Jump to content

Αιώνιο?!


Recommended Posts

Μα αφού ούτε ο άνθρωπος είναι αιώνιος, πώς να είναι η περιέργειά του?!

 

Την ανθρώπινη περιέργεια δεν θα την ονόμαζα "αιώνια", αλλά "ακατάπαυστη" κι "ακόρεστη" :cheerful:

 

Από την άλλη... τι είναι ψυχή?!

 

Ουφ... είχαμε και παλαιότερα σχετικό θέμα... :(

 

Προσωπικά είχα απαντήσει -εν ολίγοις- "έλα ντε!"

Αλλά για να το ζορίσω ακόμα περισσότερο τώρα το θέμα, θα ρωτήσω αν υπάρχει ψυχή!

 

Παρατηρώ -σε πολύ γενικές γραμμές- ότι σε όσα θέματα δεν μπορούμε να δώσουμε μια ικανοποιητική απάντηση (όχι μόνο εμείς αλλά γενικά ο Άνθρωπος), κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχουν ή απλά είναι κάτι τελείως διαφορετικό (βλ. Χρόνος... που δεν υπάρχει! )

 

Έτσι βέβαια φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ψυχή...

Χμμ... δεν με ικανοποιεί αυτό... :(

Αν όμως πούμε ότι συνείδηση = ψυχή, αυτό μ΄ αρέσει καλύτερα! :cheerful:

...αλλά έτσι καταλήγουμε πως ούτε η ψυχή/συνείδηση είναι αιώνια, μιας και παύει να υφίσταται την στιγμή που πεθαίνουμε!

 

Όμως...

 

Έχετε ποτέ προσέξει ότι η συνείδηση του κάθε ανθρώπου είναι ουσιαστικά κοινή; (άσχετα με το αν την ακούει ή όχι)

Για παράδειγμα, το θεωρρώ μάλλον απίθανο να έχει ήσυχη συνείδηση ένας δολοφόνος... (και πάλι άσχετα αν την αφήνει να τον επηρρεάσει ή όχι)

 

Άρα, κάπως έτσι μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως η κοινή Συνείδηση τείνει να είναι αίωνια... Αλλά τίποτα δεν είναι αιώνιο... :blink:

 

Θα μπορούσαμε όμως να την χαρακτηρίσουμε "αιωνόβια"!!

 

Παιδιά μπερδεύτηκα!!! :shocked:

 

Να πούμε και τα παράδοξα του Ζήνωνος, να βραχυκυκλώσουμε τελείως...

 

Για μένα περιττό... Βραχυκύκλωσα ήδη!! :wacko:

Link to comment
Share on other sites

  • Replies 51
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

Ώπα, ώπα ώπαααααα......

ένα ποστ έκανα, μην κάψουμε και όσες φλάντζες μας είχαν μείνει άθικτες.... :wacko:

Ας τα πάρω από την αρχή. Χρόνος. Δική μου άποψη ότι είναι ένας ανθρώπινος συμβιβασμός για να μπορούμε να συνενοούμαστε... Αντικειμενικά, δεν υπάρχει.

Ψυχή.... ψυχή για μένα είναι το κάτι που μένει, η σπίθα της Αρχικής Ενέργειας που ενυπάρχει μέσα στον καθένα...

Βοήθησα καθόλου ή να βάλουμε κόφτη?! :P

Link to comment
Share on other sites

Δεν υπάρχει χρόνος.
Γιατί δεν υπάρχει χρόνος; Εσύ δηλαδή συνυπάρχεις με τον χθεσινό και τον προχθεσινό σου εαυτό; Ή μήπως ζεις σε μια στάσιμη ακινησία; Όσο υπάρχει κίνηση θα υπάρχει χρόνος. Και εξηγώ:

Εφόσον είναι μάλλον παράλογο όταν ζούμε κάτι, πχ τώρα που εγώ γράφω αυτό το πόστ και μετά (αλλά τώρα για εσάς) που εσείς το διαβάζετε, να μην αντιληφθούμε την μετάλαξή του. Όταν κάτι κινήται δεν μένει στο ίδιο σημείο. Και θα αλλάξει ή ο χώρος ή ο χρόνος. Εάν δεν υπήρχε χρόνος, θα άλλαζε αναγκαστικά ο χώρος. Εγώ δεν βλέπω όση ώρα μιλάω να έχει αλλάξει ο χώρος (όχι το χωρικό που βλέπω).

