Jump to content

ΚΟΜΠΛΕΞ!!


Recommended Posts

Δεν αναγνωρίζουμε την διαφορετικότητα παρά μόνο ως ... ελάττωμα (συνήθως δικό μας) ...

 

εγώ γιατί την αναγνωρίζω ως ...προτέρημα..?!!

 

(...γιατρέ μου..πείτε μου την αλήθεια..!!! :wacko: )

Link to comment
Share on other sites

  • Replies 34
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

Δεν νοείται άνθρωπος χωρίς ανασφάλειες. Άλλοι σε μεγάλο βαθμό, άλλοι σε μικρότερο, όλοι όμως κάπου έχουμε ανασφάλεια.

Οι λόγοι είναι δύο:

1 ~ Διότι ο άνθρωπος δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ τέλειος. Η φύση του είναι ατελής κι αυτό είναι το μεγαλείο της: το ατελές μπορεί να βελτιωθεί, δεν είναι στάσιμο. Η τελειότητα είναι στάσιμη. Όταν ο άνθρωπος γίνει τέλειος, τότε θα πάψει να είναι άνθρωπος.

2 ~ Διότι ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό κι επομένως εξαρτάται από τους άλλους ανθρώπους. Τον ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων ανθρώπων και κυρίως η αποδοχή τους. Άλλοι ενδιαφέρονται να είναι αποδεκτοί απ? όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, άλλοι από τον στενότερό τους κύκλο (φίλους, συγγενείς, συναδέλφους, γείτονες) κι άλλοι αρκούνται στο να είναι αποδεκτοί από ένα ή δύο άτομα μονάχα (γονείς ή/και σύντροφο ή/και παιδιά). Δεν υπάρχει όμως άνθρωπος -με σώας τας φρένας- που να αδιαφορεί παντελώς για το εάν είναι ή όχι αποδεκτός από έστω και μόνο έναν άλλο άνθρωπο. Έτσι είναι η φύση μας. Κι όποιος ισχυριστεί το αντίθετο... κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του ή/και έχει βρει υποκατάστατα επειδή οι άνθρωποι τον πικραίνουν (σαν παράδειγμα: πικραμένοι άνθρωποι αρκούνται στην αγάπη των κατοικιδίων τους...).

 

Αυτή λοιπόν η φυσική μας ανάγκη να είμαστε αποδεκτοί, δημιουργεί τις διάφορες βασικές μας ανασφάλειες, οι οποίες έχει πλάκα να βλέπουμε πόσο αλλάζουν κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας και από λαό σε λαό. Για παράδειγμα, κατά την Αναγέννηση το να είσαι ?γυναίκα με πιασίματα? ήταν προσόν και κόμπλεξ είχαν οι αδύνατες γυναίκες. Αργότερα, κατά την δεκαετία του ?30 και μετά του ?70, οι γυναίκες που ?μετρούσαν κόκαλα? ήταν οι καλλονές κι έτσι οι ?γεμάτες? γυναίκες πέρασαν στο περιθώριο και απέκτησαν ανασφάλειες. Πράγματι λοιπόν η κοινωνία δημιουργεί τα πρότυπα που γίνονται η αιτία της δημιουργίας ανασφαλειών. Ενδιαφέρον όμως είναι το ότι κάθε γυναίκα που έχει έναν σύντροφο να την διαβεβαιώνει πως «ότι και να κάνεις, όπως και να είσαι, πάντα θα είσαι όμορφη στα μάτια μου» απαλλάσσεται τελείως από την ανασφάλειά της που σχετίζεται με την εμφάνισή της, επιβεβαιώνοντας ότι έχουμε ανάγκη την αποδοχή από κάποιον άνθρωπο. Το ίδιο ισχύει και για τους άνδρες αντίστοιχα. Κι όταν έχουμε την αποδοχή κάποιου ανθρώπου που νοιαζόμαστε, πλέον οι υποδείξεις της κοινωνίας ως σύνολο περνούν σε ?δεύτερη μοίρα? ή μας δίδεται το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε το σύνολο, αλλά και ν? αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

