, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, εκατοντάδες βιντεοταινίες αυτής της εποχής, οι οποίες έχουν πέσει στη λήθη. Μην ξεχνάς πως η βιντεοταινία τότε ήταν ένα προϊόν μαζικής παραγωγής. Γυριζόταν μέσα σε δυο-τρεις μέρες. Ήδη λοιπόν αυτό σημαίνει πως κάποιες ήταν καλύτερες από κάποιες άλλες. Στην πρώτη γραμμή βρίσκονται οι κωμωδίες με τους γνωστούς συντελεστές: σκηνοθέτες όπως Δαλιανίδης, Δαδήρας, Ευστρατιάδης και πρωταγωνιστές Ψάλτης, Γαρδέλης, Φίνου κλπ. Προφανώς αυτές, αφού περνάνε το τεστ του χρόνου, δεν είναι σκουπίδια. Φαίνεται πως έχουν κάποια ψυχαγωγική αξία. Στην τελική, ο Δαλιανίδης μπορεί να μην ήξερε από σκηνοθεσία κινηματογράφου αλλά μπορούσε να στήσει ένα θέαμα το οποίο να βλέπεται. Οι ηθοποιοί σε αυτή τη σειρά των ταινιών ξέρανε να παίζουν και, ειδικά ο Ψάλτης, είχε την απεριόριστη εκτίμηση των συναδέλφων του ηθοποιών για το ταλέντο του. Μπορείς να πεις λοιπόν γι' αυτές πως "δεν είναι κακές". Τώρα το "καλές", εξαρτάται από το μέτρο που έχει ο καθένας. Σε σύγκριση με τι; Ας βρούμε κάτι το οποίο να είναι (α) κατά γενική ομολογία καλό και (β) να είναι συγκρίσιμο μέγεθος. Δηλαδή, προφανώς δε θα τις συγκρίνουμε με τον Πολίτη Κέιν. Ας πάρουμε το "Λούφα και Παραλλαγή" το οποίο κατά γενική ομολογία είναι καλό, είναι κωμωδία, γυρίστηκε την ίδια εποχή, και είναι ελληνικό. Υπάρχει κανείς που θεωρεί πως κάποιο από τα "Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ", το "Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα" ή το "Οι Πόντιοι" είναι καλύτερο από το "Λούφα και Παραλλαγή"; Φυσικά όλες οι παραπάνω είναι κινηματογράφος. Ας πάμε στις καθαρά τηλεοπτικές δουλειές. Το 1989, στην ΕΡΤ προβλήθηκε η σειρά "Στο Κάμπινγκ" η οποία άφησε εποχή κι ήταν πραγματικά πολύ καλή. Ποιες ελληνικές βιντεοταινίες φτάνουν σε ένα συγκρίσιμο επίπεδο; Ειλικρινά, νομίζω πως αν κάποιος, μετά από αυτές τις συγκρίσεις, εξακολουθεί να θεωρεί "ποιοτικό θέαμα" τις ταινίες που αναφέρεις, θα πρέπει να τον κόψεις από παρέα .
  5. Είμαι περίεργος. Γιατί αυτό το θεωρείς "απόδειξη"; Προσωπικά, ως "απόδειξη" για μένα, έχει τόση αξία, όσο και η "απόδειξη" του Διογένη πως "σβησθείσης λυχνίας πάσα γυνή Λαίς".
  6. Ωραία. Βιντεοταινίες του '80. Πες. (Για να πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς ψάχνουμε.)
  7. Ωραία. Σου λέω να το συγκεκριμενοποιήσουμε, κι εσύ το ανοίγεις κι άλλο. Δε συνεννοούμαστε.
  8. Όλα τα άλλα, περιμένω να ακούσω που ακούγονταν, διότι κυκλοφορούν πολλές μούφες. Π.χ. Είναι Σταρόβας: Αυτό το είχε γράψει κάποιος σε έναν τοίχο και διαδόθηκε. Το αποκλείω να έχει τραγουδηθεί. Από την άλλη, κυκλοφορούν πράγματα που δεν το φανταζόσουν: ___________________________________________ Λοιπόν, επειδή μιλάμε τελείως στον αέρα, για τραγούδια που ΙΣΩΣ υπάρχουν τα οποία ΜΠΟΡΕΙ να έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά και τα οποία ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ να αρέσουν σε ΚΑΠΟΙΟΥΣ που δεν τους ξέρουμε, μήπως γίνεται να συγκεκριμενοποιήσουμε; Διότι έτσι, δε βγαίνει άκρη.
