Jump to content

Ευθανασία


Recommended Posts

Μου έχουν δημιουργηθεί κάποιες  απορίες. Ποιος μπορεί να μου τις λύσει; 

1. Γιατί είναι "κακό" όποιος το επιθυμεί να πεθαίνει; είτε ασθενής, είτε υγιής. 

2. Γιατί όποιος αφαιρεί μία ζωή  θεωρείται ότι παίρνει το ρόλο του Θεού; 

3. Ποιος είναι ο βαθμός όπου ο πόνος ξεπερνάει την επιθυμία για ζωή; 

 

Link to comment
Share on other sites

On 12/2/2017 at 11:48 AM, Αρχάγγελος said:

2. Γιατί όποιος αφαιρεί μία ζωή  θεωρείται ότι παίρνει το ρόλο του Θεού; 

Θεωρητικά, δεν είναι πρέπον να καταστρέφεις αυτό που δεν μπορείς να δημιουργήσεις. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δημιουργήσει ζωή, άρα δεν πρέπει να παίρνει ζωή, ούτε τη δική του. (Τώρα γιατί αυτό δεν ισχύει για τη θανατική ποινή ρώτα κάποιον άλλον).

 

On 12/2/2017 at 11:48 AM, Αρχάγγελος said:

3. Ποιος είναι ο βαθμός όπου ο πόνος ξεπερνάει την επιθυμία για ζωή;

Για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικός. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μένουν κατάκοιτοι και λένε "θα πολεμήσω". Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι λένε "δε θέλω να ζω έτσι και δε θέλω να ταλαιπωρώ τους δικούς μου". Προσωπικά σέβομαι και τις δύο πλευρές.

Link to comment
Share on other sites

4 minutes ago, Τράγου Κέρατο said:

Θεωρητικά, δεν είναι πρέπον να καταστρέφεις αυτό που δεν μπορείς να δημιουργήσεις. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δημιουργήσει ζωή, άρα δεν πρέπει να παίρνει ζωή, ούτε τη δική του. (Τώρα γιατί αυτό δεν ισχύει για τη θανατική ποινή ρώτα κάποιον άλλον).

 

Για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικός. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μένουν κατάκοιτοι και λένε "θα πολεμήσω". Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι λένε "δε θέλω να ζω έτσι και δε θέλω να ταλαιπωρώ τους δικούς μου". Προσωπικά σέβομαι και τις δύο πλευρές.

Το 1ο ερώτημα τί έγινε; :P Αυτό είναι το κυριότερο. :)

2. Με την ίδια λογική δεν θα έπρεπε να κάνουμε τίποτα το ζημιογόνο σε ο,τιδήποτε. Δεν θα έπρεπε να τρώμε, να περπατάμε, να κινούμαστε διότι σε κάθε τέτοια δραστηριότητα καταστρέφουμε κάτι. Η επόμενη από αυτή είναι η αντίστροφη ερώτηση. Γιατί όταν κάποιος προσπαθεί να σώσει μία ζωή που τελειώνει (π.χ γιατρός) δεν θεωρούμε ότι παίρνει το ρόλο του Θεού;

3. Επομένως ο μόνος αρμόδιος να το κρίνει είναι ο ίδιος ο πονεμένος. Σωστά; Εμείς τι δουλειά έχουμε να το κρίνουμε;

Link to comment
Share on other sites

26 minutes ago, Αρχάγγελος said:

Το 1ο ερώτημα τί έγινε; :P Αυτό είναι το κυριότερο. :)

Αμ δεν έχω απάντηση αφού!

