Τράγου Κέρατο

Αυτά τα αναφέρει η δημοσιογράφος, στην αρχή, ως φήμες, προκειμένου να τα διασταυρώσει. Δε σημαίνει πως ισχύουν. Αλλά ακόμα κι αν ήταν διασταυρωμένες και αληθείς πληροφορίες, είναι εντελώς αόριστοι. "Η πλειονότητα" - ΟΚ, ποιοι; "Are spiritual" με ποιον τρόπο; Ο όρος spiritual έχει ένα σωρό έννοιες. Μπορεί να πηγαίνουν στην εκκλησία, μπορεί να κάνουν θυσίες στον Κθούλου, μπορεί απλώς να διαβάζουν Κοέλιο, ή ποιος ξέρει τι άλλο. "Έχουν σε μεγάλη εκτίμηση" - τρίχες κατσαρές, σε μεγάλη εκτίμηση μας έχει κι ο υποψήφιος βουλευτής της περιφέρειάς μας. "Την έννοια της συνειδητότητας και της ψυχής" - άλλες αοριστίες. Το ερώτημα "έχεις ψυχή" έχει πολλές απαντήσεις.

Δεν καταλαβαίνω που βλέπεις το "τσιφτετέλι" στο βίντεο στο οποίο παρέπεμψες.

Α. Τι σχέση έχει με το θέμα; Β. Πως μετράμε τις προτάσεις; Βλέπω εδώ και τρία λεπτά, δεν έχει ολοκληρώσει ούτε μία πρόταση και δεν έχει βάλει ακόμα τελεία.

off topic / Είναι λίγο περίεργο, ενώ ξέρω πολύ καλά τι θα δώ, πάντα κολλάω σε τέτοια βιντεάκια. Και, κακά τα ψέμματα, τα μεγέθη είναι ασύλληπτα. Είναι απλά αδύνατο για τον εγκέφαλο να τα επεξεργαστεί. / off topic

Εσύ κάτι άλλο θες να πεις... Για σπάσ'τα και ξαναρίχτα...

Χμμμμμ.... Είναι κάπως εκτός θέματος, αλλά μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω: πως ξέρουμε πως η Επιστήμη βρίσκει την αλήθεια; Ή μάλλον, αν υπήρχε κάτι, οσοδήποτε απειροελάχιστο, το οποίο η Επιστήμη δεν μπορεί να το βρεί... ...πως θα το βρίσκαμε; Να διευκρινίσω: δε μιλάω εδώ για την αέναη διαδικασία διόρθωσης της Επιστήμης, έγινε ας πούμε ένα λάθος αλλά αργότερα το βρήκαν. Εννοώ την περίπτωση να υπάρχει κάτι το οποίο η Επιστήμη είναι ανίκανη να το βρει. Όπως, ας πούμε, μια κάμερα, δεν μπορεί να καταγράψει την ατμοσφαιρική πίεση. Ή, ένα μικρόφωνο, δεν μπορεί να βρει την υγρασία ενός χώρου. Διότι πρόκειται για μεγέθη τα οποία δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά από τα όργανα αυτά. Πως λοιπόν μπορούμε να ξέρουμε πως δεν υπάρχει Γνώση πέρα από την Επιστήμη; Πως θα μπορούσαμε να βρούμε αν υπάρχει ή δεν υπάρχει;

Θεατρινισμούς; Γιατί; Και τι φταίει το θέατρο;

Μην τα βάζεις μαζί μου. Δεν βάζω εγώ τους κανόνες. Όμως αυτοί είναι. Αν βρίσκεται παντού, δε βρίσκεται πουθενά. Τεσπα, δεν έχει νόημα να το συνεχίζουμε. Το δικό μου συμπέρασμα είναι πάντως πως κάτι τέτοια είναι που κάνουν τον πολυθεϊσμό πιο συνεκτικό σύστημα. Διότι το πρόβλημα δεν είναι στον αριθμό των θεών. Εντάξει, έχουμε το Εν, αλλά αν πάμε να το προσεγγίσουμε, σκοντάφτουμε σε ένα σωρό παράδοξα. Ενώ μπορούμε να το αντιληφθούμε καλύτερα βλέποντάς το από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Πρόκειται για το Εν, εντάξει, αλλά είναι διαφορετικό όταν το βλέπουμε ως το Εν, διαφορετικά όταν το βλέπουμε ως το Παντού. Κι έτσι εκδηλώνονται οι Θεοί, ως διαφορετική Θέα (οκ, παρετυμολογία) στο Εν. Έλα τώρα, μην πετάς την μπάλα στην εξέδρα...

