Jump to content

Ευθανασία


Recommended Posts

Με αφορμή μια παράθεση του Rafael στο thread "απαιχθείς ταινίες" :

Ο συνήθως, λιγομίλητος Κλιντ Ίστγουντ, το μόνο πράγμα που δήλωσε σχετικά με το θόρυβο που ξεσηκώθηκε ήταν: «Το πώς ο καθένας νιώθει απέναντι στην ευθανασία είναι προσωπική του υπόθεση. Δεν είμαι υπέρ της ευθανασίας και η ιστορία που αφηγούμαι αφορά ένα τεράστιο δίλημμα και το πώς ένας άνθρωπος καλείται να το αντιμετωπίσει».

13853[/snapback]

Ήθελα να ρωτήσω, ποιά είναι η δική σας άποψη για την ευθανασία;

Link to comment
Share on other sites

:019blush: ... και να σκεφθείς Νεφέλη ότι ήθελα να το βάλω κι εγω σαν θέμα με αφορμή του άρθρου που παρέθεσα αλλά το θεώρησα πολύ λεπτό ... :019blush:

 

Να σε ρωτήσω... πιάνεις τα κύματα του εγκεφάλου μου; :015annoyed:

Link to comment
Share on other sites

η γνώμη μου για την ευθανασία?

Σίγουρα η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική όμως όταν κάποιος υποφέρει από καρκίνο ή από Aids και ξέρει οτί οι πιθανότητες να το ξεπεράσει είναι από ελάχιστες μέχρι μηδαμινές.....τότε τι μπορείς να κάνεις? να κάθεσαι και να τον βλέπεις να υποφέρει? ή να κάνεις αυτό που σου ζητάει?

 

ηθικό δίλημα θα πούν πολλοί όμως για αυτόν που υποφέρει είναι μία από τις δύο λύσεις, ή περιμένει τον θάνατο ή παιρνεί την απόφαση και φεύγει νωρίτερα. το "κακο" της υπόθεσης είναι οτι ο ασθενής δεν μπορεί να το κάνει μόνος του ωστε να θεωρηθεί αυτοκτονία, άρα εμπλέκοντας άλλο ένα άτομο θεωρείται δολοφονία....

 

η λύση? αδύνατον να την βρώ, εύχομαι μόνο να μην βρεθώ ποτέ σε τέτοιο δίλημα τόσο για κάποιον από αυτους που αγαπώ όσο και για κάποιο ζώο, γιατι αν οι άνθρωποι θεωρούνται νοήμονα όντα με ψυχή τότε τα σκυλιά που δεν μπορούν να μιλήσουν για να αποφασίσουν γιατί πρέπει να θανατωνονται έτσι?

 

ίσως βγήκα εκτός θέματος :offtopic: όμως για μένα δεν έχει (ακόμα τουλάχιστον) μεγάλη διαφορά και τα δύο είδη ζουν....ποιός έχει το δικαίωμα να τους αφαιρέσει την ζωή? :001almostcry:

Link to comment
Share on other sites

white_unicorn μες στο μυαλό μου είσαι...!

Όσον αφορά αυτό το θέμα οι απόψεις ποικίλουν.

Εγώ είμαι υπέρ της ευθανασίας αν κάποιος είναι κατάκοιτος και δε μπορεί να χαρεί τη ζωή του έστω και απλά. π.χ. αν κάποιος έχει καρκίνο και "ζει" μόνο και μόνο περιμένωντας να ξεψυχίσει, χωρίς να μπορεί να κουνηθεί και στην κυριολεξία να σαπίζει (το έχω ζήσει το συγκεκριμένο) ποιος ο λόγος να βρίσκεται στη ζωή; Πονάει ο ίδιος, ταλαιπωρείται και αυτός, ταλαιπωρούνται και οι άλλοι γύρω του. Τώρα θα μου πείτε τι μας νοιάζουν οι γύρω...Μόνο σε αυτή την περίπτωση είμαι υπέρ..

Τώρα αν κάποιος έχει κάποια αρρώστια και είναι σε "καλή" κατάσταση ώστε να ζήσει αυτό που του απομένει, τότε δεν ειμαι υπέρ. Το θεωρώ ανόητο να ζητά να του κάνουν ευθανασία. Αν είναι "μάγκας" ας βρει τα "κότσια" να το κάνει μόνος του και να μη βάλει τους άλλους σε αυτή τη διαδικασία. Έστω και άν θέλει να "πεθάνει με ανώδυνο τρόπο". Και τα παραπάνω τα βάζω σε εισαγωγικά γιατί δε θεωρώ ότι είναι μαγκια να αυτοκτονεί κάποιος αλλά υπέρτατη :censored: (σε περίπτωση που παρεξηγηθώ...)