26 minutes ago, Αρχάγγελος said:

2. Με την ίδια λογική δεν θα έπρεπε να κάνουμε τίποτα το ζημιογόνο σε ο,τιδήποτε. Δεν θα έπρεπε να τρώμε, να περπατάμε, να κινούμαστε διότι σε κάθε τέτοια δραστηριότητα καταστρέφουμε κάτι. Η επόμενη από αυτή είναι η αντίστροφη ερώτηση. Γιατί όταν κάποιος προσπαθεί να σώσει μία ζωή που τελειώνει (π.χ γιατρός) δεν θεωρούμε ότι παίρνει το ρόλο του Θεού;

Κάποτε αυτό το τελευταίο πράγματι το πιστεύανε. Για τις υπόλοιπες αντιρρήσεις σου... γι' αυτό έβαλα το "θεωρητικά" μπροστά.

26 minutes ago, Αρχάγγελος said:

3. Επομένως ο μόνος αρμόδιος να το κρίνει είναι ο ίδιος ο πονεμένος. Σωστά; Εμείς τι δουλειά έχουμε να το κρίνουμε;

Σωστά. Τώρα, γνώμη, έχεις δικαίωμα να πεις. Ειδικά αν είσαι κοντινός του. Δεν έχεις δικαίωμα να τον τυραννάς (με όλες τις έννοιες) με δικαιολογία την αγάπη σου.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

On 3/10/2005 at 6:30 PM, Νεφέλη said:

Με αφορμή μια παράθεση του Rafael στο thread "απαιχθείς ταινίες" :

Ήθελα να ρωτήσω, ποιά είναι η δική σας άποψη για την ευθανασία;

Αν θέλει ο άλλος να πεθάνει δεν είναι δουλειά κανενός να τον εμποδίσει. Το προβλημα ξεκινά όταν θέλουν να τον πεθάνουν. Γιατροί (για όργανα κτλ) η συγγενείς (για ευνόητους λόγους). Και στην ευάλωτη θέση που είναι ένας που υποφέρει δεν είναι απλό το θέμα. Ο νόμος λοιπόν αναμενόμενα το εμποδίζει γιατί αλλιως τρέχα γύρευε. Θα είχε κάποιο νόημα ένα παραθυράκι αλλά ποιοι θα επωφελούνταν;

Link to comment
Share on other sites

11 hours ago, outis said:

Το προβλημα ξεκινά όταν θέλουν να τον πεθάνουν.

@outis πράγματι αυτό που περιγράφεις είναι υπαρκτό. Περιορίζεται όμως σε περιπτώσεις που το άτομο δεν είναι σε κατάσταση που να μπορεί να εκφραστεί  (π.χ δεν μιλάει). 

Ισχύει όμως και το ακριβώς αντίστροφο, του δηλαδή να θέλουν ντε και καλά να τον κρατήσουν εν ζωή, επίσης με τεράστια συμφέροντα. Εκεί ο νόμος γιατί δεν επεμβαίνει;

Έστω η περίπτωση που κάποιος εξαπατήθηκε επειδή θα μπορούσε να ζήσει καλά, όμως τον έπεισαν να υποστεί ευθανασία. Ο ίδιος έχει δεχτεί αυτή την οδό και είναι τελικά επιλογή του. Θεωρείται πράγματι εξαπάτηση;

Κάποιος επιλέγει να δώσει τέλος στη ζωή του. Του αφαιρούν την επιλογή αυτή και του δίνουν ψεύτικες ελπίδες. Αυτό δεν θεωρείται εξαπάτηση και εκμετάλλευση; 

Κάποιος είναι σε κώμα. Κανείς δεν γνωρίζει τις επιθυμίες του, ούτε και τον αν θα ξυπνήσει ποτέ ή όχι. Ποιος μπορεί να πάρει την απόφαση ζωής ή θανάτου; 

Προφανώς δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες και πρέπει να αντιμετωπίζονται μεμονωμένα. Νομικά αυτό το θέμα λύνεται όπως και κάθε άλλο. 

Εδώ όμως η συζήτηση θεωρώ ότι είναι στο ηθικό κομμάτι, όχι στο νομικό. 