Και για να δέσει η εξήγηση:

 

Μα είναι απλό: το στιγμιότυπο είναι η μικρότερη δυνατή χρονική διάρκεια... σωστά;

Άρα, τίποτα δεν είναι αιώνιο! Τα πάντα είναι μια αλυσίδα στιγμιότυπων!

 

Στιγμιότυπο στον επιστημονικό κλάδο αναφέρεται και μια φωτογράφιση σε απειροελάχιστο χρόνο ενός φαινομένου. Πες πως το φαινόμενο είναι η ζωή, στιγμιότυπο του χρόνου λοιπόν είναι μια φωτογράφηση σε απειροελάχιστο χρόνο της ζωής. Και χρόνος είναι το άθροισμα των φωτογραφιών-στιγμιοτύπων αυτών. Ο χρόνος μοιάζει δηλαδή με ταινία που αποτελείται απο καρέ. Ο χρόνος αντίθετα με τον χώρο, αλλάζει το χωρικό (και τον χώρο εν γένει) μαζί με εμάς όμως. Συνεπώς, το "άρα, τίποτα δεν είναι αιώνιο!" δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω πως προήλθε. Πράγματι τα πάντα είναι μια αλυσίδα στιγμιότυπων, αλλά ποιος είπε ότι αυτή η αλυσίδα δεν έχει άπειρο μήκος;

Link to comment
Share on other sites

Γιατί δεν υπάρχει χρόνος; Εσύ δηλαδή συνυπάρχεις με τον χθεσινό και τον προχθεσινό σου εαυτό;
Μα δεν αντιλαμβάνομαι καν το τώρα! Ούτε το μετά!! Ζω σ΄ ένα μόνιμο πριν!! (όχι μόνο εγώ, όλοι μας!... σκέψου το)

Δεν είμαστε σε θέση ν΄ αντιληφθούμε το παρόν! Παρα-είναι απειροελάχιστο για να το αντιληφθούμε!

Ούτε το μέλλον βιώνουμε φυσικά!

Το μακρύτερο παρελθόν είναι απλά μια ανάμνηση!

Το βραχύ παρελθόν... είναι αυτό που βιώνουμε!

Άρα στον χρόνο μας δεν υπάρχει πιο πριν, τώρα και μετά! Υπάρχει μόνο πριν!

 

Ο χρόνος μοιάζει δηλαδή με ταινία που αποτελείται απο καρέ. Ο χρόνος αντίθετα με τον χώρο, αλλάζει το χωρικό (και τον χώρο εν γένει) μαζί με εμάς όμως. Συνεπώς, το "άρα, τίποτα δεν είναι αιώνιο!" δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω πως προήλθε.

 

Προήλθε από το ότι κάθε "καρέ" έχει αρχή και τέλος! Άρα, δεν είναι αιώνιο!

 

Η αλυσίδα ίσως να μην έχει τέλος... Έχει όμως αρχή;

Link to comment
Share on other sites

Ο τρόπος πού ορίζουμε τήν έννοια του χρόνου βάσίζεται στην έννοια της αιτιότητας:

Αν υποθέσουμε ότι ένα γεγονός συμβαίνει μετά από ένα άλλο γεγονός καί μπορούμε νά μετρήσουμε τό "πόσο μετά" συνέβη, τότε αυτή η μέτρηση αναφέρεται στό χρόνο πού έχει περάσει μεταξύ τών δύο γεγονότων.

...

 

Λέμε ότι, ο χρόνος όλα τά γιατρεύει, ενώ ο ίδιος, όλα τά φθείρει.