  9. Στίχος των εξαιρετικών Kafrillion και πρόκειται για παρωδία λαϊκού τραγουδιού: Οι Kafrillion είναι υπεύθυνοι και για το μεγάλο άσμα "Τι κι αν έχεις περίοδο" - το οποίο είναι στα ίδια πλαίσια. Κώστας Καφάσης, μεγάλος σταρ το 1978 - το θεωρείς τυχαίο που σήμερα δεν τον ξέρει κανείς;
  10. Ναι, αυτά είναι όμως άσχετα με αυτό που σε ρώτησα. Πρόσεξε λίγο: Κάποιον που να τα ξέρει και να τα ακούει/τραγουδάει και να τα θεωρεί καλά τραγούδια. Κόσμο που ακούει τέτοιου είδους τραγούδια ξέρω. Μέχρι τώρα δεν έχω ακούσει από κανέναν τους πως είναι "καλό" τραγούδι. Πως "έχει πλάκα" και τους διασκεδάζει θα το πουν. "Καλό" δεν θα το πουν. Μου λες λοιπόν "όταν ο άλλος σου υποστηρίζει". Ε, βρες μου έναν τέτοιο να δούμε. Διότι εγώ δε βρίσκω.
  11. Δεν σε πάω πίσω. Έγραψα στο προηγούμενο μήνυμα πως είναι δύο διαφορετικά θέματα. Εγώ απαντώ στο πρώτο. Συγνώμη, αλλά το επιχείρημά της απομόνωσης της μουσικής σκηνής δε στέκει. Τα τριάντα χρόνια που έθεσα είναι πάρα πολλά και δεν μπορούν να κρύψουν κάτι που είναι πραγματικά καλό. Και το ρεμπέτικο ήταν για χρόνια στο περιθώριο. Η περίφημη διάλεξη του Χατζιδάκι που το αποκατέστησε έγινε το 1948, πριν κλείσουν τα 30 χρόνια. Οι άνθρωποι που αγαπάνε τη μουσική, έχουν ανοιχτά αυτιά παντού και σε όλα τα είδη. Αν είχε βγει λοιπόν κάτι καλό από κείνη τη σκηνή θα είχε σπάσει τα όριά της προ πολλού. Δε μίλησα για τίτλους τραγουδιών που "τα έχω ακουστά". Εννοώ τραγούδια που να έγιναν επιτυχία και να τα τραγουδάμε ακόμα. Εσύ, που τα παρέθεσες, ξέρεις τη μελωδία των δύο αυτών τραγουδιών; (Εγώ ξέρω τη μελωδία του πρώτου και ξέρω επίσης πως έχεις γράψει λάθος τον τίτλο. Επίσης το δεύτερο είναι ΛΕΠΑ, οπότε δεν ανήκει στην κατηγορία που λέμε.) Επίσης, ξέρεις κανέναν που να τα τραγουδάει αυτά και να λέει πως τα τραγουδάει επειδή τα θεωρεί καλά τραγούδια;
  12. ΟΚ. Πιάσε το ρεμπέτικο. Μπορούμε να πούμε με αρκετή βεβαιότητα πως το ρεμπέτικο ξεκίνησε με τη Μικρασιατική Καταστροφή (πριν ήταν Σμυρνέικο) και κράτησε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Πες, καμιά τριανταριά χρόνια. Μέσα σε αυτά τα τριάντα χρόνια μας άφησε ένα κάρο ανεξίτηλα τραγούδια. "Πολιτιστικά κέντρα" υπάρχουν στην Εθνική σίγουρα το 1988. Έχουν περάσει τα 30 χρόνια. Μπορείς να μου πεις ένα τραγούδι που να γεννήθηκε σε αυτά τα κέντρα και να έγινε επιτυχία και να το τραγουδάμε ακόμα; Ένα μόνο.
  13. Ωραία όλα αυτά. Εγώ απλώς επιμένω πως, δυστυχώς, ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη.