 

 

~~~ to be continued ~~~

Link to comment
Share on other sites

εγώ γιατί την αναγνωρίζω ως ...προτέρημα..?!!

 

(...γιατρέ μου..πείτε μου την αλήθεια..!!! :wacko: )

 

 

:063laugh::063laugh::063laugh::063laugh::063laugh:

 

(Speedy, άσε το warn μου ήσυχο... Μια φορά απάντησα κι εγώ με εμότικον!!! :018bleh:)

Link to comment
Share on other sites

(Speedy, άσε το warn μου ήσυχο... Μια φορά απάντησα κι εγώ με εμότικον!!! :018bleh:)

 

Αυτό λέγεται χιούμορ...

 

Για όσους δεν κατάλαβαν (βλέπε τελίτσες).... :angel: :angel:

Link to comment
Share on other sites

Η απάντηση της Νεφέλης νομίζω πως καλύπτει επαρκώς το θέμα της ανασφάλειας (πέρα από την επιρροή των κοινωνικών προτύπων που ανέφερε ο everfrost και που είναι δεδομένη και σημαντικότατη).

Το κόμπλεξ όμως δεν είναι απόλυτα συνώνυμο της ανασφάλειας.

Τα κόμπλεξ προκύπτουν ως απόρροια κάποιων ανασφαλειών, οι οποίες όμως υφίστανται πλέον σε υπερθετικό βαθμό. Κι αυτό παραπέμπει ευθαίως σε έλλειψη υποστήριξης από το περιβάλλον, έλλειψη σεβασμού προς τον ίδιο τον εαυτό του ανθρώπου και έλλειψη κρίσης.

 

Κατά τ'άλλα, θα ήταν υποκριτικό να υποστηρίζαμε πως προσεγγίζουμε το θέμα των κόμπλεξ αντικειμενικά, γιατί αυτό θα σήμαινε πως είμαστε απαλλαγμένοι απ'αυτά και πλέον τα κοιτάζουμε "ώντας απ'έξω".

Συνεπώς, εδώ παίζει μεγάλο ρόλο η συνειδητοποίηση των ανασφαλειών μας και η προσπάθεια για να τις ξεπεράσουμε.

Αυτό φυσικά είναι το πλέον δύσκολο καθώς συνήθως οι ανασφάλειες πηγάζουν από δύο βασικά ένστικτα, αυτά της επιβίωσης (απέναντι στο θάνατο) και της αυτοσυντήρησης (το οποίο παραπέμπει πάλι στο ένστικτο της επιβίωσης).

Είναι ένστικτα όμως, τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω... :)

Link to comment
Share on other sites

Αποδοχή των ανασφαλειών μας;... αυτό δεν οδηγέι και στην ουσιαστική αναίρεση τους; Με λίγα λόγια, αν αποδεχτούμε αυτό το "μειονέκτημα" ή "προτέρημα" μας, σαν λανθασμένο στοιχείο, αυτό δεν οδηγέι συνήθως και στην προσπάθεια αντιμετώπισης του απο εμάς τους ίδιους;

 

Ρωτάω γιατί αν και εν μέρει , πολλοί απο εμάς μπορεί να τα έχουμε αναγνωρίσει, ελάχιστοι τα έχουν αποδεχτεί οριστικά. Οχι λοιπόν απλά δύσκολο... θα έλεγα σχεδόν αδύνατο εκτός και αν περάσει σε άλλη "σφαίρα" αυτογνωσίας.

Link to comment
Share on other sites

Ώπα φίλε Ανορ, εδώ κάνεις ένα μεγάλο λάθος.

Άλλο αναγνώριση των ανασφαλειών μας και άλλο αποδοχή των ανασφαλειών μας!

Με το να αποδέχεσαι τις ανασφάλειές σου, ουσιαστικά συμβιβάζεσαι με το ότι τις έχεις και τις αφήνεις να κυριαρχήσουν επί της προσωπικότητάς σου, χωρίς να κάνεις κάποια προσπάθεια να βελτιωθείς παλεύοντας μ'αυτές.

