Jump to content

Ευθανασία


Recommended Posts

Ξέρεις, αυτό το λες τώρα που έχεις καταλήξει να ζεις μια αξιοπρεπή ζωή σε μια δυτική "πολιτισμένη" χώρα και γιατί έχεις απορρίψει την ιδέα του ότι η ζωή μπορεί να είναι μια υποχρέωση για κάποιον :) .

:clapping::worthy::worthy::worthy: Πες τα Σαγήνη!

θα συμφωνήσω....σκέψου αν ήσουν σε "τριτοκοσμική" χώρα άρρωστος...με 5 παιδιά να θρέψεις...τότε η ζωή θα ήταν υποχρεωσή σου όχι δικαιωμά σου.... :(

Link to comment
Share on other sites

«Αφήστε με παιδιά μου να φύγω, μην κάνετε τίποτα άλλο», εκλιπαρούσε εκείνος όταν μπορούσε να εκλιπαρήσει. Κι έκλαιγε σαν μικρό παιδί.

Όποιος βιώσει τέτοιο πράμα, σε άνθρωπο που αγαπάει (πράγμα που απεύχομαι! Κανείς δεν αξίζει τέτοια εμπειρία!), εάν έχει αρνητική γνώμη για την ευθανασία, θ' αλλάξει ριζικά άποψη. Κι αν βλέπει τον θάνατο σαν κάτι κακό και τρομερό, θ' αλλάξει και γι αυτό ριζικά άποψη.

Link to comment
Share on other sites

Επειδή κατά διάφορους τρόπους έχω βρεθεί «και από τις δύο άκρες του τουφεκιού» βρίσκω ότι έχω το δικαίωμα να διατυπώσω γνώμη χωρίς «ευαισθησίες» για το μήνυμα «ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ». Το «πρόβλημα» αποδίδεται ? αθέλητα, εκ των πραγμάτων ? στο κείμενο, αν ξέρει κανείς πώς να το ?διαβάσει? και δεν έχει να κάνει με την ευθανασία αλλά με τη στάση μας μπροστά στην αρρώστια.

«Αφήστε με παιδιά μου να φύγω, μην κάνετε τίποτα άλλο», εκλιπαρούσε εκείνος όταν μπορούσε να εκλιπαρήσει. Κι έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Αλλά τον απόπαιρναν ο γιος και οι κόρες του, «τι είναι αυτά που λες πατέρα; Να, θα δεις, θα γυρίσεις όρθιος και γερός στο χωριό και θα ξαναοργώσεις τα χωράφια σου...».Το ξέρει τώρα η Μαρία, όπως όλοι, όπως και εκείνος. Δεν θα γυρίσει όρθιος και γερός, ούτε τα χωράφια του θα οργώσει πάλι. Αλλά κανείς δεν το ξεστομίζει.
Το πρόβλημα είναι στη στάση των γύρω και τη δική μας (όταν είμαστε εμείς ?στη μέση?) και λέγεται «στρουθοκαμηλισμός. Το είπε και η ίδια η «μάρτυς» άλλωστε, «σαν μια συνωμοσία» και συνωμοσία που δεν την ύφανε η "αρρώστια"...
Είναι σαν μια συνωμοσία, που υφαίνεται γύρω από το κρεβάτι τού ετοιμοθάνατου. Ο άρρωστος ξέρει, νιώθει περισσότερο απ' όλους το τέλος που πλησιάζει, αλλά «εμείς δεν θέλουμε να ξέρουμε ότι ξέρει. Τρέφεται πια μόνο με τον ορό, δεν μπορεί να καταπιεί ούτε να μιλήσει. Όλες του οι λειτουργίες διεκπεραιώνονται από σωληνάκια. Ανακουφίζομαι όταν πέφτει σε βαθύ ύπνο, θέλω να πιστεύω ότι τότε δεν πονάει... Αποφεύγω τα μάτια του, αυτό το βλέμμα του είναι σαν να με εκλιπαρεί για κάτι που αδυνατώ να προσφέρω...».
Όλα αυτά που περιγράφει θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Ο ασθενής μπορεί να απαιτήσει «την ησυχία του στο τέλος» και αυτό δεν το απαγορεύουν οι νόμοι για την ευθανασία. Στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται ότι συγγενείς και «φίλοι» απαίτησαν από τους γιατρούς να κάνουν πολλά αχρείαστα. Φαίνεται ότι ο ασθενής είχε παραιτηθεί από το δικαίωμά του να παίρνει πρωτοβουλίες. Φαίνεται ότι τα παιδιά του μπέρδεψαν το νόημα της «αγάπης».
Αν όλα αυτά συνέβαιναν δύο δεκαετίες πριν, «ο πατέρας μου θα είχε φύγει από τη ζωή με την αξιοπρέπεια που έζησε», ομολογεί η 40χρονη Μαρία, η πρωτότοκη.Γενικό Κρατικό Αθηνών, «Σωτηρία», «Λαϊκό», «Αγιος Σάββας». Πέρασαν απ' όλα τα μεγάλα νοσοκομεία μέσα σε δέκα μήνες. «Αφήστε με παιδιά μου να φύγω, μην κάνετε τίποτα άλλο», εκλιπαρούσε εκείνος όταν μπορούσε να εκλιπαρήσει. Κι έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Αλλά τον απόπαιρναν ο γιος και οι κόρες του, «τι είναι αυτά που λες πατέρα; Να, θα δεις, θα γυρίσεις όρθιος και γερός στο χωριό και θα ξαναοργώσεις τα χωράφια σου...»

