Θρησκεία.Σκοπός ή μέσον για την εξέλιξη του ανθρώπου?

[martina]

Το να ξορκίζεις το κακό δε σημαίνει ότι το υπερνικάς. :smilewink: Απλά το αγνοείς και το υποτιμάς με οδυνηρές συνέπειες τις περισσότερες φορές.

 

...εξαρτάται το "ξόρκι".

Μπορεί να μην το σβήνεις από τον χάρτη αλλά το αποδυναμώνεις σε προσωπικό επίπεδο.

[hrakleitos]

Ο Διάβολος δεν υπάρχει σαν οντότητα γιατί είναι κτιστός από τον Θεό.Δεν υπάρχει μάχη ανάμεσα στο καλο(θεός) και στο κακό(Διαβολος) γιατί πολύ απλά ο Διάβολος δεν είναι Θεός.Αλλιώς θα είχαμε πολυθεϊσμό :smilewink:

 

 

Είναι το αντίπαλον δέος.

 

Με αυτές τις διδαχές πιάνουν τους περισσότερους "πελάτες". Θέλετε "καλό; Εχουμε! Θέλετε "κακό"; Εχουμε κι απ' αυτό! Οι ίδιες οι διδαχές της χριστιανικής εκκλησίας αφήνουν χώρο στον πιστό να είναι καλός μέσα στην κακία του και κακός μέσα στην καλοσύνη του.

 

Δίξ'τε μου ΕΝΑΝ, μόνο έναν που να πιστεύει σε κάποια αρχαία θρησκεία και να μην έχει διαγράψει από μέσα του το κακό! Ούτε καν του δίνει σημασία.

 

Το να ξορκίζεις το κακό δε σημαίνει ότι το υπερνικάς. :smilewink: Απλά το αγνοείς και το υποτιμάς με οδυνηρές συνέπειες τις περισσότερες φορές.Εσύ τι πιστευεις ότι ο διάβολος είναι θεός?Αφού έχει αγγελική φύση.Εκπτωτοι αγγελοι σου λέει κάτι?.Διαγράφω το κακό σημαίνει το αγνοώ(από τη στιγμή που υπάρχει) και "αγνοώ" προέρχεται από τη λέξη άγνοια δηλ. ανιδεότητα.

 

οι αρχαιες θρησκειες δεν ειχαν καθολου την εννοια του κακου? δεν νομιζω απλα δεν ειχαν την ιδεα του δυαλισμου της διαιρεσης σε καλο κακο θεος διαβολος κτλ αλλα ξαναλεω αυτο στο οποιο κανεις δεν απαντησε μηπως ειναι αναγκαια η εννοια του κακου μηπως εμεις το βλεπουμε σαν κακο? το κακο δεν εχει οντολογικη υποσταση ειναι η ελλειψη του αγαθου?

μηπως ειναι ο προσωπικος προπονητης μας? της ψυχης μας? και για αυτο το βλεπουμε τερατομορφο οπως ενδομυχα βλεπαμε τους αυστηρους καθηγητες στο σχολειο?

[outis]

....οι αρχαιες θρησκειες δεν ειχαν καθολου την εννοια του κακου? δεν νομιζω απλα δεν ειχαν την ιδεα του δυαλισμου της διαιρεσης σε καλο κακο θεος διαβολος κτλ αλλα ξαναλεω αυτο στο οποιο κανεις δεν απαντησε μηπως ειναι αναγκαια η εννοια του κακου μηπως εμεις το βλεπουμε σαν κακο? το κακο δεν εχει οντολογικη υποσταση ειναι η ελλειψη του αγαθου?

μηπως ειναι ο προσωπικος προπονητης μας? της ψυχης μας? και για αυτο το βλεπουμε τερατομορφο οπως ενδομυχα βλεπαμε τους αυστηρους καθηγητες στο σχολειο?