Η αναγνώριση από την άλλη είναι κάτι το θεμιτό, για να "ξέρεις με ποιόν πολεμάς".

Link to comment
Share on other sites

Είναι πολύ σημαντικό πράγμα να αναγνωρίζουμε και να παραδεχόμαστε τις ανασφάλειες που έχουμε. Έχοντας λοιπόν κάνει μια αυτογνωσία, μπορούμε να παλέψουμε να τις αποβάλουμε.

Δύσκολο; ..ΝΑΙ!

Αδύνατο: Όχι...

 

Και φυσικά αποβάλουμε την ανασφάλεια αντιμετωπίζοντας την στα ίσα. Χωρίς φόβο, χωρίς απαισιοδοξία...

 

Ευχαριστώ.

Link to comment
Share on other sites

εγώ γιατί την αναγνωρίζω ως ...προτέρημα..?!!

 

(...γιατρέ μου..πείτε μου την αλήθεια..!!! :wacko: )

Και εγω μαζι σου αγαπητη!

Και μαλιστα ειμαι πολυ περηφανος για αυτη!

Συνεχιζω:

1 ~ Διότι ο άνθρωπος δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ τέλειος. Η φύση του είναι ατελής κι αυτό είναι το μεγαλείο της: το ατελές μπορεί να βελτιωθεί, δεν είναι στάσιμο. Η τελειότητα είναι στάσιμη. Όταν ο άνθρωπος γίνει τέλειος, τότε θα πάψει να είναι άνθρωπος.

Θα γινει Θεος...οπου κατ εμε εκει βρισκεται το Μεγαλειο της φυσης μας..οχι στην ατελεια μας.

 

2 ~ Διότι ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό κι επομένως εξαρτάται από τους άλλους ανθρώπους. Τον ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων ανθρώπων και κυρίως η αποδοχή τους. Άλλοι ενδιαφέρονται να είναι αποδεκτοί απ? όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, άλλοι από τον στενότερό τους κύκλο (φίλους, συγγενείς, συναδέλφους, γείτονες) κι άλλοι αρκούνται στο να είναι αποδεκτοί από ένα ή δύο άτομα μονάχα (γονείς ή/και σύντροφο ή/και παιδιά). Δεν υπάρχει όμως άνθρωπος -με σώας τας φρένας- που να αδιαφορεί παντελώς για το εάν είναι ή όχι αποδεκτός από έστω και μόνο έναν άλλο άνθρωπο. Έτσι είναι η φύση μας. Κι όποιος ισχυριστεί το αντίθετο... κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του ή/και έχει βρει υποκατάστατα επειδή οι άνθρωποι τον πικραίνουν (σαν παράδειγμα: πικραμένοι άνθρωποι αρκούνται στην αγάπη των κατοικιδίων τους...).

 

Πολυ καλα τα λες ομως μου διαφευγει κατι>Τι λες για τους Ερημιτες;

Τους βαζω στη κατηγορια οπου χριζουν υποκαταστατα...

Ομως βρηκαν κατι ανωτερο απο τους γυρω τους>

Τον εαυτο τους ή μαλλον το ολοκληρωμενο συνολο του περιβαλλοντος τους

(πες το Θεο αν επιθυμεις, αρκουμαι ομως στο να το ονομαζω ^ετσι).

 

Κι όταν έχουμε την αποδοχή κάποιου ανθρώπου που νοιαζόμαστε, πλέον οι υποδείξεις της κοινωνίας ως σύνολο περνούν σε ?δεύτερη μοίρα? ή μας δίδεται το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε το σύνολο, αλλά και ν? αγαπήσουμε τον εαυτό μας.
:clapping:
Link to comment