....

Να εύχεσαι τον θάνατο ενός λατρεμένου προσώπου, αλλά να μην τολμάς ούτε «βοήθεια» να ζητήσεις ούτε να κάνεις εσύ ο ίδιος κάτι, είναι το ίδιο τραγικό. Η Μαρία και τα αδέλφια της δεν μπόρεσαν καν να αποφύγουν «όλες εκείνες τις υπερβολές και τις υπερβάσεις που έγιναν στο όνομα της Ιατρικής. Τα τελευταία χειρουργεία θα μπορούσαν να μην είχαν γίνει, η επανάληψη της χημειοθεραπείας δεν είχε κανένα νόημα και εκείνο το βράδυ που σταμάτησε για λίγο η καρδιά του δεν υπήρχε λόγος για την ανάνηψη. Όλα οδηγούσαν σ' ένα αυξανόμενο μαρτύριο. Το μόνο που καταφέραμε, ήταν ότι εμποδίσαμε τον πατέρα μας να ξεκουραστεί την ώρα που έπρεπε και στερήσαμε το δικαίωμα στην ελευθερία και στις επιλογές κάποιου, που και ελεύθερος έζησε και με επιλογές...».

Η γυναίκα το κατάλαβε. Εκείνοι στέρησαν την αξιοπρέπεια από τον άνθρωπο και το έχω δει πιο πολλές φορές απ' όσες θα ήθελα...

Δεν ήταν οι νόμοι κατά της ευθανασίας ? και συνήθως δεν είναι ? ούτε ότι «πριν 20 χρόνια» δεν θα είχε φτάσει εκεί. Και σήμερα μπορεί να μην φτάσει. Και σήμερα μπορεί και να μην χρειαστεί να φτάσει αρκεί να μην μπερδέψουμε την αγάπη μας με «ένα κάρο ψέματα» που δεν εξυπηρετούν ούτε τη θεραπεία, ούτε την δυνατότητα ανάρρωσης, ούτε τίποτε. Έχω δει περισσότερους να πεθαίνουν με τους συγγενείς να τους λένε ότι «μετά το σαββατοκύριακο» θα πάνε σπίτι, και λιγότερους όταν οι ίδιοι μαζί με τους συγγενείς παίρνουν τις αποφάσεις και ζωή και για θάνατο.

 

ΥΓ.

Χαίρομαι γιατί όταν ήμουν 13 χρονών οι γονείς μου και ο γιατρός μου, μου είπαν ξεκάθαρα ότι υπήρχαν πιθανότητες? όχι καλές. Τελικά ήταν καλές, λάθος συναγερμός;...αποτελεσματική θεραπεία; Τι σημασία έχει; Μου έδωσαν μια ευκαιρία που άλλοι δεν δίνουν ούτε σε ενήλικους? να κάνω το κουμάντο μου, και δεν με γέμισαν χαζοχαρούμενα ψέματα? «μην πάθει κατάθλιψη το παιδί». Όχι, να πάθει λέω (που δεν θα πάθει) ? κι ας τρέμω που το λέω γιατί το θέμα δεν είναι απλό ? να πάθει, αν είναι έτσι να έχει μισή περισσότερη πιθανότητα να γλιτώσει ή και λίγη περισσότερη ευκαιρία να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του πριν?

Link to comment
Share on other sites

ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Ζωή χειρότερη και από θάνατο...