  14. Επειδή τυχαίνει να ξέρω κάνα δυο κριτικούς, επίτρεψέ μου μια μικρή παρέμβαση γιατί δε θέλω να τους αδικήσουμε: υπάρχει και η περίπτωση των κριτικών εκείνων που γίνονται κριτικοί επειδή αγαπούν πολύ αυτό το αντικείμενο. Τους αρέσει να βλέπουν σινεμά, μπορούν να παρακολουθούν ταινίες όλη μέρα ή να ακούν μουσική (και όχι ως παθητικοί δέκτες). Αυτοί αναγνωρίζονται από το γράψιμό τους: δε γράφουν για να "βαθμολογήσουν" το δημιουργό, αλλά για το πως υπηρετεί την τέχνη το κάθε έργο. Νομίζω πως μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα: το ένα είναι, πως αξιολογείται η Τέχνη. Το άλλο, είναι το τι κάνει "καλό" ένα έργο τέχνης - αυτό που λένε "αισθητική". Πρόκειται για δύο τελείως ξεχωριστά θέματα. Εγώ απάντησα στο πρώτο. Οι υπόλοιποι ασχολείστε με το δεύτερο. Απλώς το διαπιστώνω, δεν το λέω για να ακυρώσω κανέναν. Ο νταλκάς της Έθνικής οδού δεν είναι απλώς κατώτερος του ρεμπέτικου και της μουσικής των μαύρων, είναι σκουπίδι.
  15. Δικαίωμα; ΔΙΚΑΙΩΜΑ; Κοίτα, δε θα μας στερήσει κανένας το δικαίωμα να λέμε την άποψή μας για ένα έργο τέχνης, είτε είναι ψηλομύτης ειδικός, είτε επειδή πληγώθηκε η καρδούλα του επειδή είπαμε τον αγαπημένο του Φοίβο σκουπίδι. Δικαίωμα στην άποψη για την τέχνη έχουν όλοι, διαφορετικά δε θα αγοράζαμε μουσική, θα μας την αγόραζαν ειδικά επιφορτισμένοι ειδικοί που θα ξέρανε καλύτερα. Αντιληπτό μέχρι εδώ; Το κοινό τώρα, κρίνει καθημερινά. Καταναλώνοντας τέχνη, είτε ακούγοντας μουσική, είτε βλέποντας ταινίες, διαβάζοντας κόμιξ, με οποιοδήποτε τρόπο. Από την άλλη, όταν κάποιος έχει γνώσεις πάνω σε κάποια τέχνη, ναι, σαφώς είναι πιο αρμόδιος να εκφέρει άποψη διότι, πως να το κάνουμε, ξέρει κάποια πράγματα παραπάνω. Και ξέρει και την ιστορία της τέχνης (χώρια που συνήθως ξέρει και έργα τέχνης τα οποία κάνανε πάταγο στην εποχή τους και μετά ξεχάστηκαν). Ο ειδικός ωστόσο έχει μια υποχρέωση: πρέπει να αφήσει κατά μέρος το δικό του προσωπικό γούστο και να κρίνει με ένα άλλο, γενικότερο κριτήριο. (Προκαταλήψεις, εκ των πραγμάτων, έχει πολύ λιγότερες από τον απλό θεατή/ακροατή.) Επίσης, έχει την υποχρέωση να βοηθήσει το κοινό να ανοίξει τους ορίζοντές του και σε άλλες μορφές τέχνης. Μπορεί να πέσει μέσα, μπορεί και όχι. Σε αντίθεση με το κοινό, αυτός που κρίνει την τέχνη, κρίνεται κι αυτός σε βάθος χρόνου. Υπάρχουν κριτικές που έχουν μείνει στην ιστορία για το πόσο αποτυχημένες ήταν. Κι υπάρχουν και κριτικοί που έχουν μείνει στην ιστορία επειδή πάντα έπεφταν μέσα. Πολλές φορές υπερασπιζόμενοι έργα τέχνης ενάντια στο ρεύμα της εποχής τους. Όταν λοιπόν κάποιος κριτικός ο οποίος έχει πίσω του μια εικοσαετία πετυχημένης κριτικής λέει κάτι για ένα έργο τέχνης, ε, μάλλον θα έχει ένα κάποιο δίκιο.
  16. Μάλιστα. Ώρες ώρες νομίζω πως ζούμε σε διαφορετικούς κόσμους...