Εεεε.... Ενώ αυτό το ερώτημα ας πούμε... ...δε μας πάει σε άλλο θέμα; Τεσπα. Θα μου επιτρέψεις να το αντιπαρέλθω αυτό το ερώτημα. Δεδομένου πως δεν είμαι Θεός, όσο κολακευτικό κι αν είναι να με βλέπεις έτσι, είμαι κάτι πολύ διαφορετικό από Θεός και πολλά πράγματα που ισχύουν για μένα, δε θα ισχύουν για το Θεό και τούμπαλιν. Δεν το κάνω εγώ. Έχεις δύο ορισμούς: -Το Ον: οτιδήποτε είναι. -Δοχείο του Όντος: αυτό στο οποίο βρίσκεται το Ον. Να το ξεμπερδέψουμε. Δεν έχει να κάνει με τα όρια, αλλά με τη θέση. Όπως τα πάντα κάπου βρίσκονται, έτσι και το Ον, πρέπει να βρίσκεται κάπου. Διότι αν δε βρίσκεται κάπου, τότε δε βρίσκεται πουθενά. Ωραία μου λες εσύ, βρίσκεται παντού. Ε, ωραία, τότε το "παντού" πρέπει να είναι μεγαλύτερο από το Ον, ώστε να μπορεί να το χωράει. Τα δύο είναι αναγκαστικά διακριτά μια και το παντού ορίζει το χώρο ενώ το Ον ορίζει την ουσία (το περιεχόμενο του χώρου, αν θες, μια και το "ουσία" είναι ταυτολογία).

Ναι, αλλά δεν είναι Εγώ. Βλπ. και εδώ:

Να τελειώνεις; Ευχάριστο και εκπαιδευτικό διάλειμμα: Δύο πράγματα. Φυσικά και μπορούν να υπάρξουν. Μπορούν να μεταμοσχευθούν.

Έχεις δύο επιλογές: α) να πεις πως υπάρχει ένα ακόμα μεγαλύτερο δοχείο στο οποίο βρίσκεται το δοχείο στο οποίο βρίσκεται το Ον και αυτό συνεχίζεται επ' άπειρο (δεν είναι αναγκαστικά άτοπο) β) να πεις πως το "δοχείο" του Όντος έχει μόνο αυτήν την ιδιότητα, να παρέχει δηλαδή χώρο στο Ον και δεν έχει καμία άλλη ιδιότητα, δηλαδή δε χρειάζεται να είναι κάπου μια και αυτό είναι το "κάπου" - και μόνο αυτό.

Μα λίγο πριν δεν το έγραψα;

Δεκτόν. Από κει ξεκινάει το πρόβλημα. Και εκεί θα εστιάσω - καθώς εμείς, ως άνθρωποι, ασχολούμαστε με τα προβλήματα των ανθρώπων, όχι των λύκων . Γενικώς παρατηρώ τα τελευταία χρόνια η ίδια ορολογία (Άλφα, Βήτα) να χρησιμοποιείται περισσότερο από τη νεότερη γενιά (άτομα που σήμερα είναι γύρω στα 25). Και, φυσικά, όσοι μιλάνε με θαυμασμό για τους Άλφα, είτε ανθρώπους, είτε λύκους, συνήθως θεωρούν τον εαυτό τους Άλφα. Ξέρεις, είναι ένα πράγμα να παρατηρούμε ένα μοτίβο πως εκδηλώνεται στο λύκο και πως εκδηλώνεται στον άνθρωπο και άλλο πράγμα να παρατηρούμε μια συμπεριφορά στους λύκους, να την ερμηνεύουμε με ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά και να τη μεταφέρουμε στα ανθρώπινα χωρίς καμία προσοχή ή προσαρμογή (ή, καλύτερα, η μόνη προσαρμογή να είναι αυτή που νομίζουμε πως θα μας αρέσει). Και, φαντάζομαι, πως ο χαρακτηρισμός "Άλφα", "Βήτα" κλπ. προέρχεται μάλλον από το "Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο" του Huxley. Δεν ξέρω πόσοι θα θέλανε να ζουν σε έναν τέτοιο κόσμο. (Μη μου πεις πως ζούμε ήδη, ξέρω )