Link to comment
Share on other sites

On 12/2/2017 at 11:48 AM, Αρχάγγελος said:

Μου έχουν δημιουργηθεί κάποιες  απορίες. Ποιος μπορεί να μου τις λύσει; 

1. Γιατί είναι "κακό" όποιος το επιθυμεί να πεθαίνει; είτε ασθενής, είτε υγιής. 

Ένστικτα, 
Κάθε έμβιο ον έχει την ανάγκη της αυτοσυντήρησης ως κανόνα στη ζωή του, επίσης ως κοινωνικά όντα τείνουμε να ταυτιζόμαστε με τους γύρω μας.
 

On 12/4/2017 at 10:09 PM, Αρχάγγελος said:

Γιατί όταν κάποιος προσπαθεί να σώσει μία ζωή που τελειώνει (π.χ γιατρός) δεν θεωρούμε ότι παίρνει το ρόλο του Θεού;

Ο Θεός θα τον έκανε καλά, ή θα τον έπαιρνε μόνος του δίπλα του (...), στην καλύτερη περίπτωση (στις δυτικές κοινωνίες) ο γιατρός θεωρείται εργαλείο του θεού, το οποίο δε φέρει καμία δύναμη από μόνο του (παράδοξο, μιας και τα υπόλοιπα εργαλεία Του λαμβάνουν περισσότερο σεβασμό).
Ο γιατρός είναι μια μεταβλητή που ορίζεται από το αποτέλεσμα ( :insane:).

(Τα παραπάνω τα λέω προσπαθώντας να αναλύσω την οπτική των θρήσκων)

On 12/2/2017 at 11:48 AM, Αρχάγγελος said:

3. Ποιος είναι ο βαθμός όπου ο πόνος ξεπερνάει την επιθυμία για ζωή; 

Μπορεί να υπάρξει μη επιθυμία για ζωή και ταυτόχρονα μη επιθυμία για αυτοκτονία.
Σε αυτή τη "γκρίζα" ζώνη (που είναι φωτεινότερη παραδόξως), ο πόνος ή έχει πάψει να υφίσταται, ή έχει σταματήσει η ανίχνευσή του.

Γιατί κάποιος να μην επιθυμεί την συνέχεια της ζωής του;
Αν ανήκει στην "γκρίζα" ζώνη, τότε απλά περιμένει τον θάνατό του δίχως να βιάζεται, δίχως να χαλιέται, δίχως να τον αποφεύγει, δίχως να φλερτάρει μαζί του.
Απολαμβάνοντας τα πάντα μέχρι να έρθει η στιγμή.

Έπειτα υπάρχουν και οι καταστάσεις που ο πόνος είναι παρών.
Ίσως είναι σύντομος πόνος (max 5-6 μέρες), και σε αυτό το διάστημα να έχει εξαφανιστεί η όποια επιθυμία υπήρχε για συνέχεια της ζωής του παθόντα.
Ίσως να είναι χρόνιος, και σιγά σιγά να χάνει έδαφος η επιθυμία.
(οι οποίες θα οδηγήσουν ή στον θάνατο, ή στην "γκρίζα" ζώνη, ή στη τελευταία περίπτωση)
Όπως είπε ο Τράγος, για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό.

Τέλος υπάρχουν και οι καταστάσεις που είναι απλά κραυγές για βοήθεια, εκεί μεν υπάρχει επιθυμία για ζωή, αλλά όχι για επιβίωση.
Είτε έχει σταματήσει (λόγω πόνου) η διαδικασία που μας θέλει να πατάμε στα δικά μας πόδια, ή δεν άρχισε ποτέ.