Υπάρχουν και αρχαίες θρησκείες από την Ασία μέχρι την Αμερική (προ Κολόμβου) που είχαν και αυτό που λες "δυαλισμό", αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Το κακό δεν είναι "αναγκαία" έννοια, αλλά γεγονός της ζωής. Και το καλό επίσης. Και γλωσσολογικά (για τα Ελληνικά) έχουν οντολογική υπόσταση: Καλό=Τροφή=κάτι προς επιδίωξη, Κακό=Κίνδυνος=κάτι προς αποφυγή. Έπειτα ήρθε η συνειδητοποίηση ότι και άλλα πράγματα έχουν μια αναλογία με τα αρχικά (δηλαδή την τροφή και τον κίνδυνο) κι όσα ήταν ισοδύναμα με την ωφέλεια της τροφή ιδώθηκαν ως "καλά", ενώ όσα ήταν ισοδύναμα με τη βλαβερότητα του κινδύνου, ως "κακά"... Έπειτα η οντολογική υπόσταση καλού/κακού βρέθηκε σε δεύτερο πλάνο και φτάσαμε να τα βλέπουμε "αφηρημένα". Αν όμως θέλουμε να τα κατανοήσουμε, μια προσέγγιση είναι να τα δούμε όπως ήταν αρχικά κι έπειτα να τα ακολουθήσουμε ως τώρα.

Η θρησκεία τώρα (για να δικαιολογήσω) τη σχέση με το θέμα μπορεί να θεωρηθεί ως "μέθοδος" επιδίωξης του "καλού" (που θρέφει) και επισήμανσης (προς αποφυγή) του κακού (που απειλεί). Η κάθε μια θρησκεία μπορεί να υιοθετεί εναλλακτικούς τρόπους προσέγγισης αλλά η ουσία παραμένει. Μην κολλάμε σε συγκεκριμένες θρησκείες, ούτε ωφελεί να γενικεύουμε. (Μπορείτε αν θέλετε να ρίξετε μια ματιά στο "Έργα και Ημέρες" του Ησίοδου για να δείτε ότι ο αρχαίος Ελληνικός τρόπος δεν ήταν και τόσο διαφορετικός από τη σημερινή λαϊκή θρησκευτικότητα κι ας είναι το θρησκευτικό πλαίσιο διαφορετικό.)

[hrakleitos]

....οι αρχαιες θρησκειες δεν ειχαν καθολου την εννοια του κακου? δεν νομιζω απλα δεν ειχαν την ιδεα του δυαλισμου της διαιρεσης σε καλο κακο θεος διαβολος κτλ αλλα ξαναλεω αυτο στο οποιο κανεις δεν απαντησε μηπως ειναι αναγκαια η εννοια του κακου μηπως εμεις το βλεπουμε σαν κακο? το κακο δεν εχει οντολογικη υποσταση ειναι η ελλειψη του αγαθου?

μηπως ειναι ο προσωπικος προπονητης μας? της ψυχης μας? και για αυτο το βλεπουμε τερατομορφο οπως ενδομυχα βλεπαμε τους αυστηρους καθηγητες στο σχολειο?

Υπάρχουν και αρχαίες θρησκείες από την Ασία μέχρι την Αμερική (προ Κολόμβου) που είχαν και αυτό που λες "δυαλισμό", αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Το κακό δεν είναι "αναγκαία" έννοια, αλλά γεγονός της ζωής. Και το καλό επίσης. Και γλωσσολογικά (για τα Ελληνικά) έχουν οντολογική υπόσταση: Καλό=Τροφή=κάτι προς επιδίωξη, Κακό=Κίνδυνος=κάτι προς αποφυγή. Έπειτα ήρθε η συνειδητοποίηση ότι και άλλα πράγματα έχουν μια αναλογία με τα αρχικά (δηλαδή την τροφή και τον κίνδυνο) κι όσα ήταν ισοδύναμα με την ωφέλεια της τροφή ιδώθηκαν ως "καλά", ενώ όσα ήταν ισοδύναμα με τη βλαβερότητα του κινδύνου, ως "κακά"... Έπειτα η οντολογική υπόσταση καλού/κακού βρέθηκε σε δεύτερο πλάνο και φτάσαμε να τα βλέπουμε "αφηρημένα". Αν όμως θέλουμε να τα κατανοήσουμε, μια προσέγγιση είναι να τα δούμε όπως ήταν αρχικά κι έπειτα να τα ακολουθήσουμε ως τώρα.

Η θρησκεία τώρα (για να δικαιολογήσω) τη σχέση με το θέμα μπορεί να θεωρηθεί ως "μέθοδος" επιδίωξης του "καλού" (που θρέφει) και επισήμανσης (προς αποφυγή) του κακού (που απειλεί). Η κάθε μια θρησκεία μπορεί να υιοθετεί εναλλακτικούς τρόπους προσέγγισης αλλά η ουσία παραμένει. Μην κολλάμε σε συγκεκριμένες θρησκείες, ούτε ωφελεί να γενικεύουμε. (Μπορείτε αν θέλετε να ρίξετε μια ματιά στο "Έργα και Ημέρες" του Ησίοδου για να δείτε ότι ο αρχαίος Ελληνικός τρόπος δεν ήταν και τόσο διαφορετικός από τη σημερινή λαϊκή θρησκευτικότητα κι ας είναι το θρησκευτικό πλαίσιο διαφορετικό.)