 

Επισης λέμε κάποιες φορές, ότι τίποτα δέν είναι πιο ταχύ από τό χρόνο αλλά καί κάποιες άλλες, ότι τίποτα δεν είναι πιό αργό από αυτόν. Ο χρόνος διαστέλλεται μπροστά στήν φρίκη, ενώ συστέλλεται μπροστά στήν ομορφιά.

 

Αναφέρω μερικές ενδιαφέρουσες κατηγορίες τού χρόνου:

 

Τόν χρόνο τού βιβλίου, όπου η αρχή καί τό τέλος βρίσκονται ταυτόχρονα εκεί, πρίν τήν αρχή καί μετά το τέλος της ανάγνωσης.

Τόν χρόνο τού Ηράκλειτου όπου "αιών παις εστί παίζων πεσσεύων, παιδός η βασιλείη" (ο χρόνος είν' ένα παιδί πού παίζει πεσσούς, τού παιδιού είναι η βασιλεία).

 

Τόν χρόνο τής άγνοιας όπου όλα είναι μέλλοντα.

Τόν χρόνο τής γνώσης όπου όλα είναι παρελθόντα.

Τόν χρόνο τής αγάπης όπου όλα είναι παρόντα.

 

Τί λέτε;

Υπάρχει χρόνος καί άν υπάρχει γιά ποιόν;

Θά μπορούσε άραγε νά οριστεί τό αιώνιο;

Link to comment
Share on other sites

Χρόνος, ψυχή, ατέρμονη αιωνιότητα... Προσπαθόντας να ορίσουμε έννοιες τόσο φευγαλέες, τόσο ρομαντικές, μπαίνουμε εμείς οι ίδιοι σε ένα αέναο κύκλο περισυλογής και στοχασμού. Αλλά κατά πόσο το ο,τιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί αιώνιο, παντοτινό και τα σχετικά, μήπως ορίζεται εξολοκλήρου από την ανθρώπινη νόηση για να νοηθεί; Ή μήπως υπάρχει μια απειροελάχιστα αισθητή "γραμμή" που διαχορίζει το αισθητό από το επισθητό... Η ένοια της αρχής, όπως και του τέλους, είναι καθαρά μετρικά, μιας και από μόνα τους δεν μπορούν στην ουσία να "σταθούν". Η αξία της ανανέοσσης, ζωής και αναγένησης, του κύκλου... Αυτή για'μένα ορίζουν την όποια "ένια" του αιώνιου. Αλλά από την άλλη ζω για το σήμερα, το τώρα, όπως εγώ το ορίζω... Οπότε ποιος είμαι εγώ που θα μιλήσω για τον αέναο κύκλο της ζωής και εν τέλη τι με νοιάζει...;

Link to comment
Share on other sites

Χρόνος, ψυχή, ατέρμονη αιωνιότητα... Προσπαθόντας να ορίσουμε έννοιες τόσο φευγαλέες, τόσο ρομαντικές, μπαίνουμε εμείς οι ίδιοι σε ένα αέναο κύκλο περισυλογής και στοχασμού.

 

... μέ κίνδυνο νά χαθούμε καί νά ξεχάσουμε ότι

 

... ζω για το σήμερα, το τώρα, όπως εγώ το ορίζω...

 

 

 

:goodwork:

Link to comment
Share on other sites

Επιστρέφω απτόητη στο θέμα ύπαρξης μη-ύπαρξης του χρόνου (επειδή μου μπήκε στη μύτη ο Αυγερινός :P ) με ένα απόσπασμα από άρθρο της ΛΑΜΠΡΙΝΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 31-12-1999:

 

Μήπως ο χρόνος δεν υπάρχει;

Μήπως ο χρόνος είναι μια παραίσθηση; Μήπως το μυστηριώδες «τόξο του χρόνου», η διαφορά ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, θα αποκαλυφθεί μόνον όταν πιστεύουμε πως δεν υπάρχει χρόνος;

Αυτό θα μπορούσε να συμβεί αν άλλαζαν ριζικά όλα όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα για τη λειτουργία του Σύμπαντος πιστεύει ο κ. Τζούλιαν Μπάρμπουρ, φυσικός, ο οποίος μέσα από το βιβλίο του «Το τέλος του χρόνου» («The end of time»), κάνει λόγο για τη θεωρία του Αϊνστάιν, περί σχετικότητας, στην οποία υπάρχουν υπαινιγμοί πως στο Σύμπαν δεν υπάρχει χρόνος.

