Kouranis Posted May 18, 2006 Report Share Posted May 18, 2006 Όχι δεν πρόκειτε για συνάντηση με κάποιο παράξενο ον ούτε για βροχές βατράχων Βγήκα προχτές έξω απ'το κολλέγιο για να κάνω τσιγάρο. Ακούμπησα στην είσοδο και έμεινα να κοιτάζω ακριβώς μπροστά μου νερό να στάζει απο ψηλά και να σχηματίζει μια μικρή λιμνούλα στο πεζοδρόμιο. Ξαφνικά ακούω μια τσιριχτή φωνούλα απο τ'αριστερά μου "Μαμά μαμά κοίτα! Νερό!" Ήταν ένα κοριτσάκι 4 περίπου χρονών όπου έδειχνε με το δάκτυλο της το νερό που έσταζε. Είχε μια τόσο χαρούμενη και γεμάτη περιέργεια έκφραση σαν να έβλεπε κάποιο θαύμα, σαν να έβλεπε κάτι που εμείς οι υπόλοιποι δεν βλέπαμε. Γύρισε η μητέρα της πρός το νερό και έκανε μια γκριμάτσα απορημένη. Η σκηνή αυτή αποτυπώθηκε στο μυαλό μου. Απο την μια το κοριτσάκι με τη χαρούμενη έκφραση και απο την άλλη η μητέρα με μια γκριμάτσα απορημένη. "Έλα αργήσαμε" είπε κάπως αγχωμένη η μητέρα και τράβηξε το κοριτσάκι απ'το χέρι, το οποίο καθώς απομακρυνόταν είχε γυρισμένο το κεφάλι και έβλεπε συνεπαρμένο το νερό να στάζει. Έμεινα και εγώ να βλέπω το νερό μέχρι να τελειώσω το τσιγάρο. Δεν είδα τίποτα. Τι παθαίνουμε καθώς μεγαλώνουμε; Το προκαλούμε στον εαυτό μας ή μας το προκαλούν άλλοι; Πού χάσαμε το Ασημένιο Κλειδί; "Στα παιδιά ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών" Σχόλια; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
martina Posted May 18, 2006 Report Share Posted May 18, 2006 "Στα παιδιά ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών" για την βασιλεία των Ουρανών δεν ξέρω να σου πω αλλά στα παιδιά κάθε ηλικίας ανήκει σίγουρα η ευτυχία του κόσμου τούτου... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Φλογερή Posted May 18, 2006 Report Share Posted May 18, 2006 Θεωρω τον εαυτο μου ακομα παιδι... Αυτο που μπορω να πω ειναι πως τα παιδια χαιρονται την καθε στιγμή και απολαμβάνουν το κάθε λεπτό... Λατρευουν την φύση και ειναι στον κόσμο τους... Εγω θυμαμαι πως οταν μας ελεγε η μητερα μου πως ειναι ετοιμο το τσαι και να παμε να το πιουμε καναμε σαν πουλια πως πετουσαμε στην κουζινα για να το πιουμε... Εντελως χαζα πλέον και ανουσια για εναν μεγάλο αλλα τα παιδια με το παραμικρο χαιρονται.... Γιατι εχουν καθαρη καρδια και λαμπερα ματια.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D3V Posted May 18, 2006 Report Share Posted May 18, 2006 Ο Καζαντζακης το ελεγε αυτο "το ματι του ελεφαντα" = να βλεπεις τα πραγματα σα να 'ναι παντα η πρωτη φορα. Το κοριτσακι θα δει πολλες φορες νερο να τρεχει, θα παψει να το προσεχει, θα συνηθισει... και τοτε θα χρειαστει το ασημενιο κλειδι :smilewink: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Κασσάνδρα Posted May 18, 2006 Report Share Posted May 18, 2006 Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα πάψουμε νε είμαστε παιδιά,απλά καθώς μεγαλώνουμε γνωρίζουμε καλύτερα τον κόσμο που μας περιβάλλει και μαθαίνουμε να ζούμε και με τα κακά στοιχεία,ενώ πριν η μητέρα μας απλά φρόντιζε να μην έχουμε ποτέ πρόσβαση,κάτι που με την ωρίμανση δυστυχώς το ζούμε και αυτό...