Δύο ορισμοί, άρα δύο αντικείμενα. Πως αλλιώς μπορεί να συμβαίνει;

Ευχαριστώ. Τώρα, στο ελάσσον του ζητήματος, λύκοι "άλφα" και "ωμέγα" δεν υπάρχουν. (Ευχάριστο βιντεάκι αν και το παραδέχομαι πως είναι κάπως δασκαλίστικο) Τώρα, το ότι οι άνθρωποι έχουμε αγελαία ένστικτα, δεν το αμφισβητώ. Και είναι πραγματικότητα ότι οι άνθρωποι όσο ζούσαμε ακόμα στις σπηλιές, ζούσαμε σε αγέλες. Τώρα, το πως ήταν οργανωμένες αυτές οι αγέλες είναι ακόμα μεγάλο ζήτημα και δεν νομίζω να έχει βρεθεί οριστική απάντηση. Και πάλι όμως, από τότε που ζούσαμε στις σπηλιές, από πλευράς εξέλιξης, έχει περάσει ελάχιστος καιρός. Έτσι, είναι αρκετά φυσικό να εμφανίζουμε ακόμα "ζωώδη" συμπεριφορά σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και σε τομείς στους οποίους δε θα το περιμέναμε. Οι παρατηρήσεις σου είναι λοιπόν, εν πολλοίς σωστές (τα παραπάνω τα καταγράφω ως τις επιμέρους αντιρρήσεις μου). Γνώμη μου είναι πάντως πως, οποιοσδήποτε κι αν είναι ο εξελικτικός προγραμματισμός μας, δεν είναι κάτι το οποίο είναι ανάγκη να μας σκλαβώνει δια βίου. Αντίθετα, μόνη περίπτωση να ξεφύγουμε από αυτόν, είναι να τον μάθουμε καλά. Στα παραπάνω πλαίσια (στο φιλοσοφικό πλαίσιο στο οποίο κινούμαστε στο θέμα του νήματος), θα πρόσθετα μόνο πως εγώ, πλέον, έχω καταλήξει: όταν κάποιο "φταίξιμο" είναι μοιρασμένο μεταξύ του αδύναμου και του ισχυρού, τότε την ευθύνη την έχει ο ισχυρός. Κι αυτό διότι στις περισσότερες περιπτώσεις, ο ισχυρός έχει επιλογές, ενώ ο αδύναμος όχι.

Ώχουουουουου... Άντε πάλι. Κι αυτό τώρα τι υποτίθεται πως αποδεικνύει;

Κοίτα, ήδη υπάρχει εταιρεία η οποία διαφημίζει πακέτα "ελεύθερης" πρόσβασης στο internet (δηλ. χωρίς ογκομέτρηση δεδομένων) εφ' όσον πρόκειται για κάποιες συγκεκριμένες εφαρμογές / ιστοσελίδες. Και δηλαδή, ρε φίλε, αν εμένα δε μου αρέσει το youtube και προτιμώ το vimeo; Τα δεδομένα θα είναι τα ίδια σε όγκο, για ποιο λόγο μου τα χρεώνεις αλλιώς; Δεν ξέρω αν σας αρέσει αυτό το στυλ, εμένα δε μου γεμίζει το μάτι πάντως...

