Prismal

Κάνε αυτό που κάνω και γω, χαμογέλα πλατιά και σκέψου μακαρονάδες με λευκές σάλτσες Τελικά βαριούνται και φεύγουν

Ίσως επειδή παρεξηγήθηκα ελαφρώς εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Γενικά η οπτική μου είναι κατα πόσο ωφελείται το σύνολο και όχι μια μονάδα. Μια μονάδα, ένα άτομο από μόνη της είναι αδύναμη. Ο ερημίτης όπως και ο κάθε ένας μας ατομικά αργά ή γρήγορα θα πέσει, μεταφορικά μιλώντας πάντα, ή θα τον βρει ο θάνατος που είναι και το πιο πιθανό. Τίποτα δεν επιτεύχθηκε ουσιώδες και αν ακόμη επιτευχθεί αφορά καθαρά τον εαυτό του και μόνο. Όσον αφορά αυτό που ακούω συχνά, "όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει" κτλ και εργάτης οικοδομής δεν έχω κάνει, δε σημαίνει ότι δεν ξέρω με το ταπεινο "homo sapiens" μυαλουδάκι μου τι τραβάνε. Δεύτερον, πουθενά δεν έγραψα ότι είναι εύκολο. Έγραψα ότι είναι δειλό, γιατί είναι πολλοί απο αυτούς που διδάσκουν τα κάθε λογής, χωρίς να ανακατευθούν στην πρακτικότητα της καθημερίνής ζωής κάνοντας πράξη τις διδασκαλίες τους. Και καθημερινή ζωή δεν εννοώ μόνο τι θα φάμε, τι θα πιούμε αλλά και τι θα μας κάνει ευτυχισμένους. Αν το ενδιαφέρον του ερημίτη είναι να προσεγγίσει ,όπως είπε και κάποιος από τους φίλους εδώ, το "θείο" μόνος τους, μαγκιά του και θα είμαι και ο πρώτος που θα το συγχαρώ (όχι ότι θα μετράει και σε τίποτα ) Τρίτον και να μην σας κουράζω με κατεβατά, αναγνωρίζω την ανάγκη της απομόνωσης ως μέσο να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, μιας και αποκόπτεσαι από τα εξωτερικά προβλήματα και εστιάζεις μέσα σου. Όμως η καθημερινότητα σε γαλουχεί και σε δυναμώνει αρκετά για αυτά που έχεις μέσα σου. Στα μάτια μου τα περισσότερα προβλήματα και συμπλέγματα προέρχονται από την έλλειψη του ενός ή του άλλου. Ο άνθρωπος δεν ξέρω κατά πόσο προορίζεται για θεός, αλλά ξέρω ότι είναι φυσικό ον, αν σπάσει την ισορροπία του δημιουργούνται τα προβλήματα. PS Συγγνώμη επίσης για την άτοπη χρήση του συμπλέγματος με τη δειλία. Κοιτώντας πάντως σε λεξικά το complex είναι νεύρωση που θεωρητικά πηγάζει από την καταπίεση του υποσυνείδητου. Αυτό ήταν η μια θεωρία. Έχουν αναπτυχθεί ποικίλες θεωρίες για το θέμα, αλλά παραμένουν αυτό και μόνο, θεωρίες.

Γενικά δεν νομίζω ότι υπάρχουν αυτό που λέμε "ηλιθιοι". Απλά και μόνο γιατί λίγο πολύ όλοι είμαστε Από τα παραδείγματα που είδα για το θέμα θέλω να παρατηρήσω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να θέλουν να επιβληθούν, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο. Όσο πιο εδραιωμένες είναι οι απόψεις τους μάλιστα τόσο πιο έντονο γίνεται αυτό. Δεν βρίσκω ότι είναι θέμα εγωισμού, θεωρώ ότι είναι θέμα προταιρεοτήτων και του τι θεωρεί ο καθένας σημαντικό. Το θέμα περιπλέκεται ειδικά σε θέματα που θέλει να έχεις συγκεκριμένη εμπειρία. Γενικά, ειδικά σε θέματα ανταλλαγής απόψεων, διαφωνώ με τη θεωρία του να χαρακτηρίσεις κάποιον "ηλίθιο" ακόμα και αν δε σε εκφράζει η πρακτική του μιας και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να καταλήξεις σαν και αυτόν αφού τα ίδια κάνει και αυτός. Η αποδοχή ότι ο καθένας έχει το δρόμο του και ή χαλαρότητα είναι κατα τη γνώμη μου ο καλύτερος δρόμος σε τέτοιους ξεροκέφαλους Στην τελική ο καθένας μας κάνει τελικώς αυτό που τον εκφράζει άσχετα με το τι θα πει ο άλλος, σωστό ή λάθος :smilewink:

