outis Posted October 6, 2009 Report Share Posted October 6, 2009 αυτη ηταν μια απο τις πολλες προτασεις της Διακηρυξης των Δικαιωματων του 1793 (Γαλλικη επανασταση )..Η οποία να μην ξεχνάμε έπνιξε τον εαυτό της στο αίμα.... να ήταν άραγε τα πολλά και ωραία λόγια; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
canislupus Posted October 6, 2009 Report Share Posted October 6, 2009 μπορει να ηταν ΚΑΙ αυτο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
outis Posted October 7, 2009 Report Share Posted October 7, 2009 Ελευθερία είναι για τη γάτα να κάνει γατάκια και να τρώει το ποντίκι Ελευθερία είναι για το ποντίκι να πεθαίνει φαγωμένο από γάτα Ελευθερία είναι για το ψάρι να "αναπνεύει" νερό Ελευθερία είναι για το ψάρι να πεθαίνει έξω από το νερό Δεν μου φαίνονται και τόσο "αφηρημένα" όλα αυτά Αλλά ούτε και είναι όλα εικόνες (πόσο μάλλον έννοιες) ευγενικές... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
stelf Posted October 27, 2009 Report Share Posted October 27, 2009 «Η ελευθερία σου σταμάτα, εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου» Όμορφο γνωμικό και πολύ δημοκρατικό (προσωπικά, είναι το αγαπημένο μου ). Συχνά-πυκνά όμως, το τι θα κάνει ο άλλος επηρεάζει και εμάς άμεσα ή έμμεσα. Αφήνοντας λοιπόν ελεύθερο τον άλλο, μήπως καταπιέζουμε την δική μας ελευθερία (όπως και το ανάποδο, βέβαια) ; Ένα -λίγο χαζούλι- παράδειγμα, είναι το εξής: Η σύζυγος καταπιέζει τον σύζυγο να μην καπνίζει. Αυτός (με το δίκιο του) σκούζει «άσε με ρε γυναίκα! Δικά μου είναι τα πνευμόνια, τα κάνω ότι θέλω!» Εάν όμως ο σύζυγος πάθει κάτι, λόγω του καπνίσματος... το λούκι ποιός θα το τραβήξει;; Μα η σύζυγος φυσικά!... ...Όμορφα λόγια λοιπόν... Κατά πόσο όμως είναι πράγματι εφαρμόσιμα και σε ποιές περιπτώσεις οφείλουμε να γινόμαστε... «δυνάστες» για το καλό όλων; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
stelf Posted October 27, 2009 Report Share Posted October 27, 2009 Για εμενα το λαθος ξεκιναει απο την συζηγο.. δεν μπορει να καταπιεζει τον αλλο να κανει κατι επειδη δεν αρεσει σε αυτην η επειδη τον αγαπαει, οταν αγαπας δεν καταπιεζεις... αυτο που μπορει να κανει ειναι να δειξει στον αντρα της τις επιπτωσεις αυτου που κανει και να τον αφησει στην δικη του μοιρα... απλα να τον διωξει απο τον χωρο της, δεν μπορουμε να αλλακσουμε τον κοσμο μπορουμε ομως να αλλαξουμε εμας.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Onirodamasths Posted December 10, 2009 Report Share Posted December 10, 2009 Η ελευ8ερια μου δεν σταματαει που8ενα εαν δεν με αναγασουν να τι σταματισω. Εφοσων πολεμαω για την ελευ8ερια μου τι θελω ολη χωρις ορια. Υ.Γ κακος :> Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
outis Posted December 11, 2009 Report Share Posted December 11, 2009 (edited) Η ελευ8ερια μου δεν σταματαει που8ενα εαν δεν με αναγασουν να τι σταματισω. Εφοσων πολεμαω για την ελευ8ερια μου τι θελω ολη χωρις ορια. Υ.Γ κακος :> Κακός;;;;Μάλλον συνειδητοποιημένος αφού αυτόαποκαλείσαι "ονειρο-δαμαστής".... Αν αυτά που λες δεν ήταν όνειρο και όντως πολεμούσες έτσι για την ελευθερία σου θα σε είχαμε ακουστά από τις ειδήσεις (εκτός κι αν σ' έχουμε ακουστά αλλά με άλλο όνομα! ) Edited December 11, 2009 by outis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dartsan Posted February 16, 2010 Report Share Posted February 16, 2010 Μπορώ να πω πως συμφωνώ με τα περισσότερα που ειπώθηκαν.. Θα ήθελα μόνο να προσθέσω πως ναι, κατά κάποιο τρόπο η Ελευθερία είναι μια αφηρημένη έννοια. Είναι κάτι εντελώς απροσδιόριστο. Μπορώ μόνο να την διαχωρίσω σε δύο "κατηγορίες". Την Προσωπική Ελευθερία και την Ελευθεριά ενός συνόλου, την Ελευθερία μιας κοινωνίας. Στην πρώτη περίπτωση (προσωπική ελευθερία) το πρόσωπο που νιώθει ή έστω αυτό-αποκαλείτε ελεύθερο, κάνει ότι θέλει, κινείται