Για να εξηγήσει τη θεωρία του ο Αμερικανός φυσικός δημιούργησε μία «φόρμα», την οποία ονόμασε «Πλατωνία»: εκεί διακρίνεται η εικόνα της αιωνιότητας, η οποία ξεφεύγει από την πεποίθηση πως ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που μας φέρνει από τη γέννηση στον θάνατο. Στη φόρμα του Μπάρμπουρ δεν υπάρχουν συγκεκριμένα «μονοπάτια» και οι άνθρωποι δεν είναι όντα που εξελίσσονται από τη μία στιγμή στην άλλη. Αντίθετα, υπάρχουν πολλά «τώρα» μέσα στα οποία βρίσκεται μια εκδοχή για τον καθένα μας. Κάθε σημείο της «Πλατωνίας» έχει ένα μονοπάτι, μία πιθανότητα. Και εκεί τελειώνουν όλα.

Τα «τώρα», εκείνα που έχουν περισσότερες πιθανότητες από άλλα, είναι αυτά που τελικά βιώνουμε. Όσο για την ιστορία, τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες μας που διαρκώς αλλάζουν, ο Μπάρμπουρ έχει τη δική του θεωρία: οι υπολογισμοί του Σύμπαντος, λέει, που έχουν πολλές πιθανότητες και άρα είναι πιθανόν να βιωθούν, έχουν μέσα τους μια έννοια ιστορίας μια σειρά από «αρχεία» που υποδεικνύουν ότι έχουμε παρελθόν. Πρόκειται για υπολογισμούς, τους οποίους ονομάζει «κάψουλες χρόνου».

Είμαστε εμείς οι ίδιοι που αντιλαμβανόμαστε το πέρασμα του χρόνου και όπως ακριβώς τα γεωλογικά απολιθώματα είναι στοιχεία του παρελθόντος, έτσι και ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει δομές στις οποίες εμφανίζονται πρόσφατα και μακρινά γεγονότα. «Δεν υπάρχει ιστορία σε κανένα μονοπάτι, υπάρχουν μόνο «αρχεία» που βρίσκονται μέσα στα «τώρα». Και αυτά είναι που μοιάζουν με «ιστορία»...».

Link to comment
Share on other sites

Νόμος της διατήρησης της ενέργειας:

 

Η ενέργεια δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ή να καταστραφεί. Η ενέργεια μεταλλάσεται από μία μορφή σε άλλη και έτσι διατηρήτε πάντα ως ενέργεια. Δεν δημιουργήτε όμως και ούτε είναι δυνατόν να καταστραφεί.

 

Από αυτό και μόνο βλέπουμε ότι η ενέργεια είναι κάτι για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως είναι αιώνιο. Υπήρχε από πάντα και θα υπάρχει για πάντα.

-------------------------------------------------------------------------------------------

 

Τώρα για το αν υπάρχει χρόνος.

Φυσικά και υπάρχει ο χρόνος. Ο χρόνος δεν είναι δημιούργημα του ανθρώπου. Η ποσότητα που βάζουμε στο δευτερόλεπτο είναι που κάνει τον χρόνο ανθρώπινη εύρεση και όχι ο χρόνος. ΟΜΩΣ!!!! Η ποσότητα του δευτερολέπτου έχει σχέση με τον ήλιο και την τροχεά της Γης γύρω από αυτόν κτλ κτλ κτλ. Άρα ο χρόνος όντος υπάρχει.

 

Επίσης, ένα αντικείμενο είναι αδύνατον να κινηθεί (ή με άλλα λόγια να χρησιμοποιήσει ενέργεια) εάν ο χρόνος δεν υπήρχε. Γιατί εάν δεν υπήρχε ο χρόνος τότε δεν θα υπήρχε ούτε το αντικείμενο. δλδ.