Link to comment
Share on other sites

Είμαι υπέρ της ευθανασίας και δεν θα είχα τύψεις στη θέση του γερο-Ίστγουντ...

Βέβαια, έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια λέγονται... Αλλά θεωρώ πως είναι ευχή του ανθρώπου σε τέτοια ή παρόμοια κατάσταση να τραβήξουμε το καλώδιο... Κι έτσι, θα το έκανα! Ξεκάθαρα...

Link to comment
Share on other sites

Όσο βαριά και να είναι η ευθύνη του να βοηθήσεις κάποιον στο θάνατο,θα το έκανα αν μου το ζητούσαν και θα περίμενα να κάνουν και για μένα το ίδιο σε μία ανάλογη περίπτωση...

Βέβαια,προκίπτει και το ερώτημα του αν θα πρέπει να αφήσουμε την ελπίδα να πεθάνει τελευταία,παλεύοντας το μέχρι τέλους και ελπίζοντας στο απίθανο...

Link to comment
Share on other sites

Η ευθανασία στην ουσία δεν είναι αυτοκτονία αλλά με μια μικρή βοήθεια;Η αυτοκτονία δε θεωρείται παράνομη(αν κάνω λάθος διορθώστε με).Εγώ τελος πάντων πιστεύω πως απλά η κάθε περίπτωση πρέπει να κρίνεται μεμονωμένα, 1ον γιατί στο θάνατο ο καθε ένας έχει και τη δική του, διαφορετική υπόθεση ,και 2ον γιατί δεν φαντάζομαι να είναι πιά και τόοσες πολλές περιπτώσεις για τις οποίες θα χρειάζεται κάποιο πλαίσιο αυτόνομης λειτουργίας αν με καταλαβαίνετε.

Link to comment
Share on other sites

Το θέμα της ευθανασίας είναι σίγουρα λεπτό και όχι εύκολο να λάβει κάποιος μια θέση. Αφήστε που είναι και πολύπλευρο!

Σίγουρα η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και θα πρέπει να εξετάζεται μεμονωμένα... Αλλά ποιός έχει την τελική απόφαση και με τι κριτήρια; Ποιός θα πει «εσύ οκ στην ευθανασία - εσύ όχι»; (παίρνοντας βέβαια ως δεδομένο ότι ο άμεσα ενδιαφερόμενος, την έχει ήδη ζητήσει).

Link to comment
Share on other sites

Αλλά ποιός έχει την τελική απόφαση και με τι κριτήρια; Ποιός θα πει «εσύ οκ στην ευθανασία - εσύ όχι»; (παίρνοντας βέβαια ως δεδομένο ότι ο άμεσα ενδιαφερόμενος, την έχει ήδη ζητήσει).

13905[/snapback]

Είναι υποκειμενικο...

Link to comment
Share on other sites

Είμαι υπέρ της ευθανασίας και δεν θα είχα τύψεις στη θέση του γερο-Ίστγουντ...

Βέβαια, έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια λέγονται...

Συμφωνώ με αυτό. Πιστεύω όμως ότι η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και ότι κανείς και ο καθένας μπορεί να κρίνει αν πρέπει ή όχι να προκαλέσουμε έναν πιο γρήγορο και πιο "ευπρεπισμένο" θάνατο (εννοώ να υποφέρει ο άλλος).

όμως, απ'την άλλη πλευρά του ηθικού διλήματος, στα ζωάκια μας τα αγαπημένα κάνουμε ευθανασία ακόμα και αν υπερβούν τον "πρέποντα" αριθμό που πρέπει να έχουν στον δρόμο. Η ακόμα σε περιπτώσεις ολυμπιακών αγώνων...Αυτό είναι πολύ άσχημο για μένα και θυμώνω όταν είμαστε τόόσο εύκολοι στο να ΄παρατάμε τις ελπίδες μας επειδή ο άλλος δεν είναι άνθρωπος και απ'την άλλη να περιμένουμε ένα θαύμα όταν είναι... <_<

Link to comment
Share on other sites

Όλα αυτά περί αξίας της ζωής είναι ωραία να τα σκεπτόμαστε, πριν πάμε για ύπνο...