 

αναφερθηκα στις αρχαιες θρησκειες εχοντας υποψιν τη δικη μας αρχαια Ελληνικη διοτι οι περισσοτεροι αυτο εννουσαν.δεν απαντησες στο τελευταιο σκελος της ερωτησης μου και οσον αφορα την οντολογικη υποσταση

γλωσσικως αυτο δεν δικαιολογει την θεωρια του οτι το κακο υπαρχει !!!δηλαδη ειναι οντως ον ειναι?η ειναι η ελλειψη του καλου?

[outis]

...

αναφερθηκα στις αρχαιες θρησκειες εχοντας υποψιν τη δικη μας αρχαια Ελληνικη διοτι οι περισσοτεροι αυτο εννουσαν.δεν απαντησες στο τελευταιο σκελος της ερωτησης μου και οσον αφορα την οντολογικη υποσταση

γλωσσικως αυτο δεν δικαιολογει την θεωρια του οτι το κακο υπαρχει !!!δηλαδη ειναι οντως ον ειναι?η ειναι η ελλειψη του καλου?

Εεεε... συγνώμη αλλά το "αρχαίες θρησκείες" δεν είναι καθόλου συνώνυμο της "δικής μας" αρχαίας Ελληνικής - η οποία δεν ήταν ακριβώς θρησκεία αλλά σύνολο λατρειών - έκφραση θρησκευτικότητας περισσότερο παρά "θρησκεία". Οπότε αν μπορείς να ξαναδιατυπώσεις όλο το ερώτημα λέγοντας αυτό που εννοείς θα το καταλάβω καλύτερα.

Για το γλωσσολογικό μέρος: Οι λέξεις εκφράζουν έννοιες ή αντικείμενα. Όσο πάμε πίσω στο χρόνο τόσο διαπιστώνουμε ότι και οι έννοιες, αρχικά, αφορούσαν αντικείμενα-φορείς-της-έννοιας. Κι αυτό βοηθά στο να αντιληφθούμε την υπόσταση της έννοιας. Το κακό δεν είναι αναγκαίο, ούτε μη-αναγκαίο. Το κακό *είναι*, και είναι - εντελώς γενικευμένα - οτιδήποτε απειλεί την δική μας υπόσταση. Το καλό πάλι είναι οτιδήποτε συντηρεί τη δική μας υπόσταση.

Από πολύ παλιά - μέσα από επόχες όπου οι άνθρωποι "παρατηρούσαν" καλύτερα τον εαυτό τους και τους άλλους (κι έπειδή λιγότερα τους αποσπούσαν, κι επειδή η ζωή τους εξαρτώνταν από αυτό) - έγινε αντιληπτό ότι κάποιες στρατηγικές στάσεις ζωής ή συμπεριφορές ("ήθη") (0) φαινόταν να "έλκουν" την απειλή-κίνδυνο, το "κακό" ή να "έλκουν" το "καλό" (τα στοιχεία που συνεισφέρουν στη διατήρηση της ζωής). Έτσι καθώς αυτά "κωδικοποιούνταν" έγιναν "ηθική" και νόμοι. Σε άλλους λαούς εκφράστηκαν μέσα από τη θρησκεία (1), σε άλλους μέσα από την κοινωνία - και τελικά - τους νόμους της "πόλης" (2) και σε λαϊκό επίπεδο μέσα από δεισιδαιμονίες που εκφραζόταν στη λαϊκή θρησκευτικότητα (3). Στην αρχαία Ελλάδα αυτό έγινε με τους τρόπους (2) & (3) και γι' αυτό υπάρχει η εντύπωση ότι δεν είχαν την έννοια του "κακού" (όπως στο (1)). Φυσικά και είχαν την έννοια του κακού και απλά αναφέρω το διλημμα: δρόμος Αρετής ή Κακίας του "μύθου" και το Έργα και Ημέρες του Ησιόδου όπου φαίνεται η αντίληψη του κακού με την μορφή (3). Βέβαια αργότερα υπήρχε και η πιο "φιλοσοφημένη" μορφή (4) η "αρετή" ως το "αγαθό" ενάντια στα "πάθη" και η οποία ήταν, κατά τη γνώμη μου, κοντίτερα στην αρχική αυθεντική μορφή του πράγματος (0).