ταχύτητα = απόσταση / χρόνος

αν πούμε ότι ο χρόνος = 0 τότε,

ταχύτητα = απόσταση / 0

και αφού ο χρόνος είναι μηδέν τότε και η ταχύτητα είναι μηδέν και αυτό κάνει και την απόσταση μηδεν, το οποίο σημαίνει πως το αντικείμενο δεν έχει κινηθεί καθόλου.

ΑΡΑ χωρίς χρόνο δεν υπάρχει ούτε κίνηση. Άρα αν δεν υπήρχε ο χρόνος δεν θα κινούνταν οι πλανήτες και κατά συνέπεια δεν θα υπήρχαν καν.

 

ΑΡΑ ο χρόνος υπάρχει.

Αν χρησιμοποιήσουμε τον νόμο της διατήρησης της ενέργειας, αποδικνύετε πως και η ίδια η ενέργεια βασίζεται στον χρόνο με τον εξής τρόπο:

 

Ενέργεια = 1/2 * μάζα * ταχύτητα^2

αν ο χρόνος δεν υπήρχε τότε η ταχύτητα θα ήταν μηδέν άρα και η ενέργεια θα ήταν μηδέν, δεν θα υπήρχε. (Εξάλλου και η μάζα για να υπάρξει χρειάζετε ενέργεια).

 

Ξέροντας ότι τα πάντα βασίζοντε πάνω στην ύπαρξη της ενέργειας, αποδικνύετε πως η ενέργεια είναι αιώνια και το ίδιο είναι και ο χρόνος (ο οποίος ΥΠ-ΑΡΧΕΙ). Επίσης με αυτό καταλαβαίνουμε πως τα πάντα γενιούντε από την ενέργεια.

 

πιο πριν κάποιος είπε πως ίσως η ψυχή να είναι αιώνια. Και το μόνο λογικό θα ήταν πως η ψυχή όντως είναι αιώνια μιας και είναι μια μορφή ενέργειας.

 

Ελπίζω αυτό να απαντά το ερώτημα

Link to comment
Share on other sites

Σωστή η παρατήρηση της ενέργειας αλλά όχι απόλυτη.

Επίσης, μην προσπαθείς να εξηγήσεις τον χρόνο με την κλασσική φυσική γιατί..δεν γίνεται. Η κλασσική φυσική έχει άπειρα κενά γιαυτό και αντικαθίσταται από την σύγχρονη.

 

Πολύ, πάρα πολύ καλό όμως το σκεπτικό για τα αντικείμενα. Με την μόνη διόρθωση ότι όταν έχεις μια ισότητα του τύπου α=β/0, το α δεν είναι 0 αλλά άπειρο, δεν το λέω εγώ, τα μαθηματικά :D . Αυτό όμως δεν αναιρεί αυτό που είπες, γιατί πολύ απλά δεν είναι δυνατόν, με τα σημερινά δεδομένα γιατί σήμερα μιλάμε, να έχουμε άπειρη ταχύτητα. Όμως όπως είπα, ας μην πάρουμε την κλασσική φυσική.

 

Ας πάρουμε την σύγχρονη και θα δούμε τα εξής:

 

Πάρε ένα αντινετρίνο, και με διάφορα τεχνάσματα παρακολούθησε την κίνησή του. Έστω ότι έρχεται προς την γη, σε απειροελάχιστο χρόνο έχει διαπεράσει την ατμόσφαιρα, την γη και πάλι την ατμόσφαιρα και έχει φύγει τόσο μακριά που δεν μπορείς να το φτάσεις. Δεν μπόρεσες ούτε για μια στιγμή να το δεις, γιατί θεωρητικά και ακίνητο να ήταν πάλι δεν μπορείς λόγω του απειροελάχιστου μεγέθους του.

 

Δεν πρόλαβες να το δεις!

 

Πάρε τώρα ένα μεγάλο αντικείμενο και μια βιντεοκάμερα. Βάλτην βιντεοκάμερα να γράφει και πέτα το αντικείμενο. Μπορείς να δεις κάθε στιγμή την θέση του.