  17. Ο χρόνος. Θέλεις να αρχίσω να βάζω τραγούδια τα οποία κάποτε ακούγονταν κάθε μέρα στα ραδιόφωνα και σήμερα τα έχουμε ξεχάσει;
  18. Δεν είπα δεν υπάρχουν. Είπα πως είναι μειονότητα. Κι ο Goswami μπορεί να θεωρείται σοβαρός, δεν έχω αντίρρηση. Πόσοι ξέρουν τον Goswami όμως και πόσοι ξέρουν τον Χώκινγκ, τον Σάγκαν, τον Neil deGrasse Tyson κι όλους αυτούς που έχουν ταχθεί με την χυδαία υλιστική πλευρά; Κι επειδή έχω χαθεί λίγο στη συζήτηση, τι προσπαθείς να αποδείξεις ακριβώς; (Εσύ ή ο @rasputin) Το ότι στην Επιστήμη υπάρχουν και άνθρωποι πιο ανοιχτοί στο ενδεχόμενο πνευματικών φαινομένων; Δεν αμφισβήτησα το ότι υπάρχουν, απλώς λέω πως απέχουν πολύ από το να γίνουν mainstream και πως, ακόμα κι έτσι, οι σκεπτικιστές παραμένουν κολλημένοι. Όοοοολο όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με το αρχικό θέμα, το οποίο εξετάζει το κατά πόσο τελικά μαγεία κι επιστήμη είναι συμβατές ή όχι.
  19. Ναι, μην μπερδεύεσαι, το ερώτημα είναι αν υπάρχει. Το πως και το πότε είναι άλλες παράμετροι. Πολύ σωστά. Κι από κει ξεκινάει μια άλλη, πολύ ωραία κουβέντα η οποία ξεκινά από το τι είναι αντικειμενικό και τι υποκειμενικό, περνά από το "Όντως Ον" των αρχαίων και συναντά και το δελφικό Ε στην πορεία
  20. Μισό γιατί είναι αρκετά λεπτό το ζήτημα και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως συνεννοούμαστε. Δε ρώτησα κάτι (ώστε να το απαντήσω). Εκτός αν μπέρδεψε η φράση περί του ποιο είναι το ερώτημα. Θα μπορούσα, καλύτερα, να χρησιμοποιήσω τη λέξη πρόβλημα. Στο θέμα μας: υπάρχει στο φαντασιακό, υπάρχει σε ένα άλλο επίπεδο, σε κάθε περίπτωση όμως... υπάρχει. Κι από εκεί προκύπτει το αρχικό ερώτημα. Θα κάνω μια απόπειρα να το θέσω μαθηματικά. Έστω το σύνολο όλων όσων υπάρχουν. Μπορεί να υπάρχει κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, που να μην είναι μέλος αυτού του συνόλου; Αν είναι στοιχείο, (θα μπορούσε δηλαδή να είναι μέλος σε κάποιο σύνολο) τότε υπάρχει, άρα είναι μέλος του αρχικού συνόλου, δηλαδή αυτών που υπάρχουν. Κι όσα σκεφτόμαστε λοιπόν, ίδια περίπτωση είναι. Κάπου, κάπως, υπάρχουν.
  21. Α Δεν ξέρω αν είναι θεωρία από όσο θυμάμαι πάντως, ένα ζήτημα υπήρχε εκεί την εποχή των Σοφιστών, κατά πόσο το νοητό είναι υπαρκτό. Με άλλα λόγια, όταν φαντάζομαι κάτι, υπάρχει ή όχι; Προσοχή! Το ερώτημα είναι τελείως διαφορετικό από το αν είναι απτό και το αν υπάρχει στον Φυσικό κόσμο ή όχι. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει, γενικώς. Από τη στιγμή που μπορώ να το φανταστώ, πως μπορείς να πεις πως δεν υπάρχει; Και, καλά, όταν μιλάμε για κάτι που φαντάστηκα εγώ μόλις τώρα, το ερώτημα μοιάζει χαζό. Αν σκεφτείς όμως π.χ. το Star Wars εκεί αρχίζει και φαίνεται καλύτερα το πρόβλημα. Σίγουρα δεν υπάρχει Πριγκίπισσα Λέια και Τζεντάι; Τόσα εκατομμύρια φανς ανά την υφήλιο σίγουρα δεν ασχολούνται με κάτι που "δεν υπάρχει". Β Τα μαμούνια είναι μωβ.