Το ανήμπορο αυτό πλάσμα, που κείτεται μήνες τώρα σ' ένα κρεβάτι, δεν θυμίζει σε τίποτα τον πατέρα της. Ό,τι έχει απομείνει δεν είναι παρά «οστά ντυμένα με δέρμα». Ένα άρρωστο σώμα που απόκαμε από χειρουργικές επεμβάσεις και θεραπευτικές πρακτικές. Ελπίδες δεν υπήρχαν από την αρχή. Ο καρκίνος δεν έδωσε έγκαιρα συμπτώματα και τελικά θριάμβευσε. Έκαναν όμως όλοι «παραπάνω» και απ' ό,τι μπορούσαν! Ο γιος, οι δύο κόρες, τα αδέλφια και τα πρωτοξάδερφα του αρρώστου, οι γιατροί... Έτσι ο άρρωστος δεν έχει πια γεννητικά όργανα, έχει σωληνάκια για τις σωματικές του εκκρίσεις, πληγές σε όλο του το σώμα από τις κατακλίσεις, νεκρό τον ένα πνεύμονα, «μισό» στομάχι... Το χειρότερο απ' όλα, δεν έχει φωνή ούτε σθένος να προβάλλει την παραμικρή διαμαρτυρία...

Αν όλα αυτά συνέβαιναν δύο δεκαετίες πριν, «ο πατέρας μου θα είχε φύγει από τη ζωή με την αξιοπρέπεια που έζησε», ομολογεί η 40χρονη Μαρία, η πρωτότοκη.

Γενικό Κρατικό Αθηνών, «Σωτηρία», «Λαϊκό», «Αγιος Σάββας». Πέρασαν απ' όλα τα μεγάλα νοσοκομεία μέσα σε δέκα μήνες. «Αφήστε με παιδιά μου να φύγω, μην κάνετε τίποτα άλλο», εκλιπαρούσε εκείνος όταν μπορούσε να εκλιπαρήσει. Κι έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Αλλά τον απόπαιρναν ο γιος και οι κόρες του, «τι είναι αυτά που λες πατέρα; Να, θα δεις, θα γυρίσεις όρθιος και γερός στο χωριό και θα ξαναοργώσεις τα χωράφια σου...».

Το ξέρει τώρα η Μαρία, όπως όλοι, όπως και εκείνος. Δεν θα γυρίσει όρθιος και γερός, ούτε τα χωράφια του θα οργώσει πάλι. Αλλά κανείς δεν το ξεστομίζει. Είναι σαν μια συνωμοσία, που υφαίνεται γύρω από το κρεβάτι τού ετοιμοθάνατου. Ο άρρωστος ξέρει, νιώθει περισσότερο απ' όλους το τέλος που πλησιάζει, αλλά «εμείς δεν θέλουμε να ξέρουμε ότι ξέρει. Τρέφεται πια μόνο με τον ορό, δεν μπορεί να καταπιεί ούτε να μιλήσει. Όλες του οι λειτουργίες διεκπεραιώνονται από σωληνάκια. Ανακουφίζομαι όταν πέφτει σε βαθύ ύπνο, θέλω να πιστεύω ότι τότε δεν πονάει... Αποφεύγω τα μάτια του, αυτό το βλέμμα του είναι σαν να με εκλιπαρεί για κάτι που αδυνατώ να προσφέρω...».

Τα είδε όλα η Μαρία και αν μπορούσε να γυρίσει πίσω, «τίποτα απ' όσα έγιναν δεν θα γινόταν. Θα κρατούσαμε τον άνθρωπό μας στο χωριό, στο σπίτι. Θα τον βοηθούσαμε να πεθάνει με αξιοπρέπεια όσο ήταν ζωντανός! Αυτό που συμβαίνει τώρα με τον πατέρα μου και με πολλούς άλλους ανθρώπους που γνώρισα στα νοσοκομεία είναι από εκείνα τα καθημερινά εγκλήματα, τα οποία ούτε καταγράφονται ούτε καταδικάζονται... Σε τίποτα και κανέναν δεν ωφελεί να δίνεις παρατάσεις σε μια καταδικασμένη ζωή».

Είναι θέμα ωρών, ίσως και 2-3 ημερών. Απομένει η τελική επισφράγιση ενός εν ζωή θανάτου. Και ο θάνατος αυτός θα είναι λύτρωση για τη Μαρία, την αδελφή της την Ισμήνη, τον αδελφό τους τον Κωστή. Θα πονέσει λιγότερο «από όσο ήδη πονέσαμε και πονάμε...».

http://www.disability.gr

 

ΤΑ ΝΕΑ , 23-04-2001

Αυτή ακριβώς την κατάσταση βίωσα πριν πολλά χρόνια όταν ήμουν 18 χρονών με τον πατέρα μου.

Ενα πράγμα έχω μόνο να πω Ποτέ άνθρωπος ,είτε σαν ασθενής είτε σαν οικείος να μην το ζήσει.

