AVATARGR Posted August 14, 2006 Report Share Posted August 14, 2006 ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ. ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΣΩΣΤΑ............. ΜΑΛΛΟΝ ΤΟ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΩΣ ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ?????? ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΕΥΕΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΤΟΣ ??????? ΕΚΑΝΕ ΑΘΛΟ ΛΟΙΠΟΝ ????????? ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mandrake Posted August 14, 2006 Report Share Posted August 14, 2006 ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ. ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΣΩΣΤΑ............. ΜΑΛΛΟΝ ΤΟ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΩΣ ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ?????? ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΕΥΕΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΤΟΣ ??????? ΕΚΑΝΕ ΑΘΛΟ ΛΟΙΠΟΝ ????????? ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Ίσως να ήταν καλύτερα, το θέμα της αυτοκτονίας να αναλυθεί σε νέο topic, γιατί εδώ μας περιορίζει η θεματική ενότητα Λιαντίνης... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AVATARGR Posted August 14, 2006 Author Report Share Posted August 14, 2006 ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ. ΦΙΛΕ mandrake ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ (ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ) ΣΥΝΔΕΘΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΩΣ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΗΡΩΙΣΜΟΥ !!!!!!!!!!! ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΑΥΤΟ.... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιχώρ Posted August 14, 2006 Report Share Posted August 14, 2006 Ο καθένας αυτοκτονεί για τους δικούς του λόγους. Ίσως να νιώθει ακόμη και ήρωας όταν το κάνει. Όπως νιώθει κανείς...το πως το βλέπουν οι έξω, έιναι άλλο κομμάτι. Όπως ήρωες ήταν και αυτοί που "αυτοκτόνησαν", για την πατρίδα τους το 1821. Επέλεξαν να το κάνουν, και πέθαναν με αυτό που είπαμε παραπάνω. "Αξιοπρέπεια". Τώρα με τον κ.Λιαντίνη δεν έχω ασχοληθεί, αλλά μην καλουπώνουμε τα πάντα. Η αυτοκτονία (επιλογή θανάτου δλδ), έχει πάρα πολλές μορφές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
johnny Posted August 14, 2006 Report Share Posted August 14, 2006 Οποσδήποτε τα κίνητρα και οι συνθήκες που οδήγησαν στην "έξοδο του Μεσσολογγίου" ή που οδηγούν με τις "επιθέσεις αυτοκτονίας" διάφορους ανθρώπους στο να τερματίσουν τη ζωή τους, οπωσδήποτε διαφέρει από την περίπτωση του Λιαντίνη. Ο συγκεκριμένος μάλιστα μπορεί να βάπτισε την πράξη του "ηρωική" (ξέροντας πως είναι ουσιαστικά πράξη δειλίας) για εγωιστικούς λόγους, κάτι το οποίο είναι ανθρώπινο, πλην μη-υγιές σε τέτοιο επίπεδο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Φλογερή Posted August 14, 2006 Report Share Posted August 14, 2006 Παιδια η αυτοκτονια δεν ειναι πράξη ηρωισμου... Ενταξει μην τρελαθουμε κιολας... Θέλει μεγάλη δυναμη για να τερματισει καποιος την ζωή του, αλλά πιο μεγαλη χρειάζεται για να την ζήσει καποιος την ζωή του.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιχώρ Posted August 14, 2006 Report Share Posted August 14, 2006 Θέλει μεγάλη δυναμη για να τερματισει καποιος την ζωή του, αλλά πιο μεγαλη χρειάζεται για να την ζήσει καποιος την ζωή του.... Δε θέλει μεγάλη δύναμη να μαρτυρήσεις στους Γερμανούς για να μη σε σκοτώσουν... Αυτό είναι αυτοκτονία και ηρωισμός. Αυτοί οι άνθρωποι άφησαν τα πάντα για να συνεχιστεί το παιχνίδι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