[Demons]

Το κακό *είναι*, και είναι - εντελώς γενικευμένα - οτιδήποτε απειλεί την δική μας υπόσταση. Το καλό πάλι είναι οτιδήποτε συντηρεί τη δική μας υπόσταση.

 

Δέν συμφωνό σε αυτό. Το κακό πολλες φορές είναι αυτό που συντηρεί την δική μας υπόσταση αλλά απειλεί άλλες. Η έννοια του κακού ξεφέυγει απο τα πλαίσια της επιβίωσης και μή επιβίωσης. Για αυτό είναι και τόσο δύσκολο να αντιληφθούμε τις πιό λεπτές πτυχές του.

[Dakkon Darkblade]

 

Άμα δεν υπήρχαν οι θρήσκες και οι νόμοι η γη θα ήταν ένα τεράστιο σφαγείο(όχι μόνο ανθρώπων). Ίσως κάποια μέρα έρθει η στιγμή να μην χρειάζεται τίποτα από τα δύο.

 

Υ.Γ.: άλλοι οι σκοποί των εξουσιαστών μιας θρήσκας και άλλοι οι σκοποί της ίδιας της θρησκείας

 

 

Κάνεις λάθος!

 

Οι άνθρωποι έζησαν μιά χαρά, στα πολύ-πολύ αρχαία χρόνια, πριν αρχίσουν οι νόμοι και οι θρησκείες. Μητριαρχικές κοινωνίες, όπου όλοι είχαν κάποιες υποχρεώσεις ενώ απολάμβαναν κάποια δικαιώματα.

 

Οσο για το υστερόγραφό σου ... Μην διαχωρίζεις τους εξουσιαστές - χειρηστές μιάς θρησκείας από την ίδια την θρησκεία! Καμία θρησκεία ΔΕΝ υπάρχει αν δεν υπάρχουν άνθρωποι που την διαχειρίζονται!

 

Τι κακό είναι αυτό; Ως πότε θα διαχωρίζετε τους λειτουργούς μίας θρησκείας από την ίδια την θρησκεία;! :headb: Αυτοί οι λειτουργοί κάτι διάβασαν και αποφάσισαν να λειτουργήσουν υπέρ αυτής. Πρέπει να πάρετε απόφαση πως οι λειτουργοί μίας θρησκείας ... νταράααααν ... συντηρούν την ίδια την θρησκεία στην μνήμη των πολλών. Τις περισσότερες φορές για ίδιο όφελος.

 

Αυτό δεν με αφορά, αλλά δεν θα τους ακολουθήσω κι όλας!

 

Και να ξέρετε όλοι αυτοί οι λειτουργοί ή εξουσιαστές ή χειρηστές μιάς θρησκείας θα κάνουν πάντα ότι τους επιτρέψουν οι πιστοί τους. Οτι τους επιτρέψετε εσείς! Μέχρι εκεί!

 

Τους διαχωρίζετε από την θρησκεία γυρίζοντάς τους την πλάτη ... μμμμ στεναχώρια τους(!) και εσείς κοιτάτε το ίδιο το δόγμα. Ας κοιτάτε όπου θέλετε. Σκοτίστηκαν! Αυτοί διαχειρίζονται πλούτο που ούτε τον έχουμε ονειρευτεί. Αυτό τους ενδιαφέρει. Ούτε οι θεοί ούτε οι δαίμονες

 

 

.

 

 

 

...

 