Τελικά πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει την δυνατότητα να κάνει τις επιλογές του και σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα.

Link to comment
Share on other sites

Ξέρεις, αυτό το λες τώρα που έχεις καταλήξει να ζεις μια αξιοπρεπή ζωή σε μια δυτική "πολιτισμένη" χώρα και γιατί έχεις απορρίψει την ιδέα του ότι η ζωή μπορεί να είναι μια υποχρέωση για κάποιον  .

 

Όχι δε διαφωνώ μ'αυτό αλλά αυτή είναι η άποψή μου και φυσικά επιρεάζεται από τις συνθήκες που με περιβάλλουν.

btw όσοι θέλετε δείτε την ταινεία ¨Η θάλασσα μέσα μου" που καταπιάνεται με το θέμα.

Link to comment
Share on other sites

σκέψου αν ήσουν σε "τριτοκοσμική" χώρα άρρωστος...με 5 παιδιά να θρέψεις...τότε η ζωή θα ήταν υποχρεωσή σου όχι δικαιωμά σου....

Και να φανταστείς, ούτε εδώ χρειάζεται να φτάσεις! Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει η ζωή για ποικίλους λόγους ακόμα κι αν ζουν στην Ελβετία΄ή στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε "ανεπτυγμένη" χωρα...

Link to comment
Share on other sites

Και να φανταστείς, ούτε εδώ χρειάζεται να φτάσεις! Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει η ζωή για ποικίλους λόγους ακόμα κι αν ζουν στην Ελβετία΄ή στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε "ανεπτυγμένη" χωρα...

Καλέ, εδώ βλέπεις ανθρώπους που -φαινομενικά- έχουν όλα τα καλά του κόσμου, κι όμως θα προτιμούσαν να πέθαιναν... :blink:

Κάπου εδώ κολλάει εκείνο το «εδώ είναι ο Παράδεισος, εδώ και η Κόλαση»... Μέσα μας είναι και τα δύο.

 

Η ευθανασία όμως, αφορά μονάχα τους ανθρώπους που πάσχουν από ανίατη ασθένεια, στα τελευταία της στάδια, και υποφέρουν απ? αυτήν...

 

...Ή μήπως όχι...;

 

Μήπως (λέω τώρα) αν γίνει νόμιμη και απόλυτα αποδεκτή από τις κοινωνίες, η ευθανασία για τις περιπτώσεις ανίατων ασθενειών, τότε θ? αρχίσουμε να συζητάμε και για δικαίωμα ευθανασίας στους ανθρώπους που απλά επιθυμούν να πάψουν να ζούν;... :unsure:

Link to comment
Share on other sites

Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλα..

Τσουυ..

 

Ούτε το ένα πρόκειται να γίνει ούτε το άλλο.

Ξεχνάτε τους Χριστιανούς; Είναι αμαρτία...

Ακόμα δεν έχουν δεχτεί την δημιουργία ανθρώπου με τεχνολογικά μέσα και θα δεχτούν τον θάνατο;

Link to comment
Share on other sites

Ακόμα δεν έχουν δεχτεί την δημιουργία ανθρώπου με τεχνολογικά μέσα

Εξαρτάται πως το εννοείς αυτό...

Διότι αν μιλάμε για δημιουργία ανθρώπου μέσω κλωνοποίησης (για παράδειγμα), έχω κι εγώ τις διαφωνίες μου... κι ας μην είμαι χριστιανή :lol:

Link to comment
Share on other sites

Δεν είπα ούτε εγώ οτί συμφωνώ

Αφού κι εσύ διαφωνείς, τότε που είναι το πρόβλημα; :huh:

 

Christians rules  :( 

Τσου, δεν το δέχομαι...! Μα με τίποτα όμως!

Και θα σου εξηγήσω το γιατί:

Διότι παρόλο που σκούζουν και φωνάζουν για πολλά και διάφορα πράματα (φυσικά μιλάμε πάντα για τους στόκους, όχι για όλους!), ο κόσμος μάλλον γραμμένους τους έχει και τελικά κάνει το δικό του. Ίσως με λίγο ζόρι, αλλά το κάνει τελικά!

Κι αυτό, δεν ισχύει μονάχα για τους χριστιανούς, αλλά για ένα σωρό άλλες «ομάδες» ανθρώπων! Για παράδειγμα: δίνεις εσύ σημασία στο τι σκούζουν οι απόλυτοι ορθολογιστές (μιλάω επίσης για τους στόκους, όχι για όλους) ;; Μπα, δεν βλέπω κάτι τέτοιο...