Share on other sites

Τους ερημίτες μπορώ να σου πω ότι έχουν κόμπλεξ δειλίας.

Άνθρωπος που δε χρειάζεται ανθρώπους ή θηρίο είναι ή θεός.

Και επειδή μαρέσει να βάζω και τα δικά μου λόγια μέσα :angel: .

Ένας ερημίτης δεν σημαίνει ότι τα έχει βρει με τον Θεό/εαυτό του/την αρκούδα που ξύνεται στο διπλανό δέντρο. Απλά δεν αντέχει την ανθρωπότητα ως σύνολο και ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσει είναι η απομόνωση. Όπως ένα ντροπαλό παιδί που το τραμπουκίζουν και κλείνεται στον εαυτό του.

Ακόμη και οι ασκητές παιρνούν συγκεκριμένα διαστήματα έξω από την μοναχική κοινότητα το οποίο είναι κάτι το τελείως διαφορετικό ως νόημα. Η λέξη κλειδί είναι η κοινότητα.

Επί του θέματος, συμφωνώ με τη Νεφέλη. Ένας άνθρωπος θέλει πάνω απο όλα να ανήκει, να είναι αποδεκτός από την κοινότητα που επιθυμεί. Όταν η κοινότητα αποκτά κάποιες απαιτήσεις αυτόματα το άτομο προσπαθεί να τις προσαρμόσει όσο μπορεί στην προσωπικότητα του για να γίνει μέρος.

Τα κόμπλεξ εμφανίζονται απλά και μόνο γιατί έχουμε ξεχάσει τι τα προξένησαι επίσης.

Γενικά πάντως όλοι έχουμε τα χούγια μας και η τελειότητα είναι πολύ βαρετή, σας το λέω εκ πείρας :018bleh:

Link to comment
Share on other sites

If we cannot get over our pride, our stubbornness and our narrow thinking, we cannot get beyond where we are. It is up to us to check ourselves, to remind ourselves what to do. That is the way it is. That's why the Way is completely ours, very individual, very easy, but also very difficult, because we cannot go over ourselves, we cannot go beyond what we think. That's the trouble. So try to be careful on this point, and lift yourself upward. ~ Supreme Master Ching Hai

 

 

Γενικά πάντως όλοι έχουμε τα χούγια μας και η τελειότητα είναι πολύ βαρετή, σας το λέω εκ πείρας

Αν δεν ξερεις τι να τι κανεις ναι..

Ομως αν εχεις και το παραμικρο στοιχειο για το πως να τη χρησιμοποιησεις τοτε παρα ειναι δραστηρια!!!

Και εγω εκ πειρας μιλαω :blblbl:

Link to comment
Share on other sites

νομίζω οτι το θέτεις λάθος κατά την γνώμη μου..

 

Τους ερημίτες μπορώ να σου πω ότι έχουν κόμπλεξ δειλίας.

 

Δειλοί δεν είναι σε καμία περίπτωση. Θέλει πολύ μα πολύ θάρρος και πειθαρχία να παρατήσεις εγκόσμια και να αφιερωθείς σε ενα και μοναδικό σκοπό στην ζωή σου χωρίς πειρασμούς και αιτίες να αποσπάσεις την προσοχή απο αυτό.

 

Είναι γεγονός πως είναι πιο εύκολο για αυτούς να αφιερωθούν μετά σε αυτό που πιστεύουν. Το ίδιο πιστεύουν και εκείνοι. Σε κουβέντα με μοναχό στο Αγ.Όρος , το είχε αποδεχτεί και μου είχε πει οτι ήρωες είμαστε εμείς που πρέπει να περάσουμε κυκεώνα για να βρούμε τον σκοπό της ζωής μας (κατά εκείνον την σωτηρία της ψυχής,για άλλους μπορεί να είναι κάτι άλλο).

 