Πόσο ισχύουν όμως τη στιγμή που κάποιος πονάει και τυρρανιέται πραγματικά?

Όταν κάποιος φίλος χτυπάει, νιώθουμε την υποχρέωση να τον βοηθήσουμε να αισθανθεί καλά. Γιατί να μην κάνουμε το ίδιο σε έναν φίλο που μόνο αν πατήσουμε το off θα "γίνει καλά"? Ιδίως αν μας το ζητήσει ο ίδιος! Ποιός είναι αυτός που θα κρίνει αν ήταν σωστή ή λάθος η απόφαση τη στιγμή που ο άμεσα εμπλεκόμενος μας το ζήτησε?!

Όταν κάποιος άνθρωπος πεθαίνει π.χ. στα 80 του, λέμε "εντάξει, την έζησε τη ζωή του, γέρος ήταν πιά". Γιατί δε λέμε "μα γιατί να μη ζούσε μέχρι τα 105 του όπως η τάδε γιαγιά?"??? Ποιοί είμαστε εμείς που θα κρίνουμε το πότε και αν πρέπει να πεθάνει κάποιος?

Είμαστε αυτοί που είμαστε και κάνουμε ότι θεωρούμε καλύτερο για εμάς και τους άλλους. Όταν στην περίπτωση της ευθανασίας πρέπει να κάνουμε κάτι που, ναι μεν θα μας στεναχωρήσει, αλλά θα είναι η υπέρτατη λύτρωση για το συνάνθρωπό μας, νομίζω ότι είναι καλό να το κάνουμε και μάλιστα με ψυχρή λογική και όχι με συναισθηματισμούς τύπου "μα αφού είναι τόσο ωραία η ζωή.... γιατί να του την αφαιρέσουμε.... μα αφού υπάρχει μια στο δισεκατομμύριο να επανέλθει" γιατί και μας παίρνει από κάτω και τον ασθενή εκνευρίζουμε!

Link to comment
Share on other sites

Πιστεύω πως αν αυτός που θα μας το ζητήσει έχει σώας τας φρένας, τότε με δικό του δίκιο του προκαλούμε κάτι καλό. Το δύσκολο, βέβαια, για τον άνθρωπο είναι να απομακρυνθεί από το συναίσθημα.

Η ζωή είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση

Ξέρεις, αυτό το λες τώρα που έχεις καταλήξει να ζεις μια αξιοπρεπή ζωή σε μια δυτική "πολιτισμένη" χώρα και γιατί έχεις απορρίψει την ιδέα του ότι η ζωή μπορεί να είναι μια υποχρέωση για κάποιον :) .

Link to comment
Share on other sites

ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Ζωή χειρότερη και από θάνατο...

Το ανήμπορο αυτό πλάσμα, που κείτεται μήνες τώρα σ' ένα κρεβάτι, δεν θυμίζει σε τίποτα τον πατέρα της. Ό,τι έχει απομείνει δεν είναι παρά «οστά ντυμένα με δέρμα». Ένα άρρωστο σώμα που απόκαμε από χειρουργικές επεμβάσεις και θεραπευτικές πρακτικές. Ελπίδες δεν υπήρχαν από την αρχή. Ο καρκίνος δεν έδωσε έγκαιρα συμπτώματα και τελικά θριάμβευσε. Έκαναν όμως όλοι «παραπάνω» και απ' ό,τι μπορούσαν! Ο γιος, οι δύο κόρες, τα αδέλφια και τα πρωτοξάδερφα του αρρώστου, οι γιατροί... Έτσι ο άρρωστος δεν έχει πια γεννητικά όργανα, έχει σωληνάκια για τις σωματικές του εκκρίσεις, πληγές σε όλο του το σώμα από τις κατακλίσεις, νεκρό τον ένα πνεύμονα, «μισό» στομάχι... Το χειρότερο απ' όλα, δεν έχει φωνή ούτε σθένος να προβάλλει την παραμικρή διαμαρτυρία...

Αν όλα αυτά συνέβαιναν δύο δεκαετίες πριν, «ο πατέρας μου θα είχε φύγει από τη ζωή με την αξιοπρέπεια που έζησε», ομολογεί η 40χρονη Μαρία, η πρωτότοκη.