Από πολύ παλιά - μέσα από επόχες όπου οι άνθρωποι "παρατηρούσαν" καλύτερα τον εαυτό τους και τους άλλους (κι έπειδή λιγότερα τους αποσπούσαν, κι επειδή η ζωή τους εξαρτώνταν από αυτό) - έγινε αντιληπτό ότι κάποιες στρατηγικές στάσεις ζωής ή συμπεριφορές ("ήθη") (0) φαινόταν να "έλκουν" την απειλή-κίνδυνο, το "κακό" ή να "έλκουν" το "καλό" (τα στοιχεία που συνεισφέρουν στη διατήρηση της ζωής). Έτσι καθώς αυτά "κωδικοποιούνταν" έγιναν "ηθική" και νόμοι. Σε άλλους λαούς εκφράστηκαν μέσα από τη θρησκεία (1), σε άλλους μέσα από την κοινωνία - και τελικά - τους νόμους της "πόλης" (2) και σε λαϊκό επίπεδο μέσα από δεισιδαιμονίες που εκφραζόταν στη λαϊκή θρησκευτικότητα (3). Στην αρχαία Ελλάδα αυτό έγινε με τους τρόπους (2) & (3) και γι' αυτό υπάρχει η εντύπωση ότι δεν είχαν την έννοια του "κακού" (όπως στο (1)). Φυσικά και είχαν την έννοια του κακού και απλά αναφέρω το διλημμα: δρόμος Αρετής ή Κακίας του "μύθου" και το Έργα και Ημέρες του Ησιόδου όπου φαίνεται η αντίληψη του κακού με την μορφή (3). Βέβαια αργότερα υπήρχε και η πιο "φιλοσοφημένη" μορφή (4) η "αρετή" ως το "αγαθό" ενάντια στα "πάθη" και η οποία ήταν, κατά τη γνώμη μου, κοντίτερα στην αρχική αυθεντική μορφή του πράγματος (0).

[hrakleitos]

Το κακό *είναι*, και είναι - εντελώς γενικευμένα - οτιδήποτε απειλεί την δική μας υπόσταση. Το καλό πάλι είναι οτιδήποτε συντηρεί τη δική μας υπόσταση.

 

Δέν συμφωνό σε αυτό. Το κακό πολλες φορές είναι αυτό που συντηρεί την δική μας υπόσταση αλλά απειλεί άλλες. Η έννοια του κακού ξεφέυγει απο τα πλαίσια της επιβίωσης και μή επιβίωσης. Για αυτό είναι και τόσο δύσκολο να αντιληφθούμε τις πιό λεπτές πτυχές του.

συμφωνω

 

QUOTEoutis

"Εεεε... συγνώμη αλλά το "αρχαίες θρησκείες" δεν είναι καθόλου συνώνυμο της "δικής μας" αρχαίας Ελληνικής - η οποία δεν ήταν ακριβώς θρησκεία αλλά σύνολο λατρειών - έκφραση θρησκευτικότητας περισσότερο παρά "θρησκεία". Οπότε αν μπορείς να ξαναδιατυπώσεις όλο το ερώτημα λέγοντας αυτό που εννοείς θα το καταλάβω καλύτερα."

 

ναι εχεις δικιο μονο που χρησιμοποιησα την εννοια οπως οι αλλοι στο συγκεκριμενο τοπικ!!!

 

QUOTEoutis

"Εεεε... συγνώμη αλλά το "αρχαίες θρησκείες" δεν είναι καθόλου συνώνυμο της "δικής μας" αρχαίας Ελληνικής - η οποία δεν ήταν ακριβώς θρησκεία αλλά σύνολο λατρειών - έκφραση θρησκευτικότητας περισσότερο παρά "θρησκεία". Οπότε αν μπορείς να ξαναδιατυπώσεις όλο το ερώτημα λέγοντας αυτό που εννοείς θα το καταλάβω καλύτερα.

Για το γλωσσολογικό μέρος: Οι λέξεις εκφράζουν έννοιες ή αντικείμενα. Όσο πάμε πίσω στο χρόνο τόσο διαπιστώνουμε ότι και οι έννοιες, αρχικά, αφορούσαν αντικείμενα-φορείς-της-έννοιας. Κι αυτό βοηθά στο να αντιληφθούμε την υπόσταση της έννοιας. Το κακό δεν είναι αναγκαίο, ούτε μη-αναγκαίο. Το κακό *είναι*, και είναι - εντελώς γενικευμένα - οτιδήποτε απειλεί την δική μας υπόσταση. Το καλό πάλι είναι οτιδήποτε συντηρεί τη δική μας υπόσταση.