Τους ερημίτες μπορώ να σου πω ότι έχουν κόμπλεξ δειλίας. Άνθρωπος που δε χρειάζεται ανθρώπους ή θηρίο είναι ή θεός. Και επειδή μαρέσει να βάζω και τα δικά μου λόγια μέσα :angel: . Ένας ερημίτης δεν σημαίνει ότι τα έχει βρει με τον Θεό/εαυτό του/την αρκούδα που ξύνεται στο διπλανό δέντρο. Απλά δεν αντέχει την ανθρωπότητα ως σύνολο και ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσει είναι η απομόνωση. Όπως ένα ντροπαλό παιδί που το τραμπουκίζουν και κλείνεται στον εαυτό του. Ακόμη και οι ασκητές παιρνούν συγκεκριμένα διαστήματα έξω από την μοναχική κοινότητα το οποίο είναι κάτι το τελείως διαφορετικό ως νόημα. Η λέξη κλειδί είναι η κοινότητα. Επί του θέματος, συμφωνώ με τη Νεφέλη. Ένας άνθρωπος θέλει πάνω απο όλα να ανήκει, να είναι αποδεκτός από την κοινότητα που επιθυμεί. Όταν η κοινότητα αποκτά κάποιες απαιτήσεις αυτόματα το άτομο προσπαθεί να τις προσαρμόσει όσο μπορεί στην προσωπικότητα του για να γίνει μέρος. Τα κόμπλεξ εμφανίζονται απλά και μόνο γιατί έχουμε ξεχάσει τι τα προξένησαι επίσης. Γενικά πάντως όλοι έχουμε τα χούγια μας και η τελειότητα είναι πολύ βαρετή, σας το λέω εκ πείρας

Καταρχάς πρέπει να τονίσω ότι δεν πιστεύω στην ηθική ούτε στην ανηθικότητα. Και τα δυο είναι παγίδες που δε σημαίνουν τίποτα αφού εξαρτώνται από πιο σημείο στέκεσαι. Ο Έρωτας ως σεξουαλική πράξη θεωρήθηκε ανήθικος γιατί μπορούσε να διαφθείρει. Παράδειγμα είναι κλασσικές τακτικές όταν θέλεις να κερδίσεις κάτι να χρησιμοποιείς το σώμα σου για να το πετύχεις ή να προβαίνεις σε κάθε ενέργεια για να αποκτήσεις ένα σώμα. Ο Έρωτας ως συναίσθημα θεωρήθηκε ανήθικος λόγω των επιπτώσεων που έχει όταν δεν κινείται ομαλά. Πολλοί ενίσχυσαν αυτές τις απόψεις για ποικίλους λόγους με όλα τα θλιβερά αποτελέσματα του σήμερα, κοινώς να μην μπορούμε να απολαύσουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο (πράξη και συναίσθημα). Ως υποσημείωση σε κάποιο από τα μέλη(δεν θυμάμαι πιο ήταν τώρα), ο έρωτας ως πράξη πρέπει ή να γίνεται τακτικά ή καθολου;) Σε όποια άλλη περίπτωση αυξάνονται οι πιθανότητες να γίνει εξάρτηση