Γενικό Κρατικό Αθηνών, «Σωτηρία», «Λαϊκό», «Αγιος Σάββας». Πέρασαν απ' όλα τα μεγάλα νοσοκομεία μέσα σε δέκα μήνες. «Αφήστε με παιδιά μου να φύγω, μην κάνετε τίποτα άλλο», εκλιπαρούσε εκείνος όταν μπορούσε να εκλιπαρήσει. Κι έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Αλλά τον απόπαιρναν ο γιος και οι κόρες του, «τι είναι αυτά που λες πατέρα; Να, θα δεις, θα γυρίσεις όρθιος και γερός στο χωριό και θα ξαναοργώσεις τα χωράφια σου...».

Το ξέρει τώρα η Μαρία, όπως όλοι, όπως και εκείνος. Δεν θα γυρίσει όρθιος και γερός, ούτε τα χωράφια του θα οργώσει πάλι. Αλλά κανείς δεν το ξεστομίζει. Είναι σαν μια συνωμοσία, που υφαίνεται γύρω από το κρεβάτι τού ετοιμοθάνατου. Ο άρρωστος ξέρει, νιώθει περισσότερο απ' όλους το τέλος που πλησιάζει, αλλά «εμείς δεν θέλουμε να ξέρουμε ότι ξέρει. Τρέφεται πια μόνο με τον ορό, δεν μπορεί να καταπιεί ούτε να μιλήσει. Όλες του οι λειτουργίες διεκπεραιώνονται από σωληνάκια. Ανακουφίζομαι όταν πέφτει σε βαθύ ύπνο, θέλω να πιστεύω ότι τότε δεν πονάει... Αποφεύγω τα μάτια του, αυτό το βλέμμα του είναι σαν να με εκλιπαρεί για κάτι που αδυνατώ να προσφέρω...».

Τα είδε όλα η Μαρία και αν μπορούσε να γυρίσει πίσω, «τίποτα απ' όσα έγιναν δεν θα γινόταν. Θα κρατούσαμε τον άνθρωπό μας στο χωριό, στο σπίτι. Θα τον βοηθούσαμε να πεθάνει με αξιοπρέπεια όσο ήταν ζωντανός! Αυτό που συμβαίνει τώρα με τον πατέρα μου και με πολλούς άλλους ανθρώπους που γνώρισα στα νοσοκομεία είναι από εκείνα τα καθημερινά εγκλήματα, τα οποία ούτε καταγράφονται ούτε καταδικάζονται... Σε τίποτα και κανέναν δεν ωφελεί να δίνεις παρατάσεις σε μια καταδικασμένη ζωή».

Είναι θέμα ωρών, ίσως και 2-3 ημερών. Απομένει η τελική επισφράγιση ενός εν ζωή θανάτου. Και ο θάνατος αυτός θα είναι λύτρωση για τη Μαρία, την αδελφή της την Ισμήνη, τον αδελφό τους τον Κωστή. Θα πονέσει λιγότερο «από όσο ήδη πονέσαμε και πονάμε...».

Να εύχεσαι τον θάνατο ενός λατρεμένου προσώπου, αλλά να μην τολμάς ούτε «βοήθεια» να ζητήσεις ούτε να κάνεις εσύ ο ίδιος κάτι, είναι το ίδιο τραγικό. Η Μαρία και τα αδέλφια της δεν μπόρεσαν καν να αποφύγουν «όλες εκείνες τις υπερβολές και τις υπερβάσεις που έγιναν στο όνομα της Ιατρικής. Τα τελευταία χειρουργεία θα μπορούσαν να μην είχαν γίνει, η επανάληψη της χημειοθεραπείας δεν είχε κανένα νόημα και εκείνο το βράδυ που σταμάτησε για λίγο η καρδιά του δεν υπήρχε λόγος για την ανάνηψη. Όλα οδηγούσαν σ' ένα αυξανόμενο μαρτύριο. Το μόνο που καταφέραμε, ήταν ότι εμποδίσαμε τον πατέρα μας να ξεκουραστεί την ώρα που έπρεπε και στερήσαμε το δικαίωμα στην ελευθερία και στις επιλογές κάποιου, που και ελεύθερος έζησε και με επιλογές...».

 

http://www.disability.gr

 

ΤΑ ΝΕΑ , 23-04-2001

Link to comment
Share on other sites

Ξέρεις, αυτό το λες τώρα που έχεις καταλήξει να ζεις μια αξιοπρεπή ζωή σε μια δυτική "πολιτισμένη" χώρα και γιατί έχεις απορρίψει την ιδέα του ότι η ζωή μπορεί να είναι μια υποχρέωση για κάποιον :) .

13945[/snapback]

:clapping::worthy::worthy::worthy: Πες τα Σαγήνη!

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...