Αφού αυτοί που τα γράφουν αυτά τα πράγματα, στο μέσο όρο τους, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν θερμόμετρο από στηθοσκόπιο. Κατά συνέπεια, δεν έχουν καταλάβει τίποτε από τα "επιστημονικά" που γράφουν και βγάζουν συμπεράσματα κουκουρούκου. Θα συνεχίσω, αλλά, επισημαίνω είμαι πάντα σε mode δικηγόρου του Δία Βόλου. Ναι. Γενικά και αόριστα όφελος. Δε λέει όμως ότι μαθαίνεις τίποτε χρήσιμο ούτε π.χ. πως χτίζεις μαγικές ικανότητες μέσω αυτού. Πράγματι. Αλλά βρίσκει απλώς δραστικές ουσίες σε κάποια από τα ματζούνια αυτά και δε βρίσκει πουθενά πλανητικές, αγγελικές ή δαιμονικές επιρροές στη σύνθεσή τους. Ναι, γενικά και αόριστα επιρροή. Χωρίς να έχει καταλήξει στο μηχανισμό. Ούτε λέει από όσο ξέρω για οραματισμούς και τα λοιπά. Εδώ είμαστε. Πες.

Μωρέ κι εγώ συμφωνώ με τον Τριβιζά, αλλά θα κάνω λίγο το δικηγόρο του Δία Βόλου. Πότε ήταν η τελευταία φορά που η Επιστήμη βεβαίωσε οριστικά κάτι που ξέραμε πριν από τη Μαγεία; Όταν λέω "οριστικά" εννοώ, όχι να υπάρχει θεωρία η οποία φανταζόμαστε πως λέει το ίδιο με αυτό που λέει η μαγεία, όπως το entanglement, εννοώ όπως στο βιντεάκι με τους Ναβάχο παραπάνω, που ήρθαν οι σοφοί των Ναβάχο κι είπαν πως η ασθένεια προέρχεται από την ανατροπή της ισορροπίας κι ήρθαν οι επιστήμονες και βρήκαν πως, ναι, εκεί ξεκινούσε το πρόβλημα. (Άντε, έδωσα και την πρώτη απάντηση υπέρ του Τριβιζά )

Μια διόρθωση: δε βλέπω, εστιάζω. Δεν αντιλέγω καθόλου πως υπάρχει και η δική σου οπτική. Αναφέρθηκε στον νόμο, επειδή είναι ένα σε γενικές γραμμές αξιόπιστο σημείο αναφοράς για το τι θεωρεί η κοινωνία γύρω από κάποιο θέμα - εν προκειμένω, το "κλέβω επειδή πεινάω". Ε, κι εγώ τι είπα; Δεν έγραψα κατά λέξη πως οι ανθρώπινες κοινωνίες αποτυγχάνουν; ΟΚ, ήθελα να μάθω τι σκέφτεσαι εσύ γι' αυτό, αλλά δεν πειράζει. Το πρόβλημα που βρίσκω στις "Φυσικές" προσεγγίσεις, είναι πως, κατά κανόνα, όποιος κοιτάζει, θα δει αυτό που θέλει. (Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με παραπέμπεις στο ζωϊκό βασίλειο αλλά πιθανότατα θα δω αυτό που θέλω να δω). Άλλοι βλέπουν τη Φύση και λένε "επιβίωση του ισχυρού". Άλλοι την ξανακοιτάζουν και λένε "να, η Φύση δίνει σε όλους χώρο: και στον αδύναμο και στο δυνατό, και στο μικρό και στο μεγάλο". Και, εκεί που οι Στωϊκοί λένε "φρόντιζε να ζεις κατά Φύσιν", έρχεται κι ο Νίτσε και λέει "μα πως γίνεται να μη ζεις κατά Φύσιν;" _____________________________________ Επειδή ήδη κινούμαστε εκτός θέματος, μισό λεπτό να κάνουμε ένα μικρό reboot. OK, γιατί; Δηλαδή, πως τεκμηριώνεται πως η ηθική θα πρέπει να διαμορφώνεται κατ' αυτόν τον τρόπο; Είναι καλό για τον κάθε άνθρωπο; Είναι καλό για τους ανθρώπους που το αξίζουν; Είναι καλό για όλους τους ανθρώπους; Είναι καλό για τον άνθρωπο και τη Φύση γενικότερα; Είναι ένα είδος "Φυσικής" ηθικής; Το να πούμε πως κάτι είναι ηθικό, είναι ένα θέμα. Πριν το πούμε, πρέπει να εξηγήσουμε με ποιο κριτήριο θεωρούμε κάτι ηθικό. Ο Άνταμ Σμιθ ας πούμε, ανήκε στη γραμμή των Οφελιμιστών κι ήταν πολύ κοντά σε αυτό που λέει η πρόταση που λες. Νομιμοποίησε τον καπιταλισμό στον οποίο ζούμε, υποστηρίζοντας πως, στα πλαίσιά του, αν ο καθένας κυνηγά το συμφέρον του, τελικά ανεβαίνει το επίπεδο ολόκληρης της κοινωνίας. Κριτήριο δηλαδή κι εδώ είναι η ευημερία του συνόλου. Ο Μαρξ (Διαλεκτικός Υλισμός) αμφισβήτησε τα επιχειρήματα του Σμιθ και προέταξε και πάλι το συμφέρον του συνόλου. Η Ayn Rand (Objectivism) αδιαφορεί πλήρως για το σύνολο και θεωρεί τον αλτρουϊσμό ένα πρωτόγονο ένστικτο, υπόλειμμα του καιρού που ζούσαμε σε αγέλες. Χωρίζει τους ανθρώπους σε makers και takers και θεωρεί πως οι πρώτοι πάνε τον κόσμο (όχι όμως την κοινωνία) μπροστά και πρέπει να κάνουν ό,τι θέλουν, ακόμα και να χρησιμοποιούν τους άλλους. Ο Max Stirner, ατομιστής αναρχικός, θεωρεί πως το πρωταρχικό είναι η ευτυχία του κάθε ατόμου χωριστά κι επισημαίνει την αντίφαση μεταξύ προσωπικής ευτυχίας και ύπαρξης της κοινωνίας. Οπότε, καταλαβαίνεις την ερώτησή μου: αυτό που γράφεις, θεωρεί ηθικό αυτό που προάγει το συμφέρον του ατόμου ή το τεκμηριώνει κάπως παραπέρα;