Από πολύ παλιά - μέσα από επόχες όπου οι άνθρωποι "παρατηρούσαν" καλύτερα τον εαυτό τους και τους άλλους (κι έπειδή λιγότερα τους αποσπούσαν, κι επειδή η ζωή τους εξαρτώνταν από αυτό) - έγινε αντιληπτό ότι κάποιες στρατηγικές στάσεις ζωής ή συμπεριφορές ("ήθη") (0) φαινόταν να "έλκουν" την απειλή-κίνδυνο, το "κακό" ή να "έλκουν" το "καλό" (τα στοιχεία που συνεισφέρουν στη διατήρηση της ζωής). Έτσι καθώς αυτά "κωδικοποιούνταν" έγιναν "ηθική" και νόμοι. Σε άλλους λαούς εκφράστηκαν μέσα από τη θρησκεία (1), σε άλλους μέσα από την κοινωνία - και τελικά - τους νόμους της "πόλης" (2) και σε λαϊκό επίπεδο μέσα από δεισιδαιμονίες που εκφραζόταν στη λαϊκή θρησκευτικότητα (3). Στην αρχαία Ελλάδα αυτό έγινε με τους τρόπους (2) & (3) και γι' αυτό υπάρχει η εντύπωση ότι δεν είχαν την έννοια του "κακού" (όπως στο (1)). Φυσικά και είχαν την έννοια του κακού και απλά αναφέρω το διλημμα: δρόμος Αρετής ή Κακίας του "μύθου" και το Έργα και Ημέρες του Ησιόδου όπου φαίνεται η αντίληψη του κακού με την μορφή (3). Βέβαια αργότερα υπήρχε και η πιο "φιλοσοφημένη" μορφή (4) η "αρετή" ως το "αγαθό" ενάντια στα "πάθη" και η οποία ήταν, κατά τη γνώμη μου, κοντίτερα στην αρχική αυθεντική μορφή του πράγματος (0)."

 

 

 

λοιπον οσο προχωραει η κοινωνια στη θαλασσα του χρονου το κακο παιρνει στη φαντασια του ανθρωπου διαφορες μορφες!!!αυτο του δινει υποσταση???Αλλα και παλι αρνεισε πεισματικα να απαντησεις στο τελευταιο σκελος της ερωτησης μου

[outis]

...

λοιπον οσο προχωραει η κοινωνια στη θαλασσα του χρονου το κακο παιρνει στη φαντασια του ανθρωπου διαφορες μορφες!!!αυτο του δινει υποσταση???Αλλα και παλι αρνεισε πεισματικα να απαντησεις στο τελευταιο σκελος της ερωτησης μου

Μαλλον δεν κατάλαβα την ερώτηση. Δεν μπορείς να την επαναλάβεις;

[hrakleitos]

Ο Διάβολος δεν υπάρχει σαν οντότητα γιατί είναι κτιστός από τον Θεό.Δεν υπάρχει μάχη ανάμεσα στο καλο(θεός) και στο κακό(Διαβολος) γιατί πολύ απλά ο Διάβολος δεν είναι Θεός.Αλλιώς θα είχαμε πολυθεϊσμό :smilewink:

 

 

Είναι το αντίπαλον δέος.

 

Με αυτές τις διδαχές πιάνουν τους περισσότερους "πελάτες". Θέλετε "καλό; Εχουμε! Θέλετε "κακό"; Εχουμε κι απ' αυτό! Οι ίδιες οι διδαχές της χριστιανικής εκκλησίας αφήνουν χώρο στον πιστό να είναι καλός μέσα στην κακία του και κακός μέσα στην καλοσύνη του.

 

Δίξ'τε μου ΕΝΑΝ, μόνο έναν που να πιστεύει σε κάποια αρχαία θρησκεία και να μην έχει διαγράψει από μέσα του το κακό! Ούτε καν του δίνει σημασία.

 

Το να ξορκίζεις το κακό δε σημαίνει ότι το υπερνικάς. :smilewink: Απλά το αγνοείς και το υποτιμάς με οδυνηρές συνέπειες τις περισσότερες φορές.Εσύ τι πιστευεις ότι ο διάβολος είναι θεός?Αφού έχει αγγελική φύση.Εκπτωτοι αγγελοι σου λέει κάτι?.Διαγράφω το κακό σημαίνει το αγνοώ(από τη στιγμή που υπάρχει) και "αγνοώ" προέρχεται από τη λέξη άγνοια δηλ. ανιδεότητα.

 

οι αρχαιες θρησκειες δεν ειχαν καθολου την εννοια του κακου? δεν νομιζω απλα δεν ειχαν την ιδεα του δυαλισμου της διαιρεσης σε καλο κακο θεος διαβολος κτλ αλλα ξαναλεω αυτο στο οποιο κανεις δεν απαντησε μηπως ειναι αναγκαια η εννοια του κακου μηπως εμεις το βλεπουμε σαν κακο? το κακο δεν εχει οντολογικη υποσταση ειναι η ελλειψη του αγαθου?