 

Link to comment
Share on other sites

 

Όντας η ευθανασία μια μορφή «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας», ας παραθέσω απόσπασμα από σχετικό άρθρο που έτυχε να βρω σήμερα:

 

[…] Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως την αυτοκτονία επαινούσαν περισσότερο από κάθε άλλον οι Στωικοί, οι οποίο θεωρούσαν τη ζωή και το θάνατο αδιάφορα πράγματα και δίδασκαν πως ο καθένας μπορεί να καταλίπει το βίο του ευθύς ως νομίσει ότι η ζωή του γίνεται δύσκολη και αφόρητη! «Ευλόγως αξάγειν εαυτόν του βίου» (Διογ. Λαέρτιος, 7, 130)

Ο Σένεκας αναφέρει ότι Ο σοφός είναι ελεύθερος να εξαγάγει τον εαυτό του από το βίο σε περίπτωση δυσμένειας της τύχης (Επιστ. 70).

Ο Μάρκος Αυρήλιος, ο λεγόμενος φιλόσοφος βασιλιάς, αποφαίνεται ότι «Ο καθένας μπορεί εκούσια να εγκαταλείψει το βίο του όπως εγκαταλείπει το δωμάτιό του που είναι γεμάτο καπνό!»

 

Αντίθετα, η αυτοκτονία αποδοκιμάστηκε ως αθέμιτη πράξη από τους παλαιούς φιλοσόφους όπως οι Ορφικοί και οι Πυθαγόρειοι, σύμφωνα με τους οποίους η ψυχή τέθηκε στο σώμα μας από τους Θεούς σαν σε φυλακή και επομένως ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να αντιταχθεί στο θέλημα των θεών και να λύει τον εαυτό του από αυτά τα δεσμά και να δραπετεύει.

Τους Πυθαγορείους ακολουθώντας ο Πλάτων αποφαίνεται στον Φαίδ. 62Β: «μη θεμιτόν είναι εαυτόν βιάζεσθαι…» (=δεν είναι σωστό να ασκούμε βία πάνω στο σώμα μας).

Ο Πλάτων ακολουθεί όπως ξέρουμε πιστά την κοινή πεποίθηση των αρχαίων ότι το σώμα είναι δεσμωτήριο της ψυχής, στο οποίο ο άνθρωπος εκτίει τιμωρίες λόγω των παραπτωμάτων της στην προηγούμενη ζωή. Ο ίδιος υποστηρίζει πως το να φονεύει κάποιος τον εαυτό του είναι μάταια απόπειρα αποφυγής ποινής, την οποία αυτός ο άνθρωπος είναι άξιος και πρέπει να υποστεί. Ο Πλάτων αντιτάσσεται στη γνώμη άλλων φιλοσόφων, σύμφωνα με τους οποίους ο θάνατος είναι απαλλαγή από όλα τα δεινά. Ο Πλάτων αναφέρει χαρακτηριστικά, Η ψυχή είναι αθάνατη, ουδεμία υπάρχει γι’ αυτήν άλλη «αποφυγή κακών ουδέ σωτηρία πλην του ως βελτίστην και φρονιμωτάτην  γενέσθαι» (Φαίδ. 107C).

O φιλόσοφος Αριστοτέλης αποδοκιμάζει και αυτός την αυτοκτονία, θεωρώντας την περισσότερο ως πράξη δειλίας παρά ανδρείας. «Το αποθνήσκειν φεύγοντα πενίαν ή έρωτα ή λυπηρόν ουκ ανδρείον, αλλά μάλλον δειλού. Μαλακία γαρ φεύγειν τα επίπονα. Φαύλοι γαρ βροτών ου πονείν δυνάμενοι θανείν αιρούσιν» (=οι πιο ανόητοι από τους ανθρώπους μη μπορώντας να αντισταθούν στις δυσκολίες προτιμάνε να αυτοκτονήσουν). Ο ίδιος Φιλόσοφος αποφαίνεται, ότι ο αυτόχειρας δεν καταστρέφει μόνο το σώμα του αλλά βλάπτει και αδικεί την πατρίδα, γιατί διασπά θα λέγαμε σήμερα τον κοινωνικό ιστό της. Γι’ αυτό  επαινεί τον νόμον του Αθηναϊκού Κράτους, ο οποίος κολάζει τους αυτοκτόνους με στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.