Συγνώμη, θα συμφωνήσω με τον @Aqua Marine. Μια χαρά και δυο τρομάρες. Ό,τι ύλη κυκλοφορούσε στα περιοδικά για τα ζώδια τόσα χρόνια, έχει μεταφερθεί στο ίντερνετ. (Προσοχή, περιοδικά για τα ζώδια, δεν πρόκειται να τα πω περιοδικά αστρολογίας.) Στα υπόλοιπα... Μα δε διαφώνησα πως Μαγεία και Επιστήμη συγκλίνουν. Το πρόβλημα είναι πως, όπως λέγαμε και σε ένα θέμα παραδίπλα, ο Δανέζης θεωρείται από άλλους φυσικούς πως είναι άσχετος. Κι αυτό είναι το μοτίβο. Αν αρχίσει κάποιος θετικός να μιλήσει για κάτι πιο "σπιρίτσουαλ" (συγνώμη, αλλά πάντα δυσκολεύομαι να βρω έναν κατάλληλο όρο) αμέσως θα δεχθεί ομοβροντία "ωχ, το γύρισε στο τσιφτετέλι" και τα σχετικά. Δε συζητάμε καν για το ενδεχόμενο κάποιος από το ευρύτερο πεδίο της Μαγείας να αρχίσει να μιλάει για Φυσική. Εκεί τον έχουν απορρίψει πριν καν ανοίξει το στόμα του (μεταξύ μας, στο 95% των περιπτώσεων, δικαίως).

Ωραία, τα χώρεσες όλα. Πρόσεξε τώρα. Αυτό που περιγράφεις θα πρέπει να βρίσκεται κάπου. Που όμως; Φυσικά δεν μπορεί να βρίσκεται μέσα σε κάτι μικρότερο, ούτε μέσα σε κάτι το οποίο είναι το ίδιο μεγάλο. Θα μπορούσε να μου πεις πως βρίσκεται μέσα στον εαυτό του. Αυτό όμως, λογικά, δε βγάζει νόημα, διότι, αν Ον και το "δοχείο" (ας το πούμε έτσι) του Όντος ταυτίζονται, τότε το Ον δεν είναι Ένα (το Εν) αλλά δύο! Οπότε, τι μας μένει; Το "Δοχείο" του Όντος, είναι μεγαλύτερο από το Ον. Να κάτι ακόμα μεγαλύτερο λοιπόν.