μηπως ειναι ο προσωπικος προπονητης μας? της ψυχης μας? και για αυτο το βλεπουμε τερατομορφο οπως ενδομυχα βλεπαμε τους αυστηρους καθηγητες στο σχολειο?

 

Διαβολος = αυτος που διαβαλει,δηλ αυτος που διαβαλλει τους ανθρωπους στο Θεό μηπως τελικα εχει και αυτος ,σαν προσωπο σαν αρχη σαν ιδεα σαν αρχετυπο αν θελεις,ενα εργο σε τουτο το συμπαν ενα εργο που εχει να κανει με το ρολο του εκπαιδευτη που μας βοηθαει να εξελιχθουμε εκπαιδευοντας μας και μηπως η απεχθεια μας η απροθυμια μας προς τη εκπαιδευση να κανει τνα βλεπουμε τον εκπαιδευτη ως τερας ,τυρανο,σατραπη ,ανθρωποκτόνο??? λεω μηπως?

[outis]

Διαβολος = αυτος που διαβαλει,δηλ αυτος που διαβαλλει τους ανθρωπους στο Θεό μηπως τελικα εχει και αυτος ,σαν προσωπο σαν αρχη σαν ιδεα σαν αρχετυπο αν θελεις,ενα εργο σε τουτο το συμπαν ενα εργο που εχει να κανει με το ρολο του εκπαιδευτη που μας βοηθαει να εξελιχθουμε εκπαιδευοντας μας και μηπως η απεχθεια μας η απροθυμια μας προς τη εκπαιδευση να κανει τα βλεπουμε τον εκπαιδευτη ως τερας ,τυρανο,σατραπη ,ανθρωποκτόνο??? λεω μηπως?

Αρχικά το σύμπαν (στο πλαίσιο που το εξετάζουμε) είχε δύο "δυναμικά". Το 0 (τίποτα) και το 1 (Θεός-κάτι). Η ιδέα του "εκπαιδευόμενου" ανθρώπου είναι καλή και στηρίζεται σε ορισμένα σημεία. Ο Θεός (1) δημιουργεί και φαίνεται ότι κι άνθρωποι με σκοπό τη συνεργασία στη δημιουργία ...δημιουργήθηκαν: το να κάνουν το 0 --> 1. Είναι ακόμα πιθανό ότι αυτό ακριβώς επεδίωκε ο περιορισμός στον παράδεισο και στην άγνοια ---> κήπο ---> ελεγχόμενο περιβάλλον κατάλληλο ως "εκπαιδευτήριο".

Το πρόβλημα που κάνει την υπόθεση του διαβόλου-εκπαιδευτή ασθενή είναι ότι ο διάβολος ως προσωπικότητα δείχνεται να παίζει το ρόλο του -1. Επιδιώκει να "ακυρώσει" το (1) και να επιστρέψουν όλα στο 0 (εκτός κι αν... γίνει 1 στη θέση Του 1). Από παιδαγωγική άποψη είναι και αντιπαραγωγικό και αντιπαιδαγωγικό ο δάσκαλος να προσπαθεί για "εκπαιδευτικούς" σκοπούς να ...γκερμίσει ή να κλείσει το σχολείο και να σκοτώσει ή να αποβάλλει τους μαθητές. Από τη στιγμή λοιπόν που η κριτική (του διαβόλου) δεν είναι εποικοδομητική - ακόμα κι αν αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει ρόλο - η υπόθεση είναι μάλλον άτοπη.

[hrakleitos]

Διαβολος = αυτος που διαβαλει,δηλ αυτος που διαβαλλει τους ανθρωπους στο Θεό μηπως τελικα εχει και αυτος ,σαν προσωπο σαν αρχη σαν ιδεα σαν αρχετυπο αν θελεις,ενα εργο σε τουτο το συμπαν ενα εργο που εχει να κανει με το ρολο του εκπαιδευτη που μας βοηθαει να εξελιχθουμε εκπαιδευοντας μας και μηπως η απεχθεια μας η απροθυμια μας προς τη εκπαιδευση να κανει τα βλεπουμε τον εκπαιδευτη ως τερας ,τυρανο,σατραπη ,ανθρωποκτόνο??? λεω μηπως?