δεν θα ήταν καλύτερα να είμασταν για πάντα αθώοι και χαμένοι στην παιδικότητά μας? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SkotinouliS Posted May 18, 2006 Report Share Posted May 18, 2006 Όχι δεν πρόκειτε για συνάντηση με κάποιο παράξενο ον ούτε για βροχές βατράχων Βγήκα προχτές έξω απ'το κολλέγιο για να κάνω τσιγάρο. Ακούμπησα στην είσοδο και έμεινα να κοιτάζω ακριβώς μπροστά μου νερό να στάζει απο ψηλά και να σχηματίζει μια μικρή λιμνούλα στο πεζοδρόμιο. Ξαφνικά ακούω μια τσιριχτή φωνούλα απο τ'αριστερά μου "Μαμά μαμά κοίτα! Νερό!" Ήταν ένα κοριτσάκι 4 περίπου χρονών όπου έδειχνε με το δάκτυλο της το νερό που έσταζε. Είχε μια τόσο χαρούμενη και γεμάτη περιέργεια έκφραση σαν να έβλεπε κάποιο θαύμα, σαν να έβλεπε κάτι που εμείς οι υπόλοιποι δεν βλέπαμε. Γύρισε η μητέρα της πρός το νερό και έκανε μια γκριμάτσα απορημένη. Η σκηνή αυτή αποτυπώθηκε στο μυαλό μου. Απο την μια το κοριτσάκι με τη χαρούμενη έκφραση και απο την άλλη η μητέρα με μια γκριμάτσα απορημένη. "Έλα αργήσαμε" είπε κάπως αγχωμένη η μητέρα και τράβηξε το κοριτσάκι απ'το χέρι, το οποίο καθώς απομακρυνόταν είχε γυρισμένο το κεφάλι και έβλεπε συνεπαρμένο το νερό να στάζει. Έμεινα και εγώ να βλέπω το νερό μέχρι να τελειώσω το τσιγάρο. Δεν είδα τίποτα. Τι παθαίνουμε καθώς μεγαλώνουμε; Το προκαλούμε στον εαυτό μας ή μας το προκαλούν άλλοι; Πού χάσαμε το Ασημένιο Κλειδί; "Στα παιδιά ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών" Σχόλια; Όταν μεγαλώσει θα κοιτάξει στα μάτια του συντρόφου της και θα δει οτι είδε και στο νερό. Κάτι που κανείς άλλος δεν βλέπει. Δεν σταματούμε να είμαστε "παιδια" ποτέ. Ούτε χάνουμε το "κλειδί". Μαθαίνουμε να κλεινούμε τα μάτια μας στις "πόρτες" γιατι κατέληξε να είναι βολικο να μην εξυψώνεσαι σε αυτή την ζωή. Επιτυχής είναι ο οραματιστής της οικονομικής εξύψωσης. Ο καριερίστας... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Marilena Posted May 19, 2006 Report Share Posted May 19, 2006 Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή (μικρότερη εννοώ.... χιχι), ρωτούσα συνεχώς γιατί αυτό και γιατί εκείνο.... Δεν είμαι η μόνη προφανώς που το έκανε αυτό, αλλά σε αντίθεση με πολλά παιδιά είχα και έχω την τύχη να είναι πατέρας μου ένα άτομο με φοβερό όγκο γνώσεων, που ξέρει να μιλάει στα παιδιά (και όχι μόνο) που κατάφερνε να μου διεγείρει την φαντασία εκεί που άλλοι θα έλεγαν "Θα το μάθεις όταν μεγαλώσεις". Μπαμπά μου σε λατρεύω!!! ( ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dakkon Darkblade Posted May 19, 2006 Report Share Posted May 19, 2006 Όταν είσαι μικρός κοιτάζεις την βροχή, ανοίγεις τα τηλεκατευθυνόμενα και τα βίντεο με το κατσαβίδι για να δεις πως λειτουργούν. Όταν μεγαλώνεις προσπαθείς να λύσεις τα μυστήρια του σύμπαντος... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.