 

Φυσικά όλα τα παραπάνω κατά τη διάρκεια της ζωής αλλάζουν, όπως αλλάζει ένδειξη και η ζυγαριά με το βάρος. Ας φανταστούμε μια δοκό όπου στα άκρα της ισορροπούν δύο πράγματα. Από τη μία η θέληση για ζωή, και από την άλλη η ενόρμηση προς το θάνατο. Οι προσωπικές εμπειρίες, οι κοινωνικές συνθήκες και το περιβάλλον μπορεί να αλλάξουν και την εσωτερική μας ένδειξη.

[…]

Ας κλείσουμε όμως με αυτό που αναφέρει ο Ευριπίδης: «Οφείλουμε να συγχωρούμε εκείνον που επειδή δεν άντεξε τις δυσκολίες της ζωής αυτοκτόνησε» (Εκάβη, 1107).

 

Πηγή:  http://www.freethinking.gr/h-aytoktonia-kai-i-filosofia-ws-filosofika-zhthmata/

...Συνεχίστε :)

 

 

Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, Νεφέλη said:

Οφείλουμε να συγχωρούμε εκείνον που επειδή δεν άντεξε τις δυσκολίες της ζωής αυτοκτόνησε» (Εκάβη, 1107).

:/

Αν δεν τον συγχωρησουμε δηλαδη θα μας κραταει μουτρα;

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

@Sucore και μούτρα να μας κρατάει, του έχουν στερήσει τα πολιτικά του δικαιώματα. Σε αντίθεση με κάτι παπούδια που ακόμα ψηφίζουν στις εκλογές μετά θάνατον...

  • Haha 1
Link to comment
Share on other sites

17 hours ago, Sucore said:

Αν δεν τον συγχωρησουμε δηλαδη θα μας κραταει μουτρα;

Πάει περισσότερο στο ότι πολλές θρησκείες, παλαιότερες και νεότερες, θεωρούν τους αυτόχειρες "μίασμα" και αρνούνται να τους θάψουν με τις ανάλογες θρησκευτικές διαδικασίες/μυστήρια.

Μ’άλλα λόγια, δεν τους το συγχωρούν.

 

Το ερώτημά μου όμως είναι τι γίνεται με τους ηρωικούς αυτόχειρες; Αυτούς δηλαδή που εν γνώσει τους πήγαν προς τον σίγουρο θάνατο, για το καλό των πολλών;

…Ή μήπως είμαι off topic…; :huh:

Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, Νεφέλη said:

Το ερώτημά μου όμως είναι τι γίνεται με τους ηρωικούς αυτόχειρες; Αυτούς δηλαδή που εν γνώσει τους πήγαν προς τον σίγουρο θάνατο, για το καλό των πολλών;

…Ή μήπως είμαι off topic…; :huh:

Αυτό είναι μάλλον αυτοθυσία και όχι αυτοκτονία. 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

1 minute ago, Αρχάγγελος said:

Αυτό είναι μάλλον αυτοθυσία και όχι αυτοκτονία.

Συμφωνώ.

Πότε και πως, όμως, για να ξέρουμε να τραβήξουμε την γραμμή;

Αν, για παράδειγμα, ο άλλος σου πει ότι "έτσι σκατοχαρακτήρας που είμαι, καλύτερα ν'αυτοκτονήσω για να απαλλαγεί ο κόσμος από εμένα"... τι είναι; αυτοκτονία ή αυτοθυσία;

Link to comment
Share on other sites

Αυτοθυσία γίνεται όταν το άτομο συνειδητά επιλέγει να πάρει τη θέση κάποιου άλλου στον θάνατο. 

Το παράδειγμα που έδωσες θα το χαρακτήριζα μετατόπιση ευθυνών ή φτηνές δικαιολογίες. 

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...