όπως θέλει, ενεργεί όπως θέλει, χωρίς να σκέφτεται και χωρίς να νοιάζεται για τον αντίκτυπο που μπορεί να έχουν οι πράξεις του προς τα πρόσωπα που είναι γύρο του. Αυτή η μορφή ελευθερίας πολλές φορές έρχεται παράλληλα με τον εγωισμό και πολλές φορές και με την εξουσία. Ως αποτέλεσμα, αυτή την ελευθερία μπορεί να την έχει μόνο ένα πρόσωπο, και τα υπόλοιπα πρόσωπα να λαμβάνουν τα παράγωγα της (καταπίεση,δέσμευση ελεύθερης έκφρασης και βούλησης και άλλα...) Επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν όρια αλλά ούτε και ισορροπία, τα πάνω μπορούν να έρθουν κάτω και το πρόσωπο που την κατείχε ανά πάσα στιγμή μπορεί να την χάσει, και από εκεί που απολάμβανε τις αρετές της ελευθερίας χωρίς όρια, να απολαμβάνει τις αρετές της καταπίεσης χωρίς όρια. Είναι προφανές ότι αυτού του είδους η ελευθερία δεν συνιστάται και φυσικά δεν θα μπορούσε καν να χαρακτηριστεί ελευθερία. εγώ προσωπικά την λέω μαλ.. Στην Δεύτερη περίπτωση, ακριβώς επειδή αναφερόμαστε σε ένα σύνολο το οποίο θα απολαμβάνει τις αρετές της ελευθερίας, για να μπορεί να το κάνει αυτό δεν θα πρέπει να δέχεται επιρροές - καταπίεση , ανελευθερία. Η αλληλοεπίδραση των προσώπων που θα απαρτίζουν αυτό το σύνολο θα πρέπει να είναι αρμονική για να μπορεί το σύνολο να χαρακτηρίζετε συνολικά ελεύθερο. Για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι απαραίτητο να υπάρχει σεβασμός προσωπικότητας από κάθε κομμάτι του συνόλου προς όλο το σύνολο. Έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα πως για να μπορέσουμε να βάλουμε κάποια όρια στην Ελευθερία, τα οποία όμως πάντα θα είναι μεταβλητά θα πρέπει να μπορούμε να σεβόμαστε την προσωπικότητα του ατόμου που έχουμε απέναντί μας. Αν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό , τότε θα μπορεί να υπάρξει πραγματική ελευθερία. Τέλος θα ήθελα να αναφέρω μια περίπτωση που συνάντησα.. Πριν χρόνια γνώρισα ένα πρόσωπο το οποίο είχε ένα κακό. Επηρεαζόταν αρκετά από τα λόγια των άλλων. Ουσιαστικά δεν είχε ελεύθερη βούληση. Όταν το πρόσεξα αυτό μου κακοφάνηκε και θέλησα να επέμβω σε όλο αυτό και να προσπαθήσω να σώσω όσο μπορώ την κατάσταση. Έτσι εκεί που έβλεπα ότι πήγαινε να κάνει κάτι.. κάτι το οποίο δεν ήταν αποτέλεσμα προσωπικής βούλησης, πέταγα και εγώ μια άλλη εκδοχή για το τι πρέπει να κάνει, και στην συνέχεια και άλλες εκδοχές. Πολλές από τις οποίες ήταν λάθος... αλλά το έκανα επίτηδες απλά και μόνο γιατί ήθελα να βάλω αυτό το πρόσωπο στην λούμπα να κάτσει να σκεφτεί. Να σκεφτεί "τι θέλω να κάνω;Τι θεωρώ λάθος και τι σωστό από όλα αυτά" , όταν έβλεπα ότι παίρνει λάθος δρόμο, το σταματούσα τελευταία στιγμή. Μετά από κάποιο διάστημα πρόσεξα πως η προσπάθειες που είχα κάνει τόσο καιρό δεν ήταν μάταιες, είχαν αποτέλεσμα. Έτσι σταμάτησα να επεμβαίνω. Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα ξανά ξεκίνησε η ίδια ιστορία.. δεν υπήρχε προσωπική επιλογή, δεν υπήρχε προσωπική ελεύθερη βούληση και σκέψη. Εκεί πήρα την απόφαση να δώσω την ελευθερία σε αυτό το πρόσωπο να κάνει πραγματικά ότι γουστάρει. Να μείνει υποχείριο κάποιων ή να καταλάβει πως είναι ελεύθερο ον. Κοινός να αφήσω τα πράγματα ως έχουν... έτσι έκανα και από ότι φάνηκε παρέμεινε υποχείριο. Πλέον δεν έχουμε επικοινωνία.. ίσος αν κάποια στιγμή ελευθερωθεί να ξαναβρεθούμε. Η ερώτηση που θέλω να κάνω είναι η εξής.. η τελική μου απόφαση ήταν σωστή; έδωσα όντος την ελευθερία σε αυτό το πρόσωπο να επιλέξει; ή για να μπορέσει να επιλέξει έπρεπε να βάλω και εγώ το χεράκι μου, έτσι ώστε να υπάρχει ένα αντίβαρο; Προσωπικά πιστεύω πως και στις δύο περιπτώσεις έδινα ελευθερία σε αυτό το πρόσωπο, απλά στην πρώτη ήταν πολύ μεγαλύτερη αλλά και πολύ πιο δύσκολη να την διεκδικήσει. Θα ήθελα την γνώμη σας πάνω σε αυτό το θέμα.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.