 

Πρόλαβες να το δεις!

 

 

Ορίστε ο συσχετισμός του χώρου και του χρόνου (αυτά για τους φαντασιόπληκτους που λένε "αν είχε η γιαγιά μου @@ θα...")

 

Τι κάναμε πριν; Μελετήσαμε το φαινόμενο κίνηση.

Είδαμε ότι:

Το Ve- δεν μπορέσαμε ποτέ να το δούμε λόγω ταχύτητας και κυρίως λόγω μεγέθους. Το μεγάλο σώμα το βλέπαμε κάθε στιγμή, λόγω ταχύτητας και μεγέθους επίσης.

 

Ορίζουμε τώρα το "ποτέ" και το "κάθε στιγμή".

 

Κάτι υπήρξε, ήρθε, έφυγε αλλά ποτέ δεν το είδαμε. Ξέρουμε ότι υπήρξε με απόλυτη βεβαιότητα, όμως έμμεσα. Όπως ξέρουμε και ότι ήρθε και έφυγε με την ίδια βεβαιότητα. Δεν το είδαμε όμως γιατί δεν είμασταν ούτε αρκετά γρήγοροι ώστε να το "πιάσουμε" ούτε αρκετά ικανοί για να το δούμε.

 

Και ο χρόνος του φαινομένου; "Ποτέ".

 

Να μην αναλύσω την ικανότητά μας στο μεγάλο αντικείμενο, είναι αυτονόητη.

 

Το πόρισμα από όλο αυτό το, συγκεκριμένου μεγέθους, κείμενο είναι ότι το ποτέ είναι χρόνος που δεν αντιλαμβανόμαστε.

Το αιώνιο;

Πως ένας άνθρωπος που δεν αντιλαμβάνεται κάτι τόσο μικρό, να μπορεί να αντιληφθεί κάτι τόσο μεγάλο; Για να δεις το αιώνιο πρέπει να ζήσεις αιώνια.

 

Ο χρόνος;

Αν δεν υπήρχε ο χρόνος, τότε θα το είχαμε πιάσει το Ve- και ας μην το βλέπαμε λόγω γκαβομάρας.

Link to comment
Share on other sites

Και ερχομαι για αλλη μια φορα να ταραξω τα ηρεμα νερα.

Εστω οτι υπαρχει κατι ζωντανο το οποιο ομωσ δεν γερναει.

Μη μου πειτε δε γινεται γιατι γινεται, εαν πολυ απλα οσα <<κυταρα>> πεθαινουν τοσα γενιουνται τιν ιδια στιγμη.

Εαν λοιπον αυτο το ον δε γερναει τοτε δεν υπαρχει χρονος για εκεινο, μονο το παρων και ουσιαστικα οντως το μονο που υπαρχει ειναι το τωρα.

Τι θελω να πω?

Ο χρονος ειναι κατι το οποιο ουσιαστικα επινοησε ο ανθρωπος για να εξηγισει διαφορα φαινομενα.

Σκεφτειτε λιγο εναν κοσμο οπου δε ξερουν τι σημαινει χρονος. :blink:

Μπρρρρρρρρρρρρρρ, creepy ε?

Επισης στην αθηνα μια μερα διαρκει αυτο που λεμε 24 ωρες ενω στους πολους 1 χρονο

:shocked:

Καποια πραματα ειναι καλυτερο απλα να τα πιστευουμε η να τα απορριπτουμε, χωρις γιατι.

Mark my words, u will see. :angel:

Link to comment
Share on other sites

Έλα που όμως δεν υπάρχει τέτοιος οργανισμός. Αλλά και να υπήρχε, θα ζούσε αιώνια και θα αντιλαμβανόταν το αιώνιο. Ο χρόνος δεν γίνεται αντιληπτός μόνο διαμέσου της φθοράς.

 

Επίσης, η σχετικότητα του χρόνου είναι γνωστή και κοινώς αποδεκτή. Και σε πιο περίπλοκα θέματα από αυτό της ημέρας.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...