Αλλά το να ζήσεις σαν ερημίτης , χωρίς τις ευκολίες , χωρίς στήριγμα ανθρώπινο, χωρίς πολλά πράγματα που τα θεωρούμε σήμερα δεδομένα για εμάς, είναι πολύ δύσκολο και σίγουρα δεν το θεωρώ σαν πράξη δειλίας. Αν θεωρεί κάποιος οτι είναι πιο εύκολο απο το να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητα μας, τότε ας το δοκιμάσει μόνος του , σε μια καλύβα σε ενα βούνό ή άλλο απόμερο μέρος για μια εβδομάδα , χωρίς αυτά που ζεί κάθε μέρα και ας αποφασίσει.

Link to comment
Share on other sites

Καταρχάς την έκφραση "κόμπλεξ δειλίας" δεν την έχω ξανακούσει και μου φαίνεται λίγο παράξενη.

Συνήθως αναφέρόμαστε σε κόμπλεξ(σύμπλεγμα) κατωτερότητας ή ανωτερότητας.

 

Σύμπλεγμα κατωτερότητας => αισθανόμαστε οτι μειονεκτούμε σημαντικά σε σχέση με τους γύρω μας, χωρίς αυτό πραγματικά να συμβαίνει.

Σύμπλεγμα ανωτερότητας => αισθανόμαστε οτι πλεονεκτούμε σημαντικά σε σχέση με τους γύρω μας χωρίς αυτό πραγματικά να συμβαίνει.

Και τα δύο συμπλέγματα πηγάζουν από την έλλειψη κρίσης και έχουν ώς αποτέλεσμα την χαμηλή αυτοεκτίμηση, έλλειψη αυτοπεποίθησης, αλλαζονική συμπεριφορά κλπ.

 

Ασκητής είναι κάποιος άνθρωπος ο οποίος αποφάσισε να απομακρυνθεί τελείως απο τους άλλους ανθρώπους, να ασκηθεί σωματικά και πνευματικά, να απαλλαχθεί απο τα πάθη και τις αδυναμίες του, να προσεγγίσει την "τελειότητα" ή αλλιώς το Θεό.

Δεν νοείται άνθρωπος χωρίς ανασφάλειες. Άλλοι σε μεγάλο βαθμό, άλλοι σε μικρότερο, όλοι όμως κάπου έχουμε ανασφάλεια.

Οι λόγοι είναι δύο:

1 ~ Διότι ο άνθρωπος δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ τέλειος. Η φύση του είναι ατελής κι αυτό είναι το μεγαλείο της: το ατελές μπορεί να βελτιωθεί, δεν είναι στάσιμο. Η τελειότητα είναι στάσιμη. Όταν ο άνθρωπος γίνει τέλειος, τότε θα πάψει να είναι άνθρωπος.[...]

Σύμφωνα με τα λόγια της Νεφέλης, ένας ασκητής (ερημίτης) θα μπορούσε να είναι ανασφαλής απο την άποψη οτι σκοπός του είναι να εξασκηθεί τόσο πολύ σωματικά και ψυχικά ώστε να προσεγγίσει το "τέλειο", να μοιάσει στο Θεό.

Ωστόσο δεν σημαίνει οτι έχει έλλειψη κρίσης. Ούτε οτι αισθάνεται μειονεκτηκά ή πλεονεκτηκά σε σχέση με άλλους ανθρώπους. Η προσπάθεια προσέγγισης της "τελειότητας" δεν είναι γι αυτόν μέσο αποδοχής απο την κοινωνία, αλλα μέσον για να αισθάνεται ο ίδιος καλά με τον εαυτό του/απέναντι στο Θεό. Επομένως, δεν τίθεται θέμα δειλίας απέναντι στους άλλους ανθρώπους, άρα ούτε και φόβος για το αν θα τον αποδεχτούν.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share


×
×
  • Create New...