martina Posted August 14, 2006 Report Share Posted August 14, 2006 Ο άνθρωπος έχει το χαρακτηριστικό-μπούμεραγκ να έχει επίγνωση της ύπαρξης του-( για αυτό και ο όρος αποδίδεται από τους υπαρξιστές μόνο στον άνθρωπο, τα ζώα απλώς ζουν.) Κάτι όμως τόσο γενικό όπως η «ύπαρξη» χρήζει ορισμού και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο- κανείς δεν δύναται να ορίσει την ύπαρξή μας παρά μόνο εμείς οι ίδιοι, εμείς είμαστε αυτοί που θα ορίσουμε το είδος και την ποιότητα της και κατ επέκταση αποφασίσουμε που και πως θα την στηρίξουμε. Στο σημείο αυτό ξεκινά η υπαρξιακή αγωνία την οποία μόνο ο άνθρωπος (απ όλα τα πλάσματα ) βιώνει με αποτέλεσμα να σύρεται σε έναν ατελεύτητο αγώνα ανακάλυψης, προσδιορισμού και σταθεροποίησης εντός του ενός σημείου αναφοράς, αυτό που πολύ απλά αναφέρουμε ως «σκοπό ζωής». Ως παιδιά αντιμετωπίζουμε εαυτούς ως «κέντρο του σύμπαντος» γύρω από το οποίο έχουν οριστεί να λειτουργούν όλα …,πολύ γρήγορα - και με το πέρασμα στην εφηβεία- καλούμαστε να αποποιηθούμε της συγκεκριμένης οπτικής όταν μας ζητείται να δεχτούμε τον ρόλο του «γραναζιού» μέσα σε μια κοινωνία της οποίας δεν είμαστε δημιουργοί αλλά μας επιβάλλεται εκ προοιμίου… Τότε έχω την εντύπωση είμαστε υποχρεωμένοι να ορίσουμε το δικό μας σύμπαν.. ένα προσωπικό σημείο αναφοράς τόσο δυνατό και σταθερό έτσι που να μας προσδώσει την σημαντικότητα που μας πρέπει ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε ( ως υπάρξεις και όχι ως ζώντες οργανισμοί) Κάποιοι τα καταφέρνουν , κάποιοι όχι….. (και η αυτοκτονία δεν αποτελεί απαραίτητα το μόνο σημάδι αποτυχίας) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Seirios Posted August 14, 2006 Report Share Posted August 14, 2006 Ο κέδρος, γεννήθηκε καί θά πεθάνει σάν κέδρος. Τό καλάμι, γεννήθηκε καί θά πεθάνει σάν καλάμι. Δύο διαφορετικά πεπρωμένα πού προδιαγράφουν δύο διαφορετικά δράματα. Καί όμως μιά σειρά από συγκυρίες θά οδηγήσουν σέ ένα finale καί γιά τά δύο κάποια στιγμή. ...συνήθως εξετάζω τό δράμα ξέχωρα από τό finale, γιατί τό finale έχει τήν υπογραφή τού "Κανόνα" πού συσκοτίζει τό πεπρωμένο, ενώ κάνει bold στίς ...συγκυρίες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sucore Posted August 15, 2006 Report Share Posted August 15, 2006 ?.. (και η αυτοκτονία δεν αποτελεί απαραίτητα το μόνο σημάδι αποτυχίας) Επισης δεν αποτελει αποκλειστικα σημαδι αποτυχιας.. Ισως καποιοι να εχουν καταλαβει πως εδω δεν υπαρχει τιποτα αλλο να δουνε, και πως το μονο που τους κραταει ειναι η επιθυμια των γυρω τους... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isida Posted August 15, 2006 Report Share Posted August 15, 2006 Noμίζω πως είναι λάθος να ψάχνεις την ελπίδα έξω από τον εαυτό σου . Τη μια μέρα το σπίτι μυρίζει φρέσκο ψωμί την άλλη καπνό . Τη μια μέρα λυποθυμάς επειδή ο κηπουρός έκοψε το δάχτυλό του . 1 εβδομάδα αργότερα δρασκελίζεις πτώματα παιδιών στο βαμβαρδισμένο υπόγειο . Τι ελπίδα μπορεί να υπάρχει αν τα πράγματα είναι έτσι? Γύρω στο τέλος του πολέμου προσπάθησα να πεθάνω . Κάθε νύχτα το ίδιο όνειρο ξαναγυρνούσε , μέχρι που δεν τολμούσα πια να κοιμηθώ και αρρώστησα. Έβλεπα πως είχα 1 παιδί . Αλλά ακόμα και μέσα στο όνειρο καταλάβαινα πως το παιδί ήταν η ζωή μου και ήταν καθυστερημένο και προσπαθούσα να φύγω μακρυά του . Αυτό όμως επέμενε ν'ανεβαίνει στην αγκαλιά μου και να γαντζώνεται και να γαντζώνεται στα ρούχα μου . Μέχρι που κάποια στιγμή σκέφτηκα οτι αν μπορούσα να το φιλήσω , να φιλήσω ό,τι μέσα του ήταν δικό μου , θα μπορούσα να ξανακοιμηθώ . Έσκυψα πάνω στο τσακισμένο πρόσωπό του . Ήταν φρικτό . Μα το φίλησα . Νομίζω πως πρέπει κανείς να παίρνει τη ζωή του στην αγκαλιά του και να τη φιλήσει !! Άρθουρ Μίλλερ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Angel_of_Mercy Posted August 15, 2006 Report Share Posted August 15, 2006 ...