Οκ χωρίς να θέλω να το παίξω ειδικός ή κάτι τέτοιο. Είναι μια απλή ιδέα που απλά μου έχει κάτσει σωστά. Οι δυο αυτές προτάσεις δεν είναι τόσο αντιφατικές όσο φαίνονται εξαρχής. Καταρχάς πρέπει να πω ότι οι άνθρωποι καλώς ή κακώς κινούνται στη σκιά του φόβου. Δεν έχει σημασία αν ειναι ο φόβος του θανάτου, ο φόβος της απομόνωσης ή ο ο φόβος ότι όλοι θα εγκαταλείψουν το εν λόγω άτομο και θα μείνουν μόνοι τους. Θεωρητικά ένας τρόπος για να γιατρέψεις το φόβο είναι η γνώση γιατί όταν κάτι μπορείς να το κατατάξεις και να το αναλύσεις τότε γίνεται λιγότερο τρομαχτικό. Η γνώση εδώ τη χρησιμοποιώ ως μορφή πληροφοριών. Η θρησκεία δίνει, πάντα σε θεωρητική βάση μιλάω, έναν άλλο τροπο να περάσεις αυτό το στάδιο. Όταν εθελοτυφλείς, όταν έχεις γίνει ζηλώτης πολύ λίγα πράγματα σε φοβίζουν. Αυτός κατα τη γνώμη είναι και ο στόχος των 2 προτάσεων, να φτιάξουν κάποιον που λόγο άγνοιας δεν θα φοβάται. Όσο για αυτό που γράφει ο Sucore περί "του δούλου του Θεού". Δυστυχώς ή ευτυχώς από τη στιγμή που γεννιόμαστε σε οργανωμένη κοινωνία αυτόματα παραδίδουμε την ελευθερία μας. Στην ουσία είμαστε δούλοι κάπου και σε κάποιους. Άρα αν το παιδί βαφτίζεται για καθαρά "κοινωνικούς" σκοπούς τότε μικρή σημασία έχει το τι λέει κάποιος και πώς μεταφράζεται.

Το δικό μού πάντως είναι από έναν μάγο που διακρίνονταν για την πρακτικότητα του στα μαγικά αντικείμενα που έφτιαχνε, αλλά και γιατί πάντα μου θυμίζει το κρύσταλλο από όπου όταν περνάει το φως διασπάται σε πολλές ακτίνες πολύχρωμες

Επειδή είναι κινέζικο το ρητό δεν ξέρω κατα πόσο είναι επηρεασμένο από τη βουδιστική θεώρηση του πράγματος. Κατα τα άλλα είναι δυνατόν να εφαρμοστεί. Η φράση στο μυαλό μου παίρνει αυτή την έννοια.Όταν γνωρίζεις τις δυνατότητες σου και τους περιορισμούς σου, γνωρίζεις και τι μπορείς ή δεν μπορείς να κάνεις. Συνεπώς αποδέχεσαι και συνεχίζεις, δεν σκαλώνεις. Δεν είναι μοιρολατρεία ή συμβιβασμός ούτε θέλει προσπάθεια. Θέλει απλά να μην είσαι ιδιαίτερα εγωιστής και να μπορείς να αφήνεις τα πράγματα να έρθουν. Αν το είναι κάτι που είναι στις δυνατότητες σου δεν στεναχωριέσαι γιατί έχεις τη σιγουριά, η οποία πηγάζει από ώριμη αυτοεκτίμηση. Αν είναι κάτι που δε λύνεται πάλι δεν στεναχωριέσαι γιατί α) το εγώ σου είναι ομαλό ώστε να αποδεχτεί το γεγονός της αποτυχίας ή/και της μη αλλαγής κάποιων πραγμάτων, β) μπορείς να συνεχίσεις σε κάτι άλλο χωρίς να κολλήσεις. Ναι το ξέρω η περιγραφή μου δεν είναι και απο τις καλύτερες, αλλά το παλεύω ΥΓ. Με τον όρο "αποδοχή" δεν εννοώ παραίτηση, εννοώ το "υπάρχει" χωρίς να μπερδεύεται το εγώ μέσα.

Γιώργος 24 και δηλώνω Τουριστικές επιχερήσεις

Καλησπέρες (ή καλημέρες ανάλογα πότε θα το δείτε). Ως καινούριος δηλώνω και εγώ την παρουσία μου