 

Στόκοι υπάρχουν παντού φίλε μου! Κυριολεκτικά παντού. Το θέμα είναι εάν θα τους επιτρέψεις εσύ ο ίδιος να σε κυβερνούν ή όχι.

 

«κανείς δεν μπορεί ν? ανεβεί στην πλάτη σου, αν δεν σκύψεις πρώτα εσύ ο ίδιος» :smilewink:

(δε θυμάμαι ποιός το είπε)

Link to comment
Share on other sites

Αφού κι εσύ διαφωνείς, τότε που είναι το πρόβλημα; :huh:

 

Δεν είπα οτί υπάρχει πρόβλημα. Είπα πως είναι η πραγματικότητα...και πως θα είναι στο μέλλον.

 

Τσου, δεν το δέχομαι...! Μα με τίποτα όμως!

Και θα σου εξηγήσω το γιατί:

Διότι παρόλο που σκούζουν και φωνάζουν για πολλά και διάφορα πράματα (φυσικά μιλάμε πάντα για τους στόκους, όχι για όλους!), ο κόσμος μάλλον γραμμένους τους έχει και τελικά κάνει το δικό του. Ίσως με λίγο ζόρι, αλλά το κάνει τελικά!

Κι αυτό, δεν ισχύει μονάχα για τους χριστιανούς, αλλά για ένα σωρό άλλες «ομάδες» ανθρώπων! Για παράδειγμα: δίνεις εσύ σημασία στο τι σκούζουν οι απόλυτοι ορθολογιστές (μιλάω επίσης για τους στόκους, όχι για όλους) ;; Μπα, δεν βλέπω κάτι τέτοιο...

 

Στόκοι υπάρχουν παντού φίλε μου! Κυριολεκτικά παντού. Το θέμα είναι εάν θα τους επιτρέψεις εσύ ο ίδιος να σε κυβερνούν ή όχι.

 

«κανείς δεν μπορεί ν? ανεβεί στην πλάτη σου, αν δεν σκύψεις πρώτα εσύ ο ίδιος»  :smilewink:

(δε θυμάμαι ποιός το είπε)

14425[/snapback]

Θα βγούμε offtopic. Τα έχουμε ξανασυζητήσει αυτά άλλωστε.

Link to comment
Share on other sites

Νεφέλη, αυτό που είπες μπορεί να γίνει..Αν ζητάμε τώρα νόμιμη ευθανασία ασθενή, τότε στο μέλλον που θα έχουμε εξοικιωθεί με την ιδέα, τι θα ζητάμε? Πως μπορούμε να ξέρουμε πως θα εξελιχθεί η κοινωνία του αύριο? Πάντως αν κρίνουμε απ'το ότι ο άνθρωπος είναι ον καταστροφικό...τότε καθόλου εμπιστοσύνη δε μας έχω για να σηκώσουμε το βάρος αυτής της ευθύνης... :unsure:

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...
Και να φανταστείς, ούτε εδώ χρειάζεται να φτάσεις! Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει η ζωή για ποικίλους λόγους ακόμα κι αν ζουν στην Ελβετία΄ή στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε "ανεπτυγμένη" χωρα...

Καλέ, εδώ βλέπεις ανθρώπους που -φαινομενικά- έχουν όλα τα καλά του κόσμου, κι όμως θα προτιμούσαν να πέθαιναν... :blink:

Κάπου εδώ κολλάει εκείνο το «εδώ είναι ο Παράδεισος, εδώ και η Κόλαση»... Μέσα μας είναι και τα δύο.

 

Η ευθανασία όμως, αφορά μονάχα τους ανθρώπους που πάσχουν από ανίατη ασθένεια, στα τελευταία της στάδια, και υποφέρουν απ? αυτήν...

 

...Ή μήπως όχι...;

 

Μήπως (λέω τώρα) αν γίνει νόμιμη και απόλυτα αποδεκτή από τις κοινωνίες, η ευθανασία για τις περιπτώσεις ανίατων ασθενειών, τότε θ? αρχίσουμε να συζητάμε και για δικαίωμα ευθανασίας στους ανθρώπους που απλά επιθυμούν να πάψουν να ζούν;... :unsure:

δεν εχουμε δικαιωμα να επιλεγουμε τον θανατο?ακιομα και αν ειμαστε υγιεις? :unsure:

Link to comment
Share on other sites

απλα τα πραγματα για μενα. οπως δε με ρωτησαν και δε ρωτησα κανενα για να γεννηθω, δε θα ρωτησω κανενα για να πεθανω. οπως δε σε ρωτησαν αν θες να γεννηθεις, αν μου ζητησεις να σε "σκοτωσω", θα το κανω...

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...