  22. Νομίζω πως μιλάμε για διαφορετικά πράγματα. Ο Amit Goswami, ΟΚ, ναι, αυτός βγάζει τους σκεπτικιστές από τα ρούχα τους (τυχαίο δείγμα). Αυτός όμως μιλάει συγκεκριμένα, δεν καταφεύγει στις αοριστίες του Michio Kaku (προσοχή, τον συγκεκριμένο τον συμπαθώ, δε θα κατηγορήσω το πως εκφράζεται). Παραμένει ωστόσο μια ισχνή μειονότητα στον κόσμο των θεωρητικών φυσικών. Δυστυχώς, απέχουμε αρκετά από τη μέρα όπου οι επιστήμονες θα πιάσουν τους σκεπτικιστές από το λαιμό (ειδικά τους επαγγελματίες σκεπτικιστές) και θα τους πουν "ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΡΕΕΕΕΕΕ!!!!!".
  23. Ούτε αρνείται, ούτε αποδέχεται. Κοίτα, δεν είναι θέμα ορισμών. Εγώ περιμένω από έναν επιστήμονα να πάρει σαφή και καθορισμένη θέση. Εσύ μπορεί να είσαι ικανοποιημένος με αυτό. Εγώ δεν είμαι καθόλου. Από την οπτική μου βλέπω μόνο ένα "ναι, εντάξει, καλό είναι, ενδιαφέρον" και μέχρι εκεί. Το αφήνει το θέμα εκεί που είναι. Εμένα με ενδιαφέρουν περισσότερο θέσεις όπως του Dean Radin, ο οποίος μελετά την τηλεπάθεια και φαινόμενα που σχετίζονται με αυτήν και προκαλεί την οργή των Σκεπτικιστών. Ο Ρούπερτ Σέλντρεϊκ, ο οποίος μιλά για μορφογενετικά πεδία και απεριόριστο νου, με αποτέλεσμα το TEDx να αποκηρύξει την ομιλία του. Με ενδιαφέρει η δουλειά του Parnia ο οποίος μελετά τις επιθανάτιες εμπειρείες κι έχει βρει στοιχεία που υποδηλώνουν πως μάλλον πρόκειται στ' αλήθεια για μεταθανάτιες εμπειρείες. Υπάρχει και βιβλίο που θέτει καθαρά το πρόβλημα του "παρατηρητή" στην κβαντική Φυσική το οποίο δηλώνει από το εξώφυλλο: "Η Φυσική συναντά τη συνειδητότητα" - και μέσα εξηγεί το τι και το πως, προκαλώντας τριβές (δες στο controversy). Μιλάω λοιπόν για άτομα τα οποία ρισκάρουν για θέματα τα οποία κλονίζουν πεποιθήσεις, παίρνουν σαφή θέση υπέρ του πνευματικού κόσμου. Μπροστά σε αυτούς, να με συμπαθάς, αλλά το παραπάνω κλιπ μου φαίνεται απλή οδοντόπαστα.
  24. Εντάξει, ομολογουμένως η απουσία συντακτικού κι η ανικανότητα ολοκλήρωσης μιας πρότασης ή έκθεσης ενός ολοκληρωμένου νοήματος μέσα σε μια πρόταση είναι μικρός λόγος για να διαμαρτύρομαι. Υπάρχουν ήδη ένα σωρό παιδιά ενθουσιασμένα με τη Φυσική Επιστήμη. Δεν είναι τίποτα το εκπληκτικό. Όλοι οι 13χρονοι είναι ενθουσιασμένοι με κάτι. Το πρόβλημα είναι στο που διοχετεύουν τον ενθουσιασμό τους και πως τον κατευθύνουν. Θα καταφέρουν αν μπορέσουν να τον χαλιναγωγήσουν. Και ξεκινά κανείς, χαλιναγωγώντας το λόγο του. Εν τω μεταξύ, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι σε ενθουσίασε. Μια σούπα από Φυσική, Χριστό και αοριστίες, πράγματα χιλιοειπωμένα. Ναι, ξέρω, είναι 13χρονος, κι εγώ λέω πως εκφράζεται ακριβώς σαν 13χρονος, δε λέει κάτι που να είναι παραπάνω από την ηλικία του.
×
×
  • Create New...