Νομίζω πως πρέπει κανείς να παίρνει τη ζωή του στην αγκαλιά του και να τη φιλήσει !! Άρθουρ Μίλλερ Εξαιρετικό, επακριβές και πάρα μα πάρα πολύ αισιόδοξο. Ορισμένα προβλήματα όμως όσο και άν μπλέξουμε το iq μας και αναλύσουμε τις διδαχές άλλων λαμπρών πνευμάτων δεν μπορούμε να τα βγάλουμε απο το στήθος μας που μερικές φορές μας βαραίνει αφόρητα. Μένει μόνο η ελπίδα οτι τα πράγματα θα καλυτερεύσουν γιατί έτσι θέλουμε να γίνεται πάντα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να περνάς απο την εφηβεία στην ενηλικίωση. Εγώ νομίζω οτι τώρα αρχίζω να κάνω το βήμα αυτό και με έχει πιάσει μεγάλη αγωνία και θλίψη. Δεν θελω να μεγαλώσω - δεν θέλω άλλες ευθύνες - θέλω να μείνω παιδί για πάντα Μήπως τελικά η λύση βρισκεται στην συμφιλίωση με τον εαυτό μας όπως τόσο εύστοχα γράφει ο Αρθουρ Μίλλερ και μας το θύμισε η Ισιδα ? Εύχομαι τα χρυσά κεριά της μοίρας πάντα να έχουν φως για όλους μας και το Αυγουστιατικο φεγγάρι να κάνει πράξη τις ευχές μας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isida Posted August 15, 2006 Report Share Posted August 15, 2006 Aγαπητέ Angel of Mercy , όταν μεγαλώσεις θα σκέφτεσαι τις ανησυχίες που έχεις τώρα και θα παρακαλάς να είχες τις ίδιες . είναι φυσιολογικό να νιώθεις έτσι αλλά θα ήθελα να σου δώσω μια συμβουλη Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην κάνεις τίποτα λόγο του φόβου σου . Μπορείς να μείνεις για πάντα παιδί , δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις ευθύνες Και τέλος νομίζω πως ναι το κλειδί βρίσκεται στα να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας να τον αγαπήσουμε και έτσι σίγουρα θα αγαπάμε και τους διπλανούς μας . Καλή επιτυχία και καλό "πέρασμα " στην "ενηλικίωση" Είμαι σίγουρη οτι ο Σείριος θα έχει να πει πολλά! και σημαντικά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
martina Posted August 16, 2006 Report Share Posted August 16, 2006 Επισης δεν αποτελει αποκλειστικα σημαδι αποτυχιας.. Ισως καποιοι να εχουν καταλαβει πως εδω δεν υπαρχει τιποτα αλλο να δουνε, και πως το μονο που τους κραταει ειναι η επιθυμια των γυρω τους... ....δυστυχώς η λέξη είναι σκληρή αλλά δεν έχω άλλη… ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς να ερωτηθεί αλλά του δίνεται η δυνατότητα να τερματίσει την ζωή του όποτε και όπως θέλει…(γιατί άραγε?) ο προαποφασισμένος θάνατος μοιάζει με το μπαλαντέρ που μας μοιράζεται σαν ένα βοηθητικό χαρτί (που θα μας βγάλει από την δύσκολη θέση - όποια κι αν είναι αυτή)…αλλά σκέψου πως έχεις μόνο ένα μπαλαντέρ σε μία και μόνη παρτίδα.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Seirios Posted August 16, 2006 Report Share Posted August 16, 2006 Τό δράμα έγκειται στό ότι, από τήν στιγμή πού συνειδητοποιήσαμε τήν ζωή, τήν ίδια στιγμή συνειδητοποιήσαμε καί τό γεγονός ότι είναι σφραγισμένη από μία αόριστη ημερομηνία λήξης... Καί αντιδρούμε σ΄αυτό. Η νεότητα από τήν φύση της ατίθαση, ...παίζει στά χείλη τού κρατήρα. Η ωριμότητα, διακατέχεται από υψοφοβία καί ...κρατάει αποστάσεις ασφαλείας. Τό γήρας πάσχει από πρεσβυωπία... καί ασχολείται μέ αιώνιες υποθήκες. Καί επειδή, η ζωή είναι μία αβέβαιη παρτίδα καλά θά κάνουμε νά τήν ζούμε μέ μάτια καθαρά μήπως καί μπορέσουμε νά διαβάσουμε σωστά τά σημάδια τού δρόμου καί δέν πάει τό ταξίδι μας ...χαμένο! ΥΓ ( γιά τήν Ίσιδα): Μενού τής ημέρας: Αρνάκι μέ ρύζι στό φούρνο, dressing από γιαούρτι, άνιθο καί σκόρδο, ντομάτα σαλάτα, δροσερό κόκκινο κρασί απ΄τό Ιάσι, Turkish καταϊφι γιά επιδόρπιο μέ ένα βαρύ - γλυκό καφέ παρέα, συνοδευόμενο από αρωματικά καπνά τής Ανατολής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.