Αρχικά το σύμπαν (στο πλαίσιο που το εξετάζουμε) είχε δύο "δυναμικά". Το 0 (τίποτα) και το 1 (Θεός-κάτι). Η ιδέα του "εκπαιδευόμενου" ανθρώπου είναι καλή και στηρίζεται σε ορισμένα σημεία. Ο Θεός (1) δημιουργεί και φαίνεται ότι κι άνθρωποι με σκοπό τη συνεργασία στη δημιουργία ...δημιουργήθηκαν: το να κάνουν το 0 --> 1. Είναι ακόμα πιθανό ότι αυτό ακριβώς επεδίωκε ο περιορισμός στον παράδεισο και στην άγνοια ---> κήπο ---> ελεγχόμενο περιβάλλον κατάλληλο ως "εκπαιδευτήριο".

Το πρόβλημα που κάνει την υπόθεση του διαβόλου-εκπαιδευτή ασθενή είναι ότι ο διάβολος ως προσωπικότητα δείχνεται να παίζει το ρόλο του -1. Επιδιώκει να "ακυρώσει" το (1) και να επιστρέψουν όλα στο 0 (εκτός κι αν... γίνει 1 στη θέση Του 1). Από παιδαγωγική άποψη είναι και αντιπαραγωγικό και αντιπαιδαγωγικό ο δάσκαλος να προσπαθεί για "εκπαιδευτικούς" σκοπούς να ...γκερμίσει ή να κλείσει το σχολείο και να σκοτώσει ή να αποβάλλει τους μαθητές. Από τη στιγμή λοιπόν που η κριτική (του διαβόλου) δεν είναι εποικοδομητική - ακόμα κι αν αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει ρόλο - η υπόθεση είναι μάλλον άτοπη.

συμφωνω

μια ακομη ερωτηση ομως Υπαρχει ΚΑΚΟ?τουλαχιστον με την εννοια που του δίνουμε???

[Demons]

Για εμένα το πράγμα έχει ώς εξής. Στην αρχή ήταν το ένα όπως καλά έχει υποθεί και το 0. Το ένα είναι το καλό γιατί είνια το ένα και αφού μόνο το ένα υάρχει ότιδήποτε μοιάζει στο ένα είνια αυτό που λέμε καλό.

Το καλό λοιπόν υπήρχε σάν οντότητα Ενώ το κακό υπήρχε μόνο σάν έννοια λόγω του ότι το ένα γνωριζε πώς είνια να είσαι το άς πούμε άν και δέν είναι σωστή αναλογία -1.

Με τά την δημιουργία που το ένα έκανε τα πάντα, η έννοια το κακού διέφθηρε κάποιες οντότητες, βέβαια αυτό είναι αδύνατο εκτός και άν το 1 το επέτρεψε με κάποιο τρόπο.

Οπότε το -1 απόκτησε οντότητα. Έτσι το αιώνιο κακό βρίσκει ενσάρκωση σε μια οντότητα που αντιδρά στο 1 έτσι πιστεύουμε ότι είναι το -1 ενώ το αιώνιο καλό είνια μια αυθύπαρκτη οντότητα και μάλιστα η οντότητα που επέτρεψε να υπάρχει το -1.

 

Αυτά εν ολίγης και με κάποια κενά!

[hrakleitos]

Για εμένα το πράγμα έχει ώς εξής. Στην αρχή ήταν το ένα όπως καλά έχει υποθεί και το 0. Το ένα είναι το καλό γιατί είνια το ένα και αφού μόνο το ένα υάρχει ότιδήποτε μοιάζει στο ένα είνια αυτό που λέμε καλό.

Το καλό λοιπόν υπήρχε σάν οντότητα Ενώ το κακό υπήρχε μόνο σάν έννοια λόγω του ότι το ένα γνωριζε πώς είνια να είσαι το άς πούμε άν και δέν είναι σωστή αναλογία -1.

Με τά την δημιουργία που το ένα έκανε τα πάντα, η έννοια το κακού διέφθηρε κάποιες οντότητες, βέβαια αυτό είναι αδύνατο εκτός και άν το 1 το επέτρεψε με κάποιο τρόπο.

Οπότε το -1 απόκτησε οντότητα. Έτσι το αιώνιο κακό βρίσκει ενσάρκωση σε μια οντότητα που αντιδρά στο 1 έτσι πιστεύουμε ότι είναι το -1 ενώ το αιώνιο καλό είνια μια αυθύπαρκτη οντότητα και μάλιστα η οντότητα που επέτρεψε να υπάρχει το -1.

 

Αυτά εν ολίγης και με κάποια κενά!

μπραβο ντιμονς με καλυπτει αρκετα η Απαντηση σου!!!

[wizard]

Σωστός ο Δαιμονάκος